Ζήλια ψώρα!

Σήμερα μιλούσα με μια μαμά στο τηλέφωνο. Έχει πριν λίγες μέρες γεννήσει το δεύτερο κοριτσάκι της και είχε κάτι θεματάκια με τον θηλασμό. Πριν κλείσουμε μου λέει: γράψε και κανένα άρθρο για το πως να συμπεριφερόμαστε και να προετοιμάζουμε το πρώτο παιδί για το δεύτερο! Και να λοιπόν, είπα να γράψω μερικά πραγματάκια που θεωρώ σημαντικά και αυτονόητα, αλλά ίσως να μην είναι αυτά που κάνουμε τελικά…

Αρχικά να πούμε ότι υπάρχει αρκετός καιρός από το θετικό τεστ μέχρι να έρθει το νέο μωρό, για να προετοιμαστεί το παιδί για την νέα πραγματικότητα. Και δεν εννοώ να του πούμε τι ωραία που θα είναι που θα έχει αδερφάκι να παίζει, που το κάνουμε για το ίδιο, για να έχει παρέα, κλπ κλπ. Αυτά δεν ισχύουν και δεν είναι και αρκετά καλός λόγος για ένα παιδί για να μην ζηλέψει.

* Και εδώ να πω το εξής. Ζήλια δεν είναι ένα μοναδικό συναίσθημα. Το κάθε παιδί και ενήλικας την βιώνει ξεχωριστά και διαφορετικά δεν είναι συνήθως απέναντι στο αδερφάκι αλλά απέναντι στην συμπεριφορά του γονιού προς το άλλο παιδί!

Λοιπόν αρχικά, το να πούμε σε ένα παιδί ότι θα έρθει το νέο μωρό και θα έχει να παίζει, είναι απλούστατα… ψέμα! Τι ακριβώς θα κάνει το πρώτο παιδί με το δεύτερο εκτός από το να το κοιτά και να του μιλά, δίχως να παίρνει αρχικά κάποιου είδους απάντηση? Για να αρχίσουν να παίζουν μαζί, θα χρειαστεί αρκετός χρόνος. Άρα, καλό είναι να λέμε μόνο την αλήθεια που πρόκειται να συμβεί τον πρώτο καιρό.

«Θα γεννηθεί το μωρό και θα θέλει να κοιμάται πολλές ώρες και όταν ξυπνάει θα θέλει μόνο γάλα και αγκαλίτσα από την μαμά. Κάποιες φορές θα θέλει μάλιστα να κοιμάται ΠΑΝΩ στην μαμά και έτσι η μαμά θα πάρει έναν μαρσιπο να έχει το μωρό εκεί μέσα για να μπορεί να έχει τα δυο της χέρια ελεύθερα να μπορεί να σου διαβάσει, να παίξει παιχνίδια εύκολα, να σου φτιάξει τα μαλλιά, να μαγειρέψει», κλπ κλπ

«Το μωρό θα μας τρώει αρκετή ώρα, αλλά θα προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να περνάμε μαζί μόνοι μας. Θα θέλω να με βοηθήσεις λίγο κάνοντας λίγη υπομονή στην αρχή μέχρι να βρω κι εγώ το πως θα τα κάνω όλα αυτά!»

«Όταν νιώθεις άσχημα μέσα σου, ότι κι αν νιώθεις, θα ήθελα να μου το λες για να προσπαθώ να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις»

«Το μωρό θα είναι κι αυτό γλυκούτσικο και θα σου αρέσει κι εσένα να το κοιτάς. Θα το παίρνεις αγκαλίτσα και σιγά σιγά θα αρχίσει να σε παρακολουθεί όλο και περισσότερο και θα μαθαίνει πράγματα πολλά από σενα!»

«Θα μπορείς να βοηθάς όταν το κάνουμε μπάνιο ή του αλλάζουμε πάνα και θα βρούμε κι άλλα πράγματα αν θες να κάνεις με το μωρό, αναλόγως τί αρέσει και σε σένα!»

