Σουβλάκια από καλαμάκια (άσκηση για νήπια)

Σας έχω νέο παιχνιδάκι/ασκησούλα για τα μικρά μας.

Η Ναταλία συνεχώς προσπαθεί να χρησιμοποιεί τα χεράκια της και να κάνει λεπτές κινήσεις με τα μικρά της δαχτυλάκια. Χτες, η μητέρα μου της έδωσε κάτι χάντρες με μεγάλο άνοιγμα και τις στερέωσε σε ένα ξύλο που είχε, ένα λεπτό ξύλο όπου η Ναταλία πέρασε αρκετή ώρα να περνάει τις χάντρες στο ξυλάκι, να τις βγάζει και να τις ξαναβάζει. Έτσι σήμερα της έφτιαξα κι εγώ κάτι παρόμοιο με υλικά που είχα στο σπίτι.

Τι χρειάστηκα εγώ (εσείς μπορεί να βρείτε λίγο διαφορετικά υλικά):

– δύο μπολάκια σχετικά ρηχά

– πλαστελίνη

– αλουμινόχαρτο

– 4 καλαμάκια για σουβλάκι

– 2 καλαμάκια για milk shake (τα έχω πάρει από το Τζάμπο)

– 2 κανονικά καλαμάκια

Τι έκανα:

Έβαλα λίγη πλαστελίνη στο μπολάκι και μετά κάλυψα όλο το μπολάκι με αλουμινόχαρτο (ο λόγος που το κάλυψα ήταν για να μην βλέπει την πλαστελίνη και τελικά θέλει να παίξει μ’ αυτήν.

Κάρφωσα τα σουβλάκια για να γίνουν σαν μικρά δοκαράκια

Έκοψα με ένα ψαλίδι τα καλαμάκια γύρω στον 1-1μιση εκ. και τα έβαλα σε ένα άλλο μπολάκι.

Τα τοποθέτησα στον γνωστό δίσκο και τα έδειξα στην Ναταλία περασμένα στα ξυλάκια. Μετά της έβαλα όλα τα καλαμάκια/χάντρες στο άδειο μπολάκι και την άφησα να διασκεδάσει!

Ευκολάκι! Ποιος είπε πως τα καλύτερα παιχνίδια είναι ακριβά?

Δοκιμάστε το κι εσείς και πείτε μου αν άρεσε στα μικρά σας. Στη Ναταλία πάντως άρεσε και τα κατάφερε μια χαρά με μια μικρή δόση δυσκολίας όταν περνούσε τα λεπτά καλαμάκια 🙂

Advertisement

Θηλάζω και Θηλάζει!

Χτες αργά το βράδυ που θήλαζα τη Ναταλία για να ξανακοιμηθεί, εκεί λίγο πριν με πάρει κι εμένα ο ύπνος, σκέφτηκα το εξής πολύ απλό και τελείως  φανερό που όμως μόλις χτες το φιλοσόφησα και έμεινα να το σκέφτομαι μέχρι που με πήρε ο ύπνος…

Θηλάζω είναι ένα ρήμα το οποίο χρησιμοποιείται από την μαμά και το μωρό κι ας κάνουν κάτι διαφορετικό.

Η μαμά θηλάζει το μωρό της. Του δίνει γάλα από το στήθος της, το θρέφει με την ουσία που δημιουργεί το σώμα της για το πλάσμα που εκείνη την ώρα το λαμβάνει. Το μωρό της!

Το μωρό με το ίδιο ακριβώς ρήμα, θηλάζει την μαμά του. Ρουφάει από το στήθος της μαμάς του το γάλα που του προσφέρει μέσα από την αγκαλιά της κι αυτό βρίσκει τροφή και σιγουριά από το άτομο που χρειάζεται περισσότερο. Την μαμά του!

