Τα παιδιά αξίζουν διαφορετικά σχολεία!!!

 

Το ξέρω πως ακόμη δεν έφτασε ο Αύγουστος, αλλά εμένα μου φαίνεται πως ο Σεπτέμβρης πλησιάζει γρήγορα! Και Σεπτέμβρης σημαίνει, κεφάλια μέσα και αρχή νέου σχολικού έτους. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν η δευτέρα δημοτικού που θα πάει φέτος ο Γιώργος θα είναι πιο εύκολη, όπως λένε όλοι και το εύχομαι.

 

Η περσινή χρονιά, αν και ο Γιώργος τα πήγε μια χαρά, είχε τις δυσκολίες της. Και ο λόγος των δυσκολιών αυτών ήταν το άγριο σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του κόσμου. Ένα σύστημα που δεν σέβεται τον μαθητή, αλλά τον πιέζει να μάθει με τρόπο που αποδεδειγμένα δεν είναι ο τρόπος που μαθαίνουν τα παιδιά. Με έναν τρόπο που βάζει την σκέψη σε κουτάκια. Αλλά, αν και δεν δουλεύει,  συνεχίζει και συνεχίζει και που θα πάει δεν γνωρίζω.

 

Κρέμεσαι από τον κάθε δάσκαλο και την τύχη να σου πέσει ένας καλός και ορεξάτος, ώστε το παιδί σου να αγαπήσει την μάθηση. Ζηλεύω τα παιδιά στον Φουρφουρά και τα παιδιά που φοιτούν στα δημόσια σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων τα οποία ίσως και να μην γνωρίζουν πόσο τυχερά είναι! Αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να γυρίσω τα μυαλά του διευθυντή του σχολείου του γιου μου να κάνει μια αλλαγή έστω μικρή προς αυτή την κατεύθυνσή. Υπόσχομαι πως θα προσπαθήσω.

 

Δεν θέλω να προσβάλω όλες τις λαμπρές εξαιρέσεις των δασκάλων που λειτουργούν με ενσυναίσθηση και σεβασμό προς τους μαθητές τους, που σκοτώνονται στη δουλειά για να μπορέσουν να κάνουν το μάθημά τους ενδιαφέρον και να κινήσουν την περιέργεια των παιδιών για μάθηση! Είμαι σίγουρη πως υπάρχετε εκεί έξω, οπότε μην με βομβαρδίσετε με σχόλια για το πόσο δύσκολη είναι η δουλειά των δασκάλων. Είμαι σίγουρη γι αυτό! Και γνωρίζω πως δεν πληρώνεται αρκετά, όπως πολλά άλλα επαγγέλματα. Όμως το επιλέξατε για κάποιον λόγο, σωστά? Δεν θέλω να προσβάλω γενικά με το σημερινό μου άρθρο. Έκκληση κάνω. Σε γονείς και δασκάλους! Εσείς δάσκαλοι, που δεν είστε ευχαριστημένοι με το σύστημα, αυτό που θα μπορούσατε να κάνετε, είναι να δείτε αν μπορείτε να αλλάξετε σιγά σιγά τα μυαλά των συναδέλφων σαν ώστε η Ελλάδα να αλλάξει το σύστημα των σχολείων της και να γίνουν σχολεία σαν αυτά στον Φουρφουρά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, που έχουν ξεκινήσει να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Εσείς γονείς (κι εγώ μαζί), πρέπει να απαιτήσετε αυτή την αλλαγή και να βοηθήσετε να γίνει! Για τα παιδιά μας πρόκειται άλλωστε!

 

Ποιος ο λόγος? Ξέρετε κάτι? Όταν το παιδί μου πήγε δημοτικό την περσινή χρονιά, δεν ήξερα τι θα συναντήσω. Ήμουν σίγουρη πως θα διαφωνούσα με πολλά και είπα πως παρ’όλα αυτά, εγώ θα διατηρήσω τον σεβασμό του Γιώργου προς την δασκάλα του. Θα βρίσκω τρόπους να την δικαιολογώ χωρίς να συμφωνώ απόλυτα μαζί της και θα μείνω χαλαρή στο τι, πως και πόσο ο Γιώργος θα ασχολείται με τις εργασίες του για το σπίτι. Δεν μας ενδιαφέρουν τα αυτοκόλλητα του είπα. Η προσπάθεια μας ενδιαφέρει. Όλα καλά μέχρι εδώ? Ε λοιπόν, έχω να σας πω κάτι! Αυτό δεν λειτουργεί τελικά!

 

Και τώρα θα σας πω και τον λόγο δίνοντας μερικά παραδείγματα μέσα από την τάξη, όχι απαραίτητα από την δική μας τάξη, αλλά και άλλα παραδείγματα, από διαφορετικές τάξεις, από διαφορετικά σχολεία!

