Κι αν τελικά σου «βγει» γκέι?

 

Πολλές οι συμπτώσεις τελευταία και το μυαλό μου τριγυρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ο ηθοποιός που πέθανε, και ο σύντροφος του επί χρόνια, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ μαζί του κατά το κράτος. Ένας άλλος εδώ στη Ρόδο ετοιμοθάνατος που η οικογένειά του, έδιωξε τον σύντροφο που πήγε να μείνουν μαζί να τον φροντίσει. Ένα άρθρο για παιδιά που μεγαλώνουν ως το αντίθετο φύλο από αυτό που γεννήθηκαν, μια δασκάλα που έμαθα πως πολύ πιθανόν είναι ομοφυλόφιλη, κλπ. Και σκέφτομαι… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια χώρα όπως την Ελλάδα?

 

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πως έχει φίλους γκέι. Όλοι έχουμε έναν φίλο, αλλά κατά τα άλλα, όσο κι αν τον αγαπάμε και λέμε πως είναι καλό παιδί, στους άλλους φερόμαστε ρατσιστικά. Και εννοείται πως το παιδί μας δεν θα γίνει ποτέ! Και τόση η ωραιοπάθειά μας που αναρωτιόμαστε αν θα μας την πέσει (γιατί όλοι οι ετερόφυλοι φίλοι μας, μας γουστάρουν άλλωστε)! Και σε συζητήσεις με άλλους, θα αναρωτηθούμε για αυτό το σύμφωνο συμβίωσης που τόσο μας πειράζει (λες και τόσο μας επηρεάζει) και είμαστε σίγουροι πως ένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώσει με δύο γκέι γονείς. Αν δούμε κάποιον γκέι θα τον ψιλοκοροϊδέψουμε και στην τηλεόραση οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές ως χαζοί και ολίγον ξεφωνημένοι. Αν δεν φαίνεται, είναι κρυφογκέι (κακώς), αν το δείχνει, είναι too much (κακώς και πάλι βεβαίως βεβαίως). Αλλά δεν είμαστε ρατσιστές απέναντί τους. Όχι βέβαια! Αρκεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα με μας…

 

Εγώ ξέρετε τι κάνω για να αποφασίσω αν κάτι είναι δίκαιο για κάποιον? Δεν βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου. Από τότε που έγινα μαμά, βάζω το παιδί μου στη θέση τους (εδώ σε θέλω!). Έτσι δεν μπορώ να το παίξω κάπως αλλιώς. Η ερώτηση λοιπόν που πετάγεται στη συγκεκριμένη φάση στο κεφάλι μου, είναι: Τί θα έκανα αν η Ναταλία ή ο Γιώργος μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλος/η?

 

Και η απάντηση? Θα στεναχωριόμουν! Δεν θα ασχοληθώ για το κατά πόσο γινόμαστε, γενιόμαστε, κλπ. Τι σημασία έχει? Θα στεναχωριόμουν! Ναι! Και ξέρετε γιατί? Γιατί θα είχε δρόμο δύσκολο μπροστά του. Και κάτι άλλο να πω εδώ. Το να σου το πει η κόρη σου, δεν σε κάνει να στεναχωρηθείς τόσο… Μόνο εγώ το σκέφτομαι έτσι? Δεν ξέρω, αλλά στον γιο, σου κάνει πιο πολύ (πόσο κολλημένη πια?)… Θα στεναχωριόμουν όμως με τον ίδιο τρόπο αν μου έλεγαν ότι έχει δυσλεξία πχ. Γιατί θα ήξερα πως θα δυσκολευτεί στα μαθητικά του τα χρόνια και πως ίσως να μην καταφέρει να κάνει κάποια πράγματα που έχει ονειρευτεί! Και αφού θα στεναχωριόμουν, μετά, όπως για κάθε τι, ψάχνω να διαβάσω πληροφορίες. Θα έψαχνα λοιπόν και πάλι, θα έβρισκα έναν ειδικό να μας βοηθήσει, θα ήμουν δίπλα στο παιδί μου και θα το δεχόμουν και θα το αγαπούσα όπως και τώρα, για ότι κι αν ήταν. Γιατί το να σου πει κάποιος ότι είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχει αλλάξει κάτι από τον εαυτό του. Είναι ακριβώς ο ίδιος που ήταν και πριν, απλά σου έχει πει κάτι προσωπικό γι αυτόν. Θα στεναχωριόμουν επίσης, επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει πατέρας ο Γιώργος και μητέρα η Ναταλία. Πραγματικά πιστεύω πως και οι δυο τους θα μπορούσαν να γίνουν καλοί γονείς και να μάθουν αυτά που μόνο ένα παιδί σου μαθαίνει. Και θα με λυπούσε που εδώ στην Ελλάδα μιλάμε ακόμη για σύμφωνο συμβίωσης, πόσο μάλλον γάμους και υιοθεσία παιδιού! Θα έχαναν κάποια πράγματα που θα ήξερα πως τα θέλουν στη ζωή τους. Θα είχαν μπροστά τους εμπόδια, θα αντιμετώπιζαν ρατσιστικές συμπεριφορές, θα είχαν δυσκολίες νωρίς στη ζωή τους. Γι αυτό θα στεναχωριόμουν! Τίποτα άλλο! Εσείς? Το έχετε σκεφτεί? θα άλλαζε κάτι από την ψυχή του παιδιού σας, κάτι που να σας κάνει να μην το δέχεστε πια? Να μην το αγαπάτε? Να το αποκληρώσετε, απλά και μόνο επειδή θα σας είχε πει μιαν αλήθεια του? Θα ντρεπόσασταν τον κόσμο?

