Ο δικός μου θηλασμός!

Από σήμερα διανύουμε την εβδομάδα μητρικού θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου γιορτάζεται στην Ελλάδα). Καλό μας μήνα κιόλας!!! Δεν είναι λοιπόν και μεγάλη έκπληξη που θα γράψω για το δικό μου ταξίδι στον θηλασμό, μιας και πολύ πιθανόν, του χρόνου δεν θα συνεχίζω το σπορ και ακόμη πιο πιθανόν, να μην το ξαναδοκιμάσω 😉

Θυμάμαι με μεγάλο ρομαντισμό τις πρώτες φορές που θήλασα τον Γιώργο. Και με κούραση, δυσκολία (όχι τίποτα φοβερό, τα κλασικά προβληματάκια και δυσκολίες του πρώτου καιρού), ξενύχτια, αγάπη και πολλή τρυφερότητα συνεχίστηκε. Θυμάμαι πόσο αυτά τα στήθη με μητρικό γάλα, ήταν ασφάλεια για το μικρό μου αγοράκι και φάρμακο όποτε ήταν άρρωστος, παρηγοριά όταν έβγαζε δόντια ή είχε τα «δικά» του, τα χαμόγελα που μου έκανε καθώς θήλαζε και καμιά φορά του έφευγε το στήθος από το στόμα, τις σβούρες κατά την διάρκεια του θηλασμού, τα χαδάκια στο άλλο στήθος, την ευγνωμοσύνη στο βλέμμα του και τις στιγμές που γλάρωνε και κοιμόταν. Θυμάμαι πόσο εύκολα αποθήλασε και από τότε η αγκαλιά ήταν για αυτόν όλα τα παραπάνω…

Και μετά, λίγο μετά τον αποθηλασμό μας, έμεινα έγκυος με την Ναταλία. Και προς το τέλος την εγκυμοσύνης, το στήθος μου άρχισε να έχει λίγες σταγονίτσες από γάλα, και ήξερα πως ξεκινάω το ταξίδι και πάλι σε λίγο καιρό (σε 10 μήνες από τότε που είχε σταματήσει ο Γιώργος). Σίγουρη αυτή τη φορά, πως θα τα καταφέρω!

Όταν μου την έφεραν μετά την καισαρική, μπορεί να πονούσα, μπορεί ο λαιμός μου να ένιωθε τόσο στεγνός, μπορεί να έκανα αρκετή ώρα να βολευτώ για να την πιάσω, αλλά ένα μικρό μικρό στοματάκι ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει και το έκανε. Και με την πρώτη ρουφηξιά, κατάλαβα πως είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να θηλάζεις το μωρό σου. Ξαφνικά είχα μπροστά μου ένα τόσο μικρό σωματάκι, ένα κεφαλάκι που έπρεπε να στηρίζω και κάτι ροδοκόκκινα χειλάκια που έπρεπε να διορθώνω για να πιάσουν σωστά την θηλή και να μην μου την πληγώσουν.

Και είχα ξεχάσει πόοοοσες ώρες θα κάθομαι αρχικά στην πολυθρόνα με το μωρό να θηλάζει. Και πόσο πολύ πονάνε οι θηλές στην αρχή του θηλασμού, σε μένα τουλάχιστον. Αλλά σε λίγο καιρό, όλα έγιναν πάλι γνώριμα. Είχα ένα μωρό στο στήθος, και ένα από δίπλα να διαβάζουμε, να μιλάμε, να του λέω ιστορίες και περνούσε ο καιρός. Και το μωρό έγινε τώρα σχεδόν 3 χρονών και ακόμη δεν λέει να σκεφτεί ζωή δίχως γάλα από την μαμά. Καμιά φορά κουράζομαι, αλλά μετά λέω, γιατί να το κόψουμε? Ας βγουν πρώτα τα δόντια (όλα) και μετά βλέπουμε. Έχω αρχίσει και της λέω ότι τότε, θα έχει πια μεγαλώσει και πως θα σταματήσουμε το γάλα της μαμάς, αλλά ξέρω οτι δεν πρόκειται να την ζορίσω. Όπως και ο Γιώργος ποτέ δεν έκλαψε με τον αποθηλασμό, έτσι και η μικρή δεν θέλω να το σταματήσει με κλάματα. Ειδικά εφόσον δεν υπάρχει λόγος… Και λοιπόν, συνεχίζουμε ένα ταξίδι γεμάτο αγκαλιές, γεμάτο στοργή, γεμάτο απαιτήσεις ώρες ώρες, γεμάτο βλέμματα αγάπης, χάδια στα μαλλιά μου και το πρόσωπο, τις ομιλίες της που καταλαβαίνει μόνο αυτή και τελικά παίρνει την απόφαση να σταματήσει για λίγο και να μου πει δίχως να πίνει γάλα, αυτό που θέλει. Την βραχνή φωνούλα της όταν ξυπνάει το βράδυ και μου ζητάει «θέλω γάλα μαμά», και όταν μου ζητήσει γάλα και της πω ναι, την ώρα που σηκώνω την μπλούζα μου, τις χαρούλες που κάνει!

