Φούστες, μπαμπάς και γιος!

Ο λόγος για έναν μπαμπά που αποφάσισε να φοράει φούστα για να δυναμώσει όπως λέει και ο ίδιος τον γιο του, ο οποίος ενώ ήθελε να φοράει φορεματάκια, ντρεπόνταν…

 

Διαβάστε το άρθρο και πείτε μου τη γνώμη σας. Εγώ… δεν έχω αποφασίσει αν θα ήμουν αρκετά cool να κάνω κάτι τέτοιο ή να δεχτώ από τον Μάκη να το κάνει. Από την άλλη ψάχνομαι να καταλάβω αν θα έπρεπε ή όχι. Κατά πόσο ένα παιδί σ’αυτήν την ηλικία είναι έτοιμο να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις που οι γονείς θα καλοδεχτούν και θα δυναμώσουν… Τείνω προς το όχι…

 

Πηγη: http://www.lifo.gr/now/world/15212

 

Ο πατέρας της χρονιάς

Ένας άντρας φοράει φούστες για να υποστηρίξει τον 5χρονο γιο του που προτιμάει τα φορέματα

«Ο πεντάχρονος γιος μου θέλει να φοράει φορέματα. Δεν ήθελα να πείσω τον γιο μου να μην φοράει φορέματα και φούστες» δήλωσε στο γερμανικό περιοδικό EMMA ο γερμανός Nils Pickert. «Επειδή δεν μπορούσε να βρει φίλους στο Βερολίνο με αυτή τη συμπεριφορά και μετά από αρκετή σκέψη, είχα μόνο μια επιλογή: να δυναμώσω για τον μικρό μου και να φορέσω κι εγώ φούστες.»

 

Αρχικά ο γιος του Pickert δίσταζε να φορέσει φορέματα δημόσια, φοβούμενος ότι θα αντιμετωπίσει απόρριψη από τους συμμαθητές του στο νηπιαγωγείο, γράφει το Gawker. Όλα όμως άλλαξαν όταν ο πατέρας του μια μέρα αποφάσισε να βγει ντυμένος με γυναικεία ρούχα και έκανε μια κάτοικο της περιοχής να μείνει τόσο έκπληκτη που έπεσε με τα μούτρα πάνω σε ένα φανάρι.

 

«Ο γιος μου ξεκαρδίστηκε στα γέλια,» λέει ο Pickert «και την επόμενη μέρα έβγαλε από τη ντουλάπα ένα φόρεμα. Στην αρχή το φορούσε μόνο τα σαββατοκύριακα, μετά και στο νηπιαγωγείο. Ναι, είμαι από αυτούς τους πατέρες που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τις αρχές τις ισότητας. Δεν είμαι από τους ψευτο-διανοούμενους που μιλάνε για ισότητα και δικαιοσύνη και μόλις γεννιέται το παιδί τους γυρνάνε στην ασφάλεια και στα κλισέ των φύλων.»

 

Advertisement

Κι άλλο ένα υπέροχο βιβλίο!!!

Με ρωτάτε κατά καιρούς να σας γράψω για βιβλία που διαβάζω και που αφορούν τα παιδιά μας και την ανατροφή τους. Ένα βιβλίο το οποίο μου άλλαξε κατά πολύ τον τρόπο σκέψης μου όσον αφορά τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, σας το έχω αναφέρει εδώ και το συστήνω σε κάθε μαμά ή μελλοντική μαμά! Είναι πραγματικός θησαυρός 😉

