Ο ρατσισμός του παιχνιδιού!

 

Τρώω αρκετό ψάξιμο για να βρω τα δώρα των παιδιών τα Χριστούγεννα και αμέσως μετά για τα γενέθλια. Στόχος μου είναι, παιχνίδια που να μην χρειάζονται μπαταρίες, εκτός αν αυτές κάνουν κάτι δευτερεύον, αλλά και πάλι, το δίχως μπαταρίες μου αρέσει ακόμη περισσότερο.

 

Ψάχνω για κάποιο παιχνίδι που να βάζει το παιδί σε σκέψη, σε δημιουργικό πνεύμα, κάτι να του μάθει, κάτι να του κεντρίσει την φαντασία (εκεί διαφωνούμε και με τον άντρα μου που θεωρεί ότι το παιχνίδι πρέπει να είναι για παιχνίδι και στα γούστα του παιδιού, και το εκπαιδευτικό παιχνίδι απλά να τους το πάρεις εκτός γιορτών. Ας μην κάνουμε όμως τον ίδιο διάλογο και τώρα!). Ψάχνω από σελίδες στο ίντερνετ κυρίως και μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων για πιο φτηνές λύσεις αν υπάρχουν. Όπως και να το κάνουμε, υπάρχει και το οικονομικό στη μέση…

 

Τα παιδιά μου είναι 7 και 4! Αγόρι και κορίτσι! Και φέτος συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά, πόσο ρατσιστικά αντιμετωπίζουν οι περισσότερες βιοτεχνίες παιχνιδιών τα παιδιά, ανάλογα με το φύλο τους! Και περιττό να σας πω πόσο ωραιότερα παιχνίδια έχουν τα αγόρια από τα κορίτσια! Πιο hands-on να το πω? Δημιουργικά, με σκέψη, με ικανότητες. Δηλαδή, πραγματικά να φρίξεις! Ειδικά στην Ελλάδα, γιατί από εξωτερικό μπορείς να βρεις πολλά όμορφα και για τα κορίτσια, με ανεβασμένο το κόστος βέβαια, μιας και αν θες το κορίτσι σου να μάθει και κάτι άλλο πλην των συνηθισμένων, πρέπει να το πληρώσεις ακριβά!

 

Σε μεγάλα παιχνιδάδικα εδώ στην Ελλάδα, μπορείς άνετα να βρεις μικροσκόπια, σετ γιατρού, σετ επιστήμονα, παιχνίδια με ξύλα, σφυριά, κλπ, ΑΛΛΑ αν το πάρεις σε κοριτσάκι θα σε κοιτάει καλά καλά νομίζοντας πως έκανες λάθος, γιατί στην συσκευασία θα έχει φωτογραφίες από αγοράκια, τα παιχνίδια θα είναι σε αγορίστικα χρώματα (αλλά αυτό το ξεπερνάμε ας πούμε)!

 

Για τα κορίτσια θα βρεις κουζινικά, ροζ συσκευασίες με κοσμήματα ή χάντρες για να φτιάξουν μόνα τους, είδη μαγειρικής, κούκλες με μπιμπερό, σετ μακιγιάζ, πιστολάκια για τα μαλλιά, κλπ! Παράδειγμα: Μετά από ψάξιμο, και μιας και η Ναταλία βλέπει ένα παιδικό με μια μικρή γιατρό, ήθελα να της πάρω ένα σετ γιατρού! Είπα να μην έχει ρε παιδί μου αγοράκι πάνω ή να είναι ντε και καλά μπλε, αλλά λίγο πιο προσεγμένο. Επέλεξα λοιπόν ένα λίγο καλύτερο μαγαζί για να της πάρω. Είχε δύο σετ. Ένα μπλε πλαστικό τσαντάκι με το σετ του γιατρού και ένα κόκκινο χαρτονένιο βαλιτσάκι με σχεδόν τα ίδια εργαλεία μέσα και ήταν παρακαλώ, σετ… νοσοκόμας!!! Ναι στο 2014!!!

 

Τα αγόρια μας παίζουν με μεκανό, με βίδες, με επιστημονικά παιχνίδια και μικροσκόπια, και τα κορίτσια με κούκλες, μεικ απ, και πρίγκιπες! Τέλεια!!! Ναι, το ξέρω πως για τα αγόρια έχει και τις κλασικές μπετονιέρες, όπλα, πολεμιστές, τέρατα, κλπ, αλλά τουλάχιστον ακόμη και στα κλασικά παιχνιδάδικα βρίσκεις και όμορφα παιχνίδια για αγόρια. Για κορίτσια όμως δύσκολα!