Ο ένας προσφέρει, ο άλλος δέχεται (και με πολλή ευχαρίστηση εννοείται) κι όμως η πράξη η οποία συμβαίνει ανάμεσά τους είναι κοινή και μοιράζεται την ίδια ακριβώς λέξη. Και όταν πεις «θηλάζω το μωρό μου» ξέρουν ότι το έχεις στο στήθος και του δίνεις ένα πολύτιμο δώρο, ενώ αν πεις «το μωρό θηλάζει» ξέρουν ότι ένα χαρούμενο μωρό ρουφάει με μεγάλη τέχνη γάλα από την μαμά του.

Ίσως επειδή το να θηλάζει μια μαμά δεν γίνεται δίχως το μωρό της, και το να θηλάζει ένα μωρό δεν γίνεται δίχως την μαμά του. Είναι μια πράξη που χρειάζεται και τα δύο μέλη στα οποία συμβαίνει, να κάνουν κι από κάτι αλλιώς δεν συμβαίνει τίποτα… Ίσως επειδή στην συγκεκριμένη πράξη την ώρα που προσφέρει ο ένας, λαμβάνει ο άλλος ταυτόχρονα…

Δεν ξέρω ακριβώς. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως μου αρέσει σαν ιδέα. Θηλάζω και θηλάζει κι αυτό!

Εσείς το έχετε σκεφτεί  παρόμοια το θέμα? Για πείτε τις σκέψεις σας πάνω στο θέμα! Θα ήθελα να τις ακούσω!!!

Κούτα η… μαγική!

Έχετε προσέξει πως κάθε φορά που αγοράζετε κάτι που έρχεται σε μια κάπως μεγαλούτσικη κούτα, τα μικρά σας αντί να παίξουν με το περιεχόμενο, παίζουν με την κούτα? Μπαίνουν, βγαίνουν, κάθονται μέσα, φέρνουν τις κουτάλες και την κάνουν βάρκα με κουπιά, κρύβονται μέσα, τη ζωγραφίζουν, τη σκίζουν και δεν δέχονται να την πετάξεις ακόμα κι όταν έχει γίνει ένα (ή πολλά) κομμάτι χαρτόνι!

Μετά από κάποιες αγορές τις τελευταίες μέρες, βρεθήκαμε με δύο μεγάλες κούτες (και μια μικρότερη) και η χαρά τους ήταν μεγάλη. Βέβαια κάποιες φορές υπήρχε και διπλωματικό επεισόδιο για το ποιος θα έχει την ποια κούτα. Έτσι, αποφάσισα κι εγώ να τους φτιάξω μια μαγική κούτα που θα χωράνε και οι δύο να παίζουν. Τους είπα επίσης πως τα καλύτερα παιχνίδια όλου του κόσμου και όλων των εποχών, είναι παιχνίδια που δεν τα αγοράζεις αλλά τα βρίσκεις ή τα φτιάχνεις (σας ετοιμάζω ποστ μετάφραση 😉 ). Την εποχή που διανύουμε άλλωστε, καλό είναι να συνηθίζουν στην ιδέα των όχι πολλών αγοραστών παιχνιδιών. Και όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα, πολύ χαίρομαι!

