Πέρσι η Ναταλία ξεκίνησε κι αυτή με σχετική χαρά το προνήπιο. Είχε θεωρητικά την επιλογή ανάμεσα σε δύο νήπια. Το ένα της είχα εξηγήσει, μπορεί να μην μας κληρώσει, το άλλο (που πήγαινε και ο αδερφός της παλιότερα, αλλά ήξερε και την κυρία) μας παίρνει σίγουρα. Διάλεξε το άλλο!
την προηγούμενη χρονιά στον παιδικό σταθμό υπήρχαν πολλές φορές που δεν ήθελε να πάει και άλλες ακόμη περισσότερες που ήθελε να μένω κάτω. Είχε έναν χώρο εξωτερικό με τραπέζια και έπαιρνα τον καφέ μου και το βιβλίο μου, έκανα και κουβέντα με τους αγαπημένους ιδιοκτήτες, πέρασε ο χρόνος… Περίμενα λοιπόν να δω πρώτη μέρα στο προνήπιο πως θα πάει. Όλα καλά έδειχναν…
Στην αρχή όλα φαινόντουσαν ΟΚ. Από τη δεύτερη εβδομάδα, ξεκινήσαμε με κλάματα. Την πρώτη φορά γιατί είχε κάτι ξεχάσει να μου πει και ήθελε να έρθει να μου το πει πριν φύγω και την έφερε η δασκάλα. Την δεύτερη προσπάθησε να έρθει μόνη της και η δασκάλα της θύμωσε και την έβαλε να κάτσει να ηρεμήσει. Και συνεχίστηκε. Συνήθως έκλαιγε αφού είχα φύγει.
Αρχίσαμε να πηγαίνουμε παιχνίδια στο σχολείο της. Την ώρα που την έπαιρνα δηλαδή, κουβαλούσε κάτι μαζί της. Είτε από τον κήπο, είτε παιχνίδι που θα άφηνε εκεί για λίγο καιρό. Κάτι να δείξει μόλις μπει στην τάξη για να ξεχαστεί. Είχε αδειάσει το σπίτι μας σιγά σιγά. Όλο κάτι έψαχνα να βρω! Και τα καταφέραμε έτσι για λίγο καιρό! Σταμάτησε να κλαίει… Και μετά ήρθε ο Νοέμβρης. Και ξανάρχισε. Και έκλαιγε το βράδυ και έκανα ώωωωρες να την κοιμίσω γιατί ήξερε πως αν κοιμηθεί, μετά θα έρθει η μέρα και θα πρέπει να πάει σχολείο! Φοβόταν ένα αγοράκι που την πείραζε μου έλεγε, στο διάλειμμα! Και κόλλησε με τον μικρό Γιωργάκη. Και κλάμαααα! Και συζητήσεις, πάνω στις συζητήσεις και τι να κάνει, και τι να πει, και πως να συμπεριφερθεί. Και κάθε μέρα το ίδιο. Πηγαίναμε στο σχολείο και την έβλεπα μαραζωμένη από τον καθρέφτη. Μια φορά την είδα να βάζει σιγανά τα κλάματα και να παίρνει μια βαθιά ανάσα να τα σταματήσει. Σιωπηλά. Άρα δεν ήθελε να το κάνει για να την βλέπω όπως λέγανε άλλοι…
Κάναμε και άλλα κόλπα. Χαιρετιόμασταν απ έξω, γιατί είχα καταλάβει πως δεν της αρέσουν ο αποχαιρετισμοί. Πήγαινα μαζί της μέσα στην τάξη να πάει να κάτσει στο τραπεζάκι που ήθελε, να ξεκινήσει μια δραστηριότητα και μετά να φύγω. Όλα κρατούσαν για λίγο και μετά πάλι είχαμε το ίδιο θέμα.
