Την άποψη μου για το θέμα του ύπνου και του κλάματος τους μωρού σας την έχω πει. Πλέον έρευνες γίνονται συνεχώς για να δείξουν πως δεν είναι μόνο θέμα ψυχολογίας του μωρού αλλά και σωματικής ακεραιότητας. Ψυχολόγοι εκτιμούν πως το να αφήνεις ένα μωρό να κλαίει, δημιουργεί πρόβλημα στο ίδιο σε στρεσογόνες καταστάσεις αργότερα, αλλά και χαλάει τον δεσμό του με την μητέρα και την εμπιστοσύνη που έχει σ’αυτήν (δείτε εδώ και εδώ). Επιστήμονες μας λένε πόσα και πόσα συμβαίνουν στο μωρό κατά την διάρκεια του κλάματος του και όταν η μητέρα δεν πάει να το παρηγορήσει. Μια νέα έρευνα δείχνει πως ακόμη και όταν οι γονείς πιστεύουν πως το παιδί πλέον δεν στρεσάρεται μιας και δεν κλαίει πια, είναι λάθος. Το παιδί έχει το ίδιο στρες, απλά… έπαψε να το δείχνει!
Πηγή: http://pediatros-thes.gr
Τα βρέφη που αφήνονται να κλαίνε παραμένουν δυστυχή μέρες μετά καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες παραμένουν ψηλά
Μην γελιέστε. Τα βρέφη συνεχίζουν να είναι δυστυχισμένα ώρες μετά από κλάμα καθώς τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά, αλλά απλά παραμένουν «ήσυχα», σύμφωνα με νέα έρευνα.
Πρόκειται για στιγμές αγαλλίασης για πολλούς γονείς, όταν ένα βρέφος που έως τώρα έκλαιγε τελικά «μαθαίνει» να πέφτει για ύπνο και να παραμένει εκεί χωρίς να βγάζει ήχο.
Αλλά οι μητέρες και οι γονείς δεν θα πρέπει να μουδιάζουν σε μια εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, επειδή το παιδί τους στην πραγματικότητα είναι πιθανό να είναι ακόμα αναστατωμένο.
Έρευνα κατέδειξε ότι τα επίπεδα της ορμόνης του στρες κορτιζόλης παραμένουν υψηλά σε βρέφη που κλαίνε, ακόμα και ημέρες ολόκληρες αφότου έχουν φαινομενικά «μάθει» να «ηρεμούν» από μόνα τους.
Με άλλα λόγια, το παιδί είναι ακόμα δυστυχισμένο αλλά απλά έχει μάθει να παραμένει σιωπηλό και να μην το εκφράζει.
Η έρευνα αυτή έρχεται να ανάψει την διαμάχη σχετικά με τα υπέρ και τα κατά της τεχνικής του ελεγχόμενου κλάματος – το να αφήνεις βρέφη που δεν ησυχάζουν να ησυχάσουν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο.
Οπαδοί της ρουτίνας, όπως η ειδική στην παιδική φροντίδα Gina Ford, υποστηρίζουν ότι εάν τα βρέφη κλαίνε κατά την διάρκεια ωρών που υποτίθεται ότι πρέπει να κοιμούνται, τότε δεν θα πρέπει να ανταποκρινόμαστε και να τα παίρνουμε αγκαλιά.
Άλλοι πάλι, όπως η ειδικός στην παιδική φροντίδα Sheila Kitzinger, λένε ότι οι μητέρες θα πρέπει να καθοδηγούνται από το ένστικτό τουςκαι όχι από «προληπτικές ρουτίνες».
Πολλά από τα βρέφη, που είχαν ηλικία μεταξύ τεσσάρων μηνών και δέκα μηνών, είχαν πρόβλημα να μπουν σε μια ρουτίνα ή να καθησυχαστούν χωρίς εξωτερική παρέμβαση και παρηγοριά από τους γονείς τους. Κατά την διάρκεια της έρευνας τοποθετήθηκαν στο κρεβάτι τους και αφέθηκαν να καθησυχαστούν από μόνα τους μέχρι να πέσουν για ύπνο, και υπολογίσθηκε η διάρκεια του κλάματός τους. Οι μητέρες τους παρέμειναν στο δωμάτιο αρκετά κοντά ώστε να ακούνε το κλάμα τους αλλά δεν τους επιτράπηκε να πάνε στα παιδιά τους. Μετρήθηκαν τα επίπεδα κορτιζόλης και στις γυναίκες και στα βρέφη κατά την πρώτη νύχτα της έρευνας και κατά την τρίτη.
