Βλέποντας (από τα στατιστικά του blog) ότι πολλές μαμάδες καθημερινά βλέπουν ένα πόστ μου του 2008 το οποίο είναι γραμμένο από μια φίλη μου η οποία τότε μου το είχε στείλει γιατί παραπονιόμουν για την κούραση που είχα (ο Γιώργος ήταν ακόμη βρέφος), αποφάσισα να γράψω ένα άλλο γιατί με εκείνο δεν είμαι απολύτως σύμφωνη. Τότε μόλις είχα ξεκινήσει και δεν είχα κατασταλαγμένη άποψη σε πολλά στα οποία σήμερα έχω. Έτσι, γράφω κι εγώ την δική μου εμπειρία μιας και πολλές μας τρώει το θέμα του ύπνου τελικά!
Λοιπόν, να μπω στο ψητό. Πώς έμαθα τα παιδιά μου να κοιμούνται? Με κανέναν απολύτως τρόπο! Oh yes! Μπορεί να δοκίμασα μια φορά την παραπάνω μέθοδο και μια άλλη φορά την τακτική της Νταντάς πρώτων βοηθειών (που αφήνει το παιδί στο κρεβάτι και το πάει και το ξαναπάει στο κρεβάτι του μέχρι που το παίρνει και καλά απόφαση το παιδί και μένει εκεί… Τζώρτζη μου, συγνώμη αγόρι μου που έβαλα την δική μου ανάγκη πάνω από τη δική σου και σε έκανα πειραματόζωο έστω και μόνο γι αυτές τις δύο φορές! Βλέπεις όμως, μετά κατάλαβα ότι το κλάμα σου δεν ήταν ψεύτικο και πως πραγματικά είχες ανάγκη την μαμά για να κοιμάσαι. Και γιατί όχι δηλαδή? Κι εμένα η καλύτερή μου δεν είναι όταν κάποιος μου χαϊδεύει τα μαλλιά για να κοιμηθώ? Δεν προτιμώ να κοιμάμαι με παρέα παρά μόνη μου? Εσύ για ποιον λόγο να προτιμάς κάτι διαφορετικό? Και όντως καλές μου φιλενάδες, έτσι είναι…
Εγώ το πήρα απόφαση που λέτε και δεν ξαναδοκίμασα προγράμματα, συμβουλές και θαυματουργά «ματζούνια» ύπνου. Από τη στιγμή που έγινα μαμά, είμαι μαμά και την μέρα και την νύχτα. Κι αν αυτό σημαίνει πως για να κοιμηθούν τα μικρά πρέπει να ξοδεύω κάποιον χρόνο παραπάνω, ας είναι! Η μικρή θηλάζει ακόμη. Την θηλάζω ξαπλωτά και μόλις κοιμηθεί, την αφήνω στο κρεβάτι της (αυτό το κολλητά στο δικό μας εννοώ). Αν θέλει και ο Γιώργος να κοιμηθεί την ίδια ώρα, με παίρνει αγκαλιά από πίσω καθώς εγώ είμαι γυρισμένη προς την Ναταλία. Η συμφωνία είναι μόλις κοιμηθεί η Ναταλία, να γυρίσω να του κάνω αγκαλιά, χαδάκι και φιλάκι και όποτε το κάνω και ο Γιώργος ήδη κοιμάται, ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στο προσωπάκι του. Αν δεν έχει κοιμηθεί ακόμη, του χαϊδεύω λιγάκι τα μαλλιά του, τα φρυδάκια του και γλαρώνει μέσα σε δευτερόλεπτα! Άλλες φορές βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά του μπαμπά του. Έχει κοιμηθεί βέβαια και με παππούδες, κλπ. Δεν είμαστε μόνο εμείς που μπορούμε να τον κοιμίσουμε. Γιατί να το κόψουμε αυτό, ερωτώ? Και η μόνη δυσκολία που έχω βρει μέχρι στιγμής, που κάποιες φορές μου την σπάει, δεν είναι άλλη από αυτή που θέλω να βγω και πρέπει να έχω γυρίσει μέχρι την ώρα που είναι να τα κοιμίσουμε ή να τα κοιμίσουμε και να βγούμε (κάτι που είναι και πάλι πρόβλημα γιατί η Ναταλία ακόμη ξυπνάει καμιά φορά και θέλει να θηλάσει για να ξανακοιμηθεί). Ναι είναι σπαστικό αυτό, το γνωρίζω, ΑΛΛΑ όπως είπα. Μαμά είμαι! Γονείς είμαστε! Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα βολικά και όλα όπως πριν… και επίσης, όλα αυτά δεν θα μείνουν για πολύ καιρό ακόμη. Ο Γιώργος δεν θέλει τόσες πολλές αγκαλιές μέσα στη μέρα. Κάποτε αναρωτιόμουν αν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω μου και το έκανε. Κάποια στιγμή θα θέλω να τον αγκαλιάσω και δεν θα με αφήνει, κάποια στιγμή θα πεθυμούμε τον καιρό που ξαπλώναμε όλοι μαζί αγκαλιά και κοιμόμασταν παρέα, αλλά δεν θα συγκινείται και κανείς άλλος εκτός από μας. Το ίδιο και η Ναταλία και οποιοδήποτε παιδί δηλαδή (όχι μόνο τα δικά μου παιδιά)…
Τί θέλω να πω? Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τα παιδιά μας για να κάνουν κάτι αντίθετο από αυτό που έχουν ανάγκη, ειδικά εφόσον κάποια στιγμή θα το μάθουν από μόνα τους. Κανένα παιδί δεν έμεινε να κοιμάται με τους γονείς του για πάντα, ούτε και να χρειάζεται κάποιον να τον κοιμίζει για πάντα. Αργά ή γρήγορα γίνονται όλα. Αυτό που φοβόμαστε βέβαια όλοι, είναι ότι πολύ πιθανόν να γίνει η πρώτη εναλλακτική. Δηλαδή, αργά. Και εμείς βιαζόμαστε για όλα πια. Απλά το φιλοσόφησα και αφήνω τα πράγματα να πάρουν την πορεία τους, δίχως να βιάζω κάτι. Εφόσον κοιμόμαστε όλοι καλά και το ευχαριστιόμαστε όλοι, ποιος ο λόγος να αναγκαστώ να περάσω μέρες κλαίγοντας επειδή κάνω ο μωρό μου να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί, με νεύρα λόγο της κούρασης, μιας και ο μωρό θα είναι μέσα στα νεύρα και εν τέλει να του δημιουργήσω άγχος το οποίο μπορεί να του μείνει για δεν ξέρω κι εγώ για πόσο?
Έτσι, με λίγα λόγια… Πως να μάθουμε να παιδιά μας να κοιμούνται? Ποιος ήταν και είναι ο δικός μου τρόπος? Δεν τα μαθαίνω! Με μαθαίνουν αυτά 😉
Υ.Γ. Με το να κοιμίζω τα μικρά μου στο κρεβάτι μας, με το να θηλάζω για να τα κοιμίσω και μετά να τα αφήνω να παραμείνουν μαζί μας στο κρεβάτι μας, ή να μένω μαζί τους με αγκαλιές και χάδια μέχρι να τα πάρει ο ύπνος, με βοήθησε να κοιμάμαι πολλές παραπάνω ώρες από ότι αν τα είχα σε ξεχωριστό κρεβάτι ή να πηγαινοέρχομαι μέσα στο βράδυ για να τα ηρεμήσω ή/και να τα πάρω στο δικό τους δωμάτιο για να μην συνηθίσουν και κακομάθουν στο δικό μας.
Υ.Γ. 2 Για να προλάβω κάποιους που συνήθως ρωτάνε το ίδιο, να πω πως με τον άντρα μου, δεν είναι απαραίτητο να βρεθούμε στο δικό μας κρεβάτι. Υπάρχουν κι άλλα μέρη στο σπίτι για να βρεθεί ένα ζευγάρι. Εννοείται πως η σχέση συνεχίζεται, δεν παύουμε να είμαστε γυναίκες επειδή γίναμε και μαμάδες και έχουμε τον προσωπικό μας χρόνο μιας και όταν κοιμίζουμε τα παιδιά, δεν παραμένουμε στο κρεβάτι κι εμείς (εκτός αν θέλουμε να κοιμηθούμε δηλαδή). Τα παιδιά συνήθως κοιμούνται στις 9, κι εμείς στις 1-2. Αν θες, όλα γίνονται 😉
Υ.Γ.3 Το να βλέπεις τα παιδιά σου να κοιμούνται μέσα στη νύχτα, το να ακούς την αναπνοή τους και να νιώθεις αφάνταστη ασφάλεια (ακόμα και όταν είναι άρρωστα). Το να ξυπνάς μαζί τους και να χουχουλιάζουν και να γελάνε πρωί πρωί… Πόσο μεγαλύτερη αξία έχει, και πόσες περισσότερες όμορφες αναμνήσεις θα έχουμε κι εμείς κι αυτά, από το να είχα απλά την ευκολία του ύπνου!!!
