– Δεν μπορώ να είμαι δίπλα του συνέχεια!
– Ας κλάψει και λίγο, δεν θα πάθει και τίποτα!
– Εμείς τί πάθαμε δηλαδή;
– Πρέπει να μάθει να κοιμάται μόνο του!
– Δεν είναι σωστό να το πιάνεις όποτε κλαίει! Κακομαθαίνει και θα θέλει χεράκια…
– Να ανοίξουν τα πνευμόνια του!
– Πρέπει να έχω και λίγο χρόνο για μένα…
– Αν δεν το αφήνω να κλάψει, δεν θα κάνω τίποτα άλλο!
– Θα κλάψει μια, θα κλάψει δυο, μετά το αφήνω στο κρεβάτι και το παίρνει αμέσως ο ύπνος…
– Ούτως ή άλλως, γεννιούνται, δεν γίνονται!
– Καταλαβαίνω όταν κλαίει από πείσμα ή από ανάγκη!
Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί! Έχω ακούσει τόσα και τόσα, όλα το ίδιο εκνευριστικά για να πω την αλήθεια. Από μαμάδες που αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε και προσπαθούν να σε πείσουν να το κάνεις κι εσύ για να βρείς την υγειά σου και να μην κακομάθεις το καημένο το παιδί σου. «Μα τί μαμά είσαι που το πιάνεις ΚΑΘΕ φορά που κλαίει; Και ΜΗΝ μου πεις οτι το κουνάς για να κοιμηθεί; Θα πεθάααααανωωωωω!!!!» Και για να πω και όλη την αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν το κάνουν αυτό από κάποιου είδους τύψεις, όπως και όταν κάποιος καπνίζει και καταλάβει πως προσπαθείς να το κόψεις και αρχίζει τα «έλα μωρέ, πάρε ένα!», «σιγά βρε που θα το κόψεις εσύ! Κάνε ένα, μια ευχαρίστηση στη ζωή έχουμε!», κλπ κλπ, επειδή υποσυνείδητα νιώθουν άσχημα που δεν προσπαθούν να το κόψουν και οι ίδιοι.
Είναι ένα στοίχημα που έχω βάλει με τον εαυτό μου, ένα στοίχημα που κάποιες φορές μου στοιχίζει. Που με κουράζει, με κρατά ακόμη και από την τουαλέτα κάποιες φορές. ΑΛΛΑ δεν πρόκειται να αφήσω κανένα παιδί μου να κλάψει παραπάνω απ’ την ώρα που χρειάζεται να πάω να το πιάσω! Και μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά μου δεν κλαίνε αν δεν υπάρχει λόγος! Κλαίνε όταν χτυπάνε, όταν θεωρούν ότι τους συμβαίνει κάτι άδικο (και τότε, με διαλλακτικότητα πολλές φορές, το θέμα συζητιέται ξανά). Κλαίνε όταν ξυπνήσουν και έχει περάσει λίγη ώρα χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι, ακόμα κι αν «μίλησαν» λιγάκι και εγώ δεν τα άκουσα, ναί, τότε κλαίνε και έχουν και κάθε δικαίωμα να κλάψουν! Κλαίνε όταν τρομάξουν! Κλαίνε, αλλά με το που τα πάρουμε αγκαλιά το κλάμμα τους περνά. Γνωρίζουν οτι οι γονείς τους είναι εκεί με το πρώτο τους κλάμμα, πως όταν μας χρειαστούν είμαστε εκεί και θα είμαστε ΠΑΝΤΑ. Μεγαλώνοντας στην ασφάλεια αυτή, δεν αισθάνονται φόβο και δεν μας χρειάζονται τόσο συχνά. Γνωρίζουν πως δεν είναι ανάγκη να κλαίνε ή να γκρινιάζουν για να τους δώσουμε σημασία – την έχουν όποτε την χρειαστούν. Δεν είναι κακομαθημένα! Είναι ΚΑΛΟμαθημένα! Ακριβώς όπως μου αρέσει!
Τα μωρά κλαίνε επειδή έχουν κάποια ανάγκη η οποία δεν ικανοποιείται. Το ίδιο κι εγώ, αν κανείς δεν με καταλαβαίνει και αν μου γυρίσουν την πλάτη, θα κλάψω ακόμα πιο δυνατά και θα πληγωθώ! Και αν κι αυτό δεν πιάνει, κάποια στιγμή θα μάθω να μην κλαίω, όχι επειδή είμαι ευχαριστημένη, αλλά γιατί τί νόημα θα έχει, είναι ξεκάθαρο ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται!
