Φίλα την θεία! Φίλα τον θείο! Ε, όχι!

Όχι φιλιά παρακαλώ! Σεβόμαστε τον προσωπικό χώρο των παιδιών μας!

Για να δούμε μερικά πραγματικά περιστατικά:

Πάμε μια επίσκεψη σε κάποιον συγγενή, φίλο, θεία, παππού, κλπ. Εννοείται πως θα χαρούν που είδαν τα παιδιά μας! Ειδικά αν έχουν καιρό να τα δουν! Μπορεί να τους έχουν πάρει και ένα μικρό δωράκι. Τους το δίνουν. «Πες ευχαριστώωωω!» Τους λέμε εμείς. Λένε λοιπόν κι αυτά. «Ελα να σε πάρω μια αγκαλίτσα να σου δώσω φιλάκι» λέει ο θείος! Το μικρό μας δε θέλει. «Άντε βρε! Πήγαινε στο θείο! Που σου πήρε και το δώρο!» το μικρό μας, δε θέλει! «Άντε βρε! Πήγαινε! Δεν θα σου ξαναπάρει δώρο όπως κάνεις!» Τελικά το μικρό μας πάει να κάνει μια αγκαλίτσα!

Έρχονται οι παππουδογιαγιάδες στο σπίτι επίσκεψη. Βλέπουν, ευχαριστιούνται τα παιδιά, τα παιδιά χαίρονται που τους βλέπουν και φτάνει η ώρα να φύγουν. «Άντε κάνε αγκαλίτσα στην γιαγιά και τον παππού!» Στην γιαγιά πάνε. Στον παππού δεν θέλει το ένα. «Έλα, κάνε και στον παππού να μην ζηλεύει». Τίποτα! «Κάνε βρε γιατί δεν θα ξανάρθει». Ο παππούς κάνει πως κλαίει για να το πείσει. Το παιδί κάνει αγκαλιά στον παππού. «Ορίστε! Τι έπαθες που τον αγκάλιασες? Η μαμά αγαπάει τον μπαμπά της! Όταν δεν τον θες, στεναχωριέται η μαμά…».

Η μαμά παρατηρεί τα μικρά της. Παίζουν. Θέλει να τα πάρει μια αγκαλιά και να τα φιλήσει! Τι όμορφα που είναι! Πάει προς τα παιδιά της και τα πιάνει αγκαλιά. Το ένα την σπρώχνει! Δεν θέλει εκείνη την ώρα αγκαλιές. Θέλει να τελειώσει το παιχνίδι του. «Βρε με διώχνεις? Καλάαααα! Την άλλη φορά που θα θες εσύ αγκαλιά, θα σε σπρώχνω κι εγώ!» Αφήνει τις σπρωξιές το παιδί και αφήνεται στην αγκαλιά της μαμάς!

Είναι τόσο μα τόσο συχνά αυτά τα παραδείγματα. Ένα παιδί που δεν θέλει να φιλήσει ή να αγκαλιάσει κάποιον φίλο ή συγγενή μας, κι εμείς να το κάνουμε θέμα και να προσπαθούμε να το πείσουμε να το κάνει! Κι όμως είναι ΜΕΓΑΛΟ λάθος! Γιατί? Να 7 λόγοι για τους οποίους δεν πρέπει να επιμένουμε το παιδί μας να κάνει κάτι που δεν θέλει όταν έχει σχέση με το σώμα του:

1. Αρχικά, μαθαίνει το πολύ απλό. Ότι το σώμα του δεν είναι δικό του και δεν είναι επιτρεπτό να το κάνει ότι θέλει. Κανονίζουν άλλοι το τι δέχεται και τι όχι στο σώμα του. Και αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι το καλύτερο μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας…
2. Αρχίζει να καταλαβαίνει πως όσον αφορά τους συγγενείς, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Συγγενείς και φιλικό πρόσωπο της οικογενείας, ίσον μηδέν κίνδυνος. Και αυτό κι αν είναι λάθος! Τις περισσότερες φορές που υπάρχει σεξουαλική κακοποίηση σε κάποιο παιδί, προέρχεται είτε από συγγενή, είτε από φιλικό πρόσωπο. Άτομο που γνωρίζει το παιδί και οι γονείς.
3. Αυτό το κλικ που αρχίζουμε να έχουμε ή να μην έχουμε για κάποιους ανθρώπους τους οποίους εμπιστευόμαστε ή όχι, απλά το αναιρούμε στο παιδί. Ναι μπορεί να μην έχει δίκιο με κάποια άτομα, αλλά αυτό θα το μάθει μόνο του. Είναι ένα ένστικτο που εξελίσσεται με τον καιρό.
4. Μαθαίνει πως όταν κάποιος του ζητά κάτι το οποίο δεν του αρέσει και αυτό δεν το δέχεται, τελικά θα δημιουργήσει ολόκληρο θέμα, θα νιώσει τρομερά άβολα και τελικά θα πρέπει να ενδώσει. Άρα δεν του δίνουμε την ελευθερία να δείξει ή να πει πως δεν θέλει να κάνει κάτι που του ζητά κάποιος δικός μας άνθρωπος (και μετά γενικότερα).
5. Του δίνουμε το μήνυμα πως οι μεγάλοι έχουν ισχύ πάνω στους μικρότερους και γενικότερα πάνω στο σώμα τους. Χμμμ, όχι και πολύ ωραίο ε?
6. Ότι ώρα και στιγμή, ότι όρεξη και να έχει ή να μην έχει, θα πρέπει να αφεθεί ώστε ο άλλος να το χαϊδέψει, να το φιλήσει και να το πάρει αγκαλιά. Αλλιώς… (εδώ βάζετε ότι ψυχολογικό εκβιασμό προτιμάτε. πχ δεν θα ξανάρθω, δεν θα σου ξαναπάρω δώρο, δεν θα σε θέλω κι εγώ, κλπ κλπ).
7. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα χάδια, είναι εξαγοράσιμα. Αφού όταν τα κάνει ή τα δέχεται, θα του ξαναπάρει δώρο η γιαγιά/θείος/φίλος, ενώ εναλλακτικά, να τα ξεχάσει αυτά!

Πως σας φαίνονται τα μηνύματα που περνάμε στα παιδιά μας? Και πως θα σας φανεί αν τελικά ένας θείος εξαγοράζει με ψυχολογικούς εκβιασμούς ή δώρα, την σεξουαλική κακοποίηση του παιδιού μας?

Πως έχουμε οχυρώσει το παιδί μας ώστε να νιώσει ασφάλεια για να έρθει να μας μιλήσει? Να καταλάβει πως αυτό δεν είναι σωστό? Να φωνάξει και να γνωρίζει πως το σώμα του είναι δικό του και κανείς δεν μπορεί να το αναγκάσει να κάνει κάτι όταν το ίδιο δεν θέλει?

Ας ξεκινήσουμε με τα απλά! Αν δεν θέλει το παιδί να φιλήσει την θεία και τον θείο, την γιαγιά, τον παππού, την φίλη μας,  απλά το βοηθάμε στο να μην το κάνει, και να νιώσει και καλά γι αυτό! Να νιώσει ότι οι γονείς του το προστάτευσαν, πως ήταν με το μέρος του, πως έχει δικαίωμα στο δικό του σώμα. Τα μηνύματα που στέλνουμε στα παιδιά μας είναι πολλά. Ας είναι λοιπόν σωστά, γιατί ως γνωστό, τα παιδιά ρουφάνε σαν σφουγγάρι τα πάντα 😉

Advertisement

Με κάνεις περήφανη παιδί μου!!!

