Λοιπόν, σήμερα διάβασα το άρθρο της Ολίβιας που μπορείτε κι εσείς να διαβάσετε εδώ και κατάλαβα τι πρέπει να κανουν όλες όσες δεν είναι ευχαριστημένες με αυτά που τους λέει ο γιατρός τους ή ακόμη χειρότερα, όταν καταλαβαίνουν ότι το πάει κάπου εσκεμμένα κάπου που ενώ έχουν συνεννοηθεί, αυτός κάνει τουμπεκί με λίγο εκφοβισμό…
Κάτι που εγώ ας πούμε δεν έκανα. Γιατί δεν είχα επιλογές, γιατί ίσως φοβόμουν, γιατί φοβόντουσαν και οι άλλοι γύρω μου, γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Μια δεύτερη γνώμη!!! Αυτό! Μια δεύτερη καλή γνώμη και μια τρίτη αν χρειαστεί! Μέχρι να είστε σίγουρες ότι είστε ευχαριστημένες με την απάντηση! Είναι εύκολο? Όχι! Έχεις όμως ηρεμία μετά? Ναι!
Η Ολίβια στις 40 εβδομάδες + 1 μέρα εγκυμοσύνης, επέλεξε να αλλάξει γιατρό, γιατί κατάλαβε ότι θα άρχιζε να χρησιμοποιεί το ισχυρό όπλο του φόβου για να την βάλει για καισαρική ενώ είχαν συμφωνήσει εφόσον όλα πηγαίνουν καλά, να πάει για φυσιολογικό τοκετό μετά την πρώτη καισαρική της (vbac). Γιατί ναι, γίνεται κι αυτό, κι ας λένε οι περισσότεροι πως έχει πιθανότητες να πάει άσχημα το πράγμα. Όμως αν ο γιατρός γνωρίζει, όταν δεν υπάρχουν λόγοι για καισαρική (εκτός του ότι η πρώτη ήταν καισαρική), εφόσον η τομή δεν ήταν κάθετη (που πλέον δεν γίνεται κάθετα), και εάν όλα πάνε καλά με το μωρό στην κοιλιά, γίνεται και παρά γίνεται φυσιολογικότατος τοκετός μετά από καισαρική. Οι γιατροί όμως θέλουν? Όχι! Γιατί? Γιατί όταν πας για vbac δεν πρέπει να σου βάλουν φάρμακα για να τον επισπεύσουν, πρέπει να έρθει μόνος του και να προχωρήσει μόνος του, πρέπει να σε παρακολουθούν σωστά, δεν πρέπει να μπει επισκληρίδιος ώστε η μαμά να καταλαβαίνει τους πόνους και σε περίπτωση που αισθανθεί διαφορετικό πόνο δυνατό και μόνιμο να δουν αν η μήτρα είναι ΟΚ, και τέλος αν χρειαστεί (σπάνια) να σε βάλουν για καισαρική. Και όλα αυτά δεν βολεύουν τόσο όσο μια προγραμματισμένη καισαρική που παίρνει 20 λεπτά, σωστά?
Και έτσι η Ολίβια έκανε αυτό που της είπε το ένστικτό της. Πήρε μια δεύτερη γνώμη και ήταν αυτή που ήθελε! Και μια χαρά λοιπόν θα περιμένει όσο χρειαστεί για να αποφασίσει το μικρό αγοράκι που κουβαλάει μέσα στο ζεστό υγρό στην κοιλιά της, πως ήρθε η ώρα να πάρει την πρώτη του ανάσα στην αγκαλιά της μαμάς του! Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.
Και σκέφτομαι λοιπόν στην πρώτη μου καισαρική τι θα έπρεπε να κάνω? Γιατί μετά από τόσα χρόνια, 5μιση από την πρώτη καισαρική και 2μιση από την δεύτερη, να νιώθω τόσο άσχημα? Να νιώθω τύψεις και θυμό!… Γιατί, ΟΚ, μπορεί ορισμένες γυναίκες να μην τις πειράζει το πως θα γεννήσουν, αρκεί να γεννήσουν ένα γερό παιδί, και τότε είσαι μια χαρά. Αλλά ορισμένες γυναίκες, όπως εμένα ας πούμε τις πειράζει πειράζει. Ήμουν από αυτές τις τρελές που ούτε καν επισκληρίδιο δεν ήθελα να βάλω, ήθελα εγώ και ο άντρας μου, να ζήσουμε στο έπακρο αυτή την εμπειρία. Έψαξα γιατρό συστημένο από φίλη και δημόσιο μαιευτήριο για να έχω το μωρό δίπλα μου σε μονόκλινο να μπορώ να είμαι τα βράδια με τον άντρα μου και να θηλάζω το μωρό μας αποκλειστικά. Στην Χαλκίδα όπου έμενα τότε, δεν ήξερα κάποιον γιατρό, οπότε εμπιστεύτηκα τον συστημένο που καλός μας φαινόταν, μεγάλη εμπειρία, υποδιευθυντής μαιευτικής. Και ΟΚ, δεν ήταν και ο πιο ομιλητικός, ούτε ο πιο ευγενικός, αλλά πείρα είχε και μια χαρά θα πήγαιναν όλα. Και στις 40+1 που είχα φτάσει κι εγώ όπως η Ολίβια σήμερα, μπήκα στο μαιευτήριο για να δούμε αν θα γεννούσα μέχρι την επόμενη, μιας και «αν μου σπάγαν τα νερά, θα έπρεπε να έρθω γρήγορα και ξάπλα στο αυτοκίνητο με την περιτύλιξη που είχε το μωρό» και ένα άγχος λοιπόν σε πιάνει. Σε πιάνει το άγχος που το μωρό δε λέει να βγει, μιας και δεν σου λένε ότι κανονικά μέχρι τις 42 εβδομάδες μπορεί να πάρει να βγει… Γιατί δεν στο λένε? Γιατί πρέπει να το ψάχνεις εσύ? Γιατί να γίνεσαι εσύ αντιπαθητικός, ο τύπος που ξέρουν οι γιατροί και στην λένε να μην διαβάζεις πολλά γιατί δεν ξέρεις εσύ. Εμείς σπουδάσαμε τόσα χρόνια! Και έτσι κάναμε εισαγωγή και την επόμενη μπήκε και ο ορός στο χέρι για πρόκληση. Ε, θα βγει που θα πάει? Έλεγα? Γιατί όμως δεν είχα διαβάσει πως όταν δεν είναι έτοιμος ο τράχηλος, ακόμη και η πρόκληση δεν κάνει και πολλά και μάλιστα καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις σε καισαρική? Γιατί δεν το λένε? Γιατί απλά σου λένε πως δεν κάνεις τελικά διαστολή και ποτέ δεν θα κάνεις όπως πάει και συμβαίνει σε κάποιες γυναίκες? Και μετά από 8 ώρες τεχνιτών πόνων (που σημαίνει πόνοι σαν τους τελευταίους την ώρα που γεννάς. Ενός λεπτού διαρκείας και δίχως σχεδόν κενό μεταξύ τους), δεν δέχονται να σου βάλουν επισκληρίδιο, όπως έκαναν και σε μένα? Με επισκληρίδιο γιατρέ θα αντέξω όσο πάρει… Θα πάρει πολλές ώρες, γιατί να το περάσεις αυτό? Επειδή είναι το όνειρό μου γιατρέ! Οπότε συνεννόηση με τον αναισθησιολόγο και «δεν έχουμε το σετάκι που χρειάζεσαι για να σου κάνουμε επισκληρίδιο, και αν πάει κάτι στραβά με την σπονδυλική σου στήλη, παίρνεις εσύ την ευθύνη?» Ε, όχι! Δεν παίρνω την ευθύνη να μην μπορώ να ξαναπερπατήσω. Μαμά θέλω να γίνω, αλλά όχι κι έτσι! Οπότε καισαρική, καισαρική εγώ που δεν είχα ξαναμπεί σε χειρουργείο, που πάντα φοβόμουν την ολική αναισθησία. Με λίγα λόγια ο χειρότερος εφιάλτης μου. Να πονάω, να θέλω να μου βάλουν ακόμη και ευθανασία, να προσπαθώ να δείχνω στον Μάκη ότι όλα καλά, γιατί αν του έδειχνα πόσο χάλια ένιωθα θα τα έκανε όλα λίμπα! Και τελικά χειρουργείο εγώ, και ο Μάκης έπαιζε κικ μπόξινγκ με τις πινακίδες έξω στο πάρκινγκ από τα νεύρα του. Όλα ΟΚ από κει και πέρα, το μωρό καλά, μου το έδωσαν αλλά δεν θυμάμαι τίποτα γιατί μόλις είχα συνέλθει και από κει και πέρα μέσα στις αγκαλιές μέχρι και τώρα… Με ένα παράπονο, με μια βρισιά έτοιμη να εκτοξευθεί και με όλους να λένε, να χαίρεσαι που όλα πήγαν καλά! Μα δεν πήγαν…
Γιατί δέχθηκα να κάνω πρόκληση? Γιατί δεν έπιασα την άλλη αναισθησιολόγο να την ρωτήσω για επισκληρίδιο? Γιατί δεν έδειξα πόσο μα πόσο εκείνη την στιγμή γινόταν πάνω μου κάτι το οποίο ΔΕΝ ήθελα?
Και στο δεύτερο, στη Ναταλία, στη Ρόδο πια, βρήκα τον μοναδικό από όσο ήξερα γιατρό που θα μπορούσε να κάνει vbac. Σε δημόσιο, πάλι για μονόκλινο και θηλασμό, κλπ κλπ. Είχα διαβάσει περισσότερα. Ο γιατρός μου έδειξε πόσο υπερ είναι, και μου έλεγε και μου ξαναέλεγε πως την τελευταία στιγμή θα γνωρίζουμε… Αλλά μέχρι τις 40 εβδομάδες θα περίμενε, μιας και στις 42 εβδομάδες είχε χάσει κάποτε ένα μωρό επειδή επέμενε η μαμά, και δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Να ο πρώτος φόβος. Δεν μου είχε αρέσει, αλλά απλά παρακαλούσα να έρθει το μωρό γρηγορότερα και όχι όπως ο Γιώργος! Οπότε είχα βγάλει Plan A, plan B, plan C, κλπ κλπ… Αν όλα πήγαιναν όλα καλά, φυσιολογικό τοκετό, αν φτάναμε κοντά στις 40 εβδομάδες, να με πείραζε λίγο μπας και ξεκινήσει ο τοκετός, και αν δεν έπιανε ούτε κι αυτό να μου έκανε πρώτα πρόκληση, να ξεκινούσαν πρώτα οι πόνοι και αν έβλεπε πως όλα πήγαιναν γρήγορα να κάναμε φυσιολογικό, αν όχι επισκληρίδιο και καισαρική, αλλά αυτή την φορά θα ήμουν ξύπνια στην γέννα μου! Ναι? Ναι!
