5 λεπτά από την ώρα σου… Αλέξη!

Δεν θα σου χρειαστεί περισσότερη ώρα για να διαβάσεις αυτό μου το άρθρο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. 5 λεπτά από την ώρα σου μόνο!

Καταρχάς, συγχαρητήρια! Χτες πηγαίνοντας στις κάλπες, αναρωτιόμουν πως θα το πάρω αν έχανε ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές. Αρκετά βαριά! Η 5χρονη κόρη μου δίπλωσε το ψηφοδέλτιο και το έβαλε στον φάκελο. Ο 8χρονος γιος μου τον έριξε στην κάλπη. Ήθελαν βλέπεις και οι δύο να σε ψηφίσουν!

Έχουμε μιλήσει με τα παιδιά μου για το τι πρεσβεύει η αριστερά. Γιατί σε ψηφίζουμε, γιατί όχι τους άλλους. Κατά την διάρκεια της θητείας σου, αγωνιούσαμε κι εμείς, απογοητευτήκαμε, αλλά και πιστέψαμε σε σένα και σου δώσαμε την δύναμη να δείξεις τι μπορείς να κάνεις. Όχι μόνο για τα μνημόνια, αλλά και για τ’ άλλα.

Ξέρεις (σου μιλάω στον ενικό, δύο χρόνια με περνάς άλλωστε), εδώ και 8μισι χρόνια που είμαι μαμά, έχω καταλάβει πόσο σημαντική είναι η παιδική ηλικία. Πόσο σημαντικό είναι τα παιδιά να μεγαλώνουν δίχως τιμωρίες, φοβέρες, και αυταρχική εξουσία πάνω από το κεφάλι τους. Να μαθαίνουν τι εστί ισότητα και δημοκρατία μέσα στην οικογένεια, να αμφισβητούν ακόμη κι εμάς, να αντιδρούν στην αδικία και να μη σκύβουν το κεφάλι. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό? Και ως αριστερός, φαντάζομαι πως καταλαβαίνεις τι θα σήμαινε αυτό αν μια γενιά ανθρώπων μεγάλωνε έτσι. Και μετά κι άλλη, κι άλλη! Θα άλλαζε ο κόσμος όλος έτσι!

Και μετά, πήγαν σχολείο… Και εκεί, έρχεσαι εσύ. Και ένας από τους μεγάλους λόγους που πίστεψα ότι χρειάζεται να σε ψηφίσω. Γιατί, μόνο μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να καταλάβει πόσο σημαντικό, είναι τα παιδιά να συνεχίζουν σε ένα σχολείο με τέτοιο περιβάλλον! Θα θυμάσαι ακόμη πόσο διαφορετικό και εχθρικό για μας, ήταν ώρες ώρες το σχολείο . Δεν έχει αλλάξει πολύ Αλέξη. Οι δάσκαλοι (εκτός μερικών λαμπρών εξαιρέσεων) προκαλούν φόβο στα παιδιά. Οι περισσότεροι θεωρούν πως οι γονείς είναι υπερβολικοί όταν ζητούν να μην υπάρχουν τιμωρίες και προσβλητικές φωνές και όταν μιλούν για ισότητα και δημοκρατικές διαδικασίες μέσα στην τάξη. Επίσης, δεν είναι δυνατόν ένα παιδί να μην έχει πλέον χρόνο για παιχνίδι τις καθημερινές! Κι αυτό γιατί τα παιδιά προετοιμάζονται για πανελλήνιες από το νηπιαγωγείο σχεδόν… Σε ένα χρόνο θα τα δεις κι εσύ αυτά. Με μια διαφορά. Κανείς δεν πρόκειται να φοβίσει το παιδί σου. Ούτε να το βάλει τιμωρία να χάσει το διάλειμμα γιατί δεν ήταν σωστός μέσα στην τάξη. Ούτε θα του σπάσει το μολύβι, ούτε θα το βάλει όρθιο στον πίνακα (και δεν είναι τυχαία παραδείγματα αυτά. Συμβαίνουν το 2015!). Όπως και να το κάνουμε, κανείς δεν θα το τολμήσει. Στο δικό μου παιδί και στου γείτονα και στου άλλου που ούτε καν τον ξέρω όμως, θα το κάνει…