Με κάνεις περήφανη ΚΑΘΕ μέρα!

Αυτές τις μέρες παρακολουθώ πολλές κοινοποιήσεις στο Facebook από περήφανους γονείς για την εισαγωγή των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο! Σκέφτομαι πόσο μακρινό μου μοιάζει όλο αυτό και μετά σκέφτομαι κι άλλα…

Δεν έχω δει για παράδειγμα ούτε μια κοινοποίηση μαμάς που να λέει πόσο περήφανη είναι για το παιδί της, ακόμη κι αν δεν μπήκε στην σχολή που ήθελε, αλλά επειδή προσπάθησε και απέτυχε! Πόσο περήφανη είναι άλλη μαμά που το παιδί της επέλεξε να μην δώσει ΠανΕλλήνιες γιατί ήθελε να γυρίσει πρώτα τον κόσμο, να καταλάβει τι θέλει και να το κάνει αργότερα, ή για το παιδί της που δεν θέλει να πάει να σπουδάσει αλλά να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων σε μια σχολή, γιατί αυτό του αρέσει πιο πολύ!

Άραγε αυτοί οι γονείς είναι περήφανοι για τα παιδιά τους? Και αν είναι, γιατί δεν το φωνάζουν? Και πότε είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας? Όταν καταφέρνουν κάτι? Όταν αποτυγχάνουν αλλά παρηγοριόμαστε πως κατάφεραν να το πάρουν καλά? Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας συνεχώς? No matter what?

Μην το πάρετε στραβά. Συγκίνηση μεγάλη και χαρά να περάσει το παιδί σου εκεί που με τόσο κόπο προσπαθούσε. Ανοίγει τα φτερά του. Μεγαλώνει. Ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Φεύγει από την φωλιά μας. Υπάρχει κάτι πιο συγκινητικό? Χαιρόμαστε με τη χαρά τους. Εννοείται αυτό! Αν μας πει ότι η ευτυχία του βρίσκεται στο να γνωρίσει πρώτα τη ζωή και μετά να κανονίσει το μέλλον του, θα φρικάρουμε? Θα του πούμε τι μεγάλο λάθος είναι αυτό που πάει να κάνει? Θα χαρούμε και θα συγκινηθούμε που η φιλοσοφία του για τη ζωή είναι τόσο διαφορετική από τη δική μας? Που έχει το θάρρος να κάνει κάτι τόσο διαφορετικό? Ή αν μας πει ότι θέλει να δουλέψει σε ένα ζαχαροπλαστείο για να δει αν θέλει να ακολουθήσει την ζαχαροπλαστική? Να πάει σε ένα μηχανουργείο αυτοκινήτων? Σε ένα κομμωτήριο?

Αναρωτιέμαι… Τι μας κάνει περήφανους για τα παιδιά μας? Οι μεγάλες επιτυχίες τους? Αυτά που θεωρούνται μεγάλες επιτυχίες γενικότερα στον έξω κόσμο?

Έχουμε δείξει στα παιδιά μας πως η περηφάνια μας είναι ανάλογη των επιτυχιών τους? «Περήφανη όσο τίποτα στον κόσμο!», «με έκανες περήφανη μαμά!»… Αναρωτιέμαι! Τα παιδιά μας ξέρουν ότι είμαστε συνεχώς περήφανα γι αυτά ή αγχώνονται να καταφέρουν πράγματα που μας κάνουν περήφανους για να δουν αυτή την λάμψη στα μάτια μας?

Έχουν την απόλυτη αγάπη μας, αποδοχή, περηφάνια? Χρειάζεται να μας το αποδείξουν? Και πόσο ψηλά είναι τα στάνταρ μας και πόσο δύσκολο να τα φτάσουν? Και γιατί πρέπει να κάνουν κάτι σπουδαίο για να είμαστε περήφανοι γι αυτά? Μπορούμε να είμαστε περήφανοι επειδή απλά είναι σωστοί άνθρωποι, με άποψη, με αγάπη για την ζωή? Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουν πάντα, δεν είναι καλοί στα σπορ, στην ορθογραφία, όταν είναι πεισματάρικα, όταν είναι μέτρια σε όλα ή ακόμη χειρότερα? Είμαστε περήφανοι γι αυτά απλά και μόνο επειδή είναι καλά παιδιά? Απλά και μόνο επειδή ξέρουν να αγαπάνε πραγματικά, είναι δίκαια, σκέφτονται τον άλλον, και μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε κι εμείς καλύτεροι?…

Αναρωτιέμαι… Θυμόμαστε να πούμε στα παιδιά μας «με κάνεις περήφανη παιδί μου!», έτσι στο άσχετο? Το ξέρουν ή προσπαθούν να μας κάνουν περήφανους, και άρα νιώθουν ότι έχουν υψηλές προσδοκίες να φτάσουν, κάτι που μπορεί ποτέ να μην καταφέρνουν?

Τυχαίνει πολύ συχνά να λέω κι εγώ αυτό το, «είμαι περήφανη για σένα», όταν έχουν καταφέρει κάτι! Δαγκώνω τα χείλη μου και τους λέω πως -ούτως ή άλλως- πάντα είμαι. Τους ρωτάω καλύτερα, αν είναι τα ίδια περήφανα με τον εαυτό τους. Αυτό άλλωστε έχει μεγαλύτερη αξία στην ζωή τους. Κάθε τόσο θυμάμαι να τους πω πόσο περήφανη αισθάνομαι γι αυτά, απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά μου! Όταν καταφέρνουν κάτι σπουδαίο, τους λέω πόσο χαρούμενη είμαι που βλέπω την χαρά τους, ότι ήταν κάτι που το προσπάθησαν και πρέπει να είναι ωραίο να τα καταφέρνουν τελικά. Αλλά δεν ξεχνάω να τους πω, πως ακόμη κι αν δεν τα είχαν καταφέρει, όλη η δουλειά που είχαν κάνει πριν, αλλά και η προσπάθεια μόνο, άξιζε όσο το να έρθουν πχ πρώτοι. Η χαρά που τα καταφέραμε είναι το μόνο που αλλάζει. Η περηφάνια μένει ίδια! 😉

Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα… Ίσως τα λέω για να τα ακούω… Μπορεί να λέω χαζομάρες… Αναρωτιέμαι όμως… Τι νιώθει ένα παιδί και τι πιστεύει ότι πρέπει να καταφέρει για να του πούμε «με κάνεις περήφανη παιδί μου!»? Τροφή για σκέψη…

Γονεϊκότητα. Πράμα φυσικό!

Πριν λίγες μέρες είχα γράψει ένα άρθρο για τις διαφορές της ενσυναίσθησης, παιδοκεντρισμού και βεβαίως αναφέρθηκα και στον αυταρχικό γονέα. Ανέφερα το πόσο περίεργο μου φαίνεται το να μην πάρει κάποιος να διαβάσει ένα βιβλίο ή να ψάξει να βρει πληροφορίες για το μεγάλωμα ενός παιδιού (το άρθρο αυτό μπορείτε να το διαβάσετε εδώ) μιας και είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που θα κάνει στη ζωή του.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν το διάβασμα αυτό, απλό χάσιμο χρόνου και πως η μητρότητα, η γονεϊκότητα είναι κάτι το φυσικό και πως μόλις βρεθείς με ένα μωρό στην αγκαλιά σου, βγαίνει το ένστικτο και όλα πάνε φυσικά.

