

Περνάει τελικά ο καιρός ή είναι η ιδέα μου; Η κοιλιά έχει γίνει πελώρια και δεν χωράει αμφισβήτηση οτι η εγκυμοσύνη φτάνει (ή έστω θα φτάσει κάποια στιγμή) στο τέλος της!
Όλα μέχρι στιγμής μια χαρά. Καθόλου σάκχαρο, η πίεση σε φυσιολογικά επίπεδα, η μπουμπούκα μεγαλώνει μια χαρά μέσα στο πριβέ της δωματιάκι, έχει σωστα κιλάκια (στα 3.5 υπολογίζει ο γιατρός οτι θα γεννηθεί), όλα τα όργανα δουλεύουν ρολόϊ, κλωτσάει καθημερινά, έχει γυρίσει προς τα κάτω και περιμένει να μεγαλώσει κι άλλο για να βγει!
Ο μπαμπάς της πιο χαλαρά από οτι την προηγούμενη (πρώτη!) φορά! Όλες τις επισκέψεις στο γιατρό τις κάναμε μαζί. Όμως νομίζω πως δεν ζει την εμπειρία με την ένταση της πρώτης φοράς… Ίσως φταίω κι εγώ! Στο Γιώργο κάθε φορά που κουνιόταν έτρεχα να βάλω το χέρι του στην κοιλιά μου, τώρα απλά το λέω… Συζητάμε για τα νάζια που θα του κάνει και πάντα το χαμόγελο φτάνει μέχρι τ’ αφτιά, αλλά από οτι μου έλεγε και χτες βράδυ με το χέρι του στην κοιλιά μου, » η μπουμπούκα έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς σου πλέον, ενώ εγώ λίγο στον κόσμο μου ακόμα!». Θα την δει όμως και θα πάθει την πλάκα του, όπως άλλωστε και όλοι οι μπαμπάδες του κόσμου! Δεν ανησυχώ, είναι ευαίσθητος και τα δίνει όλα για τον Γιώργο. Έτσι θα γίνει και για την κοράκλα του!
Ο Γιώργος μας, ο τέλειος αδερφός μέχρι στιγμής! Χαϊδέυει τηνκοιλιά μου και λέει οτι χαιδεύει την μπουμπούκα. Λέει οτι θα την παίρνει αγκαλιά, θα της μαθαίνει τα πάντα για τον Μπόμπ τον μάστορα, θα της διαβάζει, θα με βοηθάει, θα κάνει αστεία να γελάει η μπουμπούκα! Κάποια στιγμή μου αποκάλυψε οτι θα προτιμούσε να γεννήσω τον φίλο του τον Άγγελο, αλλά τον έπεισα οτι τώρα δεν γίνεται και πως όπως ο φίλος του έχει την μικρή του αδερφή, έτσι τώρα θα έχει κι αυτός! Μάλιστα, από τον Άγιο Βασίλη θα ζητήσουμε δώρο και για την μπουμπούκα για να της το δώσει ο Γιώργος όταν γεννηθεί! Μέχρι στιγμής με λίγα λόγια στη θεωρία τα πάμε καλύτερα και από τα έργα της Ντίσνεϊ 🙂
Η μαμά της από την άλλη (εγώ δηλαδή, μην ξεχνόμαστε!) χρειάζεται βοήθεια να σηκωθεί από τον καναπέ (καλά, και μόνη μου τα βγάζω πέρα, αλλά κάθε χέρι βοηθείας ευπρόσδεκτο), όταν κοιμάται (στα πλάγια) δεν κουνιέται ούτε λίγο (πού να κουνηθείς τόση προσπάθεια που χρειάζεται;), οπότε όταν ξυπνήσει για επίσκεψη στην τουαλέτα λίγο πριν ξημερώσει, η μεριά που είχε πλακωμένη όλο το βράδυ είναι λίγο μουδιασμένη, πονεμένη, πιασμένη… Με το παραμικρό, λαχανιάζει σαν μαλλιαρός σκύλος καλοκαιριάτικα, πονάει τη μέση της, έχει καούρες και ελπίζει να μην χρειαστεί να κλείσει ΚΑΙ τον ένατο!!!
Αυτά για να πω την αλήθεια τα είχα ξεχάσει! Γιατί τα θυμόμουν όλα πολύ πιο ρομαντικά; Μήπως ήταν και λίγο καλύτερα τα πράγματα, από την άποψη οτι δεν είχα και ένα τρίχρονο που δεν μπορω να του χαλάω χατίρι όταν μου ζητάει ευγενικά «να παίτσουμε, αγάπη μουυυυ;;;»;
Σε ένα 10ήμερο θα ξαναπάω στον γιατρό να με δει. Αυτή τη φορά ίσως μιλήσουμε πιο σοβαρά και για το θέμα του φυσιολογικού τοκετού (μετά απο την πρώτη μου που ήταν καισαρική) . Όπως και να ‘χει πάντως, με αφήνει να περιμένω μέχρι να κλείσω τον ένατο μήνα (παλι καλά), και τις λεπτομέρειες λογικά σε λίγες μέρες. Θα ενημερώσω… Ωχ, ωχ, ωχ… θα έχω πάλι και ζύγισμα!
Για την ώρα, ελπίζω απλά οι μέρες να αρχίσουν να περνάνε λίιιιιιιιγο γρηγορότερα και όλα να πάνε καλά μέχρι τέλους!
To be continued… 🙂