– Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του συνέχεια!
– Ας κλάψει και λίγο, δεν θα πάθει και τίποτα!
– Εμείς τί πάθαμε δηλαδή;
– Πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνο του!
– Δεν είναι σωστό να το πιάνεις όποτε κλαίει! Κακομαθαίνει και θα θέλει χεράκια…
– Να ανοίξουν τα πνευμόνια του!
– Πρέπει να έχω και λίγο χρόνο για μένα…
– Αν δεν το αφήνω να κλάψει, δεν θα κάνω τίποτα άλλο!
– Θα κλάψει μια, θα κλάψει δυο, μετά το αφήνω στο κρεβάτι και το παίρνει αμέσως ο ύπνος…
– Ούτως ή άλλως, γεννιούνται, δεν γίνονται!
– Καταλαβαίνω όταν κλαίει από πείσμα ή από ανάγκη!
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί! Έχω ακούσει τόσα και τόσα, όλα το ίδιο εκνευριστικά για να πω την αλήθεια. Από μαμάδες που αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε και προσπαθούν να σε πείσουν να το κάνεις κι εσύ για να βρείς την υγειά σου και να μην κακομάθεις το καημένο το παιδί σου. «Μα τί μαμά είσαι που το πιάνεις ΚΑΘΕ φορά που κλαίει; Και ΜΗΝ μου πεις οτι το κουνάς για να κοιμηθεί; Θα πεθάααααανωωωωω!!!!» Και για να πω και όλη την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουν αυτό από κάποιου είδους τύψεις, όπως και όταν κάποιος καπνίζει και καταλάβει πως προσπαθείς να το κόψεις και αρχίζει τα «έλα μωρέ, πάρε ένα!», «σιγά βρε που θα το κόψεις εσύ! Κάνε ένα, μια ευχαρίστηση στη ζωή έχουμε!», κλπ κλπ, επειδή υποσυνείδητα νιώθουν άσχημα που δεν προσπαθούν να το κόψουν και οι ίδιοι.
Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου, ένα στοίχημα που κάποιες φορές μου στοιχίζει. Που με κουράζει, με κρατά ακόμη και από την τουαλέτα κάποιες φορές. ΑΛΛΑ δεν πρόκειται να αφήσω κανένα παιδί μου να κλάψει παραπάνω απ’ την ώρα που χρειάζεται να πάω να το πιάσω! Και μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μου δεν κλαίνε αν δεν υπάρχει λόγος! Κλαίνε όταν χτυπάνε, όταν θεωρούν ότι τους συμβαίνει κάτι άδικο (και τότε, με διαλλακτικότητα πολλές φορές, το θέμα συζητιέται ξανά). Κλαίνε όταν ξυπνήσουν και έχει περάσει λίγη ώρα χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι, ακόμα κι αν «μίλησαν» λιγάκι και εγώ δεν τα άκουσα, ναί, τότε κλαίνε και έχουν και κάθε δικαίωμα να κλάψουν! Κλαίνε όταν τρομάξουν! Κλαίνε, αλλά με το που τα πάρουμε αγκαλιά το κλάμμα τους περνά. Γνωρίζουν οτι οι γονείς τους είναι εκεί με το πρώτο τους κλάμμα, πως όταν μας χρειαστούν είμαστε εκεί και θα είμαστε ΠΑΝΤΑ. Μεγαλώνοντας στην ασφάλεια αυτή, δεν αισθάνονται φόβο και δεν μας χρειάζονται τόσο συχνά. Γνωρίζουν πως δεν είναι ανάγκη να κλαίνε ή να γκρινιάζουν για να τους δώσουμε σημασία – την έχουν όποτε την χρειαστούν. Δεν είναι κακομαθημένα! Είναι ΚΑΛΟμαθημένα! Ακριβώς όπως μου αρέσει!
Τα μωρά κλαίνε επειδή έχουν κάποια ανάγκη η οποία δεν ικανοποιείται. Το ίδιο κι εγώ, αν κανείς δεν με καταλαβαίνει και αν μου γυρίσουν την πλάτη, θα κλάψω ακόμα πιο δυνατά και θα πληγωθώ! Και αν κι αυτό δεν πιάνει, κάποια στιγμή θα μάθω να μην κλαίω, όχι επειδή είμαι ευχαριστημένη, αλλά γιατί τί νόημα θα έχει, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Ναι, μπορούμε να είμαστε δίπλα στα μωρά μας και να μην τα αφήνουμε να κλαίνε. Θα πάρει παραπάνω ώρα, θα κουραστούμε παραπάνω, αλλά θα νιώθουν την ασφάλεια που χρειάζονται. Μεγαλώνουν 9 μήνες μέσα στην κοιλιά μας, σε ένα περιβάλλον όπου μας νιώθουν και μας ακούνε όλη την ώρα. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, όλα αυτά χάνονται με το που θα γεννηθούν. Βρίσκονται ξαφνικά σε ένα νέο περιβάλλον, άγνωστο, κρύο, όπου πεινάνε (!) και δεν μας ακούνε. Δεν κλαίνε λοιπόν επειδή θέλουν να μας κάνουν του χεριού τους. Δεν ξέρουν τί σημαίνει αυτό. Δεν έχουν την δική μας πονηριά και το δικό μας εγωισμό. Κλαίνε επειδή είναι μωρά, και αφού εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε μωρά, τότε πρέπει να κάνουμε ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να νιώθουν όμορφα και να μην κλαίνε. Και αν αυτό είναι κουραστικό, ε… θα κουραστούμε!!!
Μπορεί να ακούγομαι απόλυτη, και σ’αυτο το θεμα, μάλλον… είμαι! Όλα είναι δικαιολογίες. Δεν χρειάζεται να μάθει να κοιμάται μόνο του. Μας βολεύει να κοιμάται μόνο του θέλουμε να πούμε! Δεν χρειάζεται να ανοίξουν τα πνευμόνια του. Ανοιχτά είναι! Μπορεί να χρειάζεται κάποιες μέρες να μην κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ άλλο από το να καθόμαστε με το μωρό μας. Αξίζει τον κόπο. Και ναι, γενιούνται ίσως με κάποια ταυτότητα, αλλά η ανασφάλεια και όλα όσα μπορεί να φέρει (χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο, κλπ κλπ), έρχεται από τον τρόπο που εμείς τους διδάσκουμε τη ζωή! Η σιγουριά για την ζωή και τους γύρω του, κι αυτή από μας προέρχεται… Μην επεκταθώ! Ένα είναι σίγουρο. Όταν κλαίει ένα μωρό, ένα παιδί, ο οποιοσδήποτε, χρειάζεται να ανταποκριθούμε. Όλα τα άλλα, είναι κατ’ εμέ δικαιολογίες που αφορούν την δική μας καλοπέραση και μόνο. Το κλειδί νομίζω στην συμπεριφορά ενός ενήλικα προς ένα μωρό, είναι να το σέβεται όπως θα σεβόταν έναν ενήλικα. Να σέβεται τα θέλω του, τις ανάγκες του και τη λύπη του.
Θα υπάρξουν ορισμένα άρθρα που θα αναρτηθούν σιγά σιγά στο μπλόγκ για να συζητήσουμε γι αυτό το θέμα. Ακούγομαι λίγο παθιασμένη με αυτό το θέμα, το ξέρω… Αν δεν τα πω κι εγώ μια φορά στο μπλόγκ μου, πού να τα πω να ξαλαφρώσω; Δεν θέλω να πικάρω ή να κρίνω τις μαμάδες που έχουν μεγαλώσει μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους. Θέλω ίσως να πείσω τις μαμάδες που τα μεγαλώνουν έτσι τώρα, ή που σκέφτονταν να τα μεγαλώσουν έτσι με το που γίνουν κι αυτές μανούλες 😉
Το Blog μιας Μαμας 
Symfwnw. Fysika apo mia hlikia kai meta arxizoun na prospa8oun na ginetai to diko tous kai klaine gi’ayto, alla prin apo ayto to klaine gia kapoion logo kai den yparxei kamia dikaiologia na afhneis ena mwro na klaiei. Akoma ki an efage prin apo 10 lepta (mporei na katapie straba kai na xreiasthke ena dialeima, h aplws na h8ele ena dialeima xwris logo!). Gia ta klamata ths megalyterhs hlikias (18 mhnwn kai anw), ginotnai se mia hlikia pou katalabainoun para polla kai mporoume na tous e3hghsoume giati den prepei kai to katalabainoun.
Oso gia to «xrono gia mena» klp, nai oloi dikaioumaste xrono gia emas kai fysika boh8aei an yparxoun 2 na apasxolountai me to mwro. Apo mia hlikia kai meta, ena paidi pou megalwse me sigouria kai apokthse aytopepi8hsh 8a einai polly pio ane3arthto kai fysika 8a xreiazetai ligoterh «douleia», 8a einai pio ypakouo giati 8a yparxei o allhlosebasmos me tous goneis, 8a aytoapasxoleitai kai fysika 8a afhnei perissotero «xrono gia mena».
Στέφανε, πρωτο σχόλιο και στο μπλογκάκι μου 🙂
Βασικά για μωρά είναι το άρθρο, αλλά και στα μεγαλύτερα παιδάκια που κλαίνε για να τους κάνεις το χατήρι, η λογική είναι να διαλέγεις τις μάχες που δίνεις. Δηλαδή αν θέλουν κάτι τόσο πολυ, το ξανασυζητάς μαζί τους και καταλαβαίνουν. Τους δίνεις όμως σημασία και αν συνεχίσουν να κλαίνε, μπορείς να τους εξηγήσεις οτι δεν θα τους κάνεις το χατήρι, οτι καταλαβαίνεις για ποιόν λόγο είναι θυμωμένα και πως έχουν δικαίωμα να είναι θυμωμένα, αλλά δεν γίνεται να αλλάξεις γνώμη τώρα, εκτός αν έχεις αλλάξει γνώμη οπότε τους δίνεις ευκαιρία να το ζήτήσουν όμορφα και τότε να τους κάνεις το χατήρι. Ή κάτι τέτοιο (πχ τους λες να σου πουν γιατί το θελουν τόσο και κάνεις οτι πείστηκες πχ). Πάντως δεν τα αφήνεις να κλαίνε ρε συ. Ή αν δεν ηρεμουν τους λες, οτι εγώ θα είμαι εδώ μέχρι να ηρεμήσεις ή να θες αγκαλιά, αλλά δεν θα αλλάξει γνώμη η μαμά/μπαμπάς… Τα μωρά δεν τα αφήνεις όπως λες κι εσύ και κάποια στιγμή θα υπάρχει χρόνος και για όλους…. Όταν κλαίνε, κάποιον λόγο θα έχουν… 😉
ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΛΥΔΙΑ! Και λίγα λες!
Χαιρομαι που συμφωνεις Ευαγγελια 🙂
συμφωνω τοσο πολυ μαζι σου…..δεν υπαρχει κανενας λόγος να κλαιει ενα παιδι….κανενας…
ειναι τοσο σημαντικο να ειμαστε διπλα τους και να νιωθουν ασφαλεια και σιγουρια χωρις να χρειαζεται να αναστατωνουν με κλαματα και φωνες τον εαυτο τους….
καλα κανεις και εισαι απολυτη σε αυτο το θεμα,δεν γινεται αλλιως….ενα παιδι θελει εναν αφοσιωμενο γονιο..ουτε εξυπνο ,ουτε πλουσιο,ουτε μορφωμενο…εναν αφοσιωμενο και δοτικο γονιο που με τα εφοδια που εχει θα στεκεται διπλα στο παιδακι του και θα ακουει τη φωνουλα του χωρις αυτο να χρειαζεται να ουρλιαζει….
Ακριβώς Αγγελικη 🙂
Διάβασα κάτι που περικλύει σε μία φράση αυτά που τόσο όμορφα έγραψες: «το κλάμα ενός μωρού είναι τόσο σοβαρό όσο ακούγεται».
🙂
Τελειοοοο!!!!