 

Υπάρχουν επιλογές και το γνωρίζω. Από κει ψωνίζω! Αλλά είναι σπάσιμο να το βλέπεις τόσο καθαρά μπροστά σου! Τα χαζοχαρούμενα κοριτσάκια και τα έξυπνα δυνατά αγόρια! Τώρα που η γυναίκα έχει φτάσει μέχρι το φεγγάρι, να συνεχίζουμε να ψωνίζουμε τα ίδια και τα ίδια στα παιδιά μας, να τα αποχαυνώνουμε και να τους φοράμε ρόλους και πρέπει και δεν πρέπει λόγω συσκευασίας και χρώματος! Πως το πολεμάς αυτό όλο το μέγα πρόβλημα που συνεχίζει και θα συνεχίζεται για χρόνια ακόμη!

 

Μέχρι κάποια ηλικία, στην Ναταλία δεν είχαμε αγοράσει παιχνίδι. Είχε του Γιώργου. Έπαιζε με αυτοκινητάκια, με σφυριά, με κατσαβίδια, μπάλες, κλπ! Μετά αρχίσανε τα δωράκια, άρχισε να καταλαβαίνει, άρχισε να βλέπει τα άλλα κορίτσια. Και τώρα…

 

Στη Ναταλία αρέσει το ροζ, ο Γιώργος το θεωρεί κοριτσίστικο! Και δεν μιλάω για το χρώμα. Μιλάω για την φιλοσοφία που υπάρχει πίσω από το χρώμα. Δεν θα βάλω στον Γιώργο ροζ μπλουζάκι αν δεν θέλει, αλλά θα πάρω στον Μάκη ροζ μπλουζάκι (αντρικό όχι με δαντελίτσες είπαμε), για να το δει ο Γιώργος. Θα φορέσω μπλε μπλούζα, για να το δει η Ναταλία. Θα πω στη Ναταλία για γιατρούς γυναίκες και επιστήμονες, και θα πω και στον Γιώργο για άντρες που μαγειρεύουν τέλεια, ζωγράφους κλπ. Θα τους τονίσω το γεγονός ότι δεν υπάρχει επάγγελμα που να μην μπορεί να κάνει μια γυναίκα ή ένας άντρας αντίστοιχα. Βλέπουν και τριγύρω όμως, δεν ζουν στην γυάλα! Κάνεις εσύ την υπέρβαση, το παιδί μπορεί να τσινίσει! «Μα είναι αγορίστικο αυτό μαμααααα!», το δουλεύεις ψάχνοντας παιχνίδια με ροζ χρώμα, αλλά με χρήση του μυαλού ταυτόχρονα, το πληρώνεις και αρκετά, μέχρι εκεί ωραία!

 

Πόσο θα συνεχιστεί αυτό? Και γιατί το δεχόμαστε άραγε? Από πότε αποφασίσαμε πως μεγαλώνουμε είτε αγόρια που κάποτε θα γίνουν έτοιμοι για μάχη (άλλη λέξη μου έρχεται τώρα αλλά έχει χάρη που διαβάζει και ο μπαμπάς μου το blog χαχα), επιστήμονες με μόνο την επιστήμη τους σαν εφόδιο από μικρά ή ποδοσφαιριστές και οδηγούς της Φορμουλα 1 που θα έχουν από δίπλα τους κορίτσια για τρόπαια (τα δικά μας κορίτσια), από την μια sexy ντυμένα, μέσα στο make-up και το βαμμένο μαλλί και χτενισματάκι και από την άλλη νοικοκυρεμένες καλές νοικοκυρές και μαγείρισσες, με τις οποίες βαριέσαι να ανοίξεις μια κουβέντα της προκοπής γιατί δεν έχουν ιδέα τίποτα άλλο από αυτό που θα τους πλασάρει η εκάστοτε barbie της tv? Πραγματικά μου έρχεται να λανσάρω σειρά παιχνιδιών! Ψάχνει κανείς να επενδύσει? 😆

 

Εσείς πως το αντιμετωπίζετε αυτό αλήθεια?

Advertisement

Μια όμορφη εμπειρία!

 

Έχει 2 μέρες τώρα που γύρισα από ένα ταξίδι που πήγα μόνη μου. Έλειψα τρεις φουλ μέρες και μέσα σ’αυτές είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρω να σας δώσω να καταλάβετε γιατί έχω τόσο ενθουσιαστεί, τόσο ώστε να γράψω ένα ποστ σ’αυτό εδώ το μπλογκ, αλλά τις εμπειρίες μου και τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί με άλλα εδώ μέσα. Κι αυτό λοιπόν θα κάνω και τώρα.