Και τι άλλο θυμάμαι? Τα μέρη που θήλασα! Από τα κλασικά μέρη του σπιτιού (κρεβάτι, πολυθρόνα, καναπέ, πάτωμα, μπαλκόνι, μπάνιο, κλπ κλπ), στην θάλασσα, σε κήπους, δάση, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, παγκάκια, καφετέριες, εστιατόρια, πλοίο, ζωολογικό κήπο, σε καταστήματα κατά την διάρκεια shopping, σούπερ μάρκετ και δεν μου έρχεται τώρα κάτι άλλο, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω πολλά μέρη! Θυμάμαι επίσης πόσο άνετη ένιωθα όταν φεύγαμε από το σπίτι και μπορούσα να λείψω για όσην ώρα μας καθόταν τελικά, γιατί το φαϊ το είχα πάντα έτοιμο! Θυμάμαι πόση ασφάλεια νιώθω όταν μέσα στις ιώσεις, έχω ένα έξτρα φάρμακο να της δώσω για να την περάσει πιο ελαφριά. Θυμάμαι που καμιά φορά ήθελα να πάω κάπου μόνη μου και δεν γινόταν για πολλή ώρα μιας και τα μωρούλικα ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαζόντουσαν το γαλατάκι της μαμάς. Θυμάμαι και γνωρίζω ότι είναι δύσκολο να βγω έξω με τον άντρα μου μόνη μου βράδυ, γιατί πρέπει να την κοιμίσω εγώ (και πριν την Ναταλία τον Γιώργο), αλλά ακόμη και αν κοιμάται, πάλι είμαστε σε στάντ μπάι αν τύχει και βγούμε έξω, γιατί αν ξυπνήσει μόνο με μένα ξανακοιμάται. Ναι, όλα τα θυμάμαι! Και τα καλά και όμορφα και τα δύσκολα της υπόθεσης, ΑΛΛΑ θυμάμαι επίσης πόσο γρήγορα τελειώνει αυτό το ταξίδι, και πόσο καλό κάνει σ΄αυτά τα παιδιά που αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο και βέβαια, θυμάμαι πόσο μας έχει δέσει αυτό το ταξίδι. Ταξίδι αξέχαστο για μια ζωή!

Το ταξίδι μας σύντομα θα φτάσει στο τέλος του. Πλησιάζει η ώρα που θα αποθηλάσουμε. Που το στήθος δεν θα προσφέρει παρά μόνο αγκαλιά, όπως τώρα στον Γιώργο μου. Η Ναταλία απολαμβάνει ακόμη για όσο το θελήσει (με λίγο σπρωξιματάκι από την μαμά της). Δεν θα στεναχωρηθώ όταν τελειώσει. Θα αναπολώ, θα θυμάμαι, θα χαίρομαι, θα τους το θυμίζω και θα είμαι περήφανη, γιατί ΠΟΤΕ μου δεν φαντάστηκα πως θα φτάσω μέχρι εδώ κι όμως έφτασα! Ο δικός μου θηλασμός… είναι από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω κάνει με τα παιδιά μου 🙂

Advertisement

Ταυτόχρονος δημόσιος θηλασμός 2012 – Να είστε εκεί!

Στα πλαίσια του εορτασμού της Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού*, 1-7 Νοεμβρίου 2012, το Δίκτυο των Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, σας προσκαλεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012, σε μια εκδήλωση γιορτή για τον μητρικό θηλασμό, στην πόλη σας!

Μητέρες από διάφορες πόλεις της Ελλάδας συμμετέχουμε και φέτος για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Θηλασμό, που έχει ως σκοπό την προώθηση, την υποστήριξη και την ενημέρωση, όχι μόνο ως λέξεις σε ένα φυλλάδιο ή σε μια ομιλία, αλλά εμπράκτως ως εικόνα και παρουσία. Παράλληλα θα μοιραστεί ενημερωτικό υλικό, θα γίνουν συζητήσεις και θα γνωριστούμε από κοντά!Σε αυτήν την γιορτή συμμετέχουν οι περισσότερες ομάδες του Δικτύου Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού που βρίσκονται σε όλες τις μεγάλες πόλεις και νομούς της Ελλάδας! Όλες οι ομάδες που ανήκουν στο Δίκτυο λειτουργούν εθελοντικά με σκοπό την «από μητέρα προς μητέρα» προώθηση, υποστήριξη, ενημέρωση, ενθάρρυνση και ανταλλαγή πληροφοριών, σχετικά με το μητρικό θηλασμό.

Ώρα συνάντησης :11.00

Τόπος συνάντησης: ενημερωθείτε από την σελίδα εκδήλωσης της πόλης σας!

Αν και ο θηλασμός είναι ελεύθερος και δεν υπακούει σε ωράρια, τα μωράκια που θα θέλουν να θηλάσουν γύρω στις 12.00 θα καταμετρηθούν στον Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Θηλασμό που θα γίνει την ίδια ώρα σε όλες τις πόλεις!Σας περιμένουμε λοιπόν και φέτος σε όλη την Ελλάδα,θηλάζουσες ή μη, εγκυμονούσες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, όλους όσους στηρίζετε τον μητρικό θηλασμό και θέλετε να ενημερωθείτε, να γιορτάσουμε μαζί την εβδομάδα μητρικού θηλασμού !

Σημ: Ενημερωθείτε από την σελίδα εκδήλωσης της πόλης σας καθώς μέσα στην εβδομάδα 1-7 Νοεμβρίου, θα πραγματοποιηθούν κι άλλες εκδηλώσεις (ομιλίες συμβούλων θηλασμού,συναντήσεις κλπ).

