Οι καισαρικές μας!

Δεν θα σας εξιστορήσω τις καισαρικές μου πάλι, το έχω κάνει και για τις δύο σε παλιότερα άρθρα μου. Εδώ κι εδώ αν θέλετε να τις θυμηθείτε, αλλά θα σας πω για τις καισαρικές γενικά και για το πόσο εύκολο είναι ένας γιατρός να σας καταφέρει να γεννήσετε με μια καισαρικούλα!

 

Καταρχάς, ας πούμε πως το ποσοστό των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι το ψηλότερο στον κόσμο, με ποσοστά 40% σε δημόσια μαιευτήρια και έως 65% σε ιδιωτικά, ΧΩΡΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ. Ποσοστά δηλαδή, πολύ πιο πάνω από το ποσοστό 15% που θεωρείται από την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι καλύπτει ιατρικές ανάγκες. (Συστάσεις ΟΗΕ για μείωση των καισαρικών στην Ελλάδα)

 

Τι συμβαίνει? Ας πούμε λιγάκι πως ένας τοκετός μπορεί να χρειάζεται πολύ περισσότερη ώρα από μια καισαρική τομή. Ειδικά εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις, οι οποίες γίνονται υποτίθεται για το καλό του φυσιολογικού και γρήγορου τοκετού, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά, γίνονται ενώ οι γιατροί γνωρίζουν ότι μετά από κάποιες παρεμβάσεις, ο τοκετός προχωρά σε μια καισαρική! Και βέβαια, αυτές οι παρεμβάσεις ξεκινούν πριν από τον τοκετό.

 

Περιμένοντας στο τέλος της εγκυμοσύνης η μανούλα να γεννήσει το μωράκι της, να το δει να το χαρεί, να ελαφρύνει και πάλι λίγο, πολλές φορές αγχώνεται. Φτάνει η προθεσμία και κοντεύει στις 40 εβδομάδες! Ας μείνουμε λοιπόν και λίγο εδώ. οι 40 εβδομάδες και η ημερομηνία που σας έχει δώσει ο γιατρός σας, δεν είναι ημερομηνία λήξης, αλλά Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού! ΠΙΘΑΝΗ. Άρα μπορεί να γεννηθεί νωρίτερα, μπορεί και αργότερα. Και αυτό δεν είναι κακό. Το μωρό αποφασίζει πότε είναι έτοιμο να βγει και όταν το αποφασίσει, βγαίνει! Πολύ απλά! Όταν το αποφασίσει ο γιατρός, πολύ συχνά, πάνε στραβά τα πράγματα και καταλήγουμε σε μια καισαρική! Η καισαρική, έχει σώσει ζωές μαμάδων και μωρών, όταν λοιπόν είναι αναγκαία, εννοείται πως είναι μια λύση ζωής. Όταν όμως δεν είναι, πρέπει να θυμόμαστε πως πρόκειται για μια εγχείρηση, η οποία έχει μεγαλύτερο ρίσκο και μεγαλύτερες πιθανότητες επιπλοκών από ότι ο φυσικός τοκετός. Και για την μαμά και για τον θηλασμό, αλλά και για το μωρό, το οποίο πολλά προβλήματα -πιθανόν- θα τα βγάλει αργότερα. Τόσο αργότερα που κανείς δεν αναφέρει πια την καισαρική (δερματικά θέματα, άσθμα, αλλεργίες, άγχος, κλπ)! (C-Section Babies 5 Times More Likely To Develop Allergies και C-Section May Raise Child’s Risk of Allergies, Asthma: Study)

 

Στο εξωτερικό, περιμένουν μέχρι και τις 42 εβδομάδες και πολλές φορές και τις 43εις για να ξεκινήσουν κάποιου είδους πρόκληση. Περιμένουν το μωρό να ετοιμαστεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό άλλωστε!

 

Στην Ελλάδα, φοβάσαι να πας στον γυναικολόγο εκεί κοντά στις 40 εβδομάδες, γιατί θα σου κάνει κολπική εξέταση να εξετάσει τον τράχηλο και αναρωτιέσαι αν σου έβαλε κάποιο τζελ ή υπόθετο, ή αν έκανε δακτυλική αποκόλληση υμένων ώστε να ξεκινήσει ο τοκετός! Γιατί τόση βιασύνη? Πόσο δύσκολο να περιμένουμε?

 

Και μετά από λίγες μέρες μετά την εξέταση, ξεκινάνε τα πονάκια, σπάνε τα νερά (αν είσαι τυχερή). Ή σου λέει, πάμε για πρόκληση. Άλλωστε το μωρό μεγάλωσε όσο χρειάζεται. Έτοιμο είναι! Γιατί να περιμένουμε κι άλλο? Κι αν πάει κάτι στραβά? Το παίρνεις εσύ το ρίσκο? Εγώ δεν το παίρνω! Και ντιν ντιν ντιν! Καμπανάκια βαράνε στο κεφάλι της εγκύου! Γιατί 9 μήνες το έχει στην κοιλιά της το μωρό! Να το χάσει τώρα? 2 φορές την ίδια ερώτηση μου έκαναν! Και 2 φορές δεν πήρα το ρίσκο!