Ένα άλλο που μου άλλαξε τον τρόπο που προσπαθώ να βάλω τα παιδιά μου σε τάξη είναι αυτό για το οποίο θα σας μιλήσω τώρα. Δυστυχώς, δεν το είχα διαβάσει από την αρχή της μητρότητας μου με τον Γιώργο. Έτσι δοκίμαζα διάφορα. Time-out, βάζοντας τον στον καναπέ για δύο λεπτά (όσο είναι και το παιδί σε ηλικία και ευτυχώς μείναμε στα 2 μόνο λεπτά), παίρνοντας του κάποιο παιχνίδι ή και πολλά για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τα συχνότερα προβλήματά μας (το να μας αγνοεί παντελώς όταν του ζητούσαμε να κάνει ή να μην κάνει κάτι, και το να ετοιμάζεται σαν σαλιγκάρι ακόμη και για να πάμε σε παιδότοπο), δεν έλεγαν ποτέ να αλλάξουν. Ότι και να δοκίμασα, ένα από τα ίδια. Και τότε διάβασα αυτό το βιβλίο που πλέον υπάρχει και στα Ελληνικά (εγώ το είχα διαβάσει στα Αγγλικά και δεν γνώριζα πως υπάρχει στα Ελληνικά οπότε και δεν σας το πρότεινα)!

Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας

 Της Naomi Aldort σύμβουλος παιδοψυχολόγος (* από ότι είδα, ο τίτλος του PhD και της ψυχολόγου που υπήρχε στο βιβλίο της, ανακαλέστηκε από την ίδια, μιας και δεν είναι ψυχολόγος αλλά σύμβουλος και αρθρογράφος. Το τι έχει συμβεί θα το ψάξω.) για πολλά χρόνια και μαμά επίσης.

Εκδώσεις Αλκυών, 2010
320 σελ.
ISBN 978-960-326-168-1, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 22,00

Η προσέγγιση της Naomi λοιπόν είναι η εξής: Τα παιδιά, εφόσον θέλουμε να τα μεγαλώσουμε ελεύθερα,  δίχως φόβο και με την αυθεντική τους ιδιοσυγκρασία (με λίγα λόγια με τον δικό τους αυτούσιο χαρακτήρα),  δεν θέλουν τιμωρίες. Όχι μόνο δεν θέλουν τιμωρίες, αλλά ούτε απειλές, ούτε φωνές. Θα μου πείτε, είσαι σοβαρή (κι εγώ καμιά φορά αναρωτιέμαι)? Κι όμως! Εννοείται πως θα τα πάρουμε στο κρανίο ώρες ώρες και θα φωνάξουμε, αλλά το να βάλουμε τιμωρία σε ένα παιδί, δεν θα αλλάξει την συμπεριφορά του, απλά θα το τιμωρήσουμε επειδή έχουμε νευριάσει και επειδή θέλουμε και πιστεύουμε πως πρέπει να κάνουμε κάτι για την συμπεριφορά του για να μην το κάνουμε ένα «κακό» παιδί και αργότερα ενήλικα. Έλα όμως που μπορεί να αλλάξει συμπεριφορά εκείνη την ώρα ή και αργότερα, αλλά όπου βρίσκει ευκαιρία (όταν δεν βλέπουμε ας πούμε) θα την επαναλάβει… Αυτό που έχουμε δημιουργήσει, είναι στην ουσία φόβος. Φόβος προς εμάς! Όχι σεβασμός…

Τιμωρούμε τα παιδιά μας επειδή τρέχουν, επειδή πηδάνε στο κρεβάτι, επειδή χτυπάνε ή επειδή δεν μας ακούνε. Η λίστα βέβαια είναι μεγάλη, αλλά ένα παιδί θέλουμε δε θέλουμε, τα κάνει αυτά. Είναι στο ένστικτό του και θα τα κάνει μέχρι να αρχίσει να σκέφτεται τους άλλους και το πως μπορεί να νιώθουν και αυτό έρχεται με τον καιρό. Από κάποια ηλικία και μετά και με πολλή συζήτηση. Και εκεί είναι το μυστικό.

