Πηγαίνοντας στην τάξη!
Δεν μπορώ να κρατηθώ από την χαρά και την περηφάνια μου!!! Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να «κουκουβαγίσω» κι εγώ λίγο για τον Γιώργο μου, ε? Θα προσπαθήσω να συγκρατήσω τον εαυτό μου και να μην ξεφύγω (πολύ)…
Ο Γιώργος όπως ίσως κάποιες γνωρίζετε, πάει προ-νήπιο. Σε δημόσιο νηπιαγωγείο δηλαδή. Εκεί που θα πηγαίνει και του χρόνου. Έχει μια θαυμάσια δασκάλα, το σχολείο είναι καταπληκτικό και από αρχιτεκτονικής πλευράς (κτήριο, αυλή, κλπ) και από πλευράς δραστηριοτήτων και νηπιαγωγών! Είμαστε πολύ τυχεροί 🙂
Προχτές που λέτε, ο φίλος και συμμαθητής του, εκεί που έπαιζαν, πήγε και τον δάγκωσε στην πλάτη! Ο Γιώργος δεν έχει μάθει να χτυπάει (αυτό θα το αναλύσουμε σε άλλο ποστ). Ακόμα κι αν τον χτυπήσουν, δεν έχει μάθει να χτυπάει, ειδικά εφόσον γίνεται με κάποιον με τον οποίο προηγουμένως έπαιζε. «Δεν θέλω να δείρω κάποιον φίλο μου!» λέει… Έτσι, έκλαψε πολύ (πόνεσε κιόλας αφού του άφησε σημάδι να φανταστείτε), στεναχωρήθηκε ακόμη παραπάνω γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον λόγο θα μπορούσε να του το κάνει αυτό ο φίλος του. Δεν ήξερε όμως και πως θα έπρεπε να νιώσει που ο φίλος του, όλο το υπόλοιπο διάλειμμα το πέρασε στην τιμωρία στεναχωρημένος… Είπε μάλιστα και στην δασκάλα ότι «εντάξει, ο Ιωάννης είναι φίλος μου και δεν θα μου το ξανακάνει!» (αυτό μου το είπε σήμερα η δασκάλα), κάτι που θεώρησε ότι ήταν πολύ ώριμο από την πλευρά του Γιώργου.
Σήμερα που πήγα να τον πάρω από το σχολείο, μου είπε (η δασκάλα του) ότι έκαναν ανάγνωση βιβλίου και «συναισθηματική αγωγή». Τους έκανε ερωτήσεις και έβλεπε πως σκέφτονται. Το παραμύθι αν κατάλαβα καλά είχε να κάνει με ένα λιβάδι με λευκές μαργαρίτες στο οποίο ξεφύτρωσε μια ολοκόκκινη παπαρούνα. Οι μαργαρίτες δεν την ήθελαν ανάμεσά τους. Ήταν άλλο χρώμα, φαινόταν να έχει μαύρα αγκάθια, κλπ. Δεν ήταν όμορφη και το κυριότερο? Ήταν διαφορετική από τις μαργαρίτες! «Να φύγει από το λιβάδι λοιπόν?» Τους ρώτησε η δασκάλα. Και όλα πήραν το μέρος των πολλών λευκών λουλουδιών. Είχαν δίκιο οι μαργαρίτες. Η παπαρούνα ήταν όντως μπιαχ! Όλα τα παιδιά είχαν την ίδια άποψη! Όλα εκτός του Γιώργου ΜΟΥ!
«Κυρία Άννα, όχι! Εγώ θέλω να μείνει η παπαρούνα στο λιβάδι με τις μαργαρίτες!»
«Γιατί Γιώργο?»
«Γιατί έτσι το κοπάδι (μάλλον το είδε σαν κοπάδι) θα μεγαλώσει και θα γίνει πιο όμορφο επειδή θα έχει κι άλλα χρώματα!»