με βρίσκεις 100% σύμφωνη…. τα ίδια τραβάω κάθε φορά κ μαλώνω με όλους. Βαρέθηκα να τους απανταω ότι μεγαλώσαν τα παιδια τους όπως ήθελαν οι άλλοι ενώ εγώ όπως μου αρέσει εμένα. Ότι δεν έχω τίποτα πιο σημαντικό και δεν με νοιάζει αν είμαι όλη την ωρα δίπλα στο παιδί μου, που μου λένε ότι τον έκανα ή θα τον κάνω μαμακια 22 μηνών μωρό, επειδή δεν πάει σε ξένους ανθρώπους να τους αγκαλιάσει. Ότι είναι κολλημένος επάνω μου επειδή δεν κάνει το τσίρκο όταν του ζητήσουν να βήξει, να γελάσει, να χοροπηδήσει.
Ότι της τάδε το παιδί από 2 μηνών κοιμάται μόνο του κ αμέσως ενώ το δικό μου κοιμάται στο διπλό μαζί μου, και με χρειάζεται μέχρι να τον πάρει ο ύπνος….. Και ότι είμαι υπερβολική, λάθος, υστερική, χάλια μαμά κτλ, επειδή δεν αλλάζω το πρόγραμμα του μωρό μου, δεν θυσιάζω τον ύπνο του μεσημεριανό ή βραδινό για να πάω για καφέ ή ποτό, και κυρίως επειδή κοιμάται από τις 8 το βράδυ…..
βαρέθηκα να ακούω «άστο να κλάψει» για να γίνει ανεξάρτητο, δυναμικό, σκληρό κ κυρίως επειδή είναι αγόρι. Δεν το έχω αφήσει ούτε μια φορά να κλάψει και μάλιστα μια φορά που έκανα το λάθος να μην τον πάρω μαζί μου επειδή είχα κατέβει κέντρο για δουλειές (δεν το ξανάκανα ποτέ, πάντα μαζί μου κ παντού) όταν γύρισα, είδα ότι το μωρό μελανιασμένο από το κλάμα, να έχει κάνει εμετό…. και να μην το δίνουν σημασία. Το είχαν με κλειστή πόρτα να σκληραγωγηθεί… ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΚΑΝΕΝΑΣ….
Και δεν θέλω να κλαίει, ούτε να με ζητήσει και να μην είμαι εκεί… ας το κάνουν αυτές που θέλουν και πιστεύουν ότι με την δυστυχία και τον πόνο γίνεσαι δυνατός κ ανεξάρτητος… Συγνώμη αλλά απλά μαθαίνεις να γίνεσαι αναίσθητος κ αδιάφορος.
Απαπααααα!!!!! Καλά και τι έκανες όταν το είδες το παιδί σ’αυτή την κατάσταση??? Αυτούς δηλαδή τι τους έκανες???
Κατά τα άλλα, πολύ σωστά τα λες!
ΕΛπίζω να τους μελάνιασες και εσυ στις μπουνιές. Δεν επιτρέπεται να αφήνεις ένα μωρό να κλάψει μέχρι να κάνει εμετό. Απλά δεν επιτρέπεται. Όσο για το υππόλοιπο, μπράβο. Σαν να το είχα γράψει εγω αν δεν είχα τα χέρια μου απασχολημένα να «χαλάνε» δυο μωρά. Respect and buzzzzzz offffffffff!
Είναι απίστευτο, το πόσο συμφωνώ μαζί σου! Να φανταστείς ότι μου πρόκαλεσες deja vous.
Τα λέω και γω Λύδια, αλλά δεν νομίζω να με ακούν. Μια μαμα έχει άλλη βαρύτητα.
Συνέχισε το attachment parenting και θα κερδίσεις παρά πολλά στη σχέση σου με τα παιδιά.
Συνεχίζω ντε! 😉
Εσύ λεγε τα! Κάποιος μπορεί να ακούσει τελικά!
Λυδια μου ποσο δικιο εχεις!!!! δεν μπορω να διανοηθω οτι θα αφησω τον γιο μου να κλαιει και να μην παω να τον παρω αγκαλια!!!! και αν κακομαθει (που οπως και εσυ νομιζω οτι θα καλομαθει) δεν πειραζει!!!! τον αγαπαω τοοοοοσο πολύ που ολα τα αλλα ειναι πολύ λιγα και μικρα μπροστα του!!!!!
Ετσι!
Στο βιβλίο «κοιμήσου παιδί μου» (ή κάτι τέτοιο, συγχώρεσέ με που εν θυμάμαι τον τίτλο ακριβώς), σου λέει πώς να στρώσεις τον ύπνο του παιδιού σου από μια ηλικία και μετά ώστε να μην κάνει τη μέρα νύχτα. Για το βραδινό ύπνο λοιπόν, λέει ότι πρέπει σε κάποια φάση και να το αφήσεις να κλάψει, δηλαδή να μην το βγάλεις από την κούνια, να πας δίπλα του, να το καθησυχάσεις και μετά να το καληνυχτίσεις και να πας στο δωμάτιό σου. Κι αν κλάψει να το αφήσεις, αρχικά 2 λεπτά, μετά 3, μετά 5 κτλ και ενδιάμεσα να πηγαίνεις με την ίδια ρουτίνα. Με αυτό τον τρόπο άρχισε να κοιμάται το δικό μας το βράδι, αλλά και πολλά άλλα παιδάκια φίλων μας που του συστήσαμε το βιβλίο. Εσύ τι πιστεύεις γι’ αυτό;
Συγνώμη που επεμβαίνω, αλλά έχοντας σχηματίσει μία άποψη για την τεχνική αυτού του βιβλίου, θα ήθελα να την μοιραστώ.
Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολύ διαδεδομένο, αλλά δυστυχώς εφαρμόζει και αυτό μία τεχνική cry-out. Οποιαδήποτε τεχνική συστήνει να αφήνεις το παιδί συνειδητά να κλαίει, εμπίπτει στην ίδια κατηγορία.
Το θέμα δεν είναι να κοιμηθεί το παιδί και κατ’ επέκταση ο γονιός. Το θέμα είναι να το κάνεις να καταλάβει ότι είσαι εκεί για αυτό. Όταν το συνειδητοποιήσει αυτό θα ηρεμήσει, καθώς θα έχει το αίσθημα της σιγουριάς ότι ο γονιός του είναι εκεί.
Αν το αφήσεις να κλάψει (πολύ ή λίγο), απλώς κάποια στιγμή θα παραιτηθεί και θα ηρεμήσει. Αλλά δεν θα έχει την ίδια αίσθηση ασφάλειας που θα είχε αν ο γονιός ήταν πραγματικά δίπλα του.
Αυτό που έχει λοιπόν πραγματική σημασία,ειδικά στην βρεφική ηλικία, είναι οι ανάγκες του παιδιού και όχι του γονιού. Γι’ αυτό και η απόφαση του να γίνεις γονιός θα πρέπει να είναι εξαιρετικά συνειδητοποιημένη, γιατί θα «στερηθείς» πολλά για χάρη του παιδιού. Το θέμα είναι να μην το εκλάβεις ως στέρηση δική σου, αλλά ως προσφορά στο παιδί σου.
Συμφωνώ κι εγώ με eriol! Όλα τα μωράκια αρχικά κάνουν την νύχτα μέρα, αλλά γρήγορα το ξεπερνούν με πολύ πιο «γλυκές» μεθόδους (όπως το να μη μιλάς και να παίζεις με το μωρό σου το βράδυ όσο κι αν θες επειδή σου χαμογελά και σου κάνει χαρούλες, να του μιλάς ψιθυριστά αν χρειάζεται να το ηρεμήσεις, να μην ανάβεις τα φώτα, κλπ κλπ). Κάποια στιγμή θα το καταλάβει από μόνο του οτι το βράδυ κοιμόμαστε και την μέρα είμαστε πιο πολύ ξύπνιοι! Όποια μέθοδος σου λέει να κλαίει το μωρό σου, δημιουργεί ανασφάλεια στο μωρό το οποίο δεν μπορεί να καταλάβει ούτε πόση ώρα έχει περάσει ή σε πόση ώρα θα έρθεις πίσω. Το μωρό κλαίει γι αυτό που του συμβαίνει εκείνη την ώρα και στιγμή, και εκέινη την ώρα αυτό που συμβαίνει είναι ότι νιώθει εγκατάλειψη. Η συγκεκριμένη μέθοδος μπορεί να είναι πιο «ήπια» από το απόλυτο cry-out. Είναι το controlled crying (ελεγχόμενο κλάψιμο), όμως στο μωρό προκαλεί τα ίδια τρομακτικά συναισθήματα, σε μια διακεκομμένη μορφή. Στο τέλος, το μωρό κουρασμένο και ταλαιπωρημένο αφήνεται πια στον ύπνο.
Γιατί τόσο άγχος να κοιμηθεί μόνο του το μωρό ή να αποκτήσει ωράριο από πολύ νωρίς; ΘΑ τα κάνει όλα σιγά σιγά, δίχως να νιώθουμε κι εμείς πιεσμένοι να κάνουμε κάτι που μας φαίνεται λάθος, και δίχως να πιεστεί το μωρό, που αυτό είναι και το πιο σημαντικό απ’ολα 😉
οταν κοιμάσαι επί δύο χρόνια σπαστά 4ωρα, δεν τίθεται θέμα βολέματος, μην αστειευόμαστε. είναι ζήτημα να μην σκοτωθείς οδηγώντας στο δρόμο ή να μη σε απολύσουν από τη δουλειά σου επειδή είσαι μονίμως κουρέλι. γι’αυτό και δεν καταλαβαίνω την (έως προσβλητική) στάση του/της eriol78, που μοιάζει σαν να λέει ότι αναζητάμε το βόλεμά μας αντί να προσφέρουμε στο παιδί μας. η ερώτησή μου είναι καθαρά τεχνική, γιατί όλοι θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, τόσο ώστε να το ψάξουμε (βλ. βιβλία, net ή άλλα πράγματα). και νομίζω (τι να πω πια, δεν είμαι ο θεός, ούτε έχω ειδικές σπουδές) ότι οφελεί το παιδί να έχει συγκεκριμένες ώρες ύπνου τη νύχτα.
οταν ενα βρεφος δυσκολευεται ή δε μπορει να κοιμηθει για τοσο καιρο δε φταιει ποτε το ιδιο ή ο χαρακτηρας του οπως λενε πολυ…στις περισσοτερες αν οχι σε ολες τις περιπτωσεις δυσκολιας υπνου του παιδιου φταιει ο γονιος ειτε συνειδητα ειτε με ασυνειδηταθεματα που εχει…καλο λοιπον θα ειναι αντι να αφηνουμε το παιδι μας να κλαει για να κοιμηθουμε μια ωρα παραπανω και να μη προκαλεσουμε ατυχημα στο δρομο με το αυτοκινητο να κοιταξουμε λιγο προς τα μεσα μας και οχι να αφηνουμε ενα βρεφος ενος ΄δυο ετων να κλαει και να κανει εμμετους για να κοιμηθει. Ειμαι απολυτα σιγουρη οτι τ απερισσοτερα προβληματα υπνου λυνονται οταν ο γονιος λυσει καποια δικα του θεματα.Ειμαστε συγκοινωνούντα δοχεια με τα παιδια μας σε απιστευτο βαθμο.
Αγγελική, ο γιος μου, το πρωτο συνεχομενο 6ωρο, το έκανε 1,5 έτους. και μετά απο αυτό, συνέχισε να ξυπνά, απλά μετά από λίγο, δεν ζητούσε γάλα για να ξανακοιμηθεί, αλλά αγκαλιά. Ακόμα και τώρα ξυπνά το βράδυ αλλά απλά αλλάζει μέρος στο κρεβάτι (συνήθως τον βρίσκουμε με το κεφάλι στα πόδια και τα πόδια του στο κεφάλι μας). Η μικρή επίσης ξυπνάει 2 φορές σίγουρα μέσα στο βράδυ για να τη θηλάσω. Ο τρόπος να το αντιμετωπίσω όλο αυτό, ήταν να τα έχω να κοιμούνται στο κρεβάτι μας. Όταν ξυπνάει η μικρή την θηλάζω και συνεχίζω τον ύπνο μου. Χρειάζεται πραγματικά μεγάλη προσπάθεια να θυμηθώ αν και πόσες φορές ξύπνησα το βράδυ και αυτό το βλέπω μόνο όταν γράψω σε ένα χαρτάκι τις ώρες με το που ξυπνήσω, γιατί αλλίως κοιμάμαι αμέσως. Βλέπεις, αν αφήσεις τα πράγματα να κυλίσουν φυσικά (θηλασμός και ύπνος κοντά στο μωρό), δίχως να πιέζεις καταστάσεις, τότε όλοι είναι χαρούμενοι και ξεκούραστοι.