Ναι, μπορούμε να είμαστε δίπλα στα μωρά μας και να μην τα αφήνουμε να κλαίνε. Θα πάρει παραπάνω ώρα, θα κουραστούμε παραπάνω, αλλά θα νιώθουν την ασφάλεια που χρειάζονται. Μεγαλώνουν 9 μήνες μέσα στην κοιλιά μας, σε ένα περιβάλλον όπου μας νιώθουν και μας ακούνε όλη την ώρα. Κάποια στιγμή, ξαφνικά, όλα αυτά χάνονται με το που θα γεννηθούν. Βρίσκονται ξαφνικά σε ένα νέο περιβάλλον, άγνωστο, κρύο, όπου πεινάνε (!) και δεν μας ακούνε. Δεν κλαίνε λοιπόν επειδή θέλουν να μας κάνουν του χεριού τους. Δεν ξέρουν τί σημαίνει αυτό. Δεν έχουν την δική μας πονηριά και το δικό μας εγωισμό. Κλαίνε επειδή είναι μωρά, και αφού εμείς αποφασίσαμε να κάνουμε μωρά, τότε πρέπει να κάνουμε ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να νιώθουν όμορφα και να μην κλαίνε. Και αν αυτό είναι κουραστικό, ε… θα κουραστούμε!!!
Μπορεί να ακούγομαι απόλυτη, και σ’αυτο το θεμα, μάλλον… είμαι! Όλα είναι δικαιολογίες. Δεν χρειάζεται να μάθει να κοιμάται μόνο του. Μας βολεύει να κοιμάται μόνο του θέλουμε να πούμε! Δεν χρειάζεται να ανοίξουν τα πνευμόνια του. Ανοιχτά είναι! Μπορεί να χρειάζεται κάποιες μέρες να μην κάνουμε ΤΙΠΟΤΑ άλλο από το να καθόμαστε με το μωρό μας. Αξίζει τον κόπο. Και ναι, γενιούνται ίσως με κάποια ταυτότητα, αλλά η ανασφάλεια και όλα όσα μπορεί να φέρει (χαμηλή αυτοεκτίμηση, φόβο, κλπ κλπ), έρχεται από τον τρόπο που εμείς τους διδάσκουμε τη ζωή! Η σιγουριά για την ζωή και τους γύρω του, κι αυτή από μας προέρχεται… Μην επεκταθώ! Ένα είναι σίγουρο. Όταν κλαίει ένα μωρό, ένα παιδί, ο οποιοσδήποτε, χρειάζεται να ανταποκριθούμε. Όλα τα άλλα, είναι κατ’ εμέ δικαιολογίες που αφορούν την δική μας καλοπέραση και μόνο. Το κλειδί νομίζω στην συμπεριφορά ενός ενήλικα προς ένα μωρό, είναι να το σέβεται όπως θα σεβόταν έναν ενήλικα. Να σέβεται τα θέλω του, τις ανάγκες του και τη λύπη του.
Θα υπάρξουν ορισμένα άρθρα που θα αναρτηθούν σιγά σιγά στο μπλόγκ για να συζητήσουμε γι αυτό το θέμα. Ακούγομαι λίγο παθιασμένη με αυτό το θέμα, το ξέρω… Αν δεν τα πω κι εγώ μια φορά στο μπλόγκ μου, πού να τα πω να ξαλαφρώσω; Δεν θέλω να πικάρω ή να κρίνω τις μαμάδες που έχουν μεγαλώσει μ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά τους. Θέλω ίσως να πείσω τις μαμάδες που τα μεγαλώνουν έτσι τώρα, ή που σκέφτονταν να τα μεγαλώσουν έτσι με το που γίνουν κι αυτές μανούλες 😉
Το Blog μιας Μαμας 
Σας διάβασα με προσοχή, ελάτε λοιπόν στην θέση μου, ΕΧΩ ΔΙΔΥΜΑ, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ζω μακριά από γονείς, τα οικονομικά δεν μου επιτρέπουν να πάρω γυναίκα, ο άνδρας μου δουλεύει νύχτα και πρέπει να ταίζω όλο το βράδυ χωρίς να προλαβαίνω, δεν κοιμούνται ειδικά το αγόρι, ακόμη και με πολύ αγάπη, ακόμη κι αν είμαι απο πάνω του όλη την ώρα. Αντιθέτως ξυπνάει και την αδερφή του που με τόσο κόπο κοίμησα. Έρχεται ο πατέρας τους στις 6 το πρωί για να φύγω εγώ για την δουλειά. Μια ημέρα βρίσκω τον μικρό από κάτω του στον καναπέ και τον άνδρα μου μη αντέχωντας να μην έχει κοιμηθεί ούτε ώρα από πάνω του. Παραλίγο το παιδί να σκάσει. Αν όμως τον είχε αφήσει στην κούνια του, έστω κι αν έκλαιγε θα ήταν πιο ασφαλής. Ωραία τα λέτε, αλλά η πράξη απέχει πολύ……Όσο για το τρακάρισμα που διάβασα παραπάνω, ναι έχω χτυπήσει και μάλιστα δυο φορές, ειδικά την δεύτερη παραλίγο να σκοτώσω έναν 16χρονο με μηχανάκι…. ΑΝ ΣΑΣ ΠΕΙΡΣΣΕΥΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣΤΕ ΣΤΟ ΕΝΑ ΠΟΔΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΣΙΡΙΔΑ…… Όταν επιστρέφω σπίτι τις περισσότερες ημέρες του μήνα πάω Αθήνα για τα follow up μια και τα παιδιά έχουν ένα σωρό προβλήματα ως πολύ πρόωρα (27 εβδομάδων) .