Θα συμφωνήσω εν μέρη. Όσο κι αν προετοιμαστείς, ότι σχέδια κι αν κάνεις, όσο κι αν κρίνεις τους άλλους γονείς που γνωρίζεις πριν να γίνεις γονιός, πολλά -αν όχι όλα-, αλλάζουν μόλις γίνεις γονιός. Η αγάπη που σε πλημμυρίζει, τα αλλάζει όλα. Το λέω και το έχω ξαναπεί πολλές φορές στο μπλογκ μου αλλά και γενικά. Πριν γεννήσω, σχεδίαζα να θηλάσω για 6 μήνες. Από κει και πέρα το μωρό θα ήταν στο δωμάτιο του, όπου εκεί θα το άφηνα να κοιμηθεί και θα κοιμόταν μόνο του. Όπως εγώ και ο αδερφός μου! Δεν θα τα άφηνα να κάνουν ότι θέλουν όπως τα παιδιά των άλλων και πολλά άλλα τέτοια.

Διάβαζα όμως πολύ. Ακόμη και πριν να γίνω μαμά, αν έπεφτε στα χέρια μου ένα άρθρο για μωρά ή παιδιά, του έριχνα μια ματιά. Με διάφορα τέτοια άρθρα λοιπόν, κατάλαβα σχετικά γρήγορα πως τα μωρά δεν πρέπει να τα αφήνεις να κλαίνε μόνα τους και πως δεν ισχύει ότι οι πολλές αγκαλιές τα «κακομάθαίνουν». Έμαθα πως ΔΕΝ πρέπει να προσπαθείς να τα μάθεις να κοιμηθούν μόνα τους με αυτόν τον τρόπο (να τα αφήνεις να κλαίνε μέχρι να κοιμηθούν δηλαδή), που αργότερα έμαθα πως ήταν ο τρόπος που μάθαμε εμείς να κοιμόμαστε μόνα μας (άρα, αυτό το όνειρο μου για τα δικά μου παιδιά -το να κοιμούνται μόνα τους- εξατμίστηκε). Και από κει ήρθαν όλα τα άλλα. Ο θηλασμός δεν έβλεπα τον λόγο να τελειώσει στους 6 μήνες. Ότι και να διάβαζα για παρατεταμένο θηλασμό, θετικό ήταν. Τα παιδιά λοιπόν κοιμόντουσαν στο κρεβάτι μας. Και γι αυτό διάβαζα τόσα θετικά! Και εφόσον δεν επρόκειτο να τα αφήσω να κλαίνε, έμειναν μαζί μας για όσο χρειαζόντουσαν. Και βέβαια το κρεβάτι μας είναι ακόμη ανοιχτό για τα βράδια που το επιλέγουν. Οι τιμωρίες σταμάτησαν στο σπίτι μας. Άλλωστε οι περισσότεροι θα παραδεχτούν πως παρ’ όλες τις τιμωρίες, οι συμπεριφορά δεν αλλάζει. Ίσως γίνει κρυφά κάτι, αλλά συνήθως το παιδί θα επαναλάβει ξανά και ξανά κάτι για το οποίο το τιμωρείς.

Όλα αυτά άλλαξαν και επειδή είχα γίνει μητέρα και οι θεωρίες έγιναν πράξη, αλλά και επειδή διάβαζα. Και το ένα φέρνει το άλλο! Και μπορεί να λέμε πως η μητρότητα είναι κάτι φυσικό, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιολας!

Αν ήταν κάτι τελείως φυσικό και δεν χρειαζόταν μάθηση και ψάξιμο και πολλή προσπάθεια, τότε όλες πχ θα θηλάζαμε. Ο θηλασμός είναι ο φυσικός τρόπος σίτισης σωστά? Κι όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό θηλάζει? Γιατί? Γιατί δεν μας έρχεται τελείως φυσικά και κάνουμε λάθη, σταματά το γάλα, πονάμε, κλπ? Γιατί? Μήπως επειδή χρειάζεται λίγη βοήθεια? Είτε από δικό μας ψάξιμο, είτε από κάποιους που γνωρίζουν…

Αν η μητρότητα είναι κάτι φυσικό, τότε πως και υπήρχαν και υπάρχουν τόσοι γονείς που χτυπούν τα παιδιά τους? Είναι φυσικό το ξύλο? Και αν ναι, γιατί πλέον είναι νομοθετικά παράνομο? Και αν ήταν φυσικό, γιατί μας προκαλεί (ως παιδιά) τόσο κακό?

Αν ήταν τόσο φυσική η μητρότητα, γιατί δημιουργούμε τόσα κόμπλεξ στα παιδιά μας? Γιατί οι ψυχολόγοι και οι ψυχοθεραπευτές έχουν γεμίσει και από τα πρώτα πράγματα που αναλύουν, είναι η παιδική σου ηλικία?

Αν ήταν τόσο φυσικό και εύκολο να είσαι γονιός, τότε δεν θα εκβίαζε κανείς ψυχολογικά το παιδί του. Δεν θα το αγαπούσε μόνο αν ήταν αυτό που ήθελε ο ίδιος, ούτε θα του έδειχνε πως μόνο αν κάνει αυτά που πρέπει είναι περήφανος γι αυτό και το αγαπά. Δεν θα προσπαθούσε να το κάνει αυτό που δεν κατάφερε ο ίδιος. Θα έβρισκε τρόπους να το αφήσει να γίνει μόνο του, αυτό που είναι και θέλει να είναι! Δεν θα το θεωρούσε κτήμα του…

Η γονεϊκότητα είναι πράμα φυσικό. Φυσικά όμως και όλα όσα κάνουμε στα παιδιά μας, προέρχονται είτε από το πόσο έχουμε ξεγράψει αυτά που κουβαλάμε από παιδιά, μέσα μας, είτε από το κατά πόσο θέλουμε να τα συνεχίσουμε. Γιατί εντελώς φυσικά θα σου έρθει να δώσεις μια στον ποπό του παιδιού σου ή να το προσβάλλεις για μια του αταξία, και δύσκολα θα κρατηθείς αλλά θα το προσπαθήσεις, γνωρίζοντας πόσο κακό μπορεί να του κάνει. Δεν είμαστε ζώα. Τα ζώα λειτουργούν με το ένστικτο και την φύση, εμείς λειτουργούμε με το συναίσθημα. Ότι έχουμε μέσα μας, αυτό βγαίνει φυσικά προς τα έξω. Αν μεγαλώσαμε με τρυφερότητα, αμέριστη αγάπη, δίχως κριτική, εκβιασμούς, ξύλο, τιμωρίες, φωνές, κλπ, τότε ναι, η γονεϊκότητα θα μας βγει φυσικά και όμορφα. Αν όμως μεγαλώσαμε λίιιιγο αλλιώς, πρέπει εμείς να σπάσουμε τα δεσμά αυτά και να ξεκινήσουμε νέο κύκλο. Και εκεί χρειαζόμαστε βοήθεια. Μέσα ίσως από το διάβασμα και το ψάξιμο…