Επίσης, από την πείρα μου από παρατήρηση, έχω δει οτι ακόμα κι αν μάθουν τα μωρά να κοιμούνται μόνα τους (μετά από κλάμματα), όταν τα κάγκελα του κρεβατιού τους πάψουν να υφίστανται (κανονικό κρεβατάκι ας πούμε), τότε τα παιδάκια πλέον κάνουν αυτό που ήθελαν τόσον καιρό. Ξυπνάνε το βράδυ και πάνε στο κρεβάτι των γονιών τους. Έτσι έχουμε και δεύτερο γύρω κλάμματος αφού οι γονείς ξεκινάνε πάλι τα πέρα δώθε και τα παιδιά πάλι κλαίνε, αλλά αυτή τη φορά μπορούν να σηκωθούν και να φύγουν από το κρεβάτι τους…
@ordinary pontios
Αν σε έθιξα με το σχόλιό μου, απολογούμαι. Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, προς θεού.
Πραγματικά όμως δεν καταλαβαίνω γιατί θίχτηκες. Εξέφρασα μία άποψη σχετικά με μία μέθοδο που ανέφερες. Ίσως η χρήση του 2ου ενικού να φταίει για την παρεξήγηση.Να ξέρεις όμως ότι δεν αναφερόμουν σε εσένα προσωπικά, αλλά ήταν ένα γενικότερο σχόλιο, με αφορμή το «κοιμήσου παιδί μου».
Θα ήταν παράλογο άλλωστε να ασκήσω κριτική σε εσένα, τη στιγμή που δεν σε ξέρω προσωπικά.
Όσο αφορά την κούραση, μην νομίζεις ότι και εγώ έχω κλείσει ποτέ 5 ώρες συνολικού ύπνου το βράδυ τα τελευταία 2 χρόνια. Όμως δεν μου μένει πολύ πλέον, αφού και ο μικρός μου που είναι 1 έτους σε λίγο καιρό θα στρώσει, όπως έστρωσε η μεγάλη μου. Το μόνο που έκανα ήταν να είμαι πάντα δίπλα τους.
Έτσι λοιπόν να συμφωνήσω στα λεγόμενα της Λύδιας, ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να βιάσουμε το παιδί να κάνει κάτι.Θα το κάνει στην ώρα του.
Όποτε πιέζουμε ένα παιδί να κάνει κάτι πριν την ώρα του ή που απλά δεν το θέλει, έχει αρνητικά αοτελέσματα.
Πιέζουμε ένα παιδί να φάει κάτι που δεν του αρέσει καθόλου, βλέπουμε πολύ συχνά οτι τελικά είχε αλλεργία/δυσανεξία σε αυτό.
Το πιέζουμε να φάει γενικότερα, αποκτά αποστροφή στο φαΐ.
Το πιέζουμε να κάνει τα τσίσα στο γιογιο, κατουριέται πάνω του για πολύ καιρό.
Το πιέζουμε να κοιμάται μόνο του, αποκτά ανασφάλεια και φοβίες.
Ας τα αφήσουμε να επιλέξουν. Υπομονή και λύσεις που κρατούν όλους ευχαριστημένους είναι η λύση! 😉
λοιπον..εχω γεννησει σαββατο και τεταρτη πρωι επιστρεφουμε απο την κλινικη..εγω,ο ανδρας μου και η πεθερα μου….στελνω τον ανδρα μου να φερει καποια μικροπραγματα που χρειαζομαστε,βαζω το μωρακι μου στην καλαθουνα και αρχιζω να τακτοποιουμε…καποια στιγμη παω στην κουζινα να πιω κατι και εκεινη την ωρα ακουω το μωρο να κλαιει…παταω ανα σαλτο..ξεχναω και καισαρικες και ραμματα και επιστρεφω με το κοριτσακι μου αγκαλιτσα….το τι ακολουθησε απο την πεθερα μου το φανταζεστε…δεν ειναι δυνατον να πεταγεσαι ετσι με καθε ουα,θα κακομαθει..ολη τη λιστα που γραφεις πανω ολα μου τα ειπε!!!για 4 ημερων μωρο τωρα ετσι????απο κεινη τη μερα το κοριτσακι μου ξερει..θα κλαψω,η μαμα θα ερθει!!!και οπως ειπες…δεν κλαιει αν δεν υπαρχει λογος να κλαψει…μαρεσε πολυ ο τροπος που εγραψες το αρθρο σου…συγχαρητηρια!!
Έπαιξε και σε σένα η κασέτα Τόνια? Χαχα! Ευχαριστώ πολύ και συνέχισε να παίρνεις αγκαλιά την μικρή σου και να μην ακούς κανέναν!
Ειμαι μαμά δύο κοριτσιών.. Στοο πρωτο μου παιδί ο γυναικολόγος μου ενα απο τα πρώτα πράγματα που μου ειπε απο την κλινική ακόμα ειναι «ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΥΝΗΣΕΙΣ» μεχρι τωρα δεν ξερει οτι αυτο υπαρχει.. αμα το μαθει καηκες…. Η μητέρα μου, η πεθερά μου, οι φίλες μου, το internet… όλοι λένε και γράφουν… να παιρνεις το παιδι για καφέ απο μικρό να μάθει… να μην το κουνάς για να κοιμηθει, να μην το παιρνεις στο κρεβάτι σου, να το κανεις μπάνιο πρωί… ακόμα θηλάζεις… απίστευτο… πιεστηκα, φρικαρα ειμαι και αγχωδης εκανα το πρώτο μου παιδί σαν τα μουτρα μου.. αγχωτικό, ανασφαλή και οτι και να κανω τωρα παντα εχει μια ανασφάλεια αν την αγαπάω η όχι… στο δευτερο τα πράγματα ηρθαν αλλιώς… ημουν σιγουρα απογοητευμένη απο την εξελιξη στην μεγάλη και το αλλαξα αλλιώς… κρατούσα πρόγραμμα μόνο στα γευματα.. το παιδί εκλαιγε και εγω σε δευτερόλεπτα ημουν κοντά του.. δεν αγωνιζομουν συνεχεια να παω κοντρα στα θελω μου ( πχ να θελω να κοιμηθώ αγγαλίτσα της) που μου προκαλούσε εκνευρισμό και ενταση και ετσι το παιδι μεγάλωσε αλλιώς.. Σιγουρα ειναι και η συνθεση του DNA αλλά το παιδι μεχρι τα 6 που συνθετει τον χαρακτήρα του δεν πρέπει να βλέπει τους γονεις απέναντι… και τι αν κακομάθει.. θα ξεκακομάθει οταν θα χρειαστει με συζητηση και αγαπη όπως μεγάλωσε.. εν μιλώ να κακομάθει στα υλικά… αλλά στην αγάπη… δεν πειράζει ας πνιγει απο αυτη… Σιγουρα (για να μην το αφησω ανοιχτό) η μεγάλη μου κορη συνήλθε…Συνήλθε γιατι εγω εντόπισα το πρόβλημα και το άλλαξα… και επαψα να ακουω το μακρύ και το κοντό του καθένα… παντα ομως (το νιωθω σαν μαμα) εχει αναγκη να της επιβεβαιωσω οτι αν ξυπνήσει την νυχτα θα ειμαι εκει.. οτι δεν θα την αφησω να κλαιει…αν δει κακο ονειρο.. η αν δεν την παιρνει ο υπνος…
» Μαμά λεγε μου πως με αγαπάς συνέχεια… καθε μερα… το πρωί μου αρέσει πιο πολύ…..»
Νίκη, τι όμορφο σχόλιο! Ευχαριστούμε που μας είπες την προσωπική σου ιστορία με τα παιδάκια σου. Πόσο μπορεί τελικά η συμπεριφορά του γονιού να αλλάξει τον τρόπο που το παιδί βλέπει τον κόσμο του!
Καλά η τελευταία πρόταση, με συγκίνησε τόσο μα τόσο πολύ!
Για τα γλυκάκια σου, τι να πω! Είμαι θαυμάστρια εδώ και καιρό! 🙂
Ειμαι μαμά δύο κοριτσιών.. Στο πρωτο μου παιδί ο γυναικολόγος μου, ενα απο τα πρώτα πράγματα που μου ειπε απο την κλινική ακόμα, ειναι “ΜΗΝ ΤΟ ΚΟΥΝΗΣΕΙΣ” μεχρι τωρα δεν ξερει οτι αυτο υπαρχει.. αμα το μαθει καηκες….
Η μητέρα μου, η πεθερά μου, οι φίλες μου, το internet… όλοι λένε και γράφουν… να παιρνεις το παιδι για καφέ απο μικρό να μάθει… να μην το κουνάς για να κοιμηθεί, να μην το παίρνεις στο κρεβάτι σου, να το κάνεις μπάνιο πρωί… ακόμα θηλάζεις… απίστευτο… πιέστηκα, φρίκαρα είμαι και αγχώδης εκανα το πρώτο μου παιδί σαν τα μούτρα μου.. αγχωτικό, ανασφαλή και οτι και να κάνω τώρα πάντα έχει μια ανασφάλεια αν την αγαπάω η όχι…
Στο δευτερο τα πράγματα ηρθαν αλλιώς… ημουν σιγουρα απογοητευμένη απο την εξελιξη στην μεγάλη και το αλλαξα τελειως… κρατούσα πρόγραμμα μόνο στα γευματα.. το παιδί έκλαιγε και εγω σε δευτερόλεπτα ημουν κοντά του..
Κυρίως δεν αγωνιζόμουν συνεχεια να παω κοντρα στα θελω μου ( πχ να θελω να κοιμηθώ αγκαλίτσα της) που μου προκαλούσε εκνευρισμό και ένταση, ετσι το παιδι μεγάλωσε αλλιώς..
Σιγουρα ειναι και η συνθεση του DNA αλλά το παιδι μεχρι τα 6 που συνθέτει τον χαρακτήρα του δεν πρέπει να βλέπει τους γονεις απέναντι… και τι αν κακομάθει.. θα ξεκακομάθει οταν θα χρειαστει με συζήτηση και αγάπη όπως μεγάλωσε..
Δεν μιλώ να κακομάθει στα υλικά… αλλά στην αγάπη… δεν πειράζει ας πνιγει απο αυτη…
Σιγουρα (για να μην το αφησω ανοιχτό) η μεγάλη μου κορη συνήλθε…Συνήλθε γιατι εγω εντόπισα το πρόβλημα και το άλλαξα… και επαψα να ακουω το μακρύ και το κοντό του καθένα… παντα ομως (το νιωθω σαν μαμα) εχει αναγκη να της επιβεβαιώσω οτι αν ξυπνήσει την νυχτα θα ειμαι εκει.. οτι δεν θα την αφησω να κλαιει…αν δει κακο ονειρο.. η αν δεν την παιρνει ο υπνος…
” Μαμά λεγε μου πως με αγαπάς συνέχεια… καθε μερα… το πρωί μου αρέσει πιο πολύ…..”
Νομιζω οτι ακουσα περισσοτερα σχολια για να αφηνω το μωρο να κλαιει απο αυτα που ακουσα για τον θηλασμο.
Την 3η μερα η κορη μας ανεβασε ικτερο και εμεινε κατω απο λαμπες 24 ωρες. Οταν πηγαμε στην αρχη, μας ειπαν να αφησουμε το μωρο και να παμε αυριο, ή να ερχομαι καθε 3 ωρες να το ταιζω. Τελικα εμεινα σε μια καρεκλα, οταν πεινουσε το θηλαζα και τα καταφεραμε. Στον διπλα θαλαμο ηταν τα μωρα που ειχαν «αφησει» οι γονεις. Τοσο κλαμα δεν θελω να ξανακουσω. Μεχρι και ο αντρας μου σφιχτηκε και στεναχωρεθηκε για αυτα τα μωρα…….
