9 χρονών Γιώργος μάλαμα!

 

Πριν 9 χρόνια και μια μέρα δεν ήμουν μαμά! Ήμουν μεν έτοιμη να γίνω μαμά και ήμουν στο μαιευτήριο περιμένοντας να γίνω μαμά, γιορτάζοντας ταυτόχρονα τα γενέθλια του άντρα μου και περπατώντας πάνω κάτω μπας και ξεκινήσουν τα πονάκια και γλιτώσω την πρόκληση της επόμενης μέρας. Ήμουν όμως στον κόσμο μου!

 

Είχα διαβάσει διάφορα περί μητρότητας, περί βρέφους, περί θηλασμού, αλλά βασικά πράγματα. Έλεγα, φυσικά θα έρθουν όλα. Ήμουν σίγουρη για κάποια λίγα πράγματα, όπως το ότι δεν θα αφήσω το μωρό ποτέ να κλαίει και να μην πάω κοντά του να το αγκαλιάσω, και πως στους έξι μήνες που θα αποθήλαζα, θα πήγαινε στο δωμάτιο του. Θα θήλαζε ανά τρίωρο έλεγα, και ακόμη και για δουλειά να πήγαινα, θα μου το έφερνε κάποιος ενδιάμεσα για ένα δεκάλεπτο να το θηλάσω και μετά όλα καλά! Χασκογελάω και μόνο που τα γράφω! Κούνια που με κούναγε!!! Το τι σκέφτεσαι για το πως θα είναι τα πράγματα πριν γεννήσεις, είναι τόσο μα τόσο διαφορετικά από την πραγματικότητα. Είσαι σίγουρος πως ό,τι και να ακούς, εσύ το παιδί σου θα το έχεις στρατιωτάκι. Δίχως να κλάψει όμως. Δεν ξέρω τι σκεφτόμαστε και πως το δικαιολογούμε στο μυαλό μας όλο αυτό. Μάλλον είναι η ελπίδα που δεν πεθαίνει ποτέ!

 

Και τελικά, 9 χρόνια ακριβώς πριν από τη σημερινή ημέρα, γεννήθηκε με καισαρική και ολική νάρκωση το πρώτο μου παιδί. Ήταν η μέρα που έγινα μαμά! Όταν μου τον έφεραν να τον γνωρίσω πρώτη φορά, ήμουν ακόμη ζαλισμένη από την νάρκωση και το είδα μετά στο βίντεο για να το θυμηθώ. Μου έφεραν ένα ανοιχτομάτικο μωρό, με μεγάλα δάχτυλα, σκούρο μαλλάκι που παρ’όλο που εγώ δεν ήξερα να θηλάζω, ευτυχώς ήξερε αυτό! Ένα πλασματάκι που μου έβγαζε τόση τρυφεράδα και αμηχανία μαζί! Και πέρασε λίγος καιρός μέχρι να αρχίσω να του εκφράζω την αγάπη μου. Όταν επιτέλους μείναμε μόνοι στο σπίτι και μπορούσα να εκφραστώ όπως ήθελα, κάθε μητρικό μου ένστικτο ξύπνησε και κατάλαβα πως όλα όσα έλεγα ήταν κουραφέξαλα! Κάθε φορά που έκλαιγε, βρισκόμουν δίπλα του το επόμενο δευτερόλεπτο, τον κοίμιζα πάνω μου, τον θήλαζα και κοιμόμουν μαζί του στο κρεβάτι μας, τον χάιδευα και τον φιλούσα, τον είχα συνεχώς μαζί μου! Αυτό το πλασματάκι, ήταν το πρώτο που με έκανε να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα! Να του δείξω άφοβα την αγάπη μου και την τρυφερότητα μου! Και γρήγορα μου έδειξε πως αυτό ακριβώς ζητούσε από μένα και πως μαζί με το δώρο της μητρότητας, μαζί του θα μου έφερνε κι άλλα δώρα.