Δεν θα τα αφήσουμε να κάνουν ότι θέλουν αν πρόκειται για κάτι μου δεν είναι σωστό, δεν μας αρέσει (ναι είναι κι αυτό, γιατί μπορεί να θέλουμε να ηρεμήσουμε κι αυτά να θέλουν να φωνάζουν για παράδειγμα) ή είναι επικίνδυνο, αλλά δεν θα τα τιμωρήσουμε επειδή το κάνουν. Θα τους εξηγήσουμε (χιλιάδες φορές αν χρειαστεί) τους λόγους που δεν πρέπει ή δεν θέλουμε να το κάνουν. Ευγενικά όσο μπορούμε αναλόγως την κατάσταση και θα τους διδάξουμε κανόνες που θα πρέπει να σεβαστούν, όταν καταφέρουν να τους καταλάβουν και να τους σεβαστούν. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι μπορεί να τους πεις να μην φωνάζουν, αλλά να συνεχίσουν! Δύσκολο? ΠΟΛΥ! Ειδικά όταν είσαι εκτός σπιτιού, οπότε αν θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν κάτι που δεν γίνεται ή ενοχλεί τους άλλους, θα πρέπει να φύγεις ή να διαλέγεις μέρη στα οποία μια ελεύθερη συμπεριφορά του παιδιού σου είναι δεκτή.

Και ναι, δεν τα καταφέρνω πάντα με την ευγένεια αλλά το προσπαθώ. Όταν ο Γιώργος δεν ακούει, θα του μιλήσω και αυστηρά και μετά θα του πω ήρεμα κάποια στιγμή πως του μίλησα αυστηρά γιατί θύμωσα μιας και δεν με άκουγε και πως θέλω να προσπαθήσει περισσότερο άλλη φορά. Αν η Ναταλία χτυπήσει τον Γιώργο ή κάποιο άλλο παιδάκι, θα την πάρω από κει και θα της πω πως δεν πρέπει να το κάνει γιατί το άλλο παιδάκι πονάει… Με τον καιρό και οι δύο θα μάθουν το σωστό. Θα μάθουν πως αισθάνεται και ο άλλος και επειδή τους συμπεριφέρθηκα με σεβασμό, θα μάθουν να σέβονται και αυτοί με την σειρά τους τους άλλους.

Όχι δεν θα μάθουν πως δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Υπάρχουν επιπτώσεις. Είτε αυτό είναι το γεγονός ότι το άλλο παιδάκι δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί τους, ή το γεγονός ότι στεναχωριέται κάποιος με την συμπεριφορά τους ή πολλά και διάφορα. Και πως θα ακούει στο σχολείο? Ο Γιώργος δεν είχε κάποιο πρόβλημα στο σχολείο. Πήγε και άκουγε μια χαρά την δασκάλα του στο νηπιαγωγείο!

Τα παιδιά θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους. Θέλουν να είναι όλοι χαρούμενοι. Όταν αποφάσισα πως δεν θα υπάρχουν τιμωρίες πια στο σπίτι, μίλησα με τον Γιώργο. Του εξήγησα πως διάβασα ένα βιβλίο που δεν συμφωνεί με τις τιμωρίες και πως θα πάψω να του βάζω και επειδή δεν το ήξερα μέχρι εκείνη την στιγμή, θέλω να με συγχωρήσει. Πως θα προσπαθήσω να  κάνω αυτά που διάβασα. Σας πληροφορώ ότι η συμπεριφορά του δεν άλλαξε προς το χειρότερο όπως περίμενα πως θα γίνει μιας και θα ένιωθε την ελευθερία να κάνει ότι θέλει. Μπορεί τα «θεματάκια» μας να μην άλλαξαν επίσης κατά πολύ, αλλά τον βλέπω πόσο μπορεί να καταλάβει και την δική μας πλευρά, πόσο μπορεί πολύ συχνά να καταλάβει και της Ναταλίας.