*To 1992 καθιερώνεται διεθνώς ο εορτασμός της Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού από την WABA (Παγκόσμια συμμαχία για την προώθηση του θηλασμού), τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) και τη UNICEF, στις 1-7 Αυγούστου. Στην Ελλάδα, η εβδομάδα αυτή εορτάζεται 1-7 Νοεμβρίου και φέτος έχει θέμα «Κατανοώντας το Παρελθόν, Σχεδιάζουμε το μέλλον».
Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την πρώτη Εβδομάδα Μητρικού Θηλασμού και δέκα χρόνια από τον Σεπτέμβριο του 2002, όπου ο ΠΟΥ και η UNICEF θέσπισαν την Παγκόσμια Στρατηγική για την Βρεφική και Νηπιακή Διατροφή ή Διεθνές Σχέδιο Δράσης (Global Strategy on Infant and Child Feeding ή GS).

• ΑΤΤΙΚΗ Ζαππειο -συντριβανι   https://www.facebook.com/events/150256811785679/

• ΒΕΡΟΙΑ Πλατεία Δημαρχείου https://www.facebook.com/events/450355988344153/?notif_t=plan_user_invited

• BOΛΟΣ Πάρκο Αγ. Κωνσταντίνου https://www.facebook.com/events/132044480276252/?ref=ts&fref=ts

• ΖΑΚΥΝΘΟΣ Πλατεία Διονύσιου Σολωμού https://www.facebook.com/events/162724577201343/permalink/162724647201336/?notif_t=like

• ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ Δημαρχείο  https://www.facebook.com/events/426821464042074/

• ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Λευκός Πύργος  https://www.facebook.com/events/358923320858765/

• ΙΩΑΝΝΙΝΑ Κεντρική Πλατεία (πλατεία Πύρρου)  https://www.facebook.com/events/286603118116137/

• ΚΑΒΑΛΑ Πλατεία Καπνεργάτη  http://www.facebook.com/events/415626508491733/?notif_t=group_mall_plan

• KAΛΑΜΑΤΑ Πλατεία των Αγίων Αποστόλων: https://www.facebook.com/groups/441462105899731/

• KΑΡΔΙΤΣΑ Κεντρική πλατεία: http://www.facebook.com/events/426667774061836/

• ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ Πλατεία Αργοστολίου: http://www.facebook.com/events/209766139156208/

  • ΚΙΛΚΙΣ Ξενοδοχείο HABITAT: https://www.facebook.com/events/425005214219750/

• ΚΥΚΛΑΔΕΣ:

• ΑΜΟΡΓΟΣ Όρμος Αιγιάλης:https://www.facebook.com/events/166497303489155/?ref=ts&fref=ts
• ΣΥΡΟΣ: Πλατεία Μιαούλη-Ερμούπολης Σύρου
  https://www.facebook.com/events/321408137958206/
• ΜΥΚΟΝΟΣ: https://www.facebook.com/events/430668530313589/?ref=ts&fref=ts

• ΚΟΜΟΤΗΝΗ Πλατεία Ειρήνης, στο συντριβάνι  https://www.facebook.com/events/274455799339017/

• ΚΟΡΙΝΘΟΣ πεζόδρομος έξω από την πινακοθήκη Κολοκοτρώνη https://www.facebook.com/events/232494663546444/

• ΛΑΜΙΑ Πλατεία Ελευθερίας  https://www.facebook.com/events/534509626566276/

• ΛΑΡΙΣΑ Pantheon Plaza   https://www.facebook.com/events/530309523651429/

• ΞΑΝΘΗ  Κεντρική πλατεία Ξάνθης https://www.facebook.com/events/281303968654050/

• ΠΑΤΡΑ Πλατεία Βασιλέως Γεωργίου,αίθουσα Έσπερος https://www.facebook.com/events/286280691487791/

• ΠΡΕΒΕΖΑ Κτίριο πρώην λαΪκής αγοράς Πρέβεζας: https://www.facebook.com/groups/prevezathilasmos/

• ΡΕΘΥΜΝΟ Δημαρχείο  https://www.facebook.com/events/360922003990473/

• ΡΟΔΟΣ Ακταίον – Μανδράκι  https://www.facebook.com/events/377339145676663/

• ΣΕΡΡΕΣ Πλατεία Ελευθερίας  https://www.facebook.com/events/419006044828492/

• ΤΡΙΚΑΛΑ απέναντι από Goody’s: http://www.facebook.com/events/375613785852772/

• ΧΑΛΚΙΔΑ Κόκκινο Σπίτι:  https://www.facebook.com/events/250224268433303/

• ΧΑΝΙΑ Δημοτικός Κήπος  https://www.facebook.com/events/371883316223954/

Γιατί το κλάμα του μωρού δεν περνά απαρατήρητο

Να και μια ακόμη απόδειξη για το γεγονός ότι όταν αφήνουμε ένα μωρό να κλαίει, πάμε ενάντια στη φύση μας 😉

 

Πηγή: http://www.tovima.gr/science/medicine-biology/article/?aid=479958

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι «καλωδιωμένος» ώστε να αποκρίνεται σε αυτό -είτε κάποιος είναι γονιός είτε όχι

 

 

Νέα Ορλεάνη

Εχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί είναι τόσο δύσκολο να αγνοήσουμε τον ήχο ενός μωρού που κλαίει ακόμη και αν δεν είναι το δικό μας; Η επιστήμη έρχεται να σας δώσει την απάντηση: Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι έτσι «καλωδιωμένος» ώστε να αποκρίνεται στον ήχο ενός βρέφους που κλαίει με τη λογική ότι πιθανώς χρειάζεται βοήθεια. Ετσι ο «φιλεύσπλαχνος» εγκέφαλος … σπρώχνει το σώμα ώστε να προστρέξει για να βοηθήσει το μικρό και αβοήθητο πλάσμα.