Πόσες και πόσες φορές έχω πει ότι θα ήθελα να αγοράζω παιχνίδια στον Γιώργο και τη Ναταλία ΜΟΝΟ Χριστούγεννα και στα γενέθλια, αλλά για κάποιον λόγο πάντα βρίσκεται ένα παιχνιδάκι που ανοίγουν με τρελή χαρά σε άσχετη φάση? Γιατί γίνεται αυτό? Επειδή είναι φτηνούλικα και λυπάσαι να τους χαλάσεις το χατίρι? Επειδή μας αρέσει να είμαστε ο Άγιος Βασίλης πολλές μέρες τον χρόνο? Επειδή μας έπεισαν τελικά πως πρέπει να αγοράζουμε ότι μας γυαλίσει? Και μετά αδειάζω σακούλες ατελείωτες από το δωμάτιο τους για να αδειάσει και να έχουν χώρο να παίξουν. Κι αυτά δεν πολύ παίζουν. Μόνο με τα ίδια και τα ίδια, αλλά εννοείται πως αρνιούνται να πετάξουν το μεγάλο γκαράζ ή το σπαθί του Luke Skywalker, ή τον πάγκο με τα εργαλεία που τον χρησιμοποιούμε για να ακουμπάμε ότι να ‘ναι! Και ναι, το παραδέχομαι πως έχω αδειάσει πολλά παιχνίδια δίχως την άδεια του Γιώργου ή της Ναταλίας «για το καλό τους», και σιγά σιγά, ο χώρος τους ανοίγει και μένουν λίγα και καλά παιχνίδια και ΠΟΛΛΑ, πολλά όμως βιβλία!

Και έπιασα που λέτε ψαλίδι και χαρτοταινία και άρχισα να κόβω και να κολλάω. Και η κούτα έγινε μαγική. Δεν ήταν πια μια κούτα, αλλά ένα κάστρο με είσοδο, κυρίως χώρο και παρατηρητήριο. Παράθυρα, βόμβες, σπαθιά και το οικογενειακό έμβλημα πάνω από την είσοδο! Και έχει τρεις μέρες τώρα που μπαίνουν μέσα, βάζουν και τα ανθρωπάκια τους μέσα, ζωγραφίζουν το εξωτερικό, σώζει ο ένας τον άλλον ή κρύβονται από τον δράκο (βλ. μαμά) και αν και έπρεπε να μεταφέρουμε αλλού την πολυθρόνα για να χωρέσει το νέο κτηριακό συγκρότημα, ευχαριστιέμαι το γεγονός ότι τα παιδιά είναι πάντα παιδιά. Αν τους δώσεις κάτι απλό με το οποίο θα αφεθούν στην φαντασία τους, θα το χαρούν τόσο μα τόσο πολύ! Και γι αυτό που λέτε, είμαι σίγουρη πως παρά την κρίση, τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν δίχως να τους λείψει τίποτα! Εμείς μπορεί να στερηθούμε πολλά από αυτά που εδώ και κάποια χρόνια θεωρούμε αναγκαία αλλά ίσως και να μην είναι. Εάν έχουμε υγεία και αισιοδοξία, μαζί με μια δόση φαντασίας, θα είμαστε καλά. Μπορεί να τρώμε χόρτα και όσπρια τις διπλάσιες φορές, μπορεί να μαζευόμαστε σε σπίτια αντί να βγαίνουμε έξω (μην μου πείτε ότι δεν είναι πιο ωραίο?), μπορεί να μην έχουμε να πάρουμε τα παιδιά μας σε φροντιστήριο αλλά να κάνει ο ένας μάθημα στο παιδί του άλλου όταν υπάρχει ανάγκη, να μπαλώνουμε τα σώβρακά μας αντί να παίρνουμε καινούργια (κατά την διαφήμιση του Τζάμπο), μπορεί να ζοριστούμε λιγάκι ή και πολύ, αλλά τα παιδιά θα είναι παιδιά. Θα παίζουν ακόμα και με τα τάπερ της μαμάς, τα βότσαλα, τα ξύλα και τα χαρτιά. Θα φτιάχνουν τα δικά τους παιχνίδια και θα περνάνε καλά εφόσον τους δείξουμε ότι όλα είναι σούπερ! Θα μάθουμε κι εμείς ότι η ζωή είναι όντως σούπερ, αρκεί να εστιάζεις εκεί που σε κάνει να χαμογελάς και όχι εκεί που είναι μαύρα!