Μέχρι την τρίτη νύχτα, τα βρέφη έκλαιγαν λιγότερο πριν πέσουν για ύπνο. Ωστόσο, τα επίπεδά τους στο αίμα σε κοριζόλη παρέμεναν υψηλά, σύμφωνα με την αναφορά του περιοδικού Early Human Development. Σε αντίθεση, οι μητέρες ξεκίνησαν την πρώτη νύχτα με υψηλά επίπεδα κορτιζόλης, αλλά έως την τρίτη μέρα τα επίπεδα αυτά είχαν πέσει στο σώμα τους, υποδεικνύοντας ότι είχαν χαλαρώσει επειδή το βρέφος τους σταμάτησε να κλαίει.
Η Wendy Middlemiss, ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, λέει: «Παρόλο που τα βρέφη δεν επέδειξαν κανένα σημάδι στην συμπεριφορά τους ότι βίωναν στρες και ανησυχία κατά την μετάβαση στον ύπνο, συνέχισαν να βιώνουν πολύ υψηλές συγκεντρώσεις ορμονών του στρες.»
«Συνολικά, η εξωτερική έκφραση στρες στα μωρά εξαλείφθηκε με την «εκπαίδευση ύπνου». Ωστόσο, το στρες παρέμενε εκεί και συνεχιζόταν, δηλαδή τα βρέφη δεν «μάθαιναν» πώς να διαχειρίζονται εσωτερικά τέτοιες εμπειρίες μη ανταπόκρισης και ανησυχίας, αλλά συνέχιζαν να βιώνουν άγχος χωρίς να το δείχνουν».
Οι ίδιοι ερευνητές πρόκειται να επεκτείνουν το θέμα με διενέργεια μεγαλύτερης έρευνας, ώστε να δουν αν και πότε τελικά πέφτουν τα επίπεδα της ορμόνης του στρες με τον χρόνο, ενόσω τα βρέφη μαθαίνουν να ανταπεξέρχονται στον μοναχικό ύπνο.
Η Siobhan Freegard υποστηρίζει: «Δεν μπορεί κανείς να πει ότι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να χρησιμοποιείται το ελεγχόμενο κλάμα – αλλά όλα είναι θέμα ισορροπίας. Εάν έχεις άδεια μητρότητας στο πρώτο παιδί και μπορείς να ξαπλώσεις όμορφα και να θηλάσεις το μωρό σου στο κρεβάτι, αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικά από το να είσαι μια μητέρα χωρίς σύντροφο που πρέπει και να δουλέψει γιατί αλλιώς κανείς δεν θα έχει φαγητό.»
«Πολλές μητέρες έχουν λάβει οδηγίες και συμβουλές να εφαρμόσουν το ελεγχόμενο κλάμα, αλλά τους προκάλεσε μεγαλύτερο στρες από το να παίρνουν το μωρό τους αγκαλιά έως ότου το παιδί ωριμάζει φυσικά με τον καιρό. Αλλά υπάρχουν και μητέρες που βρήκαν ότι το ελεγχόμενο κλάμα ήταν κάτι βραχύ, οξύ και επιτυχημένο».