 

Έχει ισχιακή προβολή το μωρό (πόδια κάτω). Σιγά μην αλλάξει στάση τώρα στις 38 εβδομάδες! Δεν έχει χώρο!

Έχει περιτύλιξη λώρου! Δεν θα μπορεί να γεννηθεί!

Υπάρχει κίνδυνος αν μείνει περισσότερο από 40 εβδομάδες το μωρό στην κοιλιά! Πάμε για πρόκληση!

Έχεις προηγηθείσα καισαρική, μόνο καισαρικές μπορείς να κάνεις πια!

Έχεις ζάχαρο, έχεις μικρή λεκάνη, έχεις πίεση, έχεις έχεις έχεις! Παίρνεις το ρίσκο?

 

Και καμία δεν το παίρνει και πολύ σωστά κάνει! Γιατί δεν παίρνεις ρίσκο εκείνη την ώρα! Δεν παίζεις με την ζωή του μωρού! Κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά που σου αραδιάζει ο γιατρός είναι αλήθεια ή όχι. Ή απλά, ο γιατρός δεν σου έχει εξηγήσει πως μπορείς να περιμένεις. Ζητάς και μόνη σου πρόκληση, αλλά δεν σου λέει τους κινδύνους!

 

Και πας για πρόκληση! Και πόσο χαίρομαι όταν τελικά μια μαμά καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά μετά από πρόκληση! Αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δεν τα καταφέρνουν. Γιατί όσο πρόκληση και να βάλεις σε έναν οργανισμό που δεν είναι έτοιμος να γεννήσει, απλά θα πονάει, θα πονάει και δεν θα αντέξει για πολύ! Κι αν είσαι τυχερή, θα σου βάλουν επισκληρίδιο, γιατί οι πόνοι αυτοί δεν αντέχονται! Δεν είναι οι φυσικοί πόνοι που έχουν σχεδιαστεί να τους αντέχει μια γυναίκα! Όταν όμως βάλεις επισκληρίδιο, δεν νιώθεις το σώμα σου, αλλά και να το ένιωθες, έτσι ξαπλωμένη που σε έχουν ανάσκελα, πως θα γεννήσεις? Πως θα βοηθήσεις με το σώμα σου και με την βαρύτητα να προχωρήσει ο τοκετός?

 

Πρέπει να πάμε για καισαρική θα σου πουν. Κι εκείνη την ώρα αν πεις κάτι, θα σου πουν και για τους παλμούς του μωρού. Μπορεί να είναι και αλήθεια, μιας και έχει ταλαιπωρηθεί. Δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί άλλωστε… Παίρνεις το ρίσκο? Όχι βέβαια!

 

Αν είσαι και πάλι «τυχερή», θα κάνεις καισαρική με επισκληρίδιο. Θα δεις το μωρό σου μόλις γεννηθεί! Θα ζήσεις αυτή την μαγική στιγμή, όσο στραβά και να πήγαν τα πράγματα. Αν είσαι όπως εγώ, θα σε κοιμίσουν και θα χάσεις την εμπειρία αυτή! Θα δεις το μωρό σου όταν ξυπνήσεις και καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου!

 

Από τη στιγμή που θα στο φέρουν κοντά σου, απλά θα ζεις στον παράδεισο! Θα πονάς βέβαια, αλλά το μωρό σου θα είναι καλά, εσένα θα σου περάσει αν δεν κάνεις καμιά επιπλοκή, και θα πας σπίτι με το μωρό σε 4-5 μέρες. Μπορεί να μην τα καταφέρεις με τον θηλασμό, γιατί άργησε το γάλα να κατέβει, επειδή το μωρό μπορεί να ήταν ληθαργικό από την αναισθησία, αλλά το μωρό σου είναι καλά και αυτό έχει σημασία!

 

Αυτό έχει σημασία! Πάντα! Αλλά αν είχε γεννηθεί φυσιολογικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα! Το μωρό θα ήταν έτοιμο στην ώρα ΤΟΥ να γεννηθεί, θα γεννιόταν πιο εύκολα, εσύ δεν θα πονούσες τόσο μετά, θα θήλαζε πιο εύκολα και αργότερα, δεν θα πάθαινε αναπνευστικές λοιμώξεις όπως πολλά παιδιά πλέον, ούτε θα είχε πολύ πιθανόν δερματικά θεματάκια ή αλλεργίες. Και προπάντων, θα είχες ζήσει κι εσύ και το μωρό σου τον τοκετό που σας αξίζει! Και μόνο στην ψυχολογία της μαμάς και του μωρού, ένας φυσιολογικός τοκετός, είναι τεράστιο δώρο!