Μπορεί να σας ακούγομαι τελείως στο lala-land αλλά η αλήθεια είναι πως το έχω επιλέξει. Είμαι έτοιμη για ότι είναι να έρθει, για όταν έρθει. Δεν διαβάζω και δεν πολύ βλέπω τις απαισιόδοξες ή/και πραγματικές προγνώσεις. Δεν θέλω! Αυτές δεν έχουν ίχνος αισιοδοξίας, μόνο τρομοκρατία υπάρχει. Δεν αφήνω λοιπόν κανέναν να μου ποδοπατήσει την δική μου πραγματικότητα. Είμαι μαμά! Έχω δύο παιδιά! Η οικογένεια μας δεν θα πάψει να χαμογελά και να περνά καλά όσο περνά από το χέρι μας. Αν είμαστε καλά, μπορούμε να βλέπουμε το ουράνιο τόξο ακόμα κι όταν έχει συννεφιά!

Άλλα θα έγραφα και άλλα έγραψα τελικά! Την κούτα μας ήθελα να σας δείξω απλά… Αυτό θα πει παραλήρημα?! 😆

Αναγνωρίζω και Ξεχωρίζω (άσκηση για νήπια)

Πραγματικά, δεν μπορώ να θυμηθώ αν αυτή την άσκηση την έβγαλα από το μυαλό μου ή αν το είδα κάπου… Νομίζω πως είδα κάτι με αριθμούς που θα σας το πω σε άλλο ποστ και μου ήρθε αυτή η ιδέα. Δεν ορκίζομαι όμως κιόλας! Είναι όπως πάντα με αντικείμενα που υπάρχουν στο σπίτι.

Αν τα κυπελάκια ήταν πιο βαριά, θα ήταν πιο εύκολο το παιχνίδι 😉

Θα χρειαστούμε όπως βλέπετε και στην εικόνα έναν δίσκο (όπως πάντα), ένα μεγαλούτσικο αλλά ρηχό μπολ και  5-6 ποτηράκια.

 

Μέσα στο ρηχό μπολ, τοποθετείστε διάφορα μικροαντικείμενα 5-6 είδη (όσα και τα ποτηράκια). Από το κάθε είδος, καλό είναι να έχετε 5-7 ας πούμε τεμάχια.

βοηθά το παιδί να βάλετε στο κάθε ποτηράκι κι από ένα αντικέιμενο

 

ο σκοπός του παιχνιδιού αυτού, είναι το παιδί να αναγνωρίσει τα διαφορετικά αντικείμενα και να ξεχωρίσει σε ένα ποτηράκι κι από ένα είδος αντικειμένου. Εγώ αυτά που βρήκα ήταν: οδοντογλυφίδες, κάστανα, κόκκινες μίνι πατουσίτσες, πορτοκαλί πλαστικά κρύσταλλα, πλαστικά καρφάκια (διάφορα χρώματα), μακαρόνια φαρφάλλε, πετρούλες. Καλό είναι για αρχή να έχουν διαφορετικό χρώμα τα αντικείμενα που θα διαλέξετε. Όσο μεγαλώνει το παιδί, τα αντικείμενα μπορεί να γίνονται όλο και πιο όμοια (πχ να είναι όλα κοχύλια αλλά διαφορετικού είδους, ή υφάσματα διαφορετικού χρώματος ή ακόμη πιο δύσκολο διαφορετικής αφής, βότσαλα διαφορετικού χρώματος κ.ο.κ)

 

Βάλτε τον δίσκο μπροστά σας και δείξτε στο παιδί σας τι πρέπει να κάνει. Κάντε το κι εσείς και όταν τελειώσετε αδειάστε τα αντικείμενα στο μεγάλο μπολ. Για αρχή, αφήστε στο κάθε ποτηράκι και ένα αντικείμενο. Μετά, αφήστε το μικρό σας να εξερευνήσει τα αντικείμενα και να τα βάλει στο σωστό ποτηράκι με τα όμοια πραγματάκια. Πείτε του όταν τελειώσει ότι μπορεί να το ξανακάνει και να το ξανακάνει όσες φορές θέλει.