Το Blog μιας Μαμας 
Τα είπες όλα!!! 🙂
Ευχαριστω πολυ! 🙂
Είναι σα να τα γράφω εγώ….ακριβώς μα ακριβώς τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιούμε, με ακριβώς τις ίδιες σκέψεις και ακριβώς 2 πειράματα κάναμε κι εμείς και τέλος. Μόνο που έχουμε ένα μωράκι….! Αλλά έχω να συμπληρώσω, ότι στην ουσία το μεγαλύτερο άγχος μου το προκάλεσαν φίλοι και γνωστοί, με τις φοβερές συμβουλές και »μαλώματα» , τα οποία όσο και να μη θες σε επηρεάζουν σε κάποιο βαθμό και σε μια στιγμή κούρασης κι αδυναμίας, αναρωτιέσαι μήπως έχουν δίκιο…. και τότε πειραματίζεσαι και μετά το μετανιώνεις. Ε, όχι λοιπόν δεν θα επιλέξω ούτε κι εγώ την άνεσή μου. Θα επιλέξω αγάπη, φροντίδα και λαμπερό χαμόγελο, χωρίς όρους (…δικούς μου). Τα σέβη μου mamalydia!
Σύλβια, αν δεν υπήρχαν τα σχόλια και οι συμβουλές (πολλές φορές με ειρωνικά σχόλια), τρίτων, είμαι σίγουρη πως πολλά από αυτα που μας αγχώνουν δεν θα υπήρχαν καν στην σκέψη μας 😉
respect!! σ’ευχαριστώ που μου υπενθυμίζεις οτι αξίζει τον κοπο, κ δεν πρεπει να ‘βιάζομαι’ να μαθει ο μικρός μου να κοιμάται μονος του..
Οσα αξιζουν φαινονται καμια φορα πιο δυσκολα, αλλα το θεμα ειναι ακριβως αυτο… Αξιζουν!
Για άλλη μια φορά ταυτιζόμαστε! Ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε & οι 3 μαζί πιο πολύ για ευκολία στο θηλασμό & γιατί ήξερα ότι του προσφέρω πολλά καλά με τον κοινό ύπνο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσο πολύ θα το απολαμβάναμε & εγώ & ο άντρας μου! Και όπως λες, υπάρχουν κι άλλα δωμάτια, θέληση να υπάρχει… 😉 Εκτός του ότι νιώθω πολύ πιο ήσυχη που είναι πλάι μας, το πρωί δεν θυμάμαι ποτέ πόσες φορές έχω ξυπνήσει. Και ξυπνάω βλέποντας αυτή τη φατσούλα μες στο χαμόγελο..ε, δεν υπάρχει ομορφότερη καλημέρα!
Για να κοιμηθεί και μένα ο μπεμπούλις μου θηλάζει. Θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι σε αυτό, αν μπορείς να με βοηθήσεις. Επιστρέφω στη δουλεία μου τον Απρίλιο, θα είναι 13 μηνών. Δουλεύω σε κατάστημα, οπότε δεν έχω σταθερό ωράριο. Αυτό σημαίνει ότι κάποια βράδια, μέχρι να γυρίσω, θα πρέπει να τον κοιμίζουν ο άντρας μου ή οι γιαγιάδες. Πως θα τον καταφέρουν???? Και όχι μόνο το βράδυ, αλλά & τα μεσημέρια. Έχω αγχωθεί ΤΡΟΜΕΡΑ για πολλούς λόγους, αλλά και για τον ύπνο… Αχ & να μπορούσα να μεγαλώσω εγώ το παιδάκι μου…
elfmama εγώ δεν έχω καταφέρει να κοιμίσω τη Ναταλία (ή τον Γιώργο όταν ήταν στην ίδια ηλικία) δίχως να την θηλάσω ή να την κουνάω στο σλινγκ. Η μαμά μου όμως και ο πατέρας μου έχουν καταφέρει μια χαρά να το κάνουν όταν καμιά φορά λόγω δουλειάς, χρειάστηκε να λείψω από το σπίτι. Μην περιμένεις λοιπόν να μάθει διαφορετικό τρόπο με σένα, αλλά πολύ πιθανον να μάθει με κάποιον άλλο 😉 Η μαμά μου σήμερα την κοίμησε στην αγκαλιά της και άλλη φορά στον καναπέ, απλά λέγοντας της παραμύθι και χαιδεύοντας της τα μαλλάκια. Αυτό ΠΟΤΕ σε μενα σε κανένα μου παιδί σε τέτοια ηλικία. Μπορεί να είναι γλαρωμένα, αλλά κάποια στιγμή θα ζητούσαν γάλα!
Σ΄ευχαριστώ θερμά! :*
Λυδιάκι,
Μεγάλο θέμα άνοιξες . . . . δεν νομίζω πως υπάρχει γονιός που δεν έχει προβληματιστεί και αγχωθεί με το θέμα ύπνος.
Πάντως και έμεις έτσι αγκαλίτσες κοιμόμαστε 🙂
Τώρα προβληματίζομαι με το νέο μέλλος της οικογένειας πως θα τα καταφέρούμε.
Το «μεγάλο » κορίτσι μας , αποθύλασε μόνη της σταδιακά στους 19-20 μήνες.
Άρα προβληματίζομαι πως α) θα χωράμε στο κρεβάτι (βλέπεις είναι 140) β) θα καταφέρουμε να κοιμήζουμε δυο ζουζούνια παρέα 🙂
Σκεφτόμαστε βέβαια να πάρουμε ένα κρεβατάκι στο κοριτσάκι μας για να υπάρχει, όπως λέω χαρακτηριστικά, γιατί μεγαλώνουμε και θα πρέπει να ξέρουμε ότι ύπαρχει ένα κρεβάτι δικό της άλλα πάντα θα κοιμόμαστε αγκαλίτσα 🙂
Ιωάννα εμείς είμαστε και οι τέσσερις μαζι. Δεν χοραμε ολοι στο κρεβατι, απλα εχουμε και το κρεβατακι της μικρης κολλημενο διπλα. Οποτε σκεψου όπως ειστε τωρα, απλα με ενα κολλημενο κρεβατακι κουνια διχως τα καγκελα απο την μια μερια, κολημενο στο κρεβατι σας 😉
Στην αρχη το κοιμισμα γινοταν ξεχωριστες ωρες και πολλες φορες ο Γιωργος κοιμοταν στον καναπε με τον αντρα μου και μετα τον μεταφεραμε στο κρεβατι μας, τωρα που ξερει και δεν μιλαει ή ο «παιζει» κοιμισμενος οταν η Ναταλια τον προκαλει σε παιχνιδια, πολλες φορες τους παιρνω και τους δυο μαζι. Ουκ ολιγες φορες χρειαζεται τελικα να τους χωρισω, γιατι αντι να κοιμηθουν γαργαλιουνται, αγκαλιαζοναι και χοροπηδανε στο κρεβατι! χαχα 🙂 Θα βρεις τον τροπο, οταν ερθει η ωρα. Μεχρι τοτε μην αγχωνεσαι 😉
…και μεις τα ίδια! Αύριο ο μικρός γίνεται ενός χρόνου και από τον έβδομο μήνα,πότε τα δόντια του, πότε το άγχος αποχωρισμού μας τον έφεραν μόνιμα στο κρεβάτι! Αφού αποφασίσαμε ότι η κούνια του άδικα μας πιάνει τόπο στο δωμάτιο μας και την πήγαμε στο δικό του! Η άληθεια είναι ότι και έγω φάει κάτι φρίκες κατά καιρούς με το ότι πρέπει να μην κοιμάται μαζί μας (κορυφαία στιγμή όταν δεν είχε σαραντήσει ακόμα και επέμενα να τον βάζω στην κούνια κάθε φορά που κοιμόταν για να μην κακομάθει, λέει! Τα θυμάμαι και γελάω!) αλλά κατα βάθος γνωρίζω ότι δεν του κάνει κακό! Και κυρίως καταλήγω στο ότι δε μπορώ -δε μπορώ γιατί ΑΡΝΟΥΜΑΙ λόγω άποψης- να τον «εκπαιδεύσω» να κοιμάται! Τι είναι να τον εκπαιδεύσω; Το σκυλάκι μας; Γιατί τον εκπαιδεύσαμε να περπατάει; Απλά τον βοηθήσαμε κρατώντας του το χέρι μέχρι να το αφήσει από μόνος του και να τσατίζεται τώρα και από πάνω όταν τον κρατάς! Και πόσο συμφωνώ με το ότι όλοι προτιμάμε να κοιμόμαστε με παρέα και όχι μόνοι μας!