Ήρθαν τα Χριστούγεννα. Λέω, άντε τώρα θα τελειώσουν και οι πρόβες της γιορτής που βαριόταν, θα πάμε διακοπές, θα ξεχαστεί λιγάκι. Όταν άρχισαν να τελειώνουν οι διακοπές, άρχισαν μαζί και τα κλάματα την ώρα του ύπνου, γιατί θα πάει πάλι σχολείο! Κι εγώ κολλημένη. Το παιδί, που πρέπει να πάει προνήπιο! Κι αυτή να μου δείχνει ότι χρειάζεται ακόμη εμένα…
Ήρθε λοιπόν και η μέρα που έβαλε τα κλάματα την ώρα που την άφηνα και δεν σταματούσε να μπει μέσα. Ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να φύγω καθώς κλαίει. Προσπάθησε και η ίδια να κρατήσει τα δάκρυά της για να μην χωριστούμε καθώς έκλαιγε, αλλά με ήθελε κι άλλο. Και η νηπιαγωγός μετά από κάποια ώρα, μου είπε ότι πρέπει να φύγω ΤΩΡΑ γιατί δεν θα σταματήσει ποτέ! Και την φίλησα, της είπα ότι η μαμά πρέπει να φύγει και πως πρέπει να σταματήσει να κλαίει, πως την αγαπώ και πως θα έρθω να την πάρω στην ώρα μου. Η δασκάλα την τράβηξε, η Ναταλία άπλωσε το χέρι της και με φώναξε και όλο μου το είναι ήθελε να την πιάσει αγκαλιά και την πάρω να φύγουμε, αλλά γύρισα, της είπα «αγάπη μου, δεν γίνεται να μείνω άλλο!» και έφυγα! Σταμάτησε να κλαίει μετά από λίγο. Μέχρι δηλαδή να βγω και να πάω γύρω στο παράθυρο να ακούσω, είχε σταματήσει. Όμως αυτός ο αποχωρισμός. Αυτός θα της έμενε! Πήγα στο αυτοκίνητο και έκλαιγα. Την είχα προδώσει! Αυτό ένιωθα! Ότι μόλις την είχα προδώσει!
Στο σπίτι κάθε μέρα πολλά νεύρα μαζί μου. Εγώ νεύρα μαζί της κι αυτή μετά ακόμη πιο πολλά. Το βράδυ έκανε ώρες να κοιμηθεί. Το πρωί μαραζωμένη… Η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Το παιδί μου φώναζε πως με χρειαζόταν κι εγώ είχα κολλήσει στο πώς θα συνηθίσει το προνήπιο. Σχολική φοβία μου είχαν πει. Κατά 90% την έχει ο γονιός και την περνάει στο παιδί. Εγώ πρέπει να χαλαρώσω! Ίσως είναι πολύ έξυπνη και ξέρει πως με αυτό τον τρόπο θα περάσει το δικό της. Μου είπαν. Μα ποια σχολική φοβία να έχω? Και ποιο δικό της να περάσει τόσους μήνες που έρχεται σχολείο και κλαίει?
Άρχισα να βρίσκω δικαιολογίες να την κρατάω σπίτι. Μία γιατί έβηχε, γιατί είχε μύξα, κλπ κλπ. Άρχισε κι αυτή να μου λέει πως όλο το βράδυ έβηχε, ή ότι είναι λίγο αρρωστούλα… Ένα απόγευμα, κάτι έγινε, μου είχε σπάσει τα νεύρα! Ήταν στην τσίτα κι εγώ πόσο να προσέχω να μην την τσιτώσω κι άλλο? Μπήκα στο μπάνιο και έκλαιγα! Για μια ώρα έκλαιγα! Και σας διαβεβαιώ πως κλαίω πολύ σπάνια! Ξέρετε, αυτό το λυτρωτικό κλάμα… Συνομιλούσα με τον εαυτό μου, σκεφτόμουν την κατάσταση και αναρωτιόμουν για ποιον λόγο πρέπει να την υποχρεώσω να κάνει κάτι το οποίο στο κάτω κάτω της γραφής, ΔΕΝ είναι υποχρεωτικό. Και τότε το πήρα απόφαση! Θα την ρωτούσα αν θέλει να σταματήσει για 2 εβδομάδες το σχολείο και μετά θα την ξαναρωτούσα αν θέλει να ξαναπάει προνήπιο γενικά!