 

Την Παρασκευή ξημερώματα, χτύπησε στις 5 το ξυπνητήρι μου για να προλάβω το αεροπλάνο. Το πρώτο πρωινό από Ρόδο για Αθήνα. Το μεγάλο μου άγχος όλο το βράδυ και ο λόγος που δεν κοιμήθηκα τόσο καλά όσα θα χρειαζόταν, μιας και είχα και ένα απαίσιο κρύωμα, ήταν μήπως ξυπνήσει η Ναταλία και βάζει τα κλάματα καθώς θα φεύγω. Τίποτα δεν συνέβει τελικά. Ετοιμάστηκα, μπήκα στο αεροπλάνο και βρέθηκα στην Αθήνα. Από κει, εύκολα έφτασα στον χώρο όπου θα ξανασυναντούσα φίλες που είχα γνωρίσει την προηγούμενη φορά και νέες που θα ερχόντουσαν στο σεμινάριο πρώτη φορά.

 

Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στον χώρο, ένιωσα την ίδια ζεστασιά που είχα νιώσει και την πρώτη φορά και θυμήθηκα γιατί μου είχε αρέσει και τότε. Τον Νοέμβρη είχα πάει για το πρώτο σεμινάριο που πρέπει να παρακολουθήσει μια γυναίκα που θέλει να γίνει πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας. Τώρα, ήμουν εκεί για το δεύτερο, το μεγαλύτερο και τελευταίο από τα απαραίτητα για την πιστοποίηση. Τρεις φουλ μέρες, θα μοιραζόμασταν και θα μαθαίναμε.

 

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όσο κι αν ήθελα να πάρω αγκαλιά τα τρία μικρά μωράκια που βρισκόντουσαν με τις μαμάδες τους εκεί, αλλά κρατούσα απόσταση ασφαλείας λόγω του κρυώματος, όλα πήγαν όπως τα θυμόμουν, όπως τα φανταζόμουν και ακόμη καλύτερα!

 

Συζητούσαμε, γελούσαμε, παίζαμε, μαθαίναμε όλες οι γυναίκες μαζί, το πως και το τι χρειάζεται για να είσαι μια γυναίκα βοηθός μητρότητας. Πως θα μεταφέρεις τις γνώσεις σου, την ηρεμία σου, την αγάπη σου, σε όποια έγκυο μαμά σε χρειάζεται για να μπορεί κι αυτή να ζήσει με τη σειρά της, έναν ήρεμο τοκετό. Πως θα μπορέσουμε να την βοηθήσουμε να αντεπεξέλθει μετά στον νέο της ρόλο, και πως θα την ακούσουμε και θα την καταλάβουμε, δίχως να την κρίνουμε, δίχως να την φοβίσουμε, δίχως να την βαρύνουμε, δίχως να την πιέσουμε με τα δικά μας πιστεύω.

 

Κάναμε ασκήσεις, μασάζ, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, κλάψαμε! Άλλες ξαπλωμένες, άλλες καθιστές σε μαξιλάρια, σε μπάλες, σε στρωματάκια, ανάσκελα, μπρούμυτα, οκλαδόν, θηλάζοντας! Όπως η κάθε μια ένιωθε άνετα. Όλες καταλαβαίναμε η μία την άλλη, αν και διαφορετικές, είμασταν μια ομάδα. Η μια έβλεπε τα θετικά της άλλης και αναρωτιόμασταν αν μπορεί να εννοεί τα αρνητικά της και αν πράγματι καταλαβαίνει τα υπέροχα θετικά της. Η κάθε μια δυναμική αλλά και ευάλωτη στα δικά της θέματα. Η κάθε μια με τις δικές τις τύψεις, με τις δικές τις πληγές, αλλά πραγματικά εγώ ένιωθα πως ήμουν σε ένα κοπάδι από λέαινες. Η μία να φροντίζει την άλλη, να προστατεύει την άλλη, να κάνει παρέα με την άλλη, και να χαϊδεύει η μία την άλλη, να την κρατά αγκαλιά, να γελάει και να παίζει η κάθε μια με την άλλη. Ένας κύκλος στοργής υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο και αν αυτό κάτι μου έδειξε, είναι το πόσο δυνατές μπορούν να είναι οι γυναίκες όταν είναι ενωμένες με αποδοχή και αγάπη η μία για την άλλη.

 

Αυτό που είδα, ήταν μια ομάδα γυναικών, γεμάτες ελπίδες, θετική σκέψη, και δύναμη για να αλλάξουν την Ελλάδα στο θέμα της μητρότητας. Μητρότητα, ξεκινώντας από την πρώτη της στιγμή. Την γέννα! Έτοιμες να βοηθήσουν όποια μητέρα το ζητήσει, και έτοιμες να βοηθήσουν η μία την άλλη για να το καταφέρουμε αυτό όλες μαζί!