Αν μου έρχεται να τους τιμωρήσω? Πολλές φορές! Αλλά και τι θα καταφέρω? Μήπως με το να ετοιμάζεται πιο γρήγορα θα γίνει ένας καλύτερος ενήλικας αργότερα? Κάποιες συμπεριφορές, είναι απλά και μόνο επειδή τα παιδιά μας, είναι… παιδιά! Θα αλλάξουν μεγαλώνοντας. Και αν δεν αλλάξουν, ίσως να πρέπει να συμβιβαστούμε με τον χαρακτήρα τους… Κι εγώ είμαι πεισματάρα. Και η Ναταλία! Γιατί να την τιμωρώ για αυτό? Και στο κάτω κάτω, μπορεί με το πείσμα της να καταφέρει πολλά στη ζωή της, άσχετα αν εμένα δεν με βολεύει αυτό τώρα. Και ο Μάκης κάνει ώρες να ετοιμαστεί. Ο Γιώργος λοιπόν γιατί να ετοιμάζεται μόλις του το πούμε?

Όταν ένα παιδί νιώθει ελεύθερο να κάνει, να πει και να αισθάνεται, είναι ελεύθερο να μεγαλώσει δίχως φόβο να εκφραστεί. Μαθαίνει να σέβεται την διαφορά στους άλλους και νιώθει μια υγιή αυτοεκτίμηση γνωρίζοντας ότι το αγαπούν, το σέβονται και το δέχονται για αυτό που ακριβώς είναι! Ακόμα και όταν θυμώνει, όταν κλαίει, όταν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που θα προτιμούσαν οι γονείς του.

Το λατρεύω αυτό το βιβλίο και μου δίδαξε πολλά. Και όχι, δεν μπορώ να τα τηρήσω όλα όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ. Αλλά όπως μου είπε μια φίλη… Είναι η πρόθεση του να τα κάνεις, και το παιδί το γνωρίζει. Και στο κάτω κάτω, αναγνωρίζει και το παιδί τις δικές σου αδυναμίες και μαθαίνει πως κανείς δεν είναι τέλειος όπως κι εσύ δεν περιμένεις από το παιδί σου να είναι (τέλειο).

Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτα παραδείγματα και είναι πολύ απλά γραμμένο. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!!!

Και τι έχουν πει για αυτό το βιβλίο:

«Το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας», λειτουργεί πάνω στη ριζοσπαστική πρόταση, ότι στη σχέση αυτή δεν πρέπει να κυριαρχεί ούτε το παιδί, ούτε ο γονιός. Η Aldort προτείνει συγκεκριμένες προτάσεις ως προς την παραχώρηση του ελέγχου προς χάριν της αυθεντικότητας. Είναι εξαιρετικά χρήσιμες για εκείνους που θα προτιμούσαν να πάψουν να μαλώνουν, να απειλούν ή να τιμωρούν τα παιδιά τους. Η μαγική «συνταγή» της και μόνο αξίζει την τιμή αυτού του βιβλίου.»

(Peggy O’ Mara, Αρχισυντάκτρια και Εκδότρια του έγκριτου περιοδικού Mothering)

«Η Naomi Aldort μας υπενθυμίζει, ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και το έμφυτο ένστικτό μας που μας παροτρύνει να τα αγαπάμε ανεπιφύλακτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μας δείχνει και το πώς, με πλήρη σαφήνεια και συνέπεια. Η συνταγή της για την ανατροφή των παιδιών μας είναι πραγματικά ανακουφιστική για την ψυχή στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε.»
(Δρ. John Breeding, Ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου «Τα Πιο Ατίθασα πουλάρια γίνονται τα Καλύτερα ‘Αλογα»)

«Το «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας» είναι ένα βιβλίο μακρά αναμενόμενο και θα πρέπει να βρίσκεται στις λίστες των επιβεβλημένων για ανάγνωση βιβλίων κάθε νέας μητέρας και πατέρα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να έχει ως υπότιτλο: «Πώς θα σώσουμε τη συναισθηματική ζωή των παιδιών μας και το μέλλον της Ανθρωπότητας…». Όπως καταθέτει η Naomi: «Η αγάπη θα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτη έτσι ώστε το παιδί να διατηρήσει ακέραιη την αυθεντικότητά του». »
(Δρ. James W. Prescott, Ινστιτούτο Ανθρωπιστικής Επιστήμης)