Έτσι έγινε. Ήθελε εννοείται να σταματήσει για 2 εβδομάδες και αφού μιλήσαμε και της εξήγησα πως το προνήπιο δεν είναι υποχρεωτικό αλλά την επόμενη χρονιά το νήπιο είναι, αποφάσισε πως δεν θέλει να ξαναπάει προνήπιο, αλλά θα θέλει να πηγαίνει νήπιο του χρόνου! Σταματήσαμε λοιπόν. Και σιγά σιγά σταμάτησαν τα νεύρα και οι ώρες οι ατελείωτες για να πάει για ύπνο. Το πρωινό μαράζωμα ήταν πια τρυφερές αγκαλιές στο κρεβάτι και όλο τον χρόνο μέχρι το καλοκαίρι, είχε χρόνο μαζί μου, μόνη της. Και αυτός ο χρόνος, ήταν το φάρμακο!
Φέτος, είχα ένα άγχος. Η ίδια δεν είχε καθόλου! Άλλωστε θα πήγαινε σχολείο στο ίδιο με τον αδερφό της. «Μαμά, αφού θα ξέρω ότι στον πάνω όροφο θα είναι ο αδερφός μου! Γιατί να φοβάμαι?»!!!
Και τα πάει μια χαρά από τότε στο σχολείο. Χτες την κράτησα στο σπίτι γιατί έβηχε κι αυτή κι εγώ, όλο το βράδυ. στεναχωρέθηκε και μου είπε όταν έφυγε ο αδερφός της πως ζηλεύει γιατί αυτός πήγε σχολείο! Σήμερα της είπα πως σκεφτόμουν να την αφήσω άλλη μια μέρα και έβαλε τα κλάματα! Υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι ένα παιδί περνάει καλά στο σχολείο?
Κάθε πρωί τα χαιρετάω καθώς φεύγουν με τον μπαμπά τους, τους στέλνω φιλάκια και τους κάνω καρδούλα με τα δάχτυλα μου. Με χαιρετάνε κι αυτά και η Ναταλία μου ζωγραφίζει μια καρδούλα στο παράθυρό της, πάντα χαμογελαστή! Την άκουσα, την εμπιστεύτηκα και ΕΥΤΥΧΩΣ αποφάσισα να σταματήσω να την προδίδω! Και τελικά, (όπως πάντα όταν ακούς τα παιδιά σου), όλα πήγαν καλά! Να λοιπόν γιατί σταμάτησα την κόρη μου από το προνήπιο, κάτι το οποίο δεν θα μετανιώσω ποτέ! 😉
Το Blog μιας Μαμας 
Eγω ειχα το αντιθετο προβλημα με τα τρια παιδιά μου. Ειναι απο νηπια πολυ ανεξαρτητα! Σημερα 7 Οκτ ειναι τα γενεθλια της μεγαλης. 21!
Καλά έκανες. Μου άρεσε το όμορφο τέλος. Καλό Φθινόπωρο.
Με συγκίνησες, Λυδία, αλλά με ηρέμησες κιόλας. Ο μικρός μου έχει ακόμα δρόμο, είναι 2, αλλά ήδη έχει αρχίσει η εξωτερική πίεση για παιδικό σταθμό. Βέβαια εγώ δεν είμαι μαζί του στο σπίτι, μένει με τη γιαγιά, με την οποία όμως συμφωνούμε απόλυτα στα πάντα. Τελικά το βασικό δεν είναι να βλέπουμε τι θέλει ο περίγυρος, τι κάνουν οι φίλοι μας με τα παιδιά τους, τι είναι το σύνηθες αλλά αυτό ακριβώς που λες, να ακούμε τα παιδιά, να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση τους και όλα θα πάνε καλά και στην ώρα τους!
Reblogged στις Olympianna Lazana και σχολίασε
Με πολύ συγκίνηση διαβάζω την ιστορία και συμφωνώ τόσο μα τόσο με το συμπέρασμα ότι πρέπει να ακούμε και να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας…!!
