Λοιπόν έχω μια ερώτηση να σας κάνω, για να καταλάβω αν είμαι η μόνη στην οποία συμβαίνει αυτό… Πριν σας κάνω όμως την ερώτηση, ας τα πάρω από την αρχή.
Από μικρή είχα σχηματίσει την ιδέα ότι δεν είναι ωραίο να κλαις μπροστά σε άλλους και έτσι, όταν τα δάκρυα προσπαθούσαν να ξεπηδήσουν από τα μάτια μου, ή έφευγα ή σταματούσα την κουβέντα (πολλές φορές δίχως να βρω το δίκιο μου) δίχως να έχω εκφράσει αυτά που ένιωθα γιατί φοβόμουν ότι θα έβγαζα λυγμούς αντί λέξεις, είτε προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυά μου με όποιον τρόπο μπορούσα. Χαζό, το ξέρω, αλλά αυτό με ακολούθησε και στην ενηλικίωση. Ακόμα και κάποιο έργο αν βλέπω και πάνε να με πάρουν (ή με παίρνουν) τα ζουμιά, πολύ ντρέπομαι (και τον Μάκη, ΑΚΟΜΑ!). Νιώθω περίεργα και όταν κλαίνε άλλοι μπροστά μου! Προσπάθησα πολύ για να μπορώ να τους χαϊδέψω λιγάκι και να τους πω κάτι τρυφερό (στα παιδιά μου βέβαια μου βγήκε τόσο μα τόσο φυσικά ευτυχώς).
Όταν έμεινα έγκυος και οι ορμόνες τα έπαιξαν τελείως, έκλαιγα με το παραμικρό (μεγάλη ντροπή αυτό για μένα, έτσι???)! Δηλαδή, απορούσα με τον εαυτό μου! Έβλεπα διαφημίσεις με μωρά και «ουαααααα» η Λυδία! Μετά, γέννησα! Λοχεία τρίτης μέρας κλάμααααααααααααα! Πολύ κλάμα όμως! Και για πολύ καιρό το κλάμα και η συγκίνηση ήταν στα φόρτε της! Πραγματικά δηλαδή λέτε και περίμεναν δάκρυα πολλών χρόνων να την κάνουν από μέσα μου και βρήκαν την ευκαιρία!
Πέρασε η λοχεία και μαντέψτε! Δεν μου πέρασε η ευ συγκινησία. Βλέπω κάτι στην τηλεόραση με μαμάδες, με θηλασμούς, με παιδιά και δεν μπορώ να μην συγκινηθώ (ευτυχώς δεν βάζω τα κλάματα πια)! Ακούω ένα τραγούδι, με πιάνει το συναίσθημα! Καλά να δω παιδί σε δύσκολη θέση ή να του κάνουν κάτι άσχημο? Εκεί τα παίρνω και στο κρανίο βέβαια, αλλά στα βαφτίσια για να καταλάβετε που κλαίει το μωρό και βλεπω την αγωνία στα μάτια της μαμάς που δεν μπορεί να πάει να το παρηγορήσει, μου έρχεται να βάλω κι εγώ τα κλάματα! Έργο με παιδί που να έχει πρόβλημα ή να είναι άρρωστο? Αρρωσταίνω κι εγώ. Μα τελείως όμως! Δηλαδή, ΕΛΕΟΣ!!! Τι θα γίνει με μένα?
Να μην μιλήσω για πράγματα που μπορεί να μου πει ο Γιώργος ή να σκεφτώ για τα παιδιά μου (ξέρετε, κάτι για τα δύο μαζί, για το μέλλον τους, κλπ) θα συγκινηθώ, έτσι από την φαντασία μου και μόνο!!! Ή εννοείται, πως όλα τα παιδιά του κόσμου τα βλέπω αλλιώς. Τα αισθάνομαι αλλιώς. Πως να το πω? Ποιο κοντά μου…
Και το ερώτημα: Η μητρότητα μας κάνει πιο ευαίσθητες? Μας μαλακώνει? Μας γλυκαίνει? Μας κάνει πιο συναισθηματικές? Εσέις καταλαβαίνετε τι περνάω ή μήπως μόνο εμένα η λοχεία δεν μου πέρασε ποτέ??? 😆
Για πείτε, για πείτε!!!
