Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο…!

 

Το θυμάστε αυτό το όμορφο τραγουδάκι; Εμείς το θυμηθήκαμε τις προάλλες και από την χαρά μας το βάλαμε να το ακούσει και ο Γιώργος μας. Του άρεσε, το χόρευε, έβλεπε και το βιντεάκι 🙂

 

 

Και την επόμενη μέρα, έφερε τις μπογιές του και ήθελε να ζωγραφίσει στον τοίχο! Δεν πήγε το μυαλό μου… Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, τί είναι αυτά που λες; Δεν ζωγραφίζουν αγόρι μου στον τοίχο! Να μην μπορώ να τον πείσω! Με τα πολλά γύρισε και μου είπε με ένα πολύ θλιμμένο ύφος…

«Μαμαααααα, ζωγαφίζουν! Ταγούδι, του του τουυυυυ, παιζιάαααα, ζωγαφίζουυυυυν τοίιιιιιχοοοοοοοο!»

Και τότε το έπιασα! Η αγάπη μου! Τί σκέφτηκε! Τον πήρα αγκαλιά και του είπα οτι θυμήθηκα το τραγούδι και κατάλαβα γιατί ήθελε να το κάνει αυτό (του είχα πει οτι μου αρέσει πολύ αυτο το τραγουδάκι), τον άφησα να κάνει μια μολυβιά και χάρηκε, του εξήγησα οτι και τα παιδάκια ζωγράφιζαν σε έναν παλιό τοίχο έξω από το σπίτι (τί να πω η γυναίκα;)  και τώρα ψάχνω να βρώ τοίχο έξω από το σπίτι που να του δώσω μπογιές να ζωγραφίσει! Τί μυαλουδάκια μωρέ! Τί ψυχούλες! Πόσο το αγαπώ αυτό το αγοράκι???

Advertisement

Καλάθια Θησαυρών!

 

Θυμήθηκα τα καλαθάκια θησαυρών που έφτιαχνα στον Γιώργο και πόσο του άρεσαν! Μιας και έχουμε μαμάδες με μωράκια είπα να γράψω γι αυτά   τα καλαθάκια που σίγουρα θα αρέσουν στα μωρά σας (από 6 εως περίπου 9 μηνών) γιατί τα μικράκια μας ψάχνουν για ευκαιρίες να  επεξεργαστούν νέα πράγματα, να βάλουν στο στόμα τους ότι πιο παράξενο μπορούν και να αναπτύξουν το μυαλουδάκι και τις γνώσεις τους. Δοκιμάστε το και θα το δείτε και μόνοι σας! Εγώ είχα κουραστεί με τα παιχνίδια του Γιώργου. Δεν μπορούσε να ασχοληθεί για αρκετή ώρα και αναρωτιόμουν τί στο καλό συμβαίνει. Με το καλάθι θησαυρού ασχολήθηκε μια χαρά! Είχε νέα πραγματα να πειραματιστεί και δεν έχασε ευκαιρία 🙂

Τί είναι το καλάθι θησαυρού

Είναι ένα καλάθι που περιέχει μια συλλογή από προσεκτικά διαλεγμένα αντικείμενα τα οποία προσφέρουν μεγάλο ενδιαφέρον στα μωρά.

Τα καλύτερα αντικείμενα που μπορείτε να επιλέξετε να βάλετε σε ένα τέτοιο καλάθι είναι καθημερινά αντικείμενα, τα οποία αν γίνεται καλό θα ήταν να μην είναι πλαστικά. Θα πρέπει να μην έχουν μυτερές άκρες, να μπορούν να χειραγωγούνται από τα λιλιπούτεια χεράκια και να μην έχουν μικρά κομμάτια τα οποία μπορεί να βγούν απ’ τη θέση τους όταν μπουν στο στόμα, αν τραβηχτούν ή αν χτυπηθούν στο πάτωμα. Θα πρέπει να βρίσκεστε κοντά στο μωρό σας όταν παίζει με ένα καλάθι θησαυρού, χωρίς όμως να τους μιλάτε ή να τους δείχνετε τί να κάνουν με τα αντικείμενα.