 

Μπορεί να είμαστε λίγες, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον χρόνο και τις γυναίκες όταν θέλουν κάτι! Και η χαρά μου είναι πελώρια! Είμαι μια βοηθός μητρότητας υπό πιστοποίηση. Είμαι μόνη μου στη Ρόδο, αλλά καθόλου μόνη μου δεν νιώθω! Έχω να δώσω, έχω πολλά να δώσω! Έχω να πάρω ακόμη περισσότερα και δεν είμαι μόνη μου. Είμαι σε ένα κοπάδι από γυναίκες που με αγαπούν και τις αγαπώ. Που γίναμε για λίγο ένα πριν να χωριστούμε η κάθε μια με την «αποστολή» της, έτσι όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν! Έζησα ένα τριήμερο που όση κούραση κι αν είχαμε, οι ώρες πέρασαν γρήγορα και άλλο τόσο να είχαμε, πάλι λίγο θα μας φαινόταν!

 

Πεθύμησα τα παιδιά μου, με πεθύμησαν κι αυτά! Γύρισα πίσω και γέμισε πάλι η αγκαλιά μου χαρούμενες φατσούλες και γέλια! Ήταν μια εμπειρία ζωής. Μια πραγματικά όμορφη εμπειρία! Είμαι ευγνώμων 🙂

Χρόνια πολλά αγόρι μου!!!

Σας το είπα, δεν σας το είπα ότι είναι ο μήνας μας? Μάλιστα η αλήθεια είναι πως χτες είχε γενέθλια ο άντρας μου! Ο καλύτερος μπαμπάς που θα μπορούσαν να έχουν τα παιδιά μου! Ο καλύτερος σύζυγος που θα μπορούσα να έχω εγώ! Και του χρόνου, σου υπόσχομαι πως θα σου κάνω δικό σου ξεχωριστό ποστ, μιας και θα κλείνεις και τα 40! Χρόνια σου πολλά λοιπόν αγάπη μου, για χτες!

Σαν χτες λοιπόν, είχαμε πάει στο Έλενα να γεννήσω τον Γιώργο! Το πρώτο μου παιδί! Τελικά γέννησα πριν 7 χρόνια σαν σήμερα! 7 ολόκληρα χρόνια! Δεν ήξερα τότε τι ακριβώς σημαίνει το να είσαι μαμά, αλλά το κατάλαβα μόλις έγινα! Ο ανοιχτομάτης μου, μου έδειξε πως όσα σχέδια και να κάνεις πριν να γίνεις μαμά, όσα υπόσχεσαι πως θα κάνεις ή δεν θα κάνεις, πολύ πολύ πιθανόν να αλλάξουν μόλις νιώσεις αυτή την απέραντη αγάπη που έχουν οι μαμάδες για τα παιδιά τους! Όταν καταλάβεις πως δεν είσαι πια όπως πριν, πως δεν ζεις γι αυτά που ζούσες πριν, αλλά βασικά, ζεις για τα παιδιά σου!

Αυτά αγόρι μου, αλλά κι άλλα πολλά μου δίδαξες από τις πρώτες μόνο μέρες που ήρθες κοντά μας! Και από τότε και μέχρι τώρα, μου έχεις διδάξει τόσα μα τόσα πολλά! Δεν θα μπορούσα να ζητήσω για ένα καλύτερο αγόρι! Είσαι τρυφερός, ευγενικός, κοινωνικός, ευαίσθητος, έξυπνος, πεισματάρης, ακούς τους άλλους και καταλαβαίνεις, έχεις ενσυναίσθηση, τόση που αναρωτιέμαι αν έχεις έρθει στον κόσμο αυτό για να τον αλλάξεις! Μπαίνεις στη θέση των άλλων και όταν βλέπεις την αδικία, θέλεις να την αλλάξεις! Το όνειρό σου, είναι να γίνεις επιστήμονας και να δημιουργήσεις κάτι το οποίο θα κάνεις τους πάντες ίσους, όλοι να έχουν φαϊ, όλοι να έχουν επιλογές, να είναι ελεύθεροι!  Και είσαι μόνο 7!

Σου εύχομαι αγόρι μου καλό, να καταφέρεις να κρατήσεις αυτά σου τα όνειρα ζωντανά ακόμη κι όταν θα έχεις μεγαλώσεις. Σου εύχομαι να τα καταφέρεις! Σου εύχομαι στην ζωή σου να είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος, ευτυχισμένος και αγαπημένος! Χρόνια σου πολλά αγοράκι μου! Σε αγαπάμε πολύ! Και σε ευχαριστούμε αγορι μου! Σε ευχαριστούμε για όλα! ❤

Χρόνια πολλά κοριτσάκι μου!

