Έρχονται (δηλαδή ήρθαν ουσιαστικά) τα Χριστούγεννα και αρχίζουν σιγά σιγά και οι γιορτούλες των σχολείων και των παιδικών σταθμών! Τι μεγάλη συγκίνηση να βλέπεις τα παιδάκια σου ίσως και για πρώτη φορά, να παίρνου μέρος σε μια παιδική γιορτούλα στην οποία σίγουρα χρειάζεσαι χαρτομάντιλα για να μην γίνεις ρεζίλι ή να μοιάζεις με τον Alice Cooper προς το τέλος της γιορτής!!!
Φέτος πάει και η Ναταλία μου παιδικό σταθμό. Σε έναν υπέροχο παιδικό σταθμό που επέλεξε σχεδόν μόνη της μετά από βόλτα σε τρεις συνολικά. Δεν θα το κρύψω πως αυτός ήταν και ο δικός μου αγαπημένος, μιας και ο Γιώργος είχε πάει εκεί, όταν ήταν στην ηλικία της μικρής μας. Ένας παιδικός σταθμός που αφήνει την μαμά να μείνει μέσα, για όσο θέλει και χρειάζεται το παιδί, ή να μείνει απ’ έξω σε έναν όμορφο χώρο πίνοντας καφεδάκι, κάτι που κάνω κι εγώ σχεδόν καθημερινά, όχι επειδή με χρειάζεται η Ναταλία (από την πρώτη μέρα μπήκε μέσα φουριόζα δίχως πρόβλημα ανασφάλειας), αλλά επειδή ο όμορφος αυτός σταθμός, είναι μακριά από το σπίτι. Μένω εκεί και διαβάζω, μπαίνω στο facebook, τα λέω με την φίλη πια Καίτη, ιδιοκτήτρια του σταθμού, παίρνω την Ναταλία, πάμε στο σχολείο του Γιώργου και μετά σπίτι… Σ’ αυτόν τον παιδικό σταθμό, τα μικρά κάνουν τις χειροτεχνίες τους και λίγο βοηθούν οι δασκάλες. Μπορεί να βγάλουν μια μουτζούρα, αλλά είναι η δική τους μουτζούρα! Αυτό δεν έχει σημασία? Τέλος πάντων. Ας μπω στο ψητό!
Σεπτέμβρη ξεκινούν τα παιδιά σιγά σιγά, μέχρι να συνηθίσουν πάει Οκτώβρης και λίγο μετά… ξεκινάνε οι πρόβες για την γιορτούλα του σχολείου, ξεκινούν οι χειροτεχνίες που θα πάρουν τα μικρά μαζί τους, ξεκινά ο ενθουσιασμός από τα ίδια αλλά και τις μαμάδες! Το παιδί μου θα είναι ταρανδάκι? Μπράβο Ναταλία! Το ξέρεις το ποίημα σου? Θα το μάθεις μην ανησυχείς! Ακόμα κι αν δεν το μάθεις, μας πειράζει? Όχι βέβαια!
Τι θα κάνετε Ναταλία στην γιορτή σας? Θα χορέψετε??? Μπράβοοοο! κλπ κλπ! Ενθουσιασμός και από τα μικρά που όλοοοοοι θα πάμε να την δούμε, θα την χειροκροτήσουμε και θα συγκινηθούμε!
Οι δασκάλες αγχώνονται! Η γιορτή πρέπει να αρέσει στους γονείς. Το κάθε παιδί να έχει ισάξιο ρόλο. Να πει σωστά το μέρος του. Να μην στεναχωρηθεί κανείς! Και τα παιδιά κάνουν κάθε μέρα πρόβα!
Μαμάααα, μου αρέσει πολύ να κάνω πρόβα. Και τον Νοέμβρη το ίδιο μου είπε! Η μαμά βλέπει και μια δυο πρόβες. Δάκρυα! Αχ τι θα κάνω στην γιορτή καλές μου μαμάδες! Και τον Δεκέμβρη η Ναταλία ξαφνικά, δεν θέλει να πηγαίνει στην γιορτή! Ο μουσικός έχει μακριά μαλλιά! Μα πάντα είχε! Η στολή της θα είναι ταρανδάκι και θα είναι καφέ! Μα το ήξερε από πριν και της άρεσε! Η κυρία την μάλωσε πριν καιρό! Ίσως την έθιξε, ποιος ξέρει? Και ένας συμμαθητής της την χτύπησε και πάλι πριν καιρό! Μα γιατί να το θυμηθεί τώρα!
Και η καλή μου Καίτη, και μια άλλη καλή φίλη, μου είπαν το αυτονόητο! Στρεσάρονται βρε με την γιορτή… Αλλάζει το πρόγραμμα του σταθμού. Πιέζονται, βαριούνται, αγχώνονται! Και η Ναταλία κλαίει όταν της λέω ότι θα πάμε σχολείο. Μετά από καιρό θα πάμε πάλι αύριο! Δεν μπορώ να φύγω ούτε για αστείο, ούτε για κάποια δουλειά από κει. Βγαίνει κλαίγοντας γιατί ξεκάθαρα πια το είπε, πως δεν της αρέσει η πρόβα! Πως δεν την νοιάζει η γιορτή, αλλά το τελευταίο το μετανιώνει, κάθε τόσο γιατί ζηλεύει που οι άλλοι θα κάνουν!