Και τι χαρά, στις 38 εβδομάδες σπάσαν τα νερά. Ευτυχία μεγάλη! Πηγαίναμε προς το plan A. Είμασταν πολύ κοντά. Ούτε πρόκληση, ούτε τίποτα. Θα περιμέναμε να ξεκινήσουν και να κυλήσουν όλα ομαλά και όμορφα. Και τότε ήρθε κάτι που δεν το περίμενα. Η Ναταλία έκανε κακά της μέσα στην κοιλιά μου. Όταν είδα τα νερά να αλλάζουν χρώμα, κατάλαβα τι θα μου έλεγε ο γιατρός. Είχαμε φτάσει πλέον στο plan C μέσα σε λίγα λεπτά. Ο γιατρός είπε πως κάτι την ζορίζει, κι αφού την ζορίζει κάτι τώρα που οι συσπάσεις είναι τόσο χαλαρές, θα την ζόριζε ακόμη περισσότερο την ώρα του τοκετού. Και τότε, αν έκανε πάλι κακά και έκανε αναρρόφηση, τότε θα έπρεπε να την στείλουμε στο Παίδων. Παίρνεις την ευθύνη? Όχι ρε γιατρέ, έτσι όπως τα λες, δεν την παίρνω την ευθύνη! Τα κατάφερες και με φόβισες και αφού αυτή την στιγμή δεν έχω επιλογή, όχι δεν την παίρνω την ευθύνη. Και δεν έχω και ίντερνετ να διαβάσω. Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί να πάρει! Το μόνο! Και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν να με πάρουν στο χειρουργείο, ενώ τους είχα πει να μου πουν να πάρω τον άντρα μου να έρθει, αυτοί αποφάσισαν να με πάρουν εκείνη την στιγμή. Και έτσι να παίρνω τηλέφωνο τον Μάκη, να προσπαθεί να πείσει τον τρίχρονο γιο μας πως πρέπει να κοιμηθεί δίχως αγκαλίτσα από μας, αλλά από την γιαγιά ή τον παππού, και να τρέχει να προλάβει να με φτάσει πριν μπω στο χειρουργείο. Ο γιατρός μου είχε πει πως προτιμά ολική νάρκωση, αλλά αν θέλω να το συζητήσω στο χειρουργείο με τον αναισθησιολόγο, να με έχουν πιάσει πιο δυνατοί πόνοι και να έχω την αγωνία αν θα προλάβω να χαιρετήσω τον Μάκη (μιας και έχω μια φοβία με τις ολικές αναισθησίες)! Και να με παίρνουν με το φορείο στο χειρουργείο, να τους παρακαλάω να πάνε πιο αργά, και το τελευταίο δευτερόλεπτο ξαφνικά εμφανίζεται ο Μάκης και με πιάνουν τα κλάματα. Μια ο φόβος, μια η αγωνία να δω τον άντρα μου, μια η απογοήτευσή μου για την όλη φάση και να μην μου αρέσει να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Να προσπαθώ να επανέλθω σε μια φυσιολογική κατάσταση για να καταφέρω να βρω τον αναισθησιολόγο στο χειρουργείο αλλά εκεί ήταν μόνο ο γιατρός μου και τρεις γυναίκες. Η κάθε μια μου έκανε και κάποια ερώτηση, μου λέγαν διάφορα για να ηρεμήσω και βεβαίως περίμενα τον αναισθησιολόγο. Που τελικά ήταν μια από αυτές τις γυναίκες και κάποια στιγμή όταν ο γυναικολόγος άρχισε να μου βάζει μπενταντίν στην κοιλιά, μου ζήτησε να αναπνεύσω βαθιά στην μάσκα. Και εγώ δεν είπα τίποτα. Τι θα άλλαζε είπα? Εκείνη την ώρα ήταν όλα έτοιμα! Δεν θέλαν να περιμένουν άλλο, το μωρό να είναι καλά και εγώ να κάνω ολόκληρη ιστορία το τελευταίο δευτερόλεπτο? Ναι να πάρει! Έπρεπε! Αλλά εγώ δεν μπορούσα να βγάλω λέξη από το στόμα μου. Ήταν ένας λιγμός! Θα έβαζα τα κλάματα πάλι και τι θα γινόταν? Θα μου έλεγαν μια μπούρδα πάλι και θα τους έλεγα εντάξει, δίκιο έχετε και όχι δεν την παίρνω την ευθύνη! Και ναι! Σημασία έχει να γεννηθεί καλά το μωρό, και όλα τα μετά (τα οποία έκανα). Αλλά έτσι συνεχίζεται βρε μαμάδες και εγκυούλες αυτή η κατάσταση! Γιατί προς το τέλος μπορείς να αλλάξεις γιατρό και να βρεις αυτόν που θα σου πει αυτά που θες, αυτά που ξέρεις ότι είναι σωστά και ότι ο γιατρός σου σου λέει άλλα για να φοβηθείς και λιγάκι και να είσαι καλό παιδί που θα σου πει τι θα κάνει και θα δεχτείς…!
Οι περισσότερες καισαρικές στην χώρα μας είναι άνευ λόγου! Είναι βολικές και εύκολες! Δεν είναι ακίνδυνες. Όπως σε κάθε χειρουργείο τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά, ακόμη και μετά από καισαρική οι περιπτώσεις να πάνε στραβά τα πράγματα σε φυσιολογικό τοκετό, δεν είναι περισσότερες από αυτές που γίνονται σε καισαρική, ειδικά αν είναι δεύτερη ή τρίτη καισαρική! Έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά καισαρικής εδώ στην Ελλάδα. Και πολλές από αυτές με ολική αναισθησία. Ακόμη χειρότερα! Γιατί? Ίσως επειδή οι γιατροί ξέρουν πως να τα λένε και μας έχουν του χεριού τους. Ίσως επειδή παίζουν με λέξεις όπως «παίρνεις την ευθύνη» για το παιδί, για την υγεία σου. Ίσως επειδή συνήθως γίνονται με μια μαμά έτοιμη να γεννήσει, μέσα σε πόνους που θέλει να τελειώσουν όλα γρήγορα και γονείς που περιμένουν πως και πως να δουν το μωρό τους. Ίσως επειδή δεν έχουμε όλοι το κουράγιο να πούμε, «μεγάλε, δεν μου τα λες καλά! Μπορείς να μου γράψεις με μια τζίφρα όλα όσα μου λες για να τα έχω και για αργότερα που δεν θα είμαι ευάλωτη? Και να σου πω, πάω μια βόλτα να ρωτήσω και άλλον γιατρό πριν με βάλεις στο κρεβάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα παρά να σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου για να μην πάρω εγώ την ευθύνη!»
Σήμερα λοιπόν, που διάβασα το ποστ της Ολίβιας (Δώστου Ολίβια και μ’ ένα πόνο!), ένιωσα ένα τσιμπηματάκι και ένα γιατί βγήκε από μέσα μου. Γιατί εγώ δεν έκανα κάτι? Είπα όμως να γράψω κάτι γι αυτό. Ένιωσα όμως και μια ευχαρίστηση γιατί την Ολίβια την διαβάζουν τόσες και τόσες μαμάδες. Και πολλές θα δουν το παράδειγμά της. Ίσως την αντιγράψουν. Και αν γίνει αυτό, έτσι σταματάμε τις άνευ λόγου καισαρικές! Γιατί, μια έφυγε από τον γιατρό της, αν φύγει κι άλλη, κι άλλη και καταλάβουν οι γιατροί ότι ξυπνάμε σιγά σιγά θα αρχίσουν κι αυτοί να είναι πιο σωστοί! Έχουμε δικαιώματα! Ας το θυμόμαστε αυτό πάντα!!! 😉
Το Blog μιας Μαμας 
Μακριά από τη βιομηχανία τοκετών, ιδιαίτερα την ελ’νική! Έχει παντού στημένα γρανάζια για να σας γραπώνει και να σας πηγαίνει στην καισαρική! Βρείτε τρόπο να μείνετε μακριά από τη βιομηχανία τοκετών!
Εμένα μου είχαν πει πως το παιδί δεν το αφήνουν να πάρει και τις 42 εβδομάδες που του αναλογούν μέσα στην κοιλίτσα της μαμάς του (κι έτσι παίρνουν τη μαμά για πρόκληση νωρίτερα). Υπάρχει, λέει, ο κίνδυνος να κάνει τα κακά του μεσα στο σάκο και τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα… τελικά αυτό είναι ψέμα;
*να σημειώσω πως ακόμη δεν έχω παιδί αλλά με όλον αυτόν τον πανικό έχω αγχωθεί και προσπαθώ να ενημερώνομαι από τώρα που είναι νωρίς.
σαν να ακουγα τη φωνη μου…41 εβδομαδων,χωρις επισκληριδιο,φανατικα για φυσιολογικο και κατεληξα στο χειρουργειο.οι λογοι ηταν 3 και ρωτησα μαιες και αλλη γιατρο μετεπειτα.η γιατρος συμφωνησε οτι καλα καναμε και πηγαμε καισαρικη..η μαια ειπε…καλα εκανε η γιατρος σου αλλα δεν σου εδωσε τον απαραιτητο χρονο,μηπως και αλλαζε η κατασταση.(λωρος,επιστροφη τραχηλου,οποσθια θεση με στραβο κεφαλι της μικρης)βγηκε με κεφαλι περιεργο.και ειπα «δε γ…..ται» .καλα ειναι το μωρο παμε παρακατω.μα το παρακατω ηταν μια μολυσμενη τομη.1 μηνας μπες βγαις νοσοκομειο για αλλαγες και αλλα ασχημα.(νυστερι ανευ αναισθησιας στην απαισια τομη μου)και δεν εφτανε ο πονος και η απελπισια μου….μου ελεγε η γιατρος «εμ,τα λιπακια σου φταιν娻!!!που επαθα την μολυνση,μην τυχη και παρει καμια ευθυνη πανω της.εχε χαρη που ημουν ευαλωτη.
μια χαρα ειναι η κουκλα μου και θηλαζουμε ακομα 14 μηνες μετα.αλλα το τσιμπημα….αυτο που λες…το ξερω καλα!!!!