δεν την αφηνα να κλαιει, οταν πεινουσε θηλαζε, με τον υπνο μεχρι να κοιμηθει ημουν διπλα της και την χαιδευα, και γενικα μεγαλωσε ως ησυχο μωρο. Γιατι να την αφηνω να κλαιει? αν θελω να κανω δουλειες, θα την εχω μαζι μου στο καροτσι, αγκαλια σε μαρσιπο ή δεν θα κανω δουλειες!
Αχ αυτός ο μάρσιπος (σλινγκ) πόσο έχει γεμίσει με τα παιδάκια μου καθώς κάνω δουλειές! Και πόσες φορές δεν έχω κάνει τίποτα όλη μέρα, γιατί πολύ απλά τα παιδάκια μου δεν με «άφηναν» γιατί με θέλαν όλη δική τους 😉
Δεν υπάρχει κανενας απολύτως λογος να αφηνεις ενα μωρό ή ένα παιδακι να κλαιει περα από τη δική σου »αδυναμια» του να προσφέρεις! Αυτό με τα πνευμόνια είναι κορυφαιο! Εχω ακουσει τοσες δικαιολογιες ως προς αυτην την »αδυναμία του να προσφέρεις»που κοντεψαν να μου πεσουν τα μαλλια!Τα μωρα εχουν καποιο λογο και κλαινε (ηταν μεσα στην απολυτη θαλπωρη της κοιλιτσας για 9 μηνες και ξαφνικά αυτο ανατρεπεται) οπως και τα μεγαλυτερα (που οντως μπορει να θελουν απλά να τους κανεις το χατηρι, αλλά και εκει θα πρεπει να βρεις το χρονο και την υπομονή να εξηγήσεις).
Συμφωνωωωω!
Poso sosta ta grafeis… kanena paidi den prepei na klaiei gia na aisthanthei asfaleia. Einai ypoxreosh mas na to megalosoume se asfales xoro kai me tryfera logia, allios kakos ginomaste goneis. Telos!
Πες ταααα!
Λυδία, συμφωνώ κι εγώ απόλυτα μαζί σου! Μια φορά έκανα κι εγώ το λάθος να τον αφήσω να κλαίει στην κούνια του και θυμάμαι που καθόμασταν με τον άντρα μου και τον ακούγαμε και σπάραζε κυριολεκτικά η καρδιά μας! Μετά από λίγο τον σήκωσα και ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Και βλέπω πλέον, τώρα που έκλεισε τα 3, ότι αυτό όντως απέδωσε καθώς τώρα κλαίει μόνο όταν χτυπάει ή πονάει, και καμιά φορά που «ψευτοκλαίει» (κατάλοιπα), τον καταλαβαίνω αμέσως, του το επισημαίνω, και σταματάει στο λεπτό. Τα υπόλοιπα τα συζητάμε και, όπως λες κι εσύ πολύ σωστά, διαλέγουμε ποιες μάχες θα δώσουμε τώρα που μεγάλωσε.
Αυτό με τα «πνευμόνια» δεν το ήξερα – καταπληκτικό! Εμένα μου έλεγαν να τον αφήνω και λίγο σπίτι και να μην τον κουβαλάω παντού μαζί μου γιατί θα κακομάθει. Χαζομάρες! (για να μην χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό) Τον έπαιρνα παντού και συνεχίζω να κάνω το ίδιο και όποιος το καταλαβαίνει και το δέχεται, καλώς.
Χαίρομαι που διαβάζω ότι και άλλες μαμάδες κάνουν το ίδιο! Μου δίνει πολύ κουράγιο!
Εμιλία, τουλάχιστον καταλάβατε οτι ούτε εσείς μπορείτε, ούτε το μωράκι σας, αυτή την μέθοδο! Ξέρεις πόσες μαμάδες κάθονται έξω από το δωμάτιο και κλαίνε επειδή αφήνουν το μωρό να κλαίει; Κι όμως το αφήνουν γιατί τους πίεσε κάποιος, ή το διάβασαν και πείστηκαν οτι πρέπει να το κάνουν για το καλό του παιδιού τους, ακόμα κι αν πάει ενάντια στο μητρικό ένστικτο. Καλά, τις μαμάδες που δεν ιδρώνει καν το αφτί τους δεν μπορώ να τις καταλάβω καθόλου.
Δηλαδή να σου λέει ένα βιβλίο να αφήσεις το μωρό να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί, και πως αν έκανε πολύ ώρα ή έκλαιγε πάρα πολύ, μετά να πας να τσεκάρεις οτι είναι καλά (οτι αναπνέει ουσιαστικά), κι εσύ να το κάνεις!!! Μπρρρρρρ! Αυτός που το έγραφε, τι ζόρι τραβούσε ρε παιδί μου! Τι ψυχολογικά θέματα είχε? Εδώ, τα ζώα ακούνε τα μωράκια τους να κλάινε και να ζητάνε την μαμά τους, και τρέχει η μητέρα πίσω στη φωλιά, κι εμείς οι πολιτισμένοι, δε θα το κάνουμε? 😉
Εμένα μου το είχε πει να το κάνω η παιδίατρος, Λυδία! Η οποία είναι χρυσή, καλή και άγια και μας βοήθησε πολύ σε δυο-τρεις κρίσιμες στιγμές (μέχρι και 2 το πρωί σήκωσε το τηλέφωνο για να μου μιλήσει), αλλά της είπα ότι αυτό είναι ξεπερασμένο και δεν το ξανακάνω. Κι εκεί μου εξομολογήθηκε ότι όταν ήταν μωρό ο γιος της, μέχρι 3 ετών τον είχε στο κρεβάτι της γιατί αλλιώς δεν προλάβαινε να κοιμηθεί καθόλου! Νομίζω ότι απλά τα λένε για να τα πουν τελικά.
Μα φαντάζεσαι να είσαι έξω από το δωμάτιο και να κλαις επειδή κλαίει το μωρό σου και δεν πας να το πάρεις αγκαλιά; Είναι τουλάχιστον δραματικό…
καλησπερα μανουλες.το ιδιο επαθα και εγω,ο μικρος μου ειναι κολημενος μαζι μου.ειναι 5μιση μηνον και ειμαστε΄αυτοκολιτοι.ναι με κουραζει ολο αυτο,ναι θα ηθελα και εγω καποια στιγμη να ξεκουραστω,αλλα οσο απολιτη και να ακουγομαι ειμαστε υποχρεομενες να ανταποκρινομαστε σε καθε κλαμα του,εμεις επιλεξςμε να το φερουμε στον κοσμο οχι αυτο απο μονο του.αλλωστε υπαρχει ομορφοτερο πραγμα στον κοσμο απο το να σε κοιταει μεσα στα ματια το μωρακι σου και να σου χαμογελαει?ας μην ξεχναμε πως μας αγκαλιαζει απο αγαπη,αλιθηνη αγαπη και οχι απο καψωνι για να μας ξεβολεψει.οσο για τον υπνο,εγω σωθικα με το κουκλακι κουβερτακι το οποιο λειτουργει ως εξεις¨¨το βαζεις στο ομωσου την ωρα που νταχταριζεις το μωρο σου,καθε φορα που το νταχταριζεις και το μωρακι ακουμπαει το πρωσοπακι του πανω σε αυτο.οταν το παρει ο υπνος το βαζεις στο κρεβατακι του διπλα του.μετα απο λιγες μερες το μικρουλι οταν θα ξυπναει το βραδυ θα εχει διπλα του την μυροδια του μπαμπα η της μαμας και θα νιωθει ασφαλεια.χωρις να χριαστει να το αφισουμε να κλαψει.αυτο το βρικα στο ιντερνετ.φιλα πολλα
Αθανασια, ωραιο κολπο! Θα το εχω στα υποψην 😉
Οσο για το κολλημα, ας ειναι τωρα κολλημενα σε μας τα παιδακια μας, για να μην ειναι μετα, λεω εγω 😉
Το καλύτερο που είχα διαβάσει για την τεχνική cry-it-out ήταν «ακόμα και αν κάνει εμετό το γάλα του από το κλάμμα, είναι ΟΚ, σκουπίστε τα, αλλάξτε σεντόνια, δώστε του ένα φιλάκι (!!!) και … αφήστε το πάλι μόνο του». Απίστευτο και όμως αληθινό! Αισθάνονται παρατημένα για αυτό σταματάνε να κλαίνε τελικά … Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι!
Η μόνη περίπτωση που δεν μπορώ να κατηγορήσω μια μάνα που δεν τρέχει αμέσως σε ένα μωρό που κλαίει είναι σε οικογένειες με πολλά παιδιά… Η διαφορά από το ένα στα δύο είναι ήδη μεγάλη, σκέψου τί κούραση έχουν οι πολύτεκνες μαμάδες!
Απιστευτο popelix!!!! Απιστευτο!!!
Κοίτα, είναι ίσως διαφορετικό να μην πας αμέσως με το που κλάψει το μωρό σου, επειδή δεν προλαβαίνεις, και άλλο επειδή πρέπει να το αφήσεις να μάθει. Έχει τύχει να ξυπνήσει η μικρή, να γκρινιάζει κλαψουρίζοντας, και επειδή είχα λερωμένα χέρια που καθάριζα το ψάρι του Γιώργου, να ζητήσω από τον Γιώργο να πάει να την δεί και να της κάνει λίγο παρέα μέχρι να πάω. Να μην νιώθει τουλάχιστον μόνη της! Από την άλλη, και δεν θέλω να είμαι απόλυτη σ’αυτό το θέμα, όταν κάνεις ένα παιδί, καταλαβαίνεις τις δυνάμεις σου, στο δεύτερο παιδί, ακόμα παραπάνω. Ε, αν δεν μπορείς να κάνεις άλλο και να συμπεριφέρεσαι και σ’ αυτό με σεβασμό, τότε μήπως είναι καλύτερο να το ξανασκεφτείς; Βέβαια δεν είναι πάντα προγραμματισμένα… Δεν ξέρω, εγώ πχ στην συγκεκριμένη φάση λέω οτι οι δυνάμεις μου μέχρι εδώ φτάνουν. Έχω δυο χέρια και μπορώ να νταντέψω δυο ταυτόχρονα, οπότε στα δύο μένω, αν και πάντα έλεγα πως θα πάω και για τρίτο. Αν δεν μπορώ να είμαι αφοσιωμένη και στα τρία, δεν τα κάνω! Λέω εγώ τώρα…!
τις περισοτερες προτασεις νωμιζω τις εχω πει.. κ εχω νιωσει πολυ ασχημα γ αυτο.. φυσικα δεν μπορεσα να τις κανω πραξη γιατι θυλαζα οποτε παντα ειχε τον λογο του να κλαιει ο Αργυρακης.. κ οταν πια καταλαβενα πως δεν τρεχει κατι , γιατι ηταν αλαγμενος φαγομενος , δεν ζεστενοτανε ή κρυονε , πηγενα κοντα τον κραταγα αγκαλια , του ελεγα πως ακομα ειναι πολυ νωρις για να ξυπνησει κ πως ας κοιμηθει για λιγα λεπτακια ακομα, κ οποτε θελει να με φωναξει κ θα ερθω , κοιμοτανε , χωρις τιποτα αλλο ..
το εννια μηνες στην κυλια εννια μηνες αγκαλια ειναι απολυτα σωστο , και φυσιολογικο.. τωρα ειναι 11 μηνων , κ πραγματικα εχω ενα πολυ χαρουμενο , ησυχο αγορακι.. χωρις εντασεις και νευρα.. αυτο που με ανυσηχει ειναι οτι ειμαι εγκυος στο δευτερο κ δεν ξερω αν θα εχω τον χρονο να ειμαι τοσο κοντα του..θα τον βρω ομως γιατι ειναι στην φυση μας…
ειναι η πρωτη φορα που γραφω , αν κ σε διαβαζω πολους μηνες..