 

Και τα δώρα δεν έχουν σταματήσει από τότε. Αυτό το παιδί είναι ο Γιώργος. Και ως γνωστό, Όπου Γιώργος… και μάλαμα! Η καρδιά του είναι όντως μάλαμα! Είναι τρυφερός, η ματιά του το λέει αμέσως! Έχει τόση μα τόση ενσυναίσθηση που έχω μάθει από αυτόν έναν άλλον τρόπο να σκέφτεσαι τον άλλον και σαν τον άλλον. Πληγώνεται, σε συγχωρεί, έχει άπαιχτο χιούμορ, σε πειράζει, πεισμώνει και σε αγνοεί με έναν τρόπο που αναρωτιέσαι πραγματικά αν σε ακούει, είναι ξεχασιάρης, λίγο ζημιάρης, αλλά… Αυτό το αλλά, αξίζει τα πάντα! Δεν θα σε πληγώσει ποτέ, ακόμη κι όταν του θυμώνεις και φωνάζεις και πετάς και μέσα και καμιά αδικία, δεν θα σου απαντήσει. Όχι γιατί φοβάται! Όχι επειδή δεν ξέρει τι να σου πει, αλλά όπως μια μέρα φεύγοντας από το δωμάτιο μου είπε, επειδή θέλει να ηρεμήσει πρώτα, να σκεφτεί ήρεμα και μετά να μιλήσει, γιατί αλλιώς, αυτά που θα πει, δεν θα τα εννοεί και θα τα μετανιώσει!!! Το 9χρονο μου έβαλε τα γυαλιά! Είναι η ήρεμη δύναμη προσωποποιημένη. Και μπορεί να μην το καταλαβαίνει όλος ο κόσμος (ακόμη), αλλά το γνωρίζω εγώ! Και ωωωω πόσο τυχερή είμαι που είμαι η μαμά του! 9 χρόνια μαμά του!

 

 

Γιώργο μου, σου εύχομαι να καταλαβαίνεις πως είσαι μοναδικός! Να θυμάσαι πως από σενα δεν ζητάω τίποτα, παρά μόνο την ευτυχία σου και το να είσαι ο εαυτός σου. Και όταν σου φαίνεται πως (ή όταν όντως το κάνω) σου ζητάω κι άλλα, πέρα από τις δυνάμεις σου ή που σε ζορίζουν ή σε κάνουν να αισθάνεσαι πως δεν σε αποδέχομαι για αυτό που πραγματικά είσαι, τότε θέλω να μου το θυμίζεις! Έχεις εσύ τον τρόπο σου 😉

 

Χρόνια σου πολλά αγόρι μου! Έχεις γίνει ένα μεγάλο αγόρι πια! Μπαλατζάρεις ανάμεσα στην εφηβεία και την παιδικότητα. Μόνο λίγο ακόμη θα είσαι παιδί! Μεγάλωσες! Σε ευχαριστώ για την αποδοχή και την αγάπη σου! Σε ευχαριστώ που με έκανες μαμά! Σε αγαπάμε όλοι μας πολύ! ❤

 

Advertisement

Η τέλεια μαμά που ποτέ δεν θα υπάρξει!

 

 

Σας έχω πει πόσο θεραπευτικό είναι για μένα αυτό το blog? Ειδικά τότε που ήταν μωρά τα παιδιά μου και η μόνη μου διέξοδος και μόνος «διάλογος» με ενηλίκους, ήταν το blog αυτό? Ε, ναι! Ήταν και είναι πολύ θεραπευτικό! Να γράφεις, να διαβάζεις, να προσέχεις λεπτομέρειες και να τις ξανασκέφτεσαι μετά. Όμως ξέρετε τι δεν γράφεται εδώ μέσα? Δεν γράφονται ιδιαίτερα οι άσχημες στιγμές! Γράφονται οι όμορφες, γράφονται σκέψεις γενικά, γράφονται και κάποιες δύσκολες ίσως στιγμές, αλλά δεν γράφονται οι άσχημες ή οι πολύ δύσκολες! Και όχι επειδή θέλω να το παίξω τέλεια και να νομίζετε πως εγώ ζω στο συννεφάκι μου! Απλά είναι προσωπικές στιγμές, είναι στιγμές που δεν θέλω να βγάλω φόρα παρτίδα, γιατί δεν αποφάσισα ποτέ να ζω μέσα στο σπίτι του Big brother!