Ηχος που δεν περνά απαρατήρητος

«Ο ήχος του κλάματος ενός μωρού τραβάει την προσοχή όσο ελάχιστοι άλλοι ήχοι στο περιβάλλον» αναφέρει η Κάτι Γιανγκ από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επικεφαλής της νέας μελέτης σχετικά με το πώς ο εγκέφαλος επεξεργάζεται το βρεφικό κλάμα.

Προκειμένου να καταλήξει στα συμπεράσματά της η δρ Γιανγκ «σάρωσε» τον εγκέφαλο 28 εθελοντών ενόσω εκείνοι άκουγαν τον ήχο του κλάματος μωρών και ενηλίκων καθώς και τους ήχους ζώων που κλαψούριζαν συμπεριλαμβανομένων γατών και σκύλων.

Με χρήση μιας ταχύτατης απεικονιστικής τεχνικής του εγκεφάλου που ονομάζεται μαγνητοεγκεφαλογραφία η ερευνήτρια εντόπισε μια πρώιμη «έκρηξη» δραστηριότητας στον εγκέφαλο ως απόκριση στο βρεφικό κλάμα. Η δραστηριότητα αυτή ακολουθείτο από μια έντονη αντίδραση μετά από περίπου 100 millisecond. Την ίδια στιγμή όμως η αντίδραση σε άλλους ήχους δεν ήταν τόσο έντονη. «Η δραστηριότητα αυξανόταν σε δύο περιοχές του εγκεφάλου – η μία ήταν η μεσο-κροταφική έλικα η οποία είναι γνωστό ότι εμπλέκεται στην επεξεργασία των συναισθημάτων και στον λόγο ενώ η δεύτερη ήταν ο κογχομετωπιαίος φλοιός, ο οποίος παίζει σημαντικό ρόλο στην επιβράβευση και στην επεξεργασία συναισθημάτων» εξηγεί η δρ Γιανγκ η οποία παρουσίασε τα ευρήματά της μαζί με τη συνάδελφό της Κριστίν Πάρσονς κατά τη διάρκεια του ετήσιου συνεδρίου της Εταιρείας Νευροεπιστημών οι εργασίες του οποίου ολοκληρώθηκαν χθες στη Νέα Ορλεάνη.

Ταχεία πρωτόγονη αντίδραση

Σύμφωνα με τη δρα Γιανγκ, τα νέα ευρήματα μαρτυρούν ότι κάτι ιδιαίτερο συμβαίνει στον τρόπο με τον οποίον ο ανθρώπινος εγκέφαλος επεξεργάζεται το βρεφικό κλάμα. Όπως λέει, το γεγονός ότι από τη μελέτη εμφανίστηκε δραστηριότητα σε περιοχές που αφορούν το συναίσθημα μαρτυρεί ότι ο ήχος του κλάματος των μωρών θεωρείται από τον εγκέφαλο σημαντικός προτού καν να έχει την ευκαιρία να τον επεξεργαστεί πλήρως.

Σημειώνεται ότι κανένας από τους συμμετέχοντες στη μελέτη δεν ήταν γονιός ούτε είχε κάποια ιδιαίτερη εμπειρία στη φροντίδα βρεφών – ωστόσο στο σύνολό τους οι εθελοντές αποκρίθηκαν στο κλάμα μέσα στο ίδιο διάστημα των 100 millisecond. «Πρόκειται, όπως όλα δείχνουν, για μια θεμελιώδη απόκριση που είναι παρούσα σε όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως του αν είναι γονείς ή όχι» ανέφερε η δρ Πάρσονς.

Οι δύο ερευνήτριες εξέτασαν επίσης πώς το κλάμα ενός μωρού μπορεί υποσυνείδητα να επιδράσει στη συμπεριφορά ενός ατόμου ως αποτέλεσμα της ενεργοποίησης των υποφλοιωδών περιοχών του εγκεφάλου. Οι περιοχές αυτές είναι από τις πιο πρωτόγονες και είναι σημαντικές για τον έλεγχο συμπεριφορών που έχουν να κάνουν με τα ένστικτα επιβίωσής μας.

Υποσυνείδητος συναγερμός

Συγκεκριμένα οι ειδικοί θέλησαν να ανακαλύψουν εάν το βρεφικό κλάμα προκαλεί τέτοιου είδους αποκρίσεις που σχετίζονται με την επιβίωση στους εθελοντές. Τους υπέβαλαν και πάλι στο άκουσμα ήχων όπως το κλάμα μωρών και ζώων και είδαν ότι και οι πρωτόγονες περιοχές του εγκεφάλου τους αποκρίνονταν ταχύτερα στο άκουσμα του βρεφικού κλάματος.