Χειρουργεία…..ένα σωρό, εξετάσεις αιματολογικές για δείκτες που παρουσιάζουν συνεχώς σκαμπανεβάσματα. ΝΑΙ ΕΧΩ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΩ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ. Μπράβο σας λοιπόν που θέλετε να κάνετε κάποιους να νιώσουν σκληροί και μικρόψυχοι που αφήνουν τα παιδιά τους να κλαίνει. ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΤΡΩΜΕΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΚΟΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΠΟΣΟ ΚΑΛΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΟΠΟΥ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΡΟΣΩΠΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΝΑ ΘΕΟΣ ΞΕΡΕΙ. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΩΝ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ. Από αυτή την αυπνία απέκτησα ζάχαρο και εκτακτοσυστολές. Είστε νομίζετε πιο ικανές μάνες;;;;;;;;;; Αν αντέχεις και την δική μου κριτική εσύ η τέλεια μάνα Λυδία που τόσο σου αρέσει να το διατυμπανίζεις και ψάχνεις κι άλλους να συμφωνούν μαζί σου, δημοσιευσέ το….!!!!!!!!!!!!!!! Και όσο για τα υπόλοιπα σχόλια που θα γραφτούν, ένα έχω να πω, αν έρθετε στο σπίτι μου να με βοηθήσετε κι εμένα είτε ψυχολογικά, είτε οικονομικά, ακόμη και να μου τα κρατήσετε για 2 ώρες ώστε να κοιμηθώ κι εγώ ΤΟΤΕ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ.
Κατερινα, προσπαθω να ερθω στη θεση σου και οσο μπορω σε καταλαβαινω. Δεν εχω διδυμα, αλλα εχω δυο παιδια, εργαζομαι full time και τα μεταφερω καθημερινα 70 χλμ., τα μοιραζω σε σχολεια και γιαγιαδες και ξανα παλι τα ιδια το απογευμα μεχρι να γυρισουμε σπιτι το βραδυ. Ειμαι σιγουρη οτι περνας δυσκολα, ειδικα το θεμα του υπνου ειναι το σημαντικοτερο και απο εκει ξεκινουν ολα (οπως και το οικονομικο, παθουσα και εγω). Και σιγουρα δεν ειναι αυτη η ζωη που θα ηθελες να εχεις ή που ειχες φανταστει. Αλλα για να σου ερθουν ετσι τα πραγματα, με καποιο τροπο μπορεις να ανταπεξελθεις… Και ας κοστιζει κατι παραπανω. Η ανταμοιβη σου απο αυτα τα παιδια σε πολυ λιγο καιρο θα ειναι ανεκτιμητη. Και τοτε θα τα ξεχασεις όλα. Με υπομονη και αγαπη ολα θα περασουν, θα το δεις.
Οσον αφορα στη Λυδια, μαλλον παρεξηγησες. Δεν ειναι ετσι, ψαξε λιγο στο blog της και θα καταλαβεις καλυτερα.
Ευχαριστω για το ηρεμο μηνυμα σου Μαιρη και για τα καλα σου λογια 🙂
Σε καταλαβαίνω απόλυτα γτ και εγώ έχω διδυμα 2 κοριτσάκια 2 μηνών και πραγματικά έχω κουραστεί πάρα πολύ γτ κλαινε συνέχεια και δεν ξέρω τι να κανω αφού υπάρχουν φορές που μπορεί να τα αφήσω κάνα τέταρτο να κλαινε πολύ αλλά δεν μπορώ να τις έχω και τις δύο αγκαλιά
..οπότε μην αισθάνεσαι ενοχές γτ δεν είναι ότι δεν τα αγαπάμε απλά είναι δύο και όσο και να θες να τα έχεις αγκαλιά δεν είναι εφικτό όσοι δεν έχουν δυδιμα δεν μπορούν να καταλάβουν!!!!!παρεμπιπτόντως να σου ζήσουν τα μικρά σου 😍😍
Κατερίνα μου, παντα αφηνω τα σχολια ελευθερα εκτος κι αν εχουν λινκς διαφορα οποτε βλεπω περι τινος προκειται και αποφασιζω.
Δεν εχω διατυμπανισει οτι ειμαι η σουπερ και τελεια μαμα. Ποτε! Εγω κανω αυτο που πιστευω οτι ειναι σωστο και αυτο που με κανει να νιωθω καλα. Αυτα που γραφεις ειναι αυτα που νιωθεις εσυ και που θεωρεις σωστα και ειναι σεβαστα, αλλα δεν ειναι απολυτο οτι πρεπει να συμφωνησω. Εχω εναν μπλογκ και γραφω τα δικα μου μετα απο ερευνες.
