Χτες αργά το βράδυ που θήλαζα τη Ναταλία για να ξανακοιμηθεί, εκεί λίγο πριν με πάρει κι εμένα ο ύπνος, σκέφτηκα το εξής πολύ απλό και τελείως φανερό που όμως μόλις χτες το φιλοσόφησα και έμεινα να το σκέφτομαι μέχρι που με πήρε ο ύπνος…
Θηλάζω είναι ένα ρήμα το οποίο χρησιμοποιείται από την μαμά και το μωρό κι ας κάνουν κάτι διαφορετικό.
Η μαμά θηλάζει το μωρό της. Του δίνει γάλα από το στήθος της, το θρέφει με την ουσία που δημιουργεί το σώμα της για το πλάσμα που εκείνη την ώρα το λαμβάνει. Το μωρό της!
Το μωρό με το ίδιο ακριβώς ρήμα, θηλάζει την μαμά του. Ρουφάει από το στήθος της μαμάς του το γάλα που του προσφέρει μέσα από την αγκαλιά της κι αυτό βρίσκει τροφή και σιγουριά από το άτομο που χρειάζεται περισσότερο. Την μαμά του!
Ο ένας προσφέρει, ο άλλος δέχεται (και με πολλή ευχαρίστηση εννοείται) κι όμως η πράξη η οποία συμβαίνει ανάμεσά τους είναι κοινή και μοιράζεται την ίδια ακριβώς λέξη. Και όταν πεις «θηλάζω το μωρό μου» ξέρουν ότι το έχεις στο στήθος και του δίνεις ένα πολύτιμο δώρο, ενώ αν πεις «το μωρό θηλάζει» ξέρουν ότι ένα χαρούμενο μωρό ρουφάει με μεγάλη τέχνη γάλα από την μαμά του.
Ίσως επειδή το να θηλάζει μια μαμά δεν γίνεται δίχως το μωρό της, και το να θηλάζει ένα μωρό δεν γίνεται δίχως την μαμά του. Είναι μια πράξη που χρειάζεται και τα δύο μέλη στα οποία συμβαίνει, να κάνουν κι από κάτι αλλιώς δεν συμβαίνει τίποτα… Ίσως επειδή στην συγκεκριμένη πράξη την ώρα που προσφέρει ο ένας, λαμβάνει ο άλλος ταυτόχρονα…
Δεν ξέρω ακριβώς. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως μου αρέσει σαν ιδέα. Θηλάζω και θηλάζει κι αυτό!
Εσείς το έχετε σκεφτεί παρόμοια το θέμα? Για πείτε τις σκέψεις σας πάνω στο θέμα! Θα ήθελα να τις ακούσω!!!
Πωπω! Υπάρχουν κι άλλες τρελές τελικά και πολύ μου αρέσει!
Πέρσι κάποια στιγμή που θήλαζα κι εγώ το μικρούλι μου και με τη γνωστή λεγόμενη «επαγγελματική διαστροφή» που όλους μας διακατέχει αν αγαπάμε το επάγγελμά μας (είμαι φιλόλογος), σκεφτόμουν κι έλεγα αυτό ακριβώς στον άντρα μου…Ίσως το ρήμα αυτό -δεν μπόρεσα να βρω άλλο-, είναι το μοναδικό που και στην ενεργητική και στην παθητική φωνή έχει την ίδια κατάληξη. Δεν υπάρχει παθητικό ρήμα θηλάζομαι, ούτε για τη μητέρα ως παθητικό δότη, ούτε για το μωρό ως παθητικό δέκτη. Ακριβώς γιατί είναι μια απόλυτα ενεργητική διαδικασία και για τους δύο. Και η γλώσσα μας ‘ξέρει’ πολύ καλά να αποδίδει εξαιρετικά πιστά την ουσία των λέξεων και εννοιολογικά και γραμματικά.
Εξαιρετική παρατήρηση Λυδία μου και…γέλασα πάρα πολύ όταν σε διάβασα;)
Μια ακόμη όμορφη πλευρά του θαύματος «θηλασμός»! Πάντως διαβάζοντας όλα αυτά σκέφτηκα ότι η λέξη «περιέχει» κι άλλο ένα ρήμα <>.
Συνεχίστε ακάθεκτες να το απολαμβάνεται!
ήθελα ν’αφήσω ένα σχόλιο για το θέμα αλλά η Αλικη τα είπε όλα. Ως φιλόλογος είναι εκτός συναγωνισμού 🙂
Με κάλυψε η προλαλήσασα συνάδελφος 🙂 Τελικά, όλες τα ίδια σκεφτόμαστε!!
…ετσι ακριβως! Κι αν ο θηλασμος δεν προσφερε τιποτε παραπανω μετα τους 6 μηνες, η ιδια η φυση μας μεσω των ορμονων, θα προεβλεπε και θα σταματουσαμε να παραγουμε γαλα για τα μωρα μας, Το οτι μπορουμε και συνεχιζουμε για μεγαλο χρονικο διαστημα, ειναι τυχαιο? δε νομιζω..!
Η μαμά θηλάζει, το παιδί θηλάζει σαν σε ένα μαγικό κύκλο. Ο Θηλασμός είναι Αγάπη και η αγάπη είναι ταυτότχρονα ενεργητική και παθητική. Δίνεις και παίρνεις πάντα ακόμα και όταν είσαι ο μόνος που πονά.