Έρωτας, έρωτας…. κεραυνοβόλος!!!

Ήμουν 18 χρονών, μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και αν και ποτέ δεν είχα φύγει μόνη από το σπίτι, όπως όλοι οι συνομήλικοι μου, το περίμενα πως και πως.  10 μέρες μετά την άφιξη μου στην Αγγλία για σπουδές, το πανεπηστίμιο είχε πάρτυ για τους πρωτοετείς ώστε να γνωριστούν λιγάκι μεταξύ τους. Μαζί με την Έλενα, συμφοιτήτρια και συμμαθήτρια από τη Ρόδο, πήγαμε στο πάρτι να προσπαθήσουμε να βρούμε κι άλλους Έλληνες. Μας είχαν πει ότι πρέπει να έχει τουλάχιστον 10 συνολικά.

Και ψάχναμε, και μιλούσαμε δυνατά στα Ελληνικά κάθε φορά που περνούσε μια «Ελληνόφατσα» από μπροστά μας, αλλά τίποτα… Απογοήτευση… Και τότε είδα την πλάτη ενός μπουφάν fly jacket με κέντημα έναν αετό. Τα θυμάστε? Εκείνα τα φουσκωτά μαύρα μπουφάν με πορτοκαλί φόδρα από μέσα? Ε, μόνο ένα υπήρχε εκεί μέσα. Ήταν μόδα στην Ελλάδα αλλά κανείς στην Αγγλία δεν φορούσε. Το έδειξα στην φίλη μου.

«Θα πάμε μπροστά τους να μιλάμε Ελληνικά. Αν είναι Ελληνες θα μας μιλήσουν, αλλιώς φεύγουμε μετά το τσιγάρο μας (τσιγάροοοο, τι είπα τώρα?)»

Μπροστά από αυτόν με το μπουφάν, ήταν όρθιος (φάτσα προς τα μας), ένας μακρυμάλλης (τρελαινόμουν για μακρυμάλληδες), μουσάτος με γαλάζια μάτια. Ντιν ντιν ντιν!!! Καμπανάκια, χερουβίμ τραγουδούσαν, καρδούλες στα μάτια μου και διάφορα τέτοια! 😆

«Έλενα, άκου! ο Μακρυμάλλης είναι δικός μου. Κανόνησε!!!»  Χαχαχαχα! Καλά μην το πείτε στην κόρη μου, αλλά ακριβώς έτσι έγινε. Και πήγαμε, και μιλούσαμε δυνατά και να μην λένε τίποτα, αλλά άρχισαν κι αυτοί να μιλάνε δυνατά. Να μιλάνε δυνατά Ελληνικά!

«Έλληνες είστε κι εσείς???» Αναφώνησα δήθεν έκπληκτη! Πανούργα γυναίκα!

Κανένα μήνα μετά, ο Μάκης, ο ωραίος μουσάτος, γαλανομάτης, μακρυμάλλης, έγινε όντως δικός μου!!! Έγινε η αγάπη της ζωής μου, ο φίλος μου, άντρας και αγέρας μου! Περάσαμε μαζί απίστευτες στιγμές, όμορφες, άσχημες, υπέροχες! Από την πρώτη στιγμή έπλαθα όνειρα μαζί του και πολλά από αυτά τα έχω κάνει πραγματικότητα. Μαζί του. Σαν σήμερα, πριν 16 χρόνια, ξεκινήσαμε μια κοινή πορεία η οποία πότε της δεν χώρισε. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου αν δεν υπήρχε ο Μάκης. Σίγουρα θα ήμουν μια άλλη Λυδία. Ίσως να μην είχα παιδιά ακόμη. Σίγουρα όχι τα παιδιά που έχω και λατρεύω. Μπορέι να μην ήμουν η mamalydia μπορεί να μην ήμουν πολλά. Μεγαλώσαμε μαζί. Μάλλον όχι! Ωριμάσαμε μαζί. Έπρεπε να δεθούμε γρήγορα γιατί είμασταν μόνο ο ένας με τον άλλον  στην Αγγλία. Είμασταν η οικογένεια ο ένας του άλλου εκεί πέρα και όταν γυρίσαμε Ελλάδα… παραμείναμε!

Σαν σήμερα πριν 16 χρόνια «τα φτιάξαμε»! χαχα! 16 χρόνια μετά, σήμερα τα σκέφτομαι και δεν μπορώ παρά να μοιραστώ μαζί σας αυτή την ιστορία. Είναι η αγαπημένη μας επέτειος! Είναι η μερα που ξεκινήσαμε αυτό που έχουμε σήμερα και που ελπίζω να συνεχιστεί μέχρι να έχω μαζί μου έναν παππού, μουσάτο, γαλανομάτη (ίσως και μακρυμάλλη πάλι ποιος ξέρει) τον οποίο θα κοιτάζω και θα βλέπω όπως την πρώτη μέρα!

Λοιπόν, αν δεν πιστεύετε στον κεραυνοβόλο έρωτα, νομίζω σας έπεισα!

Και το παρακάτω τραγούδι, αφιερωμένο σε σένα Μάκη μετά από πολλά χρόνια που έχω να στο αφιερώσω!

(Μαράκι, ευχαριστώ που μου το θύμησες!!!!)