Mια… μυστήρια πελάτισσα μου είχε αναφέρει σε τυχαία συζήτηση, ότι η γυναίκα που γεννάει φυσιολογικά αντλεί από την εμπειρία τρομερή ψυχολογική δύναμη. Γέννησε έτσι στα 22 της, στα 38 όμως έκανε καισαρική μετά από εξωσωματική, οκ, λέει, άλλη περίπτωση. Επιβεβαιώνω, μετά από τον πολύ εύκολο τοκετό μου (χωρίς επισκληρίδιο γιατί δεν πρόλαβα!), το ψυχολογικό μέρος. Όταν έγινε αυτή η συζήτηση δεν με απασχολούσαν τέτοια θέματα, εκ των υστέρων την ευγνομονώ. Δεν γνώριζα αυτή την παράμετρο. Για λόγους κοινής λογικής επέλεξα γιατρό που κάνει φυσιολογικούς τοκετούς, που μου τον σύστησε μαία (γιατί αυτή ξέρει) και του είπα, δεν είμαι κανένας ήρωας, θέλω, εφόσον ενδείκνυται, να γεννήσω φυσιολογικά. Στις 40+ εβδομάδες έβριζα και έλεγα, στις 38 θα είχα κάνει καισαρική, θα είχα το μωρό στα χέρια κι οι πόνοι θα είχαν περάσει! Εκ των υστέρων, τι κρίμα θα ήταν να μη μου είχε δοθεί η ευκαιρία!
Έπειτα είχα κουμπάρα φανατική με το θηλασμό, που επίσης δε με απασχολούσε, που μου είπε πολύ ήπια!, μπορείς να θηλάσεις αν θες, ο οργανισμός της μαμάς συντονίζεται με τη ζήτηση του μωρού, ο θηλασμός δεν είναι μόνο φαϊ, πάρε τις οδηγίες της unicef. Θήλασα 6 μήνες αποκλειστικά, με την υποστήριξη του άντρα μου, ένα μωρό πολύ μέτριο στο βάρος, με όλον τον περίγυρο να αναρρωτιέται αν χορταίνει, από το στραβό μου το κεφάλι, που λέει πια η κουμπάρα μου, γιατί !πιστεύω ότι αυτό το σώμα που έκανε το «τίποτα» παιδί, ναι, μπορεί να το θρέψει. Στους 8 μήνες μου είπε, αν δε θέλεις, μπορείς να αποθηλάσεις πια σιγά σιγά ανώδυνα. Θήλασα 14 μήνες και άλλους 2 μήνες, σταθερά, σταδιακά αποθήλασα.
Υπήρξα πολύ τυχερή, αλλά και βοήθησα την τύχη μου.
Θα έλεγα σε μια κοπέλα, δείξε πίστη στο σώμα σου! Δείχνουν πίστη στο σώμα σου μόνο τους μήνες που δεν μπορούν να το υποκαταστήσουν, δεν είναι γελοίο; Βοήθησέ το, φάε σωστά,περπάτα, νοιάσου για τη φυσική σου κατάσταση, θα σε βοηθήσει ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνεις καισαρική. Εγώ έκανα γιόγκα για εγκύους, με βοήθησε τρομερά σ΄όλη την εγκυμοσύνη να μήν καταπονηθώ από το βάρος, και στον τοκετό που στην απελπισία μου των πόνων έκανα αναπνοές. Ή μαθήματα ανώδυνου τοκετού, έστω για την ψυχολογία που θα πας! Διάλεξε γιατρό που κάνει φυσιολογικούς τοκετούς, υπάρχουν τέτοιοι, ψάξε κουτσομπολεύοντας τα ποσοστά του, ρώτα, βρες. Nα έχεις όπως-και-δήποτε βρει καλή μαία! Μπορείς να θηλάσεις, αν θες. Αν δε θέλεις, δεν τρέχει τίποτε.
(Και… για το θηλασμό δε ρωτάμε παιδιάτρους και τις μανάδες μας, ακόμη κι αν έχουν θηλάσει!!!)
Ευχαριστώ, βαριέμαι να γράφω αλλά ήθελα να τα πώ,
Με βοηθάς πολύ.
Καταρχάς θέλω να σχολιάσω ότι αν κάνει κακά το παιδί, στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού θυμάμαι μου είχαν πει σημαίνει καισαρική και δεν γίνεται διαφορετικά. Μήπως δηλ. στη δεύτερη καισαρική σου έπρεπε να κάνεις καισαρική ούτως ή άλλως; Τώρα θα σου γράψω τη δική μου ιστορία για να μου πεις κι εσύ και οι άλλες μανούλες ως εξωτερικοί παρατηρητές τι πιστεύετε. Οι πόνοι με έπιασαν σχεδόν μία βδομάδα πριν κλείσω τις 40 εβδομάδες. Συγκεκριμένα γέννησα 9 μέρες πριν την ΠΗΤ. Την προηγούμενη της γέννας είχα ποναλάκια αλλά ο γιατρός μου έλεγε ότι δεν γεννάω ακόμα και το παιδί είναι ψηλά. Εκείνη τη μέρα έβλεπα βλέννα με αίμα. Πήγα δύο φορές στην κλινική για καρδιοτοκογράφημα αλλά δεν έβλεπαν τπτ. Το βράδυ πονούσα πολύ. Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο πονούσα. Εχω ξεχάσει τον πόνο. Φοβόμουν κιόλα πολύ. Θυμάμαι ότι δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά το βράδυ και τελικά μετά βίας με πήρε για λίγο ο ύπνος. Πάντως είχα πόνους κάθε δύο λεπτά με αρκετά οξεία ένταση, καμία σχέση με τους πόνους που μου είχε περιγράψει η μαία στα μαθήματα. Το πρωί δεν άντεχα άλλο, ξαναπήγαμε στην κλινική. Μας βάλανε τον καρδιοτοκογράφο και είχα συσπάσεις γέννας. Τα νερά όμως δεν μου είχαν σπάσει. Ετσι όπως μου έβαζαν χέρι οι μαίες, μία με μια κίνηση μου έσπασε τα νερά. Μου έβαλαν και ορό για τεχνητούς πόνους μήπως κατέβει το παιδί. Με είχε πιάσει κρύος ιδρώτας, τρέμουλο δεν θυμάμαι πόσο είχα διαστολή μέσα στη ζάλη μου. Πρέπει να είχα φτάσει τέσσερα. Το παιδί ήταν όμως ψηλά. Δεν είχε εμπεδωθεί στη λεκάνη. Σύμφωνα με το γιατρό μου αυτό συμβαίνει συνήθως στις δευτερότοκες. Στις πρωτότοκες πρώτα γίνεται οι εμπέδωση και μετά πιάνουν οι πόνοι. Εμένα πρώτα με έπιασαν οι πόνοι χωρίς το παιδί να έχει εμπεδωθεί και πίεζε στο πλάι. Αφού όταν γεννήθηκε ήταν λίγο πατηκωμένο το κεφαλάκι του. Πήγα 7 η ώρα στο μαιευτήριο, 13.30 μπήκα για καισαρική. Οταν η αδερφή μου κατάφερε να γεννήσει φυσιολογικά, ένιωσα ένα τσίμπημα που τα κατάφερε. Βέβαια μου είπε ότι δεν ήταν και η πιο ευχάριστη εμπειρία που είχε, ζορίστηκε πολύ.
Δεν ξέρω…θα μείνω πάντα με ένα ερωτηματικό, έπρεπε όντως να γίνει; Φοβήθηκα; Πανικοβλήθηκα; Επρεπε να πονέσω περισσότερο πριν πάω στο μαιευτήριο; Η να το ξεχάσω απλά; Πάντως μέσα στον πόνο μου έδωσα τη συγκατάθεση μου. Πονούσα πολύ. Οι τεχνητοί πόνοι είναι φρικτοί. Ο άντρας μου λέει ότι κάναμε το σωστό και να μην το σκέφτομαι. Ομως εγώ δεν μπορώ να μην το σκέφτομαι…
Γεια σας και συγχαρητήρια για το ωραίο σας blog!! να ρωτήσω, γιατί δεν μπορω να πατησω πανω στο ‘εδώ’ να διαβασω το άρθρο; μου βγάζει κέρσορα και όχι το ‘χεράκι’ για να πατήσω να το δώ…
Δεν ξερω γιατι αλλα ειχε σβηστεί το url. Το διόρθωσα τωρα 😉
Σας ευχαριστώ πολύ!!
Έχεις δίκιο, δίκιο, δίκιο! Σημασία έχει να βγει γερό το μωράκι, αλλά εκ των υστέρων, όταν νιώθεις ότι σε χρησιμοποίησαν, σε παραπλάνησαν, σ’ εκμεταλλεύτηκαν, σε πιάνει μια οργή απελπισμένη, που δεν ησυχάζει με τίποτα.
Ναι, πρέπει ν’ ανοίγουμε το στόμα μας. Ναι, πρέπει να ψαχνόμαστε για γιατρό. Επειδή κάποιος μας παρακολούθησε όλη την εγκυμοσύνη, δε σημαίνει ότι δε μπορούμε ή δεν πρέπει να αλλάξουμε. Αντίθετα, το οφείλουμε στο μωρό κ στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε για το καλύτερο.
Τώρα βέβαια, όταν είσαι δυο βήματα πριν τον τοκετό με τις ορμόνες να βράζουν, το κεφάλι δεν είναι καθαρό κι η ψυχραιμία λείπει. Εκεί ακριβώς πατάνε και μας εκμεταλλεύονται…
Λυδία μου, τις ήξερα τις ιστορίες τοκετού σου αλλά διαβάζοντας ξανά την ανάρτησή σου ένιωσα πάλι απόλυτα το άδικο που περιγράφεις, τα ερωτηματικά, την αγωνία και την απογοητευση στο τελος. Ειδικά στη δεύτερη καισαρική στο σημείο που λες οτι δεν έβγαινε φωνή απλά σ’επνιγε ένας λιγμός, καθώς σε διάβαζα με πήραν τα δάκρυα. Κι ο δικός μου γιατρός φανατικός υπέρ της καισαρικής, εγώ γέννησα και τα δύο φυσιολογικά γιατί απλά πήγαν όλα ρολόι. Το παραμικρό να είχε στραβώσει θα είχαμε καταφύγει εκεί και ναι έχεις απόλυτο δίκιο. . . όταν σε φοβίζουν τόσο ξεδιάντροπα, είναι πολύ δύσκολο να σηκώσεις ανάστημα και να τους πάρει ο χάρος όλους εκείνη τη δύσκολη ώρα. Πιθανότατα εκεί ποντάρουν. Σου πετάνε και τα γνωστά περί ημιμάθειας και τελειώνει η ιστορία. Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξη. Θ’αλλάξουν πολλά πράγματα σε λίγα χρόνια, ο κόσμος ξυπνάει, οι γυναίκες ενημερώνονται και δεν θα πηγαίνουν σαν τα ζώα για σφαγή. . .