Ίσως θυμάστε όσες με διαβάζετε καιρό, πως τον Ιανουάριο βαριέστε να μας εύχεστε! Παιδιά και άντρας έχουν μέσα σε μια εβδομάδα γενέθλια! 🙂

Σήμερα έχει γενέθλια η μικρή μου Ναταλία! Μεγαλώνει, αλλά όσο και να μεγαλώσει, θα είναι πάντα η μικρή μου Ναταλία. Σήμερα γίνεται 4ων! Πριν 4 χρόνια, πήγα στο νοσοκομείο της Ρόδου με σπασμένα τα νερά! Πριν 4 χρόνια την είδα στην αγκαλιά μου μετά από μια ακόμη καισαρική! Πριν από 4 χρόνια είδα την πετίτ μικρή μου με τα κόκκινα χειλάκια να με κοιτάει στα μάτια και να κοιμάται στην αγκαλιά μου!

Τέσσερα χρόνια μετά, αυτό το μικρό κοριτσάκι μας έχει αλλάξει την ζωή! Αυτό το κοριτσάκι έχει τον δικό της όλοδικο χαρακτήρα. Άλλες φορές δυναμικά, άλλες με με ανασφάλεια, διασχίζει το μονοπάτι της ζωής της. Άλλες φορές στην αγκαλιά μου και άλλες τρέχοντας μπροστά. Σχεδιάζει με τον τρόπο της τα πάντα και μην τολμήσει κανείς να της τα αλλάξει. Ούτε καν να το προσπαθήσει δηλαδή!

Απαιτεί από τους πάντες αυτό που της φαίνεται δίκαιο να απαιτήσει, και όσο κουραστικό κι αν είναι αυτό για τους γύρω της καμιά φορά (και για μένα δηλαδή), είναι αυτό που δεν θα της αλλάξω! Θέλει κάτι? Θα βρει τρόπο να το κατακτήσει. Όμως μεγάλωσε η μικρή μου Ναταλία, αρχίζει πια και εκλογικεύεται και πόσο μου αρέσει όταν στα μάτια της βλέπω την λογική και την σκέψη. Τα γρανάζια να γυρνούν και να αρχίσει να ηρεμεί το βλέμμα της, όταν καταλαβαίνει πως πρέπει να κάνει και λίγο πίσω, να σταματήσει τις φωνές και να δεχτεί μια κάποια άλλη ιδέα.

Ντρέπεται τους αγνώστους, δεν της αρέσει να κλαίει μπροστά στους άλλους και προτιμά τα προβλήματά της και τα παράπονά της, να τα συζητά με μένα. Είμαι ακόμη γι αυτήν, ο άνθρωπος που νιώθει σίγουρη. Σίγουρη να κλάψει, σίγουρη να μιλήσει, σίγουρη ακόμη και για να χτυπήσει πάνω στα νεύρα της τις φορές που δεν καταφέρνει να κρατηθεί! Θα νιώσει και με άλλους σίγουρη όσο περνά ο καιρός. Δεν θα με χρειάζεται σε λίγο καιρό. Θα μεγαλώσει κι άλλο! Ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα!

Ναταλία, θέλω να θυμάσαι κάτι! Κοριτσάκι μου, σε θαυμάζω! Σε πολλά πράγματα, θα ήθελα να είμαι όπως είσαι εσύ! Θέλω να θυμάσαι πως είσαι υπέροχη! Σε κοιτάω να χορεύεις και πραγματικά εκείνη την ώρα πιστεύω πως είμαι θεατής μιας ταλαντούχας ύπαρξης! Με δέος κοιτάω τον τρόπο που μιλάς, ζωγραφίζεις, τραγουδάς και χορεύεις! Είναι απίθανο το πως μέσα σε 4 μόλις χρόνια είσαι αυτό που είσαι!

Χρόνια πολλά μικρό μου κοριτσάκι! Σε αγαπώ πολύ! Όλοι σε αγαπάμε μωρό μου! Όλοι! ❤

Το ελεύθερο παιδί!

Μητέρα είναι αυτός που έχει μεγάλα όνειρα για σένα, αλλά μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο ❤

 

Υπάρχει ένα τριπάκι (βασικά διάφορα υπάρχουν) στο οποίο μπορεί να πέσει κάποιος, και ίσως κατά καιρούς έχω πέσει κι εγώ. Όταν ένας γονιός μεγαλώνει (ή προσπαθεί να μεγαλώσει) το παιδί του με μια ήπια διαπαιδαγώγηση, βασικά προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά με τον δικό τους χαρακτήρα και όχι με αυτόν που θα άρεσε στους γονείς τους να έχουν, προσπαθώντας να μεγαλώσει παιδιά ελεύθερα, παιδιά που δεν φοβούνται τους γονείς τους, παιδιά που δεν κάνουν το σωστό επειδή φοβούνται την τιμωρία, αλλά κάνουν κάποια στιγμή το σωστό αλλά επειδή θέλουν να κάνουν το σωστό,αυτός ο γονιός ακούει πολλά και διάφορα.