 

 

Ξέρετε γιατί δεν λειτουργεί η δική μου προσπάθεια να κάνω ένα παιδί που θα είναι πιο χαλαρό και δεν θα νιώθει φόβο? Γιατί όταν μια δασκάλα βάζει αυτοκόλλητο σε μια φωτοτυπία, που άλλες φορές είναι σούπερ αυτοκόλλητο, άλλες όχι τόσο σούπερ, άλλες φορές γράφει μπράβο, άλλες πολύ καλά, άλλες φορές βάζει θαυμαστικά, άλλες ερωτηματικό και άλλες στεναχωρημένη φατσούλα σε σφραγίδα, είναι βαθμολογία! Στο πρωτάκι??? Όταν στην πρώτη φωτοτυπία του χρόνου δεν παίρνουν όλα το ίδιο αυτοκόλλητο, είναι τρομοκρατία για το παιδί! Και όταν η φωτοτυπία του κάθε μαθητή περνάει μπροστά από όλους τους μαθητές για να δουν όλοι πόσο καλά ή χάλια έκανες την φωτοτυπία σου, είναι απλά έλλειψη σεβασμού!

 

Όταν από την πρώτη εβδομάδα που πάνε σχολείο τα παιδιά, μαθημένα σε ένα νηπιαγωγείο, όπου έπαιζαν και βόλταραν και μιλούσαν μέσα στην τάξη, μπαίνουν τιμωρία στον πίνακα όρθια για να μάθουν να μην το ξανακάνουν, είναι στην καλύτερη, μια κακή αρχή! Όταν από τις τάξεις της πρώτης δημοτικού, ακούγονται αγριοφωνάρες και απειλές, είναι λεκτική κακοποίηση! Όταν δασκάλα σπάει το μολύβι του μαθητή της παραδειγματικά μέσα στην τάξη, είναι κακοποίηση επίσης. Και όταν μετά η δασκάλα αυτή τους κάνει χίλια δυο όμορφα πράγματα στην τάξη με πλαστελίνες, με βίντεο, τραγούδια κλπ αφού τα παιδιά έχουν υποστεί όλα τα παραπάνω, τότε είναι σχιζοφρένεια! Πώς θα αισθανόταν η ίδια η δασκάλα σε ένα συνέδριο για εκπαιδευτικούς αν όταν μίλησε στον διπλανό της ή έγραφε ένα sms στο κινητό της, ο ομιλητής της άρπαζε το κινητό, το έσπαγε και την έβαζε να κάτσει όρθια μπροστά σε όλους τους άλλους εκπαιδευτικούς? Ή αν σχολίαζε τον τρόπο με τον οποίο διαβάζει, αργό και χαζό? Ή άμα ο ομιλητής πάντα, τους έβαζε να κρατούν σημειώσεις, μετά τις κοιτούσε, τις σχολίαζε και τις βαθμολογούσε και τις έδειχνε σε όλους τους εκπαιδευτικούς της αίθουσας? Μμμμμ… Δεν ακούγεται πολύ καλό συνέδριο έτσι? Δεν νομίζω να ξανά πατούσατε σε κάτι τέτοιο? Αν από την άλλη, έκανε παιχνίδια, σας έβαζε να συζητάτε μεταξύ σας και να μάθετε πράγματα ο ένας από τον άλλον, αν διασκεδάζατε σ’αυτό το συνέδριο μαθαίνοντας πολλά και διάφορα που αφορούν την δουλειά σας?

 

Ερώτηση λοιπόν: γιατί υπάρχουν οι φωτοτυπίες για το σπίτι την στιγμή που απαγορεύονται? Φωτοτυπία μαθηματικών, φωτοτυπία γλώσσας, αντιγραφή στο τετράδιο και για τα δύο μαθήματα. Όχι 2 σειρές! 10 σειρές! Ο Γιώργος την πρώτη φορά που είδε τι είχε να γράψει, με κοιτούσε με βουρκωμένα τα μάτια! Δεν το πίστευε! Το δαχτυλάκι του πονούσε από την δεύτερη μέρα σχολείου, κι εγώ κοιτούσα τον κάλλο που έχω στο δικό μου δάχτυλο και η μητέρα μου του έδειχνε τον δικό της! Τι άλλαξε δηλαδή τόσες γενιές μετά? Ότι δεν τρώνε ξύλο τα παιδιά μας??? Χαίρω πολύ!