Εγώ γέννησα το πρώτο μου παιδάκι επίσης με καισαρική η οποία αποφασίστηκε την τελευταία στιγμή. Είχαν σπάσει τα νερά μου,είχα πόνους αλλα διαστολή μόνο 2 εκατοστά. Μου είπαν ότι το μωρό ήταν ψηλά και δε γινόταν να το αφήσουν άλλο μέσα γιατί ήταν μπερδεμένο με τον ομφάλιο λώρο. Κατά τις 11:30 έσπασαν τα νερά μου στο σπίτι, στις 3 γέννησα. Στα μαθήματα ανώδυνου που έκανα μετα στο δεύτερο μωρό οι μαίες μας είπαν ότι όταν έχουν σπάσει τα νερά,έχεις έντονες συσπάσεις και το μωρό δεν κατεβαίνει πάει να πει ότι «κάτι» το κρατάει και δεν μπορέι να κατέβει μόνο του άρα η καισαρική είναι απαραίτητη. Θα μείνω κι εγώ μ’αυτή τη ρημάδα την αμφιβολία αν όντως έπρεπε ή ήθελαν να με ξεπετάξουν μιας και δεν ήταν ο δικός μου γιατρος εκείνη τη μέρα αλλα ο αντικαταστάτης του. Το γιατρό μου τον είδα για δυο λεπτά πριν με πάρουν στο χειρουργείο. Στο δεύτερο παιδάκι και ενώ για φυσιολογικό τοκετό πήγαινα μετά την καισαρική στον ίδιο γιατρό, μου είπε στις 39 εβδομάδες ότι το μωρό ήταν πολύ ψηλά και δεν ήθελε να με ζορισει λόγω της πρώτης καισαρικής, οπότε να και άλλη μια καισαρική.
Στο Έλενα όπου γέννησα ξέρω ότι γενικά δεν υποστηρίζουν την καισαρική και ειδικά ο γιατρός μου ο οποίος ούτε αμοιβή δέχεται. Αλλά η αμφιβολία παραμένει……Και όπως πολύ σωστά προαναφέρθηκε, όταν πονάς είσαι ζαλισμένος η κρίση σου δεν είναι σωστή ούτε έχεις αντοχές και κουράγιο για αντιπαραθέσεις.
Λυδία μου, κι εγώ κεχρωσμένο αμνιακό είχα… και γέννησα φυσιολογικά…
Αντιγόνη πες μας περισσότερα για την περίπτωση σου! Πώς γίνεται αυτό; Εμένα η μαία μου ήταν κάθετη έτσι και κάνει το μωρό κακάκια μέσα στο σάκο σημαίνει καισαρική και μάλιστα επείγουσα γιατί για να το έχει κάνει πάει να πει ότι πιέστηκε!
Μόλις είχα κλείσει την 38η εβδομάδα χωρίς ίχνος σύσπασης ή πόνου και όλα έδειχναν πως είχαμε καιρό ακόμη μπροστά μας… Το γεγονός όμως ότι το μωρό έκανε κακάκια στη μήτρα μου, μου προκάλεσε οξύ τοκετό με αρχικούς πόνους ανά 5λεπτο και πολύ γρήγορα ανά λεπτό. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάσω στο μαιευτήριο με διαστολή 10 και να γεννήσω μέσα σε μισή ώρα φυσιολογικά (όχι φυσικά, γιατί την περινεοτομούλα μου την έφαγα). Το κεχρωσμένο αμνιακό υγρό δεν αποτελεί πάντα ένδειξη καισαρικής, έχει να κάνει με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο τοκετός. Αλοίμονο αν κάποιος γιατρός με τελεία διαστολή, πάει για καισαρική!!
Συγκινητική η αφήγησή σου Λυδία.
Αυτή η εμπιστοσύνη στους γιατρους-μικρούς θεούς μας φαίνεται τόσο παράλογη όταν περάσει λίγος χρόνος και καταλαγιάσουν τα πράγματα, αλλά όταν είσαι πάνω στην κρίσιμη στιγμή αισθάνεσαι ότι κάνεις αυτό που πρέπει. Και ποια μαμά θα ρισκάρει το μωρό της; Κι εμένα στην πρώτη μου καισαρική με οδήγησε σε μεγάλο βαθμό μιας φράση της γιατρού μου σε μια από τις τελευταίες επισκέψεις: «με τα πρώτα σημάδια αμέσως στην κλινική, εννιά μήνες το μεγάλωνες μην το χάσεις τελυταία στιγμή». Κι έτσι πήγα πολύ νωρίς, από τις προπαρασκευαστικές συσπάσεις (που μπορεί να κρατήσουν μέρες), αλλά φυσικά με κρατήσαν μέσα και μου κάνανε τις γνωστές παρεμβάσεις που οδηγούν στην καισαρική.
Ούτε η ρήξη του σάκου είναι λόγος για άμεσες παρεμβάσεις (το αμνιακό υγρό αναπληρώνεται και μπορεί το μωρό να μείνει μέχρι 72 ώρες στο σάκο), ούτε το ότι ένα μωρό είναι ψηλά με διαστολή 2 είναι λόγος (από το 2 στο 4 και από εκεί στο 8 και 10 μπορεί να μεσολαβήσουν πολλέεεες ώρες και θα κατέβει κάποια στιγμή), ούτε το τύλιγμα με το λώρο είναι λόγος (σχεδον όλα τα μωρά είναι τυλιγμένα, ακόμη και πολλές φορές στο λώρο), ούτε και το μηκώνιο στα υγρά είναι λόγος για άμεση καισαρική (πρέπει να συνοδεύεται και από άλλες ενδείξεις στρεσαρίσματος. Πολλές φορές δείχνει απλά ότι το μωρό είναι έτοιμο και η στιγμή κοντά).
Μακάρι να ενημερωνόμασταν σωστά για να καταλάβουμε ότι ΕΜΕΙΣ είμαστε ικανές να γεννήσουμε τα παιδιά μας. Εμπιστεύομαι πλέον στις σωστές μαίες πιο πολύ από τους γιατρούς που στην πλειοψηφεία τους δεν πιστεύουν στο γυναικείο σώμα και θεωρούν τον τοκετό όχι φυσιολογική αλλά επείγουσα και επικίνδυνη κατάσταση.
Ξέρω αρκετές γυναίκες που άλλαξαν γιατρό τελευταία στιγμή πηγαίνοντας για vbac και καμιά δεν το μετάνιωσε. Κατάλαβαν τελευταία στιγμή πως ο γιατρός πρέπει να το πιστεύει πραγματικά και δεν γίνεται να πείσεις έναν γιατρό που δεν έχει ο ίδιος μελετήσει και αγαπήσει το θέμα.
Διάβασα όλα όσα λέτε και αναρωτιέμαι..οι γιατροί όταν γεννάς το παιδάκι σου πρέπει να σου πουν όλα όσα μπορεί να πάνε στραβά ακόμη κι αν δεν είναι σίγουροι ότι θα γίνει γιατί αν μια στις χίλιες πάει κάτι στραβά τότε τι γίνεται και ποιος φταίει; Αν πάρουμε δυο γνώμες αντίθετες τότε πως ξέρουμε ποιος έχει δίκιο; Και πως παίρνουμε το ρίσκο να μείνει κι άλλο το παιδί μας στην κοιλιά χωρίς να ξέρουμε τι θα γίνει;
Mary μου ακριβώς το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ!!!
Αχ αυτές οι καισαρικές! Από την μια σκέφτεσαι: Γιατί; Εγώ θέλω να γεννήσω όπως ορίζει η φύση. Να ζήσω το θαύμα. Από την άλλη, ο γιατρός σου λέει πως το μωρό ζορίζεται, πρέπει να βγει. Τι κάνεις; Τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, οι ώρες περνάνε….. ο γιατρός πιέζει, ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ; Εισαι απλά μια έγκυος, που χαϊδεύεις την κοιλιά σου και παρακαλάς τον Θεό (όποιος κι αν είναι αυτός που πιστεύεις), να γεννηθεί το μωρό σου γερό…Ποιος αποφασίζει; Ποιος παίρνει την ευθύνη; Εσύ; Ο γιατρός; Ο Θεός; Και αν….;;;;;;;
Ολες όσες έχουμε κάνει καισαρική έχουμε νιώσει αυτή την αγωνία, αυτά τα ερωτηματικά μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας. Αλλά (για εμένα) εκείνη τη στιγμή, προέχει να κρατήσεις στην αγκαλία σου το μωρό σου γερό. Και ας βγει και από το κεφάλι, όπως έβγαλε ο Δίας την Θεά Αθηνά!!!! Και πιστέψτε με, τώρα που βλέπω τα παιδιά μου, 9 και 6 ετών, καμία σημασία δεν έχει, ο τρόπος που βγήκαν μέσα από το σώμα μου. Αν είχα επιμείνει για φυσιολογικό και τους είχε συμβεί κάτι δεν θα είχα συγχωρήσει ποτέ τον εαυτό μου. Καλύτερα καισαρική και να είμαστε όλοι γεροί. Και μην ακούσω πως οι μαμάδες που γεννάν φυσιολογικά δένονται περισσότερο με τα παιδιά τους, γιατί και η Ολίβια και η Λυδία γέννησαν με καισαρική και είναι μαμάδες – παραδείγματα για την αγάπη και την αφοσίωσή τους στα μικρά τους.
Φυσικά δεν μιλάω, για προγραμματισμένες καισαρικές του στυλ «έλα μωρέ, είσαι στην 39 εβδομάδα, έλα να κάνουμε μια καισαρική να τελειώνουμε». ούτε για τις «α, 25 Δεκεμβρίου έχεις ΠΗΤ, αλλά εγώ θα λείπω για σκι στον Παρνασσό, έλα να γεννήσεις στις 23 !). Αυτές πρέπει να πολεμηθούν φυσικά. Μιλάω για αυτές τις περιπτώσεις, που ο καιρός έχει περάσει ή έχει ξεκινήσει η διαδικασία τοκετού και δεν εξελίσσεται ομαλά. Εννοώ πως όταν έχει φτάσει μια κατάσταση στο να γίνει επικίνδυνη, εκεί ευχαριστούμε τον γιατρό που θα την κάνει. Και εγώ προσωπικά, μετά από καισαρική δεν θα πήγαινα για φυσιολογικό, γιατί φοβάμαι. Αυτά!