 

Τί μαθαίνει ένα μωρό με το καλάθι θησαυρού

1. Επιλογή: Επιλέγουν μόνα τους τα αντικείμενα που τους ενδιαφέρουν περισσότερο καθώς ψάχνουν μέσα στο καλάθι. Νιώθουν σε έλεγχο επιλέγοντας αυτά που προτιμούν, αδιαφορώντας για κάποια άλλα και επανεξετάζοντας κάποια που τους προκάλεσαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Με αυτό τον τρόπο αποκτούν αυτοπεποίθηση για τις επιλογές τους.

2. Αυτοσυγκέντρωση:  Αφομοιώνουν και ξεχωρίζουν την υφή, το σχήμα και το άρωμα του κάθε αντικειμένου. Μαθαίνουν να ψάχνουν στο καλάθι του θησαυρού για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο.

3. Λύση προβλήματος: Σηκώνουν και πετούν τα αντικείμενα ξανά και ξανά για να δοκιμάσουν – εξακριβώσουν τον ήχο που δημιουργούν πέφτοντας κάτω.

4. Παρατήρηση και επικοινωνία:  Παρατηρούν τις αντιδράσεις των άλλων σε κάθε αντικείμενο (ειδικά όταν είναι και άλλα παιδάκια που παίζουν με το ίδιο καλάθι θησαυρού), ανταλλάσουν αντικείμενα και χρησιμοποιούν λεκτική ή μη λεκτική μορφή επικοινωνίας.

5. Λογική σκέψη και μαθηματικά: Τοποθετούν αντικείμενα μέσα σε άλλα μεγαλύτερα, κοιτάζουν τον αντικατοπτρισμό τους σε γυαλιστερά αντικείμενα και ζυγίζουν το βάρος του κάθε θησαυρού.

                                       Τί να βάλουμε σε ένα καλάθι θησαυρού

 

μεγάλα κοχύλια, ξύλινη αβγοθήκη, ξύλινα κρικάκια κουρτίνας,

μεγάλο κουκουνάρι,πινελάκι μαγειρικής, σφουγγάρι, ελίφη,

ματσάκι με κλειδιά, κομμάτια από ύφασματα, μεταλική αλυσίδα,

μεταλικές ή ξύλινες κουτάλες, μεταλικό χτυπητήρι μαγειρικής,

κομματάκι γούνας, βουρτσάκι νυχιών, βουρτσάκι για μπιμπερό,

κορδέλλα,σουβερ από φελλό,πλαστικό καθρέφτη,

γυαλιστερό κομμάτι από ξύλο, μαρμάρινο αβγό.

Για περισσότερες πληροφορίες ή ιδέες, δείτε και εδώ:

 

http://www.peep.org.uk/standard.asp?id=300

http://images.google.com/images?hl=en&um=1&q=treasure+baskets+for+babies&sa=N&start=0&ndsp=21

Γιατί να στείλω το παιδί μου…

…στον παιδικό σταθμό;;;

Σε φιλικό μπλόγκ είδα ένα παρόμοιο άρθρο και είπα να γράψω κι εγώ τους λόγους που με κάνουν να πιστεύω οτι το παιδί μου σ’ αυτή την φάση της ζωής του ΔΕΝ χρειάζεται να πάει σε παιδικό σταθμό!

Πολλοί μου λένε – λένε γενικά ή λένε ακόμα και στους παππούδες προσπαθώντας να τους πείσουν και να σώσουν τον Γιώργο μας από τη βαρετή ζωή του με την οικογένεια – πως πρέπει να τον στείλουμε σε παιδικό σταθμό. Και όχι τίποτα, αλλά πολλές φορές έχω μπει στο τρυπάκι να πρέπει να δικαιολογήσω το γεγονός οτι δεν τον στέλνω σε παιδικό σταθμό από τώρα. Γιατί όμως να πάει το παιδί μου, μόλις 2 χρονών και 10 μηνών, σε παιδικό σταθμό; Το σκεπτικό μου ή, αν θέλετε, τα επιχειρήματα ή τα στοιχεία που με οδήγησαν να ΜΗΝ επιλέξω τη λύση του παιδικού σταθμού είναι τα παρακάτω:

–Είναι κοινωνικότατος! Οπότε αυτό το επιχείρημα δεν μας πιάνει.  Μόλις δει παιδί ή μεγάλο θα τους χαμογελάσει και θα τους μιλήσει δίχως να του πούμε εμείς κάτι. Θα τους πει το όνομά του, θα τους ρωτήσει τί κάνουν, θα τους ζητήσει να παίξουν μαζί. Και μάλιστα οι αντιδράσεις πολλών συνομηλίκων ή λίγο μεγαλύτερων παιδιών που πιθανόν έχουν «κοινωνικοποιηθεί» σε κάποιον παιδικό σταθμό, είναι κατά κανόνα είτε αμήχανες είτε ψυχρές. Δεν του μιλούν, δεν ξέρουν τί να απαντήσουν και δεν λένε τίποτα. Κοιτάζονται ή κοιτάζουν τους γονείς τους και περιμένουν να τους πουν τί να κάνουν…

–Έχει την φύση ζωντανή για να μάθει! Γιατί να βλέπει από βιβλία και φωτογραφίες αυτά που μπορεί να δει στον μεγάλο κήπο μας; Γιατί να φυτέψει λίγες φακές σε ένα κεσεδάκι (που το έχουμε κάνει κι αυτό) αντί να φυτέψει και μαρούλια, και δέντρα, να φορέσει τις γαλότσες του, να τσαπίσει με τον παππού, να μάθει να σκαρφαλώνει στα δέντρα, να ελίσσεται επιδέξια γύρω και κάτω απ’ τα διαφόρων μεγεθών δέντρα και θάμνους, να ποτίσει και να δεί τα σαλιγκάρια πάνω στα φυτά, τις πασχαλίτσες και τις πεταλούδες τριγύρω, τα σκουληκάκια και τα άλλα ζωϊφια μέσα στο χώμα, τα μπουμπούκια να ανοίγουν και μετά να γίνονται ρόδια; Γιατί θα μάθει περισσότερα στον παιδικό; Ίσως είναι περιττό να προσθέσω πως όλα αυτά που μαθαίνει απ’ την επαφή του με τη ζωντανή φύση πλαισιώνονται και ενισχύονται από μια μεγάλη για την ηλικία του συλλογή βιβλίων, απο πηγές του διαδυκτίου κλπ. κλπ. – κάτι που είμαι σίγουρη πως ισχύει για τα περισσότερα σύγχρονα σπίτια.

–Δουλεύω από το σπίτι! Η δουλειά μου είναι τέτοια που μπορώ ένα μεγάλο μέρος της να το κάνω από το σπίτι και όταν πρέπει να βγώ εκτός, κανονίζω για αυτές τις λίγες ώρες να κρατήσουν το Γιώργο οι γονείς μου. Δεν υπάρχει λοιπόν ΑΝΑΓΚΗ για παιδικό σταθμό κι εγώ θεωρώ πως αυτή η ρύθμιση λειτουργεί στην περίπτωσή μας σαν ένας παιδικός σταθμός. Ανάγκη ενδεχομένως να υπάρχει στην περίπτωση που δουλεύουν και οι δύο γονείς εκτός σπιτιού. Του χρόνου που θα έχει μεγαλώσει ο Γιώργος περισσότερο και οι γονείς μου θα είναι λίγο δύσκολο να κρατάνε ΚΑΙ τον Γιώργο ΚΑΙ την μικρή που περιμένει στην κοιλιά μου για λίγους ακόμα μήνες, πολύ πιθανόν να τον στείλω σε παιδικό γιατί τότε θα είναι αναγκαίο…

–Έχει ένα σωρό δραστηριότητες! Χειροτεχνίες, μάθημα φωνητικής γραμμάτων, εκμάθηση της αγγλικής, τραγούδια, χορός, διάβασμα βιβλίων, βόλτες έξω σε διάφορα ενδιαφέροντα μέρη, επισκέψεις στη βιβλιοθήκη, ελεύθερη ώρα, κλπ. κλπ… Πραγματικά δεν πιστεύω να του λείπει κάτι από δραστηριότητες που ταιριάζουν σε ένα παιδί της ηλικίας του.

–Έχει φίλους! Έχουμε κι εμείς τους κολλητούς μας και δημιουργούμε κι άλλους στην πορεία. Θα δημιουργήσει πολύ περισσότερους όταν έρθει η ώρα του. Άλλωστε, έρευνες έχουν δείξει οτι ένα παιδί χρειάζεται παρέα για να παίξει ίση με την ηλικία του (τα ενός χρόνου παίζουν καλύτερα με 1 παιδάκι, τα δίχρονα με 2 παιδάκια, κ.ο.κ).