Εύκολα και φυσικά, θα πεις, «έλα μωρέ, κι εμείς τι πάθαμε?!» προσπερνώντας την χαμηλή αυτοπεποίθηση (ή την υπερβολική ανωτερότητα που αισθάνεσαι για τον εαυτό σου), τα κόμπλεξ, το έξτρα βάρος (ψυχικό ή σωματικό) που κουβαλάς, την ανάγκη σου να έρχεσαι πρώτος, τον φόβο σου να μην καταφέρεις κάτι, το να μην κλαις ποτέ, ή πάντα να χαμογελάς, ή το να κλαις συνέχεια, να μην ευχαριστιέσαι τίποτα, το να είσαι control freak, το να φοβάσαι την μοναξιά, το να αναβάλλεις συνεχώς τα πάντα, το να είσαι πάντα χαλί να σε πατήσουν για να μην στεναχωρέσεις τους άλλους, κλπ κλπ! Δεν πάθαμε και «τίποτα»! Μάθαμε να επιβιώνουμε, αλλά είναι αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας? Εγώ δεν θέλω απλά να επιβιώσουν την παιδική τους ηλικία. Θέλω να αντλούν δύναμη από αυτήν. Και ναι! Η γονεϊκότητα είναι πράμα φυσικό, αλλά αφού έχεις καταφέρει να απομονώσεις όλα τα στραβάδια σου! Και αυτό θα το κάνεις με προσπάθεια για αυτογνωσία και αρκετό ψάξιμο (κι αυτό πονάει καμιά φορά, εξού και το τραγούδι της Μποφίλου που τόσο μου αρέσει και σας βάζω από κάτω να ακούσετε ¨Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει»). Πρέπει, για να μην πονάει και το δικό σου παιδί αργότερα (ή έστω ελπίζουμε όχι πολύ) να διαβάσεις, να μάθεις. Τι χρειάζεται ένα παιδί, τι πρέπει να του δώσει ο γονιός, τι πρέπει να ξεγράψει από την ψυχή του και τι να κρατήσει… Ευτυχώς, όσο δύσκολο κι αν ακούγεται, έχεις μπροστά σου τα πλάσματα που δίνοντας τους την ευκαιρία, θα σε αλλάξουν και θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Γιατί από την πρώτη στιγμή που θα τα πάρεις αγκαλιά, καταλαβαίνεις την αξία τους. Πόσα αξίζουν και πόσα αξίζεις κι εσύ!

Εύχομαι να καταφέρουμε να ψηλώσουμε τις δικές μας καρδιές έστω τώρα, ακόμη κι αν πονάει, και να μεγαλώσουμε παιδιά που να μην χρειάζεται να πονάνε όταν θα έχουν μεγαλώσει. Μόνο όταν ψηλώνουν (τα σωματάκια τους)! ❤

Ενσυναίσθηση, παιδοκεντρισμός και αυταρχισμός!

Μετά από ένα άρθρο που είχα ποστάρει πριν λίγο καιρό περί παιδοκεντρισμού (μπορείτε να το δείτε εδώ), είχα διάφορα μηνύματα γονιών που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις διαφορές. Πιο πολύ εννοείται μπερδεύεται ο παιδοκεντρισμός με την ενσυναίσθηση, αλλά υπάρχει και ο αυταρχικός γονιός (που λίγο δύσκολο να μπερδευτείς), αλλά θα γράψω μερικά παραδείγματα και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω πώς θα αντιδρούσε ένας αυταρχικός γονιός, ένας παιδοκεντρικός και ένας που λειτουργεί με ενσυναίσθηση… Εδώ να εξομολογηθώ πως υπάρχουν φορές που αντιδρώ είτε αυταρχικά (ειδικά κάτι ώρες μεγάλης κούρασης), είτε παιδοκεντρικά, είτε ενσυναισθητικά. Το καλό είναι ότι το γνωρίζω όμως και ζητάω συγνώμη ή απλά τους εξηγώ την κατάσταση αργότερα (ή και τα δύο μαζί). Προσπαθώ να λειτουργώ ενσυναισθητικά. Όσο πάει, τόσο πιο εύκολο γίνεται…

Ο στόχος μας, είναι να έχουμε πάντα τα ραντάρ μας ανοιχτά ώστε να μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με ενσυναίσθηση. Έτσι τα παιδιά θα καταλάβουν πως ενδιαφερόμαστε γι αυτά, πως τα ακούμε, τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσα με μας. Προσπαθούμε να τα κρατάμε υγιή και ασφαλή, δίχως έλεγχο και αυταρχισμό και τα αφήνουμε ελεύθερα να εκφραστούν, κρατώντας όμως στο νου μας τα δικά μας όρια (δηλαδή να μην καταπατούνται τα δικά μας όρια/ελευθερία, κλπ), εφόσον όμως η ασφάλεια και η υγεία των παιδιών (σωματική και ψυχική) είναι εξασφαλισμένη. Και εκεί βέβαια πολλές φορές μπερδευόμαστε…

Το θέμα της ενσυναίσθησης βέβαια δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα δικό μου ποστ. Υπάρχουν έρευνες για την παιδική νοημοσύνη πχ. Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα μωρό μικρότερο των 2 ετών να υπακούει πχ σε κάτι, να του βάζεις τιμωρίες ή απλά να του λες όχι για κάτι και να το θυμώνεις που το επαναλαμβάνει. Δεν μπορεί να ΜΗΝ το επαναλάβει. Δεν έχει ακόμη την ικανότητα. Αυτό έχει σχέση με την ικανότητα του λοιπόν. Άρα κάποιος αν θέλει να γνωρίζει επαρκώς τι μπορεί να κάνει και τι όχι ένα μωρό ή παιδί, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταλάβει, και από ποια ηλικία, τότε πρέπει να διαβάσει. Υπάρχουν επίσης πολλά βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς. (Ψάξτε: Alice Miller «Φυλακές της παιδικής μας Ηλικίας», Izabel Filiozat «Στην καρδιά των συναισθημάτων των παιδιών», «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» και γενικά όλα της τα βιβλία, αλλά και το «Aναθρέφοντας τα παιδιά μας αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.). Θεωρώ ανεύθυνο να μην διαβάζουμε βιβλία για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Διαβάζουμε χίλια δυο βιβλία για το πως να φτιάξουμε ένα φαϊ, ένα πλεκτό, διαβάζουμε στο facebook χίλια δυο άσχετα και ξεχνάμε πως ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνουμε τελικά στη ζωή μας, είναι το να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας!

Ας αρχίσουμε τα παραδείγματα  όμως, γιατί εμένα πάντα με βοηθούν να καταλάβω(φαντάζομαι όλους):

Πρώτο παράδειγμα. Στο σούπερ μάρκετ το παιδί μετά από μπάνιο στη θάλασσα μας ακολουθεί βαρεμένο και κουρασμένο καθώς κάνουμε τα ψώνια μας. Περνάμε από τον διάδρομο με τα μπισκότα και βλέπει ένα πακέτο μπισκοτάκια και το θέλει. Του λέμε βιαστικά πως δεν θα το πάρει και να βιαστεί να τελειώνουμε. Βάζει τα κλάματα και μας παρακαλάει να το πάρουμε.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει, αφού το θες, πάρ’ το!» (Για δύο λόγους. Για να μην κλάψει το παιδί, αλλά και επειδή είμαστε κουρασμένοι για ολόκληρη ιστορία)

Αυταρχικός γονιός:

«Άσε τις κλάψες και άσε κάτω τα μπισκότα! Πρόσεχε γιατί δεν πρόκειται να ξαναφάς μπισκότο αν συνεχίσεις να κλαις! Τι είναι αυτά τα πράγματα και μας κάνεις ρεζίλι?»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Αγάπη μου, πείνασες και κουράστηκες από τη θάλασσα ε? Και ήρθαμε στο σούπερ μάρκετ και εσύ βαριέσαι, περάσαμε και από αυτόν τον διάδρομο με όλες αυτές τις λιχουδιές που κι εγώ θα ήθελα να καταβροχθίσω. Λάθος μου. Όμως αυτά τα μπισκότα δεν θα σου κάνουν καλό τώρα. Θες να πάμε στα φρούτα να διαλέξεις ένα λαχταριστό να στο πάρω?»