 

Θα ήταν εύκολο για το παιδί σας να σας το εκμυστηρευτεί αυτό? Πως μιλάτε για άλλους ομοφυλόφιλους άραγε? Αν σας ρωτήσει για αυτά τα ζευγάρια πως τους μιλάτε γι αυτά? Θα σκεφτόταν ότι με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε τώρα και γι αυτό και άρα θα το κρατούσε μυστικό για πάντα?

 

Με τα παιδιά έχουμε μιλήσει κάποια στιγμή. Κάτι είδαν, με ρώτησαν και τους απάντησα πως όντως υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε γυναίκες και άντρες που αγαπούν άντρες. Τους ρώτησα πως τους φαίνεται. Μου είπαν πως είναι περίεργο. Και τους εξήγησα πως όπως εμείς θεωρούμε κάτι τέτοιο περίεργο, έτσι σκέφτονται κι αυτοί για το να αγαπήσουν κάποιον του άλλου φύλου. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο τότε.

 

Και χτες (οι συμπτώσεις που έλεγα), με ρώτησε η Ναταλία ξανά.

– Μαμά, αλήθεια υπάρχουν άντρες που αγαπούν άντρες και γυναίκες που αγαπούν γυναίκες και θέλουν να τους παντρευτούν?

– Αλήθεια, είναι Ναταλία ναι… Γιατί ρωτάς?

– Γιατί σκεφτόμουν πως αν είναι δύο γυναίκες παντρεμένες, τότε μπορεί αν είναι και οι δύο έγκυες την ίδια ώρα και έχουν και οι δύο τους από δύο παιδιά η κάθε μια στην κοιλιά τους, τότε μπορούν να κάνουν τέσσερα παιδιά όλα ταυτόχρονα!

 

Τα παιδιά δέχονται τα πάντα, πριν τους πεις να μην τα δεχτούν! Δεν είχε θέμα να αγαπιούνται και να παντρεύονται δύο γυναίκες μεταξύ τους και το θεωρούσε και πολύ φυσικό να κάνουν και παιδιά μαζί.

 

Ο γιος μου μου είπε ότι αν ένας φίλος του του έλεγε πως του αρέσουν τα αγόρια, θα σκεφτόταν «κοίτα να δεις! Δεν το ήξερα!» και μετά μου είπε θα αναρωτιόταν αν θα άρεσε στον φίλο του. Του είπα πως αν μια φίλη μου μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλη και μου έλεγε πως της αρέσω, θα της έλεγα πως μπορεί να με κολακεύει κάτι τέτοιο, αλλά πως εμένα μου αρέσουν οι άντρες. Και θα τέλειωνε εκεί η συζήτηση αυτή. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να μου το έλεγε ένας φίλος μου. Αν προσπαθούσε να με πείσει για κάτι που δεν θέλω, Θα έπρεπε να δω πως θα το αντιμετωπίσω, όπως και με οποιονδήποτε άλλον…

 

Νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να τα βλέπουμε απλά. Εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε για κάποιους. Οι άνθρωποι που διαφέρουν από τους περισσότερους, αυτό που θέλουν είναι ίσα δικαιώματα. Ο λόγος που δεν τους τα δίνουμε, συνήθως είναι επειδή έχουμε τα ενήλικα ταμπού μας…

 

Σκεφτείτε λοιπόν. Αν το παιδί σας τελικά «βγει» γκέι, τι θα θέλατε γι αυτό? Και έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί όλοι παιδιά κάποιου είμαστε 😉

Advertisement

Μαμά, υπάρχει ο Αϊ Βασίλης?