–Είναι σχετικά πειθαρχημένο παιδί! Αλλά και να μην ήταν, γιατί να το πειθαρχήσουν κάποιοι άλλοι αντί για μένα;  Θα έρθει και εκείνη η ώρα, αλλά τώρα που ακόμα ψάχνει τον λόγο σε κάθε τι, προτιμώ να το πειθαρχήσω εγώ με τον τρόπο που θέλω και πιστεύω καλύτερο παρά κάποια κοπέλα που σίγουρα δεν θα διαθέτει όλη την υπομονή που διαθέτω εγώ για το παιδί μου ή όλη την ώρα που διαθέτω εγώ για να του εξηγήσω τον λόγο που τον πειθαρχώ. Το να μπαίνει σε μια σειρά και να περιμένει, το να ακούει έναν δάσκαλο και να κάνει ησυχία, και όλα όσα κάνουν σε ένα σχολείο, αργά ή γρήγορα θα τα μάθει όταν με το καλό πάει κι αυτός…

–Δεν μοιράζεται τον χρόνο μου με άλλα 10-20 παιδάκια! Σε λίγο καιρό αναρωτιέμαι πως στο καλό θα μπορώ να του προσφέρω αυτά που μέχρι στιγμής μπορώ μια και θα υπάρχει ένα ακόμα μέλος στην οικογένεια μας. Φαντάζομαι λοιπόν πόσο λιγότερο χρόνο μπορούν να του προσφέρουν οι δασκάλες του παιδικού σταθμού που έχουν να κάνουν το λιγότερο με 10 παιδάκια η κάθε μια. Ο Γιώργος είναι στη φάση «τι είναι αυτό;», «τι είναι εκέινο;», και κάθε φορά του εξηγώ όσο καλύτερα μπορώ. Στον παιδικό αναρωτιέμαι αν θα (μπορούν να) κάνουν το ίδιο…

–Δεν ακούει καθημερινά την κάθε χαζομάρα! Σε έναν παιδικό θα ακούει σίγουρα πολύ όμορφα πράγματα. Σύμφωνοι! Τί παραμύθια όμως τους διαβάζουν; Πως τους τα εξηγούν; Το κάθε παιδάκι εκεί μέσα τί λέει; Βρίζει; Χρησιμοποιεί «πλούσιο» λεξιλόγιο; Σπρώχνει και λέει οτι του κατέβει στο κεφάλι ή που του έμαθαν οι γονείς του; Δεν σνομπάρω τον άλλο κόσμο, αλλά γιατί να εκθέσω το παιδί μου στην κάθε χαζομάρα σ’αυτή την ηλικία που η κριτική σκέψη δεν υπάρχει; Γιατί μετά να προσπαθώ να του κόψω τις άσχημες συνήθειες που απέκτησε στον παιδικό σταθμό; Σίγουρα σε μεγαλύτερη ηλικία θα είναι ευκολότερο να του εξηγήσω τους λόγους που δεν πρέπει να κάνει κάτι ή τους λόγους που κάτι είναι χαζομάρα ή απλά δεν ισχύει. Για την ώρα (πείτε με προστατευτική), με τον ίδιο τρόπο που φιλτράρω τα προγράμματα που βλέπει, φιλτράρω και τις «παρέες» που κάνει 😉