να μου συνχωρεθει η ανορθογραφια μου , ειναι αυτη η δυζλεξια που με κυνηγα απο το δημοτικο
Μαρια, τωρα που άρχισες κι εσύ τα σχόλια, να μην τα σταματή++++++++————-0σεις 😉
Αν είχα μπλογκ πριν γίνω μαμά, πρίν μέινω έγκυος, και αν έγραφα αυτά που πίστευα οτι θα κάνω, τώρα θα έπρεπε να κάθομαι να σβήνωωωωω! Έλεγα κι εγώ αυτά που διάβαζα τριγύρω, δίχως όμως το συναίσθημα της μαμάς και το ένστικτο που σου δείχνει τον δρόμο…
Θα θήλαζα μόνο μέχρι το πολύ τους 6 μήνες (γιατί είχα διαβάσει οτι απο κει και πέρα δεν έχει και καμιά ουσία το μητρικό γάλα), θα έβγαζα το μωρό από το δωμάτιο μας στους 4-6 μήνες πριν συνηθίσει, θα θα θα… Το κλάμμα του μωρού, ήταν από αυτά που πάντα έλεγα οτι δεν θα επιτρέψω και πως το μωρό θα το παίρνει κάποιος αγκαλιά μόλις κλάψει! Ευτυχώς εκεί το είχα από την αρχή. Τον θηλασμό απλά τον συνέχισα γιατί έμαθα την αλήθεια για το γαλατάκι και δεν έβλεπα και τον λόγο να τον κόψω, στο κρεβάτι ακόμα κοιμάται και ο γιος μου και η Ναταλία και είμαστε όλοι ευτυχισμένοι και δεν το αλλάζουμε με τίποτα. Όταν το αποφασίσει, θα την κάνει και θα πάει στο δωμάτιο του. Μέχρι τότε, κοιτάμε να προλάβουμε όσες αγκαλιές στο κρεβάτι μας απομένουν! 😉
kathe fora pou diavazo apopseis,oi opoioes einai amesa sinifasmenes me ta pisteuo mou oxi tasi alla sigoura os stasi zois…pathiazomai akomi perissotero,thelontas,na kano kapoious na analogistoun tin simperifora tous kai tis prakseis tous…as kanoume like this,oloi osoi pisteuoume apolita se auta pou exei grapsei auti i manoula kai as epidioksoume na kanoume mia omada stirizomainoi se autin tin stasi zois!se euxaristo poli manoula…
και εγω το ιδιο παθαίνω Κατερίνα….
ειναι πολυ σημαντικό να ισχυροποιούμε τη θέση μας απεναντι σε οτι αφορα εμας και τα παιδια μας και επισης να στηρίζουμε οποιά μανούλα το θέλει αλλα για κάποιους λόγους δυσκολευεται ή εχει μπλοκάρει….
Ευχαριστώ κορίτσια! Εννοείται πως το να γνωρίζεις άτομα που ακολουθούν ένα τρόπο ζωής παρόμοιο με τον δικό σου, είναι πάντα τόσο όμορφο, γιατί σε κάνει να νιώθεις μια ομάδα και σου δύνει την ώθηση να συνεχίσεις 😉 Αυτός είναι ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτού του μπλόγκ άλλωστε!
Καταρχήν συμφωνώ με όλα τα παραπάνω.Αλλά κάποια στιγμή νομίζω πως πρέπει να απενοχοποιήσουμε το κλάμα!!!Το κλάμα ενός παιδιού είναι τόσο φυσιολογικό, όσο η αναπνοή μας…Θα ήταν το ίδιο φυσιολογικό και για εμάς,αν δεν μας είχαν γαλουχήσει με το «μην κλαις παιδί μου» και άλλα τέτοια!Είναι μια πολύ normal διαδικασία και τρόπος έκφρασης των παιδιών και πρέπει έτσι να το εκλάβουμε.Να είμαστε δίπλα τους ΠΑΝΤΑ όταν κλαίνε,και να μην τα καταπιέζουμε ώστε να μην κλάινε!Πρέπει να τα αφήσουμε να εκτονώνονται μέσω του κλάματος,και όποτε το έχουνε ανάγκη.Παράλληλα,πρέπει να διερευνούμε και το λόγο που τα κάνει να κλαίνε,γιατί ΠΑΝΤΑ υπάρχει λόγος,ακόμη και αν μας φαίνεται χαζός ή ανούσιος.Ο καβγάς με το αδερφάκι του που οδηγεί σε κλάματα εκατέρωθεν,μπορεί να είναι αρκετά εως πολύ κουραστικός για εμάς,κρύβει όμως πόνο,επιβολή,απογοήτευση και ένα σωρό άλλα συναισθήματα των μικρών μας αγγέλων.Τελικά,αυτό που με ψυχή υποστηρίζω είναι ότι πρέπει να τα αφήνουμε να εκτονώνονται μέσα από το κλάμα τους,και πάντα να είμαστε εκεί για να αφουγκραστούμε και να τα αγκαλιάσουμε….
Νομίζω ordinary pontios οτι το βρέφος, μωρό μεχρι τα 3-4 ετων τουλάχιστον δεν εχει <> ως προς το γονεις.. και αν θελει καποιος να του το επιβάλει, θα εχει τα αντίθετα αποτελέσματα..
Είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά αλλά και εμπειρικά απο μανούλες, πως τα παιδάκια που κοιμούνται σωστά με πρόγραμμα, ειναι αυτα που περνάνε όμορφες, χαλαρές, και γεμάτες αγάπη στιγμές. Ενας γονιός που θέλει να βάλει πρόγραμμα στο μωρό του πρέπει να είναι χαλαρός και να επιλέξει που θα βάλει πρόγραμμα ( ωράριο ύπνου, ωράριο παιχνιδιού, ωράριο φαγητού, ωράριο μπάνιου, ωράριο βολτας) οχι σε όλα.. αν βαλει σε ολα θα εχει καταστροφικά για το παιδι αποτελεσματα. Οι ευθυνες που αναλάβαμε ως γονεις ειναι να τα μεγαλώσουμε όσο καλύτερα γίνετε,
με όποιο τίμημα. Καμιά φορά πιστεύω ( χωρις να θελω να φανω κυνική) βάζουμε μπροστά τους δικούς μας στόχους, με πρόσχημα την ανάγκη και ξεχνάμε γιατί κάναμε παιδιά… ξεχνάμε που είναι η προτεραιότητα. Η μαμά σήμερα γυρίζει στο σπίτι κουρασμένη και το λίγο που ειναι εκει δεν πρεπει να βαζει προγραμματα. μονο αγκαλιές, φιλιά και κουβεντούλα.. ειναι κουραστικό το καταλαβαινω αλλά αυτο σημαινει γονιός…να ναι καλα ολα τα παιδακια του κοσμου…
Τα παιδια εχουν μεγαλύτερη κατανόηση οταν έχουν χωρο!! αντιθετα με το τι λενε οι παλιοί… κατι το οποίο αλλάζει οταν εχουμε πανω απο 2 παιδια…. εκει πραγματικά χρειάζεται βοήθεια.
«Καμια υποχρεωση» εγραφα στις αγκύλες!!!!!!!!!!!!!!!!
συμφωνω απολυτα με την αναρτηση σου.τωρα με το 2ο η αληθεια ειναι οτι καποιες στιγμες που πρεπει να μαγειρεψω η να ασχοληθω με τον πρωτο και αρχισει να κλαιει ο μικρος δν μπορω να παω αμεσως ,ομως το βραδυ που θα ξυπνησει πανω απο 7 φορες,αν και ειμαστε 15 μηνων πια,δεν τον αφηνω και αγνοω ολες τις συμβουλες απο ειδικους και μη.Περασε απο το blog μου να παραλαβεις και ενα δωρακι που εχω για σενα.φιλακια
exw tria paidakia kai den ta exw afisei kai egw na klacoun pote oloi m ou lene oti eine kakomathimena egw omos jerw oti eine kalomathimena giati egw jerw ta paidia mou kalitera apo ton kathena ta paidia moujeroun roun na klene giati klew kai egw otan den me akoune na agapoun giati tous edija th tha pei agaph ,jeroun na akoun giati ta akouw kai egw apla se kapious eine matew na ejigeis
(on a lighter note)
> exw tria paidakia kai den ta exw afisei kai egw na klacoun pote
ποτέ; Αν μια μέρα klacoun και τα 3 μαζί, ξέρεις τι έχει να γίνει; 😉
dear rania, σόρρυ, αλλά εδώ και αρκετή ώρα προσπαθώ να
αντισταθώ, τελικά η πρόκληση ήταν ανυπέρβλητη!
den eine kai ta tria mora
dear Maki κλαψουν τωρα ενταξει
το πρώτο μου παιδάκι ήταν πολύ ησυχο.ολοι μου λέγαν τι ήσυχο μωρό ειναι αυτό και εγώ τους απαντούσα οτι ειναι ησυχο επειδή δεν το αφήνω να κλάψει και ολοι ξύνιζαν τα μουτρα τους.με την ξυνίλα μείναν γιατί τώρα ειναι 4 και ειναι το καλύτερο παιδί.ακόμα και τώρα που εδώ και δυο μήνες εχουμε νέο μωράκι εκεινος ειναι πολύ καλά γιατί ξέρει οτι τον αγαπάμε του το δειξαμε και το δειχνουμε απειρες φορές.δεν ειχε ποτέ αμφιβολία…
http://childevelop.blogspot.com
Παράθεμα: Εδώ είμαι μωρό μου! ΜΗΝ κλαίς! « Dorothy Snot
Μήπως πρέπει να εξετάσετε κ το ενδεχόμενο,ότι όταν είναι μικρό το παιδί σας κ δεν κοιμάται,συμβάλλει στο να μην αναπτύσσεται σωστά?
Επειδή κ εμένα το παιδί μου για 4 μήνες δεν κοιμότανε όλο το βράδυ κ ξυπνούσε κάθε μία ώρα,είδα ότι το παιδί μου ήτανε ταλαιπωρημένο.
Μας είπανε για ένα βιβλίο,ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ,Εκδόσεις πατάκη.
Απο τότε το παιδί μου ,έμαθε ν ακοιμάται,είναι ξεκούραστο κ χαρούμενο,με ζωντανιά κ σωστή ανάπτυξη.
Κ δεν ήτανε θέμα να με αφήσει στην ησυχία μου,να έχω τον χρόνο μου,να κλάψει κ λίγο δεν κάνει κακό,να ανοίξουν τα πνευμόνια του και όλα αυτά.
Βεβαια, αν ένα μωρό ξυπνά κάθε μια ώρα, μπορεί να σημαίνει οτι πεινά ή οτι νιώθει ανασφάλεια μόνο του. Οπότε ή το ταΐζεις ή το φέρνεις να κοιμηθεί δίπλα σου στο κρεβάτι σου για να νιώσει την ασφάλεια που χρειάζεται και να κοιμηθεί και να αναπτυχθεί σωστά – δίχως να πλαντάξει πρώτα στο κλάμμα. ΠΑΝΤΑ υπάρχει και η λύση δίχως κλάμμα. Είναι θέμα επιλογής…
εγώ πιστεύω πια… ότι πρέπει να ζητάμε βοήθεια απ’ τους δικούς μας όταν το μωρό δεν είναι εύκολο στον ύπνο, για να μην γινόμαστε κουρέλια απ’την κούραση κ την α’υπνια αλλά ούτε να αφήνουμε το μωρό να κλάψει. Κάπου πρέπει να χρησιμεύουν κ οι γιαγιάδες…
εγώ δεν ζήτησα βοήθεια κ το πλήρωσα με την υγεια μου (απ΄την εξάντληση)
ephdei blepw oti parejighthika tha prepei na pw oti otan lew then ta afisa na klacoun enow otan htan mwra twra h megalh eine7katalabenh then exei logo na klacoyrizei alla akoma kai twra eime konta ths thn akouw shzitameh2rh einai 4auth bebea klacourizei otan thelei thn mama ths edw xriazete agaph aggalytsa kai prospathia na ths doseis na katalabei oti h mama prepei na asxolhthei kai me to spiti kai me to moro the lew oti to exw kataferei alla the to malono then oriome eine paidi kaai me xriazete panta prospathw omorfa kai hremw tropw na ta mhlaw to mhkro moy einai11mhnwn ayto then tha to afisw na klacei exei proterewtita then mporei na kanei tipota mono toy then lew oti eine eykolw kai malista xwreis bohthia apo poythena the lew oti then exw ftasei sta wria moy oti then exw klacei apo koyrasei alla ayta einai ta paidia pou egw epeleja na ferw ston kosmo kai prepei na mazecw to koyragio mou kai na eime dipla tous analoga me ayto pou xriazonte h kathe mia jexwrista
ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ,ΕΙΝΑΙ ΑΛΑΘΗΤΟ!