 

Παρακολουθείστε τη φατσούλα τους όσο σκέφτονται και καθώς «λύνουν» το πρόβλημα που τους βάλατε. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις μυαλουδάκια εν δράσει!!! Στη δική μας περίπτωση, η γλωσσίτσα είναι απολύτως απαραίτητη!!!

 

μυαλουδάκι εν δράσει

 

Το πειραματόζωο…

Όσο ήμουν έγκυος στο πρώτο μου παιδί (τον σούπερ Τζώρτζη μου), έψαχνα πολλά και διάφορα. Μερικά με έσωσαν (βλέπετε babywearing ας πούμε), άλλα ήταν λούσα παιδικά και για εγκυμονούσες, μερικά για την ανάπτυξη του μωρού, κάποια για την ψυχολογική (από τότε είχα πειστεί πχ να μην αφήνω ποτέ το μωρό να κλαίει) και κάποια για την σωματική. Διάβαζα, έβλεπα, έπαιρνα ιδέες αλλά η αλήθεια είναι ότι όσα και να διαβάσεις, αν είναι ένα απλό άρθρο που σου λέει 2-3 κουβέντες και συμβουλές, δεν σου λέει πραγματικά τι θα πρέπει να κάνεις σε όλες τις περιπτώσεις που θα σου συμβούν στην πραγματικότητα.

Στο πρώτο παιδί επίσης… πως να το πω, πως να το πω; Δοκιμάζεις, αποτυγχάνεις, δεν σου πάει, αλλάζεις στάση, διαβάζεις κάτι άλλο που σου ταιριάζει περισσότερο, δοκιμάζεις, κ.ο.κ. Δηλαδή το πρώτο παιδί είναι ολίγον τι… πειραματόζωο! Βέβαια, μπορεί να το τρελαίνεις με τις αλλαγές που κάνεις, αλλά από την άλλη, δεν είναι καλύτερο να μην συνεχίζεις κάτι που βλέπεις πως κάνει το παιδί να αντιστέκεται ή που δεν σου πάει εν τέλει; Γιατί αυτά που διάβαζες στην εγκυμοσύνη και είχες συμφωνήσει (με τον εαυτό σου και μ’ αυτόν που τα έγραφε), ήταν πριν δεις τα ματάκια του μικρού σου! Πριν κλάψει με τεράστιο παράπονο και κλαίγοντας να προσπαθεί να σε αγκαλιάσει! Πριν καταλάβεις πόοοοσο απερίγραπτα θα το αγαπάς αυτό το πλασματάκι που σου κλωτσά την κοιλιά! Με λίγα λόγια, ναι… Μόλις γεννήσεις και γίνεις μαμά, πάνε πολλά περίπατο. Όπως πχ το εξάμηνο που θα θήλαζα και θα τον άλλαζα δωμάτιο, και διάφορα άλλα παρόμοια.

Και εν τάξει, όσο ήταν μωρό, δεν τον άφηνα να κλαίει. Χαίρομαι που δεν είχα κάνει και αυτό το λάθος! Μετά άρχισε να μεγαλώνει. Να κάνει ζουζουνιές και πείσματα (όπως ακριβώς κάνει και η Ναταλία τώρα), κάπως έπρεπε να αντιδράσω. Του έλεγα ΟΧΙ! Μετά διάβασα να μην του λέω όχι παρά μόνο όταν επρόκειτο για κίνδυνο. Το άλλαξα (πόσο δύσκολο όμως να μην λες «οχι»! Αγαπημένη λέξη όταν έχεις την ηγεσία!!!). Διάβασα να  τους τραβάς αλλού το ενδιαφέρον άμα βάλουν τα κλάματα. Τώρα όμως διαβάζω να μην το κάνεις αυτό. Να συμφωνείς με το γεγονός ότι είναι στεναχωρημένα για αυτό που δεν τα αφήνεις να κάνουν, να τα πάρεις αγκαλιά και να τους πεις ότι κατάλαβες όσα νιώθει. Έτσι ξέρει το παιδί ότι σέβεσαι και τα δικά του συναισθήματα. Αυτό το έκανα στον Γιώργο από τα 2-3 του. Στην Ναταλία που το ήξερα… από την αρχή…