Πρέπει να κοιτάξετε την παιδεία. Βαθιά στα μάτια και στην ψυχή της. Γιατί όταν έχεις να κάνεις με ψυχές και νέα μυαλά, τότε έχεις να κάνεις με το μέλλον της χώρας. Η αποστήθιση, η παπαγαλία, οι κάλοι στο μεσαίο δάχτυλο από το μολύβι, οι τιμωρίες, ο φόβος, δεν έχουν χώρο στο σχολείο. Βιωματική, δημοκρατική, ελευθεριακή μάθηση. Σχολεία όπου η μάθηση στηρίζεται στην φυσική δημιουργικότητα των παιδιών και όχι σχολεία που να την εξοντώνουν. Σχολεία που τα παιδιά θέλουν να πάνε και ο πονόκοιλος το πρωί δεν υπάρχει, ούτε οι εφιάλτες το βράδυ.

Θα ήθελα να σου πω όλες τις ιδέες μου, αλλά θα περάσει το 5λεπτο. Στην ομάδα που δημιούργησα στο FB (Αλλάζουμε τα σχολεία… Αλλάζουμε την παιδεία) που πλέον έχει 8000 μέλη, υπάρχουν πολλοί σαν εμένα. Δεν είμαι μόνη. Το blog της ομάδας έχει ό,τι βιβλιογραφία θες και όσα βίντεο χρειάζεσαι για να σε εμπνεύσουν και να τα δείξεις στους συμβούλους σου στο Υπουργείο Παιδείας.

https://allazoumetasxoleia.wordpress.com/

Μπορεί πολλοί να παραξενευτούν που έθιξα πολιτικά εδώ μέσα, αλλά δεν έβρισκα άλλη λύση. Ελπίζω να με διαβάσεις κάποια στιγμή και να ακουστούν οι ελπίδες μου. Είσαι πρωθυπουργός της χώρας, αλλά βασικά μπαμπάς είσαι κι εσύ και ξέρεις. Ο κόσμος μας ολόκληρος είναι τα παιδιά μας. Είναι το αύριο. Κι αυτό το αύριο -πρέπει να- έχει ταυτότητα 😉

(τo mail μου είναι: lydiat2004 @yahoo.gr)

Advertisement

Τα καλύτερα είναι εδώ!

 

The best is yet to come, λένε. Τα καλύτερα θα ρθούν, τραγουδάει η φίλη μας η Αλεξίου. Και ονειρευόμαστε τη μέρα που θα είναι όλα καλύτερα. Περιμένουμε το μέλλον. Τότε που θα έχουμε χάσει τα κιλά που θέλουμε. Τότε που θα έχουμε λεφτά. Τότε που θα έχουν μεγαλώσει τα παιδιά. Τότε που θα πάρουμε την άδεια ή την σύνταξη. Τότε που… Και περνάνε οι μέρες και η απόλυτη ευτυχία δεν έρχεται ποτέ. Ούτε τα απολύτως καλύτερα, ούτε τα καλυτερότερα… Μα γιατί άραγε? Μας μούτζωσαν? Είμαστε γκαντέμηδες? Τι στο καλό συμβαίνει?

 

Χτες πήγαμε μια ολοήμερη εκδρομή με τα παιδιά. Τελευταία Κυριακή πριν αρχίσει το σχολείο και τα μαθήματα. Από αυτές που γυρίζοντας με το αυτοκίνητο τα παιδιά δεν αντέχουν και φτάνουν στο σπίτι κοιμισμένα. Από αυτές τις μέρες που τα βάζεις στο κρεβάτι με τα ρούχα και συνεχίζουν τον ύπνο τους. Από αυτές που γυρίζεις κάποια στιγμή και κοιτάς στα πίσω καθίσματα και βλέπεις τα παιδιά σου έτσι:

 

 

Τα βλέπεις έτσι και ξέρεις ότι γράψανε λαμπερές, χρυσαφί, χαρούμενες αναμνήσεις στα μυαλουδάκια τους (όσοι έχετε δει το έργο «τα μυαλά που κουβαλάς» βλέπετε τώρα εκείνες τις στρογγυλές μπαλίτσες αναμνήσεων ε?). Και χαμογελάς, γιατί ξέρεις ότι βοήθησες κι εσύ σ’αυτό 🙂

Και μετά γυρίσαμε στο σπίτι και έβαλα να δω τις φωτογραφίες που βγάλαμε όλοι μαζί! Και ξαφνικά άρχισα να σκέφτομαι (γιατί άλλωστε το έβλεπα μπροστά μου)!

 

 

 

Δεν είναι μόνο στα δικά τους μυαλουδάκια αυτές οι όμορφες ευτυχισμένες στιγμές που γίνονται αναμνήσεις μόλις περάσουν λίγες ώρες! Είναι και στα δικά μας ενήλικα μυαλά! Κι εγώ πέρασα καλά με τα παιδιά μου! Κάναμε τρέλες στην παραλία. Είμασταν και οι τέσσερις μαζί, όλοι με μάσκες και δείχναμε ο ένας στον άλλον τα διάφορα είδη ψαριών που βλέπαμε στα βραχάκια, κάνοντας νοήματα και βγάζοντας ήχους μέσα από τους αναπνευστήρες!

 

Μαζέψαμε μικρά και μεγάλα κοχύλια και θαυμάσαμε τα παιδιά μας πάνω στα βράχια. Είτε με άλλα παιδάκια να ψάχνουν καβούρια, αλλά και μόνα τους να ανεβαίνουν και να ποζάρουν για φωτογραφία.

 

 

 

Γελάσαμε, χαλαρώσαμε, αφήσαμε τα πάντα έξω από το μυαλό μας και το γεμίσαμε με αυτές τις στιγμές που ζούσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Μέχρι που έπεσε σκιά. Και τότε βγάλαμε κι άλλες σέλφις όλοι μας μαζί αλλά και οι δυο μας μόνοι, γιατί θυμηθήκαμε πως αγαπιόμαστε και πως από αυτή μας την αγάπη βγήκαν τα δυο πλάσματα που θαυμάζαμε εκείνη τη στιγμή. Και τέλος, βγάλαμε φωτογραφία το τοπίο, λες και στο μυαλό μας δεν ήταν αρκετό για να μείνει.

 

 

Ε, λοιπόν, πραγματικά! Γιατί περιμένουμε τα καλύτερα να ρθούν? Γιατί? Προσπερνάμε μέσα στην καθημερινότητα μας τις μικρές και μεγάλες στιγμές ευτυχίας! Κάποιες φορές μαζεμένες σαν την χτεσινή μέρα και άλλες μία μία μόνη της, περνάνε μέσα στη μέρα και εμείς τις προσπερνάμε! Γιατί, the best is yet to come! Όχι φίλοι μου. Δεν πρόκειται να έρθουν ποτέ αν δεν τις έχεις ζήσει ήδη. Αν δεν έχεις ανοίξει τα μάτια σου, το μυαλό σου, την καρδιά σου, οι καλύτερες στιγμές θα έρθουν και δεν θα τις πάρεις καν χαμπάρι. Tο the best to come, είναι αυτό που ζεις τώρα και γελάς μέχρι δακρύων με την κολλητή σου, τα παιδιά σου, τον άντρα σου. Είναι που είμαστε όλοι καλά και που μπορούμε να πηγαίνουμε ολοήμερες και που ακόμη και μετά από γκρίνια, βλέπεις τα ψάρια στον βυθό της θάλασσας και γουρλώνεις τα μάτια μέσα από την μάσκα και φωνάζεις «ουυυυ, ουυυυυ!» για να τα δουν και οι άλλοι! Είναι το χαμόγελο της κόρης σου όταν πας να την πάρεις από το σχολείο την πρώτη της μέρα. Είναι η μεγαλίστικη αγκαλιά του γιου σου καθώς περπατάς στο δρόμο και το χάδι του στην πλάτη σου (όπως του κάνεις συνήθως εσύ). Είναι που ακούει ο άντρας σου ένα τραγούδι που θέλει να μοιραστεί μαζί σου και το δυναμώνει, καθώς ρίχνει μια παράφωνη κορόνα στο κρεσέντο του! Είναι όλα αυτά! Αυτά που έρχονται και φεύγουν ΤΩΡΑ. Και αν δεν το καταλάβουμε, απλά θα χάσουμε τη ζωή μας στο περίμενε μιας τελειότητας που ποτέ δεν θα έρθει, γιατί δεν έχουμε μάθει να την βλέπουμε… Σ’ αυτό το μικρό κοχύλι πχ (η στο βλέμμα της)! 😉