 

Ακούει το πόσο κακομαθαίνει τα παιδιά του. Το ότι τα αφήνει κολλημένα πάνω του, πως δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν, πως τους κάνει κακό, πως δεν θα γνωρίζουν πως να αντιμετωπίσουν τον κόσμο, πως δεν θα είναι σαν τα υπόλοιπα παιδιά, θα είναι μαμάκηδες, πως τα δικά τους θα τα μεγαλώσουν αλλιώς, ή τα μεγάλωσαν αλλιώς και βγήκαν σούπερ και πολλά άλλα τέτοια! Και επειδή οι περισσότεροι από μας τους γονείς, η αλήθεια είναι, μεγαλώσαμε με τον τρόπο που όλοι μάς λένε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, έχουμε και ένα μικρό ερωτηματικό ώρες ώρες στο πίσω μέρος του μυαλού μας (ειδικά στις κάποιες δυσκολίες), έχουμε την ανάγκη να δούμε τα παιδιά μας να διαψεύδουν τους φόβους των τριγύρω. Και εκεί τσουπ, σκοντάφτουμε και πέφτουμε στο τριπάκι που σας έλεγα. Και τα κάνουμε θάλασσα, γιατί ενώ γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε, κάνουμε άλλα! Αυτά που μας λένε οι άλλοι ότι πρέπει να κάνουμε, ή κάτι στο ενδιάμεσο, ή κάτι άσχετο! Σαλάτα με λίγα λόγια!

 

Φαινομενικά λοιπόν, τα ελεύθερα παιδιά, δεν «κολλάνε»! Όταν θέλουν κάτι, θα επιμένουν, θα κλάψουν, θα φωνάξουν, θα διεκδικήσουν το δίκιο τους και με το δικό τους μυαλό, θα θεωρούν πως έχεις άδικο! Η επιμονή αυτή, το πείσμα και ο τσαμπουκάς τους, θα θεωρηθεί αγένεια, θα θεωρηθεί κακομάθημα του παιδιού, θα θεωρηθεί κακή διαπαιδαγώγηση. Σαν γονιός, θα ντραπείς, θα προσπαθήσεις να ηρεμήσεις το παιδί, θα παίξει και κανένα σχόλιο του στιλ, «λίγος χρόνος έχει μείνει μέχρι να βάλετε τις βάσεις για υπάκουα παιδιά!» και θα αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν κάτι περισσότερο πρέπει να κάνεις, θα μιλήσεις για τιμωρία στο παιδί, θα βάλεις τις φωνές. Γιατί κατά βάθος, θες να δουν και οι άλλοι πως τα παιδιά σου σε σέβονται! Αχ! Σε σέβονται! Γιατί άραγε μας λείπει και αποζητάμε τόσο τον σεβασμό? Και αλήθεια, νομίζουμε πως το υπάκουο παιδί αυτό κάνει? Σέβεται? Ή φοβάται? Κι εμείς μετά χαιρόμαστε μέσα στον εγωισμό μας, γιατί αν και γνωρίζουμε πως δεν είναι σεβασμός αλλά φόβος, οι άλλοι το θεωρούν σεβασμό? Τι καλά! Έχω τα καλύτερα παιδιά του κόσμου!

Και μετά έρχεται και η ανεξαρτησία. Το άλλο μεγάλο θέμα για κάποιον που δεν προσπαθεί να σπρώξει το παιδί του στην ανεξαρτησία (όσο αυτό ακόμα χρειάζεται την ασφάλεια) με κάθε κόστος! Και αφήνεις το παιδί σου κολλημένο πάνω σου, για μήνες, για χρόνια. Το κοιμίζεις κοντά σου, το κουβαλάς πάνω σου σε μάρσιπο και ακούς και πάλι σχόλια. «Μα έτσι δεν θα ξεκολλήσει ποτέ από πάνω σου» και «λογικό είναι να μην θέλει κανέναν άλλον εκτός από εσένα, αφού έτσι το έμαθες!» και «πως θα πάει σχολείο χωρίς κλάματα?» Και τελικά έρχεται ο καιρός που το παιδί θα πάει σχολείο και το αποδεικνύει πως δεν έχει πρόβλημα, είναι κοινωνικό, τα καταφέρνει! Και παίρνεις βαθιά ανάσα γιατί το απέδειξες! Χα! Γιατί έτσι θα σταματήσουν τα σχόλια. Αλλά έρχεται το δεύτερο και ενώ ξεκινά καλά το σχολείο, ξαφνικά δείχνει να σε χρειάζεται! Να κολλάει και πάλι πάνω σου και να μην θέλει κανέναν! Και εκεί αρχίζεις και νιώθεις περίεργα! Κλωνίζεσαι! Γιατί αλήθεια? Κουράστηκες? Χρειάζεται να αποδείξεις κάτι? Τι?