Το Blog μιας Μαμας 
νομιζω ναι,όταν είσαι και ευαισθητος ανθρωπος…ακομη χειροτερα….πού να δεις όταν θα φυγει κάποιο απο τα παιδια σου κλαμα…:)
Χαχα!Τα ίδια ακριβώς νιώθω κι εγω!Και αν είσαι και απο πριν ευαίσθητη άστα να πάνε!Εγω πιστεύω οτι αυτές οι ορμόνες δεν φεύγουν ποτέ! Εννοείται δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα που έχουμε γίνει υπερ ευαίσθητες, απεναντίας εγω το θεωρώ φυσιολογικότατο! Κια φυσικά η μητρότητα επηρεάζει τη κάθε γυναίκα αλλά παίζει ρόλο και ο χαρακτήρας!Δηλαδή αν είσαι ευαίσθητη απο πριν θα γίνεις περισσότερο ευαίσθητη μετά και αν είσαι αναίσθητη απο πριν τότε ίσως γίνει λιγότερο αναίσθητη! 🙂
Ειλικρινά, νιώθω σαν να το έγραψα εγώ αυτό το κείμενο!!!! Τόσο, μα τόσο εύστοχο!!!! Και κυρίως, τόσο, μα τόσο αληθινό!!!! Λες και το κλάμα το οποίο στέρησα από τον εαυτό μου, χρόνια τώρα, περίμενε στωικά, στη γωνία, να μου «τη φέρει», με καθυστέρηση 33 χρόνων!!!! Και τελικά, μήπως κορόιδευα τον εαυτό μου, προσπαθώντας να κρατήσω τόσα δάκρυα….? Οφείλω να ομολογήσω ότι από τη μια, το αβίαστο αυτό ποτάμι δακρύων, κάποιες φορές μοιάζει λυτρωτικό, αλλά από την άλλη, δεν με έχω πείσει ακόμα ότι μπορεί να γίνει η νέα μου πραγματικότητα!!!! Μα να με πιάνουν οι ευαισθησίες μου, τις πιο ακατάλληλες στιγμές???? Να είναι αυτός ο λυγμός, ένας κόμπος στο λαιμό μου….Και δηλαδή τι….? Αυτό ήτανε…? Θα κυκλοφορώ στο εξής με χαρτομάντηλα….? Να σας εξομολογηθώ όμως και κάτι…? Όταν κοιτάζω τον γιο μου, το μικρό μου θαύμα (εκεί να δείτε κλάμα!!!) λέω πως τελικά, δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς…..Βιώσα (όπως κάθε μανούλα…) το υπέρτατο δώρο της ζωής, ήρθα σε επαφή με αυτήν την ανώτερη δύναμη, που τη λέμε Θεό και επομένως αυτή η μετάλλαξη, μόνο αναμενόμενη και φυσιολογική θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω….
Στην ίδια ακριβώς φάση βρίσκομαι κι εγώ.. Γέννησα πριν 6 μήνες περίπου τη μπουμπού μου και ενώ πάντα ήμουν αρκετά ευαίσθητη ιδίως σε ό,τι αφορούσε ζωάκια και μωράκια, τώρα παραέγινε το κακό.. Όπως λες κι εσύ, ακόμα και διαφήμιση να δω για μωρά βουρκώνω αμέσως! Κοιτάζω τη ζουζούνα μου και δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα χαράς μου, διαβάζω κάτι δυσάρεστο για μωράκι-παιδάκι και πλαντάζω! Μάλλον πρέπει να δεχτούμε πως έτσι θα είμαστε από εδώ και πέρα και μάλιστα να το ευχαριστηθούμε κιόλας! Δεν είναι κακό στους δύσκολους καιρούς που ζούμε να έχουμε τη δυνατότητα να αποφορτιζόμαστε έτσι, φυσικά και ανέξοδα..
Είμαι γενικά ευαίσθητη φαντάζεστε τώρα πως είμαι… αυτό που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση είναι, μην ακούσω τραγούδια για μανούλες ακόμα και στα παιδικά μόλις το σιγοτραγουδώ στο μικρό μου τρεμοπαίζει η φωνή μου 🙂 έχουμε γίνει μανούλες πια και αυτό τα άλαξε ΟΛΑ!!!
Παιδί μου, εδώ εγώ κλαίω όταν έρχονται τα παιδάκια και μας λένε τα κάλαντα!
