Ο δικός μου θηλασμός!

Από σήμερα διανύουμε την εβδομάδα μητρικού θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου γιορτάζεται στην Ελλάδα). Καλό μας μήνα κιόλας!!! Δεν είναι λοιπόν και μεγάλη έκπληξη που θα γράψω για το δικό μου ταξίδι στον θηλασμό, μιας και πολύ πιθανόν, του χρόνου δεν θα συνεχίζω το σπορ και ακόμη πιο πιθανόν, να μην το ξαναδοκιμάσω 😉

Θυμάμαι με μεγάλο ρομαντισμό τις πρώτες φορές που θήλασα τον Γιώργο. Και με κούραση, δυσκολία (όχι τίποτα φοβερό, τα κλασικά προβληματάκια και δυσκολίες του πρώτου καιρού), ξενύχτια, αγάπη και πολλή τρυφερότητα συνεχίστηκε. Θυμάμαι πόσο αυτά τα στήθη με μητρικό γάλα, ήταν ασφάλεια για το μικρό μου αγοράκι και φάρμακο όποτε ήταν άρρωστος, παρηγοριά όταν έβγαζε δόντια ή είχε τα «δικά» του, τα χαμόγελα που μου έκανε καθώς θήλαζε και καμιά φορά του έφευγε το στήθος από το στόμα, τις σβούρες κατά την διάρκεια του θηλασμού, τα χαδάκια στο άλλο στήθος, την ευγνωμοσύνη στο βλέμμα του και τις στιγμές που γλάρωνε και κοιμόταν. Θυμάμαι πόσο εύκολα αποθήλασε και από τότε η αγκαλιά ήταν για αυτόν όλα τα παραπάνω…

Και μετά, λίγο μετά τον αποθηλασμό μας, έμεινα έγκυος με την Ναταλία. Και προς το τέλος την εγκυμοσύνης, το στήθος μου άρχισε να έχει λίγες σταγονίτσες από γάλα, και ήξερα πως ξεκινάω το ταξίδι και πάλι σε λίγο καιρό (σε 10 μήνες από τότε που είχε σταματήσει ο Γιώργος). Σίγουρη αυτή τη φορά, πως θα τα καταφέρω!

Όταν μου την έφεραν μετά την καισαρική, μπορεί να πονούσα, μπορεί ο λαιμός μου να ένιωθε τόσο στεγνός, μπορεί να έκανα αρκετή ώρα να βολευτώ για να την πιάσω, αλλά ένα μικρό μικρό στοματάκι ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει και το έκανε. Και με την πρώτη ρουφηξιά, κατάλαβα πως είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να θηλάζεις το μωρό σου. Ξαφνικά είχα μπροστά μου ένα τόσο μικρό σωματάκι, ένα κεφαλάκι που έπρεπε να στηρίζω και κάτι ροδοκόκκινα χειλάκια που έπρεπε να διορθώνω για να πιάσουν σωστά την θηλή και να μην μου την πληγώσουν.

Και είχα ξεχάσει πόοοοσες ώρες θα κάθομαι αρχικά στην πολυθρόνα με το μωρό να θηλάζει. Και πόσο πολύ πονάνε οι θηλές στην αρχή του θηλασμού, σε μένα τουλάχιστον. Αλλά σε λίγο καιρό, όλα έγιναν πάλι γνώριμα. Είχα ένα μωρό στο στήθος, και ένα από δίπλα να διαβάζουμε, να μιλάμε, να του λέω ιστορίες και περνούσε ο καιρός. Και το μωρό έγινε τώρα σχεδόν 3 χρονών και ακόμη δεν λέει να σκεφτεί ζωή δίχως γάλα από την μαμά. Καμιά φορά κουράζομαι, αλλά μετά λέω, γιατί να το κόψουμε? Ας βγουν πρώτα τα δόντια (όλα) και μετά βλέπουμε. Έχω αρχίσει και της λέω ότι τότε, θα έχει πια μεγαλώσει και πως θα σταματήσουμε το γάλα της μαμάς, αλλά ξέρω οτι δεν πρόκειται να την ζορίσω. Όπως και ο Γιώργος ποτέ δεν έκλαψε με τον αποθηλασμό, έτσι και η μικρή δεν θέλω να το σταματήσει με κλάματα. Ειδικά εφόσον δεν υπάρχει λόγος… Και λοιπόν, συνεχίζουμε ένα ταξίδι γεμάτο αγκαλιές, γεμάτο στοργή, γεμάτο απαιτήσεις ώρες ώρες, γεμάτο βλέμματα αγάπης, χάδια στα μαλλιά μου και το πρόσωπο, τις ομιλίες της που καταλαβαίνει μόνο αυτή και τελικά παίρνει την απόφαση να σταματήσει για λίγο και να μου πει δίχως να πίνει γάλα, αυτό που θέλει. Την βραχνή φωνούλα της όταν ξυπνάει το βράδυ και μου ζητάει «θέλω γάλα μαμά», και όταν μου ζητήσει γάλα και της πω ναι, την ώρα που σηκώνω την μπλούζα μου, τις χαρούλες που κάνει!

