Κάθε τόσο, μου έρχεται κάποια ενημέρωση στο email μου, για κάποιο σχόλιο ή like σε κάποιο από τα άρθρα μου εδώ, στο blog. Έρχομαι, το βλέπω, κάποιες φορές κάποιος άλλος το έχει απαντήσει, κάποιες το απαντώ εγώ ή απλά το αφήνω. Το mamalydia.gr δεν το χρησιμοποιώ πια παρά μόνο για μερικές εξαιρέσεις. Χαίρομαι όμως που μαμάδες ακόμη το βρίσκουν και διαβάζουν τις πληροφορίες που είχα αφιερώσει πολύ χρόνο για να προσθέσω εδώ μέσα.
Λίγο μετά που γέννησα το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα να γράφω εδώ πέρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Αρχικά ξεκίνησα με πληροφορίες τις οποίες είχα χρειαστεί κι εγώ αλλά δεν υπήρχαν κάπου μαζεμένες στα Ελληνικά. Ήταν τότε, το πρώτο μαμαδοblog. Αργότερα, ξεκίνησα και έγραφα και για τις δικές μου εμπειρίες και συναισθήματα. Ψυχογράφημα… τόσο θεραπευτικό για μένα τότε. Βλέπω το πάθος μου τότε για τον θηλασμό, το babywearing, το attachment parenting, την αγάπη μου για τα παιδιά. Όλη μου η ζωή εκείνο τον καιρό ήταν μόνο αυτά. Και εκεί που πας να θυμηθείς και άλλα από αυτά που σε ενδιαφέρουν στη ζωή εκτός των παιδιών, των θηλασμών, της διατροφής τους με αγνά μόνο υλικά, κλπ κλπ, έρχεται και το δεύτερο. Εκεί σταμάτησα εγώ. Στο δεύτερο. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν. Ήμουν μια stay at home μαμά και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά μου. Και έτσι πρέπει όταν έχεις μικρά παιδιά, αν και πρέπει να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να έχεις και κάτι που να σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Και ο φροντιστής (εσύ δηλαδή) να δέχεσαι την πολύτιμη από άλλους φροντίδα.
Και καθώς περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν. Σε χρειάζονται ακόμα και για πάντα δηλαδή, αλλά για λιγότερο χρόνο και για διαφορετικά πράγματα. Όταν είδα ότι κάποια πράγματα δεν ήθελαν να τα αναφέρω στο blog μου, άρχισε κι αυτό να μην έχει τόσο μεγάλο λόγο ύπαρξης. Και κάποια στιγμή, έμεινε απλά άγραφο… Ναι, αλλά δεν έμεινα κι εγώ άπραγη…
Συνέχισα να ασχολούμαι με την μητρότητα για αρκετά χρόνια. Βρέθηκα σε τοκετούς με την ιδιότητα της Doula (βοηθός μητρότητας) και αισθάνθηκα να θεραπεύεται μέσα μου το τραύμα των καισαρικών. Ασχολήθηκα και παιδάκια, με εργαστήρια καλλιτεχνικών και πλέον ξαναβρήκα την αγάπη μου για τη διακόσμηση. Ξεκίνησε από μια γωνιά του σπιτιού μου και έφτιαξα σιγά σιγά όλο το σπίτι όπως ακριβώς μου αρέσει, τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούμε να το διατηρήσουμε. Καλά διάβασες. Τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο Γιώργος είναι 14 και η Ναταλία 11. Μεγαλώνουν! Και μαζί τους κι εμείς! Εκεί που η μητρότητα ήταν ο μόνος μας τίτλος, αρχίζουμε και ξαναπαίρνουμε και τους υπόλοιπους πίσω και δημιουργούμε και νέους. Προσπαθώ τελευταία, να προσθέσω τον τίτλο του συγγραφέα, έχοντας γράψει ένα βιβλίο και ξεκινώντας και το δεύτερο. Προσπαθώ επίσης (και τα καταφέρνω), να έχω και τον τίτλο της διακοσμήτριας! Μέσα στην Πανδημία, ξεκίνησα μέσα από το FB και το instagram, την διαδυκτιακή διακόσμηση, όπου βοηθάω κόσμο να ανανεώσει τον χώρο του. Και όλα αυτά online! Πάει καλά και είμαι τόσο χαρούμενη, που ενώ μπορώ ακόμα να είμαι στήριγμα στα παιδιά, ταξί όταν χρειάζονται, μαγείρισσα, και όλα όσα ήξεραν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα είμαι και διακοσμήτρια, ζωγραφίζω τους πίνακές μου και γράφω και βιβλίο!