–Είμαστε ΚΑΙ του ποσοτικού χρόνου! Όταν ένας γονιός αφιερώνει ποιοτικό χρόνο στο παιδί του, του κάνει ένα από τα ωραιότερα δώρα! Είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ένα παιδί, από νεογέννητο μέχρι μεγάλη ηλικία (ακόμα και όταν είναι και ο ίδιος γονιός). Όταν εκτός από ποιοτικό χρόνο μπορεί να του προσφέρει και ποσοτικό, δηλαδή να μην λείπει ή έστω να λείπει από το σπίτι όσο γίνεται λιγότερο και να τον προσέχει ο ίδιος, δεν είναι ακόμη καλύτερο; Γιατί εφόσον μπορώ να του προσφέρω όλο μου σχεδόν το χρόνο και κάποιες ώρες της ημέρας να είναι πιο «ποιοτικός», γιατί να επιλέξω ΜΟΝΟ τον ποιοτικό χρόνο; Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που κουραζόμαστε. Αφήνουμε λοιπόν το παιδί στους παππούδες και αφιερώνουμε χρόνο για μας. Ώς ζευγάρι και ώς άτομα. Έτσι δεν με έχει κουράσει το παιδί και η φροντίδα του. Μου αρέσει που είμαστε τόσο δεμένοι. Ταυτόχρονα όμως το παιδί είναι αρκετά ανεξάρτητο και άνετο για την ηλικία του. Μου αρέσει που περνάω χρόνο με το παιδί μου γιατί ο χρόνος φεύγει τόοοοοοσο γρήγορα! Μεγαλώνει γρήγορα το αγοράκι μου και δεν τον προλαβαίνω! Θέλω ποσοτικό χρόνο μαζί του 🙂

Δεν θέλω να υποβαθμίσω ή ακόμη και να μηδενίσω τη σημασία των παιδικών σταθμών! Προς Θεού! Αν δεν υπήρχαν κι αυτοί θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα στις περιπτώσεις εκείνες που δουλεύουν και οι δυο γονείς έξω απ’ το σπίτι! Και την σήμερον ημέραν αν δεν δουλεύουν και οι δύο γονείς, υπάρχει οικονομικό στένεμα. Αυτό το στένεμα επιλέξαμε με τον σύζυγό μου με τον οποίο ευτυχώς είμαστε απόλυτα σύμφωνοι σ’αυτό το θέμα. Τα πρώτα χρόνια και για όσο μπορούμε επιλέγω μερικής απασχόλησης δουλειά που την βγάζω κατά μεγάλο ποσοστό από το σπίτι, και έτσι μπορούμε να δώσουμε στο παιδί αυτά που θέλουμε και μπορούμε. Και μέχρι στιγμής τα έχουμε καταφέρει. Δεν μπορούν όλοι ή δεν έχουν την τύχη αυτή όλοι – να μπορούν δηλαδή να διεκπεραιώνουν τη δουλειά τους από το σπίτι και να έχουν και δυο συνεργάσιμους παππούδες  – οπότε ο παιδικός είναι απαραίτητος. Αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι οτι είναι προτιμότερος από το σπίτι ακόμη και όταν υπάρχει η άνεση και η δυνατότητα! Όσο και να τρέχουν τα επιχειρήματα, δεν μπορώ να το πιστέψω, δεν το χωράει ο νους μου οτι ένα ξένο περιβάλλον μπορεί να κάνει καλύτερο το παιδί μου από την θαλπωρή του σπιτιού μας και την αγκαλιά της οικογένειας του! Και έτσι λοιπόν, για την ώρα τουλάχιστον… γιατί να στείλω το παιδί μου στον παιδικό σταθμό;

TA ΠΑΙΔΙΑ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΜΕ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΟΥΣ

Πηγή: http://news.bbc.co.uk/2/hi/health/8299719.stm

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης 

 

Έρευνα δείχνει πως τα παιδιά μπορούν να διδαχτούν να χρησιμοποιούν τη φαντασία τους για να εξουδετερώνουν τις συχνές κρίσεις στομαχικού πόνου.

Ένας συγκεκριμένος τύπος χαλαρωτικού CD που ζητάει απ’ τα παιδιά να φανταστούν τον εαυτό τους σε διάφορες σκηνές όπως π.χ. να αιωρούνται στον αέρα μέσα σε ένα σύννεφο είχε σαν αποτέλεσμα τη δραστική βελτίωση κοιλιακών πόνων.

Οι Αμερικανοί ερευνητές δήλωσαν πως η συγκεκριμένη τεχνική λειτούργησε αποτελεσματικά στην περίπτωση των παιδιών για το λόγο ότι αυτά έχουν ίδιαίτερα γόνιμη φαντασία.

Υπολογίζεται πως ένα στα πέντε παιδιά έχουν συχνούς κοιλιακούς πόνους που δεν μπορούν να αποδοθούν σε κάποια συγκεκριμένη αιτία.

Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδική Pediatrics (Παιδιατρική) έρχεται σαν συνέχεια άλλων μελετών που κατέδειξαν πως η ύπνωση αποτειλεί εναλλακτική μέθοδο αντιμετώπισης μιας σειράς προβλημάτων μεταξύ των οποίων και ο λειτουργικός κοιλιακός πόνος στον οποίο κατατάσσεται και το Σύνδρομο Εντερικής Ευαισθησίας.

Στη μελέτη αυτή, τα παιδιά συμμετείχαν σε μια σειρά 20λεπτων συναντήσεων «καθοδηγούμενων φαντασιακών περιπλανήσεων». Πρόκειται για μια τεχνική που καθοδηγεί και παροτρύνει το υποκείμενο, στην προκειμένη περίπτωση το παιδί, να φαντάζεται πράγματα που θα έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση των ενοχλήσεων που αισθάνονται.

Όλα του Γιώργου… εύκολα!

 

Και εννοείται οτι δεν μιλάω για τον Παπανδρέου, αλλά για τον δικό μου ολόδικό μου Γιώργο! Και όταν λεω εύκολα, εννοώ κατά τις δικές μου δυνάμεις και κατά πως περίμενα ίσως κάποια πράγματα για το μεγάλωμα του.

Δεν ξέρω αν έχει σχέση η φιλοσοφία μεγαλώματος που επιλέξαμε με τον άντρα μου. Το οτι δεν έμεινε να κλαίει ποτέ για παρισσότερη ώρα από όσο χρειαζόταν για να πάμε κοντά του. Το οτι τον θήλαζα μέχρι σχεδόν να του φύγει το μεγάλο ενδιαφέρον και η ανάγκη. Το οτι δεν το φοβερίσαμε ποτέ, αλλά του λέγαμε πάντα αλήθεια για οτιδήποτε. Το οτι τον αφήσαμε να κοιμάται στο κρεβάτι μας ακόμα και τώρα όποτε το θέλει. Το οτι δεν τον έχουμε δείρει ποτέ, ούτε καν στον ποπό, ούτε καν απαλά κάπου. Το ότι τα συζητάμε όλα (ακόμη και τις τιμωρίες του), το οτι σεβόμαστε τις επιλογές και τις προτιμήσεις του. Το οτι είμαστε διαλακτικοί μαζί του, αλλά και πάλι χωρίς να του κάνουμε όλα τα χατήρια. Το οτι δεν τον πιέσαμε ποτέ για τίποτα σχεδόν (εκτός αν ήταν απόλυτη ανάγκη) και τον αφήσαμε να έχει τον χρόνο του για όλες τις αλλαγές που συμβαίνουν σε ένα παιδί της ηλικίας του… Μπορεί και τίποτα από αυτά! Μπορεί απλά να ήταν έτσι από τη στιγμή που γεννήθηκε και απλά τώρα τον μαθαίνουμε. Ποιός ξέρει – και πως μπορούμε να το μάθουμε άλλωστε;

Μας έχει διευκολύνει πάντως σε τόσα μα τόσα πράγματα καθώς μεγάλωνε! Αν εξαιρέσουμε τα αρκετά εως πολλά ξυπνήματα του μέχρι τα ενάμιση που άρχισε να κοιμάται σερί ή έστω αν ξυπνάει να μην ζητάει γάλα αλλά να ξανακοιμάται, αν εξαιρέσουμε το γεγονός οτι ήθελε να είναι συνέχεια στην αγκαλιά μου όταν ήταν μωρό και δεν έμενε μόνο του ούτε για λίγα λεπτά (εκεί πραγματικά με έσωσε το babywearing), όταν άρχισε να μεγαλώνει, ήταν και είναι δηλαδή το καλύτερο φυσιολογικό παιδί!