 

 

 

Σπιτικές σοκολάτες!!!!

 

Χτες τους έφτιαξα πάλι τις σοκολάτες μας και ξετρελάθηκαν. Μικροί και μεγάλοι! Μαζευόμαστε σιγά σιγά και άρα ξεκινάω να φτιάχνω τα βασικά μας. Όταν φτιάχνω σοκολατίτσες, πάντα φτιάχνω δύο συνταγές μαζί να λερώσω μια φορά το μούλτι με ίδια σχεδόν συστατικά 😉

 

Δεν περιέχουν ζάχαρη και όσο πιο καλό το λάδι καρύδας που θα πάρετε, το φυστικοβούτυρο ή αμυγδαλοβούτυρο, το μέλι και το κακάο, τόσο πιο υγιεινές θα είναι οι σοκολάτες. Είναι από αυτά τα γλυκά που όταν τα τρώνε τα παιδιά, ξέρεις πως τρώνε κάτι καλό.

 

Οι σοκολάτες αυτές δεν είναι για να τις πάρετε μαζί σας, αλλά για να τις φάτε απευθείας από το ψυγείο. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι! Λιώνουν μέσα σε χρόνο ντε τε.

 

 

Λοιπόν ξεκινάμε με την πρώτη συνταγή.

Πραλίνες σοκολάτας και γλυφιτζούρια. 

Την συνταγή αυτή την εμπνεύστηκε η γνωστή μας (για πολλούς στους κύκλους του θηλασμού και διατροφής) Αγλαϊα και αν όλο το μείγμα αντί σε φόρμες και ψυγείο, το αφήσετε έξω σε ένα βαζάκι, γίνεται ωραιότατη μερέντα ! Για μερέντα όμως έχω και άλλη συνταγή καταπληκτική. Σε άλλο ποστ όμως 😉

 

Υλικά:

50γρ λάδι καρύδας

50γρ μέλι

50γρ κακάο μαγειρικής

(εγώ κάνω πάντα την διπλή συνταγή by the way)

Εκτέλεση:

Βάζουμε σε ένα μούλτι, ρευστό λάδι καρύδας (αυτό σημαίνει ότι το καλοκαίρι δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα, αλλιώς το χειμώνα το ζεσταίνουμε λίγο να γίνει υγρό). Προσθέτουμε το μέλι και το κακάο. Κλείνουμε και ανακατεύουμε. Το μείγμα θα είναι υγρό. Το βάζουμε σε φόρμες σιλικόνης (εγώ τις φόρμες τις βάζω πρώτα σε ένα δισκάκι γιατί μετά είναι δύσκολο να τις μετακινήσεις. Είτε φόρμες για γλυφιτζουράκια ή για σοκολατάκια. Τα μεταφέρουμε στο ψυγείο και σε κανένα μισάωρο με μία ώρα, τα σοκολατάκια μας είναι έτοιμα. Τα βγάζουμε από τις σιλικόνες και τα βάζουμε σε μπολάκια στο ψυγείο. Μιαμ μιαμ!