 

Και αυτό, μη νομίζετε πως είναι πάντα καλό! Αρκετές φορές έχω πέσει στην εξής λούμπα! Με διαβάζετε αρκετοί. Το ξέρω αυτό. Το βλέπω από τα μηνύματα που μου στέλνετε, αλλά και από το Facebook που σε ομάδες κατά καιρούς μου λέτε ότι με «ξέρετε», ότι σας έχω βοηθήσει πολλές φορές, κλπ κλπ! Άρα ξέρω ότι διαβάζετε τα «κατορθώματά» μου, τον τρόπο που σκέφτομαι και αυτά που πρεσβεύω! Και άρα, ίσως κάποιες θεωρείτε πως είμαι μια τέλεια μαμά! Και αφού δεν γράφω τα άσχημά μου για να σας «αποδείξω» το αντίθετο, τότε το καλό που μου θέλω, να είμαι όντως μια τέλεια μαμά! Και ξέρετε γιατί αύτό είμαι μια μεγάλη παγίδα για μενα? Γιατί δεν υπάρχει τέλεια μαμά! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ και πουθενά! Και άρα προσπαθώ ώρες ώρες, για κάτι που δεν γίνεται να καταφέρω. Και όσο δεν τα καταφέρνω, τόσο θυμώνω και νιώθω ενοχές. Γιατί σημαίνει πως είμαι ψεύτικη στο ίδιο μου το μυαλό!

 

Έχω διαβάσει τόσα πολλά τα τελευταία χρόνια! Από λεπτομέρειες όπως νευροδιαβιβαστές και ηλικίες που τα παιδιά μπορούν ή δεν μπορούν να καταλάβουν κάτι, έχω διαβάσει το πως η δική μου παιδική ηλικία επηρεάζει το τώρα μου και τον τρόπο που σκέφτομαι. Έχω διαβάσει για το τι χρειάζονται τα παιδιά, και το πως να τους μιλάς και συνεχίζω να διαβάζω και να μαθαίνω! Έχω διαβάσει τι προσφέρει ο φυσιολογικός τοκετός και τι δεν προσφέρει η καισαρική που έκανα και στα δύο μου παιδιά, τι ο θηλασμός , η συνκοίμηση, κλπ. Μου αρέσει κιόλας! Τι θέλω να πω όμως… Ξέρω! Ξέρω η κάθε μου λέξη σχεδόν πως θα γραφτεί στις αναμνήσεις των παιδιών μου. Αυτό που πρέπει να καταλάβω όμως κι εγώ και η κάθε μαμά που με διαβάζει, είναι πως η κάθε λέξη, η κάθε φωνή ή ακόμη και στριγκλιά, ίσως και μια άδικη τιμωρία, όντως μπορεί να γραφτεί στο μυαλουδάκι του παιδιού μας! Να το πληγώσει και να του κάνει μια μικρή μουτζούρα μέσα στην ψυχούλα του! ΑΛΛΑ (αχ αυτό το αλλά που ευτυχώς σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχει!), το χάδι μετά, το συγνώμη, η εξήγηση και η αγκαλιά στο παιδί μας, είναι το σφουγγάρι που την σβήνει!