Βλέπω γύρω μου μαμάδες να θηλάζουν και να φοράνε τα παιδιά τους, να μιλάνε για ενσυναίσθηση και για σωστή διατροφή, για φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική ή τοκετούς στο σπίτι και χαμογελώ. Χαμογελώ, γιατί όλα αυτά όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί δεν τα έβλεπες γύρω σου. Ήταν χαμένες εικόνες. Με έβλεπαν να φοράω τα παιδιά μου και τους φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο («που το έβαλες εκεί μέσα το παιδί?»). Με έβλεπαν περίεργα όταν θήλαζα και πραγματικά δεν είχα ούτε μια φίλη που να έχει θηλάσει. Δεν είχα δει καμία να θηλάζει! Και χαμογελώ λοιπόν, γιατί υπόσχεσή μου ήταν, μέχρι να έρθει η σειρά της Ναταλίας, όλα αυτά να έχουν αλλάξει. Και άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν και ξέρω πως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό!
Καθώς περνάνε τα χρόνια, αλλάζουμε. Αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα και βαρετά. Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην αρχή αυτού του ταξιδιού της μητρότητας, ευχαριστήσου το. Όταν δε, νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, φρόντισε τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως όλα αυτά που ζεις, θα αλλάξουν. Θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό το ταξίδι, θα πάρεις μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί, μπορεί ακόμα και να χαθείς για λίγο μέσα σε αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τον εαυτό σου, αλλαγμένο και σοφότερο και θα είσαι έτοιμη να κάνεις τα πάντα!
Ευχαριστώ για όλη τη διαδρομή που κάναμε μαζί τότε ή που με εμπιστεύεσαι και με διαβάζεις τώρα ως φρέσκια μαμά ❤
Θέλεις να με βρεις στις νέες μου σελίδες? Πάτησε εδώ για τη σελίδα μου στο FB και εδώ για τη σελίδα μου στο Instagram.
Το Blog μιας Μαμας 
Καλημέρα Λυδια
Μού θύμισες πού βρισκόμουν εγώ όταν γνωριστήκαμε. Τώρα οι ενήλικοι που με λένε «πατέρα» είναι σχεδόν 33, σχεδόν 30, 25, και 23 χρονών, φοιτητής. Το εγγονάκι θα με αντιμετωπίζει ως νέα μορφή, και μετά παππού, μετά τον Ιούνιο που θα ανοίξει τα μάτια του στον έξω κόσμο.
Μέσα σε όλα τα άλλα, δεν προλαβαίνω να ενημερώνομαι αρκετά για τα θέματα που ήταν το επίκεντρο της ζωής μου από το 1987 ως το 2010 περίπου: εγκυμοσύνη, συνοδεία μαμάδων και κυρίως μπαμπάδων στην ψυχική σχέση τους με το μωρό ΠΡΙΝ γεννηθεί, γέννα, θηλασμός, πρώιμη παιδική ηλικία, … … …
Μόνο τα εντυπώματα της παιδικής ηλικίας παραμένουν πολύ ζωντανά, στην εργασία και στην καρδιά μου (κάποιοι τη λένε «σκέψη»), επειδή συνοδεύω ενήλικους (και κάποιους έφηβους) που το έχουν ανάγκη και το ζητούν.
Εύχομαι σε εσένα, σε εσάς, σε όλους τους γονείς, και σε όλους γενικά, να ζείτε γεμάτοι συναίσθηση («ενσυναίσθηση»), καλή καρδιά και Αγγελικές Ευλογίες, σε κάθε σχέση σας και κάθε στιγμή της ζωής σας
Πόσο χαίρομαι που σε ακολούθησα σε αυτή σου την διαδρομή, στην οποία προηγήθηκες, καθώς απόκτησα την κόρη μου τη Δήμητρα λίγους μήνες μετά από τη μέρα που αποόκτησες τον Γιώργο.
Πόσο παράξενη είναι η ζωή που συναντηθήκαμε και σε άλλα μονοπάτια, ατο fb, που μας ένωσαν μέσα από άλλες καταστάσεις… Ελπίζω μια μέρα να συναντηθούμε και από κοντά, ως τότε σε νοιώθω φίλη και είμαι περήφανη για σένα!
Εύη Ν.
Καλή δύναμη!