Ακριβως ετσι! 🙂
Έτσι ακριβώς είναι… o Oδυσσέας μας, δύο χρονών πια, κοιμάται πλέον και μόνος του κάποιες φορές, αλλά συνήθως θέλει να αγγίζει και να χαϊδεύει κάποιον από τους δύο (μέσα από τη μπλούζα!!!) μέχρι να κοιμηθεί! και αν τυχόν έχει κοιμηθεί στο δικό του κρεβάτι (κανονικό μονό πλέον για να μπορεί να κατεβαίνει μόνος του!) κάποια στιγμή (συνήθως κατά τις 4-5 το πρωί) έρχεται μόνος του, αθόρυβα, σκαρφαλώνει και χώνεται ανάμεσά μας! χθες έφερε και το μαξιλάρι του μαζί!
Χαχα βρε Αμαλια, τελειος ο Οδυσσεας! Και ο Γιωργος θελει να χαιδευει την κοιλια μου μεσα απο την μπλουζα πολλες φορες για να κοιμηθει! Τι κολλημα!!! 😆
Λυδία πολύ όμορφο το άρθρο σου, όπως πάντα !!! Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόταν να γράψεις αυτήν την προσωπική σου εμπειρία, γιατί αυτή είναι που μετράει και βοηθάει πραγματικά! Όλες οι άλλες θεωρίες και συνταγές είναι άχρηστες κατά τη γνώμη μου! Γιατί; Γιατί απλά κανένα παιδί δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο, κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς, τις δικές του ανάγκες και τη δική του προσωπικότητα! Άρα, αυτό που είναι «σωστό» για το ένα παιδί δεν είναι απαραίτητα κατάλληλο και για το άλλο! Κι εγώ παιδεύτηκα πολύ με το θέμα του ύπνου, έψαξα και το blog σου και η αλήθεια είναι ότι μπερδεύτηκα λίγο πχ. με τη μέθοδο EASY – βέβαια ανέφερες σε αρκετά σημεία ότι εσύ δεν τα εφάρμοσες αυτά-…. αλλά μπερδεύτηκα! Μπήκα κι εγώ στο λούκι να προσπαθήσω να «μάθω» το παιδί μου να κοιμάται! Πέρασα άγρυπνες νύχτες, όπου πηγαινοερχόμουν στο δωμάτιό του ανά μισή ώρα επειδή ξυπνούσε, προσπαθούσα να τον κοιμήσω μόνο με χάδια και τελικά ενέδιδα -γεμάτη ενοχές και τύψεις – να τον θηλάσω για να κοιμηθεί! Ώσπου, το φιλοσοφήσαμε με τον άντρα μου -εκείνος έτσι κι αλλιώς ήταν πιο ελαστικός από εμένα – και καταλήξαμε στο προφανές: το παιδί μας δεν είναι έτοιμο να κοιμηθεί μόνο του, μας έχει ανάγκη, χρειάζεται την επαφή μαζί μας. Κι έτσι τον παίρναμε στο κρεβάτι μας όποτε το ζητούσε – συνήθως κοιμόταν στην αρχή κάνα 2ωρο στο κρεβάτι του που δεν χωρούσε στο δωμάτιό μας -, τον θήλαζα όποτε το ζητούσε και επιτέλους κοιμόμασταν!!!! Τώρα, ο Παύλος είναι ενάμιση έτους και ξαφνικά άρχισε να κοιμάται όλη νύχτα στο κρεβάτι του, από μόνος του, χωρίς να έχει υποστεί καμία εκπαίδευση! Τον παίρνουμε στο κρεβάτι μας τα ξημερώματα πλέον…. Ελπίζω να μη σε ζάλισα, αλλά επειδή έχω υποφέρει πολύ με το θέμα του ύπνου και πάντα έψαχνα να βρω άλλες μαμάδες με αντίστοιχες εμπειρίες, είπα να μοιραστώ κι εγώ την δική μου εμπειρία μαζί σας!… πάντως δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να κοιμάσαι αγκαλιά με το μωράκι σου…. έτσι δεν είναι?
Marion μου χιλια συγνωμη για το θεμα του ποστ! Επειδη εχω γραψει πολλες φορες την αποψη μου περι κλαμματος και υπνου, θεωρουσα οι πανω κατω υπαρχει η απανηση μου, αλλα φαινεαι αυτο το ποστ τα μπερδευε. Μου ηρθαν τα σατιστικα του χρονου και ειδα ποσες μαμαδες οτι βλεπουν καθημερινα αυτο το παλιο αρθρο, το ξαναδιαβασα και λεω, κατσε αυη δεν ειναι η αποψη μου και πρεπει να το ξερουν οπως επισης το τι τελικα εκανα εγω. Και εκατσα και τα εγραψα σημερα γιατι αγχωθηκα κιολας! χαχα
Ευχαριστουμε για την προσωπικη σου ιστορια. Παντα αξιζουν οι εμπειριες μιας μαμας 😉
Καλά μη μου ζητάς και συγγνώμη!!!! Χαχαχα… Άλλωστε έχεις δίκιο, γιατί πέταγες και την άποψή σου απλά τώρα που το μάζεψες σε ένα κείμενο είναι καλύτερα 😉
respect!!
Φιλια και σε ευχαριστω! Αντε να παιρνεις ιδεες τωρα που θα γινετε κι εσεις 4εις 😉
Παράθεμα: Πώς να μάθουμε τα παιδιά μας να κοιμούνται « Το Blog μιας Μαμας
Δεν αγχώνομαι, απλά προβληματίζομαι. Γιατί είμαστε στην φάση να αγοράσουμε κρεβατάκι στο «μεγάλο» κοριτσάκι μας. Στην κούνια δεν πέφτει το κάγκελο και το κρεβατάκι που θέλουμε είναι πιο χαμηλό απο το κρεβάτι μας(για να ανεβοκατεβαινει εύκολα) άρα δεν μπορούμε να τα κολλήσουμε και στο δωμάτιο μας η αλήθεια είναι δεν χωράνε 2 κρεβάτια (το διπλό και ένα μικρό μονό). άρα μπέρδεμα …. . . . Σας ζάλησα με τις χαζομάρες μου . . . . . .
Στρωματσαδα λοιπον. Ξηλωνεις τα κρεβατια και αφηνεις μονο τα στρωματα κατω! Εμεις ετσι είμασταν για 1 χρονο και αρεσε πολυ στα παιδια, δεν φοβομασταν μην πεσει η Ναταλια και ολοι ηταν χαρουμενοι!
Ουε ση δικη μας κουνια επεφε το καγκελο οποε απλα το ξεβιδωσαμε και το βγαλαμε 😉 Ηαν επισης λιγο πιο χαμηλο και ανοιξαμε τρυπουλα για να μπουν οι εγκωπες στο σωστο σημειο και να ερθει στο ιδιο υψος με το κρεβαι μας. Δεν ξερω αν γινεαι στην δικη σας κουνια, αλλα εμεις αυτο καναμε…Κατι θα γινει μεχρι τοτε… Βλεποντας και κανοντας!