«Μπορεί στην αρχή να νομίζεις πως η μαμά συνεχώς δίνει τον χρόνο της στο μωρό και φαντάζομαι πως αυτό δεν θα σου αρέσει πολύ, αλλά θα κάνω ότι μπορώ για να δίνω και σε σενα τον ίδιο χρόνο. Όσο περνάει ο καιρός θα είναι και πιο εύκολο αυτό. Τα μωρά φοβούνται όταν είναι μόνα τους και θέλουν την μαμά τους συνέχεια! Είσαι πολύ σημαντικός/η για μένα και η αγάπη μου θα μείνει όπως πάντα ίδια μιας και δεν αλλάζει από κάτι!»

Θα πρέπει να το προετοιμάσετε και για τις μέρες που θα λείπετε. Πως ακριβώς θα γίνει, πόσα φεγγάρια θα μεσολαβήσουν μέχρι να έρθετε σπίτι και πάλι. Τι θα γίνει εκεί. Αν θα επιτρέπεται να έρθει να σας δει και αν όχι γιατί, κλπ κλπ. Να και τα καλά του τοκετού στο σπίτι. Το παιδί βλέπει πολλά, μαθαίνει και καταλαβαίνει και δεν χρειάζεται να αποχωριστεί την μητέρα του…

Το πρώτο βράδυ που έλειπα στο μαιευτήριο ο Γιώργος είχε πλαντάξει στο κλάμα…

Αν το πρώτο παιδί θηλάζει ακόμη, να είστε σίγουρη ότι μπορεί να συνεχίσει και μετά, κάτι που βοηθά στο να μειωθεί η αδελφική ζήλια 😉 Αν δεν θηλάζει αλλά σας ζητήσει να θηλάσει, μην το αρνηθείτε. θα δοκιμάσει, πολύ πιθανόν να μην τα καταφέρει και να το σταματήσει. Αλλά ακόμη κι αν τα καταφέρει, πολύ πιθανόν να μην συνεχίσει και για πολύ. Θα είναι όμως βάλσαμο στην ψυχολογία του.

Μην προσπαθείτε να ωραιοποιήσετε (πολύ) τα πράγματα. Αλήθειες πείτε στο παιδί. Όμορφες αλήθειες και κάποιες που ίσως του κακοφανούν. Δίχως να κακολογείτε το μικρότερο αδερφάκι («αχ αυτά τα μωρά, όλη την ώρα θέλουν την προσοχή μας τα χαζούλικα», κλπ. Θέλουμε να αγαπηθούν τα αδέρφια, όχι να νιώθει το ένα καλύτερο και εξυπνότερο και ότι βασικά κάνετε αγγαρεία που το μεγαλώνετε… Κι όμως το βλέπω συχνά αυτό. Το μεγαλύτερο να μιλάει για το μικρότερό του αδερφάκι και να το λέει μωρό, ακόμη κι αν έχει φτάσει τα 3-4. Να το λέει χαζούλικο που δεν πολυκαταλαβαίνει ή και άλλα χειρότερα που ανεβάζουν στα μάτια του μεγαλύτερου τον εαυτό του και χαμηλώνουν το αδερφάκι του. Αυτό βέβαια θα ισχύει και στην μετέπειτα ζωή τους όπου αυτές ακριβώς τις ταμπέλες θα συνεχίσουν να έχουν…

Όταν λοιπόν το μωρό έρθει στο σπίτι, θα πρέπει να γίνετε στην αρχή χίλια κομμάτια και να έχετε πολύ ανοιχτά αφτιά, μάτια και καρδιά! Θα πρέπει να αφουγκράζεστε συνεχώς το συναίσθημα που πλανάται στον χώρο.

Προσπαθείτε να μην λέτε «οχι» ή «πρόσεχε» ή «μη» στο μεγαλύτερο αδερφάκι για οτιδήποτε έχει σχέση με το μικρότερο.