 

Ακόμη και άρρωστος να ήταν ο Γιώργος, πήγαινα στο σχολείο του να πάρω τις φωτοτυπίες και αρρωστούλης όπως ήταν, κάναμε τα μαθήματά του, γιατί πότε ακριβώς θα κατάφερνε να κάνει 2-3 φωτοτυπίες γλώσσας μαζεμένες, άλλες 2-3 φωτοτυπίες μαθηματικών και αντιγραφή και όλα τα άλλα? Γιατί να πρέπει να τον πείσω πως οι δασκάλες είναι καλές, αλλά έχουν κι αυτές τα προβλήματά τους και τις αντοχές τους και ξεσπάνε στα παιδιά καμιά φορά? Οι δασκάλες γνωρίζουν ότι ένα παιδί έχει κι αυτό τα δικά του θέματα όπως και οι ίδιες? Όταν ξεσπάει λοιπόν αυτό το παιδί, γιατί μπαίνει τιμωρία ενώ η δασκάλα όχι? Και γιατί να του λέω εγώ πως ακόμη κι αν οι δασκάλες λένε στα παιδιά πως αν δεν προσπαθήσουν αρκετά, θα πρέπει να ξανακάνουν την πρώτη, δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και απλά τους το λέει για να προσπαθούν πιο πολύ? Πότε ο φόβος ισούται με αγάπη για μάθηση και σεβασμό σ’ αυτόν που σε μαθαίνει? Και το ερώτημά μου συνεχίζει. ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ???

 

Στα σχολεία μας έχουμε ΠΟΛΥ ύλη (και όλο λένε να την αυξήσουν! Αν είναι δυνατόν δηλαδή τα παιδιά στο γυμνάσιο να κάνουν αρχαία! Δύο γλώσσες και 5-6 φροντιστήρια!). Φεύγουμε από τα σχολεία μας περήφανοι γιατί μαθαίνουμε πράγματα που μαθαίνουν άλλοι στο πανεπιστήμιο! Με ποιο κόστος και γιατί? Να νιώθεις βλάκας μέσα στην τάξη επειδή μαθαίνεις λίγο διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, μιας και δεν έτυχε να μαθαίνεις παπαγαλία, να τρως τον χειμώνα σου σαν παιδί διαβάζοντας από την πρώτη 2 ώρες την ημέρα γιατί σου βάζουν από τόσο μικρό να κάνεις μαθήματα στο σπίτι αντί να χαλαρώσεις (τι θα γινόταν αν τα παιδιά δεν είχαν καθόλου εργασίες στο σπίτι?). Να φοβάσαι τον δάσκαλο και την δασκάλα σου, ακόμη κι αν σε θεωρεί καλό παιδί και καλό μαθητή, γιατί βλέπεις τι συμβαίνει στους άλλους και τρέμεις την ώρα που θα συμβεί και σε σένα αν κάνεις λάθος. Να έχεις και την μαμά σου στο σπίτι να σε πιέζει, γιατί όσο χαλαρή κι αν είναι, προσπαθεί να σε προστατεύσει από το σύστημα και την ντροπή σου αν δεν τα κάνεις σωστά και σε μαλώσει η δασκάλα ή σου βάλει άσχημο αυτοκόλλητο, γιατί το σύστημα σε κάνει να ντρέπεσαι! Να μην αγαπάς το σχολείο, παρά μόνο τα διαλείμματα και τις εκδρομές και αργότερα τις κοπάνες! Και στο κρεσέντο τις παιδείας οι πανΕλλήνιες. Ο εφιάλτης κάθε παιδιού! Και τέλος, να φτάνεις σε μια ηλικία που δεν θυμάσαι ΤΙΠΟΤΑ από όλα αυτά τα μαθήματα που είχες κάνει στο σχολείο, ακόμη κι αν ήσουν αριστούχος μαθητής!

 

 

Δηλαδή σκέφτομαι λιγάκι. Μόνο λιγάκι… Πόσο πιο εύκολα θα ήταν αν το γράμμα Αα τα παιδιά το ζωγράφιζαν πάνω σε ένα αβγό πχ. Αν έβγαιναν μετά στην αυλή να ψάξουν να βρουν πράγματα που ξεκινάνε από το Αα, και μετά με τα αβγουλάκια τους σχεδίαζαν το γράμμα στο προαύλιο του σχολείου και η δασκάλα να τους διάβαζε το μάθημα κάτω από το δέντρο, καθώς αυτά το τρώνε? Ή αν το 10, το μάθαιναν μαζεύοντας το κάθε παιδί και από 10 αντικείμενα μέσα ή έξω από την τάξη και μετά με μολύβια ή με ότι αντικείμενο, το σχεδίαζαν κιόλας ? Και αν στο μάθημα έβγαιναν στον λαχανόκηπο του σχολείου να φυτέψουν 10 σποράκια και στο μάθημα για το περιβάλλον, τα φρόντιζαν? Ή αν με τουβλάκια lego μάθαιναν τις μονάδες τις δεκάδες κλπ? Κι ας έκανε και κάποιο παιδί ένα διαστημόπλοιο την ώρα του μαθήματος! Δεν πειράζει! Πόσα τουβλάκια άραγε χρησιμοποίησε για να το φτιάξει? Θυμάται? Πάνω από 10, κάτω από 10? Με μαλακές μπαλίτσες τα παιδιά να προσπαθούν να ρίξουν το τενεκεδάκι με το γράμμα που θα φωνάξει η δασκάλα, ή την λέξη που θα φωνάξει η δασκάλα! Να στύβουν τον χυμό από πορτοκάλι και να καθαρίζουν μετά καθώς ευχαριστιούνται τον χυμό που μόλις έφτιαξαν, μιλώντας για τις βιταμίνες, και άλλα πολλά! 😉