 

Το μόνο που με παρηγορεί εμένα, είναι το γεγονός ότι κατάφερα να θηλάσω για πολύ καιρό τα παιδιά μου! Και πάλι πέρασαν τα δερματικά τους, τις αλλεργίες τους και τα αναπνευστικά τους! Θα μου πείτε, μπορεί να μην φταίει η καισαρική τους! Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρη πως φταίει! Και παρ’ όλο τον θηλασμό πάλι έχουν τα θεματάκια τους. Αναρωτιέμαι αν ΔΕΝ θήλαζα, πόσο περισσότερα θα είχαν, ή πόσο βαριά!

 

Ναι, δεν έχουν όλα τα παιδιά της καισαρικής τέτοια προβλήματα, αλλά πολλά έχουν! Γιατί? Επειδή βολεύουν οι καισαρικές? Και έτσι απλά θα το αφήσουμε αυτό? Μήπως θα έπρεπε να ζητάμε από τους γιατρούς μας περισσότερο σεβασμό? Ας ξεκινήσουμε έστω με το «δεν κάνω πρόκληση! Δεν μπαίνω νωρίτερα να γεννήσω!» Μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος. Κι αυτά που θα σας πει, να σας τα υπογράψει σε ένα χαρτί! Ζητάτε τα πάντα γραπτά και με υπογραφή! Μήπως θα κωλώσει? Κι ας πάτε και για δεύτερη γνώμη αν χρειαστεί!

 

Μύγα σε τσίμπησε? Θα μου πείτε… Ξέρετε τι γίνεται? Πας να γεννήσεις όμορφα, σου βγαίνει αλλιώς και όλοι σου λένε να μην στεναχωριέσαι, το μωρό σου έχεις στην αγκαλιά σου και είναι καλά! Τι το ψάχνεις? Και προσπαθείς να το ξεχάσεις! Και νιώθεις και τύψεις που δεν ήξερες ή που δεν μπορούσες να πεις και τίποτα εκείνη την ώρα, γιατί είσαι αδύναμη. Και δεν θες να το συνεχίσεις το θέμα, γιατί δεν θα βρεις το δίκιο σου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά σου, αλλά το αγκαθάκι δεν φεύγει και αρχίζεις να βρίσκεις το κουράγιο να ψάχνεις, και όσο ψάχνεις τόσο πιο κορόιδο νιώθεις. Και αρχίζεις να θυμώνεις, και θυμώνεις και θυμώνεις και τελικά μιλάς! Και αν έχεις μπλογκ, γράφεις κιολας!

 

Μελλοντικές μανούλες, δεν σας τα λέω αυτά για να σας τρομάξω. Για να σας υποψιάσω τα λέω! Διαβάστε τριγύρω, ενημερωθείτε και αποφασίστε! Μακάρι να το είχα κάνει κι εγώ πριν τις γέννες μου, αλλά δεν το έκανα. Αυτό το μετανιώνω τώρα, αλλά μου το έχω συγχωρήσει. Δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να γνωρίζω! Πολύ απλά! Δεν ήξερα! Για αυτό προσπαθώ εσείς να γνωρίσετε, γιατί εύχομαι όλες οι μαμάδες και όλα τα μωράκια, να έχουν ονειρεμένους τοκετούς! Με πολλές ευχές λοιπόν, κλείνω!

 

 

http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=39&aid=48494#.UkXkUIbz-y8

http://www.medicalnewstoday.com/articles/256915.php

http://health.usnews.com/health-news/news/articles/2013/02/25/c-section-may-raise-childs-risk-of-allergies-asthma-study

Advertisement

Γιατί δεν δίνω δεκάρα ΣΤΑ παιδιά των φαναριών!

Δεν δίνω μόνο δεκάρα για τα παιδιά των φαναριών, ραγίζει η καρδιά μου που τα βλέπω, αλλά έχει χρόνια που πήρα την απόφαση να μην ξαναδώσω δεκάρα στα μικρά τους ικετευτικά χεράκια!

 

Πριν γεννήσω τον Γιώργο, έμενα Χαλκίδα με τον άντρα μου. Σας το έχω αναφέρει παλιότερα. Τότε, όπως όλοι ειδικά οι προ παιδιών άνθρωποι, βγαίναμε κι εμείς αρκετά συχνά. Ε, λοιπόν, ακόμη θυμάμαι ένα πολύ ευγενικό ξανθό γαλανομάτικο αγοράκι, γύρω στα 5-6 θα ήταν. Όπως φανταζόμουν ότι θα ήταν και ο δικός μου γιος, όταν κάποια στιγμή έκανα παιδί (γαλανομάτης μπαμπάς, όνειρα βλέπετε…). Πουλούσε χαρτομάντιλα!

 

«Θα θέλατε να πάρετε χαρτομάντιλα παρακαλώ?» ρωτούσε!