Έχω διαβάσει ό,τι κυκλοφορεί για το θέμα του ύπνου, έχω δοκιμάσει διάφορες (ήπιες κυρίως) μεθόδους, έχω συζητήσει και αναλύσει το ζήτημα άπειρες φορές και έχω καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με σένα: Άστο το θέμα να κυλήσει μόνο του! Οι μεγαλύτερες αλλαγές προς τον ομαλό ύπνο έγιναν όταν σταματήσαμε να ασχολούμαστε και συμβιβαστήκαμε με την ιδέα ότι οι ανάγκες του μωρού είναι πιο ενστικτώδεις και έντονες τη νύχτα. Άλλωστε αν το δεις με προοπτική, σε λίγα χρόνια μάλλον θα τον παρακαλάμε να ξυπνήσει και θα γυρνάει πλευρό!
Κι εμείς το ίδιο κάνουμε, δεν ξεκίνησε ως θεωρία αλλά ως η πιο βολική λύση, πλέον άρχισε να με κουράζει λίγο (είναι σχεδόν 2 η κόρη μου), ελπίζω να καταφέρουμε φέτος να αποθηλάσουμε και να την πείσω να κοιμάται στο δωμάτιο της αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που θα επιβάλω. Απλά θα το προσπαθήσω λίγο κι αν δω ότι δεν ακολουθεί η μικρή θα το αφήσω για αργότερα. Ναι κανένα παιδί δεν κοιμάται για πάντα με τους γονείς του αλλά δεν θέλω να εξακολουθώ να το λέω αυτό όταν γίνει 10 χρονών. Θέλω να πιστεύω ότι σύντομα θα είναι έτοιμη να κοιμάται στο δωμάτιο της (έστω κι αν με θέλει κι εμένα εκεί για αρχή!)
Σαν να περιγράφεις εμένα είναι!! Κάνω ακριβώς τα ίδια και το απολαμβάνω. 2 παιδάκια στο κρεβάτι, θηλασμός του μικρότερου μες τη νύχτα και το πρωί ξεφάντωμα και γέλια (ευτυχώς δεν έχω γυρίσει ακόμα στη δουλειά). Κοιμάμαι πολύ καλύτερα χωρίς σουρτα φέρτα και δε βρίσκω το λόγω να το σταματήσω εφόσον λειτουργεί για όλους μια χαρά.
Κλαίω τα έξοδα που έκανα. Πήρα βρεφική κούνια, στρώμα, περιστρεφόμενο και άλλα τέτοια χαριτωμένα που είναι ένα ακριβά υποκατάστατα της μαμάς (και σιγά μην την υποκαταστήσουν τα άψυχα αντικείμενα). Ένα μωρό δεν έχει τραγικά έξοδα αν δε θες να κάνεις έξοδα. Αυτό κατάλαβα.
Χίλια μπράβο για το θέμα και την αντιμετώπισή του!!Μας βοηθάς πολύ Λυδία και το πιο σημαντικό με την απλότητα και την ειλικρίνειά σου μας «θυμίζεις» να «ακούμε» την εσωτερική φωνή μας που είναι αλάνθαστη τελικά…
καλά τα λές και συμφωνώ. Τώρα βέβαια υπάρχει και το ενδεχόμενο μεγαλώνοντας να πέρνουν αυτά το μαξιλάρι παραμάσχαλα και να’ρχονται σαν φαντάσματα μες τη νύχτα πάνω από το κεφάλι σου ψάχνοντας χώρο στο κρεβάτι σου το οποίο δεν αναζητούν πριν αλλά ενδιάμεσα του ύπνου τους!(δική μου εμπειρία). Ό,τι και να πούμε ο γονιός θέλει υπομονή και λίγο χιούμορ γιατί αλλιώς μόνο η γκρίνια θα βρίσκεται στο δρόμο του!! Καλό μας κουράγιο με τη νέα χρονιά και προπαντός χιούμορ, όλα έχουν την πλάκα τους ακόμη κι όταν είσαι μετανάστης στο ίδιο σου το σπίτι!! 🙂 🙂
Betty, κι εμένα ο γιος μου ερχόταν από 4 ετών μέχρι τα 6 περίπου. Μέσα στη νύχτα, ερχόταν δίπλα στο κρεβάτι μας και ψιθυριστά, μου έλεγε «Μανούλα – φοβάμαι». Τον βάζαμε στη μέση, ένιωθε ασφάλεια, κοιμόταν του καλού καιρού, απλωνόταν, έτρωγα κι εγώ τις φάπες μου (!!!) και ήμασταν όλοι ευχαριστημένοι!!! Το σταμάτησε μόνος του κάποια στιγμή. Μετά, πήρε σειρά η μικρή. Ακούμε μέσα στη νύχτα, ταπ ταπ ταπ βηματάκια στο πάτωμα, έρχεται δίπλα μου και μου λέει «Μαμααααα δεν χωράω!!!! κάνε πιο ‘κει» !!!!! Τι να κάνω, στριμωχνόμαστε λιγάκι, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να της πω:»Γύρνα στο κρεβάτι σου!!!». Που θα πάει, θα το σταματήσει κι αυτή.
Πολύ μου άρεσε το άρθρο σου! Προσωπικά ποτέ δεν δοκι΄μασα καμία «μέθοδο» του τύπου άσε το να κλάψει.
Η κόρη μου είναι 3 χρονών και μέχρι τα δύο κοιμόμασταν στο ίδιο κρεβατι όλοι, μαζί και με το γάτο, αλλά από τα 2 κοιμάται στο δωμάτιό της χωρίς ποτέ να θελήσει να επιστρέψει στο δικό μας! Δεν έχουμε αποθηλάσει, πέφτουμε για ύπνο μαζί στο κρεβάτι της, που είναι αρκετά μεγάλο, και μετά, αφού κοιμηθεί, εγώ φεύγω. Α, και από 13-14 μηνών πίνει *και* ξένο (φρέσκο) γάλα, οπότε όταν λείπω μπορεί να την κοιμίσει και άλλος, και μάλιστα συχνά πιο εύκολα και από εμένα!
Μαμάδες μην αγχώνεστε να κόψετε το θηλασμό!
Μια από τα ίδια ακριβώς: αγκαλίτσα και χαϊδεύουμε τα μαλλιά της μαμάς και φυσικά co-sleeping. Κοιτάζω το προσωπάκι του και αποκοιμιέμαι κι εγώ ευτυχισμένη.
Βρε κορίτσια διάβασα με προσοχή όλα τα σχόλια του θέματος και έβγαλα ένα συμπέρασμα.Καμία μάμα ή μπαμπάς δεν έλυσε το πρόβλημα του ύπνου του μωρού του παρά μόνο η κοπέλα που ακολούθησε την μέθοδο ΕΑSY και τελικά κατάφερα να έχει αποτέλεσμα.Όλοι οι υπόλοιποι κοιμόσαστε τρεις ή και τέσσερεις μαζί σε ένα κρεβάτι ή πρώτα στον καναπέ θηλάζετε συνεχώς και δεν μιλάω για τα μωρά που πίνουν μόνο γάλα αλλά για παιδάκια που είναι περισσότερο από 1 έτους.Νομίζω ότι επειδή όλοι χρειάζονται την ανεξαρτησία τους καλό θα είναι να αφήνουμε ελέυθερα τα παιδιά μας να βρουν τον τρόπο τους χωρίς να πιστεύουμε ότι δεν θα τα καταφέρουν χωρίς εμάς.Κατά την διάρκεια της υπόλοιπης μέρας μπορούμε να αναπτύξουμε σχέση εμπιστοσύνης με τα παιδιά μας έτσι ώστε η ώρα του ύπνου να είναι ώρα ηρεμίας και χαλάρωσης για όλους.
Εγω θεωρω οτι το το λυσαμε το θεμα του υπνου Αθηνα! Αρα πιστευω πως το θεμα ειναι τι θεωρει κανεις λυση και βεβαιως, τι προβλημα 😉
Θα ήθελα με αφορμή το σχόλιο της Αθηνάς, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις σχετικές με την ανεξαρτησία:
Ο δρόμος για την ανεξαρτησία είναι πολύ διαφορετικός για το κάθε παιδί και θεωρώ ότι σου τον καθορίζει αυτό το ίδιο! Υπάρχει μια τάση στον σύγχρονο, δυτικό και «πολιτισμένο» κόσμο να θέλει να καταστήσει τα παιδιά του ανεξάρτητα από πολύ μικρά!!!! Μήπως θα έπρεπε να αναλογιστούμε γιατί γίνεται αυτό?
Υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να μην ανεξαρτητοποιηθεί επειδή κοιμάται με τους γονείς του ή επιεδή του δίνουν αυτό που έχει ανάγκη? Πιστεύω ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει – και το λέω από ίδια εμπειρία: όσο μεγαλύτερη εμπιστοσύνη νοιώσει ένα παιδί τόσο ευκολότερα θα νοιώσει δυνατό να ανεξαρτητοποιηθεί. Κάπου διάβαζα ότι «είναι πολύ πιο δύσκολο, ως και ακατόρθωτο, να δημιυοργήσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί σου εκ των υστέρων, από το να καταστήσεις ανεξάρτητο ένα παιδί που αισθάνεται εμπιστοσύνη»!
Εμενα παλι η κορη μου, απο παρα πολυ νωρις, γυρω στον 1.5 χρονο, ητανεντελως ανεξαρτητη σε σημειο να με διωχνει μεσα στη μερα, αλλα το βραδυ ειχε τρελο αγχος αποχωρισμου. Κ επειδη εβλεπα αυτη τη συμπεριφορα μεσα στη μερα δεν πηγαινε το μυαλο μου μεχρι πουτο συζητησα με την παιδιατρο κ μια ακομα πιο ειδικο. Το βραδυ ειναι αλλο. Δεν της εφτανε να κοιμαται διπλα μου, επρεπε να κοιμαται πανω μου! Τωρα ειναι 4, κοιμαται μονη της στο δωματιο της, το οποιο το αποφασισε η ιδια κ την παρακαλαμε να ρθει στο δικο μας για καμια αγκαλια αλλα δεν.. Δεν πηγαινε ποτε τι μυαλο μου οτι ενα παιδι με τοσο δυσκολο υπνο θα εφτανε στι σημειο να κοιμαται μονη της. Κι ομως!
Γειά σου μαμα Λυδία! Χαίρομαι που σε βρίσκω.
Σαν μπαμπάς ενός τρομερού πιτσιρίκου 22 μηνών δεν έχω τίποτε περισσότερο να προσθέσω σε όσα γράφεις και όσα σχολιάζουν οι υπόλοιπες μαμάδες παρά μόνο να θυμίσω σε όσους ίσως έχουν ξεχάσει. Τα αγγελούδια που έχετε δίπλα σας είναι σαν κι εμάς ακριβώς. Άνθρωποι με ανάγκες και συναισθήματα όπως όλοι μας.Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτά είναι να προσπαθούμε διαρκώς για να τα καταλάβουμε. Όλα τα άλλα τθα μας τα μάθουν και θα μας τα δείξουν εκείνα!
Αρκεί να είμαστε εκεί!
Η δική μας εμπειρία μέχρι τώρα είναι γεμάτη από ποικίλους τρόπους για ύπνο!
Από το λίκνισμα στην αγκαλιά κάτω από τον αναμένο απορροφητήρα της κουζίνας όταν ήταν μικρό μωρουδάκι,έως το πολύ πρόσφατο κούνημα στο καροτσάκι υπό τη μουσική υπόκρουση, άλλοτε της Αρκούδας Καφέ, του Λαμπρού φεγγαριού, της βαρκούλας, αλλά και του Daniel Melingo,των Locomondo ακόμα και της Adele (όπως καταλαβαίνετε έχουμε μεγάλο φάσμα έτσι?).
Έχουμε περάσει από πολλούς τρόπους πολλούς από τους οποίους τώρα τους ζητάει μόνος του! Ένας όμως παραμένει ο αγαπημένος του! Το γαλατάκι της μαμάς στο κρεββάτι όλων μας. Ότι και να γίνει θα επιστρέψει στην αγκαλιά της μαμάς ανάμεσά μας και θα κοιμηθεί εκεί όσπου να ξυπνήσει το πρωί και να το ζητήσει και πάλι… «Γαλατάκι μαμά»!!!
Κικο, ολα αυτα τα εχουμε δοκιμασει! Αυτος ο απορροφητηρας πια, εχει σωσει κοσμο και κοσμακη!
Χαιρομαι που ηρθες στην γειτονια μου…
Γεια σου καλη μου..ακριβως οπως τα λες!!Εγω εχω ενα νινακι 6 μηνων δηλαδη τι νινακι νιναρος(αν σκεφτει κανεις οτι γεννηθηκε 5140!! χαχα) το οποιο, γερο να ειναι ο πασας μου με ταλαιπωρει πολυ!!Δηλαδη..ή μαλλον ας τα παρω απο την αρχη.Οταν γεννησα το μωρο εμφανισε ταχυπνοια και για προληψη το πηγαν στο νοσοκομειο που εφημερευε.Δυστυχως ομως και ειναι κριμα μιας και ολοι οι γιατροι δν ειναι ιδιοι μας το κρατησαν 25 μερες χωρις λογο και αιτια μιας και τα πραγματα δν ηταν τοσο σοβαρα οσο τα παρουσιαζαν και φανταστειτε αγωνια που τραβηξαμε!Συγχρονως το κολλησαν και ενδονοσοκομειακη λοιμωξη..Τεσπα το θεμα ειναι οτι το πηρα ενος μηνων σπιτι και δυστυχως ουτε να το θηλασω μπορεσα μιας και ειχε μαθει στο μπιμπερο..οποτε μεχρι το παιδι να μπει σε μια ρεγουλα μιας και στο κ..λ..νοσοκομειο τ αφηναν και εκλαιγε ειδαμε και παθαμε!!δηλαδη εγω γτ ο αντρουλης μ προσπαθει πολυ αλλα φοβαται ακομη!!Μετα οι κολλικοι τα δοντια…οποτε αυτο το μην παιρνεις το μωρο σου αγκαλια μην κακομαθει ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΕΣ!!9 μηνες ηξερε μονο την αγκαλια σου πως μπορει ξαφνικα ν το εκπαιδευσεις ετσι απλα επειδη το λενε τα βιβλια? Τ καθε παιδι ειναι διαφορετικο οποτε πρεπει να ακολουθεις τους ρυθμους του και πιστεψτε με εμενα το παιδι μου με αυτο το μοτιβο ξυπνα φαι αλλαγμα παιχνιδι κτλ κτλ δν μπορει να τ ακολουθησει μιας και καθε μερα εχει διαφορετικη ορεξη!!Κλεινοντας μιας και σας κουρασα μανουλες καλες οι συμβουλες αλλα το ενστικτο σας ειναι πιο καλο ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!!μουτς μουτς
RESPECT
Και εμείς κορίτσια και αγόρια κάναμε όλα τα «απαγορευμένα»!!! Αγκαλιά όλη μέρα με το sling, καμία πίεση να φάει το φαγητό του, βόλτες και ταξίδια μέσα στο χειμώνα (και το καλοκαίρι εννοείτε) , κάνουμε παιχίδι ότι υπάρχει μέσα στο σπίτι, θηλασμός μετά το χρόνο, ύπνος όλοι μαζί και άλλα πολλά που «κακομαθαίνουν» ένα παιδί. Το απότέλεσμα είναι να έχουμε έναν ζωηρό άγγελο 20 μηνών , που μιλάει σαν τρίχρονο, τρώει μόνος του είναι κοινωνικός και πολύ πολύ ανεξάρτητος. Ανεξάρτητος όχι όμως με την έννοια των ενηλίκων , εκεί έχουν χάσει τη μπάλα πολλοί. Συμφωνώ με όλες σας κορίτσια αλλά και με το μπαμπά που είπε οτι τα παιδιά θα μας μάθουν τον τρόπο αρκεί να τα ακούμε. Μεγάλο πράγμα η ενσυναίσθηση…