ΑΥΤΟ ΞΕΡΕΙ!
ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ …ΑΛΛΟΥ!
ΤΕΤΟΙΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ…ΚΑΙ ΤΟ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΧΑΣΕΙ:
ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΜΕ!
ΑΓΑΠΗ!
ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!
se eyxaristw koitanadeis mou dhneis kouragio
Βλέπω η θεματολογία των ιστολογίων μας συναντιέται, αυτή τη φορά μέσω του κλάματος!
Το κλάμα έιναι λύτρωση και «δουλειά» των γονιών είναι να υποστηρίξουμε τα παιδιά μας να νιώσουν καλύτερα, όχι να πλαντάξουν!
Πολύ ωραίο, άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή σε πολλές μανούλες!
Ευχαριστώ πολύ new age mama 😉
Βρεθηκα τις προαλλες σε μια συζητηση μαμαδων σε ενα γκρουπ στο facebook. Το θεμα ηταν το «κοιμησου παιδι μου» και αν εχουμε εφαρμοσει αυτα που λεει το βιβλιο. Δεν το εχω διαβασει, απλα καταλαβα τη μεθοδο που χρησιμοποιει απο τα παραπανω σχολια.
Ειμαι 36, απεκτησα μια κορη 4,5 χρονων και ενα αγορακι 6,5 μηνων. Συνειδητοποιημενα και οχι γιατι επρεπε να κανω παιδια. Ομολογω, οτι για ενα πολυ μικρο (ευτυχως) διαστημα, προσπαθησα να το εφαρμοσω στην κορη μου ακουγοντας διαφορα δεξια και αριστερα. Τα γνωστα, οτι θα κλαψει, θα κουραστει, στο τελος θα κοιμηθει… Τα ξερεις, να μην επαναλαμβανομαι. Ημουν απειρη. Μεχρι που αφησα τα πραγματα να κυλησουν μονα τους. Ξεκινουσε τον υπνο στην κουνια της και μεχρι το πρωι γινομασταν 3 στο κρεβατι. Στα δυο της πηραμε κρεβατι, κοιμηθηκε για ενα μηνα και μετα ξανα μαζι μας μεχρι και λιγο πριν γεννησω. Την αφησαμε ελευθερη και εκανε τον κυκλο της. Τωρα κοιμαται μονο στο κρεβατι της χωρις να την πιεσουμε ποτε. Εννοειται οτι το μωρο το εχω διπλα στο κρεβατι μου, στην κουνια του, και δεν την πειραζει καθολου. Ισα ισα, 5 μηνες που δεν δουλευα και μειναμε στο σπιτι οι τρεις μας, (ο μπαμπας δουλευε μεχρι αργα) ηταν παραπανω απο συνεργασιμη, δεν με επιβαρυνε πουθενα. Και αυτο πιστευω οτι οφειλεται στην ελευθερια και στο χωρο που της δωσαμε.
Τον αδελφο της δεν τον εχω αφησει ποτε να κλαψει, για να τον «εκπαιδευσω». Και ουτε προκειται. Τωρα ξερω. Ειμαι μαμα…
Ειλικρινα, απορησα με τις αποψεις των ελληνιδων μαμαδων στο facebook. Ακουσα κιολας οτι το προβλημα το εχουν οι μαμαδες που δεν μπορουν το κλαμα στα αυτια τους, οτι τα μωρα ξερουν πως να μας «ριχνουν» και πολλα αλλα… Τι να λεω τωρα…
Δεν κατηγορω κανεναν, απλα ειμαι πολυ μα παρα πολυ μακρια τους.
Μαιρη, να χαίρεσαι όταν είσαι μακρυά από ανθρώπους που προσπαθούν να σε πάρουν μακριά από το πλάι των παιδιών σου! 😉
Αγαπητή mamalydia,
αυτό το θέμα με πονάει πάρα πολύ και έτσι γράφω κι εγώ την εμπειρία μου για πρώτη φορά (παρ’όλο που σε διαβάζω από την εγκυμοσύνη μου).
Μεγάλωσα με μια μάνα που ήταν ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ για μένα, «πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης» κι είχα αποφασίσει ότι το ίδιο θα κάνω κι εγώ για τα παιδιά μου. Και μετά ήρθε η πραγματικότητα…ΟΛΟΙ ξέρουν καλύτερα (από σένα) πώς πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά. Ενοχές αν το αφήσεις να κλαίει, ενοχές κι αν ΔΕΝ το αφήσεις! («δεν του βάζεις πρόγραμμα, δεν του μαθαίνεις όρια, δεν εξοικειώνεται έστω με μικρούλες δυσφορίες που μπορεί ν’ αντέξει»). Ενοχές αν δεν το θηλάσεις, ενοχές κι αν συνεχίσεις ΠΟΛΥ τον θηλασμό («καλύπτεις δικές σου ναρκισσιστικές ανάγκες, αναστέλλεις την ανεξαρτητοποίησή του»). Ενοχές αν δεν έχεις χρόνο για τον εαυτό σου (δεν κρατάς ισορροπία, δεν του εξασφαλίζεις μια υγιή μητέρα») ενοχές αν βρίσκεις χρόνο για τον εαυτό σου («εγωίστρια, τα παιδιά θέλουν θυσίες»). ΑΣ ΜΗΝ ΜΠΛΕΞΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΜΙΝΟ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ! Και προπαντός ας μην τις διαδίδουμε! Για κάποιο λόγο κάποιος κάνει μια επιλογή, κι ας μην ξεχνάμε πως μας οδηγεί και το ίδιο το παιδί.
Το δικό μου το βλαστάρι είναι 16 μηνών και ξυπνάει ακόμα 2 φορές τις «καλές» νύχτες και άπειρες τις κακές. Εμείς με τον άντρα μου έχουμε επιλέξει να μην το αφήνουμε να κλαίει (πρώτη φορά είδα δάκρυ 14 μηνών μετά από πέσιμο, σε σημείο που ρωτούσα τον παιδίατρο αν είναι καλά οι δακρυικοί του αδένες! ). Επεμβαίναμε στο στάδιο του «νιαουρίσματος». Παρ΄’ολα αυτά απελπίστηκα όταν γύρισα στη δουλειά, αισθανόμουν τί άλλο; ενοχές για τους ασθενείς μου (είμαι γιατρίνα) κόντεψα να σκοτωθώ με το αυτοκίνητο και όταν παρ’ολίγο να παρασύρω ένα μηχανάκι αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε την τεχνική του «κοιμήσου παιδί μου» που είχε ήδη αποτελέσματα σε δύο συνομήλικα κοριτσάκια. Συμβουλευτήκαμε και την κουμπάρα μας που είναι παιδοψυχίατρος και μας συνέστησε να το αγγίζουμε κιόλας (να είναι το holding απτικό ώστε να ταιριάζει πιο πολύ στην ηλικία). ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ! περάσαμε 10! μέρες με σπαραγμό ψυχής («να χαρακωθούμε» που λέει κι ο άντρας μου), έτρεμα την ώρα του ύπνου κι αυτό γιατί πιστέψαμε ότι οφείλουμε να διδάξουμε στο παιδί μας πώς να κοιμάται κι αν υποκύψουμε στην ευαισθησία μας το καταδικάζουμε να έχει διαταραχές ύπνου! Ενοχές που δεν το εφαρμόζαμε ενώ το ξέραμε δηλαδή! Όταν εγκαταλείψαμε αυτήν την διαδικασία, οι γονείς ήμασταν πιο ευτυχείς από το βρέφος και ο παιδίατρος (που δεν ήταν και θερμός υποστηρικτής αυτής της μεθόδου) είπε πως δεν έπιασε γιατί «δεν το πιστεύατε πολύ κι ο μικρός έπιανε την αμφιθυμία σας». Αμ περάσαμε τον παθών μας τον τάραχο, αμ δεν το κάναμε και σωστά! Τώρα το έχουμε αφήσει να έρθει μόνο του, αλλά το κόστος της αυπνίας των γονιών, ας μην γελιόμαστε έχει αντίκτυπο και στο παιδί…
Κάντε αν μπορείτε μια – χρήσιμη, πιστεύω – διευκρίνιση: Το παιδάκι σας κοιμάται μαζί σας ή σε δικό του ανεξάρτητο δωμάτιο; Και για να μη φανεί πως ξεφύτρωσα απ’ το πουθενά, είμαι ο πατέρας της Λυδίας, το δεξί της χέρι στην αναζήτηση υπεύθυνων πηγών σχετικών με το αντικείμενο του ιστολογίου και ο κύριος μεταφραστής. Χωρίς να το καταλάβω ή να το επιδιώξω έγινα και εγώ «λιγάκι» σχετικός με το αντικείμενο και σίγουρα ένας αρκετά ενημερωμένος και ευτυχισμένος παππούς!
ΜΙΑ ΚΑΛΗ, ΣΙΓΟΥΡΗ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΛΥΣΗ bobotsa ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ( ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ Η ΜΑΜΑ!…).
ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΙ , ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΒΟΛΕΥΕΙ
Ε Τ Σ Ι ΕΙΝΑΙ ._
ΤΟ ΜΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΜΙΚΡΟ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΝΑ «ΑΥΤΟΝΟΜΗΘΕΙ»
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΙ ΤΥΠΟΥ «ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΚΡΕΒΑΤΙ, ΔΩΜΑΤΙΟ,ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΚΟΣΜΟΣ κλπ» , » – ΜΕ ΣΥΧΩΡΕΙΣ ΠΟΛΥ -ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΑΒΑΣΙΜΑ ΚΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΤΡΑΓΙΚΑ.!!!
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΘΕΛΕΙ- ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΗΜΕΡΑ -ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ,ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΙΓΟΥΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΠΝΕΕΙ Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΑΓΚΑΛΙΑ.!
, ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΕΙ …ΚΑΤΙ ΘΕΛΕΙ:ΣΙΓΟΥΡΙΑ!
Να με παλυ… εχω προβληματιστει αρκετα μπορω να πω.. πιστευω ακραδαντα πως το κλαμα χωρις προφανη λογο , ειναι μια εκτωνοση που πρεπει να συμβει , κ πως αν δεν γινει ισως υπαρχουν καποιες συνεπειες αργοτερα.. οπως και σε μας.. ειναι επισης λογικο , να συμβενουν αυτα τα κλαματα βραδι , τοτε ειναι που σκευτομαστε ,κ μας συμβενουν ολα..
… Τον Αργυρη , τωρα ειναι 11 μηνων , δεν τον εχω αφησει μονο του να κλαιει , αλα ουτε τον εχω φιμοσει , με πιπιλες , ή γαλα για να σταματησει να κλαιει.. δεν τον ταιζω ποτε βραδι απο τοτε που εγινε 4 μηνων , παρολο που θυλαζα, ευγαζα το γαλα αυτο , κ το πρωτο γευμα του ηταν στις 5 το πρωι.. μακαρι να ηξερα τι να συμενει το κλαμα του καθε φορα , απλα υποθεσεις κανω …
… ειναι σιγουρο πως κανουν υπομονη μαζι μας , εκεινα ξερουν πως ειμεις δεν ξερουμε τιποτα ,αλα μωρα κανουν περισοτερη υπομονη αλα λιγοτερη.. θα δωσω ενα παραδιγμα…ενα βραδι με κλαματα «χωρις» λογο , ειχα ενα ασχημο πιασημο στην μεση.. πολυ ασχημο , τον κραταγα αγγαλια , του μουρμουρουσα εναν σκοπο.. αλα ποναγα φρικτα.. σε καποια φαση εκλεγε κ εδειχνε την κουνια του.. σκευτομουνα τι μπορει να θελει , ι τι δεν θελει.. τον βαζω πισω στην κουνια.. εβαλε το χερακι του στο στομα , πειρε το πανακι του , σταματησε να κλαιει , κ μου «επετρεψε» να αποσιρθω στο καθιστικο.. καταλαβε οτι υποφερω , κ για τον λογο που εκλεγε δεν μπορουσα να κανω κατι εκεινη την ωρα , ξερει πως ειμαι παντα δυπλα του , κ ποτε δεν μου εχει κανει κανενα «γυμνασιο» αντιθετα , με περιμενει το πρωι , που ξυπναω στις 8 , παιζει υπομενετικα.. μου εχει εμπιστοσηνη οτι δεν θα τον αφησω ποτε.. κ αυτο το κερδισα οχι με πολυ κοπο , αλα με πολυ αγαπη , και ακουγοντας το ενστικτο μου…
.. πρεπει να κλενε για να εκτωνονονται ,δεν εχουν αλο μεσο να εκφραστουν , δεν θα ηθελα να του στερησω τιποτα.. να κλαιει κ να τον κρατω αγγαλια, να του πιανω την πλατουλα , χωρις να του λεω τιποτα.. δεν θελει να ακουσει κατι , θελει να τα πει , να φυγουν απο μεσα του οταν σταματησει , ειναι η σειρα μου να του πω… πως τωρα που τελειωσαν ολα, θα κοιμηθει κ την επομενη μερα θα ειναι καινουργιος…κ ετσι γινετε παντα…
δεν ξερω πως ακουγονται ολα αυτα ..