Πάντα στον πληθυντικό, πάντα με ένα αγνό χαμόγελο, πάντα ευγενικό και τόσο γλυκό. Το έπιανα στη συζήτηση. Από που είναι, αν πάει σχολείο, που είναι η μαμά του και ο μπαμπάς του. Δεν μου είπε ποτέ ολοκληρωμένη απάντηση. Η τσάντες μου είχαν γεμίσει χαρτομάντιλα και όποτε ερχόταν να με ρωτήσει αν ήθελα, πάντα λύγιζα και αγόραζα. Και το κοιτούσα με λύπηση και ταυτόχρονη τρυφερότητα καθώς έφευγε…

 

Μια μέρα, οδηγούσα κοντά στον δρόμο της παραλίας της Χαλκίδας. Μπροστά μου, ένα αγροτικό που οδηγούσε ένας μελαχρινός κύριος. Γύφτος? Τσιγγάνος? Δεν ξέρω! Και τότε, σταμάτησε μπροστά μου, ένα τσούρμο παιδιά πήγαν να πηδήξουν στην καρότσα του και αυτός τους απάντησε:

«Όχι ακόμη! Πάτε για άλλη μια γύρα. Θα περάσω να σας πάρω σε καμιά ώρα!»

Σοκαρίστηκα!!! Όχι ότι δεν το ήξερα! Το ήξερα, αλλά το έβλεπα μπροστά μου! Ήμουν μάρτυρας μιας καλοστημένης δουλειάς. Μιας καλοστημένης δουλειάς εις βάρος παιδιών! Από το σοκ μου, ούτε πινακίδες κατέγραψα! Προσπάθησα να την θυμάμαι, αλλά δεν τα κατάφερα! Αναρωτήθηκα αν εγώ το είδα τόσο εύκολα, γιατί το κράτος δεν το έχει δει ποτέ και γιατί δεν κάνει κάτι γι αυτά τα μικρά παιδιά! Θύμωσα και πήρα την απόφασή μου! Ποτέ πια δεν θα ξαναδώσω ούτε μια δεκάρα στα παιδιά αυτά!

 

Την επόμενη φορά που είδα το παιδάκι αυτό το γλυκό, του εξήγησα όμορφα ότι δεν θα του ξαναδώσω χρήματα, γιατί αν δεν δίνει κανείς μας, τότε δεν θα χρειάζεται να κάνει αυτό που κάνει! Έκλαιγα μέσα μου… Αναρωτιέμαι αν το κατάλαβε ή αν ένιωσε πως το προδίδω…

 

Φέτος, στην Χαλκίδα  πάλι, έπινα το καφεδάκι μου παρέα με τον Μάκη και τσουπ, ένα καστανόξανθο μακριμάλλικο κοριτσάκι με καστανοπράσινα ματάκια και όμορφα ρουχαλάκια, πουλούσε και πάλι χαρτομάντιλα. Του χαμογέλασα και του είπα πως δεν θα πάρω. Του χάιδεψα τα μαλλιά και φεύγοντας, του έπεσε ένα σκουπιδάκι από την τσέπη, το σήκωσε και το πήρε στα σκουπίδια να το πετάξει. Βούρκωσα! Ένα κοριτσάκι σαν όλα τα άλλα. Σαν το δικό μου, αντί να παίζει στις κούνιες, δούλευε επειδή είμαστε τελικά ρατσιστές, μιας και πουλάει και πιο πολλά από όσο τα μελαχρινά και άπλυτα γυφτάκια! Τα καστανόξανθα παιδιά, τα βλέπουμε πιο δικά μας. Τα γυφτάκια τα έχουμε και λίγο χεσμένα (σορρυ για τα Γαλλικά μου, αλλά αλήθεια δεν είναι?)!

 

Και χτες πάλι, έξω από μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ στη Ρόδο πια, δύο αγοράκια περίμεναν να πάρουν τα καροτσάκια στο αυτοκίνητο για να τους μείνει το ευρώ να το πάρουν! Και γύρισα στο ένα και το ρώτησα:

«Γιατί δεν είσαι σχολείο αγόρι μου?»

«Γιατί δεν πάω!» μου απάντησε

«Γι αυτό δεν σου δίνω λεφτά να ξέρεις. Γιατί αν κανείς δεν σου δίνει, θα ήσουν σχολείο τώρα!» και μπήκα μέσα…

 

Έχει τύχει σε μεγάλους να δώσω ελεημοσύνη. Το αν είναι ψεύτες, αν δεν τα χρειάζονται πραγματικά ή αν θα πάρουν την δόση τους ή δεν ξέρω γω τι άλλο, είναι δική τους δουλειά! Ίσως δίνω για να νιώσω κι εγώ καλύτερα! Ξέρετε, ανώτερη και διάφορα τέτοια, ή επειδή νιώθω ένα τσίμπημα εκείνη την ώρα. Στα παιδιά το τσίμπημα γίνεται μαχαιριά, ναι το ομολογώ ότι ακόμη και τώρα είναι μεγαλύτερη όταν πρόκειται για ένα καλοπλυμένο παιδί που μοιάζει με τα δικά μου… Ίσως γιατί παραμένει κάποιο ρατσιστικό στοιχείο μέσα μου, ίσως όμως επειδή αναρωτιέμαι αν το έχουν κλέψει από την μαμά του, ή αν το πούλησαν οι γονείς του για να ζήσουν τα άλλα αδερφάκια τους, ή άλλα σενάρια πάντα τραγικά… Και ναι, πάντα αναρωτιέμαι αν τρώνε ξύλο ή αν τα κακομεταχειρίζονται αν δεν γυρίσουν με αρκετά χρήματα πίσω, αλλά δεν αγοράζω ΤΙΠΟΤΑ! Και σας καλώ να κάνετε το ίδιο! Γιατί, αν κανείς μας δεν δίνει ΠΟΤΕ χρήματα στα παιδιά των «φαναριών», τότε αυτά τα παιδιά δεν θα είναι πλέον εκμεταλλεύσιμα. Τότε δεν θα υπάρχει πλέον το εμπόριο αυτών των παιδιών, τότε ίσως, ΙΣΩΣ να μπορούν να ζήσουν κι αυτά μια κάποια παιδική ηλικία!