Αχ, είμαστε πολλές τελικά! Λυδία μου, χθες βαπτίστηκε ο μπεμπούλις μου & περιέγραψες ό,τι ένιωσα!!! Γενικότερα όμως ήμουν πάντα ευσυγκίνητη, αν & προσπαθούσα μπροστά σε άλλους να κρατιέμαι, τώρα έχουν ξεφύγει τα πράγματα. Είναι λες & νιώθω όλα τα παιδιά του κόσμου δικά μου & τρελαίνομαι αν δω να συμβαίνει κάτι άσχημο σ αυτά… Δεν συζητάω για τον μικρούλη μου…Εκεί έχω χάσει το παιχνίδι! Στην εγκυμοσύνη & διαφήμιση με κονσέρβα για γάτες να έβλεπα έκλαιγα, στην λοχεία επίσης, ήταν οι ορμόνες…τώρα πώς να το δικαιολογήσω??? 🙂 Πάντως εμένα μου αρέσει που η μητρότητα τελικά μας κάνει πιο ευαίσθητους ανθρώπους …& καλύτερους νομίζω…& λιγότερο εγωιστές…;)
καλα κανεις Λυδια μου.κλαπσε οποτε 8ελεις. το κλαμα ειναι υγεια, ξελαφρομα,εκφραση!!!!!!!εγω παντος δε κολαω.
Σιγουρα δεν συμβαινει μονο σε εσενα Λυδια, στις περισσοτερες συμβαινει να γινομαστε πιο ευσυγκινητες και ευαισθητες με πλασματα που χωρις τη δικη μας φροντιδα δεν μπορουν να επιβιωσουν. Νομιζω οτι αυτο σηματοδοτει και το περασμα στην ενηλικιωση, προσωπικα αισθανθηκα να ενηλικιωνομαι ουσιαστικα, μονο μετα τον ερχομο του πρωτου μου παιδιου. Ειναι η αυτοθυσια, το ξεπερασμα του εγωισμου μας, η αφοσιωση και αφιερωση σε εναν αλλον ανθρωπο. Απολυτη, χωρις ορια και χωρις υπολογισμους για ανταλλαγματα. Και επισης ο σεβασμος στην ανθρωπινη ζωη και στη ζωη γενικοτερα, η συνειδητοποιηση ποσο πολυτιμη και ταυτοχρονα ποσο ευθραυστη ειναι. Ναι, η μητροτητα μας βοηθαει να γινουμε καλυτεροι ανθρωποι!
Μάλλον η μητρότητα μας φέρνει πιο κοντά στη φύση μας… γι’ αυτό και κλαίμε περισσότερο.
Τα παιδιά μας όταν κλαίνε νιώθουν τροπή; Είναι κάτι πολύ φυσικό, εμείς τους γεμίζουμε ενοχές, ταμπού και προκαταλήψεις…
Ας κλάψουμε όλοι! Κάνει καλό!
Προσωπικα ήμουν ανέκαθεν μιρλιάρα και τις περισσότερες έντονα συναισθηματικές συζητήσεις τις έκανα μέσα σε λυγμούς και μύξες! Αλλά αυτό που λες για τη λοχεια είναι γεγονός! Τόσο ευσυγκίνητη δεν υπήρξα ποτε άλλοτε!!!Αμα σκέφτομαι επόμενη εγκυμοσύνη τρομάζω με την ιδέα της καισαρικής και της λοχείας!!! Όπως και να χει η συγκίνηση της μητρότητας είναι μοναδική και η εμπειρία της σε κάνει καλύτερο άνθρωπο όποια κι αν ήταν η ποιότητα σου προηγουμένως.
Ναι βρε Λυδία! Ακριβώς το ίδιο έχω πάθει κι εγώ… Πριν ήμουν όπως λες (όχι ότι δεν με έπιαναν τα ζουμιά, αλλά ήταν το χειρότερό μου, μέχρι που κατάφερα σε κάποια φάση της ζωής μου να το ελέγχω πλήρως) και τώρα έχω γίνει άλλος άνθρωπος!!! Πραγματικά ταυτίζομαι απόλυτα μαζί σου, γιά άλλη μια φορά… 😉
Λοιπόν, ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: η μητρότητα είναι χρόνια και ανίατη ασθένεια.
Άπαξ και την πάθεις, πάει, τελείωσε, δεν την ξεφορτώνεσαι ποτέ.
