Για μια δίκαιη επιλογή, όλοι θα πρέπει να κάνετε το ίδιο τεστ: Παρακαλώ σκαρφαλώστε στο δέντρο!
…και αναρωτιέμαι λοιπόν η μάνα! Ακούω για τις αλλαγές που θέλουν να κάνουν στο εκπαιδευτικό σύστημα. Να είναι το μίνιμουμ των παιδιών στην τάξη, 25 παιδιά (αντί του μάξιμουμ που είναι τώρα), να μειωθούν τα τμήματα, τα σχολεία, οι δάσκαλοι. Και αναρωτιέμαι λοιπόν. Γιατί ο Γιώργος του χρόνου θα πάει δημοτικό. Και από πριν αναρωτιόμουν βέβαια, αλλά ακούω και αυτές τις αλλαγές που θέλουν να κάνουν από το Υπουργείο Παιδείας και πραγματικά αναρωτιέμαι!
Βλέπω τον γιο μου. Είναι πανέξυπνος (κουκουβά!), από μικρός ενδιαφέρεται να μάθει πως λειτουργούν τα πράγματα. Στην παιδική χαρά, την πρώτη φορά που πήγε στο γύρω-γύρω-όλοι, έπεσε στα τέσσερα και έσκυψε να δει από κάτω για να καταλάβει τον μηχανισμό του. Και έτσι συνεχίζει μέχρι τώρα. Είναι καλός στα μαθηματικά και από μόνος του ξεκίνησε να κάνει πράξεις μέσα στο μυαλό του και τώρα που είναι στο νήπιο ακόμη, ξεκίνησε να προσπαθεί να κάνει απλές πράξεις πολλαπλασιασμού και διαίρεσης. Η γλώσσα δεν τον ενδιέφερε μέχρι πρότινος. Τώρα ξεκίνησε να μαθαίνει να διαβάζει και να γράφει λέξεις από το μυαλό του. Χτες έγραψε την λέξη «ΧΑΙΔΕΜΑΤΑ» χωρίς να μας ρωτήσει κάτι! ΑΛΛΑ, δεν είναι καλός στην παπαγαλία! Δεν μπορεί να μάθει κάτι απ’ έξω αν δεν το έχει καταλάβει. Δεν είναι ακουστικός τύπος, αλλά πρακτικός! Και από την μία τον χαίρομαι που τα καταφέρνει τόσο καλά σ’αυτά που κάνει, αλλά από την άλλη τον λυπάμαι!
Γιατί τον λυπάμαι? Γιατί πήγα κι εγώ σχολείο! Ούτε κι εγώ μπορούσα να μάθω κάτι παπαγαλία αν δεν το είχα καταλάβει! Θυμάμαι συμμαθήτριές μου που μάθαιναν ιστορία και όταν ερχόταν η ώρα να τις εξετάσει ο δάσκαλος ή η δασκάλα, χρειαζόντουσαν καμιά φορά να τους πουν την πρώτη λέξη και μετά φρρρρρρρρρρρ, σαν ποταμάκι έλεγαν όλο το μάθημα! Και προσπαθούσα, προσπαθούσα να τα μάθω κι εγω έτσι, αλλά μέχρι την επόμενη μέρα, τα είχα ξεχάσει όλα! Και ένιωθα βλάκας. Σε όλο το σχολείο! Να προσπαθώ, να βάζω τα δυνατά μου, και να μην τα καταφέρνω, επειδή έτσι είναι φτιαγμένο το σχολείο!
Και πήγα στο λύκειο και αποφάσισα να πάω σε τεχνικό, στον κλάδο των διακοσμητών. Κι εκεί είχαμε χρωματολογίες, ελεύθερα σχέδια, γραμμικά, διακόσμηση, φωτογραφία, ιστορία της τέχνης, και πολλά άλλα τα οποία τα καταλάβαινα και μάλιστα μου άρεσαν. Και ήμουν η καλύτερη μαθήτρια της τάξης, και πήρα τα πάνω μου. Δεν ήμουν βλάκας! Και άρχισα και στα άλλα μαθήματα να τα πηγαίνω καλύτερα, γιατί δεν φοβόμουν να ρωτήσω. Δεν θα αποδείκνυα την βλακεία μου με το να ρωτούσα, οπότε ήρθε μια μέρα και η μαθηματικός και μου είπε -ακούσατε ακούσατε- πως έχω μαθηματικό μυαλό και πως καταλαβαίνω τα μαθηματικά και οι ερωτήσεις που κάνω, είναι ερωτήσεις πανεπιστημιακού επιπέδου! Και έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Εγώ????
Και έχω και την Ναταλία, η οποία είναι ακουστικός τύπος! Από μικράκι ακούει και τα θυμάται! Μίλησε πιο γρήγορα, έμαθε τα τραγουδάκια και τους στοίχους τους αμέσως, μόλις ακούει τον αδερφό της να λέει κάτι, το επαναλαμβάνει (με το ίδιο ύφος και χροιά σαν να κάνει copy-paste) και έτσι το μαθαίνει! Μπορεί, να απασχοληθεί ώρα μόνη της και να ζωγραφίσει, να γράφει μικρά ορνιθοσκαλίσματα ίδιου μεγέθους που τα λέει γράμματα!
