Θυμάστε ένα προηγούμενο ποστ που είχα κάνει περί σχολείων και αλλαγής προς μια κατεύθυνση προς το καλύτερο για τα παιδιά μας? Ήταν και το έναυσμα της δημιουργίας ενός νέου γκρουπ στο FB, το οποίο αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να το βρείτε εδώ και ήταν και η αρχή του να με κάνει να σκεφτώ λίγο έξω από το κουτί! Με τόσες συζητήσεις που γίνονται εκεί, κάτι θα έπιανα! Το μόνο σίγουρο ήταν αυτό.
Είμαστε μακριά από μια αλλαγή μεγάλη στο σχολείο του γιου μου. Αυτό έπρεπε να το εμπεδώσω και να το χωνέψω μιας και στην αρχή ήμουν έτοιμη να πατήσω το γκάζι και να ξεκινήσω τις αλλαγές, αλλά αυτό τελικά είναι κάτι που χρειάζεται να γίνει βήμα βήμα. Ξεκινάω σιγά σιγά λοιπόν, και ευελπιστώ το ταξίδι να μην είναι παρόμοιο με του Οδυσσέα για την Ιθάκη (ή να το εύχομαι που λέει και ο ποιητής?)!
Δευτέρα δημοτικού λοιπόν ο Γιώργος φέτος. Έρχεται την Τρίτη από το σχολείο με τις πρώτες εργασίες του για το σπίτι. Ε, για πρώτη φορά, μετά το καλοκαίρι, ακόμη κι εμένα μου φάνηκαν πολλές. Να γράψουν την ΑλφαΒήτα και δίπλα από το κάθε γράμμα και μία λέξη που να ξεκινά από το αντίστοιχο γράμμα, αντιγραφή 2 προτασούλες επί 2 φορές συν κάτι λέξεις από δίπλα, αυτό όλο ορθογραφία, κάτι άλλες λέξεις να τις βάλει σε σειρά και συλλαβιστά, ανάγνωση και στα μαθηματικά κάτι εύκολες βέβαια ασκήσεις! Τσίνησε ο Γιώργος, τσίνησα κι εγώ, κάναμε 3εις ώρες παρά κάτι να τελειώσουμε, ενδιάμεσα βέβαια είχαμε και κλάματα, ότι πονάει το δάχτυλό του, ότι τον πιέζω κι εγώ. Τελικά έκανε στροφές το μυαλό μου και του έδωσα την επιλογή να γράψει 1 φορά την αντιγραφή και να δούμε μαζί προφορικά την ορθογραφία. Μετά συζητήσαμε και του είπα πως στην περίπτωση που πάρει χειρότερο σχόλιο/βαθμό, είναι θέμα της δασκάλας και μπορεί να το κάνει, αλλά θα πρέπει να μην τον ενδιαφέρει την στιγμή που γνωρίζει το μάθημα και την στιγμή που ήταν επιλογή του. Το δέχτηκε. Συζητήσαμε επίσης και του είπα βέβαια ότι θα μιλήσω κι εγώ με την δασκάλα του την επόμενη όταν θα πάω να τον πάρω από το σχολείο, αλλά πως τιμωρία δεν έχει δικαίωμα να τον βάλει η δασκάλα του για κάτι τέτοιο (φοβόταν μήπως του πει να μην βγει στο διάλειμμα και να κάτσει μέσα να γράψει την υπόλοιπη αντιγραφή, όπως έκανε η δασκάλα της Α’ τάξης σε κάποια παιδιά).
Του έδωσα να καταλάβει πως το να μην κάνει κάτι από τις ασκήσεις που τους έχει βάλει η δασκάλα, ή ακόμη και όλες, δεν σημαίνει πως δεν θα έχει μάθει τα ζητούμενα, απλά εμείς θα έχουμε βρει έναν άλλον τρόπο να τα μάθουμε, αν ο συγκεκριμένος του φαίνεται βαρετός. Πως με αυτόν τον τρόπο, θα δείξουμε και στην ίδια την δασκάλα πως όχι μόνο δεν τεμπελιάζει στο σπίτι αλλά πως οι φωτοτυπίες και οι ασκήσεις αυτές δεν είναι ο μόνος τρόπος για να μάθει. Πως μπορεί παρ’ όλα αυτά να μην παίρνει τον έπαινο που θα ήθελε ή θα του άρεσε στο τετράδιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί αυτό που θέλουμε στο κάτω κάτω, είναι να αγαπάμε να μαθαίνουμε και όχι να αγαπάμε το μπράβο και το αυτοκόλλητο! Συμφώνησε και κατάλαβε. Μου τόνισε και ο ίδιος ότι δεν φοβάται την δασκάλα και πως κι αυτή ένας άνθρωπος είναι, σαν κι αυτόν. Είναι ίσοι! Μπράβο Γιώργο! Έχεις δίπλα σου τους γονείς σου, αμέσως ξεφοβήθηκες αγόρι μου! 😉