Στον Γιώργο είχα μάθει τα τάιμ-άουτ (time-out) που για τιμωρία βάζεις το παιδί να κάτσει κάπου για όσα λεπτά είναι και η ηλικία του. Για να το σκεφτεί καλύτερα αυτό που έκανε και για να ηρεμήσει. Το είχα φτάσει μόνο μέχρι τα 2 λεπτά. Μετά διάβασα ότι καλύτερο ίσως είναι αυτή η τακτική να γίνεται μαζί με την μαμά. Δηλαδή αντί να βάλεις τα μικρά μόνα τους κάπου, να τα πάρεις αγκαλιά και να τους πεις να πάτε να κάτσετε μαζί στον καναπέ και να διαβάσετε ένα βιβλίο πχ. Το άλλαξα. Μου φαινόταν πιο πολιτισμένο και πιο όμορφο για το παιδί.  Όταν δεν άκουγε, τον απειλούσα ότι θα πάει στην τιμωρία ή πως θα του πάρω κάποιο παιχνίδι και θα πάει ψηλά για λίγες μέρες. Απαίσιο; Κι όμως να πάρει! Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιόν λόγο δεν δούλευε κάτι μακροχρόνια. Ναι ΟΚ, ηρεμούσε για λίγο, αλλά το ίδιο και το ίδιο λάθος θα το ξανάκανε! Τι στο καλό έπρεπε να κάνω; Με ποιον τρόπο να έχω τα ηνία;

Και τώρα (νομίζω) έχω μια πιο σωστή απάντηση. Ήρθε με το που γεννήθηκε η Ναταλία και διάβασα ένα βιβλίο (Growing our Children, Growing Ourselves  για το οποίο θα σας μιλήσω σε άλλο ποστ). Καθόλου τιμωρίες, καθόλου φωνές, αφήνεις το παιδί να είναι παιδί και του λες και του ξαναλές και του ξαναματαλές για ποιον λόγο κάτι είναι σωστό ή λάθος. Δεν θα κακομάθει επειδή το αφήνεις να τρέχει μέσα στο σπίτι ή επειδή φωνάζει την ώρα που μιλάς στο τηλέφωνο. Εσένα μπορεί να σε ενοχλεί, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που το αφορά. Ο λόγος που θες να σταματήσει να κάνει χαζομάρες στο σούπερ μάρκετ είναι επειδή εσύ αισθάνεσαι άσχημα. Αυτό παιδί είναι. Χαζομάρες θα κάνει… Θα μάθει και την σωστή συμπεριφορά και τα πάντα, εφόσον άλλωστε έχει το σωστό παράδειγμα. Και εννοείται πως δεν είμαι ακόμη ο Βούδας, οπότε και μου φεύγουν και τσιρίδες και λέω και το γνωστό «Θα γίνει αυτό που λέω!», αλλά όπως μου είπε μια φίλη… Το θέμα είναι ότι μπορεί να κάνεις λάθη, αλλά εφόσον υπάρχει έστω αμυδρά κάπου στο μυαλό σου μια συγκεκριμένη προσέγγιση και φιλοσοφία, το παιδί το καταλαβαίνει ακόμη κι όταν εσύ πας ανάποδα.