Προσωπικά, αν δεν συμφωνούσε με τίποτα το παιδί, θα του έλεγα πως θα τα πάρουμε μιας και έκανα εγώ την βλακεία να περάσουμε από εκείνον τον διάδρομο πεινασμένοι (και θα του το έλεγα κιόλας). Θα είχε νιώσει πως το σεβάστηκα και πως το άκουσα. Εκεί είναι η διαφορά άλλωστε…

Άλλο περιστατικό.  Έρχεται η μαμά από τη δουλειά της πτώμα στην κούραση. Πρέπει να φτιάξει βραδινό για τα παιδιά για να τα κάνει μπάνιο και να τα κοιμίσει και τα παιδιά και μετά να χαλαρώσει λίγο. Έλα όμως που αυτά της ζητάνε εξωπραγματικά πράγματα. Δεν θέλουν το αβγό βραστό, αλλά τηγανητό. Γιατί σε εκείνο το πιάτο? Και γιατί έκοψε το μήλο μπουκίτσες και όχι φέτες? Γκρίνιααααα!!!

Παιδοκεντρικός γονιος:

«εντάξει αγάπη μου, ορίστε το τηγανητό αβγό σου!» «ποιο πιάτο θες να σου βάλω?», «μισό λεπτό και θα σου κόψω άλλο μήλο» «μα όλα στα έκανα γιατί δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα?»

Αυταρχικός γονιός:

«Αυτό έφτιαξα, αυτό φάε!» «Εεεεεε, τί είναι αυτές οι γκρίνιες μόλις μπήκα στο σπίτι? Όποιος θέλει να φάει και όποιος δεν θέλει να πάει για ύπνο ΤΩΡΑ!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Παιδιά, καταλαβαίνω ότι θέλετε χρόνο με την μαμά και γι αυτό μου ζητάτε κάτι διαφορετικό και θέλετε να σας το κάνω. Η μαμά όμως έλειπε όλη μέρα και είναι πολύ κουρασμένη. Αν φάτε αυτό που σας έφτιαξα ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ακριβώς που θέλετε αυτή την στιγμή, ίσως έχουμε λίγο χρόνο να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο ή να σας διαβάσω κάτι πριν να κοιμηθείτε. Όπως με πεθυμήσατε κι εσείς, έτσι σας πεθύμησα κι εγώ, αλλά ο χρόνος που θέλω να περάσω μαζί σας, δεν είναι φτιάχνοντας σας διαφορετικό βραδινό, αλλά παίζοντας μαζί σας. Τι λέτε?»

Η ανάγκη του παιδιού να γεμίσει το ντεπόζιτο χρόνου με τον γονιό του, θα καλυφθεί με ομορφότερο τρόπο. Ταυτόχρονα, ο γονιός βάζει τα όρια του και δείχνει πως θέλει να σεβαστεί την ανάγκη των παιδιών, καθώς κι αυτά θα σέβονται την δική του.

Τρίτο περιστατικό… Παίζουμε επιτραπέζιο. το 8χρονο και το 5χρονο. Εκεί που το 5 χρονο είναι στο τσακ να κερδίσει, της τυχαίνει μια ζαριά που την πάει στην αρχή του παιχνιδιού! Αρχίζει και φωνάζει πως δεν πάει, πως είναι άδικο και πως κέρδισε και δεν την νοιάζει. Το 8χρονο της λέει πως έτσι είναι το παιχνίδι, αλλά το μικρό φεύγει θυμωμένο.

Παιδοκεντρικός γονιός: 

«Μεγάλε, σταμάτα να της την λες σε παρακαλώ. Εσύ θα κέρδιζες κανονικά, αλλά έλα να της πούμε πως κέρδισε γιατί είναι μικρή και δεν καταλαβαίνει!»

Αυταρχικός γονιός:

«Έλα τώρα! Κλαψουρίζεις για το τίποτα? Έτσι είναι τα παιχνίδια, μην κάνεις σαν μωρό. Αν είναι να μην ξαναπαίξουμε!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο (ο 8χρονος), το ξέρω πως παίζεται έτσι το παιχνίδι, αλλά σκέψου αν ήσουν κι εσύ μικρότερος και σου τύχαινε αυτό δεν θα σου άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μας αρέσει, αλλά μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα επειδή είμαστε πιο μεγάλοι. Πάμε να δούμε τώρα τη Ναταλία να της εξηγήσουμε και να της δείξουμε λίγο ενδιαφέρον.»
«Ναταλία μου, ήταν πολύ σπαστικό αυτό που έγινε στο παιχνίδι ε? Ήσουν σχεδόν νικήτρια και μετά ήρθες τελευταία και μάλιστα την αρχή του παιχνιδιού και τώρα σου φαίνεται απίθανο να κερδίσεις ε? Και αυτό σε θύμωσε γιατί πριν ήσουνα χαρούμενη και σίγουρη ότι θα κερδίσεις? Κι εγώ το έχω πάθει αυτό και μου ερχόταν κι εμένα να βάλω τα κλάματα. Είναι δύσκολο να χάνουμε, αλλά θες να πάμε να συνεχίσουμε? Υπάρχει ακόμη περίπτωση να κερδίσεις ξέρεις αν φέρεις άλλη ζαριά.» Και μετά από λίγο, συνεχίσαμε το παιχνίδι. Έφερα κι εγώ ίδια ζαριά που με πήγε στην αρχή του παιχνιδιού. Έδειξα λίγο την δυσαρέσκιά μου αλλά μετά γέλασα. Έφερε και η Ναταλία μια ζαριά που την πήγε δεύτερη και στο τέλος είπαμε πως σημασία έχει που παίξαμε και οι τρεις μαζί!

Τέταρτο περιστατικό. Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους και εμείς είμαστε μπροστά. Φωνάζουν και τους μιλάμε λίγο μήπως και βοηθήσουμε την κατάσταση (συνήθως τα αφήνω για να τα βρουν μόνα τους εκτός κι αν ζητήσουν βοήθεια). Λέμε στον 8χρονο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είναι όντως, όπως τους λέει το η αδερφή του, αλλά επειδή τους έχουν παραβεί κι άλλη φορά θέλει να τους παραβούν και τώρα. Δεν του αρέσουν αυτά που λέμε οπότε φωνάζει «σταματα να μιλααας!!!» και θέλει να τους αφήσουμε να τα βρουν μόνοι τους.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει παιδί μου. Νομίζω πως έχεις δίκιο.» Προσπαθείς να τάξεις στο μικρότερο παιδί κάτι για να του κάνει το χατίρι και προσπαθείς να βρεις τρόπο να μην κλαίει ο μεγάλος.

Αυταρχικός γονιος:

«Για πρόσεχε πως μου μιλάς (φωνάζοντας). Είμαι ο μπαμπάς σου και πρέπει να με σέβεσαι! Τέλειωσε το παιχνίδι πάτε στο δωμάτιό σας!