Καλησπέρα σε όλους! Ήθελα την βοήθεια σας…έχω ενα γλυκό μωρακι 7μηνων, τον Γιωργακι! Το «πρόβλημα» μου, είναι πως δεν κοιμάται μόνος του,διότι εγώ τον θηλαζα κ´ κοιμόταν κ´ απλά τον εβαζα στο κρεβατακι του. Καποια στιγμή νομίζαμε πως είχε κολικους κ´ τον περναμε αγκαλιά να ηρεμήσει κ´ κοιμόταν στην αγκαλια μας! (το πρόβλημα ήταν ότι ήθελε να ρευτεί κ´ δεν μπορούσε κ´ υπέφερε το μωρακι μου,αργησαμε, αλλα το καταλάβαμε). Όμως όλο αυτό,ήταν η αιτία να μάθει στην αγκαλιά για να κοιμηθεί κ´ πολλές φορές, ενώ έχει κοιμηθεί, μόλις τον βάλω στο κρεβάτι του, κλαίει! Οπότε τον κρατάω κανά δεκάλεπτο,ή τον βάζω για λίγο στο κρεβάτι μας κ´ μόλις κοιμηθει για τα καλα, τον βάζω στο δικό του! Το πρόβλημα λοιπόν είναι,πως δεν μπορώ να τον νανουριζω, πρωί, μεσημέρι, βράδυ διότι υπό φέρω με την μέση μου, τενοντιτιδα κ´ γενικά πάντα είχα πρόβλημα με το μυοσκελετικό. Εννοείται πως τον θηλαζω ακόμα κ´ θέλω να συνεχίσω! Τι να κάνω; Μόνος του δεν μπορεί να κοιμηθει,κλαίει απαρηγορητος! Αν κ´ κάποιες φορές, για ενα διάστημα, τον εβαζα στο κρεβατακι του,του κρατούσα το χερακι κ´ κοιμόταν! Ακόμα κ´ τώρα μου κρατάει το χέρι μου. Αλλά θέλει αγκαλια,νανουρισμα και όρθια να είμαι! Με τίποτα καθιστή,μόλις καθησω, χτυπιέται! Τι να κάνω;
😦 κανένας δεν έχει μια λύση…;
Χριστινα, τον θηλάζεις καθιστη τον γιο σου? Γιατι δεν δοκιμαζεις να τον θηλασεις στο κρεβατι και να κοιμηθει απευθειας? Και ας ειναι στο κρεβατι σας, οποτε ή τον παιρνεις μετα στο δικο του ή τον αφηνεις στο δικο σας. Εγω συμβουλη, εκτος του γονεικου κρεβατιου, δεν μπορω να δωσω, γιατι ποτε δεν δοκιμασα 😉
Hello Mamalydia! Ο μπέμπης μου είναι 21 μηνών. Διάβασα και τα δυο σου αρθράκια, και ομολογώ ότι περάσαμε κάποιες από τις φάσεις που περιγράφεις κι άλλες τις περνάμε ακόμα. Τώρα είμαστε στη φάση που έχει πάει στο δικό του κρεββάτι (τον έχω βγάλει από την κούνια, γιατί νομίζω ένιωθε εγκλωβισμένος εκεί, από νωρίς δεν την ήθελε καθόλου) και για να κοιμηθεί θέλει να ξαπλώσω δίπλα του και να τον πάρω αγκαλιά. Αυτός αποκοιμιέται κι εγώ φεύγω με ελαφρά πηδηματάκια για τη συζυγική κλίνη. Βέβαια εδώ και κάμποσα βράδια ξυπνάει αρκετές φορές, ζητάει νερό κι αγκαλιά για να κοιμηθεί. Εγώ έτσι νυσταγμένη που είμαι μοιάζω με υπνοβάτη. Ξαπλώνω λίγο μαζί του να κοιμηθεί, μερικές φορές ξυπνάω και πάω στο κρεββάτι μου άλλες φορές κοιμάμαι εκεί όλο το βράδυ. Πολύ σπάνιο να κοιμηθεί όλο το βράδυ σερί.
Για εξόδους ούτε συζήτηση. Πριν λίγο καιρό, αποφάσισα να βγω κοριτσοπαρέα με κάτι φίλες κι ο σύζυγος κράτησε το μικρό. Ξύπνησε μέσα στη νύχτα με ζητούσε, κι επέστρεψα άρον άρον. Δύσκολο το θέμα του ύπνου, πολύ δύσκολο…
Α! Ξέχασα να σου πω, ότι κι εγώ θήλασα αρκετό καιρό, όχι επειδή το επιδίωξα αλλά επειδή δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! Δεν πήρε ποτέ του μπιμπερό, ούτε πιπίλα το μόνο που ήθελε ήταν βυζί. Το παιδί μου τελικά απογαλακτίστηκε με γιαούρτι (!). Είχε μάθει να κοιμάται στο βυζί, και αφού σταμάτησε το θηλασμό για να κοιμηθεί θέλει όπως και δήποτε να τον έχω αγκαλιά. Είναι η σύνδεση που έχει κάνει τέτοια.
Φιλάκια και θα τα ξαναπούμε!
Αγαπητη Λυδια το πως θα κοιμηθει το παιδι πιστευω οτι ειναι θεμα χαρακτηρα. εγω εχω δυο κοριτσακια η μεγαλη ειναι εξι και η αλλη δεκα εξι μηνων. ε σε πληροφορω οτι το μωρο πινει γαλα και κοιματε μονο με ενα φιλακι καληνυχτα και στη κουνια της ενω η. μεγαλη ακομα δεν εχει φυγει απο το κρεβατι μας καθε μερα κλαματα για να κοιμηθει στο κρεβατι της! εχουμε αγανακτησει! απλα οιστευω οτι την εχουμε κακομαθει και φοβατε να κοιμηθει μονη της απο ανασφαλια.
Όλα καλά βρε κορίτσια και εγώ συμφωνώ να είσαι φουλ τάιμ μαμα αλλά κάποια στιγμή φτανεις στο αμήν! σας τ λέω εγώ π εχω κάνει τ πάντα! Μέχρι κ στην κούνια κοιμόμουν κ είμαι 1.80… Δοκίμασα τ κοιμησου παιδί μ΄και για 8μήνες δούλεψε τελεία μέχρι π χαλαρώσαμε κ πάλι απ την αρχή.είπα να μην τ ξανακάνω γιατί είναι σκληρό κ δ τ αντέχω κ άντε πάλι κουβέντες κ αγκαλιές κοκ αλλά εχω κ εγώ ζωή κ εγώ δικαίωμα στον σερί ύπνο στο να παω ήρεμη κ ξεκούραστη στη δουλειά μ και επειδή εμένα δ κοιμάται 9αλλά 12δεν εχω ούτε 1λεπτό να χαλαρώσω.δεν ξέρω τι είναι σωστό και ο καθένας λέει ότι θέλει. Και μόνο λόγω της μεγάλης ανάγνωσης τ θέματος καταλαβαίνει κανείς την σημασία τ.αλλά απελπιζομαι όταν διαβάζω ασκητη κ λέει ότι για να είναι ανεξάρτητο ένα παιδί πρέπει μέχρι τ 2να κοιμάται στ χώρο του κ να ξέρει ότι οι γονείς τ έχουν τ δικό τους.τι να πω? σκέψεις μιας απελπισμένης μανας..
Μετά από μία ακόμα κουραστική νύχτα κι άλλη μια απόφαση ότι δε θα τον ξαναπιέσω, γιατί δεν αντέχω να τον κάνω να κλαίει, διαβάζω αυτό το όμορφο άρθρο.
Έχεις δίκιο και τα έχω σκεφτεί κι εγώ όλα αυτά, αλλά δεν υπάρχουν φορές που αγανακτείς;
Ο μεγάλος μου είναι 4 και δεν κοιμάται στις 9, όπως εσείς, αλλά μετα τις 11:30. Κι όσο και να τον πιέζω δεν παίρνει απόφαση ότι πρέπει να κοιμάται στο κρεβάτι του για να ξεκουράζεται. Δε με νοιάζει τόσο η δική μου ξεκούραση. Με αγχώνει αυτή του η εξάρτηση από πάνω μου, πώς θα μπορέσω να του περάσω ότι η μαμά και να μην κοιμάται δίπλα του τον προσέχει και τον αγαπά το ίδιο; Πώς θα τον κάνω ανεξάρτητο;
to diko mou problhma einai pou den mporw na brw hsuxia me tipota i megalh mou koph pou einai 2 xrwnon den koimatai me kanenan tropo ta exw dokimasei ola..ti na kleinw ta fwta k oloi ypno tipota fwnazei k ginete xamos k auto na ginete 2 3 to bradu .koimatai opote thelei k opws thelei den kserw pragamtika ti na kanw den antexw allo thelw mia lush yparxei??
ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ……ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΑ ……ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ ΑΚΟΜΑ ΘΑ ΔΕΙΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ……ΑΠΛΑ ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!