Εγω προσωπικα πιστευω πως οι καισαρικες πρεπει να γινονται μονο και εφ’οσον υπαρχει πολυ σοβαρος λογος.Ειναι μια πολυ μεγαλη και επικινδυνη εγχειρηση.Αναγκαστηκα να κανω καισαρικη διοτι ειναι ανατομικο το προβλημα.Οι λεκανες μου ειναι πολυ ανοιχτες ψηλα και οσο προχωρουν προς τα κατω σχεδον ενωνονται τα κοκκαλα οποτε δεν μπορει να εμπεδωθει το μωρο.Ηταν τοσο τραγικες και οι δυο καισαρικες μου με τοσες επιπλοκες και απιστευτους πονους που βλεποντας τις αλλες μανουλες στο δωματιο ελαχιστες ωρες πριν να’χουν γεννησει φυσιολογικα σχεδον χορευαν τσαμικο,ζηλευα (με την καλη εννοια εννοειται) που δεν μπορουσα να’μαι κι εγω τοσο ανετη και χαλαρη.
Υπέροχο άρθρο, μπράβο! Είναι αδιανόητο το να τρομοκρατούν έτσι τις γυναίκες! Αυτό με το «παίρνεις την ευθύνη» είναι απαράδεκτο – γιατί έχω γιατρό, αν είναι να παίρνω εγώ τις ευθύνες; Τι ξέρω εγώ; Είμαι μαιευτήρας; Πρέπει ο γιατρός μου να μπορεί να πάρει μια λογική απόφαση, και όχι να λέει δικαιολογίες!
Έχω ζήσει στη Γερμανία και στη Γαλλία. Και στις δύο χώρες κάνουν πρόκληση όταν κλείσει η 41η εβδομάδα – στη 42η, αλλά γενικά δεν περιμένουν να κλείσουν οι 42.
Κι εγώ έκανα καιασαρική (ισχιακή προβολή) και δεν ήμουν ούτε είμαι χαρούμενη γι’αυτό. Πολύς πόνος, ευτυχώς χωρίς επιπλοκές. Τουλάχιστον είδαμε ότι στην δική μου περίπτωση ήταν πράγματι αναγκαία (διπλή περιτύλιξη). Τουλάχιστον δε με βάλανε χειρουργείο χωρίς λόγο, και ήμουν και ξύπνια.
Αχ βρε Λυδία μου πόσο δίκιο έχεις! Εγώ είχα την τρομερή τύχη να γεννήσω και τα τρία μου παιδια φυσιολογικά (τα δύο τελευταία στο σπίτι, όπως γέννησε η γιαγιά μου «στα χωράφια» …έτσι με κορόιδεψε ο γυναικολόγος που κάνω τους υπέρηχους!!!).
Όταν έμαθα για τη vbac ενθουσιάστηκα και άρχισα να ενημερώνω όλες τις φίλες που είχαν κάνει καισαρική γι’ αυτή την πιθανότητα…κι όλες το απέρριψαν! Ούτε καν σαν ενδεχόμενο…κι απογοητεύτηκα οικτρά! Ακόμη κι από μας τις ίδιες τις γυναίκες, που δεν το ψάχνουμε, που με κοιτάνε σαν τρελή γιατί γεννάω έτσι στο «χημαδιό», γιατί εδώ και 5 χρόνια θηλάζω ασταμάτητα (πως το αντέχεις αυτό, είσαι ήρωας…κτλ)! Μα δε μας νοιάζει καθόλου;
Αν ήμουν στη θέση σου θα ένιωθα ακριβώς το ίδιο, όπως νιώθεις κι όταν αποθηλάζεις στις 40 μέρες γιατί «δεν είχες γάλα»!!! Κι όταν ανακαλύπτεις τι δε σου είπαν όλοι οι «ειδικοί» χτυπάς το κεφάλι σου…
Τι να πω; Είσαι από τις λίγες (ποιες λίγες; η μοναδική που ξέρω!!!) που έχουν ακουστά την έννοια vbac και τουλάχιστον προσπάθησαν-ονειρεύτηκαν να τα καταφέρουν.
Φιλιά!
Έχεις απόλυτο δίκιο… Διάβασα το κείμενο της Ολίβιας και «ζήλεψα» απίστευτα! Είχα πητ μερικές μέρες μετά και γενικά παρακολουθούσα καθημερινά τα κείμενα της. Μπήκα για να γεννήσω στις 39 εβδομάδες λόγω υψηλής πίεσης με πρόκληση. Ο γιατρός μου με είχε ενημερώσει απο το προηγούμενο βράδυ οτι υπάρχει περίπτωση καισαρικής και αυτό λόγω της πίεσης αλλά εγω πίστευα (και ήλπιζα) οτι θα τα καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά. Αλλά η πρόκληση τελικά δεν είναι κάτι «φυσιολογικό» και οι πόνοι είναι αφόρητοι (φυσικά χωρίς επισκληρίδιο…) και έχεις αυτό το άγχος μην πάθει κατι το παιδι…. Και έτσι μετά απο ώρες και με διαστολή μόνο 2 συμφώνησα να μπούμε για καισαρική χωρίς διαφωνίες και χωρίς πολλά λόγια κουρασμένη τόσες ώρες. Τελικά το μωρό ήταν μπλεγμένο και γιαυτό δεν κατέβαινε όπως μου εξήγησε ο γιατρός. Αλλά και πάλι δεν έχει υπάρξει ημέρα που να μην το μετανιώνω… Μετανιώνω που δεν είχα διαβάσει περισσότερο, που δεν είχα πιέσει τον γιατρό μου, που δεν άντεξα παραπανω, που δεν ξέρω και εγω τι αλλο…! Ήθελα τόσο πολύ να ακούσω το πρώτο του κλάμα και να είμαι η πρώτη του αγκαλια…. και κάθε φορά που το σκεφτομαι κλαίω… μπορεί να φαίνεται λίγο υπερβολικο (όπως λέει κ ο αντρας μου) αλλά σίγουρα με καταλαβαίνετε….
Τουλάχιστον κάτι που με παρηγορεί ειναί οτι θηλάζουμε απο την πρώτη μέρα αποκλειστικά και δεν άκουσα κανέναν, όλοι έχουν να δώσουν συμβουλές αλλά το μόνο που πρέπει να ακούς ειναι το μωρό σου και το ενστικτο σου…
Μαμά Λυδία
Να ξέρεις πόσα μου θύμισες! Το ίδιο συνέβη σε μένα στο πρώτο μου παιδάκι… Με κορόιδεψε ο γιατρός εντελώς και το τσίμπημα και η αμφιβολία δεν έλεγαν να σβήσουν μέχρι να μείνω έγκυος στο δεύτερο, όπου κι εγώ επιχείρησα φυσιολογικό και ευτυχώς στην περίπτωσή μου πέτυχε. Ήμουν τυχερή που γνώρισα τις μαίες που με στήριξαν σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού και έτσι κατάφερνα να ξεπερνώ τους φόβους που όλοι οι υπόλοιποι γύρω μου (με εξαίρεση τον άντρα μου και έναν δυο ανθρώπους) ενίσχυαν σε σχέση με αυτήν την επιλογή. Το λυπηρό είναι ότι και σε περιπτώσεις που μιλώ για την εμπειρία μου σε γυναίκες με καισαρική, διαπιστώνω ότι η υπάρχουσα αντίληψη για καισαρική μετά από καισαρική έχει εμπεδωθεί τόσο βαθιά μέσα μας που ο,τιδήποτε άλλο είναι απλά επιστημονική φαντασία.
Σταυρούλα, να πω οτι δεν σε ζήλεψα λιγάκι, ψέματα θα πω 😉
Βρε κορίτσια, κάθεστε και στεναχωριέστε για τον τρόπο που γεννήσατε ενώ υπάρχουν τόσες γυναίκες που δεν μπορούν να συλλάβουν…δηλαδή αν κλαίτε επειδή γεννήσατε με καισαρική…οι άλλες κοπέλες τι πρέπει να κάνουν; Υπάρχει η εκμετάλευση από τους γιατρούς αλλά υπάρχουν και χειρότερα προβλήματα
ειναι ενα προβλημα που εχει να κανει με την κοινωνια που ζουμε,ομως..αν και ειχα δυσκολη γεννα,ο μικρος βγηκε τελικα φυσιολογικα γιατι το παλεψε η γιατρος μου και το ηξερα πως θα το παλευε,μετανιωσα,ομως που δεν περιμενα αυτες τις 2 εβδομαδες παραπανω και μπηκα με προκληση.
Οι καισαρικές βρε κορίτσια , δεν είναι και τόσο κακές. Με την καισαρική τομή, η γυναίκα δεν αισθάνεται τον πόνο του τοκετού , δεν τραυματίζεται ο κόλπος και το ρίσκο για να πάθει κάτι το νεογέννητο είναι πολύ μικρό (10 φορές μικρότερο απ’ ότι στον φυσιολογικό τοκετό).Τέλος πάντων δεν λέω ότι είναι και καλές αλλά μην το κάνουμε και Κυπριακό !
Αγαπητή Λυδία,
Διαβάζοντας το κείμενό σου περί «άνευ λόγου καισαρικών τομών», ένιωσα αναπάντεχα κοντά σου από τις ομοιότητες. Θα καταλάβεις παρακάτω. Ας μου επιτρεψεις τον ενικό, νιώθω πως μιλάω σε κάποια πολυ οικεία.
Ξεκινώντας, το όνομά μου είναι Έρση. Η κόρη μου, Λυδια! Είμαι interior designer και στο τελείωμα μηχανολόγος μηχανικός Πολυτεχνείου (διεκοψα λόγω της κόρης μου). Είμαι 26,5 χρονών και η Λυδία μου μόλις δυο μηνών. Όπως κι εσυ, έτσι κι εγώ είμαι ο ξερόλας που τα ψάχνει όλα κι αντιδρά ενω άλλοι εχουν πάρει το πτυχίο του γιατρου!
Πήρα το θάρρος να σου γράψω μιας και νιώθω πως θα καταλάβεις το βαρύ συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάω, κάτι που θα με κανει να μοιρασω τον πόνο μου.
Από το τέλος προς την αρχη…
Σιχαίνομαι να ακούω την φράση «μην έχεις εμμονές, να είσαι ευγνώμων που είσαι κι εσυ και το μικρούλι καλά, ξεπέρασέ το, ωρίμασε»!