 

Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα με το παιχνίδι! Το παιχνίδι!!! Ότι μας είχαν μάθει κάποιοι καθηγητές μου τότε με παιχνίδι, με χιουμορ, ακόμη το θυμάμαι! Μόνο αυτά όμως! Το κλασσικό ΜΕΘυσμένος ΑΙΘίοπας ΠΡΟΠονείται ΒΟΥΤώντας, ακόμη το θυμάμαι πχ. Όπως και το ότι η Μεθανόλη μυρίζει σαν κλανιά (γιατί είναι το ίδιο με την κλανιά). Θυμάμαι την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, γιατί η καθηγήτρια μας την έλεγε με τόσο πάθος που θέλαμε να συνεχίσει και παρακάτω! Δεν θυμάμαι τους νομούς της Ελλάδας, κι ας τους είχα μάθει νερό. Δεν θυμάμαι ολοκληρώματα, δεν θυμάμαι ιστορία της Ελλάδας. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα! Και τα περισσότερα από αυτά δεν μου χρειάστηκαν η αλήθεια στις σπουδές μου αργότερα, αν και τώρα θα ήθελα να γνωρίζω ειδικά την πρόσφατη ιστορία μας, αν και αυτήν δεν την είχαμε καλύψει καν, μιας και δεν ήταν SOSαρα!

 

Με όσους εκπαιδευτικούς κι αν έχω μιλήσει, συμφωνούν πως το σύστημα είναι σκάρτο! Γιατί δεν ενώνουμε λοιπόν τις δυνάμεις μας να κάνουμε κάτι διαφορετικό? Η αρχή έγινε! Με τα σχολεία της Φύσης και των Χρωμάτων, αποδεικνύεται πως όλο αυτό μπορεί να γίνει και στα δημόσια σχολεία! Τι περιμένουμε? Εγώ είμαι πρόθυμη να βοηθήσω! Count me in ένα πράμα! Μόνη μου δεν μπορώ! Αποκλείεται όλοι οι γονείς να συμφωνούν με όλο αυτό που συμβαίνει στα παιδιά τους! Τον φόβο, την κούραση! Δάσκαλοι, είμαστε μαζί σας για να κάνουμε την αλλαγή. Δεν μπορούν όλα να αλλάξουν αμέσως, αλλά βήμα βήμα, γίνεται! Τα παιδιά μας αξίζουν διαφορετικά σχολεία! Πάμε να τα φτιάξουμε???

 

Και επειδή δεν θέλω και πολύ, άνοιξα ένα γκρουπ το οποίο ελπίζω να γίνει πηγή έμπνευσης για όλους όσους θέλουν να αλλάξουν την παιδεία. Γονείς, εκπαιδευτικοί, όσοι μπορούν να κάνουν κάτι. Τοπικές ομάδες, πανελλαδικές δράσεις. Πολλά θα γίνουν σιγά σιγά! Όποιος θέλει, ας μπει ΕΔΩ να ξεκινήσουμε! 

 

Δείτε το έργο αυτό που δείχνει την ιστορία ενός ελεύθερου σχολείου. Το Summerhill. Μπορεί να μην συμφωνώ με τα εσωτερικά σχολεία, αλλά γιατί να μην είναι έτσι ένα κανονικό σχολείο?

 

 

Η ομιλία του Άγγελου Πατσια στο TEDex Θεσσαλονίκης. Ο διευθυντής του σχολείου του Φουρφουρά.

 

 

Ορισμένα λινκ που μια φίλη είχε την καλοσύνη να κοινοποιήσει στο γκρούπ ενσυναίσθηση στο facebook

Για ένα Ελευθεριακό σχολείο στην Μερίδα της Ισπανίας

Η σελίδα των Σχολείων της Φύσης και των Χρωμάτων και η σελίδα τους στο FB

Το blog του σχολείου του Φουρφουρά (που μόλις είδα ότι έχει το ίδιο σχέδιο με το δικό μου!)

Ένα ελεύθερο σχολείο για να πάρουμε ιδέες. Μπορεί να γίνει και στα δημόσια 😉

Advertisement

Βόλτα μόνο με το ένα παιδί!

 

Διαβάζουμε κατά καιρούς, πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνεις χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά. Είναι σημαντικό για το παιδί να έχει την αμέριστη προσοχή του γονιού τους, δίχως να μπαίνει στη μέση το άλλο ή τα άλλα αδερφάκια. Μέσα στο σπίτι, αυτό δεν μπορεί να γίνει συχνά, ειδικά τώρα το καλοκαίρι που κανένα τους δεν βρίσκεται στο σχολείο.

 

Μια ωραία ιδέα λοιπόν, είναι να κανονίσετε ραντεβού και να πάτε έξω βόλτα με το ένα παιδί. Τι θα κάνει το άλλο? Θα πάει ραντεβού με τον μπαμπά! Έτσι λοιπόν έκανα κι εγώ.