Παράθεμα: Για φαντάσου λίγο…! | Το Blog μιας Μαμας
ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΜΑ ΛΥΔΙΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ Η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΚΑΘΕΜΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕΒΑΣΤΗ, ΟΜΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ…
Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΕΝΤΕ ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΥΠΝΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ……ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ 6 ΜΗΝΩΝ ΤΗΝ ΠΗΓΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΟΠΟΥ ΚΟΙΜΟΤΑΝ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ……ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΘΗΛΑΖΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΗΘΕΛΑ, ΜΑΛΛΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕ ΑΥΤΟ……ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΛΙΓΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟΚΟΙΜΙΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΛΛΕΣ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΠΙΣΩ ΟΜΩΣ ΑΦΙΕΡΩΝΑ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΝΑ ΤΗΝ ΝΑΝΟΥΡΙΖΩ ……ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ……ΣΥΝΗΘΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΟΤΙ Η ΜΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ ΧΡΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΕΙΤΕ ΜΕ ΧΑΔΙΑ , ΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, ΕΙΤΕ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ, ΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΑΠΛΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ……ΩΣΠΟΥ ΝΑ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΕΙ…………
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΚΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΙΕΣ (ΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΔΟΚΙΜΑΣΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ), ΧΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ. ΕΚΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ , ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΝΑΠΕ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΟΥ…………..ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ….ΤΩΡΑ ΝΙΩΘΕΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΕΠΑΝΩ ΜΟΥ,,,,,,ΜΕ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ ΟΤΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΠΟΥ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΝΑ ΔΩΣΩ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΟΥ ΑΛΛΟΥ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ………..!!!
ΑΠΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΑΣ ΛΕΩ ΟΤΙ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΦΑΤΣΟΥΛΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΟΥ ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ….Η ΝΑ ΤΟ ΧΑΖΕΥΕΙΣ ΤΟ ΒΡΑΔΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ……ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ ……..ΕΓΩ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΧΑ ΕΔΩ ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΟΠΟΥ ΘΑ ΝΙΩΘΕΙ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΜΕ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΤΥΧΕΡΕΣ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ,,,,,,,,,,,,ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΓΑΠΗ ΤΡΟΠΟ…….
ΔΙΑΦΩΝΩ ΜΕ ΤΗ ΜΕΘΟΔΟ ΤΟΥ ΚΛΑΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ ,,,,,ΔΙΑΦΩΝΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΖΗΤΑΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ……….ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ Η ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΧΡΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΕΙ,,,ΑΣΧΕΤΑ ΠΟΣΟ ΝΥΣΤΑΖΕΙ Η ΙΔΙΑ…………ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΒΡΑΔΥ ,,,,ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΚΟΠΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΣ ΥΠΝΟΣ……
ΑΥΤΑ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΩ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΙΜΕΝΟ………ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΘΕΣΩ ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΩΣ ΤΩΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΑΣ ΛΕΩ ΑΠΛΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ…….
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!..
Να σου θέσω και κάτι ακόμη για να σκεφτείς? Μήπως η ανασφάλεια του παιδιού δεν έχει να κάνει τόσο με το γεγονός οτι κοιμάστε και πάλι μαζί, αλλά με το γεγονός οτι έχει υπάρξει μια μεγάλη διαφορά στη ζωή της? Δηλαδή από την μια στην άλλη, άλλαξε σπίτι, ο μπαμπάς της δεν είναι εκεί και τι θα γίνει αν φύγει και η μαμά και την αφήσει στην γιαγιά? 😉 Τι συμβαίνει? Τι θα συμβεί? Είναι όλα καινούργια για το κοριτσάκι σου. Εξήγησέ της οτι η μαμά και ο μπαμπας θα μένουν ξεχωριστά, οτι δεν φταίει η ίδια, αλλά η μαμά και ο μπαμπάς την αγαπούν ακριβώς το ίδιο με πριν και πως αν και τώρα συμβαίνουν πράγματα που μπορεί να την φοβίζουν, όλα θα πάνε καλά και η μαμά θα είναι μαζί της συνέχεια 😉
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΧΕΙ ΠΑΙΞΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΡΟΛΟ……..ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΝΙΩΘΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ……….ΤΟ ΕΧΩ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΟΤΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΠΙΤΙΟΥ ΗΤΑΝ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ ΓΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΟΤΙ Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ !!! ΦΥΣΙΚΑ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΙΔΟΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΩ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΩΣΤΑ……..ΣΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ….ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΑΡΕΞΗΓΕΙ …….ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ …….ΠΧ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΟ, ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΟ. ΜΗ ΑΥΤΟΝΟΜΟ……..ΦΥΣΙΚΑ ΕΓΩ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΝΗΠΙΑΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΒΡΕΦΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΕΚΕΙ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ……………ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ,,,,,ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ!
Παράθεμα: Για φαντάσου λίγο…! | Nipio.net
Καλησπέρα,διάβασα αυτό το άρθρο σας και ένα άλλο με τίτλο για φαντάσου λίγο..Θα ήθελα να πω την δική μου άποψη..Ο καθένας θα βρει τον τρόπο του,αλλά μια και η δουλειά μου είναι ανάμεσα σε γονείς και παιδιά θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι πολλά ζευγάρια φτάνουν στα όρια τους με τα παιδιά να κοιμούνται στο κρεββάτι τους.Έχω δει ζευγάρι που η μάνα ασχολείται μονίμως με το παιδί,κοιμάται μαζί στο κρεββάτι και ο άντρας κοιμάται στον καναπέ.Το παιδί δεν είναι βασιλιάς,και δεν πρέπει να του φαίρονται σαν να είναι..Αργότερα η προσγείωση είναι απότομη.Γιατί θα πρέπει οι γονείς να βρουν άλλο μέρος να βρεθούν αντί το κρεββάτι τους?Σε κάποια περίπτωση που το παιδί είναι άρρωστο ή δεν νιώθει καλά φυσικά να κοιμηθεί με τους γονείς του.Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί να μην μάθει να κοιμάται στο κρεββάτι του.Σαφώς η λύση δεν είναι να αφήσεις το μωρό να κλαίει συνέχεια..Η καλύτερη μέθοδος που έχω δει να πιάνει χωρίς άκρα είναι να πηγαινοέρχεσαι στο δωμάτιο,να του μιλάς,να το χαιδεύεις ώστε να μην νιώθει εγκατάλειψη.Το ότι είσαι γονιός δεν σημαίνει ότι παύεις να είσαι άνθρωπος ή σύζυγος.Το παιδί δεν πρέπει να εξαρτάται από εμάς.Έχω την αίσθηση ότι εμείς επιζητούμε να είναι το παιδί κολλημένο πάνω μας..Είμαι και η ίδια μαμά 3 παιδιών..Είναι μικρά και τα 3 με μικρή διαφορά ηλικίας και δεν θα έλεγα ότι είναι εύκολα στον ύπνο.Το να τα μάθεις να κοιμούνται μόνα τους δεν σε κάνει γονιό που δεν αφιερώνει χρόνο..Αντιθέτως,αν δεν το βάλεις μόνο του δεν θα ξυπνήσεις 10 φορές μέσα στο βράδυ για να το ηρεμίσεις μια και θα κοιμηθεί πιο ήσυχο.Εξ’αρχής κοιμήθηκαν στην κούνια τους,άπειρα βράδια τα είχαμε στο κρεββάτι μας (και θα συνεχίσουμε να τα έχουμε όταν το θέλουν)..Συμφωνώ ότι κάποια στιγμή θα μάθουν ολα να κοιμούνται μόνα τους,αλλά το να κοιμούνται στο κρεββάτι με τους γονείς το θεωρώ πολύ μεγάλο λάθος.Τι θα γίνει αν ένα παιδί δεν θέλει να φύγει από το κρεββάτι των γονιών του? Θα κοιμάται μαζί τους μέχρι τα 12 ή μήπως δεν θα μάθει ποτέ να κοιμάται μόνο του χωρίς κάποιον να του χαιδεύει τα μαλλιά? Προσωπικά,όσο αδιανόητο μου φαίνεται να αφήσω ένα μωρό να κλαίει 5 ώρες με το σκεπτικό ότι θα μάθει και τα σταματήσει άλλο τόσο μου φαίνεται και το άλλο άκρο του να κοιμάται μαζί με τους γονείς του..