 

Το διάβασμα και όλες οι γνώσεις μου (και θα ήθελα κάθε μαμά να διαβάσει και συνειδητά να μεγαλώνει τα παιδιά της), δεν πάνε περίπατο. Είναι πλέον η φωνούλα μέσα μου που μου λέει να σταματήσω να φωνάζω (αν και καμιά φορά την αγνοώ), ή πως κάτι που είπα ήταν λάθος, ή μου λέει τα λόγια που μετά θα πω στα παιδιά μου την ώρα που τα παίρνω αγκαλιά και τους λέω πως έκανα βλακεία! Ναι, θα προτιμούσα αντί να αυτοδιορθώνομαι, απλά να μην κάνω τα λάθη εξ αρχής! Όμως προφανώς τότε το blog θα λεγόταν agialydia και όχι mamalydia!

 

Κάπου διάβασα πως όταν γίνεσαι γονιός, έρχεσαι αντιμέτωπος με οτιδήποτε δύσκολο έχεις περάσει στη ζωή σου. Με κάθε δάκρυ που δεν έχυσες, με κάθε πράγμα που ήθελες να πεις αλλά δεν είπες, με κάθε θυμό μεγάλο που δεν ξέσπασες, με κάθε τι που κατάπινες για να είσαι ο «καλός» και κάθε αδικία που σου έγινε. Και τα βλέπεις μπροστά σου με τα παιδιά σου, γιατί αυτά, εκτός από δάκρυα χαράς, θα σου φέρουν και δάκρυα λύπης και αγωνίας που θα πρέπει να μάθεις να χύνεις (γιατί αλλιώς θα σκάσεις), θα σε φέρουν αντιμέτωπα με πράγματα που πρέπει να βρεις το κουράγιο και τον τρόπο να πεις, θα σε θυμώσουν για λόγους που δεν γνώριζες ότι μπορούσαν να σε θυμώσουν και τότε πρέπει να μάθεις να εκφράζεις τον θυμό σου με σωστό τρόπο και να τον κατευθύνεις στην πράξη και όχι στο ίδιο το παιδί. Πρέπει επιτέλους να μάθεις να έχεις όρια (όχι να βάζεις όρια, αλλά να έχεις δικά σου όρια) γιατί δεν μπορείς άλλο να σε πατάνε, και ειδικά όχι τα παιδιά σου που αγαπάς με όλη σου την ψυχή! Θα πρέπει να μάθεις να λες πότε νιώθεις αδικημένη επειδή αισθάνεσαι πως «όλα» πρέπει να τα κάνεις εσύ και όλο το βάρος είναι πάνω σου και δεν το αναγνωρίζει και κανείς! Κι αυτό αν το σκεφτείτε, είναι δώρο! Αυτό το δώρο το φέρνουν τα παιδιά μαζί τους όταν έρχονται να συμπορευτούν μαζί μας εδώ στη γη. Μας δίνουν την ευκαιρία να σβήσουμε ότι μουτζούρες έχουμε μέσα μας!

 

Αλλά (να το πάλι), πρέπει να καταλάβουμε πως όλο το από πάνω, δεν είναι καθόλου εύκολο! Είναι πολύ πολύ δύσκολο και οι φορές που θα κάνουμε λάθος, θα είναι πολλές! Και όταν βλέπουμε το λάθος μας, να το βλέπουμε δίχως να κρίνουμε τον εαυτό μας! Αυτό κι αν είναι δύσκολο ε? Να ξέρεις ότι μπορεί να μουτζούρωσες λιγάκι το λευκό της ψυχής του παιδιού σου και να μην σε αυτοχαστουκίζεις! Γιατί, στο πληγωμένο δικό σου μάγουλο (αν αυτοχαστουκίζεσαι συχνά), πονάει ακόμη και το χάδι. Το χάδι που σου δίνει το παιδί σου όταν θα ζητήσεις συγνώμη και θα σου πει ότι δεν πειράζει και πως καταλαβαίνει και πως σε αγαπά και είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου!!! Και όπως είπαμε, αυτό το χάδι, είναι το σφουγγάρι, αυτή τη φορά για τις δικές μας μουτζούρες! Ας πούμε αντίο λοιπόν στην τέλεια μαμά που θέλουμε να είμαστε! Μια ιδέα είναι! Μια ιδέα που δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί ποτέ αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί άνθρωποι! Η τέλεια μαμά, δεν θα υπάρξει ποτέ! Άντε γειάααα!!! 😆

Ναταλία, ετών 6!