 

Πριν μήνες λοιπόν με ρώτησε ο γιος μου καθώς πηγαίναμε κάπου με το αυτοκίνητο. Πολλές συζητήσεις κάνουμε στο δρόμο καθώς οδηγώ. Νομίζω είναι και ένα μέρος που δεν μπορείς να αποφύγεις ιδιαίτερα την συζήτηση, οπότε διάφορες ερωτήσεις γίνονται εκεί μέσα.

 

Το καλοκαίρι τον άκουσα που συζητούσε με έναν φίλο του που του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Αϊ Βασίλης και πως η μαμά μας και ο μπαμπάς μας αγοράζουν τα δώρα. Βέβαια, αυτό το είχα πει στα παιδιά. Εννοείται πως ο Άγιος με την κόκκινη στολή έφερνε δώρα σε ΟΛΑ τα παιδιά και όχι μόνο στα «καλά» παιδιά, μιας και όλα είναι καλά! Και για να μην περιμένουν δώρα που δεν μπορούμε να τους πάρουμε αλλά και για να χαίρεται ο καθένας με το δώρο που τους πήρε, η δική μας ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: Αγοράζει η μαμά και ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, θείος κλπ τα δώρα. Μετά, τα αφήνουμε σε ένα ήσυχο μέρος όπου περνάνε τα ξωτικά του Αϊ Βασίλη και τα παίρνουν, τα γεμίζουν μαγικές αόρατες χρυσόσκονες, τα τυλίγουν με χαρτιά της χαράς και τα φέρνουν πίσω τα Χριστούγεννα! Μια χαρά ήταν τα παιδιά με αυτό το παραμύθι. Του άρεσε, χαιρόντουσαν με το γάλα και κουλουράκια/μελομακάρονα/ κουραμπιέ που αφήναμε. Μαζί με αυτά του έγραφαν και ένα μικρό γράμμα να τον ευχαριστήσουν και πάντα μα πάντα, τους απαντούσε!

 

«Μαμάααα, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης?»

 

Κι εκεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπρεπε να αποφασίσω τι θα πω. Η Ναταλία δίπλα, ο Γιώργος με κοιτάει με ένα ερωτηματικό στα μάτια…

 

Εσύ τι πιστεύεις? Απάντησα…

Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω. Άλλοι λένε πως ναι, άλλοι λένε πως είστε εσείς που τα κάνετε όλα αυτά, αλλά πως τον βγάλαμε πέρσι φωτογραφία? (τους είχα κάνει στο photoshop το εξής κόλπο αν θέλετε να το κάνετε κι εσείς). Αλλά δεν ξέρω… Μπορεί να το είχες φτιάξει κι εσύ. Αλλά πως? Γι αυτό σε ρωτάω… Ξέρω ότι στην Ελλάδα παλιά υπήρχε ένας Άγιος Βασίλης πολύ πλούσιος που βοηθούσε τον κόσμο. Αυτό μας το είπαν στο σχολείο. Αυτός όμως με τα κόκκινα που μας φέρνει τα δώρα, υπάρχει? Γιατί μας είπαν πως αυτόν τον Άγιο Βασίλη τον έφτιαξε η κόκα κόλα για διαφήμιση πριν χρόνια και πως μόνο ο άλλος ο πλούσιος υπήρξε πραγματικά. Τελικά τι είναι αλήθεια?