 

Πρόσφατα βγήκε νομοθεσία η οποία λέει πως αν δεις κάποιους που ζητάνε ελεημοσύνη και έχουν μαζί τους κουταβάκια που πολύ πιθανόν να είναι ναρκωμένα ή ποτισμένα με αλκοόλ για να είναι ήρεμα, μπορείς να ζητήσεις να στο δώσουν να κάνεις εξετάσεις, ώστε να το πάρουν μακριά τους, σε κάποιο φιλοζωικό σύλλογο! Και πολύ καλά έκαναν! Και έγινε βούκινο, και το μάθαμε όλοι και στο FB και παντού! Για τα παιδιά αυτά όμως? Δεν υπάρχει κάτι??? Αναρωτιέμαι…

 

Αφού λοιπόν το κράτος αδυνατεί να κάνει κάτι γι αυτά τα παιδιά και να μαζέψει όλους αυτούς τους έμπορους των παιδικών ψυχών, όσο κι αν αυτό με θυμώνει, μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι, σας παρακαλώ, ας μην δίνουμε δεκάρα ΣΤΑ παιδιά αυτά, για να τους αποδείξουμε πως δίνουμε πολύ περισσότερο από μια δεκάρα ΓΙΑ αυτά!!!

Ταμπέλες στα παιδιά!

Πολλοί αναφέρονται στα μονοζυγωτικά δίδυμα και στα δίδυμα γενικότερα για να πείσουν πως ένα μωρό γεννιέται και όχι δημιουργείται όσον αφορά τον χαρακτήρα του. Ακόμη κι αν η εμβρυική ζωή του μωρού θεωρήσουμε πως συμβάλλει στον χαρακτήρα του μέσω των ορμονών που παίρνει από την μητέρα του κατά την περίοδο κύησης (κατά πόσο δηλαδή η μητέρα είναι ήρεμη, γεμάτη τρυφερά συναισθήματα ή άγχος, λύπη, κλπ την περίοδο της εγκυμοσύνης), και πάλι στα δίδυμα υποθέτουμε πως θα είχαν παρόμοιο αν όχι ίδιο χαρακτήρα.

Ίδιο DNA, ίδιοι γονείς, ίδια περίοδο εγκυμοσύνης, αλλά και ίδια περίοδο βρεφικής ηλικίας, κι όμως έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλα είναι πιο ώριμα, άλλα πιο δραστήρια, άλλα πιο ντροπαλά, κ.ο.κ. Και αναρωτιέμαι τον λόγο πολλές φορές. Όχι! Δεν έχω δίδυμα, άρα περιμένω και την γνώμη των μαμάδων που έχουν. Έχω παρατηρήσει όμως κάτι!

Όπως κι εγώ που έχω δύο διαφορετικής ηλικίας και φύλου παιδιά, τα ξεχωρίζω σε κάποια θέματα που έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, αδυναμίες, δυνάμεις, κλπ, έτσι ξεχωρίζουν και οι μαμάδες των διδύμων τα μικρά τους. Και βέβαια το θεωρώ άκρως φυσιολογικό. Ειδικά όταν για παράδειγμα το ένα από τα δύο έμεινε στην ΜΕΝΝ περισσότερο καιρό. Εκεί ίσως παίζει πάντα μια περισσότερη υπερπροστασία στο μικρό αυτό ζουζούνι, ακόμη κι αν τελικά δεν του έχει μείνει κανένα θεματάκι!

Αυτό όμως που θεωρώ ίσως λίγο άδικο στα διδυμάκια, είναι η διαφοροποίηση που κάνουν καμιά φορά (συχνά πυκνά το ακούμε κιόλας), στο «μεγάλο» και στο «μικρό»! Δηλαδή πιο έτυχε να βγει πρώτο από τα δύο! Και έτσι ξαφνικά, μπαίνει μια ταμπελίτσα στο ένα και στο άλλο. Το μεγάλο, θα μεγαλώσει έχοντας μεγαλύτερες ευθύνες, θα περιμένουν υποσυνείδητα οι γονείς τους να συμπεριφέρεται σαν ο πιο μεγάλος, και το μικρό, θα μεγαλώσει με τις ευκολίες ή τις δυσκολίες του μικρότερου παιδιού, ακόμη κι αν η διαφορά τους είναι μόνο μερικά λεπτά! Σκεφτείτε το…