 

Έχει μια δυο εβδομάδες τώρα, που το Facebook μου υπενθυμίζει τις τελευταίες μέρες πριν γεννήσω το δεύτερο μου παιδάκι. Μου θύμισε πως δεν έλεγα με τίποτα να ετοιμάσω την βαλίτσα που θα έπαιρνα στο μαιευτήριο, ότι είχα αγχωθεί και περίμενα πως και πως να γεννήσω και χτες έγραφα πως κατά πάσα πιθανότητα, μέσα στην επόμενη εβδομάδα που μας περίμενε, θα ερχόταν το κοριτσάκι μας. Δεν ήξερα ότι θα γεννούσα σήμερα! Κι όμως, σαν σήμερα, είχα ξυπνήσει και είχαν σπάσει τα νερά. Ετοίμασα με την κολλητή μου την βαλίτσα κάνοντας χαβαλέ και μετά άρχισα να έχω και κάτι μικρά πονάκια! Η χαρά μου ήταν τεράστια γιατί είχαν ξεκινήσει οι πόνοι μόνοι τους (στον γιο είχα κάνει πρόκληση που κατέληξε σε καισαρική), και θα προσπαθούσα να γεννήσω φυσιολογικά! Δεν ήξερα ότι ώρες μετά, το αμνιακό υγρό θα γινόταν κεχρωσμένο (δηλαδή η μικρή είχε κάνει κακά στην κοιλιά μου) και ο γιατρός θα με έπαιρνε για μια ακόμη καισαρική. Δεν ήξερα ότι θα έχανα για άλλη μια φορά την γέννηση του παιδιού μου, λόγω της ολικής νάρκωσης που μου έκαναν (όπως και στην προηγούμενη μου γέννα). Δεν ήξερα ότι λίγο πριν τα μεσάνυχτα θα έκλαιγα πηγαίνοντας στο χειρουργείο παρακαλώντας να περιμένουν λίγο ακόμη να προλάβει να έρθει να με φιλήσει ο άντρας μου πριν μπω.

 

Και 2 λεπτά πριν μπει η επόμενη μέρα, γεννήθηκε η μικρή μας. Κυριακή, 17 Ιανουαρίου και ώρα 11.58 μ.μ.! Δεν θυμάμαι τι ώρα συνήλθα από την νάρκωση και πότε ζήτησα να μου την φέρουν να την γνωρίσω (ήταν σε θερμοκοιτίδα και ευτυχώς κοιμόταν), αλλά θυμάμαι ότι όταν την πρωτοείδα, μου φάνηκε τόσο μικρή και τόσο γλυκιά! Είχε κόκκινα χειλάκια και μακριά δαχτυλάκια. Ήταν μια κουκλίτσα και ήταν το νέο μας παιδάκι! Αναρωτιόμουν πως θα φανεί στον Γιώργο! Την κοίταζα καλά καλά. Της έδωσα το στήθος μου να θηλάσει και κοιμήθηκε χορτάτη. Οι επόμενες μέρες πέρασαν ήσυχα. Έτρωγε και κοιμόταν! Όσοι και να ήταν στο δωμάτιο. Απλά κοιμόταν! Ένα ήσυχο μωρό!