Αντι να την σταματισεις απο τα προνηπια θα μπορουσες να ψαξεις σε βαθος την αιτια της δυαανασχετισης της κορης σου ειτε με συζητησεις με την δασκαλα της ειτε με την ιδια.! Τα προνηπια οπως και τα νηπια δεν ειναι απλες σχολικες βαθμιδες. Ειναι βασικες στην ενταξη των παιδιων στην κοινωνια, στην εκμαθηση του αλληλοσεβασμου, στην καλλιεργεια της υπομονης και την ενισχυση της αυτοπεπιθησης ωστε το παιδι να μαθει να στηριζεται μονο του στα ποδια του. Με την αποκοπη του απο το σχολικο περιβαλλον στην τρυφερη προσχολικη ηλικια τα αποτελεσματα που θα εχουν αντικτυπο στον χαρακτηρα της θα φανουν μεταγενεστερα στην μετεφηβικη ηλικια μεσω της ανασφαλειας για το αγνωστο και επομενως την ελλειψη πρωτοβουλιας.!
Το προνήπιο δεν ειναι βασικο για την ενταξη των παιδιών. Αν ήταν, θα ήταν υποχρεωτικό και θα πήγαιναν όλα τα παιδια και όχι μόνο όταν υπάρχουν θέσεις. Στην τρυφερή αυτή προσχολική ηλικία, πιστεύω πως την ασφάλεια και την αυτοπεποίθηση, την βρίσκουν κατα κύριο λόγω από τους γονείς. Και όταν (και το κάθε παιδί στον χρόνο του) είναι έτοιμα, ανοίγουν τα φτερά τους και πετάνε! Αν γνώριζες τη Ναταλία από κοντά, είμαι σίγουρη πως θα άλλαζες γνώμη.
Επίσης, να ψάξω σε βάθος την αιτία… Ακριβώς αυτό έκανα! Μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου, Και συζητήσεις πάνω σε συζητήσεις με το παιδί, με την νηπιαγωγό ακόμη και με ψυχολόγο που πήγα να βρω. Η απόφαση ήρθε όταν αποφάσισα πα’ όλες τις γνωστικές συμβουλές, να ακολουθήσω την καρδιά μου και να ακούσω το παιδί μου! Πέρσι ήταν παιδάκι που ήθελε την μαμα του. Φέτος είναι κοριτσάκι που θελει να κάνει παρέες και να φροντίζει τα μικρότερα παιδάκια! 🙂
Πολυ καλα εκανες και ακουσες την μικρη σου!
Οντως το προνηπιο δεν είναι υποχρεωτική βαθμίδα. Μήπως όμως θα έπρεπε να γίνει?
Η αδερφή μου είναι δασκάλα σε δημοτικό και μου είπε κάποια στιγμή ότι τα παιδια του έχουν παει παιδικό και προνήπιο είναι πολύ πιο προχωρημένα, συνεργάσιμα και καλλιεργημένα, οπότε αναβαθμίζεται γενικά το επίπεδο της τάξης. (και δεν έχει σχέση με το βόλεμα του δασκαλου, μιλάμε για το επιπεδο των παιδιών)
Φυσικά αν μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου την εμπειρια αυτή στο σπίτι έχει καλώς, αλλά ποσες μητέρες μπορούν?
Δεν πιστεύω στην μετάδοση της σχολικής φοβίας. Εχω και εγώ (κάθε Σεπτέμβρη έχω ένα μονιμο αγχος, ξυπνάω τα βράδια κλπ) αλλά εννοείται ότι δεν το μετάδωσα στα παιδιά μου.
Πάντως λογικό που σταμάτησες την κόρη σου από το σχολείο, αφού ήταν έτσι τα πράγματα, και εγώ αυτό θα έκανα μάλλον. Αν και νομίζω ότι αν πηγαινε σε άλλο σχολείο μπορεί και να μην είχε προβλημα. Ξέρεις, αν δεν υπάρχει χημεία μεταξύ του παιδιού και της δασκάλας ή παιδιού-συμμαθητών……
Μα τι λες? Αν ηταν ετσι θα ηταν υποχρεωτικό ! Κατι ξερουν προφανως για να σου δίνουν την επιλογη….
