Όσο ήμουν έγκυος, είχα διαβάσει πως αν ακούμε και, ακομα καλύτερα, τραγουδάμε κιόλας ένα συγκεκριμένο τραγούδι σε τακτά χρονικά διαστήματα, το μωρό θα αρχίσει να συνηθίζει στον ήχο του και θα το ηρεμεί ακόμα και αφού γεννηθεί.
Ε, λοιπόν αφού δεν είχα τίποτα να χάσω, είπα να το κάνω αυτό το πείραμα. Διάλεξα ένα τραγούδι με την πολύ ήρεμη και μελωδική φωνή της Αρλέτας. Έβαζα λοιπον «τα ήσυχα βράδια» να παίζει και να ξαναπαίζει και τραγουδούσα στο μωρό μου χαϊδεύοντας την κοιλιά μου. Όταν γεννήθηκε συνέχισα να το παίζω και σε κάποιες δύσκολες περιστάσεις όπου το μωρό είχε υπερένταση του το έβαζα ή απλά το τραγουδούσα και έδειχνε οτι μάλλον αυτό το κόλπο πιάνει! Βεβαίως, έπιανε και ο απορροφητήρας (ο μουντός και συνεχόμενος αυτός ήχος ακόμη και κλάμμα από κολικούς σταματάει και κοιμίζει τα μωρά!), οπότε δεν ήμουν παντελώς σίγουρη πως είναι το τραγούδι που κάνει την δουλειά.
Τώρα που ο Γιώργος είναι 15 μηνών και μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, είναι συχνά με μια υπερένταση την ώρα του ύπνου και δεν μπορεί να ηρεμήσει (ή δεν θέλει κι’ όλας) μιας και ύπνος σημαίνει τέλος παιχνιδιού. Ε, λοιπόν σ’αυτήν ακριβώς την ηλικία κατάλαβα πως τελικά αυτό το τραγούδι είναι μαγικό! Με το που το βάζω και το ακούει, τρέχει πάνω μου να τον σηκώσω και γέρνει το κεφαλάκι του στον ώμο μου, έτοιμος να ηρεμήσει και να κοιμηθεί! Άλλες φορές μάλιστα μου το ζητάει και ο ίδιος (χαχα). Το βάζω λοιπόν στο repeat και όσο πάρει μέχρι να κοιμηθεί. Το έχω περάσει και στο κινητό, έτσι ώστε όπου και να μου χρειαστεί να το έχω μαζί μου (κάτι σαν πρώτες βοήθειες δηλαδή).
Με λίγα λόγια, σας το συνηστώ ανεπιφύλακτα! Σε μένα έπιασε το πείραμα. Ελπίζω και σε σας!
Το ιδιο ειχα κάνει και εγώ …… Ηρεμεί μολις το ακούει και κοιμάται με αυτό. Νιώθω οτι της αρέσει πολύ .
(ΙΩΑΝΝΑ 7,5 ΜΗΝΩΝ)
(Αλεξίου – Μάλαμας)
Εσύ με ξέρεις πιο πολύ
απ’ όλους στη ζωή μου
τα μαγικά ταξίδια μου
τα έκανες κι εσύ
Όταν η νύχτα μ’ έστελνε
στα στέκια της ερήμου
για σένα ήταν πάντα απλό
να ψάξεις να με βρεις
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ
απ’ όλους στη ζωή μου
Για σένα είναι πάντα απλό
να ψάξεις να με βρεις
Κι απόψε
μες στην έρημη την πόλη
που με βρήκες πάλι
πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου
Κάνε με κορμί δικό σου
Ως την άκρη του μυαλού σου
Ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου
σαν παιδί, σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου
να χωρέσω στ’ όνομά σου
Η πόλη παίζει τη σκληρή
στα ενήλικα παιδιά της
Κι αν λείπει το άλλο σου μισό
μισός μένεις κι εσύ
Μα όταν μαζί σου περπατώ
στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου
γίνεσαι νησί.
Πιστέψτε σε αυτό το πείραμα γιατι αξίζει…….
Νίκη, πολύ γλυκό και το δικό σας «ηρεμιστικό» τραγούδι 🙂