ευχαιστω για το βημα..
Να αφήσω ένα ακόμη σχόλιο, για την ΜαριαΚ βασικά, αλλά και για τους υπόλοιπους που θα το διαβάσουν ίσως. Τα μωρά κλαίνε και είναι απολύτως φυσιολογικό να κλαίνε. Χαμογελούν λίγο αργότερα, αλλά βασικά, για οτιδήποτε κλαίνε. Δεν θεωρώ κακό το κλάμα. Ίσα ίσα, προσπαθώ να μάθω στα παιδιά μου, οτι είναι καλό το κλάμμα οταν το χρειαζόμαστε, και οτι δεν είναι ντροπή όπως έμαθα εγώ και έτσι πάντα κρατιέμαι να μην κλάψω μπροστά σε άνθρωπο! Δεν κλαίνε όμως ποτέ μόνα τους ή από ανασφάλεια και φόβο επειδή η μαμά τα έχει εγκαταλείψει και δεν βρίσκεται κοντά τους. Αυτό το κλάμμα δεν το θεωρώ καλό για κανέναν. Ίσα ίσα πιστεύω πως αν κλαίνε τα μωρά επειδή αισθάνονται εγκαταλελειμένα και εμείς τα αφήνουμε μόνα τους να κλαίνε μέχρι να κοιμηθούν από εξάντληση, τους έχουμε κάνει πολύ πολύ κακό. Είναι γι’ αυτό το είδος κλάμματος – των μωρών αποκλειστικά – που μιλάει το συγκεκριμένο άρθρο. Δεν μιλάει γενικά για το κλάμμα, μωρών ή μεγαλύτερων παιδιών, και πόσα είδη κλάμματος υπάρχουν.
Όταν κλαίει ο Γιώργος ή η Ναταλία, τα παίρνω αγκαλιά και τα ρωτάω τί έχουν. Ο Γιώργος μπορεί να μου πεί, η Ναταλία λέει πια τα δικά της κλαίγοντας κι εγώ αναλόγως, προσπαθώ να ικανοποιήσω την ανάγκη τους ή να τα αφήσω να ξεσπάσουν λέγοντας τους να κλάψουν κι άλλο αν θέλουν καθώς τα χαιδεύω ή τα έχω αγκαλιά.
Σημείωση: Δεν έχει τύχει πολλές φορές να συνεχίσουν το κλάμμα τους αφού τα έχω πάρει αγκαλιά (άρα στην ουσία απλά ζητούσαν τη σιγουριά της αγκαλιάς μου), εκτός αν πονάνε ή είναι άρρωστα και τους έχουν σπάσει τα νεύρα. Ο Γιώργος μόνο ίσως όταν έχει απογοητευτεί από κάτι ή από πείσμα και πάλι του λέω οτι έχει το δικαίωμα να είναι στεναχωρημένος/θυμωμένος και μπορεί να κλάψει, και μπορεί να είναι και στην αγκαλιά μου (γνωρίζοντας οτι δεν θα αλλάξει όμως η απόφαση), κάτι που τον ηρεμεί.
Ναι! Το κλάμα είναι λυτρωτικό. Εγώ όταν νιώθω οτι χρειάζομαι ένα καλό κλάμμα, βρίσκω την ευκαιρία και βλέπω ένα «κλαψιάρικο» έργο, κλαίω και ησυχάζω. Και όσες φορές έχω κλάψει με λυγμούς, οι ορμόνες που εκκρίνει ο οργανισμός, οι σπασμοί στα πνευμόνια και η ένταση που φεύγει με τα δάκρια, με κάνει πραγματικά άλλο άνθρωπο! Σε ένα μωρό όμως, πρέπει να είσαι δίπλα του όταν κλαίει! Αγκαλίτσα και να του λές «ναι μωρό μου, ναι!», να ξέρει οτι είσαι εκεί και το καταλαβαίνεις. Το να το αφήσεις να κλαίει μόνο του, εκεί δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου! 😉
περισοτερο αναφερομουν σε κατι σχολια που διαβασα , κ ελεγαν πως δεν τα αφηνουν να κλενε ποτε.. μου φανικε κ αυτο ακρεο οπως κ να τα αφηνεις να κλενε μονα τους..
το αθρο ηταν πολυ ξεκαθαρο.. διαβαζοντας μετα τα σχολια , συνιρμικα μπορει να πηγα αλου… πριν απο λιγο ,του εκανα κατι σαχλαμαριτσες , κ γελαγε παρα μα παρα πολυ για κανενα 5′ ? ισως λιγο παραπανω..εκτονοθικε τοσο πολυ που μετα το φρουτο κοιμηθικε γλυκα γλυκα.. κ χαμογελαστα…
τον αγαπω πολυ…!
τα ακρα ειναι γενικα ασχημα..
Μπορώ να πώ οτι παρόλο που δεν έχω προσωπική εμπειρία στο θέμα (είμαι ακόμα έγκυος) κ εγώ ακούω συνέχεια την γνωστή καραμέλα να αφήνεις το μωρό να κλαίει γιατί θα μάθει μετά στα χεράκια!!
πώς γίνεται ένα πλασματάκι τόσο μικρό να έχει την πονηριά να σκεφτεί έτσι???
Πώς είναι τόσο σίγουροι οτι όντως αυτό συμβαίνει αφού τα μωράκια δεν μπορούν να πουν τί σκέφτονται και θέλουν??
Σε ένα άλλο άρθρο εδώ στο blog λέει ο steinberg ότι η υπερβολική αγάπη δεν χαλάει το παιδί….άλλα πράγματα το χαλάνε!
Απλά την γνώμη μου λέω ανάλογα με αυτά που διάβασα εδώ και αλλού!Δεν πάω να το παίξω ειδική!
Το κοριτσάκι μου δεν έχει μείνει μόνο ποτέ απαρηγορητό να κλαίει.Απο 2 μηνών είναι στο δωμάτιο της,εγώ να πηγαίνω όποτε με χρειαστεί (έδω πρέπει να επισημάνω πως την θήλαζω αποκλειστικά 9 μήνες και βλέπουμε . . .) Συμφωνώ ότι η πρακτική να αφήνεις το μώρο να κλαεί εως που να κοιμηθεί είναι απαράδεκτη. Έχω αρχίσει να διαβάζω ένα βιβλίο (No cry sleep solution) όπου ισχυρίζεται πως έχει πρακτικές μεθόδούς πως να μάθεις το μωρό σου να κοιμάτε μόνο χωρίς κλάματα.Αν και δεν το χρειαζόμαστε.Η μικρή μου μετά το τελευταίο γεύμα μένει μόνη στο κρεβάτι όπου την έχω θηλάσει ξαπλωμένη και την πέρνει ο ύπνος. Απλά ήθελα να σας αναφέρω αυτό βιβλίο μήπως σας βοηθήσει.
Ιωάννα, όντως αυτό το βιβλίο αυτό είναι υπέροχο. Το έχω διαβάσει, με βοήθησε πολύ και έχω γράψει σ’αυτό το λινκ πληροφορίες: https://mamalydia.wordpress.com/2008/08/15/the_no_cry_sleep_solution/
Ευχαριστούμε 🙂
Όταν γέννησα το μεγάλο μου γιο ήμουν αρκετά μικρή….Ήμουν και άσχετη από μωρά και καμιά μου φίλη δεν ήξερε τπτ πέρα από τσάντες ρούχα και καλλυντικά. Έμεινα λοιπόν να ακούω τη πεθερά μου και τις κολλητές της, τις θείες μου και τον καθένα….Πραγματικά τον καθένα. Ρώταγα συνεχώς ανθρώπους και κανένας δε μου είπε αυτά που γράφεις εσύ εδώ…Και συνειδητοποίησα ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί και για να «μάθει σωστά» , πρέπει να αφήνεις τη καρδιά σου να ματώνει κάθε νύχτα. Και να γρατζουνάς σιγά σιγά τη ψυχή του…Γιατί αυτό κάνεις. Και επειδή τπτ δεν είναι εύκολο στη ζωή, πείστηκα ότι αυτό είναι το τίμημα του γονιού. Ο γιος μου έκλαιγε στο δωμάτιο, και εγώ έκλαιγα έξω από τη πόρτα…Έμαθε να κοιμάται μόνος του, του έλεγες «κοιμήσου» και κοιμόταν στα επόμενα 2 λεπτά.Κοιμόταν συνεχόμενα 8ωρα από τον 3ο μήνα… Ήταν χαμογελαστό και γλυκό μωρό.
Κάποια στιγμή είδα ότι είχε ένα σεντονάκι και χάιδευε με αυτό το αυτάκι του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Μπορεί να ήμουν άσχετη αλλά χαζή δεν ήμουν…Η αγκαλιά μου είχε αντικατασταθεί με ένα κουρέλι!!! Με έπιασε πανικός! Προσπαθούσα να τον παίρνω αγκαλιά αλλά δε βολευόταν…Ξύπναγε ανήσυχος. Από τις τύψεις άρχισα να βλέπω γιατρό..
Από τα 3 του χρόνια και μετά κάθε φορά που με έβλεπε να φεύγω από κοντά του έκλαιγε. Βαλάντωνε στο κλάμα. Μεγαλώνοντας τον έπιασαν κρίσεις πανικού. Στον παιδικό τα ίδια. Στη παραλία, στο αυτοκίνητο, στους παιδότοπους, παντού! Με ήθελε όλη την ώρα κοντά του.Και να φανταστείτε δε δουλεύω!!! Οι φίλες μου στο μεταξύ -όλες- θεωρούσαν ότι έχω κάνει τέλεια δουλειά με το γιο μου και αντέγραψαν τη μέθοδο ακριβώς…Τους έλεγα ότι κάνουν λάθος, ότι δεν είναι φυσιολογικές οι αντιδράσεις του, αλλά είχαν το ύφος » Δεν θέλεις εμείς να έχουμε καλά και ξεκούραστα παιδιά» Τον πήγα σε ψυχολόγο…και επειδή ήταν μέσα μου σαράκι ήταν το πρώτο πράγμα που του είπα…Τώρα είναι 7 και δουλεύουμε μαζί, του δείχνω συνεχώς την αγάπη μου και πιστεύω ότι σχεδόν τα έχουμε καταφέρει…Ο απολογισμός ήταν ψυχοθεραπεία και για τους 2 μας…Ελπίζω αυτό να δώσει θάρρος στις ξενυχτισμένες μαμάδες και αποδεικνύει ότι αυτή η μέθοδος ισορροπημένα παιδιά δε βγάζει!
εισαι συγκλονιστικη Αριστεα…αληθεια…και μπραβο σου που πια δουλευεις τοσο πολυ τη σχεση σου με το παιδι σου…
διαβαζω ενα βιβλιο σχετικα με τη μεθοδο love withdrawal και ταιριαζει τοσο πολυ ολο αυτο με τη μεθοδο CIO …ειναι καθαρα αποστερηση της αγαπης…το παιδι εκπαιδευται ,μαθαινει να συναλλασεται με αντικειμενα την αγαπη,τη προσοχη,τη παρουσια της μητερας η οποια του τα προσφερει μονο αν ειναι ησυχο,αν κοιμηθει αμεσως,αν σταματησει να κλαει και γενικα αν συμπεριφερεται οπως αυτη θελει…
ας ξυπνησουμε ολοι οι γονεις με πρωτη και καλυτερη εμενα και ας μαθουμε να αγαπαμε χωρις ορους τα παιδια μας και οταν επικοινωνουμε μαζι τους να μην κανουμε κανενος ειδους συναλλαγη…
Αγγελική, δε μας δίνεις καμια ακόμη πληροφορία για το βιβλίο αυτό; Πολύ καλό ακούγεται!