Άπλωμα, μάζεμα, δίπλωμα (για νήπια)

Η Ναταλία που λέτε, δεν είναι να με δει να πάω να απλώσω τα ρούχα. Άπαξ και βγούμε στο μπαλκόνι, δεν θέλει να φύγει από κει αν δεν έχει βάλει σε κάθε ρούχο και από 7 μανταλάκια. Και έτσι, αφού φοβάμαι να την αφήνω μόνη της εκεί, της έφτιαξα απλώστρα μέσα στο σπίτι, πολύ πολύ οικονομικά αλλά πάνω απ’όλα, πολύ πολύ εύκολα!

 

Τι θα χρειαστείτε:

– σπάγγο

– μανταλάκια

– μικρά πανάκια και ρουχαλάκια του παιδιού

– καλαθάκι ή μπολάκι

– λεκανίτσα ή μεγαλύτερο μπολ

 

Έδεσα τον σπάγκο από τον πάγκο της κουζίνας σε ένα σκαμπό  (το έκανα διπλό για να της φαίνεται σαν το δικό μας), της βρήκα ελαφριά ρουχαλάκια δικά της και πετσετούλες μικρές και της τα έβαλα σε μια μικρή λεκανίτσα. Της έβαλα και τα μανταλάκια σε ένα μικρό καλαθάκι, της τα έφερα όλα στο σαλόνι και της είπα να απλώσει τα ρούχα και μετά να τα μαζέψει και να τα διπλώσει και να τα ξαναβάλει στη λεκανίτσα! Και πόσο της αρέσει να κάνει την μικρή νοικοκυρούλα δεν λέγεται!!! Όταν θα μεγαλώσει και θα της λέω να απλώσει κανένα ρούχο βέβαια, μόνο που δεν θα με βρίζει φαντάζομαι!

 

Με αυτό το παιχνιδάκι πάντως, αφιερώνει πολύ ώρα, μαθαίνει να κάνει κάποια πράγματα με τη σειρά, και η λεπτή κινητικότητα των χεριών όλο και γίνεται καλύτερη. Και με το δίπλωμα (μην περιμένετε θαύματα) τα πάει μια χαρά. Μετά μου τα δείχνει όλα τόσο μα τόσο περήφανη η ζουζούνα!

 

Τα υλικά σίγουρα τα έχετε όλα, οπότε να ακόμη ένα παιχνιδάκι που θα μπορεί να φτιάξετε στα μικρά σας ακόμη και αύριο 😉

Τι στοιχίζει ένα χρυσό μετάλλιο???

Σήμερα αποφάσισα να ανοίξω να διαβάσω ένα άρθρο που κυκλοφορεί στο Facebook αυτές τις μέρες! ήξερα τι με περίμενε αλλά είπα, θα είναι παρατραβηγμένο. Οπότε έψαξα στο youtube αλλά και online να δω αν είναι αληθινό και… μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα…

 

Πολλές παιδικές ψυχές! Αυτό στοιχίζει ένα χρυσό μετάλλιο σε κάποιες χώρες! Στην Κίνα τουλάχιστον! Και έχει τόσα και τόσα βίντεο. Είναι γνωστό και κανείς δεν κάνει κάτι γι αυτό? Ας απαγορεύσουν την Κίνα να στέλνει αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες εφόσον ο τρόπος που τους προπονούν είναι μια σκέτη ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ των παιδιών!

 

Δεν ξέρω τι πιστεύεται εσείς, αλλά δεν μπορείτε να αρνηθείτε το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δεν ευχαριστιούνται αυτό που τους ζητούν να κάνουν! Η προπόνηση, οποιαδήποτε προπόνηση είναι σκληρή, αλλά αυτό δεν πρόκειται για σκληρή προπόνηση, αλλά για εκμετάλλευση και κακοποίηση!!! Έβλεπα το βίντεο και έκλαιγα. Ήθελα να ήμουν εκεί να τα πάρω αγκαλιά να τα παρηγορήσω και να σπάσω στο ξύλο τον προπονητή τους!