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο, καταλαβαίνω πως νευρίασες που δεν πήρα το μέρος σου. Προτιμάς να μην πάρουμε μέρος στη συζήτηση και να σας αφήσουμε να τα βγάλετε μόνοι σας άκρη? Εντάξει. Αν μας χρειαστείτε πείτε μας.»  Όταν ηρεμήσει λιγάκι… «σε παρακαλώ θα προτιμούσα να μην μου φωνάζεις με αυτόν τον τρόπο γιατί με κάνει να αισθάνομαι πως δεν με σέβεσαι. Όταν είμαστε θυμωμένοι όμως, καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να συγκρατεί κάποιος τα νεύρα του και προτιμώ να εκφράζεσαι και να λες αυτό που νιώθεις παρά να το κρατήσεις μέσα σου. Σιγά σιγά θα ήθελα κι εγώ να μην φωνάζω σε σένα, κι εσύ σε μένα. Θα τα καταφέρουμε. Που θα πάει?»

Δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να χάσει τον σεβασμό του για τον γονιό του, όταν αισθάνεται ότι ο γονιός των συναισθάνεται. Πάνω στη λύπη, στον θυμό, την απογοήτευση, την νύστα, την πείνα του, κλπ κλπ… Τα χάδια και τα σ’ αγαπώ και οι αγκαλιές, διαδέχονται η μία την άλλη. Το ίδιο μπορεί και οι φωνές. Αξίζει τον κόπο όμως το παιδί σου να μην φοβάται να εκφραστεί και να σου πει ακριβώς αυτό που νιώθει. Ακόμη και ότι είσαι άδικη και σπαστικιά! Πως θα ξέρεις άλλωστε ότι πειράχτηκε, ότι ένιωσε αδικημένος και πληγωμένος? Πως θα διορθώσεις τον τρόπο σου ή κάποιο παράπτωμά σου αν δεν σου το φωνάξει το παιδί? Είμαστε όλοι ίσοι. Θα κάνουμε τα λάθη μας (όλοι), και θα χαρούμε τα καλά μας (όλοι). Θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και θα συγχωρήσουμε πιο εύκολα αν μπούμε στη θέση του. Την ώρα που είμαστε κι εμείς θυμωμένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι. Με προσπάθεια και  ενσυναίσθηση, που αργότερα μαθαίνουν και τα παιδιά και μας την δείχνουν χίλιες φορές καλύτερα από ότι τους της δείξαμε εμείς! Δυσκολάκι? ΝΑΙ! Θησαυρός το μετά? Χίλιες φορές ΝΑΙΙΙΙ!!!! ❤

Ψαροπαγίδα DIY!

Προχτές ήμουν στην θάλασσα με την κολλητή μου και τα παιδιά μας. Πίναμε το καφεδάκι μας και αυτά έκαναν βουτιές με τις μάσκες τους! Κάποια στιγμή, καθώς ρουφούσαμε την τελευταία γουλιά κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο (για να μην αφήσουμε καμιά σταγόνα καφέ να πάει στράφι) μια λάμπα άναψε πάνω από το κεφάλι της κολλητής μου!

«Ρε συ! Διάβασα σε ένα μπλογκ μιας άλλης μαμάς κάτι, και το ξεχνάω συνέχεια! Παίρνεις το -άδειο- ποτήρι του φραπέ, το γεμίζεις μέχρι λίγο πιο κάτω από την μέση με άμμο και βάζεις ένα κομμάτι ψωμί μέσα. Κλείνεις το καπάκι (που έχει τρύπα από πάνω για το καλαμάκι) και το πας στη θάλασσα για να πιάσουν ψαράκια!»

Έχεις φτιάξει ουσιαστικά έναν κύρτο. Αυτό το ποτήρι πάει στον πάτο, τα ψάρια βλέπουν και μυρίζουν το ψωμί, μπαίνουν μέσα να φάνε, αλλά μετά δεν βρίσκουν εύκολα την τρύπα για να βγουν. Ίσως χρειαστεί να το στρίψετε λίγο στον πάτο για να μείνει σταθερό, αλλά και να κουνιέται δεν υπάρχει πρόβλημα (εμείς τα καταφέραμε και έτσι). Εννοείται το δοκιμάσαμε μονομιάς. Τα μικρά ενθουσιάστηκαν και ξόδεψαν ΠΟΛΛΗ ώρα προσπαθώντας να πιάσουν ψαράκι.

Η χαρά τους τεράστια όταν τα κατάφεραν. Εμείς είχαμε μπισκότο οπότε τα γλυκάναμε τα ψαράκια! Τα μικρά μας, επεξεργάστηκαν καλά καλά τα ψαράκια τους, βγάλαμε φωτογραφίες, τα ξαναεπεξεργάστηκαν καλά καλά και μετά τα άφησαν ελεύθερα πάλι πίσω στη θάλασσα!

Το μπλογκ της άλλης μαμάς δεν κατάφερα να το βρω και η φίλη μου δεν το θυμόταν. Αν το έχετε δει, βάλτε μου το λινκ για να το βάλω κι εδώ! Πανέξυπνη ιδέα και μπράβο στη μαμά που το σκέφτηκε!!! Για την ώρα λοιπόν, σας βάζω φωτογραφίες να μας θαυμάσετε και να το δείτε. Λίγες μέρες έμειναν μέχρι το σχολείο. Όλο και κάποια θα θέλει να το δοκιμάσει!  🙂

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους!!! 🙂

Ακούγοντας τα παιδιά μου!

Οι περισσότεροι από μας μεγαλώσαμε σε μια γενιά, όπου -αν και λιγότερο από τους γονείς μας- οι φωνές και οι τιμωρίες έπεφταν σύννεφο και μαζί με αυτές και καμιά σφαλιάρα, καμιά στον ποπό, και λίγο ίσως με τον ζωστήρα, πιπέρι στο στόμα για τις κακές λέξεις και άλλα πολλά! Οι ίδιοι μπορεί να είχαν ζήσει χειρότερα από τους δικούς τους γονείς, άλλοι είχαν διαβάσει τα βιβλία πειθαρχίας της εποχής, άλλοι απλά αυτό ήξεραν, αυτό έκαναν. Μεγαλώσαμε σε μια γενιά που ο θηλασμός είχε σταματήσει να υπάρχει σχεδόν, τα μωρουδιακά βαζάκια φαγητού ήταν μόδα και οι ειδικοί έλεγαν ότι τα παιδιά πρέπει να κοιμούνται στον δικό τους χώρο, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε εκπαίδευση με κλάμα μέχρι να μάθουν να μην κλαίνε. Μια γενιά που το φυσικό ήταν ντεμοντέ.

Μεγαλώσαμε σε μια γενιά όπου τα συναισθήματα έπρεπε να κρύβονται, αν δεν έκλαιγες και δεν ζητούσες, ήσουνα το καλό παιδί και το βασικό μέλημα ήταν το να μην είναι τα παιδιά βάρος στη ζωή των γονιών. Να είναι υπάκουα. Να κάνουν αυτό που τους λέει ο γονιός τους, μετά ο δάσκαλός τους και μετά το αφεντικό τους, δίχως να αναρωτιούνται, δίχως να εκφράζουν δυσαρέσκεια, δίχως να ψάχνουν αν αυτό είναι το σωστό.