 

Δεν ήξερα πως αυτό εκεί το μωράκι θα εξελισσόταν σε ένα δυναμικό πλάσμα που αν δεν κάνει αυτό που θέλει θα σου αλλάξει τα φώτα! Και όχι μόνο αυτό που θέλει, αλλά όπως ακριβώς το θέλει. Με την κάθε λεπτομέρεια που έχει σκεφτεί! Και αν δεν μπορείς να τη βοηθήσεις εκείνη τη στιγμή, θα δεις τα γρανάζια μέσα στο μυαλό της να γυρνάνε και θα το κάνει μόνη της με μια ικανότητα εκπληκτική! Δεν ήξερα πως αυτό το κοριτσάκι θα μπορούσε να μας γλυκάνει τόσο πολύ με ένα της βλέμμα και ένα της χαμόγελο, και ταυτόχρονα να μας φέρει στα όρια μας  και να φωνάζουμε γεμάτος νεύρα! Δεν ήξερα πως μπορεί να υπάρχει άνθρωπος που δεν του πολυ νοιάζει η γνώμη σου και πως μπορεί να είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του. Που να εκφράζει τόσο καλά τα συναισθήματα του, τόσο που να σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Που να θυμώνει και να φωνάζει με πάθος και την άλλη στιγμή να σε αγκαλιάζει και σου λέει πόσο καλή μαμά είσαι!

 

 

Η αλήθεια να λέγεται! Δεν είχα ιδέα! Δεν ήξερα πως θα θαύμαζα τόσο την κόρη μου. Και μέσα στον θαυμασμό αυτό να υπάρχει και μια περηφάνια και μια ανακάλυψη του εαυτού μου για το πως θα μπορούσα ίσως να είμαι αν δεν είχα φάει ξύλο μικρή και αρκετές τιμωρίες. Γιατί αναγνωρίζω στις σκέψεις της, τις δικές μου σκέψεις, στο πείσμα της, αυτό που είχα κι εγώ και πολλά άλλα! Δεν ήξερα πως κάποτε θα μεγαλώνω ένα κορίτσι που μοιάζει τόσο σε μένα και συνειδητά της χαρίζω την ελευθερία να ανοίξει τα φτερά που οι περισσότεροι της γενιάς μας δεν ανοίξαμε.

 

Και σήμερα πήγα με την κόρη μου να τρυπήσει τα αφτάκια της. Ήθελε να τα τρυπήσει εδώ και καιρό. Κι εγώ στο νήπιο τα είχα τρυπήσει, οπότε δεν είχα λόγο να της πω όχι. Φοβόταν λίγο, αλλά πήγε στο κατάστημα με αποφασιστικό βάδισμα! Αυτό το βάδισμα το πρωτογνώρισα στη Ναταλία! Έκατσε στην καρέκλα, έκανε αυτό που της είπαν και ενώ εγώ της είπα πως θα πονέσει αρκετούτσικα για μια στιγμή μόνο, εκεί της είπαν πως δεν θα πονέσει. Πόνεσε, δεν κουνήθηκε, αλλά μετά κατέβηκε από την καρέκλα και έκλαψε στην αγκαλιά μου για ένα λεπτάκι. Είναι γενναία. Κλαίει όταν θέλει να κλάψει, γελάει με την καρδιά της όταν θέλει να γελάσει! Μετά είδε στον καθρέφτη τα νέα της σκουλαρίκια, πλήρωσα και φύγαμε.

 

«Πόνεσα μαμά! Η κυρία είπε ότι δεν θα πονέσω, αλλά πόνεσα! Εσύ μου το είχες πει! Πόνεσα με όλη μου την δύναμη και μετά πέρασε! Γιατί μου είπε ψέματα? Εσύ μου λες πάντα την αλήθεια!»

 

Αγάπη μου! Σου υπόσχομαι πως πάντα θα σου λέω αλήθεια! Πάντα θα σε αγαπώ, θα είμαι περήφανη για σένα, θα σου κρατάω το χέρι και θα είμαι μαζί σου όταν το χρειάζεσαι, όπως ήμουν και σήμερα!

 

Μέσα σε 6 χρόνια έχεις μάθει τόσα, μας έχεις μάθει τόσα και είσαι τόσα μα τόσα πολλά! Σε ευχαριστώ για όλα κοριτσάκι μου! Για την αποδοχή σου, το γεγονός ότι με έκανες να δουλέψω κι άλλο τον εαυτό μου και να με καταλάβω περισσότερο, και για όλα τα άλλα που δεν χωράνε σε ένα ποστ!  Χρόνια σου πολλά μωρό μου!  Σε αγαπάμε όλοι μας ΠΟΛΥ ❤

 

Πως να φτιάξετε ένα ολόγραμμα!