 

Γιατί, γιατί? Ένα χρυσό μετάλλιο έχει φτάσει να αξίζει παραπάνω από μια παιδική ψυχή, από ένα ανθρώπινο σώμα! Βιάζουν αυτά τα παιδιά, ενήλικες ντοπάρονται γνωρίζοντας πως καταστρέφουν την υγεία τους, για ένα μετάλλιο! Από πότε οι άνθρωποι γίναμε τόσο μα τόσο… υλιστές (έσβησα και ξανάσβησα διάφορες υβριστικές λέξεις…)??? Ναι, ναι  το γνωρίζω ότι στις περισσότερες χώρες υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν τα παιδιά από μια τέτοια εγκληματική πρακτική, αλλά εκεί που δεν υπάρχουν, εκεί λοιπόν θα έπρεπε να τους απαγορεύεται να παίρνουν μέρος σε παγκόσμιους αθλητικούς διαγωνισμούς, εφόσον γνωρίζει ο κόσμος τι συμβαίνει στα παρασκήνια. Και όχι μόνο αυτό. Θα έπρεπε να γίνεται χαμός! Σάλος για να αναγκάσουν τις χώρες αυτές να σταματήσουν γενικά αυτές τις πρακτικές! Κάνουμε πόλεμο για το πετρέλαιο, για τα σύνορα μιας χώρας, αλλά όταν πρόκειται για το μέλλον τις ανθρωπότητας, τα παιδιά, σιωπούμε…

Γιατί???

Got Milk?

 

Όταν ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι θηλασμού, σίγουρα δεν είχα ιδέα πόσο θα κρατούσε (κανένα εξάμηνο στο περίπου έλεγα). Πέρασα κι εγώ τις μικρές δικές μου δυσκολίες που τις έχω γράψει εδώ και αφού τις ξεπέρασα, συνέχισα να θηλάζω το Γιώργο για 2 χρόνια και 2 μήνες όπου αποθηλάσαμε ήρεμα και ωραία σε ένα βράδυ που είχα πυρετό και του ζήτησα να μην θηλάσει γιατί δεν άντεχα, αλλά απλά να κάνουμε αγκαλίτσα! Κι ας μου λέγανε πόσο δύσκολα θα αποθήλαζα μετά από τόσο καιρό, και μετά από πολλά ειρωνικά σχόλια και ανησυχίες πολλών για το τι ψυχολογικά μπορεί να έχει το παιδί που είναι τόσο κολλημένο με την μαμά του, κλπ κλπ. Με τον Γιώργο έμαθα την τέχνη του θηλασμού και εγώ, αλλά κι αυτός. Τόσο εύκολα είχε μάθει να βρίσκει το στήθος μου το βράδυ μισοκοιμισμένος, ή πριν καλά καλά του το προσφέρω στην πολυθρόνα μας, λίγο μετά, καθώς έπαιζε και θυμόταν ότι ήθελε λίγη ασφάλεια και αγκαλιά ή απλά διψούσε, όταν πονούσαν τα δοντάκια του, όταν είχε υπερένταση ή νεύρα και όταν ήθελε να κοιμηθεί. Το καταφύγιο του ήταν αυτό. Και κάποια στιγμή δεν το χρειαζόταν πια! Με λίγη βοήθεια από την μαμά του, με μόνο τον έναν βραδινό θηλασμό για λίγο καιρό, το σταμάτησε κι αυτό και αυτό ήταν! Μια ελευθερία την ένιωσα να πω την αλήθεια, αλλά πόσο μου έλειπε κάποιες φορές, ειδικά όταν ήταν αρρωστούλης και δεν είχα το φάρμακο που ρέει από το σώμα των μαμάδων για να του δώσω. Και που τέλειωσε και έτσι ξαφνικά πριν σκεφτώ να του πω γλυκά λογάκια για να θυμάμαι τον τελευταίο σπέσιαλ θηλασμό μας. Αλλά ένιωθα και ακόμη νιώθω περηφάνια για το δώρο που του έδωσα στο ξεκίνημα της ζωής του! Που δεν έχαφτα ότι μου έλεγαν οι γιατροί, που έψαχνα μόνη μου να βρω λύση στα προβληματάκια και που βρήκα τελικά ανθρώπους όπως την Αγλαϊα (σύμβουλος θηλασμού) και άλλες μαμάδες και κατάλαβα ότι ο θηλασμός είναι αυτό ακριβώς και πως τα πάω μια χαρά και άρα συνέχισα!