Όπως τόνισε η δρ Πάρσονς, αυτός ο υποσυνείδητος συναγερμός στον οποίο τίθεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να δώσει την εξήγηση στο γατί το έντονο κλάμα ενός μωρού σε χώρους όπως το αεροπλάνο μπορεί να είναι άκρως προβληματικό για όσους βρίσκονται σε αυτό και δεν είναι οι γονείς του. «Όταν ακούμε ένα μωρό να κλαίει στο αεροπλάνο, μπαίνουμε υποσυνείδητα αμέσως σε θέση εγρήγορσης, ακόμη και αν δεν θέλουμε να ακούμε το κλάμα. Πρόκειται σίγουρα για έναν ήχο που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε».

 

Δίκτυο ομάδων θηλασμού!

Το blog απέκτησε νέα σελίδα! Σελίδα για ένα νέο δίκτυο που όλο και μεγαλώνει στο Facebook! Ένα δίκτυο φτιαγμένο από μαμάδες που κατάφεραν να θηλάσουν και που προσπαθούν να μάθουν τον θηλασμό σε νέες μαμάδες που ψάχνονται πέρα από τις συμβουλές του παιδιάτρου τους, που έχουν κάποιες δυσκολίες, που θέλουν να μοιραστούν αυτό το ταξίδι με άλλες μαμάδες που τις καταλαβαίνουν, ή που ετοιμάζονται να γίνουν μαμάδες και θέλουν να χαρίσουν το γάλα τους στο μωρό τους! Ένα δίκτυο που απέκτησε πολλές σελίδες στο Facebook, γιατί υπάρχει ομάδα στήριξης θηλασμού και μητρότητας ανά πόλη! Και έτσι, κάθε πόλη που βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο δίκτυο αυτό, θα βρίσκεται και στην σελίδα του blog εδώ  ώστε η κάθε ενδιαφερόμενη να βρίσκει εύκολα την ομάδα της πόλης της και να βρίσκει την ανάλογη βοήθεια από τις μαμάδες και τις συμβούλους θηλασμού της κάθε ομάδας, που αφιερώνουν τον χρόνο τους ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ.

Χαίρομαι πολύ που οι μαμάδες που θηλάζουν αυξάνονται, γιατί γίνεται αυτό που ονειρεύτηκα χρόνια πριν, όταν άνοιξα αυτό το blog. Ο θηλασμός μαθαίνεται από μαμά σε μαμά, και σκοπός μας είναι να μαθευτεί και να γίνει πάλι το απόλυτα φυσιολογικό πράγμα που κάνουν οι μαμάδες όταν γεννήσουν. Με βοήθεια από γύρω μαμάδες, όπως ήταν και κάποτε. Και όνειρο μας, τα παιδιά μας, οι κόρες μας, να γεννήσουν παιδιά σε μια γενιά που ο θηλασμός θα είναι σχεδόν μόνος τρόπος που θα γνωρίζουν για να θρέψουν, να ικανοποιήσουν την ανάγκη επαφής και να παρηγορήσουν τα μωρά τους 😉

Να πως σταματάμε τις – άνευ λόγου – καισαρικές!

Λοιπόν, σήμερα διάβασα το άρθρο της Ολίβιας που μπορείτε κι εσείς να διαβάσετε εδώ και κατάλαβα τι πρέπει να κανουν όλες όσες δεν είναι ευχαριστημένες με αυτά που τους λέει ο γιατρός τους ή ακόμη χειρότερα, όταν καταλαβαίνουν ότι το πάει κάπου εσκεμμένα  κάπου που ενώ έχουν συνεννοηθεί, αυτός κάνει τουμπεκί με λίγο εκφοβισμό…

Κάτι που εγώ ας πούμε δεν έκανα. Γιατί δεν είχα επιλογές, γιατί ίσως φοβόμουν, γιατί φοβόντουσαν και οι άλλοι γύρω μου, γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Μια δεύτερη γνώμη!!! Αυτό! Μια δεύτερη καλή γνώμη και μια τρίτη αν χρειαστεί! Μέχρι να είστε σίγουρες ότι είστε ευχαριστημένες με την απάντηση! Είναι εύκολο? Όχι! Έχεις όμως ηρεμία μετά? Ναι!

Η Ολίβια στις 40 εβδομάδες + 1 μέρα εγκυμοσύνης, επέλεξε να αλλάξει γιατρό, γιατί κατάλαβε ότι θα άρχιζε να χρησιμοποιεί το ισχυρό όπλο του φόβου για να την βάλει για καισαρική ενώ είχαν συμφωνήσει εφόσον όλα πηγαίνουν καλά, να πάει για φυσιολογικό τοκετό μετά την πρώτη καισαρική της (vbac). Γιατί ναι, γίνεται κι αυτό, κι ας λένε οι περισσότεροι πως έχει πιθανότητες να πάει άσχημα το πράγμα. Όμως αν ο γιατρός γνωρίζει, όταν δεν υπάρχουν λόγοι για καισαρική (εκτός του ότι η πρώτη ήταν καισαρική), εφόσον η τομή δεν ήταν κάθετη (που πλέον δεν γίνεται κάθετα), και εάν όλα πάνε καλά με το μωρό στην κοιλιά, γίνεται και παρά γίνεται φυσιολογικότατος τοκετός μετά από καισαρική. Οι γιατροί όμως θέλουν? Όχι! Γιατί? Γιατί όταν πας για vbac δεν πρέπει να σου βάλουν φάρμακα για να τον επισπεύσουν, πρέπει να έρθει μόνος του και να προχωρήσει μόνος του, πρέπει να σε παρακολουθούν σωστά, δεν πρέπει να μπει επισκληρίδιος ώστε η μαμά να καταλαβαίνει τους πόνους και σε περίπτωση που αισθανθεί διαφορετικό πόνο δυνατό και μόνιμο να δουν αν η μήτρα είναι ΟΚ, και τέλος αν χρειαστεί (σπάνια) να σε βάλουν για καισαρική. Και όλα αυτά δεν βολεύουν τόσο όσο μια προγραμματισμένη καισαρική που παίρνει 20 λεπτά, σωστά?