Τρώει από όλα. Η μεγάλη του αγάπη είναι τα λαχανικά και τα φρούτα! Μπρόκολο, καρότο, κολοκυθάκι με τις χούφτες και το στόμα μπουκωμένο! Κι ας είναι πιατάκι δίπλα σε παστίτσιο!!! Μήλα, αχλάδια, μπανάνες, πορτοκάλια, κάστανα, κουάκερ, σταφίδες, αμύγδαλα, μαύρο ψωμί, ρύζι, μακαρόνια, πατάτες. γλυκοπατάτες, φακές, φασόλια, κλπ! Νομίζω πως τα μόνα φαγητά που δεν του αρέσουν ίσως να είναι μπάμιες, ε και το κρέας το κόκκινο δεν το πολυτιμά, αλλά από την άλλη ούτε κι εγω… Μα όλα τα τρώει! Και τώρα εκεί που αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να θέλει πιο πολύ να τρώει μόνος του (το είχε ξεκινήσει παλιότερα και μετά το βαρέθηκε το σπορ), άρχισε πάλι μόνος του δίχως να του πει κάποιος κάτι.

Στους γιατρούς δεν έχει κλάψει με εμβόλιο, εξετάσεις, κλπ. Του λέμε τί θα του κάνει ο γιατρός και περιμένει υπομονετικά να τελειώσουμε και να φύγουμε! Θυμάμαι στο πρώτο του εμβόλιο το πόσο είχα αγχωθεί που θα κλαίει, που τί θα κάνω αν θα ανεβάσει πυρετό, αν, αν αν… Και τίποτα. Του έβαλε το εμβόλιο, πήγε να τα πάρει λίγο, αλλά με την αγκαλίτσα τα ξέχασε όλα! Και είχα μια τόση μα τόση περηφάνεια μέχρι που αναρωτήθηκα μήπως δεν νιώθει τον πόνο! Χαχα, έτσι για να αγχωνόμαστε με κάτι 😆

Όταν μετακομίσαμε Ρόδο απο Χαλκίδα, πριν από ένα χρόνο και κάτι, όλα χαρούμενα. Διάβαζα για εφιάλτες, για κλάματα, για προβληματισμό… Τίποτα. Του εξηγήσαμε από πριν τί θα κάνουμε, πώς θα γίνουν όλα, πως θα ανοίξουμε την κούτα με τα παιχνίδια του και θα τα βάλουμε όλα στο καινούργιο τους σπίτι και όλα μια χαρά!

Με τις πάνες μέσα σε ένα 2ήμερο είχε καταλάβει την διαδικασία και άρχισε να ζητάει το γιογιό του και στην εβδομάδα την τουαλέτα. Είχαμε τα ατυχηματάκια μας, αλλά ενώ περίμενα οτι θα έπαιρνε καιρό το όλο θέμα και είχα προετοιμαστεί για δύσκολα μου το έκανε τόσο εύκολο το όλο θέμα και μέσα σε δέκα μέρες δεν φορούσαμε πλέον πάνες την μέρα, εντός και εκτός σπιτιού!

Με τον αποθηλασμό; Ο τέλειος αποθηλασμός! Έγινε στην ουσία κατά λάθος, το συνεχίσαμε και μέσα σε 2 μέρες είχε αποθηλάσει! Δεν το περίμενα! Κάθε μέρα αναρωτιόμουν αν θα μου ζητήσει γάλα μαμάς, αλλά δεν συνέβη παρά μόνο μια φορά που μάλλον ψιλοβαριόταν και με μια αλλάγη συζήτησης ξεχάστηκε το θέμα! Μετά απο 2 χρόνια και 2 μήνες κόπηκε το αγαπημένο του συνήθειο δίχως κλάμματα, δίχως πρηξήματα στήθους, χαπάκια και τύψεις…

Από φοβίες ή θέματα αποχωρισμού κανένα! Όσο «αγκαλίτσας» ήταν μικρός που προτιμούσε να παρακαλουθεί τον κόσμο κινούμενος στα χέρια της μαμάς παρά από το ρηλάξ του, άλλο τόσο κοινωνικός και ανεξάρτητος έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής οτι είναι. Δεν έχει φοβηθεί όταν μένει κάπου μόνος του δίχως μαμά και μπαμπά, δεν έχει κλάψει ποτέ επειδή τον αφήνουμε με παππούδες για να πάμε βόλτα. Ακόμα και εκεί γύρω στους 6 τους μήνες που αρχίζουν να φοβούνται και να μην θέλουν να αποχωριστούν τους γονείς τους. Δεν τον κοροϊδέψαμε βέβαια και ποτέ. Δεν τον αφήσαμε να παίζει κοιτάζοντας αλλού και να φύγουμε άρον άρον πριν προλάβει να μας πάρει χαμπάρι οτι φεύγουμε! Πάντα του λέγαμε οτι θα φύγουμε και θα έρθουμε αργότερα, φιλάκι και χαιρετούρα – αλλιώς πώς θα μας εμπιστευόταν αργότερα;

