Είναι και φέτος η γιορτή της μητέρας! Η γιορτή για την γυναίκα που κάποτε ήταν κοριτσάκι και έπαιζε με τις κούκλες της και ονειρευόταν πως είναι μαμά. Και όταν κουραζόταν ή βαριόταν, άφηνε την κούκλα της όπου της ερχόταν και έπαιζε ότι άλλο της ερχόταν και ότι είχε όρεξη. Το κοριτσάκι που μεγάλωσε και κάποιες φορές ήθελε να παίζει με τα αγόρια και άλλες ντάντευε τα μικρότερα παιδιά της παιδικής χαράς ή της παρέας. Που άλλοτε ήταν άταχτη και απρόσεκτη και άλλες προσεκτική και μυαλωμένη. Και μεγαλώνοντας, έμαθε πως τα δάκρυα είναι για τα μικρά κοριτσάκια ή πως δεν έχει σημασία και μπορείς να κλαις όσο θέλεις και όσο μπορείς! Έμαθε πως να κρατάει τον πόνο της, ή πως να εμπιστεύεται να τον δείξει και σε άλλους.
Μεγαλώνοντας το κοριτσάκι, έγινε έφηβη. Εκεί έμαθε πως να επιτρέπει στους άλλους να την θεωρούν κατώτερη, ή έμαθε να πολεμάει για το δίκιο της και την ισότητα. Έμαθε να μοιράζει την αγάπη της ακόμη και όταν δεν θέλει, αλλιώς δεν θα την αγαπάνε ή έμαθε να μην τη δίνει, εκτός κι αν πραγματικά το θέλει!
Όταν έγινε γυναίκα το κοριτσάκι, αγάπησε. Ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε. Και αφού ένιωσε έτοιμη, έγινε μαμά! Μια μαμά, που υποσχέθηκε να μεγαλώσει ένα παιδί ελεύθερο. Ελεύθερο να κλαίει και έτσι να δείχνει τη δύναμή του. Ελεύθερο να μιλάει, να εκφράζεται, να δίνει την αγάπη του εκεί που θέλει και όταν θέλει. Ελεύθερο να διεκδικεί το δίκιο το δικό του αλλά και των άλλων. Ελεύθερο να μεγαλώνει όπως του αξίζει και όπως θέλει. Και μετά το ίδιο υποσχέθηκε και στο δεύτερο παιδί! Σε όσα παιδιά έκανε.
Και μη νομίζετε. Η δουλειά αυτή της μαμάς είναι δύσκολη! Ώρες ώρες πολλή δύσκολη! Γιατί ενώ είναι η ομορφότερη και η πιο σημαντική, μας φέρνει αντιμέτωπες με όλα τα κοριτσάκια που υπήρξαμε και δεν ήταν ελεύθερα. Που κράτησαν τα δάκρυά τους για να μην τα πουν κλαψιάρικα, που δεν έδειξαν τον πόνο τους για να μην τους πουν πως κάνουν σαν μικρά κοριτσάκια. Που κάποια στιγμή σταμάτησαν να νιώθουν πριγκίπισσες! Και μέσα στη δύσκολη αυτή δουλειά, μεγαλώνεις και ψηλώνεις, αλλά όπως λέει και το τραγούδι, «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει»! Μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον κοιτάς κατάματα. Νιώθεις ανήμπορη να συνεχίσεις, νομίζεις ότι τα κάνεις όλα σαλάτα, είσαι σίγουρη ότι ενώ έχεις καλές προθέσεις, κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Νιώθεις ότι όλα τα κάνεις εσύ και πως θες λίγο να ανασάνεις! Όμως συνεχίζεις! Γιατί τα παιδιά σου αξίζουν τα πάντα! Είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί σου αν τους αφήσεις και ο καλύτερος τρόπος να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να κάνεις ανασκόπηση και να γίνεις αυτό για το οποίο γεννήθηκες. Μπορεί αυτή λοιπόν η γυναίκα να ξέχασε πως έχει φτερά, αλλά όταν μεγαλώνει παιδιά και θέλει να τα μάθει να πετάνε, πρέπει να τους δείξει πως ανοίγουν τα φτερά τους, πως κάνουν τον πρώτο σάλτο, να πετάξει για λίγο δίπλα τους και μετά να τα αφήσει να συνεχίσουν την πτήση τους. Για να το κάνει αυτό όμως, βρίσκει ξανά τα φτερά της! Και αυτά πλέον τα χρησιμοποιεί και για δικές της ολόδικές της πτήσεις!
Είμαστε μαμάδες, σημαίνει πως όπως και να είμασταν σαν κοριτσάκια, όπως και να προχωρήσαμε ως έφηβες και ως γυναίκες μετά, όσο κι αν χάσαμε όλους μας τους ρόλους για κάποια περίοδο και μείναμε μαμάδες ΜΟΝΟ, πως θυμόμαστε τα πάντα κοιτάζοντας τα παιδιά μας, και μέσα από τον θαυμασμό μας και τη λαχτάρα μας να πετάξουν, κάνουμε τις ωραιότερες και πιο ελεύθερες πτήσεις της ζωής μας!
Χρόνια μας πολλά ΜΑΜΑΔΕΣ! Μην ξεχνάτε να πετάξετε 🙂
Το Blog μιας Μαμας 