Και έτσι η Ολίβια έκανε αυτό που της είπε το ένστικτό της. Πήρε μια δεύτερη γνώμη και ήταν αυτή που ήθελε! Και μια χαρά λοιπόν θα περιμένει όσο χρειαστεί για να αποφασίσει το μικρό αγοράκι που κουβαλάει μέσα στο ζεστό υγρό στην κοιλιά της, πως ήρθε η ώρα να πάρει την πρώτη του ανάσα στην αγκαλιά της μαμάς του! Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.

Και σκέφτομαι λοιπόν στην πρώτη μου καισαρική τι θα έπρεπε να κάνω? Γιατί μετά από τόσα χρόνια, 5μιση από την πρώτη καισαρική και 2μιση από την δεύτερη, να νιώθω τόσο άσχημα? Να νιώθω τύψεις και θυμό!… Γιατί, ΟΚ, μπορεί ορισμένες γυναίκες να μην τις πειράζει το πως θα γεννήσουν, αρκεί να γεννήσουν ένα γερό παιδί, και τότε είσαι μια χαρά. Αλλά ορισμένες γυναίκες, όπως εμένα ας πούμε  τις πειράζει πειράζει. Ήμουν από αυτές τις τρελές που ούτε καν επισκληρίδιο δεν ήθελα να βάλω, ήθελα εγώ και ο άντρας μου, να ζήσουμε στο έπακρο αυτή την εμπειρία. Έψαξα γιατρό συστημένο από φίλη και δημόσιο μαιευτήριο για να έχω το μωρό δίπλα μου σε μονόκλινο να μπορώ να είμαι τα βράδια με τον άντρα μου και να θηλάζω το μωρό μας αποκλειστικά. Στην Χαλκίδα όπου έμενα τότε, δεν ήξερα κάποιον γιατρό, οπότε εμπιστεύτηκα τον συστημένο που καλός μας φαινόταν, μεγάλη εμπειρία, υποδιευθυντής μαιευτικής. Και ΟΚ, δεν ήταν και ο πιο ομιλητικός, ούτε ο πιο ευγενικός, αλλά πείρα είχε και μια χαρά θα πήγαιναν όλα. Και στις 40+1 που είχα φτάσει κι εγώ όπως η Ολίβια σήμερα, μπήκα στο μαιευτήριο για να δούμε αν θα γεννούσα μέχρι την επόμενη, μιας και «αν μου σπάγαν τα νερά, θα έπρεπε να έρθω γρήγορα και ξάπλα στο αυτοκίνητο με την περιτύλιξη που είχε το μωρό» και ένα άγχος λοιπόν σε πιάνει. Σε πιάνει το άγχος που το μωρό δε λέει να βγει, μιας και δεν σου λένε ότι κανονικά μέχρι τις 42 εβδομάδες μπορεί να πάρει να βγει… Γιατί δεν στο λένε? Γιατί πρέπει να το ψάχνεις εσύ? Γιατί να γίνεσαι εσύ αντιπαθητικός, ο τύπος που ξέρουν οι γιατροί και στην λένε να μην διαβάζεις πολλά γιατί δεν ξέρεις εσύ. Εμείς σπουδάσαμε τόσα χρόνια! Και έτσι κάναμε εισαγωγή και την επόμενη μπήκε και ο ορός στο χέρι για πρόκληση. Ε, θα βγει  που θα πάει? Έλεγα? Γιατί όμως δεν είχα διαβάσει πως όταν δεν είναι έτοιμος ο τράχηλος, ακόμη και η πρόκληση δεν κάνει και πολλά και μάλιστα καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις σε καισαρική? Γιατί δεν το λένε? Γιατί απλά σου λένε πως δεν κάνεις τελικά διαστολή και ποτέ δεν θα κάνεις όπως πάει και συμβαίνει σε κάποιες γυναίκες? Και μετά από 8 ώρες τεχνιτών πόνων (που σημαίνει πόνοι σαν τους τελευταίους την ώρα που γεννάς. Ενός λεπτού διαρκείας και δίχως σχεδόν κενό μεταξύ τους), δεν δέχονται να σου βάλουν επισκληρίδιο, όπως έκαναν και σε μένα? Με επισκληρίδιο γιατρέ θα αντέξω όσο πάρει… Θα πάρει πολλές ώρες, γιατί να το περάσεις αυτό? Επειδή είναι το όνειρό μου γιατρέ! Οπότε συνεννόηση με τον αναισθησιολόγο και «δεν έχουμε το σετάκι που χρειάζεσαι για να σου κάνουμε επισκληρίδιο, και αν πάει κάτι στραβά με την σπονδυλική σου στήλη, παίρνεις εσύ την ευθύνη?» Ε, όχι! Δεν παίρνω την ευθύνη να μην μπορώ να ξαναπερπατήσω. Μαμά θέλω να γίνω, αλλά όχι κι έτσι! Οπότε καισαρική, καισαρική εγώ που δεν είχα ξαναμπεί σε χειρουργείο, που πάντα φοβόμουν την ολική αναισθησία. Με λίγα λόγια ο χειρότερος εφιάλτης μου. Να πονάω, να θέλω να μου βάλουν ακόμη και ευθανασία, να προσπαθώ να δείχνω στον Μάκη ότι όλα καλά, γιατί αν του έδειχνα πόσο χάλια ένιωθα θα τα έκανε όλα λίμπα! Και τελικά χειρουργείο εγώ, και ο Μάκης έπαιζε κικ μπόξινγκ με τις πινακίδες έξω στο πάρκινγκ από τα νεύρα του. Όλα ΟΚ από κει και πέρα, το μωρό καλά, μου το έδωσαν αλλά δεν θυμάμαι τίποτα γιατί μόλις είχα συνέλθει και από κει και πέρα μέσα στις αγκαλιές μέχρι και τώρα… Με ένα παράπονο, με μια βρισιά έτοιμη να εκτοξευθεί και με όλους να λένε, να χαίρεσαι που όλα πήγαν καλά! Μα δεν πήγαν…