Και με τα πολλά, μεγαλώσαμε και γίναμε κι εμείς γονείς! Έγινα κι εγώ! Και στο μυαλό μου τα είχα βάλει όλα περί μητρότητας σε άλλα κουτάκια. Διαφορετικά από το πως γίνονται τα πράγματα φυσιολογικά. Θα μεγάλωνα τα παιδιά μου όπως είχα μεγαλώσει εγώ, με την διαφορά ότι δεν θα τα χτυπούσα και δεν θα τα άφηνα να κλαίνε, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν είχα πάθει και κάτι. Φυσιολογικοί βγήκαμε. Αλλά μετά τα πήρα στην αγκαλιά μου… Και όλα άλλαξαν!

Δεν υπήρχε περίπτωση να κλάψουν και να μείνω αδιάφορη! Τα πλασματάκια αυτά ένιωθαν, έπαιρναν από μένα και έδιναν σε μένα. Ήταν (και συνεχίζουν να είναι δηλαδή) το πιο σημαντικό πράγμα σε όλη μου τη ζωή. Τα όνειρα για καριέρα μετά τις σπουδές μου, μπήκαν στην άκρη και η δουλειά μου ήταν το να μεγαλώσω τα παιδιά μου με έναν τρόπο που να μην τους προκαλέσει μελλοντικά προβλήματα, κολλήματα, απωθημένα, ντροπές, κόμπλεξ. Στόχος ήταν και είναι, το να μεγαλώσω παιδιά που να γίνουν συναισθηματικά ελεύθερα, να μπορούν να γνωρίζουν το είναι τους, να το αγαπούν και να εκφράζονται και να αντιδρούν όταν κάποιος πάει να τους καταπατήσει κάποιο δικαίωμά τους ή να τους μειώσει. Να αντιδρούν και να διεκδικούν το δίκιο τους αλλά και των άλλων. Και έτσι, μαζί με άλλους τέτοιους γονείς που μεγαλώνουμε παρόμοια τα παιδιά μας, πιστεύω πως θα μεγαλώσουμε παιδιά που θα μεγαλώσουν άλλες γενιές, διαφορετικές από μας, έτοιμες να ισιάξουν αυτά που έχουν στραβώσει…

Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά με ενσυναίσθηση, ειδικά αν εσύ έχεις μεγαλώσει αλλιώς. Είναι όμως πιστεύω απαραίτητο για να μεγαλώσεις παιδιά ελεύθερα να είναι ο εαυτός τους!

Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου, φεύγει πολλές φορές και φτάνει και στη γλώσσα μου. Έχει τύχει αρκετές φορές να πω κάτι που μου έλεγε, για παράδειγμα η μητέρα μου. Μια φορά μου βγήκε αυτόματα το «σταμάτα, γιατί θα φας ξύλο»! Σας το έχω ξαναπεί. Η απάντηση του αποσβολωμένου Γιώργου, ήταν «μα εσύ δεν μας δέρνεις ποτέ!». Κι όμως εμένα ξεπετάχτηκε από το στόμα μου με μεγάλη ευκολία. Λες και πάντα το έλεγα!

Είναι δύσκολο πάνω στα νεύρα σου, την κούραση, τον καβγά, να μην χρησιμοποιήσεις την εξουσία που νομίζεις πως μπορείς να έχεις πάνω στα παιδιά σου! Να μην τους πετάξεις φράσεις όπως «επειδή το λέω εγώ! Γι αυτό!». Να μην τους στείλεις στο δωμάτιο τους για τιμωρία, να μην τους πεις αδέξιους επειδή έχυσαν το γάλα (μόλις πριν λίγο αυτό έκανα!). Και δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Μόλις τα είχα φτιάξει όλα τέλεια για το βραδινό τους και έκατσα να γράψω αυτό το άρθρο (τι ζητάω η γυναίκα?)! Αλλά οι δικαιολογίες είναι δικαιολογίες. Το παιδί είναι παιδί. Αν το γάλα το είχε ρίξει άλλο παιδάκι ή η φίλη μου, θα έτρεχα να τους πω να μην νοιάζονται και θα το καθάριζα γελώντας για να μην νιώσουν άσχημα. Στο δικό μου παιδί, είμαι πιο αυστηρή. Γιατί? Το πλήγωσα και ξέσπασα γιατί ματαιώθηκε η δική μου προσμονή της λίγης ώρας ηρεμίας. Το να του θυμώσω για κάτι που δεν ήθελε να κάνει, δεν θα τον βοηθήσει σε κάτι στη ζωή του. Τα δικά μου νεύρα απλά έβγαλα στο παιδί.

Το ίδιο και όταν κλαίει για κάτι άσχετο, ακόμη και τώρα στα 5μισί της η Ναταλία, που αν κάποια βιολογική της ανάγκη δεν έχει καλυφθεί για ώρα, θα ξεσπάσει (αν πχ πεινάει ή νυστάζει ή είναι κουρασμένη). Αν της θυμώσω τι θα καταλάβουμε? Αν της εξηγήσω και προσπαθήσω να καλύψω την ανάγκη της, δεν θα είναι πολύ καλύτερα?

Έχω μάθει πολλά ακούγοντας τα παιδιά μου. Το σπουδαιότερο είναι ότι έμαθα να ακούω και μενα την ίδια. Με παρατηρώ πολλές φορές και καταλαβαίνω τι με θυμώνει, πότε δεν έχω δυνάμεις, πότε η χαμηλή μου αυτοεκτίμηση πάει να  πιάσει κόκκινο! Ποιά κολλήματά μου προέρχονται από την παιδική μου ηλικία, τι έφταιξε γι αυτό, κλπ…

Πάνω σε μια διαφωνία προσπαθώ να βγω έξω από την κατάσταση και να τα ακούσω. Γιατί συμπεριφέρονται έτσι? Τι τους φταίει, τι νιώθουν και τι θα τα έκανε να νιώσουν ασφάλεια? Μιλάμε. Ακόμη κι αν δεν τα κατάφερα την ώρα εκείνη, αμέσως μετά, σκέφτομαι, τους μιλώ, τους ακούω και τους ζητώ συγνώμη! Κι αυτά μου μιλούν και μαθαίνω, και μαθαίνω και μαθαίνω! Μα πόση γνώση αυτά τα παιδιά να μου προσφέρουν?

Η Ναταλία με εκπλήσσει! Ξέρει ΠΑΝΤΑ τι αισθάνεται και γιατί το αισθάνεται! Ακόμη και πάνω σε κρεσέντο κλάματος, σου λέει αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να την βοηθήσεις. Σε σκέψεις της θα σου πει ακριβώς τι νιώθει. Σφύριζα στο αυτοκίνητο μια μελωδία πριν λίγες μέρες και μου είπε ότι αν και της αρέσει που σφυρίζω, ζηλεύει που δεν μπορεί να το κάνει και η ίδια! Ξεκάθαρη! Δεν χρειάζεται να αναρωτηθώ. Γνωρίζει! Και έτσι άνοιξα κι εγώ τις κεραίες για τα δικά μου συναισθήματα και καταλαβαίνω πιο πολλά για μένα.

Ο Γιώργος λιγομίλητος. Μια φορά μαλώσαμε και δεν μου μιλούσε. Έφυγε και πήγε στο κρεβάτι του να ξαπλώσει και εγώ ήρεμα πήγα να του πω ότι προτιμώ να μου μιλάει και όχι να φεύγει. Πως θέλω να ξέρω τι νιώθει, τι σκέφτεται, να καταλάβω. Πώς δεν χρειάζεται να φοβάται, να εκφράζει αυτό που θέλει και να μην αφήνει τον άλλον (ακόμη και την μαμά του) να του συμπεριφέρεται με τρόπο που δεν του αρέσει! Έκλαιγε και δεν ήθελε να μου μιλήσει! Αλλά μου είπε ένα πράγμα:

«Μαμά, δεν θέλω να σου μιλήσω τώρα που είμαι θυμωμένος! Αν σου πω τώρα θα σου πω και άσχημα πράγματα που δεν θα τα εννοώ. Θέλω να ηρεμήσω, να σκεφτώ αυτά που θέλω να σου πω και θα σε φωνάξω μετά να τα πουμε!»