Βίωσα αγαπητή συμπάσχουσα μια φρίκη, έναν εφιάλτη στη θεση της πολυπόθητης στιγμής της ζωης μου! Και δεν θα μάθω ποτέ, αυτο με εξοργίζει, την αλήθεια…
Ποτε δεν είχα γυναικολόγο, ήμουν πολύ άνετη με αυτά τα θέματα. Έτσι, ξεκίνησα την εγκυμοσύνη μου με την τελευταία γυναικολογο που είχα επισκεφθεί στην πόλη μου. Καλή, βιομηχανοποιημένη, ικανοποιητική για υπερηχογραφική παρακολούθηση, με σύγχρονο εξοπλισμό. Τελευταία ιδέα που τόλμησε να μου ξεστομίσει πριν τα μαζέψω και φύγω, «εντάξει, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να παει κάτι στραβά, πλέον οι γυναίκες μπαίνουν με πρόκληση!». Ας μην σου αναλύσω μιας κι απο οτι κατάλαβα, τα ξέρεις. ΕΓΩ, να στερήσω έστω και μια ωρα από την ενδομητρια ζωή του παιδιού μου γιατί η κυρία θα εχει ραντεβού για ρίζα ή μανικιούρ;;; ΠΟΤΕ!
Ψάχνω πού θα γεννήσω και μη σου τα πολυλογώ, πέφτω στο ΜΗΤΕΡΑ στα Γιάννενα, παράρτημα του γνωστού του Αμαρουσιου Αττικης με συγκεκριμένο γυναικολογο ο οποιος πλασάρεται ως πρώτιστα άνθρωπος (αυτα μας εχουν φάει στην Ελλάδα με τους θεούς με την άσπρη ρόμπα!). Καταφέρνει με δεξιοτεχνία ομολογώ να γυρίσει το μωρό και να δούμε και το φύλο του που η προηγούμενη αδυνατούσε! Α! Ωραίος λέω εγώ. Εχει πείρα! Συζητάμε. Υπέρ της φυσικής διαδικασίας όσο το δυνατόν περισσότερο, εναντίον των οποιωνδήποτε επεμβάσεων κλπ. Τα γνωστά! Ενθουσιαζομαι! Ως και τον άντρα μου έκανα να παραιτηθεί από εξαιρετική δουλεια στην Ολλανδία με 5.000€ μισθό το μηνα γιατί το εκει συστημα μας τρομαζε!!! Πόσο νευριαζω, δε μπορω να σου το περιγράψω!
Σε υπερηχο, διαπιστώνει πως το παιδι εχει εντερική υπερηχογένεια (άσπρο εντερο) και μου δηλώνει πως πρεπει να υποβληθώ σε αμνιοπαρακέντηση παρά τα μεχρι τότε άψογα αποτελέσματα εξετάσεων για το μωρό. Πληρώνουμε στον «δικό» του γιατρό 1.000€ την ημέρα των γενεθλίων μου, καθηλωνομαι 48 ωρες σε ενα κρεβάτι για να μου πουν πως το παιδι ειναι μα χαρά. Αξίζει να σημειώσω τον διάλογο στο ιατρείο του πολυ γνωστού γυναικολογου στην Αθηνα που έγινε η αμνιοπαρακέντηση. Αφού μας εχει φερθεί σαν σε ανεγκεφαλα μοσχαρια σε έμενα, στον άντρα μου όντας καθηγητής Πανεπιστημίου και στην μητερα μου αρχαιολόγος-ξεναγός-με δικό της τουριστικό γραφείο ούσα, χωρις να ξέρει ποιοί είμαστε, χωρις να τον ενδιαφέρει καν, ζητάω λίγο χρόνο να το συζητήσω με τον άντρα μου το ενδεχόμενο του να προχωρήσουμε στην αμνιοπαρακέντηση και τι απάντηση παίρνω από την βοηθό που αυθαίρετα μετά από εντολή του γιατρού διαπιστώνω πως με ετοιμάζει; «Κυρία μου, έχετε συνειδητοποιήσει πως μπορεί (δείχνοντας την κοιλια μου απαξιωτικά) να εχει προβλημα;». Έπρεπε να φύγω. Έπρεπε να τους καταγγείλω για ενα σωρό πράγματα αλλά αποφασίσαμε με τον άντρα μου πως πανω από όλα εχει σημασία το μωρό. Την έκανα όπως κατάλαβες και ξαφνικά όλοι γλυκαναν εκει μέσα! Όχι μόνο αυτό αλλά οταν ήρθε η ωρα να πληρώσουμε είχαν το θράσος να μας πουν «1.250€ με απόδειξη, 1.000€ χωρις!». Και το ακόμα χειρότερο; Δώσαμε 1.000€. Υπέκυψα σε αιγυπτιακό παζάρι για την ζωη του παιδιου μου!!! Με τους αλήτες! Που εκμεταλλεύονται ο, τι ιερότερο!
Φυσικά, αναφέραμε στον γιατρο μου τις κακολογίες του έκτακτου προς εκείνον (γιατί έγινε κι αυτό σε μια προσπάθεια επίδειξης ισχύος!!!) και το μόνο που τον ενοιαξε τον δικό μου ηταν αυτό αντί να μείνει στο πώς φερθηκε στην πελάτισσά του. Έπρεπε εκει να στραβώσω. Ισως να μην ειχε γινει τίποτα απο όσα ακολούθησαν…
Μη σου τα πολυλογώ, σπάνε τα νερά μου 4:10 τη νύχτα. Τον παίρνω τηλ και ξεκινάμε για τα Γιάννενα όντας μια ωρα κι ενα τέταρτο δρόμος. Ωστόσο εχω ξεκινήσει απο την πλατη ωδινες. Με το που φτάνουμε, μπαίνω καρδιοτοκογραφο, με εξετάζει κολπικά και βλεπω γκριμάτσες. Με ελουσε κρύος υδρωτας. Εν ολίγοις, μου λέει πως δεν εχω διαστολή, το μωρο δεν εχει εμπεδοθεί (στον τελευταίο υπερηχο ειχε κι εγω μάλιστα πήγαινα φουλ για φυσιολογικό τοκετο!). Κοιτάει τον καρδιοτοκογράφο και μου λέει πως το μωρο ζοριζεται γιατι οι παλμοι του εχουν πέσει στους 115! Το ακούω εγω, τρελαίνομαι! Λέει στη μαια να με ξυρισει και τα σχετικά και ψιλιαζομαι! Τρέμω. Μου ανακοινώνει πως δεν πρόκειται να γεννησω φυσιολογικα και τον ρωτάω αν μπορούμε να περιμένουμε λίγο μήπως και ξεκινήσει διαστολή. Μα ηταν μόλις 5:30! Μου λέει πως δεν πρόκειται να συμβει. Του ζητάω επισκληριδιο και μου πως δεν προλαβαίνουμε άρα ολική ναρκωση! Μου κόβονται τα ήπατα! Εκεί κάπου μεταξύ του να φωνάζω να μου φέρουν χαρτί υγείας στην τουαλέτα που δεν ειχε και που γλυστρησα και κρατήθηκα τελευταία στιγμη στην ντουζιερα πριν πεσω, εγω τελείωσα ψυχικά. Αυτο ηταν. Παραιτήθηκα. Ζητούσα μόνο τον άντρα μου στην διαδρομή προς το χειρουργείο (δε την θυμάμαι καθόλου) για να τον φιλάω. Μου είπαν να ανέβω μονη μου στο παγωμενο χειρουργικό τραπέζι. Ο αναισθησιολογος μου λέει «δεν σου το είπαμε έξω για να μην αγχωθείς. Θα βιωσεις όλη την διαδικασία χειρουργειου γιατι θα γινει τελευταία η μέθη και μόλις πάρουμε το παιδι, η ολική ναρκωση για να δουλέψουμε εσένα!». Ωστόσο, μου έδεναν πόδια, χέρια, μου έβαζαν σίδερα πανω απο το στήθος μου και μπεταντιν παγωμένο σε όλη την κοιλια που ετσουζε αφορητα γιατι με ειχε κόψει η μαια στο ξυρισμα! Εγω να τρέμω, να κοντευω να πετάξω κάτω τα στηρίγματα των χεριών και να ζητάω συγγνώμη που δε το ελέγχω αλλά κρυώνω και φοβάμαι!
Το μωρό πουθενα σαν σκέψη μου! Το σκέφτομαι και με πιάνουν παλι τα κλάματα… Δεν κουνιοταν, ειχε φοβηθεί, ποιος ξέρει γιατι! Αισθανόμουν πως δεν υπήρχα πια… Δεν εχω νιώσει ξανά στη ζωη μου έτσι.
Το φάρμακο της μέθης πέρασε πολυ οδυνηρά στον οργανισμό μου και κάπως έτσι, με αυτα τα συναισθήματα κι αισθήματα εσβησα για να ξυπνήσω από τις ομιλίες δυο ανθρώπων που λογομαχούσαν για το πώς να με μεταφέρουν στο κρεβάτι του δωματίου από το φορειο, με πόνους που όμοιούς τους εύχομαι να μην περάσει ανθρωπος ποτέ, να μη μπορω να αναπνευσω καθόλου, ούτε να μιλήσω, ούτε να δω παρα να βογγαω μόνο ξέπνοα ενώ ήθελα να φωνάξω βοήθεια! Δεν θυμάμαι πολλα, μόνο το χερι του άντρα μου στο κεφάλι μου αργότερα. Το μωρο δεν το ζήτησα… Δεν υπήρχε πουθενά, μόνο η προσπάθειά μου να ζήσω!!!
Μου την έφεραν μετα από δεν εχω ιδέα πόση ωρα. Την μύρισα. Προσπαθούσα απεγνωσμένα να δω! Ξαφνικά άρχισα να ζωντανευω μόλις την ακουμπησαν πλάι μου στο κρεβάτι. Μπόρεσα να δω το πρόσωπό της.
Παρακαλούσα να μου βγάλουν τον ορό για να την θηλασω. Δεν γινόταν, λέει. Έβλεπα να την πιάνουν, να την ταΐζουν με το ψεύτικο γάλα ξένα χέρια κι εγω ανήμπορη στο κρεβάτι του πόνου, του θανάτου μου… Εκει εγω πεθανα και στο ίδιο κρεβάτι με ανεστησε η κόρη μου δυο μέρες μετά που πήρε την πρωτη της γουλιά ζωης ξανά απο εμένα, όντας ξανά ενα σωμα οι δυο μας! Ως που ματωσα την φλέβα με τον ορό για να μου το βγάλουν και να μπορω να κρατάω το μωρο μου!