Πάει να του ζωγραφίσει το μάτι με ένα μολύβι? Απλά πάτε και φέρτε ένα χαρτί να ζωγραφίσετε μαζί. Ή πάρτε το αγκαλιά καθώς αρχίζετε ένα παραμύθι και στα δύο παιδιά σας!

Παίζει μπάλα και φοβάστε πως θα πέσει στο μωρό? Πάρτε το μωρό κάπου που δεν υπάρχει κίνδυνος!

Κρατάει το μεγαλύτερο αδερφάκι το μικρότερο κάπως ατσούμπαλα? Βάλτε κρυφά ένα χεράκι!

Παίζει τρομπέτα με το που κοιμίσατε το μωρό? Το μωρό θα μάθει να κοιμάται με φασαρία. Πιάστε κι εσείς δυο κουτάλες και ξεκινήστε τα ντραμς στο χαλί. Πείτε του αν θέλει κι αυτό. Ή καθίστε αγκαλιά στον καναπέ και πείτε του πόσο πεθυμήσατε να διαβάσετε μαζί ένα βιβλίο.

Μην επιβραβεύετε την απίθανα όμορφη συμπεριφορά του μεγάλου παιδιού με μπράβο και αυτοκόλλητα και δώρα. Δεν θα είναι μετά ελεύθερο να βγάλει μια άσχημη συμπεριφορά και συναίσθημα που αισθάνεται. Θα νιώθει ότι το αγαπάτε και χαίρεστε, μόνο όταν είναι «καλό παιδί»!

Όταν πάλι συμπεριφέρεται άσχημα το μεγαλύτερο αδερφάκι, προσπαθήστε να μην του κάνετε παρατήρηση. Καμία αντίδραση παρά μόνο πολύ διακριτικά εάν θα υπάρχει πρόβλημα στο μωρό. Προσπαθήστε επίσης να καταλάβετε τον λόγο που το παιδί αντιδράει άσχημα. Φωνάζει ή κάνει αταξίες την ώρα που ταϊζετε το μωρό? Θέλει την προσοχή σας και δικό του χρόνο με αγκαλιές και προσωπικές στιγμές όπως έχει και το μωρό. Κάνει διάφορες αταξίες την ώρα που είστε μαζεμένοι και θαυμάζετε το μωρό? Λογικό! Μην αρχίσετε να λέτε ξαφνικά κομπλιμέντα (που ακούγονται ψεύτικα) και για το μεγάλο αδερφάκι. Έτσι απλά φαίνεται ότι το συγκρίνετε! Πάρτε το αγκαλιά και πείτε του πόσο πεθυμήσατε την αγκαλιά του!

Εννοείται μην συγκρίνετε το ένα παιδί με το άλλο! Κανένα από τα δύο, για κανένα μα κανένα λόγο! Δεν βοηθά σε τίποτα και ίσα ίσα δημιουργεί έχθρες!

Μην βάζετε ταμπέλες στα παιδιά ακόμη και καλές. Μην βάζετε ταμπέλες ούτε στα συναισθήματα! Εκτός κι αν είναι τελείως σίγουρο περί τίνως πρόκειται! πχ το μωρό του σάλιωσε μια ζωγραφιά και του την χάλασε.. και θύμωσε. Αλλά όπως είπα και πριν, η ζήλια είναι πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Με το να ρωτήσουμε το παιδί μας αν ζηλεύει, δεν το βοηθάμε αλλά το μπερδεύουμε. Καλύτερα να το ρωτήσουμε τι αισθάνεται και να το συζητήσουμε μαζί ώστε να βρούμε παρέα μια λύση. Ίσως έχει στο μυαλό του καλές λύσεις να μας πει!

Να είστε ανοιχτοί σε κάθε συναίσθημα του παιδιού σας. Μπορεί να σας πει οτι μισεί το μωρό. Ας συζητήσετε τους λόγους. Βοηθήστε το να το ξεπεράσει. Νιώθει κι αυτό πολύ άσχημα. Υποφέρει. Θέλει να νιώθει όμορφα για το αδερφάκι του και είστε πολύ τυχεροί αν εκφράζει τα συναισθήματά του και δεν το «παίζει» το καλό παιδί!