 

Ένα Σάββατο, πήγε ο μπαμπάς βόλτα με τον Γιώργο μόνοι τους κι εγώ πήγα με τη Ναταλία.

 

 

Την πήρα για window shopping, αγοράσαμε κάτι ρουχαλάκια και οι δυο μας, μετά πήγαμε και σε ένα μέρος με μπιζού και πήραμε κι από κει κάτι και μετά πήγαμε για καφέ. Παράγγειλε φυσικό χυμό πορτοκαλάδας και πήρα κι εγώ το ίδιο. Μιλήσαμε, είδαμε τα ψώνια μας και βγάλαμε φωτογραφίες. Λέγαμε διάφορα και το μυαλό μας ήταν εκεί. Μόνο εκεί! Γελάσαμε, περάσαμε όμορφα και κάθε τόσο μου έλεγε πόσο με αγαπάει! Προσπαθούσε να κάτσει κι αυτή σταυροπόδι και χαιρόταν που κάναμε πράγματα που κάνουν και οι μεγάλοι και που είμασταν μόνες μας!

 

 

Τα αγόρια πήγαν σε ένα μαγαζί πρώτα, μετά πήγαν βόλτα στην Παλιά Πόλη όπου και τελικά βρεθήκαμε όλοι μαζί χαρούμενοι και ανανεωμένοι να πούμε τα νέα μας σε ένα εστιατόριο τρώγοντας και μετά τελειώσαμε την μέρα σε παιδική χαρά με τα παιδιά να παίζουν κι εμείς να πίνουμε καφέ στο παγκάκι και να τα λέμε!

 

 

Ένα άλλο Σάββατο πριν καμιά εβδομάδα, κάναμε το αντίστροφο. Πήρε ο Μάκης την Ναταλία κι εγώ τον Γιώργο. Θέλανε και τα δύο να πάνε στο ενυδρείο, οπότε κανονίσαμε το πρόγραμμα για να μην πάμε την ίδια ώρα. Πήγε πρώτα ο Μάκης με τη Ναταλία και μετά πήγαν για καφέ σε ένα παραλιακό όμορφο μέρος και μετά βολτούλα. Τα είπανε κι αυτοί, τα είπα κι εγώ με τον Γιώργο, που πρώτα πήγαμε σε ένα κατάστημα να πάρω ένα βιβλίο και να δούμε και κανένα βιβλιαράκι για τα παιδιά και μετά πήγαμε σε διπλανή καφετέρια να πιούμε κάτι παίζοντας τάβλι. Ο Γιώργος μου είπε και κάποια παραπονάκια του, μιλήσαμε αρκετά, γελάσαμε επίσης αρκετά και φύγαμε για το ενυδρείο. Βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες, είδαμε τα ψάρια, διαβάσαμε γι αυτά και μετά βρεθήκαμε όλοι μαζί και πήγαμε σε παιδική χαρά, όπου πάλι εμείς πίναμε το καφεδάκι μας και συζητούσαμε την μέρα και τα μικρά έπαιξαν και κάθε τόσο ερχόντουσαν για κανένα κουλουράκι που είχαμε πάρει από τον απέναντι φούρνο!

 

 

 

Πραγματικά, ήμουν έκπληκτη με το πόσο πιο εύκολα κάνεις κάτι με το ένα μόνο παιδί. Πόσο ευχάριστα και χαλαρά περνάει η ώρα και πόσο τον χαίρονται τα παιδιά τον χρόνο που αφιερώνεις ΜΟΝΟ σε εκείνα. Ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση που βρέθηκα και πέρασα χρόνο με τον έναν και τον άλλον ξεχωριστά, αλλά και που ο μπαμπάς τους εκείνη την ώρα έκανε το ίδιο επίσης.

 

Δοκιμάστε το! Ακόμη και με ένα παιδί, πάρτε το για καφέ μαζί σας, για κάτι που θα κάνετε μαζί που συνήθως κάνουν οι μεγάλοι ή ρωτήστε το που θα θέλατε να πάτε και θα σας πει αυτό. Και την άλλη φορά, ας πάει με τον άλλον γονιό 😉 Κι αν έχετε περισσότερα από δύο παιδιά, πάλι θα βρείτε τον τρόπο. Είμαι σίγουρη! Με λίγη καλή θέληση, όλα γίνονται! Τα παιδιά θα υπερεκτιμήσουν τον χρόνο σας. Να είστε σίγουροι 😉

Φυσιολογικός ή φυσικός τοκετός?

 

Αλήθεια, γνωρίζετε πως ο φυσιολογικός τοκετός έχει διαφορές από τον φυσικό τοκετό? Έτσι όπως πλέον γεννιέται ένα μωρό στο μαιευτήριο, ο φυσιολογικός τοκετός είναι πολύ διαφορετικός από έναν φυσικό τοκετό. Όπως γεννούσαν παλιά οι γυναίκες. Γνωρίζετε τις διαφορές τους?