Και το καινούργιο του επίτευγμα, το οποίο ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε οτι θα κρατήσει; Εκεί που ένα βράδυ τον πήγαινε ο άντρας μου για ύπνο στο κρεβάτι μας αυτός έστριψε στην πόρτα που είναι πριν το υπνοδωμάτιό μας για να κοιμηθεί στο κρεβάτι του. Λέγαμε και σκεφτόμασταν να ξεκινήσουμε πιο τακτικά να τον βάζουμε στο κρεβατάκι του για ύπνο. Περίμενα να φύγουν μουσαφίρηδες και να στρώσω το κρεβάτι του με τα καινούργια του παπλώματα, να κάνουμε ολόκληρο θέμα για το πόσο ωραίο κρεβάτι έχει κλπ. και να ξεκινήσουμε. Έστω για να ξεκινά ο ύπνος εκεί ώστε όταν γεννηθεί η μπουμπούκα μας να έχω κάποια ώρα το βράδυ που να μην ξυπνάει τον Γιώργο ή που ο Γιώργος να ξυπνάει την μικρή… Και 3-4 μέρες πριν φύγουν οι επισκέπτες του φάνηκε ωραία ιδέα να κοιμάται εκεί! Και πως κοιμήθηκε; Ενώ συνήθως ξαπλώναμε μαζί του και μετά από ιστορία, κάναμε τους κοιμισμένους μέχρι να κοιμηθεί (βέβαια πολλές φορές μας έπαιρνε όντως ο ύπνος), τώρα του λέμε ιστορία, του δίνουμε φιλάκι, φεύγουμε από το δωμάτιο και κοιμάται μόνος του!!! Δηλαδή, helloooooooo!!! Τι ακριβώς συμβαίνει; Πόσο εύκολα μας τα έχει κάνει όλα αυτό το παιδί;

Μας έχει κάνει πεισματάκια, μας έχει πήξει στα «οχι» την περίοδο που λένε και τα βιβλία οτι θα το κάνει, αλλά όχι υπερβολικά πράγματα που δεν καταλαγιάζουν με τη συζήτηση. Τα βλέπουμε και λίγο χιουμοριστικά πολλές φορές τα πράγματα. Π.χ. μια φορά που δεν του έκανα το χατίρι για κάτι έπεσε κάτω και καλά για να βάλει τα ψεύτικα κλάμματα! Το πήρα στο αστείο κι εγώ και καλά οτι ο Γιώργος μου κάνει το χαλάκι και θα σκουπίσω τα πόδια μου. Τον γαργάλησα με τα πόδια, και όλα ξεχάστηκαν στο λεπτό! Είναι παιδί έχει κάποιες μέρες υπόδειγμα και μερικές που το βράδυ λες αγύριστη να ‘ναι! Δεν με έχει προβληματίσει όμως σαν συμπεριφορά, ειδικά σ’αυτά που λέμε οτι πρέπει να αλλάξουμε ή να κάνουμε το παραπάνω βήμα και αναρωτιόμαστε πώς πρέπει να το κάνουμε, οτι θα πρέπει να έχουμε υπομονή, οτι θα πάρει καιρό, κλπ, εκεί μας βγαίνει πάντα ασπροπρόσωπος και μένουμε να τον κοιτάμε καλά καλά και να κοιταζόμαστε μεταξύ μας με ένα δύσπιστο/περήφανο βλέμμα!

Εννοείται οτι είμαι η μαμά του και τα βλέπω όλα πολύ πιο ρόδινα ίσως από όσο είναι. Ολόκληρη ωδή στον Γιώργο έγραψα – δε φαίνεται; Αυτό το μπλόγκ όμως το έχω ξεκινήσει με αφορμή τον Τζώρτζη μου, να μην περηφανευτώ λοιπόν κι εγώ για το παιδί μου, το καμάρι μου, το μικρό μου θαύμα, τον λόγο της μεγάλης μου περηφάνιας; Και πού καλύτερα από εδώ; 🙂