 

Ένα μήνα μετά τον αποθηλασμό μου από τον Γιώργο, έμεινα έγκυος στη Ναταλία! Όταν την πήρα στα χέρια μου, τα θυμήθηκα όλα από την αρχή. Σχεδόν δηλαδή… Τα θυμόμουν πιο εύκολα και θυμόμουν μόνο τα καλά και ρομαντικά του θηλασμού! Τι σου είναι το μυαλό? Όλα τα δύσκολα τα είχα ξεχάσει, όπως το γεγονός ότι οι θηλές πονάνε (μάλιστα παρ’ όλη την γνώση μου, πληγώθηκαν αρκετά), ότι πρέπει να μάθεις το μωρό να πιάνει σωστά το στήθος, ότι πρέπει να το κρατάς και δεν μπορείς να διαβάζεις και πολύ εύκολα  γιατί χρειάζεσαι τουλάχιστον το ένα χέρι, το ότι έπρεπε και πάλι να θηλάζω μισοξαπλωμένη γιατί πνιγόταν και η Ναταλία από το πολύ γάλα, συν του ότι είχα ταυτόχρονα ένα τρίχρονο από δίπλα που αποζητούσε την συντροφιά και την προσοχή μου γιατί ξαφνικά ένιωθε πως την είχε χάσει! Ήξερα βέβαια πολλά περισσότερα πράγματα, περίμενα τους μαραθώνιους θηλασμούς (και η Ναταλία έκανε και στα ενδιάμεσα πολλές φορές), ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά, δεν ανησυχούσα για το αν έχω ή δεν έχω γάλα μιας και το έβλεπα το μικρό μας πως έκανε δίπλες πια, τόσες που η μαμά μου ανησυχούσε ότι θα το κάνω υπέρβαρο το μωρό (χαχα). Και άρχισε και η Ναταλία να μαθαίνει τα κολπάκια του θηλασμού και να γίνεται κι αυτή εξπέρ. Να προσπαθεί με μεγάλη επιμονή να συρθεί πάνω στο κρεβάτι όταν ξεκινούσε προσπάθειες μπουσουλήματος να με φτάσει με στόχο το γάλα. Να κάνει ήχους με το στόμα της καθώς έκανε διάλειμμα από το γάλα, να χαϊδεύει με το χέρι της το στήθος μου κατά την διάρκεια του θηλασμού, τα βλέμματα και τα προσεκτικά χαμόγελα μην της φύγει η θηλή από το στόμα και χαθεί καμιά σταγόνα, να αρχίζει να εξερευνά το δωμάτιο και τις στάσεις που μπορεί να πάρει καθώς θηλάζει (όσες θηλάσατε τώρα είμαι σίγουρη ότι χαμογελάτε). Και όλο τον χειμώνα, αυτόν και τον προηγούμενο που ο Γιώργος κουβαλούσε όλες τις ιώσεις από το σχολείο και έμενε άρρωστος σπίτι, πόσο καλύτερα ένιωθα που είχα την ασφάλεια των αντισωμάτων που πρόσφερα στη Ναταλία μέσα από αυτό το γάλα! Και περνούσε κι αυτή πολλές φορές την ίδια ίωση πιο ελαφριά… Μεγάλο πράγμα αλήθεια!

