Από το 2007 είμαι μαμά! Από το 2007, ψάχνω, διαβάζω, μελετάω, αναρωτιέμαι, στεναχωριέμαι, χαίρομαι, περηφανεύομαι, και τελικά αποφασίζω! Ποιος είναι ο τέλειος τρόπος να μεγαλώσεις ένα παιδί? Θα σας πω! Μμμμμ… Όχι από την αρχή του ποστ βρε παιδιά! Να εξηγήσω πρώτα!
Λοιπόν, πριν το Facebook, Υπήρχαν τα διάφορα μαμαδοφόρουμ (πριν από αυτά ήταν οι παιδικές χαρές, η γειτονιά, κλπ), διάφορα άρθρα από sites και τώρα έχει έρθει πια και το FB. Μαμάδες που μιλάνε για τα τέλεια παιδιά τους, τον τρόπο που τα μεγαλώνουν, τα συγκρίνεις με τα δικά σου, συγκρίνεις και τις μαμάδες αυτές με σένα. Άλλες φορές βγαίνεις εσύ καλύτερη, άλλες φορές χειρότερη, άλλες φορές αναρωτιέσαι πόσο πίσω είσαι! Πως στο καλό κάποιες είναι τόσο σούπερ και τι στο καλό κάνεις λάθος? Και έχοντας μπει και διαβάσει και έχοντας συμμετάσχει σε πολλά και διάφορα, τελικά έβγαλα ένα συμπέρασμα! Ή πολλά, θα δείξει πως θα πάει το ποστ! Καθώς γράφω μου έρχονται άλλωστε!…
Υπάρχουν κάποια πράγματα που σίγουρα, δίχως αμφιβολία, είναι σωστά. Ο θηλασμός πχ, είναι ό,τι καλύτερο. Το να αφήνεις το παιδί σου να κλαίει για να μάθει να κοιμάται, είναι μέγα λάθος. Το να το χτυπάς, επίσης! Ο φυσιολογικός τοκετός καλύτερος από μια καισαρική. Η καλή διατροφή του παιδιού, δώρο για το σώμα του. Και από κει και πέρα, αρχίζουν τα δύσκολα!
Φωνάζεις στα παιδιά σου όταν σου έχουν σπάσει πια τα νεύρα? Τους βάζεις τιμωρία? Τα αφήνεις να παίζουν μόνα τους δίχως ποτέ να τους πεις να μην κάνουν κάτι, ακόμη κι αν φοβάσαι ότι θα πέσουν και θα σπάσουν το κεφάλι τους? Τους λες ΌΧΙ ακόμη κι αν δεν πρόκειται για κάτι ΠΟΛΥ επικίνδυνο? Όταν κλαίνε τα πιάνεις αγκαλιά? Πως? Μπορούν να σε βλέπουν καθώς κλαίνε ή είναι το κεφαλάκι τους στον ώμο σου και άρα δεν σε κοιτάνε? Τους μιλάς με χαϊδευτικά ή με παρατσούκλια? Έχεις για τα παιδιά πολλά παιχνίδια ή όχι? Έχεις και μπάρμπι? Τα αφήνεις να βλέπουν και τηλεόραση? Τα βάζεις να μαζέψουν τα παιχνίδια τους? Τι τους δίνεις να φάνε? Πολλά κρέατα? Λίγα? Όταν μαλώνουν τα παιδιά σου, μιλάς? Τα αφήνεις να τα βρουν μόνα τους ακόμη κι αν θεωρείς ότι το ένα συνεχώς αδικείται? Και τι λες? Πως το λες? Βάζεις όρια? Τι όρια? Πως τα βάζεις? Και η λίστα συνεχίζετε! Και όσο μαθαίνεις, τόσα περισσότερα διαβάζεις. Και όσα περισσότερα διαβάζεις, τόσα περισσότερα συνειδητοποιείς πως δεν γνωρίζεις και πως κάνεις λάθος!
Και τελικά βρίσκεσαι σε ένα σταυροδρόμι και καταλαβαίνεις πως πρέπει να μια απόφαση και να διαλέξεις τον ένα από τους δύο δρόμους. Γιατί αλλιώς θα τρελαθείς!