Την άλλη μέρα πήγα στην δασκάλα του πιο φοβισμένη από τον Γιώργο. Φοβόμουν μην προσβληθεί από κάτι που θα πω, μήπως με αντιπαθήσει και το κατά πόσο κάτι τέτοιο θα επηρέαζε την σχέση της με τον Γιώργο. Της ζήτησα να μιλήσουμε λιγάκι και με ευχαρίστηση το έκανε. Ξεκίνησα με το «σήμερα ο Γιώργος όπως είδατε, δεν είχε γράψει την αντιγραφή του 2 φορές…» (αργότερα στο σπίτι είδα ότι του είχε γράψει από κάτω «Γιώργο μου, αυτό το είχαμε 2 φορές» εκτίμησα τον τρόπο της και το γεγονός ότι δεν τον πρόσβαλε). Και έτσι ξεκίνησα να της λέω τα παραπάνω. Πως εφόσον ζορίζεται το παιδί, θα ήθελα να συνεργαστούμε ώστε να γνωρίζει στην ουσία ότι δεν είναι από αδιαφορία που μπορεί να μην κάνει κάτι, αλλά από ενδιαφέρον, γιατί πραγματικά του αρέσει να μαθαίνει και δεν θέλω να το χάσει αυτό. Ότι τα ζητούμενα της φωτοτυπίας θα του τα δείχνω εγώ με όποιον τρόπο καταλάβω πως του φαίνεται διασκεδαστικός, όταν επιλέξει να μην τα κάνει με τον τρόπο που επέλεξε η δασκάλα του και πως σε λίγο θα δει και η ίδια πως είναι φιλότιμος, πως δεν θα το κάνει από βαρεμάρα και πως θα ήθελα να γνωρίζω ότι είναι ΟΚ με όλο αυτό και να γνωρίζει και τους λόγους από μένα την ίδια! Τόνισα επίσης πως δεν θα ήθελα να υπάρχουν επιτιμητικά σχόλια στο παιδί, επειδή δεν τα έχει κάνει, αλλά κατά τα άλλα το τί είδους αυτοκόλλητο και σχόλιο θα βάλει (Μπράβο/Άριστα/Πολύ καλά/κ.ο.κ), είναι στην κρίση της και πως έχουμε συζητήσει και γι αυτό με τον Γιώργο και είναι επιλογή του να το χάνει κάποιες φορές!
Η απάντηση της δασκάλας του με εξέπληξε θετικά και την ευχαριστώ γι αυτό! Μου είπε ότι βεβαίως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, και πως εγώ είμαι αυτή που θα αποφασίσει τι θα κάνει το παιδί και αν αυτά που βάζει η ίδια δεν νομίζω πως θα το βοηθήσουν ή θα το βαρύνουν, είμαι ελεύθερη να διαλέξω κάτι άλλο. «Εσείς αποφασίζετε για το παιδί σας! Αυτά που βάζω εγώ, είναι αυτά που πιστεύω πως είναι καλά να κάνει στο παιδί στο σπίτι, αλλά δεν είναι υποχρεωτικά. Εσείς μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με το παιδί σας!» μου είπε! Μπορεί να μου πέταξε το μπαλάκι, αλλά το προτιμούσα αυτό το μπαλάκι είναι η αλήθεια 😉
Για μένα αυτό ήταν μια μικρή νίκη! Ένα μεγάαααλο βάρος έφυγε από τους ώμους μου και είμαι ελεύθερη να δουλέψω με τον Γιώργο όπως θα επιλέξουμε όταν το επιλέγει και ο ίδιος! Μέχρι στιγμής, τις ασκήσεις που έδωσε η δασκάλα τις κάνει και μάλιστα σχετικά γρήγορα. Βέβαια, δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, η δασκάλα μέχρι στιγμής δεν έδωσε ξανά τόση δουλειά για το σπίτι 😉
Γιατί σας τα γράφω αυτά? Για έναν πολύ απλό λόγο! Επειδή, μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε πραγματικά τον τρόπο που διδάσκονται τα παιδιά, όσο έχουμε εμείς το βάρος να τα διδάξουμε εκτός από τα μαθήματα αλλά και τους διαφορετικούς τρόπους μάθησης και αγάπης της μάθησης, μπορούμε να τους μάθουμε επίσης, ότι είμαστε δίπλα τους στις επιλογές τους, να τους δείξουμε επίσης πως υπάρχουν κι άλλες επιλογές και να μιλήσουμε με την δασκάλα/ δάσκαλο του παιδιού μας! Γιατί και με αυτόν τον τρόπο σιγά σιγά γίνεται αλλαγή. Αφού εμείς ως γονείς έχουμε το δικαίωμα να δουλέψουμε διαφορετικά με τα παιδιά μας στο σπίτι, μια εγώ, μια εσύ σε ένα άλλο σχολείο, μια εσύ στο παρ’ άλλο, σιγά σιγά θα γίνουμε δυο και τρεις και τέσσερις στην ίδια τάξη και κάποια στιγμή θα το πιάσουν το νόημα, θα κάνουν και μια δοκιμή από το ίδιο το σχολείο κάτι να αλλάξουν! Λίγο λίγο, κάτι θα αλλάξει! Και μη μου πείτε όχι! 😉
Προς το παρών πάντως, μαμά και γιος συνεχίζουμε χαλαροί και ήρεμοι 🙂
Το Blog μιας Μαμας 