 

Κι όμως, γίνεται!!! Και μάλιστα το βρήκε ο Γιώργος! Καθώς έψαχνε διάφορα ο online άρχισε να ζητάει από τον Μάκη το κινητό του και διάφορα άλλα υλικά για να το φτιάξει. Ο Μάκης του ζήτησε να δει τι βρήκε και ο Γιώργος του έδειξε το βίντεο που έδειχνε τις οδηγίες το οποίο θα βρείτε πατώντας εδώ!

 

Εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει, οπότε οι φωτογραφίες δεν βγήκαν ανά βήμα, αλλά αφού μου το έδειξαν τελειωμένο.

 

Τι θα χρειαστείτε:

Ένα μαρκαδοράκι, χαρτί (αν έχετε μιλιμετρέ θα είναι πιο εύκολο), κοπίδι, μια θήκη για CD (το πλαστικό «εξώφυλλο»), διάφανη κολλητική ταινία ή κόλλα στιγμής, χάρακας και κινητό.

 

 

Λοιπόν, παίρνετε το καπάκι/εξώφυλλο από ένα CD και το καθαρίζετε από τα πλαϊνά του ώστε να σας μείνει ένα πλακέ πλαστικό. Στο χαρτί σας τώρα, σχεδιάζετε ένα τραπέζιο που ή πάνω του πλευρά να είναι 1εκ., η μεγάλη του κάτω πλευρά να είναι 6εκ. και το ύψος του 3,5εκ (αν και κάποιοι το έχουν κάνει και 4εκ.).

 

Αυτό το χαρτί θα το κόψετε και θα το κρατήσετε για πατρόν. Θα το βάζετε κάτω από το πλαστικό σας και με την βοήθεια του χάρακα και ενός κοπιδιού, θα κόψετε σιγά σιγά 4 ίδια τραπέζια. Θα έχετε λοιπόν τέσσερα ίδια πλαστικά τραπέζια όταν τελειώσετε!

Μετά, κολλήστε είτε με κόλλα στιγμής, είτε με διάφανη κολλητική ταινία τα κομμάτια μεταξύ σας για να φτιάξετε μια πυραμίδα δίχως κορυφή.

 

 

Αυτό είναι!!! Μετά, βρείτε βιντεάκια για ολόγραμμα πυραμίδας και πάτε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο να τα ευχαριστηθείτε. Φαίνονται πολύ καλύτερα από ότι στις φωτογραφίες, αλλά δυστυχώς είναι δύσκολο να τα βγάλεις σωστά… Πάρτε παρ’ όλα αυτά μιαν ιδέα!

 

 

Και πάνω που έλεγα πως θα είχε πολύ πλάκα να βρούμε το ολόγραμμα της princess Leia αυτό που έχει στο επεισόδιο ΙV, το βρήκαμε!!!

Είχε πολλά και διάφορα στο youtube, από πουλιά, πεταλούδες, ψάρια, μέδουσες, βεγγαλικά, ανθρώπους που χορεύουν!

 

Και μετά βρήκαμε και βιντεάκια όπου την πυραμίδα την τοποθετείς κάτω από το κινητό (όχι από πάνω όπως στα προηγούμενα).

Βρήκαμε ακόμη και Frozen!

 

Γενικά, ήταν μια κατασκευή που άρεσε πολύ στον Γιώργο αλλά και στον Μάκη που την έφτιαξαν μαζί, αλλά ήταν και εντυπωσιακό το αποτέλεσμα και το χαρήκαμε όλοι! Τραβήξαμε και βιντεάκια για να δείτε! Σας συμβουλεύω να το φτιάξετε και θα το ευχαριστηθείτε ΣΙΓΟΥΡΑ!