Ή θα συνεχίσεις να διαβάζεις και να είσαι με ένα ερωτηματικό και ένα βιβλίο στο χέρι. Μια συνεχής απορία για το τι πρέπει να κάνεις. Πως να αντιδράσεις για το κάθε τι μικρό. Και όσο το κάνεις συνειδητοποιείς πως δεν ξέρεις για πόσα πράγματα και για ποια πρέπει να ψάξεις να βρεις την λύση. Είσαι χαμένη και δεν νιώθεις πια σίγουρη για το πόσο καλή μαμά είσαι. Πριν να διαβάσεις τόσα πολλά, είχες αυτό το ένστικτο. Αυτό το μητρικό ένστικτο, αλλά τώρα βλέπεις πως δεν ήταν αρκετό. Δεν είσαι πια ο εαυτός σου, πρέπει να συμπεριφέρεσαι με συγκεκριμένο τρόπο στα παιδιά και αυτό σου προκαλεί νεύρα, αλλά από την άλλη, είναι για το καλό των παιδιών. Αν τα καταφέρεις να είσαι τέλεια, θα είναι και το παιδί σου τέλειο. Και όσο και να προσπαθείς, έχεις νεύρα ρε παιδί μου! Πολλά νεύρα! Γιατί πόσο να προσπαθείς να είσαι κάτι που δεν είσαι? Και τα παιδιά? Γιατί δεν είναι τέλεια και όχι όπως θα έπρεπε να είναι βάσει του βιβλίου? Γιατί το ένα δεν σε ακούει? Το άλλο φωνάζει και επιμένει και μεταξύ τους υπάρχουν φορές που αναρωτιέσαι τι στο καλό έχεις κάνει και δεν τα πάνε καλά! Να συνεχίσεις τον δρόμο αυτό? Να συνεχίσεις για να μάθεις κι άλλα και να τα καταφέρεις κάποια στιγμή?
Ή να πας από το άλλο δρομάκι? Να διαβάζεις νέα βιβλία, να μαθαίνεις τριγύρω διάφορα και μετά να τα περνάς από το δικό σου ολόδικό σου φίλτρο? Να εμπιστευτείς τον εαυτό σου και αυτό το μητρικό ένστικτο που είναι το πιο δυνατό από οποιοδήποτε άλλο? Να καταλάβεις ότι δεν πρόκειται να τα κάνεις ΠΟΤΕ όλα τέλεια, να καταλάβεις πως δεν υπάρχει τέλειο παιδί, όσο κι αν θα το ήθελες για το παιδί σου? Να αποδεχθείς ότι θα κάνεις πολλά λάθη! Πολλά! Πως κάποια μέρα τα παιδιά σου θα στην πουν, θα σου φωνάξουν ίσως γι αυτά ή θα στα τρίψουν και στην μούρη δείχνοντάς σου ότι τα δικά τους παιδιά τα μεγαλώνουν αλλιώς. Όπως δηλαδή πρέπει κιόλας 😉 Να αποφασίσεις πως είσαι αυτή που είσαι? Πως θα προσπαθείς συνεχώς για το καλύτερο και πως θα το κάνεις με τον δικό σου τρόπο, γιατί αλλιώς δεν είσαι ο εαυτός σου και αυτόν θέλεις να γνωρίσουν και να αγαπήσουν τα παιδιά σου?
Λοιπόν τι διαλέγεις? Εγώ επέλεξα! Και δεν έχω πια τύψεις! Πριν διαβάσω όλα όσα διάβασα και έμαθα, είχα καταλάβει κάτι. Πως η αγάπη μου για τα παιδιά, αλλά και τα ίδια μου τα παιδιά μου έδειχναν πάντα τον σωστό τρόπο. Και το ξέχασα φαίνεται στον δρόμο! Ξέχασα ότι είμαι η μαμά τους! Η Λυδία! Η Μαμά Λυδία που η Ναταλία όταν γράφει το όνομά μου γράφει απλά «μαμά»! Και αυτά είναι τα παιδιά μου! Αυτά που ώρες ώρες μπορεί να μου σπάσουν τα νεύρα και να τους βάλω και τις φωνές. Αυτά που το βράδυ θα τους ζητήσω συγνώμη και θα με πάρουν αγκαλιά και θα μου πουν πόσο με αγαπούν! Που τα αγκαλιάζω και το ξέρουν ότι τα αγαπώ όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα χαίρομαι ακόμη πιο πολύ. Που έχουν αρχίσει να μεγαλώνουν και τα πράγματα άλλες φορές είναι πιο εύκολα τα πράγματα και άλλες πιο δύσκολα! Και μετά τα βλέπεις να κοιμούνται αγκαλιά και σου θυμίζουν πως όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι!
Ποιόν τρόπο διάλεξα? Χρειάζεται να σας πω? Μα τον ΔΙΚΟ ΜΟΥ τέλειο τρόπο να μεγαλώσεις ένα παιδί φυσικά! Αυτόν που βγαίνει από την καρδιά μου! Όχι της τέλειας μαμάς! Όχι του τέλειου παιδιού! Αλλά της τέλειας και ολοκληρωτικής αγάπης! Εκεί εκπτώσεις, αμφιβολίες και αλλαγές δεν κάνω! Δεν το δέχομαι!
Υπάρχει το τέλειο παιδί? Η τέλεια μαμά? Ο τέλειος τρόπος μεγαλώματος? Είναι ένας και μοναδικός? Υπάρχει manual? Και δεν παίρνει αλλαγές? ΟΚ, δεν λέω να είμαστε «όσα παίρνει ο άνεμος!» αλλά από κάποιο σημείο και μετά, δεν πρέπει να είμαστε λίγο χαλαροί? Ο εαυτός μας? Ο καλύτερος εαυτός μας, έστω?
Το Blog μιας Μαμας 