Μια μέρα ο Γιώργος μου είπε οτι όλα του τα προβλήματα προέρχονται από τη Ναταλία. Κάτσαμε και συζητήσαμε και τελικά καταλάβαμε πως βασικά η δική μου συμπεριφορά ήταν λάθος. Και βρήκαμε λύσεις, κάναμε αγκαλιές, ζήτησα συγνώμη, νιώσαμε πως αγαπιόμαστε 😉

Είναι πολύ βασικό να προσπαθούν όλοι όσοι είναι κοντά σας με τον ίδιο τρόπο! Αν πχ έρθει μια γιαγιά να σας δει και επειδή το παιδί κάνει αταξίες για να τραβήξει την προσοχή η γιαγιά του πει πως «ααααα, έτσι όπως κάνεις μου φαίνεται πως θα αγαπάω πιο πολύ το μωρό!» θα το κάνει να αισθανθεί απαίσια! θα σπείρει των σπόρο της ανταγωνιστικότητας και θα βάλει στο μυαλό του μεγαλύτερου παιδιού την σκέψη «πρέπει να είμαι το καλύτερο παιδί για να με αγαπούν εμένα περισσότερο!»!

Τα μεγαλύτερα παιδιά μας και ειδικά τα πρώτα, είχαν πολύ χρόνο με μας. Μπορεί και όλο μας τον χρόνο! Ξαφνικά έρχεται ένα χαριτωμένο μωρό στο σπίτι. Όλοι το νταντεύουν, όλη την ώρα του γελούν και του μιλάνε. Έρχεται κόσμος να το δει και να το θαυμάσει. Αλλά αυτό που το πειράζει πιο πολύ, είναι που η μαμά δείχνει να το αγαπάει τόσο, το έχει συνεχώς σχεδόν πάνω της και το θηλάζει ή του δίνει γάλα με το μπιμπερό, και με το που πάει η μαμά να παίξει μαζί του, αυτό αρχίζει και κλαίει κι εκείνη τρέχει να το φροντίσει. Όλοι του λένε «όχι τώρα αγάπη μου! Σε λίγο!». Η μαμά του είναι κουρασμένη! Ε, πόσο θέλει? Τουλάχιστον λοιπόν, ας αποδεχόμαστε τα συναισθήματά του και να είμαστε η αγκαλιά του και το καταφύγιο του.

Τα χρόνια περνούν γρήγορα ακόμη κι αν εκείνο τον καιρό μας φαίνεται πως οι μέρες περνούν αργά. Τα μικρά αδερφάκια μια μέρα θα μεγαλώσουν, θα κάνουν παρέα, θα γίνουν κολλητοί! Τα μικρά αδερφάκια γίνονται ο θησαυρός για τα μεγαλύτερα!

Και κάτι ακόμη! Όσο και να προσπαθήσεις, θα κάνεις λάθος! Θα κάνεις και ένα και δύο και πολλά λάθη! Τα περισσότερα που έχω γράψει πιο πάνω είναι απλά παραδείγματα για να πάρετε μια ιδέα. Η καρδιά σας θα σας πει περισσότερα, αρκεί να την ακούτε. Και την δική σας και του παιδιού σας. Παρ’ όλα αυτά, θα γίνουν λάθη. Η πρώτη φορά που θα συνειδητοποιήσετε πως όσο κι αν προσπαθείτε τελικά το παιδί σας ζήλεψε, θα νιώσετε τόσο μεγάλη πίκρα! Θα νιώσετε πως τα κάνατε όλα χάλια! Πως καταστρέψατε το παιδί σας. Δεν είναι έτσι! Απλά το παιδί σας αισθάνεται και μαθαίνει να αποδέχεται και να προχωρά μπροστά. Με εσάς να του δείχνετε τον τρόπο! Η αγκαλιά, η αγάπη και η πρόθεσή σας για ενσυναίσθηση φτάνουν! Να είστε σίγουροι 😉