Αριστέα, η ιστορία σου με συγκίνησε πολύ!!! Σε ευχαριστούμε πααααααρα πολύ που τη μοιράστηκες μαζί μας 🙂
λεει για τις φορες που στερουμε στην ουσια την αγαπη μας απο τα παιδια μας και μπορει καν να μη το καταλαβαινουμε….
Ευχαριστωωωωω! Θα το εχω σιγουρα στα υποψην μου 😉
Αριστεα τι τρομερο αυτο που περιγραφεις….Συγκλονιστικα πραγματικα!
Αριστέα Μπράβο σου! !
Μπράβο που το συνειδητοποιήσες, το παραδέχτηκες και ζήτησες βοήθεια για εσένα και το μικρό σου. Μπράβο που έχεις το θάρος να το μοιραστείς, για να μαθαίνουμε ( και εγώ δεν έχω φιλές με μικρά παιδιά).
Μπράβο και σε ευχαριστούμε! !
Εννοειται οτι και γω δεν την αφηνω ποτε να κλαιει,χωρις να παω αμεσως.Τωρα ειναι πλεον 13 μηνων.Ειμαστε ολοι μερα μαζι παντου.Την αφησα μονο 2-3 φορες με τη μαμα μου,οπως τωρα που ειχα να κανω μια μικροεπεμβασουλα.Καθεται καλα σχετικα,αλλα οχι για πολυ ωρα και μονο στο σπιτι μας.Ειμαστε πολυ δεμενες,ισως να ευθυνεται κατα πολυ και ο θηλασμος γι’αυτο.Το απολαμβανω και μου αρεσει πολυ αυτη η κατασταση…Αντιμετοπιζω ομως ενα προβλημα τωρα τελευταια….Δεν με αφηνει να κανω δουλειες καθολου σχεδον!Απαιτει συνεχεια την προσοχη μου,ειδικα οταν μαγειρευω.Θελει να την εχω αγκαλια και να παρακολουθει,ενω εγω τα κανω μ’ενα χερι.Στο σλινγκ πλεον δεν καθεται.Αποτελεσμα:να βγαλω στο δεξι μου χερι ενα γαγγλιο…Μπορει να καθησει στο παρκο οταν εχει καλη διαθεση και να παιζει μια χαρα μονη της,ακουγοντας τραγουδακια,Αλλα μολις με δει η με ακουσει,αρχιζει τα κλαμματα.Ουτε τον αντρα μου θελει,ουτε τα αδελφια της.Οταν ερχεται η μαμα μου δυο πρωινα την εβδομαδα για να κανω δουλειες,δεν υπαρχει προβλημα.Κατα τα αλλα,ολο κλαιει και ζηταει αγκαλια….Τι να κανω?Κατα τα αλλα ειναι πολυ κοινωνικο παιδι.Μια φορα που πηγαμε σε παιδοτοπο επαιζε σχεδον για μια ωρα μονη της!
τα ιδια και εγω,ομως τον αφηνω στο παρκο κλαιει λιγο μετα σταματαει.δεν γινεται αλλιως,ποιος θα μαγειρεψει,ποιος θα καθαρισει.Και εγω δεν εχω κανεναν να ερθει να κατσει,ειναι η ηλικια που μας θελουν συνεχεια,υπομονη κ κανε τα τα απαραιτητα κ μην σκας για τις δουλειες.φιλια.
Kαλημερα Ρεβεκκα!!!!Μωρε τα απαραιτητα κανω,αλλα με τρια παιδια παντα προκυπτουν δουλειες….Το σιδερο μονο να σκεφτεις!Μη μου πεις οτι εισαι η γνωστη μου φιλη απο το φεις μπουκ????
Εγω ειμαι Veroniki μου γλυκεια.Εχεις δικιο με 3 παιδια,σου βγαζω το καπελο.Εγω οσο κ να θελει ο αντρας μου δεν νομιζω να μπορουσα κ 3ο,για πολλους λογους.Φιλακια πολλα.
Γεια σου Ρεβεκκα μου!!!!Ειναι κουραση τα τρια παιδια,δεν το συζητω.Εγω εκανα τη μπουμπου,αφου ειπα μεσα μου οτι τωρα μπορω να κανω ακομα ενα παιδακι.Πριν λιγα χρονια ουτε να το σκεφτω δεν ηθελα….Ειναι ομως και μεγαλη ευτυχια!!!Και η κουραση ειναι δημιουργικη!Φιλακια πολλα μανουλα!!!!
egw pou psaxnw gia marsipo ti prepei na parw gia arxi???den kserw…sling???mia sumvouli???
oups sorry akuro!se lathos thema to egrapsa!!
Παράθεμα: Εδώ είμαι μωρό μου! ΜΗΝ κλαίς! | Μαμά...δες Μπαμπά...δες!
διαβασα τα περισσοτερα απο τα σχολια αλλα θα σταθω σε κατι που αφορα το κλαμα και τον υπνο. Καταρχην να σας πω οτι κατακρινω ολου του τυπου τις συμπεριφορες που προσδιδουν ελλειψη στοργης και αγαπης.
Εχω μια κορη 22 μηνων. Η κορη μου εκανε να κοιμηθει ολοκληρο 8ωρο μεχρι που εγινε 3μηνων. Η κουραση ο νεος ρολος και η δυσκολη εγκυμοσυνη που ειχα με εφεραν στο σημειο να περασω αρκετα εντονα επιλοχεια. Για μια μανα που περνα επιλοχεια που (ολες ξερουμε ποσο σοβαρη ειναι αυτη η κατασταση) το χειροτερο που μπορει να της συμβει ειναι να μην κοιμαται τις νυχτες.Γιατι;;; Οταν δεν ξεκουραζεται – οχι μονο το σωμα, αλλα κυριως η ψυχη δεν μπορεις να νιωσεις την ευτυχια σε ολο της το μεγαλειο.Το ομολογω την αφησα τη μικρη μου να κλαψει αλλα παντα ημουν εκει τριγυρω..Με υποχρεωσε και η παιδιατρος και ο αντρας μου να ακουλουθησω την τακτικη του ελεγχομενου κλαματος και τους ευχαριστω και τους δυο για αυτο. Γιατι η μικρη μου εμαθε να κοιμαται και εγω να ξεκουραζομαι και να εχω περισσοτερες δυναμεις για περισσοτερα χαδια και παιχνιδια-αυτο που εχει περισσοτερο αναγκη- αλλα και εκεινο να ξεκουραζεται και να κοιμαται σε εναν ησυχο χωρις διακοπες υπνο και ετσι πραγματικα πιστευω και για αυτο το λογο το παιδακι μου ειναι πολυ ευτυχισμενο. Γιατι η μητροτητα δεν ειναι τιποτα αλλο παρα μια αυστηρευτη πηγη αγαπης.Ενα παιδι εχει ενστικτο νιωθει και καταλαβαινει πολυ καλυτερα απο τους μεγαλους που λειτουργουν με τη λογικη,και μπορει να νιωσει αν οι γονεις του νιωθουν καλα και αν ειναι αυτοι ευτυχισμενοι γινεται αυτοματως και αυτο.
Τη μικρη μου την αφησα καποιες φορες να κλαψει αλλα παντα ημουν εκει να την αγαπω.Και τωρα καθε μερα εισπρατω την ευτυχια της και νιωθω καθε μερα και πιο πλουσια.Το καταλαβαινει κανεις οτι ειναι ευτυχισμενη απο το πως συμπεριφερεται ποσο γελαει ποσο τις αρεσει να μας στολιζει με χαιδευτικα λογακια του τυπου μαμουλα,μπαμπακουλη σε απαπω πολυ και ολα αυτα τα ζουζουνιστικα που λενε τα μωρακια αυτης της ηλικιας.Ειμαι σχεδον σιγουρη ομως οτι το παιδι μου δε θα ηταν ευτυχισμενο αν και εγω και ο πατερας του δεν ημασταν ευτυχισμενοι.Αχ..και ο υπνος φερνει εφορεια.
Το μυστικο κατα τη γνωμη μου ειναι να καταλαβαινουμε το παιδι μας και μετα θα ξερουμε και πως να φερθουμε καλυτερα.
Ολα με μετρο και με αγαπη.
Καλησπέρα. 1η φορα σας διαβάζω. Συγχαρητηρια. Τα παιδια μου ειναι 7 και 8 χρονών.
Οταν γεννησα το κοριτσακι μου, ήμουν τοσο ευτυχισμενη καθως και μπαμπας της, και δεν την αφήναμε να κλάψει ποτε. Κοιμόμασταν και οι τρεις μαζι. (αλήθεια γιατι αγοράσαμα κούνια;) 11 μήνες μετα τον ερχομό της τσακ ερχεται στη ζωή και ο αδερφός της. Στο κρεββάτι γιναμαι 4. Οτι ξενυχτια δεν καναμε με την μικρη επί 22 μηνες τα καναμε με το αγορι. Για 4 χρόνια κοιμομασταν μαζί και οι 4. Οταν η μικρη 4 πια και ο μικρος 3 πια, δεν χωραγαμε στο κρεβάτι. Αποφασισαμε (και πιστεψτε με πήρε 3 μερες μονο) οτι επρεπε να πανε στα δωματια τους. Ετσι και εγινε. Για 3 μερες ειχαμε γκρίνια (οχι κλάμα) τυπου αφου δε μας αγαπατε, γιατι μας γεννησατε. Εγω παιδια εκλαιγα, αλλά έπρεπε να σταματησει. Δεν ξερω αν εκανα καλά. Επιασε ομως.
(έχω μεγαλώσει 4 παιδιά) Η πορεία εξαρτάται πάρα πολύ από τις προσωπικότητες γονιών και παιδιών. Οι γενικοί κανόνες ισχύουν με εξαιρέσεις. Από 2 ετών και μετά το παιδί προφανώς θα σπρώξει τα Όρια του γονιού. Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Αν ο γονιός δεν έχει καλά Όρια, τότε η σχέση τους δεν θα έχει καλά Όρια, και ο γονιός θα διαμαρτύρεται επειδή θα νιώθει παραβιασμένη-ος. Ιδανικά, ο γονιός θα χρησιμοποιήσει την ευκαιρία για να δει τα Όριά του και να τα διαμορφώσει καλύτερα, που είναι το σωστό τόσο για το γονιό όσο και για το παιδί. Μεγάλη ευθύνη του γονιού. Το δύσκολο είναι ότι, όποιος γονιός δεν έχει καλά Όρια και νιώθει παραβιασμένος από το παιδί, όταν επιβάλλει Όρια το κάνει αμυντικά, με ένταση, κόβοντας την ψυχική επαφή με το παιδί. Μεγάλο λάθος. Ακόμα και όταν στήνω μεγάλο καυγά με το παιδί, μόνο η ψυχική επαφή, που εγώ οφείλω να διατηρώ ως γονιός, μπορεί να σώσει τη σχέση. Αλλιώς αργότερα έρχονται τα ονομαζόμενα «προβλήματα της εφηβείας», που είναι ελάχιστα όταν ο γονιός έχει διατηρήσει σχέση επαφής με το παιδί.
η μαγικη φραση «εχουν το δικαιωμα να κλαψουν» ειτε ειναι βρεφη ειτε νηπια…τους συμπαραστεκομαστε με την αγκαλια μας,οτι κλαμμα και αν ειναι,πεινας, πονου,θυμου…ειναι δικο τους και το κανουμε κ δικο μας.
Αποδοχη και σεβασμος, ειναι πιο δυσκολος δρομος για καποιους απο μας τους γονεις -ισως γιατι εχουμε μεγαλωσει αλλιως,ισως γιατι πιεζομαστε απο τους γυρω μας- αλλα ειναι ο ιδανικος για τα παιδακια μας.
😉