 

Ευχές για το 2016!

 

Καλή χρονιά σε όλους! Μπήκαμε λοιπόν και στο 2016! Μετά από αγωνίες φετινές, οικονομικές και κρισιάρικες. Μετά από δυστυχία που είδαμε να περνάει το κατώφλι της χώρας μας με ψαρόβαρκες, μετά από εικόνες αλληλεγγύης, ώρες περισυλλογής, ώρες προσωπικής εκτίμησης. Ήρθε το 2016 και ίσως μάθαμε ποια είναι τελικά τα σημαντικά, ίσως όχι. Ο καθένας στο χρόνο του.

 

Είναι ώρα για ευχές όμως τώρα. Για μένα αυτός ο χρόνος ήταν ένας όμορφος χρόνος. Βασικά γιατί φέτος μου τα έφερε έτσι ο χρόνος που έμαθα πολλά για τον ίδιο μου τον εαυτό. Και πολύ μου άρεσε! Θα ευχηθώ λοιπόν να μάθουμε τον εαυτό μας καλύτερα φέτος. Είναι ωραία να γνωρίζεις τα υπέρ και τα κατά σου. Να τα κοιτάς κατάματα και να χαμογελάς τελικά στον καθρέφτη.

 

Εύχομαι υγεία γιατί δίχως αυτή δύσκολα εκτιμάς τα υπόλοιπα. Εύχομαι αγάπη. Πολλή αγάπη. Πρώτα για τον εαυτό μας, γιατί τότε μόνο την δίνεις απλόχερα και στους γύρω και μετά για όλους τους άλλους! Όλους όμως τους άλλους! Εύχομαι να συγχωρούμε εύκολα. Ακόμη και τον εαυτό μας που αμέσως τον κρίνουμε και του θυμώνουμε. Να συγχωρούμε εύκολα ακόμη κι αυτούς που δείχνουν να μην το θέλουν και αυτούς που το ζητούν με τρόπο που μας κάνει να κακιώνουμε ακόμη περισσότερο! Εύχομαι ενσυναίσθηση. Να μάθουμε να βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου και αφού τον νιώσουμε, τότε να συμπεριφερθούμε όπως θα θέλαμε να μας συμπεριφερθούν κι εμάς. Ακόμη και όταν κανείς δεν βλέπει, ακόμη και την πιο δύσκολη μας στιγμή. Εύχομαι υπομονή, ακόμη και όταν η τελευταία σταγόνα πάει να ξεχειλίσει το ποτήρι μας, ειδικά όταν μπροστά μας είναι τα μουτράκια των παιδιών μας.

 

Εύχομαι η οικονομική κρίση να μην ακουμπήσει τα σπίτια μας, αλλά ακόμη κι αν τα ακουμπήσει, να μην ακουμπήσει την αισιοδοξία μας και την εφευρετικότητά μας. Εύχομαι ταξίδια πολλά. Ακόμη κι αν αυτά είναι τελικά μόνο στην φαντασία ή μέσα από βιβλία. Εύχομαι αγκαλιές, βόλτες, χαρές μεγάλες, τρυφεράδες, χάδια μέχρι να κλείνουν τα ματάκια τους (η τα δικά μας), εύχομαι να σκέφτεστε καθημερινά τι όμορφη που είναι η ζωή, αλλά και η ζωή ΣΑΣ συγκεκριμένα. Εύχομαι αφθονία, γιατί όλοι την αξίζουμε και εύχομαι το χαμόγελο να επανέρχεται στα χείλη όλων μας, ακόμη κι αν έχει προηγηθεί ένα καλό λυτρωτικό κλάμα ακριβώς πριν!

Εύχομαι το 2016 να είναι μια καταπληκτική χρονιά και κάθε χρονιά να είναι καλύτερη από την προηγούμενη και χειρότερη από την επόμενη!!!

 

Πολλές πολλές ευχές και ευτυχισμένο το νέο έτος! 2016 ❤