19 Νοεμβρίου σήμερα, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Μια μέρα αφιερωμένη στο να θυμόμαστε τον όρκο που πρέπει να δίνουμε ώστε μην κακοποιούμε τα παιδιά όλες τις μέρες του χρόνου, όλα τα χρόνια της ζωής των παιδιών. Των δικών μας αλλά και όλου του κόσμου.
Κι όμως υπάρχουν ακόμη γονείς, δάσκαλοι και άσχετοι, που κακοποιούν μικρά ανθρώπινα πλάσματα. Και ο λόγος? Επειδή μπορούν Επειδή έχουν την δύναμη και επειδή τις περισσότερες φορές οι υπόλοιποι κλείνουν τα μάτια…
Και τι είναι κακοποίηση? Που τραβάμε αυτή την λεπτή κόκκινη γραμμή? ΟΚ, γνωρίζουμε τα χοντρά. Γεμίζει το Facebook συχνά πυκνά με φωτογραφίες με ματωμένα ή μωλωπιασμένα παιδικά κλαμένα προσωπάκια. Εκεί είναι η γραμμή που τραβάμε? Και το σκαμπίλι? Η σφαλιάρα πίσω στο σβέρκο και το τράβηγμα από το χέρι το απότομο μαζί με μια υβριστική φράση? Ή τον δάσκαλο που ζητάει οι συμμαθητές να περάσουν με την σειρά να σφαλιαρίσουν τον συμμαθητή τους επειδή έδειρε κάποιο άλλο παιδί και πρέπει να τιμωρηθεί? Εκεί βέβαια θα μιλήσουμε θα μου πείτε, γιατί ο δάσκαλος δεν έχει το δικαίωμα! Το έχει ο γονιός? Γιατί? Επειδή ο γονιός μπορεί να κάνει ότι θέλει στο παιδί του? Και τι λέμε για την λεκτική κακοποίηση? Δεν υπάρχει άλλωστε νόμος γι αυτήν ε? Είσαι βλάκας? Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Είσαι ανίκανη? Δεν σε αντέχω άλλο!!! Δεν γράφω βαρβάτα παραδείγματα. Δεν θέλω. Ας σκεφτούμε όμως τι είναι η κακοποίηση. Κάνω κακό σε κάποιον άλλον. Σωστά? Και όταν πρόκειται για παιδική κακοποίηση, ποιος, πείτε μου ποιος, δίνει αυτό το δικαίωμα ακόμη και στους γονείς???
Προσωπικά δεν αντέχω ούτε στις ειδήσεις ούτε καν σε έργο να βλέπω παιδική κακοποίηση. Με πιάνει μια αγριάδα. Αν μπορούσα να μπω μέσα στην τηλεόραση και να πιάσω στις σφαλιάρες τον δράστη, να πάρω αγκαλιά το θύμα και να του πω πόσο πολύ αξίζει και να μην αφήνει κανέναν να τον πείσει για το αντίθετο, πραγματικά θα το έκανα! Και επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μου μένει ένας θυμός. Έχουν υπάρξει όμως και φορές που ήμουν μπροστά σε κάποιου είδους κακοποίησης. Σε σούπερ μάρκετ, εκεί που τα παιδιά κάποιες φορές ξεσαλώνουν και δεν μπορείς να τα μαζέψεις? Ε, εκεί, να βλέπω την μαμά να βρίζει το παιδί της, να του δίνει σφαλιάρα στο κεφάλι και να συνεχίζει τα ψώνια της ατάραχη καθώς αυτό πλάνταζε στο κλάμα. Θέλετε να με ρωτήσετε τι έκανα εγώ? ΤΙΠΟΤΑ! Αφού κατάφερα να κλείσω το στόμα μου και να σκεφτώ ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μου, ειδικά εφόσον είδα πως κανείς δεν αντέδρασε, είχε φύγει η μάνα… Και αν μιλήσεις, θα καταλάβει κανείς τίποτα? Ήταν η πρώτη μου σκέψη… Και μετά, αφού έφυγαν, σκέφτηκα πως ίσως καταλάβαινε το παιδί. Ότι δεν του αξίζει αυτό που του συμβαίνει, πως κάποιος είδε την αδικία… Αλλά μετά, τι? Και πραγματικά, δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι πρέπει να κάνει κάποιος σε μια τέτοια συμπεριφορά. Και λυπάμαι…
Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών. Κατά της σεξουαλικής κακοποίησης, της σωματικής αλλά και της λεκτικής. Βγάλαμε κάποτε το συμπέρασμα, πως για να μάθουμε κάποιον να κάνει καλά πράγματα, πρέπει πρώτα να τον κάνουμε να νιώθει άσχημα! Πως μας μπήκε αυτή η ιδέα? Σκεφτείτε τον εαυτό σας λιγάκι. Όταν κάποιος σας συμπεριφέρεται άδικα, προσβλητικά ή κακοποιώντας σας, έχετε μετά την όρεξη να συνεργαστείτε? 😉
Στην κακοποίηση λοιπόν, λέμε… ΟΧΙ! Και πάλι ΟΧΙ!!!
Το Blog μιας Μαμας 