 

Και τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πω την αλήθεια. Γιατί για να το συνεχίσω, θα σήμαινε πως έπρεπε να γεμίσω την συζήτησή μας με ψέματα. Και ούτως ή άλλως, λίγος ήταν ο καιρός που θα το πίστευε ακόμη. Λυπήθηκα μόνο τη Ναταλία, που σαν δεύτερο παιδί, όλα θα τα μαθαίνει λίγο νωρίτερα. Ήθελαν όμως και οι δύο εκείνη τη στιγμή την απάντησή. Οπότε τους είπα την αλήθεια…

 

Λοιπόν παιδάκια, άρχισα να τους λέω! Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή του χρόνου γεμάτη χαρά! Και γεμάτη ιδέες μαγικές και όμορφες. Όταν μεγαλώνεις, αυτό όλο σου περνάει. Βαριέσαι καλά καλά και να στολίσεις το σπίτι! Όμως, όταν κάνεις παιδιά, θες να ζήσουν τα Χριστούγεννα σαν μια μαγική γιορτή κι αυτά. Θες να πιστέψουν στο παραμύθι και την μαγεία των Χριστουγέννων και θες να το θυμούνται όταν μεγαλώσουν. Και ίσως κι αυτά να το κάνουν στα παιδιά τους αργότερα. Για να συμβεί όμως αυτό, μπορεί να πεις και κάποια ψεματάκια. Από αυτά που αρέσουν στα παιδιά και που μόνο χαρά φέρνουν. Όπως για παράδειγμα, πως ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά του φέρνουν τα δώρα, ενώ δεν τα παίρνει κανείς και τα έχουν κρυμμένα όλα σε μια ντουλάπα η μαμά και ο μπαμπάς και μόλις κοιμηθείτε το βράδυ πριν τα Χριστούγεννα, τα στολίζουμε κάτω από το δέντρο με μεγάλη μεγάλη χαρά! Σας είπαμε αυτό το ψέμα μόνο για να χαίρεστε και δεν σας εκβιάσαμε ποτέ με τον Άγιο Βασίλη για να είστε καλά παιδιά όλο τον χρόνο όπως λένε άλλοι. Απλά μοιραστήκαμε μαζί σας τη χαρά του να πιστεύεις σε κάτι μαγικό! Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει η μαγεία αυτή των Χριστουγέννων επειδή την πιστεύετε εσείς. Και κατά μία έννοια λοιπόν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης γιατί θέλαμε να τον πιστεύουμε και τον πιστεύαμε. Και όταν γίνετε κι εσείς μαμά και μπαμπάς, ίσως υπάρχει πάλι ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, γιατί θα είστε εσείς αυτός, για τα παιδιά σας. Καταλάβατε?  🙂

Χαμογέλασαν και μετά έκαναν και λίγο τα θυμωμένα!

Δηλαδή και το κουδουνάκι που μόνο εμείς ακούμε? Ρώτησε ο Γιώργος.

Το ακούμε κι εμείς Τζώρτζη μου ❤

Και το γάλα και το γλυκό ποιος το τρώει? Ρώτησε πάλι…

Ο μπαμπάς αγάπη μου…

Και η νεραϊδα των δοντιών? Ρώτησε η Ναταλία.

Τι πιστεύεις εσύ? Την ρώτησα.

Πως μας βάζεις ΕΣΥ το λεφτάκι!

Μάλλον έτσι θα είναι λοιπόν. Τους είπα… Όμως θέλω να σας πω κάτι.

ΔΕΝ σας έχω πει ποτέ ξανά κάποιο ψέμα! ΠΟΤΕ! Όμως αυτό ήταν κάτι που σας προκαλούσε χαρά, και είναι κάτι σαν έθιμο να το κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Γι αυτό το κάναμε κι εμείς! Θέλω να είστε σίγουροι γι αυτό! Κούνησαν το κεφάλι τους… Θα θέλετε να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση? Να βάζουμε το γάλα και τα κουλουράκια, το νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, κλπ κλπ?

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Εμένα δε με νοιάζει κιόλας μαμά! Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω μέχρι για όσο θέλω! Μου είπε το μικράκι μου η Ναταλία!

Μπράβο Ναταλία, αυτό θέλει πολύ μαγεία για να το καταφέρνεις! Άρα μήπως υπάρχει όντως μαγεία μέσα στις καρδούλες σας?

 

Έκανε νόημα ναι με το κεφάλι της χαμογελαστή. Εγώ βούρκωσα και ανοιγόκλεισα τα μάτια να συνεχίσω να οδηγάω και λίγο μετά φτάσαμε στον προορισμό μας. Φέτος τα Χριστούγεννα θα ξέρουμε όλοι. Θα κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον και η χαρά μας θα είναι αυτή. Ότι ξέρουμε όλοι και όμως συνεχίζουμε, γιατί απλά… έτσι μας αρέσει 🙂