Για παραδειγμα, ο κοινος υπνος στον καναπε, απαγορευεται ακριβως επειδη μπορει να πεσεις πανω στο μωρο! Εσυ λες οτι ακομα και ο δικος σου τροπος δεν σε εχει ξεκουρασει, οποτε μηπως αν κοιμοσουν για παραδειγμα μαζι με τα μωρα σου (ειδικα αν θηλαζεις), θα σε βοηθουσε να κοιμηθεις καλυτερα? Εγω δεν νομιζω να κοιμομουν και πολλες ωρες αν επρεπε καθε λιγο να ξυπναω, να ταϊζω και να ξανακοιμιζω τα μικρα. Αν χρειαζεται για να μπορειτε να ξεκουραζεστε και οι δυο σας, ισως ο αντρας σου να κοιμηθει για λιγο σε αλλο κρεβατι… Οι μαρσιποι επισης θα σε βοηθησουν πολυ για να εχεις λιγο τα χερια σου ελευθερα.
Αν σου ελεγαν οτι το κλαμμα του μωρου του ανεβαζει την πιεση και του δημιουργει ταχυπαλμια, και μετα εκρινονται ορμονες στο σωμα του για να το κανουν να ηρεμήσει και πως αυτο δεν ειναι καλο για την υγεια, πως θα αντιδρουσες? Δεν τα λεω εγω αυτα, τα λεει η επιστημη. Ουτως ή αλλως με το κλαμα του μωρου δεν ηρεμεις και δεν κοιμασαι… Η δουλεια μιας μαμας που δουλευει και εχει διδυμα ειναι πολυ δυσκολη, ποσο μαλλον αν τα μωρα της χρειαζονται ιατρικη παρακολουθηση καθε τοσο. Πραγματικα πιστευω οτι ο κοινος υπνος και το να μην τα αφηνεις να κλαινε θα βοηθουσε πολυ. Το να τα «φορας» σε μαρσιπο καποια ωρα την ημερα, επισης θα βοηθούσε. Εχουν αποδειχθει ολα αυτα. Δεν βρισκομαι εδω για να σε κανω να νιωθεις ασχημα. Το να αφηνεις το μωρο σου να κλαιει, δεν λεω οτι το κανεις επειδη εισαι κακια μαμα, εισαι μια πολυ καλη μαμα, αλλα τα εχεις παιξει απο την κουραση. Εγω οταν τα μικρα μου δεν κοιμουνται ταυτοχρονα (αν κοιμαται ο γιος μου η μικρη μου προσπαθει να τον ξυπνησει), κοιμιζω τον εναν στο κρεβατι πχ και την μικρη την βαζω στον μαρσιπο και την κοιμιζω και την αφηνω μετα στο κρεβατι. Στον μαρσιπο με λιγο κουνημα κοιμουνται κατι δυσκολες μερες μεσα σε 2-5 λεπτακια 😉
Δεν θελω να νιωθεις οτι σε κρινω, αλλα λιγο προσπαθω να σε βοηθισω. Αν ησουν κοντα, θα ερχομουν να το κανω πρακτικα, μενω ομως Ροδο! Εσυ εισαι Αθηνα? Ειμαι σιγουρη οτι υπαρχουν μαμαδες που θα το εκαναν ευχαριστως 😉
Κατερίνα, να προσθέσω οτι όταν πας στα μωρα καθε φορα που κλαινε, αρχιζουν σιγα σιγα να μην κλαινε και τοσο ευκολα! Μη νομιζεις δηλαδη οτι ειμαστε ολη την ωρα στην τσιτα 😉
Λοιπόν θα πω κάτι σκληρό στη κα Κατερίνα. Η ζωή μας είναι η επιλογές μας, εν γενει τουλάχιστον εκτός κι αν είσαι τωρα παιδί στο Αφγανιστάν, Λυβυη, Ιαπωνία κ.ο.κ. Εμείς είμαστε οι επιλογές μας. Τώρα. Γιατί μεγαλώσαμε από τις επιλογές των γονειων μας.
Πάντα υπάρχει τρόπος να μην την πληρώνουν τα παιδιά. Δεν είναι σίγουρα ο πιο εύκολος. Αλλα είναι ανήθικο να ψάχνουμε συνέχεια δικαιολογία σε θέματα που αφορούν τα παιδιά μας. Ας μην τα κάναμε.
Ο τρόπος που διαχειρίζεται η μητέρα τα θέματα της θα έπρεπε να ανεξάρτητος από τη δικαιολογία ´δεν έχω λεφτά, χρονο,´.