Και έκατσα και είπα στον Γιώργο μου. «Αγάπη μου, η μαμά θέλει να σου πει πως αποφάσισε πως δεν θα σου ξαναβάλει τιμωρία (αυτό το τήρησα), θα προσπαθήσει να μην φωνάζει πολύ (και όταν το κάνω του ζητάω συγνώμη) και κάποια στιγμή μπορεί και να καταφέρει να μην φωνάζει –σχεδόν- καθόλου. Πως έτσι πιστεύει πως θα είναι καλύτερα τα πράγματα αρκεί να καταλάβει πως αυτό δεν σημαίνει πως θα μπορεί να κάνει ότι θέλει. Πως σιγά σιγά θα δει πως θα κάνει το σωστό επειδή του αρέσει και επειδή καταλαβαίνει πως είναι όμορφο να είμαστε σωστοί, όχι επειδή αλλιώς θα έχει επιπτώσεις, αλλά επειδή θα σέβεται και τους άλλους, όπως εμείς σεβόμαστε αυτόν… Πως θέλω να με βοηθήσει γιατί θα είναι δύσκολο και πως θέλω να ξέρει πως ότι κάνω το κάνω γιατί θέλω όταν μεγαλώσει να γίνει ένας πολύ καλός άνθρωπος. Και το μικρό μου πειραματόζωο το δέχτηκε, πήρα την άδεια του και ξεκίνησα! 😉

Η Ναταλία απολαμβάνει όλα αυτά από νωρίτερα. Πολύ πιο ελεύθερη κάνει ότι θελει (σχεδόν, έτσι; Μην τρελαθούμε και τελείως!), κι αν δείτε τους μπογιατισμένους μου τοίχους και έπιπλα, θα το πιστέψετε! Όταν κλαίει της μιλάω για αυτά που νιώθει δίχως να της αλλάζω συζήτηση, την αφήνω πολύ παραπάνω να κάνει αυτά που θέλει και δεν την τιμωρώ βέβαια.

Μακάρι να ήξερα και από την αρχή με τον Γιώργο κάποια πράγματα… Νιώθω τύψεις πολλές φορές. Από την άλλη ελπίζω να μην έχει χαθεί η ευκαιρία να συνειδητοποιήσει αυτή την αλλαγή και να νιώσει κι αυτός ελεύθερος, να είναι ο εαυτός του δίχως να φοβάται πως θα κριθεί ή τιμωρηθεί…

Κάτι συζητούσαμε τις προάλλες, ούτε καν θυμάμαι τι. Αυτό που θυμάμαι ήταν μια κουβέντα του Γιώργου. Κάτι για γονείς βέβαια και μου είπε… Τι σαν εσάς που δεν μας μαλώνετε, και δεν μας βάζετε τιμωρία ή δεν μας χτυπάτε; Άρα τα βλέπει! Τα ακούει! Ή τότε που από τα νεύρα μου ξεστόμισα με ευκολία το κλασσικό «σταμάτα Γιώργο γιατί θα φας ξύλο!!!» και όταν το άκουγα έλεγα από μέσα μου «ελπίζω να μην το άκουσε τώρα» και γύρισε ο Γιώργος με ένα ύφος σαν να κοιτάει κάποιον τρελό και μου απαντά «μαμά τι λες; αφού εσείς δεν μας δέρνετε!!!» και του είπα πως πάνω στα νεύρα τους οι μεγάλοι λένε πολλές χαζομάρες τελικά!

Πειραματόζωα τα πρώτα μας παιδιά, ίσως και τα δεύτερα… Ίσως και τα τρίτα! Όσο ζω μαθαίνω δε λένε; Τι λάθη θα κάνουμε; Μου λέτε; Πόσα και πόσο μεγάλα; Ένα πράγμα μόνο εύχομαι και προσεύχομαι. Ότι λάθη και να είναι αυτά, να μην είναι τέτοια ώστε να τους κλείσουν μονοπάτια που θα έπαιρναν αλλά από χαμηλή αυτοπεποίθησή/κόμπλεξ/φόβο δεν τολμούν να τα πάρουν… Δηλαδή να μην τα χαντακώσω… Να μην τα πληγώσω… Αυτή την στερνή μας γνώση δεν γινόταν να την είχαμε τώρα;