Θα πάμε αύριο μαζί! Αν δεν θέλει, δεν θα κάνει πρόβα. Αν δεν θέλει, δεν θα κάνει γιορτή. Θυμάμαι στην ηλικία της έτρεμα την ώρα της γιορτής. Ακόμη και στο δημοτικό δεν σήκωνα ποτέ το χέρι μου για να μου δώσουν ποίημα. Προτιμούσα να είμαι αγγελάκι σιωπηλό, δίχως φόβο κάποιου σαρδάμ, ή κάποιου λάθους. Δίχως τον φόβο να γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο! Έτσι το έβλεπα. Τα μικρά μας πόσο σίγουρο είναι πως δεν το βλέπουν έτσι? Γιατί καμιά φορά μετά το ποίημα τους ξεσπάνε σε κλάμα? Γιατί ντρέπονται να το πουν, γιατί χτυπάει η καρδούλα τους γρήγορα και η αναπνοή τους είναι κοφτή? Γιατί βαριούνται στην πρόβα? Γιατί αισθάνονται περίεργα τον τελευταίο καιρό? Αγχώνονται? Νιώθουν με τις καταπληκτικές τους κεραίες το άγχος και την αναμπουμπούλα του σταθμού?
Ευτυχώς στον δικό μας παιδικό, το άγχος για μια άψογη γιορτή δεν υπάρχει. Δεν τα πιέζουν πολύ, το έχω δει, αλλά όσο να’ ναι η πρώτη φορά για ένα παιδί, είναι δύσκολη! Στολές υπερπαραγωγή δεν θα φορέσουν όπως ίσως σε άλλους παιδικούς, για να μην ζοριστούν, η χορογραφία δεν θα είναι ισάξια με αυτή της λίμνης των κύκνων επίσης για να μην ζοριστούν, αλλά αν ακόμη κι αυτά τα λίγα φτάνουν για να ζορίσουν κάποια?
Και αναρωτήθηκα και μίλησα με την φίλη Καίτη, για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά? Δεν θα μπορούσαν να γίνονται αλλιώς οι γιορτούλες? Δίχως βαρβάτη προετοιμασία? Ένα τραγουδάκι ας πούμε? Μια έκθεση με φωτογραφίες τους, με τις χειροτεχνίες τους για να θαυμάσουμε όλοι μαζί, οι γονείς και τα παιδιά μαζεμένοι πάλι μαζί, να μιλήσουν για τους μήνες που πέρασαν. Να πει και το κάθε παιδί τι του άρεσε πιο πολύ. Ίσως να έκαναν γονείς και παιδιά μια δραστηριότητα λίγο αστειούτσικη κιόλας, να γελάσουν με τα παιδιά. Κάτι που να μην χρειάζεται να αλλάξει το όμορφο πρόγραμμα του παιδικού… Και πήρα την απάντηση! Οι γονείς περιμένουν το παιδί τους να πει ποίημα, να φορέσει στολή, να το χειροκροτήσουν! Το παιδί μου ήταν το ομορφότερο, με το πιότερο νάζι, δυσκολότερο ποίημα που όμως είπε απίθανα, τι χαριτωμένα ντράπηκε, κοίτα το μωρέ έκλαψε, κλπ κλπ! Φωτογραφίες, βίντεο και όλα τα συναφή…
Είμαστε εμείς ο λόγος? Και βέβαια και οι ίδιοι σταθμοί που μπαίνουν στο τρυπάκι να ευχαριστήσουν τους γονείς! Να δείξουν ίσως και τι καλός παιδικός είναι! Αλλά κι εμείς? Εγώ? Για να θαυμάσω και να θαυμάσουν και οι άλλοι μαζί μου το εκπληκτικό μου παιδί, υποκύπτω? Το αφήνω να ζοριστεί? Να ζοριστεί λίγο με την αλλαγή του σχολείου, του νέου γι αυτήν σχολείου, δεν είναι αρκετό? Θέλω να μου αποδείξει και κάτι άλλο? Γιατί? Ναι ΟΚ, θα μου πείτε, τα άλλα παιδιά δεν έχουν πρόβλημα (ή δεν το εκδηλώνουν, θα ρωτήσω εγώ), ίσα ίσα που το χαίρονται (ή τους δείξαμε πως πρέπει να το χαίρονται θα ξαναρωτήσω). Επειδή ένα παιδί έχει θέμα θα σταματήσουν οι γιορτές?
Δεν έχει μόνο το δικό μου παιδί πρόβλημα. Ντε φάκτο! Το λένε και οι δασκάλες… Όλα (άντε όχι όλα, ας πω πολλά) σπάζονται μετά από λίγο καιρό, όλα έχουν το λίγο άγχος και ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά παιδικού σταθμού (τα μεγαλύτερα έχουν ίσως καλύτερους μηχανισμούς διαχείρισης, άλλο κεφάλαιο αυτό). Ίσως κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε αν θα πρέπει να το υποστούν αυτό το νέο άγχος και για ποιον λόγο πρέπει να τον υποστούν… Αυτό αναρωτιέμαι… Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα…
Υ.Γ. Δοκιμάστε στη γιορτή του παιδιού σας να σκεφτείτε πως θα νιώθατε αν ανεβαίνατε στην σκηνή μπροστά σε όλο τον κόσμο, να πείτε έναν λόγο… Και μόνο στη σκέψη, η καρδιά σας θα αρχίσει να χτυπάει δυνατά! 😉
Υ.Γ. 2 Κι εγώ μπήκα στο τρυπάκι της γιορτούλας! Ακόμα εκεί μέσα είμαι, μην νομίζεται ότι τα λέω για τους άλλους…
Υ.Γ. 3 Καίτη, ευχαριστώ γιατί με άκουγες πραγματικά όταν σου μίλησα. 🙂
Το Blog μιας Μαμας 