Δεν ξέρω πως συνεχίστηκε η συζήτηση, αλλά η δασκάλα μου είπε πως «ο Γιώργος είναι πάαααρα (έτσι το είπε δεν πρόσθεσα εγώ τόσα πολλά αααα) πολύ ώριμος συναισθηματικά. Ο τρόπος που σκέφτεται και το γεγονός ότι μπαίνει τόσο πολύ στην θέση του άλλου, δείχνει ότι είναι ανεπτυγμένος συναισθηματικα!
Και βέβαια το άλλο που το πάτε? Τόλμησε να πει την γνώμη του μπροστά σε όλη την τάξη, ακόμη κι αν αυτή ήταν διαφορετική από των άλλων και μάλιστα αντίθετη! Αυτό εγώ το λέω θάρρος 🙂 Θάρρος που κι εμείς οι μεγάλοι πολλές φορές δεν διαθέτουμε (πρώτη εγώ πολύ συχνά)…
Και σας ερωτώ τώρα. Εγώ φταίω που έχω φουσκώσει σαν παγώνι, γύφτικο σκεπάρνι και όλα τα συναφή και που κουκουβάου-κουκουβά από εκείνη την ώρα σαν μια καλή και όμορφη κουκουβάγια? Εγώ φταίω που είμαι συγκινημένη από εκείνη την στιγμή?
Κάποιοι μπορεί να πουν, είναι που είναι πρώτο παιδί, που είναι Υδροχόος στο ζώδιο, γονίδιο, είναι τυχαίο, δεν ξέρω. Θέλω να πιστεύω πως ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι πάντα του λέμε και το πως μπορεί να αισθάνεται και ο άλλος όταν συμβαίνει κάτι, το γεγονός οτι μιλάμε για τα συναισθήματά μας, ότι τον αφήνουμε να εκφέρει την άποψη του, τα επιχειρήματά του τα οποία ουκ ολίγες φορές μας έχουν αλλάξει γνώμη για κάτι ή ίσως και το γεγονός ότι έχουμε επιλέξει το attachment parenting (γονεϊκή στενών δεσμών) σαν την φιλοσοφία και τρόπο μεγαλώματος για τα παιδιά μας. Και οι παρατηρήσεις για τα παιδιά που ανατράφηκαν με αυτή την μέθοδο αναφέρονται σ’αυτό το άρθρο αν θέλετε να το διαβάσετε. Κάποιες από αυτές είναι:
– ευσπλαχνικά παιδιά
– παιδιά με αυτοπεποίθηση
– παιδιά που νοιάζονται
– κλπ…
Μπορεί να ακούγεται «κάπως» αυτό το τελευταίο κομμάτι που λέω, αλλά είναι από τις πρώτες φορές που ένιωσα πως ίσως και να βοηθήσαμε εμείς τον Γιώργο σ’αυτόν τον τομέα. Ότι ίσως να κάναμε και κάτι σωστό! Και όταν το νιώθεις αυτό, είναι πολύ όμορφο. Το παιδί που φοβόντουσαν ότι δεν θα ξεκολλάει από την μαμά του, ότι θα θηλάζει μέχρι να πάει φαντάρος, ότι θα κοιμάται μαζί μας και πάλι μέχρι να πάει φαντάρος, που θα γίνει κακομαθημένος επειδή δεν τρώει ξύλο ή δεν μπαίνει συχνά (εως ποτέ) τιμωρία, σήμερα με έκανε περήφανη. Και με όλο τον φόβο του να ακουστώ υπεροπτική, δεν κρατήθηκα! Να με συγχωράτε, αλλά είμαι κι εγώ μαμά και όπως όλες οι μαμάδες, βρίσκουν απερίγραπτη χαρά με το να λένε τα κατορθώματα των σπλάχνων τους, έτσι κάνω κι εγώ (ευτυχώς λίγες φορές τον χρόνο μέσα από το blog)!!! 😉
Να χαιρόμαστε όλες οι μαμάδες τα κατορθώματα των μικρών μας!!! Κουκουβάου-κουκουβά, έλαβε τέλος (για σήμερα)! 😆
Το Blog μιας Μαμας 