Αγέννητο παιδί
που κλώτσησες τα σπλάχνα μου
και μύρισα τα όνειρα μου.
Θαυματουργό παιδί
που βύζαξες τα στήθη μου
και τους έδωσες νόημα.
Αγνό παιδί
που κοίταξες μεσ’ τα μάτια μου
και είδα τον Θεό.
Δικό μου παιδί
που έπιασες το χέρι μου
και μ’ έκανες μάνα…
(19/05/2009)
Eσύ το έγραψες αυτό???? ❗ Υποκλίνομαι…..
Ευχαριστωωωωώ! Είδες? Εχεις πολλά ακόμα να μάθεις για μένα! χαχα 🙂
Πολύ όμορφο Λύδια μου…Μπράβο, νομίζω πως μας αντιπροωπεύει όλες…
ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΣΤΟ!
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΛΟΓΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΒLOG ΣΟΥ…! ΑΠΟΔΙΔΕΙ…ΤΑ ΠΑΝΤΑ!
Ευχαριστώ, Αντωνία! Ευχαριστώ koitanadeis! Τι εννοείς να χρησιμοποιήσω για λογότυπο, τον τίτλο του ποιήματος ή το ποίημα? Ευχαριστώ για την ιδέα 🙂
Ισως ενα τμημα του λογοτυπου να μπορουσε να συμπεριλαβει και το ποιημα…!
Παντως απο το «δικο σου παιδι» δεν ξεκινησε η ολη διαδρομη του blog σου; Αρα…του το χρωστας!!!
Είσαι μια γλυκιά και τρυφερή μανούλα και αυτό το βγάζεις με διάφορους τρόπους!!!! \
κανενα σχολιο…..για μενα το εγραψες??
απλα υπεροχο για ολες τις μαμαδες του κοσμου.συγχαρητηρια στην Λυδια που εκανε στιχους τα αισθηματα καθε μανας.
Ευχαριστώ πολύ κορίτσια 🙂
Το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ στη ζωή μου, ειλικρινείς και μεγάλες ευχαριστίες μέσα από την καρδιά μου που έδωσες ακριβώς τις λέξεις και τα συναισθήματα για να αποτυπωθεί αυτό το τόσο δύσκολο στην περιγραφή του που νιώθουμε όλες οι μανούλες. Το διάβασα στο βιβλίο της κυρίας Πατσουρου για το θηλασμό και με ακολουθεί παντού. Οπότε μου ζητάν στο σχολείο ως δασκάλα ‘η οπουδήποτε αλλου να μιλήσω για τη γιορτή της μητέρας είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Και πάλι ευχαριστώ.