Θέλεις να μάθεις οι γιατροί που βιαζονταν ποτε μου την πήραν; Απο τις 5:30 που έγινε η συζήτηση, η μικρη γεννήθηκε 7:00, οταν η επισκληριδιος απορρίφθηκε γιατι θα με έπιανε απο 20-40 λεπτα! Τρέλα!!!
Δε θα σου αναφέρω τίποτα από τα υπόλοιπα που γνωρίζεις περί εσφαλμένων συμβούλων, τακτικών χωρις να ρώτησουν κλπ. Αυτο με στιγματισε. Η ωραιότερη στιγμη, εμπειρία μιας γυναίκας που την δικαιούται η καθεμιά μας έγινε με μια κουβέντα ενός γιατρου η αρχη ενός εφιάλτη για’ μένα…
Ξέρω, πολλοί θα με θεωρούν αχαριστη, όμως εγώ ξέρω πως δεν αρκεί να λες «τουλάχιστον κυοφορησα, τουλάχιστον εχω παιδι ακόμη κι αν εμφανίστηκε ξαφνικα στο κρεβάτι μου, τουλάχιστον…». ΉΘΕΛΑ να ΓΕΝΝΗΣΩ! Κι αν αυτο δε γινόταν, που πολυ αμφιβάλλω, ΉΘΕΛΑ να ακούσω το πρώτο κλάμα, να είμαι εγω αυτη που θα το πιάσει πρωτη αγκαλια μιας και κουραστηκα ΕΓΩ πολυ για να την δημιουργήσω και να πάρουν όλοι αυτοί τα χιλιάρικά τους! Είχα κάθε δικαίωμα και τώρα εχω κάθε δικαίωμα να θεωρω πως εκεινη τη μέρα πεθανα και να το φωνάζω χωρις να μπορεί ο οποιοσδήποτε να με πει ψυχονευρωτική!
Και για όλα αυτά… «Τι να κάνουμε, υπήρχε τελικα ανατομικό προβλημα, κοντός ομφάλιος λωρος, το μωρο σπάζοντας τα νερα το κράτησε ο λωρος και το έστρεψε ανάποδα με το κεφάλι προς την κοιλια κι όχι τη σπονδυλική σου στήλη κλπ. Κλπ….».
Τρελαίνομαι Λυδία στην ιδέα οτι υπήρξα τόσο λίγη για το παιδι μου, το Λυδάκι μου… Αν, μόνο αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω…
Τα δάκρυα δυο μήνες μετα, ακόμη χαράσσουν το πρόσωπό μου οταν μένω μονη, οταν κοιταω το αγγελουδι μου, οταν θυμάμαι… Χα. Οταν θυμάμαι αυτο που άλλες ζωγραφίζουν την άνοιξη με τα ματια τους οταν το φέρουν μπρος τους!
Σε ποιον το χρωστάμε αν όχι μόνο σε εμάς και το παιδι μας; Σε ποιον;…
Να είσαι καλα, να σου ζήσουν τα βλαστάρια σου.
Με εκτίμηση,
Έρση
Υ.Γ. Με την κορούλα μου παρότι περάσαμε τόσες σκοπέλους, θηλαζουμε αποκλειστικά και με πολυ μεράκι απο τις πρώτες μέρες ζωης της… Το μόνο φάρμακο για την στενοχώρια μου ειναι τα γλυκά της χειλακια και τα πανέμορφα, μακρια δαχτυλακια της που κλείνουν μέσα τους με στοργή τον πόνο μου και σαν τους μάγους με μια ανάσα τον μεταμορφώνουν σε αγάπη!…
Κλαιω… 😦
Λυδία μου, ας μην επιτρέψουμε άλλο σε αυτό το κ@λ0σύστημα να ορίζει τις εμπειρίες μας. Εγώ όπου μπορώ, ενημερώνω για το Μητερα Ιωαννίνων γιατί αισθάνομαι πως αν έστω και μια γέννηση αποτραπεί, θα εχω κανει έστω λίγο καλό σε μια άλλη οικογενεια όπως θα ήθελα να κάνουν σε εμένα… Ειναι κριμα να πεφτουμε ακόμη θύματα όταν η ενημέρωση μας χτυπάει την πορτα χωρίς ούτε καν να πρέπει να ψάξουμε! Επιτέλους, ας φοβηθούν και λίγο όλοι αυτόι οι τσαρλατάνοι γιατί οι γυναίκες πλέον δεν είμαστε όπως παλιά! διεκδικούμε το καλύτερο για τα παιδιά μας από την πρώτη κιόλας στιγμή. Στην Κίνα, το ξέρεις ότι έχουν μέχρι και ειδικά διαμορφωμένα ησυχαστήρια μέσα στη φύση για τις εγκύους; Ο πολιτισμός μιας χώρας φαίνεται από την περιγεννητική φροντίδα μαμάς και παιδιου.
Μπορώ να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την κατάσταση της κλινικής σε λιγάκι γιατι τώρα εχω τον θησαυρό μου αγκαλιά που υποφέρει από γαστροοισοφαγικη παλινδρομηση και σήμερα εχει άσχημη μέρα…
Λοιπόν, υποσχέθηκα στοιχεία ενδεικτικά της κατάστασης στο Μητερα Ιωαννίνων. Κτίριο πανάρχαιο, λες και ειναι γκρεμισμένο και ξανασυναρμολογημένο! Θα μου πεις, εσυ δεν το είδες πριν πας; Ναι, αλλά με παραμύθιασαν ο γιατρός μεν με την δήθεν λατρεία του στον φυσιολογικό τοκετό και το προσωπικό για την άριστη εξυπηρέτηση! Κι εγώ σκέφτηκα «τρεις μέρες είναι, ας είμαι σε αυτό το οικονομικό μονόκλινο για χάρη της μικρής μου με rooming in, που δεν θα καταλάβει τίποτα από τις πολυτέλειες μεγάλης κλινικής κι ύστερα θα πάω σπιτάκι μου κι θα της εχω ωραιότερο περιβάλλον.». Μου υποσχέθηκαν κι όλοι οι συγγενείς πως θα μου το κάνουν αγνώριστο το δωμάτιο και είπα πως θα είναι ο, τι καλύτερο! Η πραγματικότητα;
Κρύο παντού μεχρι και μέσα στο δωμάτιο, ψοφος γερός ακόμη και σε ολο τον διάδρομο απο τον οποίο περνούσε συχνότατα το βρέφος για να αλλαχτεί. Δεν υπερβαλω, ημασταν με μπουφαν και το μωρό με δυο κουβέρτες! Οι μαιες να μας πιάνουν και τις δύο με παγωμένα χερια, τα μπάνια με βουλωμενα σιφωνια, ντουζιερα ούτε στο στρατο δεν εχουν τέτοια, χωρις πατάκι με αποτέλεσμα να γλιστράει, ούτε σαπούνι στο νυπτηρα, ούτε πετσετες, γενικα τίποτα ουτε για εμένα ούτε για το μωρο, ως και πάνες αγορασα εγω! Μεχρι και τα σεντόνια της, οταν λεμε τίποτα εννοούμε τίποτα! Τα τηλέφωνα χτυπούσαν στο δωμάτιο αλλα κι έξω στη ρεσεψιόν στο τέρμα του ήχου με τρομερή ηχορύπανση και να τσακώνονται οι μαιες με τον πρόεδρο για το ποιος τον εχει κλείσει με το αυτοκίνητο, μονίμως όμως, ακόμη κι οταν έρχονταν οι μαιες για τον θηλασμο να κοπανάνε τα ακουστικά δίπλα στο κεφάλι μας! Τα συμβούλια δε των γιατρών που έκαναν τεκέ το μαιευτήριο με τα ΠΟΥΡΑ; Η άρρωστη αλλοδαπή μαια που ηταν στο χειρουργείο μου που δεν το ξέραμε κι εμφανίστηκε με μάσκα πανω απο το μωρο για να μου κανει και αντιπηκτική στην κοιλια;
Μια σύνθεση καταπληκτική που ειχε έρθει να ολοκληρώσει όλη την φρίκη και το σοκ μου!
Εγω, η Έρση που ξέρω να μη μιλάει για τίποτα; Μόνο την άρρωστη έδιωξα απο το δωμάτιο.
Καταλαβαίνεις σε τι κατάσταση σοκ βρισκόμουν; Τώρα σκέψου το βρέφος, βγαλμένο βίαια με την καισαρικη, μακρυά απο την μητερα του για ωρες, να το μπουκώνουν αχρείαστα με ξένο γάλα οταν το μόνο που χρειαζόταν ηταν να το αφήσουν πανω μου για το πρώτο δίωρο πριν χάσει το μοναδικό του ένστικτο να μπουσουλαει πανω στο στήθος για να πιάσει και να τριψει τις θηλες για να πάρει το πρωτογαλα που αυτο και μονον αυτο χρειάζεται. Μέσα στο κρύο, την φασαρία που μπαινόβγαιναν οι αξεστες φωνάζοντας και κοπανώντας γιατι «το μωρο πρεπει να μάθει στη φασαρία», άκουσον άκουσον! Θα μου πουν πώς θα μεγαλωσω το παιδι μου και θα με ξυπνάνε κιόλας!
Μια παράνοια! Μια τρέλα! Μια κατάσταση που μας άφηνε με ανοιχτό το στόμα! Κι ο άντρας μου να μη θέλει να το κανει χειρότερο για την ηρεμία μου… Μόνο μια κοπελίτσα ηταν πιο εξυπηρετική. Αλλα τι να το κανεις οταν όλες οι πληροφορίες που μας έδωσαν ηταν λάθος;;; Μεχρι και το μωρο πλάι μας είπαν να το κοιμιζουμε οταν αυτο εχει αλλάξει εδώ και χρόνια! Και να’ ταν μονο αυτό… Όλα λάθος, όλα! Πενήντα χρόνια πίσω!
Μακρια! Ούτε απέξω δεν θέλω να ξαναπεράσω που τους άφησα τα λεφτα μου, την ελπίδα μου, την τύχη μου και του μωρου, την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ μου το πιο σημαντικο για να μου τα πετάξουν στα μούτρα! Καμία ντροπή, καμία συγγνώμη! Και το χειρότερο; Θα τα κάνουν και σε άλλες οικογένειες…
Προσοχή υποψήφιες μανουλες στην επιλογη σας! Πρόκειται για πολυ κακή βιομηχανία και πρεπει να το ψάχνουμε εξονυχιστικά για τα μωρακια μας γιατι αξίζουν μια όμορφη εμπειρία που τους καθορίζει την μετέπειτα ικανότητα να διαχειρίζονται καταστάσεις άγχους αποτελεσματικά… Όσο πιο βίαια καλωσορισεις ενα βρέφος τόσο πιο επιρρεπες θα ειναι στην ενηλικη ζωη του στην έλλειψη ικανοτητας αυτοδιαχειρισης σε στρεσογονες καταστάσεις κι οχι μόνο! Πρεπει να περασει φυσιολογικα το πρώτο τραύμα της γεννας. Μην σας ακούω να λέτε ελαφρά τη καρδία οτι δεν ειναι και τόσο «χάλια» οι καισαρικες. Διαβάστε επιστημονικά άρθρα για να διαπιστώσετε ιδιοις ομμασι την υπόσταση όσων ισχυριζομαι.