Και τι άλλο θυμάμαι? Τα μέρη που θήλασα! Από τα κλασικά μέρη του σπιτιού (κρεβάτι, πολυθρόνα, καναπέ, πάτωμα, μπαλκόνι, μπάνιο, κλπ κλπ), στην θάλασσα, σε κήπους, δάση, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, παγκάκια, καφετέριες, εστιατόρια, πλοίο, ζωολογικό κήπο, σε καταστήματα κατά την διάρκεια shopping, σούπερ μάρκετ και δεν μου έρχεται τώρα κάτι άλλο, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω πολλά μέρη! Θυμάμαι επίσης πόσο άνετη ένιωθα όταν φεύγαμε από το σπίτι και μπορούσα να λείψω για όσην ώρα μας καθόταν τελικά, γιατί το φαϊ το είχα πάντα έτοιμο! Θυμάμαι πόση ασφάλεια νιώθω όταν μέσα στις ιώσεις, έχω ένα έξτρα φάρμακο να της δώσω για να την περάσει πιο ελαφριά. Θυμάμαι που καμιά φορά ήθελα να πάω κάπου μόνη μου και δεν γινόταν για πολλή ώρα μιας και τα μωρούλικα ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαζόντουσαν το γαλατάκι της μαμάς. Θυμάμαι και γνωρίζω ότι είναι δύσκολο να βγω έξω με τον άντρα μου μόνη μου βράδυ, γιατί πρέπει να την κοιμίσω εγώ (και πριν την Ναταλία τον Γιώργο), αλλά ακόμη και αν κοιμάται, πάλι είμαστε σε στάντ μπάι αν τύχει και βγούμε έξω, γιατί αν ξυπνήσει μόνο με μένα ξανακοιμάται. Ναι, όλα τα θυμάμαι! Και τα καλά και όμορφα και τα δύσκολα της υπόθεσης, ΑΛΛΑ θυμάμαι επίσης πόσο γρήγορα τελειώνει αυτό το ταξίδι, και πόσο καλό κάνει σ΄αυτά τα παιδιά που αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο και βέβαια, θυμάμαι πόσο μας έχει δέσει αυτό το ταξίδι. Ταξίδι αξέχαστο για μια ζωή!

Το ταξίδι μας σύντομα θα φτάσει στο τέλος του. Πλησιάζει η ώρα που θα αποθηλάσουμε. Που το στήθος δεν θα προσφέρει παρά μόνο αγκαλιά, όπως τώρα στον Γιώργο μου. Η Ναταλία απολαμβάνει ακόμη για όσο το θελήσει (με λίγο σπρωξιματάκι από την μαμά της). Δεν θα στεναχωρηθώ όταν τελειώσει. Θα αναπολώ, θα θυμάμαι, θα χαίρομαι, θα τους το θυμίζω και θα είμαι περήφανη, γιατί ΠΟΤΕ μου δεν φαντάστηκα πως θα φτάσω μέχρι εδώ κι όμως έφτασα! Ο δικός μου θηλασμός… είναι από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω κάνει με τα παιδιά μου 🙂

Advertisement