Τα παιδιά μου μεγαλώνουν και κάθε τόσο που καταφέρνουν πολλά και διάφορα που δεν είχαν καταφέρει λίγο πριν. Ένα από αυτά που άργησαν λίγο να καταφέρουν, ήταν το κομμάτι του ύπνου, που παρέμενε ένα κομμάτι κάπως άβολο αν και όχι τελείως δυσάρεστο τις περισσότερες φορές…
Όπως πολύ πιθανόν να γνωρίζετε, είχαμε ακολουθήσει κοινό ύπνο με τα παιδιά πολλά χρόνια. Από μωρά βρίσκονταν στο κρεβάτι μας (είτε ακριβώς δίπλα από αυτό) και αυτό διευκόλυνε τους βραδινούς θηλασμούς για όσο θήλαζαν. Όταν ήρθε το δεύτερο μωρό της οικογένειας, ο Γιώργος ήταν 3ων και έτσι στο κρεβάτι γίναμε τέσσερις μιας και θα του στοίχιζε πολύ να φύγει σε άλλο δωμάτιο ενώ η αδερφή του θα ήταν μαζί μας. Δεν μας πείραζε κι εμάς αυτή η συν-κοίμηση οπότε το συνεχίσαμε ώσπου τους φτιάξαμε δικό τους δωμάτιο και αποθήλασε και η Ναταλία στα 3 της.
Ξεκίνησαν λοιπόν σε δικά τους κρεβάτια και δωμάτιο (κοινό μέχρι στιγμής, αν και το καλοκαίρι απ’ ότι φαίνεται, θα αποκτήσουν δικά τους ξεχωριστά δωμάτια), στα 6 του ο Γιώργος και στα 3 η Ναταλία, αλλά το κοίμισμα παρέμενε μια καθημερινή δική μου «δουλειά». Στην αρχή ξάπλωνα με τη Ναταλία όπου μπορεί να κάναμε και 1 ώρα μέχρι να την πάρει ο ύπνος και τελικά καταλήξαμε στο να κάθομαι σε μια καρέκλα με ένα βιβλίο ή το κινητό μου, χωρίς να μιλάω, περιμένοντας 10-20 λεπτά μέχρι να κοιμηθούν (ο Γιώργος πάντα πολύ γρηγορότερα). Τα λεπτά αυτά μειώθηκαν με τον καιρό κατά πολύ τις περισσότερες μέρες, αλλά και πάλι, αυτό το να πρέπει να διακόψω όποια δουλειά είχα για να πάω να κάτσω να περιμένω να κοιμηθούν, ήταν κάτι που πολλές φορές μου την έσπαγε, αλλά όσες φορές τους έδωσα φιλί και τους είπα πως θα είμαι στο σαλόνι, δεν κατάφερναν να κοιμηθούν και λίγο μετά ερχόντουσαν να με βρουν να μου πουν πως με χρειάζονται τελικά και πως δεν τους παίρνει ο ύπνος…
Βρήκαμε λοιπόν ένα κόλπο και γρήγορα λύσαμε αυτό το πρόβλημα. Δεν πιάνει στα πολύ μικρά παιδιά και δεν θα πρέπει άλλωστε να γίνεται αν το παιδί δεν το έχει δεχτεί ή αν κλαίει. Σε μας έπιασε και πλέον έτσι κοιμούνται. Θα σας πω, θα σας πω!!! 😉
Λοιπόν, τους εξήγησα πως η καρέκλα μου θα πηγαίνει κάθε 2-3 μέρες όλο και πιο μακριά από το κρεβάτι τους, μέχρι να φτάσει στο σαλόνι! Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο και αστείο, αλλά τα παιδιά συνήθιζαν κάθε φορά δίχως καμία ανασφάλεια, την νέα θέση μου. Ξεκίνησα με την καρέκλα στα πόδια του κρεβατιού της Ναταλίας αντί στο προσκέφαλο. Μετά η καρέκλα πήγε στην πόρτα του δωματίου τους για 3εις μέρες και μετά για άλλες 3εις έξω από την πόρτα. Μετακινήθηκε μετά για άλλες 2 μέρες στον διάδρομο λίγο πιο κάτω, άλλες 2 μέρες στην αρχή του διαδρόμου αμέσως μετά το σαλόνι, και τέλος μετά το φιλί το βραδινό, καθόμουν στον καναπέ του σαλονιού και λίγα λεπτάκια μετά, τα παιδιά ήταν κοιμισμένα στα κρεβάτια τους!
Η Ναταλία ενθουσιασμένη με το νέο μας κολπάκι, έβλεπε ότι δεν είχε ανασφάλεια και η ίδια μετακινούσε την καρέκλα όλο και πιο μακριά και ήταν πολύ χαρούμενη που τα κατάφερνε μια χαρά μόνη της!
Έτσι λοιπόν, έχει πλέον αρκετό καιρό που το μόνο που κάνουμε για να κοιμηθούν τα παιδιά μας, είναι αγκαλιά και γλυκό φιλί. Μετά πάω και συνεχίζω τις βραδινές μου δουλίτσες ή χαλαρώνω στον καναπέ! Μπορεί να σας φαίνεται ότι αργήσαμε πολύ να τα καταφέρουμε. Μπορεί να τα είχαμε καταφέρει και πολύ νωρίτερα αν το είχα σκεφτεί νωρίτερα, αλλά μπορεί να μην ήταν έτοιμα τα παιδιά (βασικά η Ναταλία) πιο πριν. Ποιος ξέρει? Όπως και να ‘χει, η αλήθεια είναι πως όλη η πορεία μας στο θέμα του ύπνου, ήταν δίχως κλάματα, δίχως πίεση και γεμάτη τρυφερές αναμνήσεις!
Άλλη μια φορά που καταλαβαίνω ξεκάθαρα, πως όταν κάτι γίνεται στην ώρα του, γίνεται με μεγάλη ευκολία και πολύ γρηγορότερα από το αν το πιέζαμε. Το κάθε παιδί με τον χρόνο του και όλα γίνονται!
Αν έχετε κι εσείς το ίδιο «θέμα» ύπνου μπορείτε να το συζητήσετε με το παιδί και να το δοκιμάσετε. Πολύ πιθανόν να πιάσει και σε σας! 😉
Το Blog μιας Μαμας 