Με κάνεις περήφανη παιδί μου!!!

Με κάνεις περήφανη ΚΑΘΕ μέρα!

Αυτές τις μέρες παρακολουθώ πολλές κοινοποιήσεις στο Facebook από περήφανους γονείς για την εισαγωγή των παιδιών τους στο πανεπιστήμιο! Σκέφτομαι πόσο μακρινό μου μοιάζει όλο αυτό και μετά σκέφτομαι κι άλλα…

Δεν έχω δει για παράδειγμα ούτε μια κοινοποίηση μαμάς που να λέει πόσο περήφανη είναι για το παιδί της, ακόμη κι αν δεν μπήκε στην σχολή που ήθελε, αλλά επειδή προσπάθησε και απέτυχε! Πόσο περήφανη είναι άλλη μαμά που το παιδί της επέλεξε να μην δώσει ΠανΕλλήνιες γιατί ήθελε να γυρίσει πρώτα τον κόσμο, να καταλάβει τι θέλει και να το κάνει αργότερα, ή για το παιδί της που δεν θέλει να πάει να σπουδάσει αλλά να γίνει μηχανικός αυτοκινήτων σε μια σχολή, γιατί αυτό του αρέσει πιο πολύ!

Άραγε αυτοί οι γονείς είναι περήφανοι για τα παιδιά τους? Και αν είναι, γιατί δεν το φωνάζουν? Και πότε είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας? Όταν καταφέρνουν κάτι? Όταν αποτυγχάνουν αλλά παρηγοριόμαστε πως κατάφεραν να το πάρουν καλά? Είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας συνεχώς? No matter what?

Μην το πάρετε στραβά. Συγκίνηση μεγάλη και χαρά να περάσει το παιδί σου εκεί που με τόσο κόπο προσπαθούσε. Ανοίγει τα φτερά του. Μεγαλώνει. Ξεκινάει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Φεύγει από την φωλιά μας. Υπάρχει κάτι πιο συγκινητικό? Χαιρόμαστε με τη χαρά τους. Εννοείται αυτό! Αν μας πει ότι η ευτυχία του βρίσκεται στο να γνωρίσει πρώτα τη ζωή και μετά να κανονίσει το μέλλον του, θα φρικάρουμε? Θα του πούμε τι μεγάλο λάθος είναι αυτό που πάει να κάνει? Θα χαρούμε και θα συγκινηθούμε που η φιλοσοφία του για τη ζωή είναι τόσο διαφορετική από τη δική μας? Που έχει το θάρρος να κάνει κάτι τόσο διαφορετικό? Ή αν μας πει ότι θέλει να δουλέψει σε ένα ζαχαροπλαστείο για να δει αν θέλει να ακολουθήσει την ζαχαροπλαστική? Να πάει σε ένα μηχανουργείο αυτοκινήτων? Σε ένα κομμωτήριο?

Αναρωτιέμαι… Τι μας κάνει περήφανους για τα παιδιά μας? Οι μεγάλες επιτυχίες τους? Αυτά που θεωρούνται μεγάλες επιτυχίες γενικότερα στον έξω κόσμο?

Έχουμε δείξει στα παιδιά μας πως η περηφάνια μας είναι ανάλογη των επιτυχιών τους? «Περήφανη όσο τίποτα στον κόσμο!», «με έκανες περήφανη μαμά!»… Αναρωτιέμαι! Τα παιδιά μας ξέρουν ότι είμαστε συνεχώς περήφανα γι αυτά ή αγχώνονται να καταφέρουν πράγματα που μας κάνουν περήφανους για να δουν αυτή την λάμψη στα μάτια μας?

Έχουν την απόλυτη αγάπη μας, αποδοχή, περηφάνια? Χρειάζεται να μας το αποδείξουν? Και πόσο ψηλά είναι τα στάνταρ μας και πόσο δύσκολο να τα φτάσουν? Και γιατί πρέπει να κάνουν κάτι σπουδαίο για να είμαστε περήφανοι γι αυτά? Μπορούμε να είμαστε περήφανοι επειδή απλά είναι σωστοί άνθρωποι, με άποψη, με αγάπη για την ζωή? Ακόμη κι αν δεν τα καταφέρνουν πάντα, δεν είναι καλοί στα σπορ, στην ορθογραφία, όταν είναι πεισματάρικα, όταν είναι μέτρια σε όλα ή ακόμη χειρότερα? Είμαστε περήφανοι γι αυτά απλά και μόνο επειδή είναι καλά παιδιά? Απλά και μόνο επειδή ξέρουν να αγαπάνε πραγματικά, είναι δίκαια, σκέφτονται τον άλλον, και μας κάνουν να θέλουμε να είμαστε κι εμείς καλύτεροι?…

Αναρωτιέμαι… Θυμόμαστε να πούμε στα παιδιά μας «με κάνεις περήφανη παιδί μου!», έτσι στο άσχετο? Το ξέρουν ή προσπαθούν να μας κάνουν περήφανους, και άρα νιώθουν ότι έχουν υψηλές προσδοκίες να φτάσουν, κάτι που μπορεί ποτέ να μην καταφέρνουν?

Τυχαίνει πολύ συχνά να λέω κι εγώ αυτό το, «είμαι περήφανη για σένα», όταν έχουν καταφέρει κάτι! Δαγκώνω τα χείλη μου και τους λέω πως -ούτως ή άλλως- πάντα είμαι. Τους ρωτάω καλύτερα, αν είναι τα ίδια περήφανα με τον εαυτό τους. Αυτό άλλωστε έχει μεγαλύτερη αξία στην ζωή τους. Κάθε τόσο θυμάμαι να τους πω πόσο περήφανη αισθάνομαι γι αυτά, απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά μου! Όταν καταφέρνουν κάτι σπουδαίο, τους λέω πόσο χαρούμενη είμαι που βλέπω την χαρά τους, ότι ήταν κάτι που το προσπάθησαν και πρέπει να είναι ωραίο να τα καταφέρνουν τελικά. Αλλά δεν ξεχνάω να τους πω, πως ακόμη κι αν δεν τα είχαν καταφέρει, όλη η δουλειά που είχαν κάνει πριν, αλλά και η προσπάθεια μόνο, άξιζε όσο το να έρθουν πχ πρώτοι. Η χαρά που τα καταφέραμε είναι το μόνο που αλλάζει. Η περηφάνια μένει ίδια! 😉

Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα… Ίσως τα λέω για να τα ακούω… Μπορεί να λέω χαζομάρες… Αναρωτιέμαι όμως… Τι νιώθει ένα παιδί και τι πιστεύει ότι πρέπει να καταφέρει για να του πούμε «με κάνεις περήφανη παιδί μου!»? Τροφή για σκέψη…

Advertisement