Να και ένα σκιτσάκι πολύ πετυχημένο! Γελούσα μόνη μου όταν το είδα και μοιάζει τόοοοοσο πολύ με την απάντηση που δίνω και έδινα όταν με ρωτούσαν για πόσο ακόμα θα κοιμάμαι με τον γιο μου ή την κόρη μου και αν θα συνεχίσω για πολύ ακόμα να θηλάζω (τώρα πια μόνο την κόρη μου βέβαια)! Έλεγα ότι αν μέχρι τότε δεν αφήνουν τις μαμάδες μαζί, αναγκαστικά θα πρέπει να αποθηλάσει και αρχίσει να κοιμάται μόνος του, όταν με το καλό θα πάει φαντάρος! Χαχαχαχα! 😆 Για τις σπουδές βέβαια, δεν ισχύει κάτι τέτοιο! 😆
Μετάφραση: "Γεια χαρά! Από δώ η μαμά μου. Θα μένει μαζί μας αυτό το εξάμηνο, μιας και ακόμα κοιμάμαι μαζί της!"
Το Blog μιας Μαμας 
:DDDD
ε…σε καποια ελληνικα νοικοκυρια την εχουν την μανουλα σπιτι και μετα τις σπουδες, ο συζυγος,η συζυγος και η μαμα. Το co-sleeping μας πειραξε!
χαχαχα
Γεια σου ρε Λυδια!!!
Υπαρχει πιο ωραιο πραγμα, απο το να εχεις διπλα σου ενα αγγελουδακι? χαλαλι και το πιασιμο, χαλαλι και το κλοτσιδι..!
Λυδια, να σου ζησει η κορουλα, να ναι γερη και τυχερη!
😉
Ευχαριστω πολυ Κωσνταντινια μου!!!
O Βαγγέλης περνάει τη φάση του «φοβάμαι» και το βράδυ μετακομίζω εγώ στο κρεβάτι του μέχρι να ξανακοιμηθεί, για να μην ξυπνάει και ο μπαμπάς μας. Τρώω πολύ κλοτσίδι όμως….. έχω να κοιμηθώ ολόκληρη νύχτα, κάτι μήνες…….. ΝΥΣΤΑΖΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ αλλά το πρωί μου λέει, «σ’ αγαπώ μανούλα»!!! Και όσο κουρασμένη και νυσταγμένη κι αν είμαι, λιώνω……. Η μικρή, αν ξυπνήσει για τουαλέτα ή νερό μου λέει πόσο μ’ αγαπάει και πόσο όμορφη είμαι (!!!). Ε, είναι τέλειο να σου λέει κάποιος τα ξημερώματα πως είσαι πολύ όμορφη και πως σ’ αγαπάει πολύ!
Πολύ καλό!
Για το πρακτικό του θέματος, εγώ έχω κολλητά με την κούνια του ένα μονό κρεβάτι. Και μαζί και χώρια! Και δεν ενοχλούμε (μας ενοχλεί) το μπαμπά…
Για τον αποθηλασμό δε, τί να πω; Η ίδια μου η μάνα, μόλις προχθές αυτό είπε:»Φαντάρος θα πάει και βυζί θα ζητάει…»
Ναι αλλά όχι από τη μαμά του οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε!! :))
χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Σωστό κι αυτό! χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα 🙂
Τελικά η προσκόλληση είναι ανάγκη του παιδιού ή της μάνας ;
Εγώ αντί να κοιμάμαι μόνη με το παιδί (δύο ετών) τις δύσκολες νύχτες το βάζω στο κρεβάτι μας στη μέση.
Και το κλώτσίδι αλλά και την προσκόλληση την μοιραζόμαστε.
Δεν στέκομαι μπροστά στον πατέρα του παιδιού αποκόπτοντάς τον από το παιδί ούτε εκμεταλλεύομαι το ότι δεν μπορεί να θηλάσει.
Το πρόσωπο αναφοράς / φροντίδας είναι ένα : και οι δύο γονείς. Το παιδί προσκολλάται με αυτούς .
Ρωτώντας «μέχρι πότε θα θηλάσω το παιδί» μήπως θέλεις να ρωτήσεις «μέχρι πότε θα εμποδίζω τον άλλο γονιό ν’ αναπτύξει επαφή με το παιδί ;»
Γιουλα δεν εχω καταλαβει ακριβως τι εχεις καταλαβει, να πω παντως οτι δεν κοιμαμαι μονη μουμε καποιο παιδι αφηνονρας τον μπαμπα στην απ´εξω! Κοιμομαστε και οι τεσσερις μαζι και ευχαριστιομαστε το κλωτσιδι οσο τιποτα! Με τον θηλασμο με μπερδεψες. Θεωρεις οτι οσο θηλαζει μια μαμα, αποκοπτει την σχεση του παιδιου απο τον πατερα, οποτε και ο μακροχρονιος θηλασμος ουσιαστικα αφηνει ενα κενο συην σχεση πατερα παιδιου; Αν αυτο εννοεις, δεν θα μπορουσα να διαφωνω περισσοτερο! Τοτε λογικα θα επρεπε να σταματαμε τον θηλασμο απο την πρωτη μερα στον βωμο της σχεσης αυτης! Το παιδι τρεφεται ψυχικα και ουσιαστικα απο την μητερα του αλλα ανακαλυπτει και μια αλλη σχεση η οποια δεν στηριζεται στην τροφη, με τον μπαμπα του! Παιρνει απο την μητερα του την καλυτερη δυνατη τροφη η οποια εχει παραχθει απο την φυση γι αυτο, να την κοψουμε επειδη μονο η μητερα μπορει να το κανει αυτο και δεν θα δεθει με το μωρο ο μπαμπας; Φανταζομαι οτι δεν εννοεις αυτο ε; 😉