Αυτό που ξεχνάμε συχνά είναι ότι το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και διαφορετικό. Γιατί πρέπει αν ακολουθούμε όλοι τον ίδιο δρόμο σε απλά πράγματα; Δε χάθηκε ο κόσμος για το προνήπιο και σίγουρα δε θα παίξει ρόλο στη μετεφηβική της ηλικία. Καμιά φορά πρέπει να ακούμε τα παιδιά που σπάνια μιλούν για ότι τα πληγώνει αλλά το δείχνουν με τον τρόπο τους. Δική μας επιτυχία είναι να αφουγκραζόμαστε… Μπράβο Λυδία…
elenitsa, Διαφωνώ μαζί σου. Το αν θα πάει ένα παιδί προνήπιο ή όχι δεν είναι απαραίτητα κριτήριο για να γνωρίζουμε το αν τελικά γίνει κοινωνικό ή θα μάθει τον «αλληλοσεβασμό» ή θα καλλιεργηθεί η υπομονή του. Η δε αυτοπεποίθηση καλλιεργείται σε πολύυυυυ μεγάλο βαθμό από το σπίτι. Και αν το παιδί μετά από τόσο καιρό ήταν ανώρημο να ενταχθεί στο προνήπιο, αυτό μπορεί να σημαίνει ακριβώς αυτό…χρειάζεται χρόνο με τη μαμά για να έχει αυτοπεποίθηση στο μέλλον. Κατά την ταπεινή μου κρίση, σαν μάνα 3 ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ παιδιών, θεωρώ ότι η μάνα πολλές φορές αφουγγράζεται πολύ πιο πολύ τις ανάγκες του παιδιού της… Πιστεύω ότι τα παιδιά είναι σε θέση να καταφέρουν ΠΟΛΛΑ αρκεί να έχουν ένα περιβάλλον….που να τα στηρίζει…..Μπράβο στη μαμά της μικρούλας!!!!
ακριβως το ιδιο εγινε με τον μικρο μου…….τον σταματησα και τον επομενο χρονο τα πηγε μια χαρα στο νηπειο……πολυ καλα εκανες!!!!
Ακριβώς τα ιδια πέρασα πέρυσι που είπαμε να πάμε παιδικό σταθμό. Ευτυχώς την άκουσα νωρίς σε πείσμα όσων μου σουρναν Όλοι….Ούτε μήνα δεν κάτσαμε. Φέτος πήγε προνηπιο. Το ποσό έτρεμα δεν λέγεται. Και όμως από την πρώτη εβδομάδα μας έδειξε πως ήταν έτοιμη! Πρέπει να αφουγκραζόμαστε τα μικρά μας!
Το να ακούς τα παιδιά σου και πάνω από όλα το να μάθεις να τα σέβεσαι είναι κάτι που λίγες μαμάδες έχουν την παιδεία και ακόμη πιο λίγες το θάρρος να το κάνουν. Μπράβο σου!
Εντελώς τυχαία έπεσα πάνω σε αυτο το ποστ. Δεν είμαι μανούλα, αλλα είμαι δασκάλα και μ’ αρέσει πολύ να διαβάζω τέτοιες ιστορίες καθημερινές. Πραγματικά με συγκίνησε πολύ η ιστορία. Η αλήθεια είναι οτι λέγονται πολλά σχετικά με την πρώτη προσαρμογή στο σχολείο αλλα και εγώ συμφωνώ οτι πρέπει να ακούμε το παιδί και να μιλάμε μαζί του. Το σχολείο σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι αγγαρεία, αλλά χαρά! Χαίρομαι που η μικρή σου περνάει τόσο όμορφα πλεον εκεί! Να την χαίρεσαι!!!
Παράθεμα: Γιατί σταμάτησα την κόρη μου από το προνήπιο…. – Infokids.gr