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, μια σκέψη κάνω, αλλά σήμερα το είδα για άλλη μια φορά μπροστά μου. Στην παιδική χαρά, μια μαμά με δύο διδυμάκια που έτυχε και πιάσαμε μια λίγων λεπτών συζήτηση και μου είπε πως ο «μεγάλος» και ο «μικρός», μπλα μπλά! Και όντως, ο μεγάλος ήταν πιο γενναίος στην παιδική χαρά, έμοιαζε όντως η συμπεριφορά του σαν πιο μεγάλου παιδιού και ο μικρός, ήταν σαν μωρό. Το πρόσεχαν πιο πολύ, ήταν πιο μωρουδίστικη η συμπεριφορά του! Ακόμη και ο άντρας μου έκανε σχόλιο για το «μικρός» και «μεγάλος»! Ήταν ξεκάθαρο πως η ταμπελίτσες είχαν ευοδώσει! Τα μικράκια αυτά, είχαν πιστέψει και εκπλήρωναν τον ρόλο τους! Δύο ίδια αγοράκια, ίδιας ηλικίας παρά μερικά λεπτά, είχαν δύο διαφορετικούς ρόλους!

Ναι, θα συμφωνήσω πως το κάθε παιδί διαμορφώνει τον χαρακτήρα του! Πιστεύω στην ελεύθερη διαμόρφωση χαρακτήρα, όσο αυτό είναι εφικτό. Πολύ δύσκολο να μην διορθώσεις, να μην δείξεις, να μην προσδιορίσεις, αλλά όσο γίνεται, πιστεύω πως δίχως πολλά πολλά όχι, δίχως τιμωρίες, δίχως φωνές, δίχως βαρβάτα όρια, το παιδί εκδηλώνει τον χαρακτήρα του ελεύθερα! Και λοιπόν θα καταλήξω τελικά στο εξής.

Μια μόνο ταμπελίτσα, (μικρός, μεγάλος, δυνατός, χαζός, όμορφος, ντροπιάρης, κακός, κλπ), πόσο μάλλον πολλές, ανοίγουν/κλείνουν μονοπάτια και διαμορφώνουν χαρακτήρα σε ένα παιδί, το οποίο μπορεί να ήταν διαφορετικό αν το αφήναμε ελεύθερο! Αν δεν μπορούμε να ΜΗΝ βάλουμε ταμπελίτσα στα μικρά μας, ας προσέχουμε πολύ τι είδους ταμπελίτσα θα είναι αυτή! Ακόμη και καλή να είναι, για το παιδί μπορεί να είναι βάρος! Να πρέπει να την φτάσει για να μην μας απογοητεύσει ή να παλεύει να την σβήσει γιατί απλά είναι too much…

Food for though… 😉

Υ.Γ. Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!

Πρώτη μέρα στο σχολείο! 2013-2014

Ένα περίεργο πράγμα όμως κι αυτό!? Την κάθε μέρα την ζεις, δεν περνάει τόσο γρήγορα! Κάποιες μέρες ποιο γρήγορα από τις άλλες, κάποιες μέρες πιο αργά. Τον χρόνο τον θυμάσαι. 365 μέρες συνολικά και όλες πάνω κάτω τις καταλαβαίνεις επίσης. Πως γίνεται λοιπόν ΤΑ χρόνια να περνάνε τόσο γρήγορα???

Το πρώτο μου μωρό έγινε πρωτάκι! Πήγε πρώτη μέρα σήμερα με την σάκα του στο σχολείο, πήρε τα βιβλία του και τα έφερε με χαρά στο σπίτι που ξαναμύρισε σχολείο, έκατσε στην τάξη, έμαθε τους κανόνες του σχολείου (όπως πχ το ότι δεν βάζουν τα πόδια τους πάνω στο θρανίο και ότι δεν ενοχλούν -συνέχεια- τον διπλανό τους (μεταξύ μας τώρα, το συνέχεια νομίζω πως ήταν προσθήκη του Γιώργου)), η ομάδα του κέρδισε τους αγώνες στην γυμναστική και στις 11.30, όταν χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουν, βγήκε έξω ενθουσιασμένος και με αγκάλιασε με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη. Ούτε καν θυμήθηκε να σκουπίσει το φιλί που του έδωσα στο μάγουλο! Το αγοράκι μου! Ξύπνησε ενθουσιασμένος, «μεγάλη μέρα σήμερα!» μας έλεγε!

«Μεγάλη μέρα» στο σεκόντο και η Ναταλία μας! Το δεύτερο μωρό μας, που σήμερα πήγε πρώτη μέρα παιδικό! Σε δύο κατ’ ακρίβεια για να αποφασίσει σε ποιον τελικά θα πάει από Δευτέρα! Και αποφάσισε να πάει σ’αυτόν που είχε πάει στην ίδια ηλικία και ο αδερφός της. Ξέγνοιαστος παιδικός σταθμός, γεμάτος χρώματα, ξυποληταρία, μουσική και χαρούμενα παιχνίδια! Δίχως κλάματα όπως και ο αδερφός της τότε, χάθηκε στην τάξη και βρήκε να κάνει αυτό που της άρεσε για την λίγη ώρα που την άφησα μόνη της σήμερα!