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είσαι έγκυος στις 40 εβδομάδες. Ένας φυσιολογικός τοκετός λοιπόν, μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα ή αργότερα από τις 40 εβδομάδες. Συνήθως λοιπόν τα τελευταία χρόνια, αν κλείσεις τις 40 εβδομάδες και δεν έχει ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του, κλείνεις ραντεβού με τον γιατρό και σου χορηγεί τεχνητή ωκυτοκίνη για να ξεκινήσουν οι πόνοι και ο τοκετός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό (γύρω στο 70%), μετά από πολλές ώρες τεχνητών ωδίνων, να μην προχωράει ο τοκετός, οπότε και να καταλήξεις σε καισαρική τομή.

 

Σενάριο 1: Ας πάρουμε την περίπτωση που ξεκίνησαν τα πονάκια μόνα τους. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, ο γιατρός συνήθως σε συμβουλεύει να πας στο μαιευτήριο όταν οι πόνοι έχουν φτάσει στο 10λεπτο (δηλαδή η κάθε σύσπαση έρχεται ανα 10 λεπτά). Πολλές γυναίκες έχουν άγχος και πάνε νωρίτερα, άλλες πάνε λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής οι πόνοι είναι ανεκτοί, η μαμά κάνει και χιούμορ και περιμένει πως και πως να δει το μωρό της, που πλέον γνωρίζει πως είναι καθ’ οδόν!

 

Φτάνει στο μαιευτήριο και εκεί την εξετάζουν για να δουν την διαστολή της. Η κάθε κολπική εξέταση (που γίνεται αρκετά συχνά), προβάλλει και ένα ρίσκο μόλυνσης της μήτρας. Από τη στιγμή που της «σπάσουν» -τεχνητά και πάλι- τα νερά, ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Είναι ακόμη νωρίς για μεγάλη διαστολή, οπότε έχει δρόμο μπροστά της. Μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο 2, μπορεί και στο 3! Σε κάποιες (λίγες) περιπτώσεις, την αφήνουν ακόμη στο δωμάτιο της για λίγο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ξεκινά η συνηθισμένη διαδικασία. Κλύσμα, ξύρισμα της ηβικής χώρας, ορό στο χέρι και τεχνητή ωκυτοκίνη, «σπάσιμο» των νερών και μόνιμο καρδιοτοκογράφο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η έγκυος πλέον δεν έχει ελευθερία κινήσεων, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι ανάσκελα ή στο πλάι και ενώ οι πόνοι μέχρι στιγμής ήταν ανεκτοί, πλέον έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και είναι πιο δυνατοί και η διάρκειά τους στο λεπτό. Μοιάζουν σαν να είναι πόνοι λίγο πριν την γέννηση του μωρού, αλλά η διαστολή ακολουθεί αργά. Μπορεί να είναι ακόμη στα 2 εκατοστά και η μαμά ίσως να χρειαστεί ώρες μέχρι να γεννήσει.

 

 

Οι στάσεις που κανονικά θα μπορούσε να πάρει η μαμά νιώθοντας το σώμα της, δεν είναι πλέον εφικτές και έτσι δεν βοηθά το μωρό να κατέβει και να προχωρήσει ο τοκετός. Η τεχνητή ωκυτοκίνη δημιουργεί δυνατές συσπάσεις στην μήτρα και η επίτοκος δεν αντέχει πια, οπότε ζητάει επισκληρίδιο. Η επισκληρίδιος αναισθησία, αν μπει πριν η έγκυος να έχει κάνει διαστολή γύρω στα 6 εκ. καθυστερεί πολύ τον τοκετό. Η έγκυος πλέον δεν πολυ-νιώθει τις συσπάσεις, μπορεί ακόμη και να διαβάζει περιοδικό, το μυαλό της μπορεί να είναι και αλλού και όχι συγκεντρωμένο στην διαδικασία του τοκετού, μπορεί άνετα πια να περιμένει ώρες, αρκεί να έχει την ίδια υπομονή και ο γιατρός. Κάθε τόσο, μια μαία, νοσηλεύτρια, γιατρός, εκπαιδευόμενος, κλπ, θα έρθει, θα σε ρωτήσει κάτι, θα σου κάνει κολπική εξέταση, το μυαλό της γυναίκας δεν είναι εκεί που θα έπρεπε. Ούτε το σώμα της…

 