Γιατί δέχθηκα να κάνω πρόκληση? Γιατί δεν έπιασα την άλλη αναισθησιολόγο να την ρωτήσω για επισκληρίδιο? Γιατί δεν έδειξα πόσο μα πόσο εκείνη την στιγμή γινόταν πάνω μου κάτι το οποίο ΔΕΝ ήθελα?

Και στο δεύτερο, στη Ναταλία, στη Ρόδο πια, βρήκα τον μοναδικό από όσο ήξερα γιατρό που θα μπορούσε να κάνει vbac. Σε δημόσιο, πάλι για μονόκλινο και θηλασμό, κλπ κλπ. Είχα διαβάσει περισσότερα. Ο γιατρός μου έδειξε πόσο υπερ είναι, και μου έλεγε και μου ξαναέλεγε πως την τελευταία στιγμή θα γνωρίζουμε… Αλλά μέχρι τις 40 εβδομάδες θα περίμενε, μιας και στις 42 εβδομάδες είχε χάσει κάποτε ένα μωρό επειδή επέμενε η μαμά, και δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Να ο πρώτος φόβος. Δεν μου είχε αρέσει, αλλά απλά παρακαλούσα να έρθει το μωρό γρηγορότερα και όχι όπως ο Γιώργος! Οπότε είχα βγάλει Plan A, plan B, plan C, κλπ κλπ… Αν όλα πήγαιναν όλα καλά, φυσιολογικό τοκετό, αν φτάναμε κοντά στις 40 εβδομάδες, να με πείραζε λίγο μπας και ξεκινήσει ο τοκετός, και αν δεν έπιανε ούτε κι αυτό να μου έκανε πρώτα πρόκληση, να ξεκινούσαν πρώτα οι πόνοι και αν έβλεπε πως όλα πήγαιναν γρήγορα να κάναμε φυσιολογικό, αν όχι επισκληρίδιο και καισαρική, αλλά αυτή την φορά θα ήμουν ξύπνια στην γέννα μου! Ναι? Ναι!

