Σήμερα που λέτε, έχω τα γενέθλιά μου! Έκλεισα τα 39! Ένα παρά τσακ από τα μεγάλα 40! Και η μέρα μου ξεκίνησε με καφέ στο κρεβάτι και λουλούδια από τον κήπο μας μαζεμένα από το μικρό μου κοριτσάκι μαζί με δύο κάρτες φτιαγμένα από τα αγαπάκια μου!
Μετά, πήγα για μια συζήτηση ραδιοφωνική περί μητρότητας, μαζί με τα παιδιά, που πολύ τους άρεσε η εμπειρία και συνεχίσαμε για ψώνια στην πόλη, όπου πήρα ρουχαλάκια! Δηλαδή το τερμάτισα και ακόμη δεν έχει περάσει η μέρα! Έρχομαι σπίτι και υπάρχουν πόσες και πόσες ευχές στον τοίχο μου στο Facebook, και οι μισές να πιάσουν, είμαι μια χαρά για την υπόλοιπη ζωή μου!
39 που λέτε! Στα παιδιά μου φαίνεται πολύ! Ζω 39 χρόνια! Είμαι πολύ τυχερότερη από εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έφτασαν ποτέ την ηλικία μου! Αυτό και μόνο με κάνει ευλογημένη! Ποιος ο λόγος να κρύψω οποιαδήποτε στιγμή την ηλικία μου? Είμαι περήφανη γι αυτήν!
Και να σας πω και κάτι? Όταν έγινα μαμά, είχα βάλει ένα pause για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Βασικά όχι πολλά, αλλά τα περισσότερα που αφορούν στην καριέρα μου. Αφοσιώθηκα στον ρόλο της μητέρας. Προσπάθησα (και προσπαθώ) να τον κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Να διορθώσω λάθη, να μάθω νέα πράγματα, να βοηθήσω και άλλες μαμάδες, να ξαναμάθω, να ζητήσω συγνώμη, να φτάσω στα όριά μου, να τα ξεπεράσω και να προχωρήσω σε άλλα εμπόδια και άλλα όρια! Μάθημα μεγάλο η μητρότητα. Και ακόμη δεν έχουν μπει στην εφηβεία 😉
Κατάλαβα πως ο άνθρωπος τελικά, μπορεί να ξέρει τι θέλει στη ζωή του πολύ αργότερα από τότε που του ζητάμε να ξέρει. Είμαι 39 τώρα, 18 χρονών έφυγα και σπούδασα Interior Design στην Αγγλία, έκανα και το μεταπτυχιακό μου εκεί, και αυτό που θα ήθελα να είμαι τώρα, είναι τελείως διαφορετικό. Η ζωή με άλλαξε, ήθελα και άλλαξα. Και αναρωτιέμαι βέβαια… Αν είχα πάει να σπουδάσω μαία πχ ή ψυχολόγος στα 18 μου, θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα, που το σκέφτομαι και λέω «ααααχ να τι έπρεπε να σπουδάσεις!»? Πολύ πιθανόν όχι! Πολύ πιθανόν να ήμουν ένα διαφορετικό άτομο, μπορεί να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτά που ασχολούμαι τώρα και να τα έβλεπα όλα αλλιώς. Άρα, το κάθε μου βήμα στη ζωή, η κάθε μου ασχολία, το κάθε πάθημα και μάθημα, με έπλασαν. Τον καθένα μας. Δε μετανιώνω λοιπόν.
Στα 39 μου λοιπόν, τα παιδιά μου είναι πια στο σχολείο. Του χρόνου το μικρό μας θα πάει πρώτη τάξη και ο πρώτος μας θα πάει τετάρτη! Άνοιξαν τα φτερά τους και πατάνε γερά στα πόδια τους! Νιώθω περηφάνια που τα μεγαλώνω. Που είμαι πάντα δίπλα τους. Με τίποτα δεν θα το άλλαζα αυτό! Μεγάλη μου τιμή να ζήσω όλα τα πρώτα τους, την κάθε στιγμή τους! Αλλά τώρα με χρειάζονται πολύ λιγότερες ώρες. Στα 39 μου, ένα παρά τσακ πριν τα 40, πατάω κι εγώ γερά στα πόδια μου και δίνω έναν σάλτο να ανοίξω τα φτερά μου! ΞΕπατάω το pause και αρχίζω να κυνηγάω τα νέα μου όνειρα! Feeling ready 🙂
Το Blog μιας Μαμας 