 

*Και ένα tip: 

Όταν κάνω τα σοκολατάκια μου, παίρνω έναν ακόμη δίσκο ή ίσιο ταψάκι και απλώνω λαδόκολλα. Ρίχνω αλά Pollock το υγρό σοκολάτας και βάζω στο ψυγείο. Λίγο μετά προσθέτω από πάνω και άλλη λαδόκολλα (για να μην κολλήσουν μεταξύ τους). Κάνω 2-3 κόλλες με πιτσίλες σοκολάτας και μετά προσεκτικά και σε κρύο περιβάλλον τα ξεκολλάω από το χαρτί τσαλακώνοντας το λιγάκι και βάζω τα μικρά σοκολατάκια μου σε βαζάκι στο ψυγείο. Κάτι σαν σπιτικές σταγόνες σοκολάτας. Πάνω από γιαουρτάκι ή σπιτικό παγωτό είναι μούρλια και τα μικρά το χαίρονται ιδιαιτέρως 😉

 

 

 

 

Συνταγή δεύτερη

Μαλακές μπάρες σοκολάτας

Την συνταγή την βρήκα από εδώ, αλλά την έχω αλλάξει λιγάκι.

 

Υλικά:

1/4 φλ ανάλατο βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου

1/4 φλ λάδι καρύδας

1/2 φλ σιρόπι σφένδαμου (maple syrup) ή μέλι (κατά προτίμηση άθερμο)

1/2 φλ φυστικοβούτυρο 100% (δίχως ζάχαρη και άλλα έλαια)

2/3 φλ κακάο

1/4 κουταλάκι γλυκού αλάτι

1 κουταλάκι γλυκού βανίλια

προαιρετικά: 1/2 φλυτζάνι αμυγδαλα θρυματισμένα στο μούλτι ή σε μύλο μπαχαρικών

 

 

Εκτέλεση:

Βάζουμε στο μούλτι μας όλα μας τα υλικά (αν έχω κάνει πριν την προηγούμενη συνταγή, δεν το ξεβγάζω καν) και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα μείγμα που ξεκολλάει από τα τοιχώματα.

 

 

 

Το βάζουμε σε ένα πυρεξάκι ή ταψάκι στο οποίο έχουμε τοποθετήσει πρώτα λαδόκολλα. Στην λαδόκολλα αφήνουμε να προεξέχει λίγο από το ταψάκι μας ώστε μετά να πιάσουμε από εκεί και να το βγάλουμε από το ταψάκι. Το απλώνουμε καλά και ομοιόμορφα και το βάζουμε στο ψυγείο. Όταν σκληρύνει, το βγάζουμε και το κόβουμε στο μέγεθος μπάρας που θέλουμε. Εγώ τα κόβω σχετικά μικρά. Κόβω και χαρτάκια λαδόκολλας και τα τοποθετώ σε ένα πιατάκι με ένα κομμάτι λαδόκολλας κάτω από το καθένα (έτσι δεν κολλάνε μεταξύ τους, αλλά και όταν το πιάνεις δεν γίνεσαι χάλια καθώς το τρως. Καλή σας όρεξη! 😉

 

Όχι στον εκφοβισμό (τυπώστε το για το σχολείο)!

Πέρσι είχα δει κάποιες μαμάδες που είχαν δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο χαρτί το οποίο θα μπορούσαν να εκτυπώσουν οι μαμάδες ή οι δασκάλες για να το κολλήσουν στο σχολείο κάπου ή και στην τάξη. Κάτι που θα μπορούσαν να συζητήσουν, να αναλύσουν, κλπ…

 

Επειδή ήταν σε μπλε background (άρα θα φάει πολύ μελάνι) και όχι καλή ποιότητα, το άλλαξα λιγάκι και το έφτιαξα λίγο διαφορετικά, ώστε να μπορεί εύκολα να τυπωθεί σε μια Α4.

 

Σας το βάζω εδώ να το τυπώσετε αν θέλετε κι εσείς! Ξεκινάει το σχολείο, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε κι εμείς πάλι τα περι σχολείου!