 

Το παιδί μου κοντεύει 4! Το άλλο, το «μεγάλο» κοντεύει 7! Δύο υπέροχα παιδιά! Πανέξυπνα, ταλαντούχα, καλά, κοινωνικά, ανεξάρτητα, ελεύθερα! Ελεύθερα να νιώσουν όπως θέλουν, να εκφραστούν όπως νιώθουν, μέχρι να μάθουν να διαχειρίζονται και τις αντιδράσεις τους! Ανεξάρτητα όταν αισθάνονται καλά, κολλημένα πάνω στην μαμά τους και τον μπαμπά τους όταν νιώθουν πιεσμένα! Αυτό δεν ήθελα? Να νιώθουν πως η μαμά και μπαμπάς είναι και θα είναι για πάντα, το λιμάνι τους? Εκεί που όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, μπορούν να βρουν την γαλήνη και την συμπαράσταση? Αυτό δεν είναι το θέμα? Να μπορούν να αισθάνονται ελεύθερα για να διεκδικήσουν, να γελάσουν, να πετάξουν, να αποτύχουν, να κλάψουν, να θυμώσουν, να κολλήσουν μέσα στην αγκαλιά μας, δίχως να αισθάνονται κριτική, απογοήτευση και πως ο θαυμασμός μας έχει μειωθεί? Ακόμη και σε πισωγυρίσματα, σε αποτυχίες, σε άσχημες στιγμές! Αυτό θα πει σιγουριά!

 

Το ξαναλέω. Η κόρη μου κοντεύει 4! Ο γιος μου τα 7! Στα δύσκολα έρχονται κοντά μου. Ο Γιώργος πολλές φορές και στον μπαμπά του. Συζητάει, ακούει την γνώμη μας, μας λέει τις σκέψεις του. Τις όμορφες σκέψεις του, αυτές που τον κάνουν να ντρέπεται και λίγο. Αυτές που τον προβληματίζουν! Η Ναταλία, δυναμική, όταν θέλει κάτι, θα βρει τρόπο να τα καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα σου σπάσει τα νεύρα και θα μαλλιάσει η γλώσσα της. Θυμάμαι πως έτσι ήμουν κι εγώ! Κάπου τον έχασα αυτόν τον δυναμισμό στην πορεία. Έχω ορκιστεί να προσπαθήσω να μην της τον χάσω κι αυτής! Αυτός ο δυναμισμός της, παράλληλα με το γεγονός ότι μιλάει πολύ σωστά, μάλλον μας έχει κάνει να περιμένουμε πολλά από αυτήν. Ίσως περισσότερα από όσα πρέπει. Ίσως ξεχάσαμε και τον Γιώργο στην ηλικία της. Και τώρα τελευταία, η Ναταλία μου θύμισε πως πρέπει να θυμάμαι πως είναι ακόμη μικρή! Είναι το μωρό μου. Με χρειάζεται! Νιώθει ανασφάλεια τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησα να την πείσω πως δεν αισθάνεται έτσι. ¨οοοοχιιιιιι, είσαι ανεξάρτητη εσύ! Σε μεγάλωσα σωστά! Γιατί να μην είσαι? Να δες το αδερφό σου!» Και τελικά κατάλαβα (νομίζω)… Είσαι το μικρό μου κοριτσάκι, σε μεγάλωσα με τον τρόπο που σε μεγάλωσα, για να νιώθεις ελεύθερη να βρίσκεσαι στην αγκαλιά μου, κολλημένη όπως παλιά, μέχρι να νιώσεις αρκετά έτοιμη να αντιμετωπίσεις ότι καινούργιο συμβαίνει στην ζωή σου! Γιατί θέλω να γίνεις τόσο γρήγορα ανεξάρτητη? Γιατί να μην με χρειάζεσαι?

 

Γιώργο μου, Ναταλία μου, είμαι εδώ! Όσα χρόνια κι αν περάσουν, εύχομαι να νιώθετε ελεύθεροι να έρχεστε κοντά μας και να νιώθετε την αγάπη και τον θαυμασμό μας. Γιατί τώρα αλλά και για πάντα, σας αγαπάμε, σας θαυμάζουμε και σκεφτόμαστε μόνο τα καλύτερα και για τους δυο σας! Αυτό δεν θα το αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Η μεγάλη μας προσδοκία, είναι να είστε αυτό που θέλετε να είστε! Συγνώμη που καμιά φορά πέφτουμε μέσα στα «τριπάκια». Κι ευχαριστούμε που μας θυμίζετε να βγούμε από κει μέσα 🙂

Πάει ο παλιός ο χρόνος!