Ολγα, ας μην την αποπαιρνουμε την Κατερινα… Επιλογες ειναι ολα, αλλα κι αυτή ειμαι σιγουρη οτι πολλα δεν τα επελεξε στην ζωη της, αλλα της ετυχαν και το παλευει μονη της με οποιον τροπο μπορει. Τωρα αν μεσα σε ολα της τα θεματα διαβασε και αυτο το ποστ μου, μεσα στην κουραση της τα ειπε και ξαλαφρωσε. Και Κατερινα οπως σου ειπα, αν θες βοηθεια, πες μου. Ειδικα αν εισαι στην Αθηνα κοντα, κατι θα γινει 😉 Υπαρχουν σιγουρα πολλες μανουλες που θα μπορουν να σε βοηθισουν…
ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ, ΤΙ ΕΓΡΑΨΑ. ΔΕΝ ΕΠΕΛΕΞΑ ΟΥΤΕ ΔΙΔΥΜΑ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΩΡΑ, ΟΥΤΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΕΞΑΝΤΛΗΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΣΩΣΤΑ ΕΣΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΙΕΣΑΙ ΓΙΑ ΕΞΥΠΝΗ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ. ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΗΘΙΚΗ ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ!!!!!!!ΔΕΝ ΕΨΑΞΑ ΠΟΤΕ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΘΕΜΑ Η ΑΥΠΝΙΑ ΤΩΝ ΜΩΡΩΝ. ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΟ ΗΘΙΚΗ;;;; Η ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΕ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΞΕΣΠΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;;;;; ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ……
Λυδία σε ευχαριστώ για τον δημοκρατικό τρόπο σου. Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε πάνω απο τα παιδιά μας όλη την ώρα, ποιος δεν θα το ήθελε αυτό. Είπαμε όμως πως οι συνθήκες είναι διαφορετικές και δεν είναι εφικτό. Άλλωστε το νόμισμα πάντα έχει δύο όψεις. Ας μην είμαστε απόλυτοι για τίποτα. Πάντως δεν είναι δυνατόν ο κοινός ύπνος που προτείνεις γιατί τα παιδιά κοιμούνται σε κρεβάτια που είναι καλωδιωμένα με συσκευές άπνοιας. Όμως σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου ως προς το θέμα μου και για την προσπάθεια προστασίας μου από τις κατηγορίες περί ανηθικότητας. Να είσαι καλά και να χαίρεσαι τα παιδιά σου……..
Κατερίνα, γιατί δεν φτιάχνεις ένα blog όπως η Λυδία; Ίσως βοηθήσεις μητέρες με παρόμοια προβλήματα. Ίσως δεχθείς συμβουλές που να εφαρμόζονται στην περίπτωσή σας. Όπως αφιέρωσες εδώ χρόνο για να κάνεις ένα σχόλιο και να «τα χώσεις» στην Λυδία, όπως μπήκες πάλι για να διαβάσεις τις απαντήσεις, έτσι θα μπορούσες να δώσεις λίγο χρόνο σε κάτι πιο θετικό για εσένα σε έναν χώρο δικό σου. Το λέω με καλή πρόθεση και θέλω το καλό όλων των μαμάδων και των παιδιών τους. Αν γράψεις όσα περνάς είναι ψυχοθεραπευτικό και για εσένα την ίδια. Σίγουρα θα βρεθούν άνθρωποι που έχουν περάσει ή περνάνε ότι και εσύ και κάπως θα σε βοηθήσουν και θα σε στηρίξουν. Έχεις πολλά να προσφέρεις αν καταγράψεις τις σκέψεις σου… Καλές οι μέθοδοι που ακολουθεί η Λυδία από επιλογή της και εγώ την διαβάζω γιατί μου «κάνουν». Από την άλλη πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει κατανόηση και σεβασμός στις μαμάδες-bloggers γιατί απλά περιγράφουν τις εμπειρίες τους και καταθέτουν τις σκέψεις του άρα και κομμάτι του εαυτού τους και δεν πρέπει κανείς να το λεηλατεί για κανένα λόγο. Αν θιγομουν από κάτι απλά δεν θα την διάβαζα άλλο. Αν απλά δεν μπορούσα να ακολουθήσω τις επιλογές της απλά δεν θα την διάβαζα. Ελευθερία υπάρχει. Μπορείς αυτή την ελευθερία να την εκμεταλλευτείς θετικά, ακόμα και αν έχεις ελάχιστο χρονο όπως τον χρονο που αφιέρωσες εδώ για να εκφράσεις το παράπονό σου. Δεν θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση σου, αλλά να σου πω κάτι; Δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς περνάς γιατί δεν ξέρω και πολλά και σίγουρα η φαντασία δεν αρκεί. Δεν θα ήταν καλύτερο να τα περιέγραφες σε έναν δικό σου χώρο; Νομίζω πως είσαι από τους ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Ας λειτουργήσει θετικά η οργή και η απελπισία σου. Κατά την γνώμη μου κακώς θίχτηκες πάντως γιατί όσα περιγράφει η Λυδία αφορούν μαμάδες με μωρά χωρις τα προβλήματα που -φαντάζομαι- πως έχουν τα δικά σου. Να σου ζήσουν, και εύχομαι να ξεπεράσουν γρήγορα τα προβλήματα υγείας τους!
Πολυ ωραια ιδεα ΜαριαΜ
Κατερίνα σου εστειλα μεηλ!