Όχι μόνο αυτό, αλλά προκαλεί και μεταλλάξεις σε μυαλό και σώμα.
Οι ασθενείς αλλάζουν ριζικά και αναπότρεπτα: αντί να φτιάχνουν βαλίτσες για τα νησιά φτιάχνουν γεμιστά ή κουλουράκια με χρωματιστά κουφέτα.
Με λίγα λόγια Λυδία, πάρ’το απόφαση – δεν υπάρχει γυρισμός!
Καιρός ν’ αρχίσεις ν’ αγοράζεις τα χαρτομάντηλα σε οικονομική συσκευασία. 😉
Χαχαχαχαχαχαχα!!!! Πολυ γελασα! Ετσι ακριβως ειναι τα πραγματα. Οπως τα λες! Παω lidl! Εχει οικονομικη συσκευασια χαρτομαντιλων 🙂
Η μητροτητα μας αλλαξε τελειως..και αυτο γιατι μαθαμε τι θα πει ανιδιοτελης αγαπη. Οταν μαθεις να αγαπας, τοτε αγαπας ολο τον κοσμο!!! Εμεις λατρευουμε τα παιδια μας, και μαζι με αυτα αγαπαμε ολο τον κοσμο. Γιάυτο και γιναμε πιο ευαισθητες.. δεν εχω αλλη εξηγηση :)))
Πάντα είχα το κλάμα στο τσεπάκι μου! Με μια σκηνή σε μια ταινία, ένα τραγούδι, μια άσχημη σκέψη για κάποιον δικό μου, όταν ένιωθα πως με αδικούν έστω και λιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιγο, δώστου κλάμα! Μπορείς να φανταστείς πως έχει η κατάσταση τώρα;;;; Μου τραγουδάει η Αθηνά «η καλυτερη μαμά του κόσμου» και εγώ κάνω ασκήσεις: «ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ – ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ – ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙΣ …… ΠΟΛΥ!». Την τελευταία μέρα στο νηπιαγωγείο, η δασκάλα έβαλε τα παιδάκια να τραγουδήσουν το «ποιό το χρώμα της αγάπης» και εκεί, πλάνταξα! Πήγα να χαιρετήσω τη νηπιαγωγό και είχα κάτι μάτια κόκκινα και πρησμένα (αλλάααααααααααααααα, χαμογελούσα!!!!!, ελπίζω να μην με πέρασε για τρελλή!!!). Το κακό είναι πως και τα παιδιά μου είναι πολύ ευαίσθητα, αμέσως βουρκώνουν.
Βλέποντας την αδερφή μου, που τα παιδιά της είναι 21 ετών και 19 αντίστοιχα, ακόμα την ίδια ευαισθησία έχει!!! Μάλλον όταν γίνουμε γιαγιάδες (αρχίζω να βουρκώνω τώρα….), θα επικρατήσουν άλλα συναισθήματα και θα σταματήσουμε το κλάμα. Θα πρέπει να το παίζουμε ψύχραιμες γιατί αν αρχίσουμε να κλαίμε κι εμείς, θα κλαίνε και όλοι οι υπόλοιποι και τότε…. κλάφτα!!!!! Φιλιά στα παιδάκια σου!
Θα σταματήσουμε; Ας γελάσω! Έχεις δει μαμάδες και γιαγιάδες σε γάμους και βαφτίσια; Και δε μιλάω για τελετή αποφοίτησης απ’ το Πανεπιστήμιο! Ούτε η Μάρθα Βούρτση δεν έριξε τόσο δάκρυ…
Αχ λεγε μας τετοια!!! Αλλα τωρα που το λες, ακομα και σε γαμους συγκινουμαι. Σκεφτομαι πως μολις τωρα ξεκινανε και δεν εχουν ιδεα τι ομορφα συναισθηματα και τι δυσκολιες θα ξεπερασουν μαζι…! Και δωστου κλαμμααααα!
Δεν είσαι η μόνη! Η μητρότητα μάλλον μας βοηθάει στο να επιτρέψουμε τους εαυτούς μας να κλάψουμε, να δείξουμε τα συναισθήματά μας, να φανούμε ευάλωτες κι αληθινές.
Εξάλλου, πόσο να καταπιεστείς πια; Ας αφήσουμε λοιπόν τα δάκρυα (τα δικά μας και των παιδιών μας) να κυλήσουν! Τα δάκρυα είναι για την ψυχή ό,τι το σαπούνι για το σώμα.