 

Πάει και το 2013! Ήρθε το 2014, γεμάτο αισιοδοξία! Να συνεχίσει όλα τα όμορφα από τις προηγούμενες χρονιές και να σβήσει όλα τα άσχημα (μαζί με την δική μας θέληση να το κάνουμε δηλαδή)!

 

Το 2013 ήταν για μένα, μια περίεργη χρονιά! Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημη. Ήταν όμως περίεργη! Ίσως τελικά θα έπρεπε να πω ότι ήταν μια πολύ σημαντική χρονιά. Ήταν η χρονιά που άρχισα να με αμφισβητώ. Να αμφισβητώ το κατά πόσο καλή μητέρα είμαι, πόσο ήρεμη είμαι, πόσο δυναμική, πόσο μου αρέσει ο εαυτός μου. Και έβαλα στοιχήματα, άρχισα να αναθεωρώ, να μαθαίνω, να χάνω και να κερδίζω τα στοιχήματα που έβαλα, να δοκιμάζω αντοχές, να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, τα συναισθήματά μου, να συγχωρώ τον εαυτό μου, να βλέπω τα πράγματα διαφορετικά, να καταλαβαίνω πως δεν χρειάζεται να είμαι τέλεια, να κάνω σχέδια για μένα, να αποφασίζω να αλλάξω κάποια πράγματα και να συνεχίζω κάποια άλλα. Να νιώθω σιγουριά για αυτό που είμαι και να βλέπω λίγο πιο θετικά ακόμη και τα αρνητικά μου!

 

Το 2013, ήταν για μένα μια αρχή. Μια αρχή ψαξίματος του εαυτού μου. Δεν είπα «δεν βαριέσαι»! Είπα, «ευκαιρία να με δουλέψω, να με μάθω»! Και έκανα την αρχή! Και όλο τον χρόνο με δούλεψα, με δυσκόλεψα, ένιωσα πως δεν ήμουν αυτό που ήθελα όταν κοιτούσα στον «καθρέφτη», αλλά άρχισα τελικά να με κοιτώ στα μάτια και να με δέχομαι!

 

Το 2013 ήταν μια δύσκολη χρονιά! Ήταν όμως μια χρονιά που μου άνοιξε τα μάτια. Που κατάλαβα ότι όσο αναρωτιέσαι αν είσαι ευτυχισμένος, ψάχνεις να βρεις τα πράγματα που σε κάνουν δυστυχισμένο αντί να κοιτάξεις αυτά που έχεις και θα έφταναν για μια ζωή (και δυο) απόλυτης ολοκλήρωσης και ευτυχίας. Και πόσα πράγματα έχω που με κάνουν ευτυχισμένη αλήθεια! Ήταν μια δύσκολη χρονιά! Έπρεπε να συνειδητοποιήσω πως όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ, τέλεια δεν πρόκειται να είμαι ή να γίνω! Και πως τα δικά μου λάθη, δεν θα καταστρέψουν ούτε τα παιδιά μου, ούτε κανέναν!

 

Το 2013, ήταν η χρονιά που ξεκίνησα ένα ταξίδι αυτογνωσίας. Στην αρχή πανικόβλητα, αργότερα ίσως και καταθλιπτικά, τελικά συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όμορφα και γλυκά! Όχι βέβαια δεν έχω φτάσει στο ζεν, απλά κατάλαβα ότι ποτέ δεν θα το φτάσω και πως αυτό είναι ΟΚ! 😉

 

Το 2013, ήταν η χρονιά που κατάλαβα ότι έχω στην ζωή μου αυτά που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος, ολοκληρωμένος, γεμάτος! Ήταν μια δυσκολούτσικη χρονιά, αλλά αν δεν την είχα, δεν θα είχα φτάσει στην σημερινή μέρα, 1η Ιανουαρίου 2014, με την σιγουριά και την αισιοδοξία που έχω!

 

Το 2014 ήρθε! Συνεχίζω το ταξίδι μου! Με την οικογένεια μου στο πλάι μου αλλά και το προσωπικό μου ταξίδι! Είμαι εκεί που θέλω να είμαι! Είμαι αυτή που θέλω να είμαι! Έχω αυτά που θέλω και χρειάζομαι! Τα υπόλοιπα τα καλωσορίζω ή τα αφήνω απ’έξω! Ευχαριστώ το 2013 για τα καλά που μου δίδαξε, καλωσορίζω το 2014 για όλα όσα θα μου φέρει!

 

Καλή χρονιά σε όλους! Με πολύ αγάπη στην ζωή μας, υγεία και αγάπη! Το 2014 να είναι μια υπέροχη χρονιά! 🙂