Ευχαριστω για τις ευχες κι εγω σου ευχομαι τα παιδια σου να σου πουν συντομα πως δεν χρειαζονται πια ιατρικη παρακολουθηση και πως πλεον απλα τα χαιρεστε διχως αγχος!!! 🙂
Κατερίνα σου ευχομαι κουράγιο, μακάρι να μπορουσα να σε βοηθησω λρατωντας τα παιδια αλλα ειμαι πολλα χιλιομετρα μακρια.. Κάνε υπομονη μπόρα ειναι και θα περάσει… τα βρεφάκια σου θα μεγαλώσουν και θα ειστε καλύτερα.. οση ηθική συμπαράσταση θελήσεις ειμαι διπλα σου!!
Ολγα μου, νομίζω πως είσαι λίγο σκληρή με την Κατερίνα. Κάποιες καταστάσεις είναι ιδιαίτερα δύσκολες και χρειάζονται στήριξη, που αν δεν υπάρχει, είσαι άνθρωπος και λυγίζεις. Δεν είπε η γυναίκα πως δεν αγαπάει τα παιδιά της. Αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν είσαι ισορροπημένος οικονομικά, έχεις ανθρώπους δίπλα σου, το μωρό σου είναι υγιές και ήσυχο. Είναι πολύ διαφορετικά να έχεις ένα μωράκι, ή ένα μεγαλύτερο παιδάκι και ένα μωρό και τελείως διαφορετικά να έχεις δύο νεογέννητα να κλαίνε συγχρόνως και να είσαι μόνος σου, πιεσμένος και ξενυχτησμένος. Εμείς, όταν κοιμηθεί η Αθηνά το βράδυ, που είναι ο «ταλιμπάν» του σπιτιού, ακούς ένα ουουουουουφφφφ ανακούφισης, γιατί επιτέλους θα μπορέσουμε να μιλήσουμε, να πιούμε ένα ποτήρι νερό, να ηρεμήσουμε λιγάκι. Ναι, ο ρόλος του γονιού είναι ιερός, αλλά ορισμένες φορές το φορτίο πολύυυυυ βαρύ. Κατερινάκι, σου εύχομαι πρώτα απ’ όλα τα μωρούλια σου να ξεπεράσουν όλα τα προβλήματα υγείας που έχουν και μετά σιγά – σιγά θα τα δεις να ξεπετάγονται. Ειδικά τώρα που θα ανοίξει ο καιρός και έρχεται καλοκαιράκι, δεν θα το πιστεύεις πως μεγαλώνουν. Κουράγιο κοριτσάκι, από μια εργαζόμενη και πολύ κουρασμένη μανούλα….
ΜΑρια μου παντα τα λες ωραια! Αυτο το Ουυυυυφ καθημερινη φραση το βραδυ! 🙂
Κατερινα, εμεις τα ειπαμε και με mail 😉
Λυδιάκι μου δώσε δυο γλυκά φιλιά, στα δυο γλυκά σου παιδάκια. Πάω να βάλω τον Βαγγέλη να γράψει ορθογραφία…… (οχουουουουουουου πααααααλι πρέπει να γράψω ορθογραφια;;;;;;)
Χαχα σε δυο χρονια στην ιδια φαση θα ειμαστε ε??? Απο Σεπτεμβρη βεβαια αλλαζουμε ωραρια! 7.30 ωρα θα ξυπναμε (!!!!ΑΑΑΑΑΑ!!!!!) και θα πηγαινει προνηπιοοοοοο!!!!
Τέλειο το προνήπιο! Το μόνο δύσκολο είναι οι ιώσεις! Κατα τα άλλα, προμηθεύσου με πολλαααααα χαρτομάντηλα γιατι θα δακρύζεις όταν τον ακούς να σου λέει τραγουδάκια, να σου μεταφέρει τι τους είπε η δασκάλα για τα παιδιά του πολυτεχνείου, στην χριστουγεννιάτικη γιορτή που θα ντυθεί αγιος βασίλης (ή καλικαντζαράκι!!!), στην γιορτή της μητέρας που θα σου φέρει μια καρτούλα φτιαγμένη από τα χεράκια του……. όπως και όταν θα σου ανακοινώσει επίσημα ποια συμμαθήτριά του θα παντρευτεί (στο προνήπιο παντρεύονται τουλάχιστον δύο φορές !!!!)!!!!
Xristougenniatika stolidia,Xristougenniatika dentra
λυδια μου καιροι και ζαμανια…..φανταζομαι πως θα ναι κουραστικο να μαθεις πως περναω εγω τη μερα μου αν κ εχω μονο ενα παιδι..αλλα μπορεις να φανταστεις….τουλαχιστον την αγκαλια στον υπνο σιγουρα δε του τη στερω….κ οταν παλι κλαιει αναλογως το λογο μιας κ ειναι ολοκληρος γαιδαρος ..εεεε ας κλαψει κ λιγακι…να καταλαβει πως η μανα κρητικια δε μασαει…φιλια πολλα….
Μαζί σου σε όλα! Συμφωνώ και ας με κράζουν, όλοες οι μαμάδες τύπου τα ξέρω όλα, ας τσακώνομαι κ με τον άντρα μου.
εδω ειμαστε Λυδία και εμεις και σε διαβαζουμε ….και εσυ γεμίζεις τις καρδιες μας με αστεράκια κάθε φορά….
