Ξεφυλλίζοντας το σημειωματάριο μου…

Βρήκα ένα ποίημα που είχα γράψει όσο ήμουν ακόμα έγκυος με τον Γιώργο μου (2/12/2006). Από τότε δεν έχω γράψει κανένα άλλο ποίημα. Μου φαίνεται πως αν γράψω, θα είναι πολύ λίγο μπροστά στα αληθινά συναισθήματα που τρέφω για αυτό το μικρό ανθρωπάκι που μας κάνει άνω κάτω το σπίτι και μας τρελαίνει με τα γέλια του…

 

Εσύ που έρχεσαι                 

 

Δεν σ’ έχω δει, δε σ’ έντυσα, δεν σ’ έχω χαϊδέψει.

Κι όμως σε νιώθω, σου μιλώ, προσεύχομαι για σένα.

 

 

Σ’ ένα λεπτό, τον γάμο μας θα κάνεις οικογένεια.

Σ’ ένα λεπτό, θα μας βαφτίσεις μάνα και πατέρα.

 

 

Θα σ’ αγαπώ, θα σε φιλώ και θα σε νανουρίζω.

Θα σου μαθαίνω πράματα και θα σε προστατεύω.

 

 

Τα όνειρά σου θα τα δω, δικά μου πια θα γίνουν.

Λύσεις θα πρέπει να σου βρω, να σε καθοδηγήσω.

 

 

Θα πλέκω πούπουλα λευκά, φτερά για να ανοίξεις,

να μάθεις την ζωή κι εσύ, με τα δικά σου μάτια.