Είναι δύο διαφορετικοί μαθησιακοί τύποι τα δυο μου παιδιά! Είναι έξυπνα και τα δύο, το ίδιο έξυπνα! Αλλά αναρωτιέμαι η μάνα… Είναι το εκπαιδευτικό μας σύστημα φτιαγμένο για έναν μόνο μαθησιακό τύπο? Και αν ναι, δεν είναι αυτό, πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ άδικο???
Και αν το σύστημα αυτό δεν μπορούσε να βοηθήσει παιδιά που θέλουν να καταλάβουν τα πράγματα που τους διδάσκει πριν το μάθει, επειδή δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για το κάθε παιδί (δάσκαλος έλεγε ότι ο χρόνος που έχει βγάλει για το κάθε παιδί, είναι 1μιση λεπτό!), πως θα μπορέσει να τα βοηθήσει αν τα παιδιά γίνουν πιο πολλά σε κάθε τάξη?
Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούν? Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουν μερικά πράγματα? Και αν τα οικονομικά του τόπου μας δεν φτάνουν για να γίνεται μια σωστή δουλειά στα παιδιά μας. Τα παιδιά μας που τα μεγαλώνουμε να έχουν μια αυτοπεποίθηση, αξίες, γνώσεις και μετά πάνε στο σχολείο και αναρωτιέσαι αν ή πότε θα τα χάσουν όλα αυτά! Τότε ας αφήσουν και ανοιχτό το ενδεχόμενο ο κάθε γονιός να κανονίσει -αν το θέλει- μόνος του την πορεία του παιδιού του. Πως? Στο εξωτερικό υπάρχει το γνωστό homeschooling. Το παιδί και ο γονιός μαθαίνουν την ύλη που ορίζει το Υπουργείο, από το ΣΠΙΤΙ! Και κάθε χρόνο, δίνει το παιδί εξετάσεις για να δουν αν προχωράει σωστά! Και το homeschooling δεν είναι απαραίτητα μόνο με τον γονιό και μόνο του στην κουζίνα του σπιτιού δίχως συμμαθητές. Μπορεί να είναι μια τάξη μέσα στο σπίτι, με οπτικό, ακουστικό υλικό, παιχνίδια εκπαιδευτικά κλπ και με άλλα 4-5 παιδάκια όπου οι γονείς αναλαμβάνουν κάποια μαθήματα ή ακόμη θα μπορούσαν φαντάζομαι να πληρώνουν ομαδικά έναν καθηγητή να τους κάνει μάθημα εκεί που δεν μπορούν οι ίδιοι! Δίνουν τον χρόνο στο κάθε παιδί να καταλάβει, να μάθει. Να μάθει πραγματικά, δίχως να το ξεχάσει την επόμενη μέρα. Λύσεις υπάρχουν! Αρκεί να μας δώσουν το ΟΚ!
Δεν μπορείτε να διδάξετε επαρκώς τα παιδιά μας, δώστε μας την δυνατότητα να τα διδάξουμε εμείς! Αναρωτιέμαι λοιπόν η μάνα. Του χρόνου, που θα πάει ο γιος μου στην πρώτη δημοτικού και αργότερα στην δευτέρα, στην τρίτη, θα νιώσει ποτέ του βλάκας? Επειδή ο δάσκαλος δεν έχει το περιθώριο να του εξηγήσει για να καταλάβει? Θα νιώσει βλάκας επειδή θα επιβραβεύεται ο διπλανός του που έμαθε στην ιστορία ακόμη και που είναι το κόμμα στην κάθε πρόταση, ενώ αυτός δεν μπορούσε?
Αναρωτιέμαι είπα! Δεν είμαι σίγουρη… Μπορεί να τα βγάλει πέρα μια χαρά! Αλλά αναρωτιέμαι! Γιατί υπάρχουν τόσοι τύποι παιδιών! Το κάθε ένα μαθαίνει διαφορετικά, αλλά τα στέλνουμε όλα σε ένα σχολείο που διδάσκει βάσει τον έναν τύπο. Και όλα τα άλλα τα σταμπάρουμε! Και να σου τα φροντιστήρια δημοτικού, ξεπηδάνε σαν τα μανιτάρια. Να διαβάσουν τα παιδιά μας. Να τους μάθουν πως να πλησιάσουν λιγάκι στον μαθησιακό τύπο που ζητάει το σχολείο! Ο Αϊνστάιν είπε το εξής: «Όλοι είναι ιδιοφυΐες Αλλά όταν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώσει ένα δέντρο, τότε πάντα θα πιστεύει πως είναι βλάκας!»! Ρε παιδιά… Μήπως είχε δίκιο ο άνθρωπος? Αναρωτιέμαι…
Το Blog μιας Μαμας 