Επίτρεψέ μου να ‘συμπληρώσω» την ωραία σου ανάρτηση με δυο παρεμφερή λινκς: http://wp.me/pS7gV-jk και http://wp.me/pS7gV-WK. Ζήτω το γνήσιο λυτρωτικό κλάμα, ζήτω η ευαίσθητη, ευάλωτη πλευρά του εαυτού μας!
Αγαπητή Λυδία πόσο χαίρομαι που τόσες μαμάδες μιλάνε-(με) μέσα απ την καρδιά τους, με αμεσότητα και ανθρωπιά χωρίς να ντρέπονται μήπως τους «κρεμάσουν» την ταμπέλα «υπερευαίσθητες», «αδύναμες»,»καταθλιπτικές» κ..αλλα τέτοια.Η υποκρισία μέσα στην οποία μεγαλώσαμε και η εμμονή από την κοινωνία να κρύβουμε επιμελώς τα συναισθήματά μας μας φέρνουν σ αυτή την κατάσταση να αναρωτιόμαστε τι μας συμβαίνει και είμαστε τόσο…ΑΛΗΘΙΝΕΣ κατά την γνώμη μου.Τα καταπιεσμένα ένστικτά μας είναι που αναβλύζουν δακρυσμένα και λυτρωμένα.Γιατί η μητρότητα φέρνει στο φως τον αληθινό και πιο πρωτόγονο χαρακτήρα μας με οτι αυτό συνεπάγεται….για τις περισσότερες μαμάδες αυτό είναι υπέρμετρη αγάπη για το μωρό μας και όλα τα μωρά του κόσμου, περηφάνεια και καμάρι για τα κατορθώματά τους αλλά και δύναμη και ετοιμότητα να παλέψουμε σαν τίγρεις αν χρειαστεί να υπερασπιστούμε τα μικρά μας από κινδύνους.Η ευαισθησία είναι μια δύναμη που δεν πρέπει να κρύβουμε, αλλά το αντίθετο..η δύναμή μας στηρίζεται σε αυτή την ευαισθησία που ενίοτε εκφράζουμε με τα δάκρυά μας.
Λοιπίν φέτος στη γιορτή του σχολείου ένα αγοράκι περίπου 5 χρονών τραγουδούσε το δημοτικό τραγούδι » ο Μενούσης». Το τί κλάμα έχω ρίξει δεν περιγράφεται.
Ανέκαθεν έκλαιγα με το παραμικρό. Τώρα πια είναι ανεξέλεγκτο.
καλησπέρα! διαβασα πρωτη φορα το μπλογκ σου και μαλλον οχι για τελευταια…. 🙂 ταυτιζομαι με τα περισσοτερα που εχεις γραψει αλλα κυριως με το συγκεκριμενο ποστ.
μετα την δευτερη εγκυμοσυνη μου , το ιδιο μου ειπε και ο αντρας μου, ειμαι σε μονιμη λοχεια…!!! (συναισθηματικα )
οχι οτι δεν ειμουν γενικα ευσιγκινητη αλλα τωρα εχει παραγινει το κακο . Δεν ειναι ομως μονο το κλαμα , γενικα ολα πια τα αισθανομαι πολυ εντονα, νευρα θυμο, στεναχωρια….
ευτυχως που ανακαλυπτω οτι δεν ειμαι η μονη….
Καλησπέρα!
αυτό το άρθρο περιγράφει ακριβώς την κατάστασή μου! η μικρή μου είναι ήδη 6 μηνών και το κλάμα πάει σύννεφο ακόμα και όταν βλέπω ντοκιμαντέρ με ζωάκια που θηλάζουν!! Όλα τα συναισθήματα είναι σε έξαρση και ειλικρινά είμαι και από τισ γυναίκεσ που θεωρούνταν σκληρές και όχι ιδιαίτερα συναισθηματικές!
χαιρομαι που ανακαλύπτς πςσ δεν είμαι η μόνη αν και δεν μπορώ να πω πςσ δεν διασκεδάζω με τη νέα μου κατάσταση (πράτα ρίχνω κανένα δάκρυ και μετά γελάω με την κατάτάστασή μου).
Παρεπιπτόντως το blog που δημιούργησες είναι αξιοθαύμαστο και γεμάτο φροντίδα και πολύ αγάπη!