 

Και έφτασε και η Ναταλία πλέον τα 2 χρόνια και 7 μήνες, δεν δείχνει δείγματα αποθηλασμού (ούτε για αστείο!!!) και περιμένω κι εγώ να ξεκινήσω σιγά σιγά όταν τελειώσουμε με τα δοντάκια (της έχουν μείνει τα 4 τελευταία) να αρχίσω να της αρνούμαι και κανέναν και να τελειώσουμε κάποια στιγμή και με τους βραδινούς και πιο δύσκολους. Αλλά , έχει κι αυτή η ηλικία την πλάκα της. Η Ναταλία μιλάει πολύ περισσότερο από όσο ο Γιώργος στην ηλικία της. Εκφράζεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και έτσι έχει  γούστο να ακούω τις παραγγελιές της «μαμά, θέλω αυτό τώρα το αστελό (αριστερό, από όποια μεριά και να είναι αυτό που δείχνει)», «το μαλακό τώλα και μετά το γλυκό»! Μάλιστα μια φορά μιλούσε μόνη της χαϊδεύοντας το στήθος μου και του έλεγε πόσο γλυκό και τέλειο γάλα είναι! Χτες την ρώτησα τι γεύση έχει και δίχως να πολυσκεφτεί «μπανάνα! Και φράουλα!» 😆 Άλλες φορές το απαιτεί και μάλιστα μια φορά μου είπε ότι είναι ΔΙΚΟ της!!!

 

Και ναι, είναι στιγμές που έχω βαρεθεί πια να είμαι μόνο εγώ που μπορώ να την ηρεμήσω και να την κοιμίσω, που όταν έχει κάποιο πρόβλημα, είναι συναχωμένη, περνάει άλμα ανάπτυξης ή ακόμα και όταν βαριέται, είμαι εγώ και το γάλα μου αυτά που της φτιάχνουν το κέφι ακόμα κι αν είμαι νοκ άουτ. Ναι είναι επίσης και τόσο γλυκό, αλλά πολλές φορές έχω πει, δεν θέλω άλλο! Και μετά μου περνάει γιατί σκέφτομαι ότι τουλάχιστον έχω αυτόν τον τρόπο… Ναι θα χαρώ και θα νιώσω μεγάλη ελευθερία όταν αποθηλάσω. Θα έχω κάνει άλλωστε μια μεγάλη διαδρομή θηλασμού και με τα δυο παιδιά μου (που άμα το σκεφτείτε κι ολας, εκτός από τους μήνες εγκυμοσύνης, θηλάζω συνεχόμενα 5μιση χρόνια) , πράγμα για το οποίο θα νιώθω πάντα μια μεγάλη περηφάνια. Περηφάνια, επίσης και για την κόρη μου που θα έχει καταφέρει να αφήσει αυτό το σημαντικό κομμάτι της ζωής της και να ¨μεγαλώσει¨λίγο ακόμη… Θα νιώσω ταυτόχρονα όμως και μια μικρή ανασφάλεια. Δεν θα μπορώ να κουβαλάω στα στήθη μου αυτό το πολύτιμο υγρό. Θα αναπολώ τον θηλασμό όποτε βλέπω μια μαμά που θα θηλάζει, μιας και πολύ πιθανόν η Ναταλία να είναι και το τελευταίο παιδί που θα θηλάσω. Το μόνο που θα μου μένει πια, θα είναι να βοηθώ άλλες μαμάδες να θηλάσουν και κάποια μέρα με τεράστια συγκίνηση την κόρη μου και την νύφη μου, για να θηλάσουν κι αυτές με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά (a.k.a εγγόνια μου!).  Χαχα τι είπα τώρα? Μην περιμένετε σύντομα τέτοιο post  έτσι? 😀

 

Παγκόσμια εβδομάδα θηλασμού! 1-7 Αυγούστου! Θηλάστε μαμάδες! Εμείς στρώνουμε τώρα τις βάσεις για μια μελλοντική γενιά από μαμάδες που θα θεωρούν τον θηλασμό το απόλυτο και φυσιολογικό για τα μωράκια τους!