Το 8χρονο μου μίλησε και μου είπε αυτό που θα πρέπει να κάνω εγώ! Μάθημα μεγάλο!

Δεν τα καταφέρνω πάντα! Πολλές φορές τα καταφέρνω. Τις περισσότερες πια. Αυτές που τα κάνω σαλάτα, ζητάω συγνώμη και συζητάμε μετά! Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά μεγαλώνουν και με μαθαίνουν! Μεγαλώνουν πιο ελεύθερα από μένα! Μεγαλώνουν και γίνονται θαυμάσια παιδιά. Ναι αυτό το έχω καταφέρει και είμαι περήφανη! Η σχέση μας δεν έχει απόσταση. Δεν νιώθουν ότι είμαστε εμείς ψηλά κι αυτά χαμηλά. Βρισκόμαστε στο ίδιο επίπεδο. Μεγαλώνω κι εγώ μαζί τους και αλλάζω… Γίνομαι πιο ελεύθερη. Αυτό είναι το δώρο τους σε μένα! Αυτογνωσία υποχρεωτική για να σταθώ δίπλα τους σωστά! Μαθαίνω εμένα, βάζω τα δικά μου βαρίδια στην άκρη, καταλαβαίνω τις αντιδράσεις μου, αποκτώ αυτοεκτίμηση κι όλα αυτά… ακούγοντας τα παιδιά μου! ❤

Σπιτικό γιαούρτι!

 

Το γιαούρτι σας αρέσει? Εμένα πολύ! Στα παιδιά αρέσει με κομμένη μπανάνα και μέλι, και στον μπαμπά τους επίσης με μελάκι, αλλά και σκέτο. Τα γιαούρτια πλέον έχουν αρκετά πρόσθετα μέσα, και μάλιστα τα παιδικά γιαούρτια δεν λέγονται καν γιαούρτια πια, αλλά επιδόρπια γιαουρτιού. Μέσα αυτά έχουν και φρουκτόζη  (που μπορεί να προέρχεται από φρούτα, αλλά επηρεάζει το σώμα το ίδιο με τη ζάχαρη και σε κάποιες περιπτώσεις, χειρότερα), σιρόπι γλυκόζης, σοκολάτες που μόνο σοκολάτες δεν είναι, φρούτα, αρώματα, κλπ κλπ.

 

Καλό είναι στα παιδιά που ξεκινούν τροφές, να δίνουμε κανονικό γιαουρτάκι. Με λιωμένη μπανανούλα μέσα αν θέλει να γλυκίζει ή και σκέτο ακόμη καλύτερα. Το σωστό γιαούρτι είναι μια τροφή πλούσια σε ασβέστιο και προβιοτικά (τους φίλους της πέψης και του εντέρου μας). Έχει πρωτεΐνη γάλακτος και τρώγεται πολύ ευχάριστα. Είναι μάλιστα πανεύκολο να το φτιάξουμε, και πολύ φτηνό. Γιατί λοιπόν να μην το φτιάξουμε μόνοι μας?

Εγώ το κάνω με κατσικίσιο γάλα, εσείς μπορείτε να το κάνετε με αγελαδινό ή πρόβειο. Πάμε να δούμε τι χρειαζόμαστε?

Υλικά

1 λίτρο γάλα

2 μεγάλες κουταλιές από ζωντανό γιαούρτι (συνήθως αυτά με την πέτσα είναι ζωντανά, αλλιώς θα πρέπει να το αναγράφει πάνω στη συσκευασία)

Αυτά χρειαζόμαστε μόνο! Είδατε? Μιλάμε για εύκολη συνταγή!

Λοιπόν, ας ξεκινήσουμε να το φτιάχνουμε τώρα!

 

Εκτέλεση

Βάλτε το γάλα σε ένα κατσαρολάκι και αφήστε το να ζεσταθεί μέχρι τους 90 βαθμούς. Να μην βράσει, αλλά να πάει να φουσκώσει. Αν είναι παστεριωμένο το γάλα, δεν είναι καν ανάγκη. Απλά το ζεσταίνουμε μέχρι τους 40-45 βαθμούς ή μέχρις ότου να βάζουμε το μικρό μας δαχτυλάκι καθαρό καθαρό μέσα και να μπορούμε να το αφήσουμε στο τσακ μέχρι να μετρήσουμε στο 10! Μόλις λοιπόν φτάσει σ’αυτή την θερμοκρασία το γάλα, παίρνουμε ένα μικρό μπολάκι ή ένα φλυτζάνι και προσθέτουμε μέσα τις 2 κουταλιές γιαούρτι. Από πάνω ρίχνουμε γάλα και ανακατεύουμε να γίνει ένα μείγμα δίχως γρομπαλάκια. Αυτό το μείγμα το ρίχνουμε μέσα στο κατσαρολάκι και ανακατεύουμε να πάει παντού η μαγιά μας.

 

Μοιράζουμε το μείγμα μας σε πήλινα, γυάλινα ή ανοξείδωτα μπολάκια ή σε ένα μεγάλο (ποτέ σε πλαστικό κάτι που είναι ζεστό). Όπως σας αρέσει. Ανάβουμε τον φούρνο στους 50, τοποθετούμε τα μπολάκια μέσα και τα σκεπάζουμε με μια πετσέτα. Σε 3-4 ώρες είναι έτοιμα! Τα βάζουμε στο ψυγείο και μόλις κρυώσουν, είναι έτοιμα! Από αυτό το γιαούρτι, κρατάμε κάθε φορά 2 κουταλιές της σούπας και έτσι έχουμε την μαγιά για το επόμενο γιαούρτι, επίσης σπιτική αντί να αγοράζουμε γιαούρτι.

 

Αν έχετε δυσανεξία στην λακτόζη, μπορείτε να αφήσετε το γιαούρτι να κάνει ζύμωση 24 ώρες έξω (μετά τις 3-4 ώρες στον φούρνο το αφήνουμε άλλες 20 στον πάγκο της κουζίνας μας). Με την ζύμωση αυτή, τα βακτήρια «τρώνε» την λακτόζη από το γάλα και δεν μένει σχεδόν καθόλου. Μπορείτε λοιπόν να δοκιμάσετε και πολύ πιθανόν να μην σας προκαλέσει πρόβλημα.

 

*Προσοχή: Το γιαούρτι 24ωρης ζύμωσης δεν κάνει για μαγιά για το επόμενο γιαούρτι μας όμως. Άρα θα πρέπει να έχετε βάλει στο ψυγείο ένα μικρό μπολάκι με τις κουταλιές που θα χρειαστούν την επόμενη φορά, από το γιαούρτι μόλις το βγάλετε από τον φούρνο (στις 4εις ώρες ζύμωσης δηλαδή).

Μην σας ακούγεται περίπλοκο. Μόλις το κάνετε μια μόνο φορά, θα δείτε πόσο εύκολο είναι. Σας βάζω και ένα βιντεάκι να πάρετε μια ιδέα, αλλά αγνοήστε την σκόνη γάλακτος! Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη! 🙂