Από προσωπική εμπειρία, το παιδι τις πρώτες μέρες ηταν αλλου! Φυσικα έπαιξαν το ρόλο τους και τα φάρμακα της καισαρικης αλλα και το ξένο γάλα. Όλα αυτα σκεφτείτε τι κοινό εχουν; Ειναι μη φυσικα! Μήπως πρεπει να εμπιστευθουμε επιτέλους τη μητερα φύση;…
Ξέχασα τη βρωμιά και τη σκόνη παντού μεχρι και στην αλλαξιερα των μωρών από κακά, και τα έργα στην διπλανή οικοδομή με κομπρεσερ έξω από το παράθυρο του μωρου να μη μπορούμε να ηρεμησουμε.!
Ούτε ο λωρος δν πρεπει να κόβεται αμέσως σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες. Βέβαια σε καισαρικες όπως η δικη μου με ναρκώσεις και ιστορίες, δεν πρεπει να περάσουν υποτίθεται τα φάρμακα… Οταν είπα στο γιατρό μου τον τελευταίο μηνα κύησης, πως δεν θέλω να τον κόψουμε οσο παλεται ο λωρος και στέλνει το τελευταίο αίμα για να γεμίσει το παιδι με όλα όσα χρειάζεται αλλα και να το βοηθήσει να μην εχει το αίσθημα της ασφυξίας μεχρι να προσαρμοστούν οι πνεύμονες, με κοιτούσε και μου απάντησε «ε, εντάξει, ενα λεπτό και μετα θα το κόψουμε, μην πάθει ικτερο». Του εξηγησα και μυ απάντησε θετικά. Μήπως ενας ακόμη γιατρός που δεν εχει λόγο να διαφωνήσει οταν αυτο που θέλει θα κανει τελικά έχοντας το νυστέρι και το ψαλιδι στο χερι;
Εγώ είμαι απο τις τυχερές της καισαρικής! Και το λέω αυτό γιατί ο πριγκιπάκος μου είχε αποφασίσει απο τον 6ο μήνα να έχει ισχιακή προβολή! Στις 38 πλέον εβδομάδες και με το μωρό σφηνωμένο κυριολεκτικά με το κεφαλάκι του στα δεξιά πλευρά μου δεν υπήρχε καμία πιθανότητα για φυσιολογικό τοκετό!
Διανύοντας και μια «πολύτιμη κύηση» όπως την αποκαλούν οι γιατροί λόγω του στίγματος μεσογειακής και απο εμένα αλλά και απο το σύζυγο, δεν υπήρχε περιθώριο λάθους!
Ετσι με προγραμματισμένη καισαρική στις 38+3 με επισκληρίδιο και χωρίς πόνο, πήρα αγκαλιά το μονάκριβο μου! Δεν την αλλάζω την εμπειρία μου με τίποτα και με καμιά φυσιολογική γέννα!
Συγχαρητήρια Λυδία για το μπλογκ σου και τα άρθρα σου και να σου ζήσουν τα παιδάκια σου.
Επειδή οι εμπειρίες σου αντικατοπτρίζουν τις δικές μου (γέννησα τη Στέλλα μου στην 43η εβδομάδα με καισαρική, αφού δεν είχα κάνει καθόλου διαστολή, ούτε το παιδί είχε εμπεδωθεί, τώρα είμαι 23η εβδομάδα και περιμένω το γιο μου) θα διαφωνήσω στο πόσο αναίτιες ήταν οι καισαρικές σου.
Για να καταλάβεις πόσο υπέρμαχος του φυσιολογικού τοκετού ήμουν, αν και ο οφθαλμίατρός μου που μου είχε χειρουργήσει με laser τα μάτια λόγω μεγάλης μυωπίας μου απαγόρεψε ρητά να γεννήσω φυσιολογικά, λόγω ενδεχόμενης αποκόλλησης, εγώ έτρεχα στον ένατο μήνα στο οφθαλμιατρείο στη Σίνα να κάνω βυθοσκόπηση να πάρα αντίθετη γνωμάτευση…ανοησίες τα θεωρώ τώρα όλα αυτά. Σημασία έχει να φέρεις ένα γερό παιδί στον κόσμο, να κάνεις το καλύτερο και για τον εαυτό σου και για σένα, χωρίς να θέτεις κανέναν σε κίνδυνο.
Αναίτιες θεωρούνται οι καισαρικές που γίνονται την 38η εβδομάδα για λόγους προγραμματισμού (διακοπών του γιατρού, π.χ.). Οταν όμως έχεις φτάσει 41η εβδομάδα και δεν έχεις γεννήσει ακόμα -δεν το συζητάμε για 43η – η καισαρική είναι μια πολύ λογική εξέλιξη, ειδάλλως τα πράγματα μπορεί να γίνουν επικίνδυνα, να ζοριστεί το μωρό, να κάνει κακά στην κοιλιά, να δηλητηριαστεί από το αμνιακό και να το τρέχετε όντως στο Παίδων. Μπορεί και να μη γίνει τίποτα τέτοιο, αλλά το διακινδυνεύεις; Δεν το συζητάμε δε ότι κάθε δεύτερη ημέρα πρέπει να τρέχεις για καρδιοτοκογράφημα, τις ώρες που πρέπει να έχεις μια στοιχειώδη ηρεμία, ενόψει του ερχομού του μωρού σου…γενικά αφού συμπληρωθούν οι 42 εβδομάδες εγκυμοσύνης, δεν έχεις επιλογές.
Γέννησα στο Ελενα με ολική αναισθησία (η επισκληρίδιος ένεση κοστίζει και δεν έχουν αναισθησιολόγους που εξειδικεύονται σε τέτοιου είδους αναισθησία, μην την ψάχνεις) και δε θεωρώ καθόλου ότι εξαπατήθηκα. Η γιατρός μου σεβάστηκε την επιθυμία μου για φυσιολογικό, και με τράβηξε έως την 43η εβδομάδα, έκανε πολύ καλή δουλειά στην τομή μου, ένιωσα κι εγώ σα μάνα τους πόνους της «γέννας» εκ των υστέρων, όταν έσκουζα από τους πόνους στην τομή κι έσερνα για δυο μέρες καθετήρες και ορούς, θήλασα το παιδάκι μου από την πρώτη στιγμή και όλα καλά. Στο μωρό που περιμένω τώρα, σκέφτομαι να ζητήσω από τον γιατρό προγραμματισμένη καισαρική από την 38η εβδομάδα να μην έχω την αγωνία των σπασμένων νερών κλπ κλπ. Αν δεχτεί κάτι τέτοιο…
Επίσης, οι γιατροί στα δημόσια δεν το κάνουν για λόγους «προγραμματισμού των πελατισσών τους», μη χάσουν καμία, όπως στα ιδιωτικά, αλλά κάνουν τις καισαρικές επειδή πρέπει κι επειδή πήζουν. Από τον καιρό της κρίσης, επειδή καμιά μέλλουσα μανούλα δε διατίθεται να δώσει τα ωραία της λεφτά σε μαιευτήριο-ξενοδοχείο, οι δουλειές τους έχουν τριπλασιαστεί…το 2010 που γέννησα τη Στέλλα με θεωρούσαν μπασκλάς που γέννησα σε δημόσιο, τώρα οι μισές γνωστές και φίλες μου πάνε εκεί η στο οικονομικό ιδιωτικό (έτσι λεν) Ρέα.
Να χαίρεσαι που τα παιδιά σου είναι υγιή και που υπάρχει η δυνατότητα της καισαρικής για εγκυμοσύνες σαν τις δικές μας…καλά θα ήταν να είναι όλα φυσικά, σκέψου όμως πόσες μανούλες και πόσα μωράκια πέθαναν στη γέννα, γιατί δεν υπήρχαν τότε οι εξελίξεις στη μαιευτική…
Παράθεμα: Οι καισαρικές μας! | Το Blog μιας Μαμας
κοριτσια εγω σημερα εκλεισα τισ 40 εβδομαδες και ναι με εκφοβιζε κι εμενα ο γιατροσ μου τοι πρεπει να παμε καισαρικη γιατι το μωρο δε εμπεδωθηκε τελειωσ με το κεφαλι να βλεπειπανω αλλα ελαφρωσ προσ πλαγιακαι οτι θα ειναιδτσκολο να βγεικαι μπορεινα κολλησει στη λεκανη μου,ε λοιπον ναι!χθεσ μετα απο συμβουλη του αντρα μου ειδαμε δευτερη γυναικολογοη οποια θελαμε να μας δωσει 2η αποψη,η γυναικα εμεινε με αυτα που ακουσε,μας ειπε τελειωσ αντιθετη αποψη,μασ ειδε και υπερηχο και ειπε οτι το μωρακι ειναι μια χαρα στη λεκανη με ελαφρια οντωσ κλιση πλαγια,απλα θα παμε με φυσιολογικο βαζοντασ επισκλειριδιο για να παρει οσο χρονο θελει μεχρινα βγει,οτι θα το παλεψουμε μεχρι τελοσ και η καισαρικη ειναι τελειως σε περιπτωση αναγκησ.ναι!40 εβδομαδων αλλαξα γιατρο,να μην ακουτε απο την πρωτη τι σας λενε,ειναι δικαιωμα σας να διεκδικειτε αυτο που θελετε,τωρα αν κατι παει οντως στραβα,θελημα θεου,καταλαβαινω λογικο να ερθει μια καισαρικη αλλα οχι χωρισ προσπαθεια αμεσωσ στο μαχαιρι,οχι!θα τοπαλεψω με βοηθο το θεο να ζησω αυτο που ονειρευομαι με τον αντρα μου!!!μην χαυετε ευκολα οτι σας λενε!!!
Ποσο μα ποσο drama queens… Ευχομαι να μην σας συμβει ποτε κατι πραγματικα και αντικειμενικα ασχημο γιατι αποκλειεται να το αντεξετε.. Ελεος