Πολύ λίγες γυναίκες μπορούν να αντέξουν τους τεχνητούς πόνους δίχως επισκληρίδιο αναισθησία. Πολλοί γιατροί την συστήνουν άλλωστε. Γιατί να έχουν μια μαμά να κοιλοπονά και να φωνάζει, αν μπορούν με ένα φάρμακο να είναι όλοι χαλαροί? Κι όμως, η επισκληρίδιος είναι φάρμακο. Ένα φάρμακο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που πονά να μην αισθάνεται πια πόνο, αλλά την βγάζει και από την διαδικασία και την συγκέντρωση του τοκετού.  Μια γυναίκα για να γεννήσει, χρειάζεται χαμηλό φωτισμό, συγκέντρωση και να είναι παρούσα με όλο της το είναι σ’αυτό που της συμβαίνει.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, ακόμη και με όσα συμβαίνουν γύρω από την επίτοκο, ο τοκετός συνεχίζεται ομαλά και κάποια στιγμή η μαμά έχει φτάσει την τέλεια διαστολή και η μαία την καθοδηγεί στο να σπρώξει και να γεννηθεί το μωρό.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ο τοκετός συνεχίζει δίχως να γίνεται μεγάλη διαφορά και κάποια στιγμή ο καρδιοτοκογράφος, δείχνει χαμηλούς παλμούς το μωρού. Το μωρό, έχει κουραστεί. Καισαρική!

Άλλες φορές φορές, το μωρό κάνει κακά στην κοιλιά της μαμάς του. Ζορίστηκε… Καισαρική!

Τις περισσότερες φορές βέβαια, εφόσον ο τοκετός έχει όντως ξεκινήσει μόνος του, το μωρό γεννιέται κολπικά (δηλαδή, φυσιολογικός τοκετός). Ήταν έτοιμο να γεννηθεί και παρ΄όλες τις παρεμβάσεις, κατάφερε να γεννηθεί!

 

Στις προγραμματισμένες προκλήσεις, τότε δηλαδή που το μωρό δεν έχει ακόμη αποφασίσει να ξεκινήσει τον τοκετό οι περιπτώσεις της καισαρικης, είναι ακόμη πιο συχνές. Το μωρό, δεν ήταν ακόμη έτοιμο να έρθει στον κόσμο, ο τράχηλος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τοκετό, οπότε πολλές περιπτώσεις πρόκλησης, καταλήγουν δυστυχώς σε καισαρική…

 

Σενάριο 2: Και ερχόμαστε τώρα στον φυσικό τοκετό…

 

Πολλοί γυναικολόγοι δεν έχουν δει ποτέ τους φυσικό τοκετό. Τους είναι άγνωστος και αν προσπαθήσεις να τον συζητήσεις μαζί τους, τους φαίνεται απίθανο να μπορεί να συμβεί. Ίσως και επικίνδυνο! Πολλοί θα συμφωνήσουν με την έγκυο γυναίκα για κάποια πράγματα τα οποία ζητάει, κάποιοι θα τα ξεχάσουν την ώρα του τοκετού, κάποιοι θα σου κάνουν το χατίρι σε λίγα από αυτά.

 

Μια γυναίκα λοιπόν που θέλει έναν φυσικό τοκετό, θα περιμένει να ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του. Είτε στις 38, είτε στις 39, 40, 41 εβδομάδες. Μπορεί και στις 42! Θα μείνει στο σπίτι της για τις περισσότερες ωδίνες. Κάποιες μόνες τους, κάποιες με μαία που γνωρίζει από φυσικούς τοκετούς, κάποιες με μια βοηθό μητρότητας. Επιλογές για να νιώθει η ίδια ασφάλεια.

 

Οι ωκυτοκίνη που ρέει στο σώμα της, η ορμόνη που ξεκίνησε τον τοκετό, αυτή που μόνο το σώμα της παράγει, δεν εστιάζει μόνο σε συσπάσεις στην μήτρα. Η φυσική ωκυτοκίνη, είναι μια ορμόνη που εκκρίνει το σώμα μας κατά την διάρκεια ακόμη και της σεξουαλικής πράξης. Είναι μια ορμόνη συνυφασμένη με όμορφα και χαρούμενα συναισθήματα. Ευφορία, χαρά και συσπάσεις ταυτόχρονα είναι εκεί κατά την διάρκεια του φυσικού τοκετού. Ο εγκέφαλός της επιτόκου, στέλνει μήνυμα στο σώμα να εκκρίνει και ενδορφίνες. Φυσικό παυσίπονο 😉 Έξυπνη η φύση ε?

 

Η γυναίκα μπορεί να περπατάει μέσα στο σπίτι της, να φάει και να πιει για να έχει δυνάμεις. Να ξαπλώσει, να κουνηθεί, να πάρει ότι στάση της λέει το σώμα της ώστε να ανακουφιστεί. Και με αυτές τις στάσεις, το μωρό κατεβαίνει πιο εύκολα. Η μαμά μπορεί να μείνει λίγο μόνη της ή με την παρέα της επιλογής της, συγκεντρωμένη στο τι συμβαίνει και η ώρα θα περνάει.

 

 

Κάποιες γυναίκες επιλέγουν τον τοκετό στο σπίτι. Οι περισσότερες με μαία και βοηθό μητρότητας. Ίσως και γυναικολόγο. Εκεί η διαδικασία συνεχίζεται ομαλά, μέχρι που η μητέρα πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε πια έρχεται και το μωρό. Το οποίο μπαίνει στο στήθος της μαμάς του αμέσως (κάτι που βοηθά στο να γεννηθεί και ο πλακούντας γρήγορα) και ξεκινά ένα ταξίδι όμορφα και φυσικά!