Σε κάθε περίπτωση όπως την Κατερίνας που σχολίασε πρώτη, έχω να πω αυτό που λέω συχνά σε νέες μητέρες: ότι αν μπορέσουν να βελτιώσουν τη δική τους διάθεση, αυτόματα θα βελτιωθεί η διάθεση του παιδιού. Κάθε άνθρωπος μπορεί να μάθει πως να συγκροτεί και να βελτιώνει τη διάθεσή του, ακόμα και στις πιο δύσκολες εξωτερικές συνθήκες, και τότε συμβαίνουν ΘΑΥΜΑΤΑ. Το μεγαλύτερο θαύμα είναι ένα μωρό-νήπιο-παιδάκι που μεγαλώνει σε γαλήνια οικογενειακή ατμόσφαιρα.
(έχω 4 δικά μου παιδιά, είμαι ιδρυτικό μέλος του συλλόγου Ευτοκία, και η εργασία μου στρέφεται γύρω στην παιδική ηλικία)
Παράθεμα: Βρέφη που μαθαίνουν να σιωπούν κλεισμένα σε τοίχους υψηλού εσωτερικού άγχους που διαρκεί « Το Blog μιας Μαμας
Παράθεμα: Βρέφη που μαθαίνουν να σιωπούν κλεισμένα σε τοίχους υψηλού εσωτερικού άγχους που διαρκεί « Nipio.net
Καλησπερα Λυδια!!!
Καταρχην θελω να σε ευχαριστησω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ γιατι με αυτο το αρθρο σου μου εδωσες το πατημα που εψαχνα!!!
Η 8 μηνων μπουμπουκα μου ειναι παρα πολυ καλο και πολυ ησυχο μωρακι!!!
Λοιπον, εδω και 10 μερες περιπου αφου αρρωστησε,ανεβασε πυρετο,ειχε βηχα και συναχι και βγαζει και δοντια αρχισε να κλαιει με το βημα που κανω να φυγω απο διπλα της!!!Ποιο βημα βασικα….και μονο που το σκεφτομαι!!!!!
στην αρχη ειπα ενταξει κλαιει γιατι ποναει και τα λοιπα…και ενω ειμαι της αποψης οτι ενα μωρο δεν κλαιει ΠΟΤΕ χωρις λογο και ΔΕΝ πρεπει να το αφηνεις να κλαιει…..ξαφνικα επεσα στην παγιδα να κανω αυτα ακριβως!!!!
Να λεω πως το παιδι κακομαθε και να το αφηνω να κλαιει (μην φανταστεις παλι κατι λεπτακια μονο!!!)
Εφτασα στα ορια μου εκλαιγα κι εγω μαζι ….μεχρι που το φιλοσοφησα και ειπα…»σε κανα 2-3 μηνες θα το παρακαλαω να το παρω αγκαλια και θα με διωχνει γιατι θα θελει να περπαταει!(μην πω τι θα γινει σε 5-10 χρονια που θα το παρακαλαω για μια αγκαλια!!)» οποτε….αγκαλια οποτε και οσο θελει!!!
Και δεν με νοιαζει τιποτα!!!Μονο το παιδι μου θελω να βλεπω χαμογελαστο και ευτυχισμενο….και οχι κλαμμενο!!!!
Τεσπα και για να μην τα πολυλογω το παιδι 2 μερες ηρεμησα….αφου ηρεμησα κι εγω!!!!Ελα ομως που καποια στιγμη αρχισε πολυ γκρινια-κλαμα και ξανα ζοριστηκα και παλι φρικαρε το παιδι!!!!!
Και σημερα ειπα να ψαξω στο internet μπας και βοηθηθω…..κι επεσα στο blog σου….και χαιρομαι πολυ γιαυτο!!!!Γιατι ξανα ταρακουνηθηκα με αυτα που διαβασα και ξαναγυρισα στην αποψη αυτη…..το παιδι μου να ειναι καλα!!!!Να το βλεπω ΜΟΝΟ να γελαει τιποτα αλλο δεν θελω!!!!
Λοιπον αυτα απο εμενα…σορυ αν σας κουρασα απλα νομιζω πως απο αυριο ολα θα ειναι καλυτερα και για το μπουμπουκακι μου και για εμενα!!!!Και οπως λεει και ο αντρουλης μου «τραβηξες τοσα με την γεννα, με το θηλασμο….εδω θα κολωσεις???!!!!»
Και να σας πω και κατι???Δεν θυμαμαι αυτα που λεει οτι τραβηξα……. 🙂 Μονο καλα θυμαμαι!!!!!
Σας ευχαριστω και παλι!!!!Φιλακια πολλα και καλο βραδακι!!!
Είναι απίστευτο, πόσο συγκινητική είναι η καθε διηγηση… όταν πρόκειται για το παιδί της..
Σας γραφω γιατι δε ξερω πως θα «αντέξω» να αποχωριστω 4μερες, το μωράκι μου, για να παω να γεννησω τον αδερφούλη του.
το μωρό μου, δεν εχει μαθει χωρις εμένα..ουτε που θελω να μαθει..