Και τι χαρά, στις 38 εβδομάδες σπάσαν τα νερά. Ευτυχία μεγάλη! Πηγαίναμε προς το plan A. Είμασταν πολύ κοντά. Ούτε πρόκληση, ούτε τίποτα. Θα περιμέναμε να ξεκινήσουν και να κυλήσουν όλα ομαλά και όμορφα. Και τότε ήρθε κάτι που δεν το περίμενα. Η Ναταλία έκανε κακά της μέσα στην κοιλιά μου. Όταν είδα τα νερά να αλλάζουν χρώμα, κατάλαβα τι θα μου έλεγε ο γιατρός. Είχαμε φτάσει πλέον στο plan C μέσα σε λίγα λεπτά. Ο γιατρός είπε πως κάτι την ζορίζει, κι αφού την ζορίζει κάτι τώρα που οι συσπάσεις είναι τόσο χαλαρές, θα την ζόριζε ακόμη περισσότερο την ώρα του τοκετού. Και τότε, αν έκανε πάλι κακά και έκανε αναρρόφηση, τότε θα έπρεπε να την στείλουμε στο Παίδων. Παίρνεις την ευθύνη? Όχι ρε γιατρέ, έτσι όπως τα λες, δεν  την παίρνω την ευθύνη! Τα κατάφερες και με φόβισες και αφού αυτή την στιγμή δεν έχω επιλογή, όχι δεν την παίρνω την ευθύνη. Και δεν έχω και ίντερνετ να διαβάσω. Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί να πάρει! Το μόνο! Και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν να με πάρουν στο χειρουργείο, ενώ τους είχα πει να μου πουν να πάρω τον άντρα μου να έρθει, αυτοί αποφάσισαν να με πάρουν εκείνη την στιγμή. Και έτσι να παίρνω τηλέφωνο τον Μάκη, να προσπαθεί να πείσει τον τρίχρονο γιο μας πως πρέπει να κοιμηθεί δίχως αγκαλίτσα από μας, αλλά από την γιαγιά ή τον παππού, και να τρέχει να προλάβει να με φτάσει πριν μπω στο χειρουργείο. Ο γιατρός μου είχε πει πως προτιμά ολική νάρκωση, αλλά αν θέλω να το συζητήσω στο χειρουργείο με τον αναισθησιολόγο, να με έχουν πιάσει πιο δυνατοί πόνοι  και να έχω την αγωνία αν θα προλάβω να χαιρετήσω τον Μάκη (μιας και έχω μια φοβία με τις ολικές αναισθησίες)! Και να με παίρνουν με το φορείο στο χειρουργείο, να τους παρακαλάω να πάνε πιο αργά, και το τελευταίο δευτερόλεπτο ξαφνικά εμφανίζεται ο Μάκης και με πιάνουν τα κλάματα. Μια ο φόβος, μια η αγωνία να δω τον άντρα μου, μια η απογοήτευσή μου για την όλη φάση και να μην μου αρέσει να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Να προσπαθώ να επανέλθω σε μια φυσιολογική κατάσταση για να καταφέρω να βρω τον αναισθησιολόγο στο χειρουργείο αλλά εκεί ήταν μόνο ο γιατρός μου και τρεις γυναίκες. Η κάθε μια μου έκανε και κάποια ερώτηση, μου λέγαν διάφορα για να ηρεμήσω και βεβαίως περίμενα τον αναισθησιολόγο. Που τελικά ήταν μια από αυτές τις γυναίκες και κάποια στιγμή όταν ο γυναικολόγος άρχισε να μου βάζει μπενταντίν στην κοιλιά, μου ζήτησε να αναπνεύσω βαθιά στην μάσκα. Και εγώ δεν είπα τίποτα. Τι θα άλλαζε είπα? Εκείνη την ώρα ήταν όλα έτοιμα! Δεν θέλαν να περιμένουν άλλο, το μωρό να είναι καλά και εγώ να κάνω ολόκληρη ιστορία το τελευταίο δευτερόλεπτο? Ναι να πάρει! Έπρεπε! Αλλά εγώ δεν μπορούσα να βγάλω λέξη από το στόμα μου. Ήταν ένας λιγμός! Θα έβαζα τα κλάματα πάλι και τι θα γινόταν? Θα μου έλεγαν μια μπούρδα πάλι και θα τους έλεγα εντάξει, δίκιο έχετε και όχι  δεν την παίρνω την ευθύνη! Και ναι! Σημασία έχει να γεννηθεί καλά το μωρό, και όλα τα μετά (τα οποία έκανα). Αλλά έτσι συνεχίζεται βρε μαμάδες και εγκυούλες αυτή η κατάσταση! Γιατί προς το τέλος μπορείς να αλλάξεις γιατρό και να βρεις αυτόν που θα σου πει αυτά που θες, αυτά που ξέρεις ότι είναι σωστά και ότι ο γιατρός σου σου λέει άλλα για να φοβηθείς και λιγάκι και να είσαι καλό παιδί που θα σου πει τι θα κάνει και θα δεχτείς…!

Οι περισσότερες καισαρικές στην χώρα μας είναι άνευ λόγου! Είναι βολικές και εύκολες! Δεν είναι ακίνδυνες. Όπως σε κάθε χειρουργείο τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά, ακόμη και μετά από καισαρική οι περιπτώσεις να πάνε στραβά τα πράγματα σε φυσιολογικό τοκετό, δεν είναι περισσότερες από αυτές που γίνονται σε καισαρική, ειδικά αν είναι δεύτερη ή τρίτη καισαρική! Έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά καισαρικής εδώ στην Ελλάδα. Και πολλές από αυτές με ολική αναισθησία. Ακόμη χειρότερα! Γιατί? Ίσως επειδή οι γιατροί ξέρουν πως να τα λένε και μας έχουν του χεριού τους. Ίσως επειδή παίζουν με λέξεις όπως «παίρνεις την ευθύνη» για το παιδί, για την υγεία σου. Ίσως επειδή συνήθως γίνονται με μια μαμά έτοιμη να γεννήσει, μέσα σε πόνους που θέλει να τελειώσουν όλα γρήγορα και γονείς που περιμένουν πως και πως να δουν το μωρό τους. Ίσως επειδή δεν έχουμε όλοι το κουράγιο να πούμε, «μεγάλε, δεν μου τα λες καλά! Μπορείς να μου γράψεις με μια τζίφρα όλα όσα μου λες για να τα έχω και για αργότερα που δεν θα είμαι ευάλωτη? Και να σου πω, πάω μια βόλτα να ρωτήσω και άλλον γιατρό πριν με βάλεις στο κρεβάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα παρά να σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου για να μην πάρω εγώ την ευθύνη!»

Σήμερα λοιπόν, που διάβασα το ποστ της Ολίβιας (Δώστου Ολίβια και μ’ ένα πόνο!), ένιωσα ένα τσιμπηματάκι και ένα γιατί βγήκε από μέσα μου. Γιατί εγώ δεν έκανα κάτι? Είπα όμως να γράψω κάτι γι αυτό. Ένιωσα όμως και μια ευχαρίστηση γιατί την Ολίβια την διαβάζουν τόσες και τόσες μαμάδες. Και πολλές θα δουν το παράδειγμά της. Ίσως την αντιγράψουν. Και αν γίνει αυτό, έτσι σταματάμε τις άνευ λόγου καισαρικές! Γιατί, μια έφυγε από τον γιατρό της, αν φύγει κι άλλη, κι άλλη και καταλάβουν οι γιατροί ότι ξυπνάμε σιγά σιγά θα αρχίσουν κι αυτοί να είναι πιο σωστοί! Έχουμε δικαιώματα! Ας το θυμόμαστε αυτό πάντα!!! 😉