 

Πολλές πάλι, επιλέγουν να πάνε την τελευταία στιγμή στο μαιευτήριο, όπου πια ούτε κλύσμα χρειάζεται τις περισσότερες φορές ούτε τεχνητή ωκυτοκίνη (αν και πολλές φορές βάζουν τον ορό με το φάρμακο, έτσι από συνήθεια). Η γυναίκα δεν θα χρειαστεί πλέον ούτε επισκληρίδιο. Μπαίνει ο καρδιοτοκογράφος, αλλά η επίτοκος είναι πια στο τελευταίο στάδιο και η γέννηση του μωρού της είναι πολύ κοντά. Μητέρα και βρέφος έχουν καταφέρει τις λιγότερες παρεμβάσεις! Κάποιοι γυναικολόγοι θα αφήσουν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του για αρκετή ώρα πριν το πάρουν για να το εξετάσουν και συνήθως αυτές οι μαμάδες θα απαιτήσουν να τους φέρουν το μωρό σύντομα μετά τον τοκετό για να το ζεστάνουν skin to skin αντί στην θερμοκοιτίδα. Εκεί που το μωρό ζεσταίνεται και έρχεται στην σωστή θερμοκρασία πολύ πιο γρήγορα από ότι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.

 

 

Με λίγα λόγια: Ο φυσιολογικός τοκετός, είναι μεν κολπικός τοκετός, αλλά πλέον οι παρεμβάσεις είναι πολλές και αυτό σημαίνει τουλάχιστον μια εμπειρία γεμάτη αχρείαστες τεχνικές, οι οποίες έχουν κόστος ψυχολογικό (ίσως και σωματικό) για την μαμά και το μωρό. Το γεγονός βέβαια ότι η μητέρα έχει το μωρό της αγκαλιά, τα διώχνει όλα αυτά από το μυαλό, αλλά έχουν συμβεί. Η επίτοκος αισθάνεται αδύναμη, δεν έχει γνώμη, και πιστεύει πως είναι μια ασθενής που οι άλλοι θα της ξεγεννήσουν το μωρό. Και όντως της το δίνουν και γι αυτήν, από εκείνη την στιγμή και πέρα ξεκινάει το ταξίδι της μητρότητας. Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα της επιλογής. Έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα γεννήσει, ώστε η εμπειρία ΟΛΟΥ του τοκετού, από την στιγμή έναρξης μέχρι που θα πάρει το μωρό της αγκαλιά, να είναι αξέχαστος και όμορφος. Το γεγονός ότι γέννησε ένα υγιές μωρό, δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Είναι το πιο σημαντικό, αλλά και η όλη διαδικασία έχει αξία. Και για την μητέρα, αλλά και για το μωρό.

 

Ο φυσικός τοκετός, είναι ο τοκετός όπως τον ορίζει η φύση. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας τοκετός και μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει ανάγκη, να υπάρχουν ιατρικές παρεμβάσεις. Είναι ένας τοκετός όπου η ανάμνησή του σου φέρνει χαρά, περηφάνια και δύναμη στο νου. Είναι μια εμπειρία που σε κάνει να νιώθεις δυνατή, γιατί κατάφερες αυτό που είσαι φτιαγμένη να καταφέρεις. Με σεβασμό για την γέννα, με σεβασμό για το μωρό που γεννιέται, με σεβασμό στην γυναίκα που γεννά, με σεβασμό στη φύση. Γιατί αν τα κατάφερες σε αυτό το δύσκολο κομμάτι, τι δεν μπορείς να καταφέρεις?

 

Έχω μια αισιοδοξία και μια χαρά, γιατί βλέπω ότι σιγά σιγά θα αλλάξουν τα δεδομένα. Οι γυναίκες θα το κάνουν αυτό. Διαβάζουν πολύ περισσότερο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και γνωρίζουν περισσότερα πράγματα, οπότε συζητάνε με τον γιατρό τους. Οι πληροφορίες στο ίντερνετ είναι πολλές και βρίσκουν την άκρη. Δεν φοβούνται μάλιστα να αλλάξουν γιατρό όταν καταλάβουν πως ο γιατρός δεν θα σεβαστεί τις επιθυμίες τους. Και κάποια μαιευτήρια, αρχίζουν να παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δίνουν την αίσθηση ενός τοκετού στον χώρο τους, με την ασφάλεια του ιατρικού εξοπλισμού σε παραδίπλα χώρο.  Γυναικολόγοι υπέρ του τοκετού ακόμη και στο σπίτι ή έστω στο μαιευτήριο αλλά με συνθήκες ενός φυσικού τοκετού. Δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξη! Αλλάζουν τα πράγματα ανά τον κόσμο, αλλάζουν σιγά σιγά και στην χώρα μας! Χαίρομαι! 🙂