τον εχω ανάγκη πιο πολύ απο ότι με εχει αυτός κ όμως τις πιο σημαντικες στιγμές πρεπει να τον αποχωριστω.
πως θα το αντεξουμε; κ αυτος κι εγω;;;;σκέφτομαι ότι μπορεί να κλαίει κι εγω να μην είμαι δίπλα του και δακρύζω..
όταν παω να το συζητησω, ολοι κόβουν αγάπη απο το μωρό μου στη κοιλια μου..
δηλαδη επειδη σκεφτομαι τον γιο μου τον πρωτο, αγαπάω λιγοτερο αυτον που εχω στη κοιλιά μου..
λαχταρω απίστευτα να έρθει με το καλό…να τον παρω αγκαλιτσα, να έχουν ο ενας τον άλλον παρεούλα..
όμως κι για αυτο ακόμα κατι εχουν να πουν: οτι θα ζηλεψει τον αδερφο του κλπ.
απεγνωσμενα τους απαντάω πως όχι, γιατί θα τους εχω και τους 2 κοντα μου,όμως ενα αγχος το εχω.. ξερω οτι κατι θα στερηθει, αφου δε θα μπορώ να τρέχω απο πίσω του, οπως μεχρι τωρα κανω..,σίγουρα θα χαρει με νεες στιγμές που θα μοιραστουμε, όμως δε ξερω πως να τον «βοηθησω»να προσαρμοστουμε στη νεα ευχαριστη αλλαγη που ερχεται…με το καλο.
οποιο σχόλιο με βοηθησει..ειναι ευπρόσδεκτο..σας ευχαριστώ εκ των προτερων….
Συμφωνώ απόλυτα. Από όταν γέννησα, ποτέ δεν άφησα τη μικρή μου να κλάψει, κοιμόταν μαζί μας, και την «φορούσα» κιόλας όσο περισσότερο μπορούσα. Με λίγα λόγια έκανα το αυτονόητο, της παρείχα ασφάλεια και αυτοπεποίθηση, τη σιγουριά ότι είμαι εκεί, πάντα. Οι συγγενείς και φίλοι έλεγαν, θα κακομάθει, θα γίνει γκρινιάρικο και απαιτητικό, θα κλαίει συνέχεια, θα θα και θα . Και άφηναν τα παιδιά τους να ουρλιάζουν… Φυσικά, όπως πάντα, τους έγραψα κανονικά, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση… Μεγάλωνε λοιπόν η μικρή μας, πολύ ήρεμη και καθόλου γκρινιάρα και απορούσαν… τώρα, σχεδόν 5 χρόνια μετά, πρόκειται για το πιο ήσυχο, χαρούμενο και ανεξάρτητο παιδί. Και όλοι αυτοί που έλεγαν τα τσιτάτα τους κι έχουν απίστευτα απαιτητικά και κακομαθημένα παιδιά, ακόμα απορούν τί στο καλό έκαναν λάθος…
καλη μανα δε σημαινει να γινεις σιαμαια με το παιδι σου και να ξεχασεις και την δικη σου υπαρξη και να μην κανεις τιποτα αλλο. οχι μονο ειναι κουραστικο αλλα ουτε καλο θα του κανεις, ανασφαλη θα ειναι και θα αργησει πολυ να γινει ανεξαρτητο. επισης απ οτι φαινετε δεν θα δουλευεις κιολας οποτε εχεις την βολικοτητα να εισαι «απολυτη»
Συμφωνώ απόλυτα με όλα!Έγινα κι εγώ μητέρα στα 39 μου τυχαία!Ούτε που το περίμενα, Ούτε που το σχεδίασα, μα Ούτε και το πίστευα!Αν έκανα παιδί σκεφτόμουν, θα ήθελα να είμαι εκεί σε όλα! Να νιώσει ασφάλεια, αγάπη, ζεστασιά!Στην αρχή όταν το έμαθα, ξαφνιάστηκα τόσο πολύ που για 3 εβδομάδες ήμουν στα πατώματα!Μετά μπήκε η λογική και συνειδητοποίησα ότι θα ήθελα να μεγαλώσω ένα παιδί που να μην χρειαστεί να συνέλθει από την παιδική του ηλικία!Θα ήθελα να είμαι μαμά όπως ήταν και η φιλη μου η μαμά σε μένα!Δοτική και αφοσιωμένη!Παρόλο που ασχολούμαι με πολύ εγωκεντρικό αντικείμενο, είμαι χορεύτρια και δασκάλα, νιώθω πως έχω κουράγιο, Δύναμη και Πίστη να σταθώ σπαθί στο παιδάκι μου δίπλα και να προσπαθήσω να του δώσω τα εφόδια που χρειάζεται για να μπορέσει να πετάξει από τη φωλιά, όταν έρθει η ώρα, σίγουρο και ελεύθερο!
Καλή μας συνέχεια και μπροστά με τσαμπουκά!Το μητρικό ένστικτο απαλλαγμένο από το Εγώ είναι η καλύτερη συνταγή!