Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉
Γράφει η: Filiw Katsarou
May 28, 2014
Πηγή: www.diekdikw.gr
Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).
Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί, να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;» Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…
Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.
Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της. Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.
Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.
Το Blog μιας Μαμας 
ενω αν ο μπαμπας καθοταν στο παγκακι χαλαρος με την εφημεριδα του, μεχρι να τον ειδοποιησετε πως πρεπει να παρει το 3χρονο κοριτσακι του στο νοσοκομειο για ραμματα… θα ειχαμε γλιτωσει την σεξουαλικη παρενοχληση!?!
Ο μπαμπας ή η μαμα δεν χρειαζεται να πινει φραπεδια χααρα και να διαβαζει εφημεριδα για να μην γινουν ολα αυτα.
Παραδειγμα:
Τρεχει η Κατερινα (ας υποθεσουμε οτι το εδαφος ειναι αγριο σε περιπτωση που πεσει). Θα μπορουσε να πει στην Κατερινα λοιπον να προσεχει οταν τρεχει γιατι αν πεσει θα γρατζουνιστει ασχημα. Βα της επιστησει δηλαδη την προσοχη.
Τρακαρει η Κατερινα αλλα δεν κλαιει. Την αφηνουμε λοιπον να συνεχισει το παιχνιδι διχως σχολια. Αν ερθει σε ας, την ρωταμε αν χτυπησε. Της δειχνουμε οτι ενδιαφερθηκαμε που επεσε με λιγα λογια.
Ανεβαινει για πρωτη φορα σε τσουλιθρα αναποδα. Αν νιωθουμε ανασφαλεια παμε κοντα «να την δουμε ποσο καλα τα καταφερνει». Αν δεν τα καταφερει και παει να ξαναπροσπαθησει μπορουμε να ρωτησουμε αν θα ηθελε λιγη βοηθεια ή αν θελει να το κανει μονη της. Αν δεν τα καταφερει, δεν της λεμε κατι ασχημο (ειδες που στα λεγα οτι δεν μπορεις???) ισα ισα την ενθαρυνουμε πως για την ηλικια της ηταν γενναια και τα πηγε καλα για πρωτη φορα πχ.
Στα υπολοιπα, απλα δεν χρειαζεται να πουμε τιποτα!
Ετσι η Κατερινα μαθαινει πως ακομη κι αν επεσε τρεχοντας δεν επαθε και κατι φοβερο γιατι προσπαθουσε να προσεχει, κατι που την εμπιστευτηκε ο μπαμπας της να κανει. Ενδιαφερθηκε μαλιστα ο μπαμπας ή η μαμα.
Οτι αν και μικροτερη ισως ειχε την γενναιοτητα να δοκιμασει κατι δυσκολο, αν ηθελε θα μπορουσε να ζητησει βοηθεια αλλα εν πασει περιπτωσει ακομη κι αν δεν τα καταφερνε δεν εγινε και κατι. Θα ξαναπροσπαθησει.
Και πως κατα τα αλλα, την εμπιστευεται και δεν την κρινει καποιο ατομο που αγαπα για το καθε τι…
Μεγαλωνοντας λοιπον, θα τολμαει, αν συμβει κατι θα ερθει να το πει αν νιωθει την αναγκη και αν χρειαζεται βοηθεια θα την ζητησει απο τα ατομα που αγαπα, γνωριζοντας πως δεν θα την μειωσουν ή θα την κρινουν ή και κατηγορισουν γι αυτο που εκανε ή πηγε να κανει…
Καπως ετσι! Ακραιο παραδειγμα ισως, αλλααπλο. Πολλα σας γονεις τα κανουμε. Αν τα εχουμε στο μυαλο μας ισως τα μειωσουμε λιγο.
Και συμπληρωνω. Οχι το παιδι δεν θα παθει κατι αν αυτο γινει μια δυο φορες στην παιδικη χαρα. Η συγκεκριμενη περιπτωση ειναι ενα απλο παραδειγμα. Υποθετουμε απο αυτο, οτι ο γονιος, συμπεριφερεται γενικα με αυτον τον τροπο στο παιδι (εφοσον το κανει και στην παιδικη χαρα). Απο αυτη τη γενικη συμπεριφορα λοιπον της υπερπροστασιας, ααγορευσης, κριτικης, αρνητισμου, δημιουργει ολα αυτα ή παρομοια της τελευταιας παραγραφου…
γιατί όλα πρέπει να είναι είτε άσπρο είτε μαύρο; Τροφή για σκέψη έδωσε η Λυδία (για την ακρίβεια η Φιλιώ), γιατί πρέπει να πάμε στο άλλο άκρο;
η απάντησή μου ήταν επιτηδευμένα ακραία, γιατί ακραία μου φάνηκε και η περιγραφή του κειμένου..
Θα συμφωνήσω πως το ‘πνεύμα’ του κειμένου όντως δίνει τροφή για σκέψη, αλλά δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σε τέτοιου είδους μονόπλευρες περιγραφές..
Το πήγα στο άλλο άκρο για να καταδείξω ακριβώς αυτό, πως η περιγραφή είναι μονόπλευρη και ακραία.
Ίσως αν κάνετε μια αντικατάσταση στο κείμενο, του «ο μπαμπάς» με «η μαμά»,
να ακουμπούσε κάποιες άλλες χορδές (παρόμοιες με τις δικές μου)
Reblogged this on παρασκευή απόγευμα and commented:
Τα ωραία κείμενα περνούν απ’ τον ένα στον άλλο… 🙂
Να ένα, που μακάρι να μας κάνει λιγάκι να σκεφτούμε…
Συμφωνω με το κειμενο και με τον τροπο που διατυπωνεται και ναι πρεπει να ειναι ακραιος για να μπορουμε να κανουμε τα μισα απο τα ακραια που σκεφτομαστε. Γιατι τελειος δεν ειναι κανεις και η καθημερινοτητα με ολες τις υποχρεωσεις και τον τρελο κοσμο στον οποιο ζουμε μας αφαιρει πολλα. Οποτε πρεπει να εχουμε την τελειοτητα στο μυαλο μας για να μπορουμε να κανουμε το φυσιολογικο. Αυτες οι σκεψεις μας βοηθανε να μην ξεχναμε την ευθυνη που εχουμε απεναντι στα παιδια μας..και ειναι τεραστια. Συμπεριφερομαστε πολλες φορες σαν να τα ξερουμε ολα αλλα τα παιδια ειναι πιο εξυπνα απο εμας και αν ξεβολευτουμε και το δουμε θα νιωσουμε χαζοι μπροστα στο μεγαλειο της αθωοτητας τους. Εχω παρατηρησει και εγω λοιπον τους αλλους γυρω μου και τον εαυτο μου..και τα παιχνιδια στις παιδικες χαρες και συνηδητοποιω ποσα περισσοτερα αξιζουν αυτα τα πλασματακια απο αυτα που εχουν. όπως συνηθιζω να λεω και στο παιδι μου , οι μεγαλοι δεν εχουν περισσοτερο μυαλο απο τους μικρους, εχουν απλα περισσοτερες γνωσεις. Και απο μεσα μου λεω μακαρι να μην τις χρησημοποιησεις ποτε αυτες τις γνωσεις και να αναπτυξετε ολα τα παιδια μια εντελως δικη σας κοσμοθεωρια.
Εξαιρετικό. Κάποιοι χάσανε όμως το νόημα του κειμένου.