Πηγή: Fiona Macrae, www.dailymail.co.uk, 24/05/2012
Σχολιασμός:
Η αρχή της ανθρώπινης ζωής είναι η πιο σημαντική και κρίσιμη περίοδος. Στον εύθραυστο και αναπτυσσόμενο καινούργιο οργανισμό γίνεται μια μάχη κάθε στιγμή ανάμεσα σε δύο συστήματα, δύο φιλοσοφίες, δύο κατευθύνσεις λειτουργίας του μυαλού και του σώματος: το σύστημα των ορμονών του άγχους και της απομόνωσης, όπως η κορτιζόλη, και το σύστημα των ορμονών της αγάπης, της σύνδεσης και της χαλάρωσης, όπως η ωκυτοκίνη. Το ποιο σύστημα κερδίζει θα κρίνει τα πάντα στα χρόνια που θα έρθουν, στην διάρκεια της ζωής αυτού του ανθρώπου, ακόμα και τον τρόπο που λειτουργεί και αισθάνεται στα 80 του.
Και μια ερώτηση/ διαπίστωση: Το πόσο παθολογική είναι η αντίληψη του σύγχρονου ανθρώπου για την βρεφική ηλικία φαίνεται από το γεγονός ότι τέτοιου είδους μελέτες μπορούν να γίνονται κανονικά και να εγκρίνονται από επιτροπές Ηθικής. Πως μπορεί κανείς να επιτρέπει να υφίστανται ανθρώπινα βρέφη τέτοιο «πείραμα»; Δυστυχώς πρέπει να γίνουν και άλλες πολλές παρεμφερείς έρευνες πάνω σε πολλά δυστυχή βρέφη ώστε τελικά να απαγορευτούν και να προκύψει επίσημη επιστημονική σύσταση ενάντια στην εφαρμογή τέτοιων πρακτικών από τους γονείς στην πραγματική ζωή.
Το κλάμα είναι η πρώτη φωνή και επικοινωνία του μικρού ανθρώπου. Αν το φιμώσουμε και το στρέψουμε προς τα μέσα, είναι πιθανό να μην κοιμόμαστε καθόλου ήσυχοι κάπου μακριά στο μέλλον.
Μετάφραση/ Σχολιασμός: Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2012
Το Blog μιας Μαμας 
Όντως οι τελευταίες μελέτες αυτά δείχνουν..Απορώ πώς ξεκίνησε η μόδα του τύπου «άστο να κλαίει και θα μάθει μόνο του..». Και βίντεο, βιβλία με οδηγίες χρήσεις..τι να πεις..marketing και σύγχρονη ζωή..
Ευτυχώς κανένας δικός μου δεν μου είπε «άστο να κλάψει», γιατί αν μου το έλεγε κανείς, το λιγότερο θα τον έδιωχνα από το σπίτι !!!!! Όταν το είχα ακούσει, προσπάθησα να μπω λίγο στην ψυχολογία του βρέφους, που για κάποιο δικό του λόγο σκάει στο κλάμα, και η μαμά του το αφήνει παρατημένο στην κούνια του «για να μάθει». Φρίκη !!!!!
emena mou to eipan na tin afiso na klapsei ligo gia na mpei se programma upnou, ego nomiza pos ayto einai to sosto, alla apo tin alli den mou pigene i kardia, to ekana elaxistes fores kai ayto gia 5 lepta kai pali tupseis exo. lete na prokalei alla provlimata ayto stin metepeita simperifora kai zoi ton paidion?
Ημουν ένα πολύ καλόβολο παιδακι. Οι δυσκολίες που αντιμετώπιζα στη ζωή μου, (μια συνεχής εσωτερική ένταση) με οδήγησαν στη σωματική ψυχοθεραπεία (Βιοσύνθεση). Εκεί μέσα από τη σωματική δουλειά βίωσα τι νιώθει ένα παιδί όταν κλαίει μέχρι εξαντλήσεως: νιώθει αβοήθητο κι ότι πεθαίνει. Μην αφήνετε τα μωρά σας να κλαίνε ποτέ μόνα τους ακόμα κι αν μερικές φορές χρειάζετε να κλάψουν, να είστε το στήριγμα που θέλετε να έχουν μέσα τους ως ενήλικες!!!
Παράθεμα: Για φαντάσου λίγο…! | Το Blog μιας Μαμας
ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ….ΤΟ ΕΙΧΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ …………ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ ΜΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΓΕΜΙΣΑ ΜΕ ΕΝΟΧΕΣ ……….. ΟΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ!
Παράθεμα: Για φαντάσου λίγο…! | Nipio.net