Δύο χαρούμενα παιδιά παρέδωσα σήμερα στα σχολεία τους. Δύο καλά, χαρούμενα παιδιά γεμάτα αυτοπεποίθηση και φαντασία! Δύο παιδιά έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο, να τον κάνουν καλύτερο. Δύο παιδιά γεμάτα όνειρα για το μέλλον!

Δασκάλες των παιδιών μου, αυτά τα δύο παιδιά που σας εμπιστεύομαι, είναι το φως της ζωής μου. Της δικής μου και του μπαμπά τους! Γι αυτά τα παιδιά έχουμε ξοδέψει ώρες μελέτης, ώρες συζήτησης, μα πάνω απ’ όλα δίνουμε δίχως όρια, όλη μας την αγάπη και αφοσίωση. Αυτά τα ματάκια που θα σας κοιτάνε και θα είστε σαν την μαμά τους, μιας και η μαμά δεν θα είναι εκεί, θα σας εμπιστευτούν και θα σας πιστέψουν. Θα μάθουν από σας, θα σας αγαπήσουν και από σας θα μάθουν να αγαπούν το σχολείο. Όπως και όλα τα παιδιά, όλων των μαμάδων και μπαμπάδων. Μπορεί το σχολείο να μην είναι όπως θα θέλατε να είναι, να δυσκολεύεστε και να θυμώνετε που κι εσείς αλλιώς τα περιμένατε αλλά αλλιώς πρέπει να δουλέψετε, ΑΛΛΑ, αυτά τα παιδιά που σας εμπιστεύομαι εγώ σήμερα, είναι οι αγάπες μου! Σας παρακαλώ πολύ, …να το θυμάστε! 😉

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια! Από τα πιο μικρά, ως τα πιο μεγάλα! Καλή σχολική χρονιά στους δασκάλους τους! Καλή σχολική χρονιά και σε μας! 🙂

Παει και το καλοκαίριιιιι!!!

 

Αύριο ξεκινάνε τα σχολεία! Για μένα το καλοκαίρι μόνο τότε τελειώνει (Καλά μην τρελαθούμε, Ρόδο μένω, μπάνια κάνουμε και αργότερα), άρα σήμερα είναι η τελευταία μέρα του! Σήμερα αφού περάσαμε την πρώτη ώρα της ημέρας μας στους γιατρούς από τους οποίους έπρεπε να περάσει ο Γιώργος και γυρίσαμε σπίτι θα περάσουμε μια χαλαρή μέρα σαν όλες τις άλλες του καλοκαιριού.

 

Το απογευματάκι θα πάμε σε παιδότοπο και νωρίς το βραδάκι θα πέσουν στα κρεβατάκια τους για να αρχίσουμε σιγά σιγά να συνηθίζουμε το νέο ωράριο (αν και δεν συνηθίζεται στους μεγάλους, κάτι γίνεται με τα μικρά)! Και αύριο Αγιασμός! Τα αυριανά θα σας τα γράψω σε νέο ποστ, φωτογραφίες κλπ! Ε, τι? Μόνη μου θα χαίρομαι? 😉

 

Σκέφτομαι λοιπόν το καλοκαίρι που πέρασε και κάνω έναν απολογισμό! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι!

 

Αν και περιμέναμε πως ίσως ο Γιώργος χάσει κανένα δοντάκι, τελικά όλα τα διαμαντάκια του συνεχίζουν να στολίζουν το χαμόγελό του. Φέτος όμως έμαθε να κολυμπά δίχως μπρατσάκια! Είχα πει ότι θα τον βάλω κολύμβηση αλλά τελικά δεν τα κατάφερα με τα σούρτα φέρτα μας. Θα πάμε του χρόνου. Τα κατάφερε όμως, και μέχρι το τέλος του καλοκαιριού πηδούσε από τον βατήρα της πισίνας και κολυμπούσε πάλι μέχρι την άκρη της πισίνας για να επαναλάβει την διαδικασία τόσες φορές ώστε να μην αντέχει άλλες! Η Ναταλία ξεφοβήθηκε το νερό και έβαζε και την φατσούλα της μέσα!

 

Φέτος το καλοκαίρι τα ξαδερφάκια έπαιζαν πολύ πιο όμορφα χωρίς πολλούς καβγάδες. Ο Γιώργος και η Ναταλία έριξαν αρκετούς καβγάδες έπεσαν και μερικές σφαλιαρίτσες, ο Γιώργος άρχισε να την πειράζει λίγο περισσότερο, αλλά τα βρίσκουν και πιο γρήγορα και αγαπιούνται όλο και πιο πολύ! Η Ναταλία έμαθε να βάζει νερό στο κρασί της και ο Γιώργος να επιμένει για το δίκιο του και τους λόγους που θα πρέπει να είναι αυτός ο «αρχηγός» της παρέας. Να το παίζει λίγο περισσότερο αντράκι και η Ναταλία λίγο πιο πολύ μπαλαρίνα!