Καλησπέρα!!Έχω μια κορούλα 5 ετών και έναν γιο 7 μηνών, και στους δύο τα ίδια » λάθη» κάνω σαν μαμά , αν και πλέον διαβάζοντας και άλλους ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις λέω ότι μπορεί να μην κάνω κ τόσο λάθος τελικά. Για να σας δώσω να καταλάβετε την κόρη μου μέχρι 10 μηνών την έβαζες στην καλαθούνα και αργότερα στο κρεβάτι της φιλάκι χαδάκι πιπίλα κ αποκοιμόταν μόνη της!!!!όπου και να το έλεγα με κοιτούσαν καλά καλά , άκουγα για προβλήματα στον ύπνο και έλεγα με ύφος παντογνώστη «το παιδί όπως το μάθεις..» και έτσι λοιπόν έφτασε η ζουζούνα τους 10 μήνες και άρχισε να θέλει παρέα και την μαμά και αγκαλίτσα στο κρεβάτι μαζί μου για να κοιμηθεί και εγώ το έκανα και ένιωθα μια χαρά γιατί έδινα στο παιδί μου αυτό που χρειαζόταν. Τότε όμως πλάκωσαν όλοι εκείνοι που σαν εμένα (παλιά) πιστεύουν ότι τα παιδιά τα μαθαίνεις εσύ και με έκαναν να νιώθω ότι κάνω το μεγαλύτερο λάθος και θα το μετανιώσω πικρά κάποια στιγμή!! να σας πώ μόνο πως εδώ και 3 μήνες η κόρη μου που δεν έκλεινε μάτι χωρίς εμένα είναι λέει τώρα μεγάλη αδερφή και πάει μόνη της στο κρεβάτι της, μας λέει καληνύχτα μας δίνει φιλάκι την σκεπάζω και μια χαρά, ακόμα και το βράδυ αν ξυπνήσει για τουαλέτα πάει μόνη και ξανακοιμάται το λέω και δεν το πιστεύω!!!Δεν την πίεσα ποτέ, Έλεγα ότι κάνω λάθος αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, τελικά έκανα ΤΟΣΟ λάθος?, το παιδί μου είναι πλήρως ανεξάρτητο στον ύπνο πλέον, κ τα κατάφερε μόνη της!! ο μικρός πάλι έχει κόλλημα με το καρότσι, λατρεύει να κοιμάται εκεί, και το αφήνω, πάλι με μαλώνουν οι φίλοι, πάλι λάθος κάνω για τον περίγυρο αλλά εγώ πλέον ξέρω πως το κάθε παιδί έχει τον χρόνο του, τον τρόπο του και τις δικές του ανάγκες και όταν θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει ότι το παιδί το μαθαίνεις γελάω γιατί όπως πολύ σωστά είπε και η Λυδία το παιδί δεν το μαθαίνεις εσύ αυτό σε μαθαίνει!!! είμαστε γονείς και δουλειά μας είναι να αγαπάμε τα παιδιά μας και να τους δίνουμε αυτό που έχουν ανάγκη!! Ελπίζω να μην έγινα κουραστική , ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας και έτσι γράφοντας την να τα ακούσω και εγώ γιατί καμιά φορά ακόμα επηρεάζομαι από τα λόγια των άλλων και νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος με τα δικά μου τα παιδιά και τον ύπνο τους. Κουράγιο μανούλες φάσεις είναι κ περνάνε, να κάνετε ότι βολέυει την οικογένεια σας και κάνει τα παιδιά σας να νιώθουν καλά!
Ο Άρης δεν κοιμάται στο κρεββάτι μας και η κούνια είναι στο δωμάτιό του από 2 μηνών. Όχι γιατί επιλέξαμε να τον έχουμε μόνο του αλλά γιατί ο ίδιος άρχισε να κοιμάται πολύ καλύτερα στο δικό του χώρο όταν πλέον σταμάτησε να τον χωράει το καλαθάκι. Μπήκα να διαβάσω το άρθρο σου γιατί τώρα ο Άρης, 9 μηνών πλέον, άρχισε να δυσκολεύεται να αποκοιμηθεί, θέλει να ανασηκώνεται και να παίζει ενώ νυστάζει φανερά, κλαίει όταν τον βάζω να ξαπλώσει και γενικά έχει μια ανησυχία που ξεκίνησε ξαφνικά και χωρίς φανερό λόγο. Μέχρι τώρα (κι ακόμα δηλαδή) η ρουτίνα ύπνου περιλαμβάνει αγκαλιές, χάδια, παραμύθι, νανούρισμα καμιά φορά και κάποια στιγμή μου γυρνάει την πλάτη και κοιμάται. Τώρα φαίνεται να μην αρκούν όλα αυτά και του παίρνει πάνω από 45 λεπτά να κοιμηθεί. Χάρηκα πολύ με την παραπάνω περιγραφή γιατί όλες οι «μέθοδοι» που έχω διαβάσει μου φαίνονται απίστευτα βάρβαρες. Τον άφησα μια μέρα 5 λεπτά να γκρινιάζει κι απλά εκνευρίστηκε περισσότερο και έκανε 2 ώρες να ηρεμήσει και να κοιμηθεί. Δεν ξέρω τι μπορεί να του φταίει και να είναι τόσο ανήσυχος τελευταία, το σίγουρο όμως είναι ότι θα τον αφήσω να μου δέιξει αυτός τι χρειάζεται και να βρούμε τη λύση μαζί!
Μηπως δοντακια? Μεγαλωνοντας αλλαζουν συνηθειες, βλεπουν ασχημα ονειρα καμια φορα αλλα και εκει γυρω στους 6-9 μηνες ξεκιναει στα μωρα το αγχος αποχωρισμου που κορυφωνεται στους 18 μηνες. Επισης αλλαζουν ωρες που πανε για υπνο γιατι οι μπαταριες τους κρατανε περισσοτερο! Θα την βρειτε την ακρη 😉
Αν και πολύ πολύ καθυστερημένα, τώρα μπορώ να εκφέρω γνώμη μιας και είμαι μαμά μόλις ένα χρόνο σχεδόν. Ο μικρός μου Απόλλωνας δεν έχει φυγει από δίπλα μου καθόλου αυτόν τον χρόνο και αν και έχω μπει σε πολλές σκέψεις να κάνω και δεύτερο, η μεγαλύτερη έννοια μου είναι να χωράμε όλοι στο κρεβάτι και όχι να φύγει κάποιος από αυτό. Η δημοσίευση σου με έκανε να νιώθω σαν να την γράφω εγώ, και ας έχω πολλούς να μου λένε πως κάνω λάθος που κοιμάμαι ακόμα μαζί του γιατί έτσι θα τον κάνω κακομαθημένο. Μόνο η αίσθηση οτι θα είμαι δίπλα του οποιαδήποτε στιγμή και αν ξυπνήσει με κάνει κι εμένα να νιώθω ότι δίνω στο παιδί μου ότι καλύτερο μπορώ. Οντως κάποια στιγμή από μόνα τους θα φύγουν από την αγκαλιά μας! Τωρα το άγχος μου είναι να μην τον κάνω να νιώσει παραγκωνισμένος αν αποφασίσω να κάνω το δεύτερο γιατί ακόμα θηλάζουμε… για να δουμε!
Όλα αυτά που λέτε τα έπραξα και εγώ. Γεννήθηκε η κόρη μου και την ήθελα μαζί μου. Πρώτα στο κρεβατάκι της δίπλα στο δικό μου και όταν μεγάλωσε στο κρεβάτι μου. Δεν βιαζόμουν να πάει στο δωμάτιο της αλλά ούτε και εκείνη. Μας άρεσε να κοιμόμαστε αγκαλίτσα να της χαϊδεύω την πλατουλα για να κοιμηθεί. Όσο μεγάλωνε προσπάθησα να την κάνω να πάει στο δωμάτιο της. Μερικές φορές το κατάφερα άλλες πάλι είχαμε κλάματα όλη νύχτα.
Τώρα είναι 14 ετών και κοιμόμαστε ακόμα μαζί.
Έλεγα και εγώ το ίδιο. Όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Μην την πιέζω.
Αλλά ακόμα δεν ήρθε ακόμα αυτή ή ωρα και φοβάμαι μήπως έχω κάνει κακό στο παιδί μου.
Μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω. ???
Ενώ είναι ανεξάρτητη κάνει πράγματα μόνη της στο θέμα του ύπνου έχει πρόβλημα και ρίχνω ευθύνες στον εαυτό μου.