 

Το καλοκαίρι ο Γιώργος έμαθε να ψιλοδιαβάζει, να θέλει να γράψει λέξεις, να έχει καλύτερο χιούμορ και να μην θέλει πια να τον φιλάω και πολύ πολύ. Και ΑΝ αυτό συμβεί, σκουπίζει αμέσως το μαλακό του μαγουλάκι! Πότε θα αρχίσει να τραβιέται και από τις αγκαλιές άραγε? Η Ναταλία βέβαια θέλει πολλά φιλάκια και πολλά χαδάκια και πολλές αγκαλίτσες, πολλά τσιμπιδάκια, και πολλά κοριτσίστικα που μας τρελαίνουν ώρες ώρες!

 

Η Ναταλία μας δείχνει πόσο έτοιμη είναι κι αυτή να πάει τουλάχιστον κάποιες μέρες την εβδομάδα σε παιδικό σταθμό και πόση χάρη έχει στις κινήσεις της όταν χορεύει, που πραγματικά αναρωτιέμαι από που τα έχει μάθει όλα αυτά! Ωρίμασε και το μικρό μας, και άρχισε να συζητάει πιο πολύ για να μας πείσει για την γνώμη της, ενώ έμαθε να κρατάει τα βαρβάτα νεύρα της! Είναι τόσο όμορφο να τα ακούμε να καταστρώνουν και τα δύο μαζί σχέδια, να συζητάνε για διάφορα θεματάκια, να παίρνουν ο ένας το μέρος του άλλου!

 

Περάσαμε όμορφα και φέτος. Πήγαμε διακοπές σε τριγύρω ξενοδοχειάκια στην Ρόδο για ΣΚ, πήγαμε θάλασσες, πήγαμε διακοπές στην Χαλκίδα αλλά και Σκύρο να παντρέψουμε τον μικρό αδερφό του Μάκη (οποίος έχει τελικά μεγαλώσει) , είδαμε πως από δω και πέρα μπορούμε να καθόμαστε στην παραλία λίγο πιο χαλαροί και να παίζουν τα παιδιά δίχως να εξαφανίζονται στον ορίζοντα, δίχως να θέλουν ντε και καλά να πάνε στα βαθιά μόνα τους, κλπ! Εννοείται πως συνεχώς τα επιβλέπουμε, αλλά έχει αρχίσει και μια μικροχαλάρωση. Ο καθένας μας έχει την σειρά του στην χαλάρωση, ενώ ο άλλος έχει τα μάτια του 14!

 

Αυτό το καλοκαίρι, φτιάχτηκε και το δωμάτιο των παιδιών. Θα σας βάλω κι από αυτό φωτογραφίες όταν τελειώσουν και όλες οι μικρολεπτομέρειες. Αλλά το σημαντικό είναι ότι τα παιδιά ευχαριστιούνται τον χώρο τους, θεματάκια δεν είχαμε στην αλλαγή και πλέον κοιμόμαστε μόνο 2 στο κρεβάτι μας και τα μικρά στα δικά τους κρεβατάκια! Μεγάλη αλλαγή αν σκεφτούμε πως εδώ και 6μιση χρόνια έχουμε τουλάχιστον 1 παιδί στο κρεβάτι μας! 😉

 

Αυτό το καλοκαίρι έβαλα το μεγάλο στοίχημα να μην φωνάζω στα παιδιά και έχω ηρεμήσει πολύ! Όλα είναι στο μυαλό τελικά! Αρκεί να το καταλάβεις!…

 

Το καλοκαίρι αυτό πέρασε! Ήταν ένα όμορφο καλοκαίρι, γεμάτο γέλια, χαρούμενες στιγμές, γεμάτες στιγμές, γεμάτο παιδικές και γονεϊκές αναμνήσεις! Ήταν το καλοκαίρι που όταν τελείωνε, το αγοράκι μου το μεγάλο θα ξεκινούσε δημοτικό και που το μικρό μου κοριτσάκι θα ξεκινούσε παιδικό. Που με λίγα λόγια, μετά από 6μιση χρόνια, θα υπάρχουν ώρες στο σπίτι που θα είμαι τελείως μόνη! Και ήρθε ο Σεπτέμβρης!

 

Πάει το καλοκαίρι! Από μικρή τρελαινόμουν για τον Σεπτέμβρη και γενικά τις αλλαγές της εποχής. Δεν έχει αλλάξει αυτό! Αυτή η προσμονή για τα όσα θα έρθουν, για όλα τα όμορφα, συνεχίζει! Νέα εποχή θα χαραχτεί, νέες αναμνήσεις, νέες εμπειρίες! Καλώς να έρθουν! Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι! Πάει το καλοκαίρι! Πάμε για το Φθινόπωρο! Καλή αρχή αύριοοοοοοο 🙂