Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉

Advertisement

Η υπόθεση homeschooling…

Λίγοι πρέπει να είναι αυτοί που ΔΕΝ έχουν διαβάσει τις τελευταίες μέρες, ένα άρθρο που τριγυρίζει το Ελληνικό ίντερνετ, για μια μαμά που αμφισβήτησε το Ελληνικό σύστημα Παιδείας και κάνει homeschooling στο παιδί της. Μετά την σύσταση που της έγινε και αφού πήρε την απόφαση να το πολεμήσει για όλους όσους θα ήθελαν αλλά δεν τολμούν μια τέτοια κίνηση, αντί να γίνει δίκη και να το πάει όσο πιο πάνω γίνεται, όπου και τελικά αναγκαστικά θα έβρισκε το δίκιο της, βγήκε απόφαση από τον εισαγγελέα, να της πάρουν το παιδί αν δεν το γράψει σε κάποιο σχολείο άμεσα!!! Και όλα αυτά ΧΩΡΙΣ να γίνει δίκη!!! Το άρθρο θα το διαβάσετε και εδώ!

Την μαμά αυτή, την είχα γνωρίσει πεταχτά σε μια ομιλία περί σχολείων στην Αθήνα. Στο Teacher Tom in Athens που είχα καταφέρει να πάω. Την είχα θαυμάσει για αυτό της το βήμα και είχα σκεφτεί πως θα πρέπει να την στηρίξουμε στον αγώνα της. Εγώ μπορεί να μην έκανα homeschooling. Μπορεί και να ‘κανα όμως. Δεν ξέρω. Αυτό που φαντάζομαι θα μου άρεσε να κάνω, αν ήταν ανοιχτή η νομοθεσία του homeschooling, όπως και είναι σε όλες τις χώρες τις ΕΕ, θα ήταν μια αρχή και αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο, παρέα με άλλους γονείς. Kάποιοι γονείς ίσως είχαν τις γνώσεις να διδάξουν κάποια μαθήματα, κάποιοι άλλοι, θα είχαν χώρο στον οποίο θα μπορούσαν να κάνουν μάθημα μια ομάδα παιδιών. Τα μαθήματα που δεν θα γινόταν να διδάξουμε εμείς, θα πληρώναμε μαζί δασκάλους να τα διδάξουν. Οι εκπαιδευτικοί, θα ακολουθούσαν μια ελευθεριακή και δημοκρατική βάση για να κάνουν μάθημα. Τα μαθήματα θα ήταν βιωματικά όσο γίνεται, και πολλές φορές έξω από τους τοίχους. Οι δάσκαλοι και οι μαθητές μεταξύ τους, θα μιλούσαν στον ενικό και θα είχαν φιλική σχέση, και τις αποφάσεις θα τις έπαιρναν όλοι μαζί σε συνελεύσεις όπου η ψήφος του ενός μετράει όσο και του άλλου. Θα μάθαιναν διασκεδαστικά και κανείς δεν θα φοβόταν το σχολείο! Αυτό το έχω ονειρευτεί πολλές πολλές φορές!

Και αυτή λοιπόν η μαμά, αφού ονειρεύτηκε κάτι διαφορετικό, αποφάσισε να μην κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια, αλλά να το εφαρμόσει. Δεν δήλωσε διεύθυνση εξωτερικού όπως κάνουν πολλοί για να μην έχουν θέμα με το κράτος. Είπε από την αρχή την αλήθεια. Και δίδαξε το παιδί της καλά και όμορφα, μόνη της, βάζοντάς το σε εξωσχολικές δραστηριότητες για την κοινωνικοποίησή του με άλλα παιδιά και άλλους κανόνες. Και της ήρθε η σύσταση από το κράτος. Και συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε καλά. Και περίμενε την δίκη. Αν την έχανε, θα πήγαινε όσο πιο ψηλά μπορούσε να το πάει, ώστε βάσει ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να μην μπορούν να της αρνηθούν το δικαίωμα να επιλέγει για την μόρφωση του παιδιού της. Αλλά η δίκη δεν ήρθε. Ήρθε ο εκβιασμός! «Αν δεν κάνεις αυτό που σου λέμε, θα σου πάρουμε το παιδί!» Ύστατος εκβιασμός για μια μάνα! Και πάλι, δεν το έβαλε κάτω και συνεχίζει! Εδώ χειροκροτώ!!!

Αυτό βέβαια που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί που λένε «και καλά της κάνουν!». Και θα ήθελα να ρωτήσω. Όταν ακούτε εσείς (που τα λέτε αυτά), ότι κάποιος γείτονας δίνει και καμιά σφαλιαρίτσα στο απέναντι διαμέρισμα, ή βλέπετε ένα χαστούκι στο δρόμο, κάνετε κάτι εκείνη την ώρα? Παίρνετε το 100 να έρθει να πάρει το παιδί από τους γονείς του και λέτε «καλά κάνουν!»? Γιατί κι εκείνοι τον νόμο, ξέρετε, καταπατούν! Όταν ακούτε μέσα από μια τάξη δημοτικού άγριες φωνές και προσβλητικές κουβέντες, τιμωρίες του προηγούμενου αιώνα, κλπ, έχει πάει κάποιος δάσκαλος να καλέσει τον σχολικό σύμβουλο για να σώσει τα παιδιά αυτής της τάξης?

Πως γίνεται πείτε μου, να «καλά της κάνουν»? Ένα παιδί να φύγει από την μητέρα του, απλά και μόνο επειδή κάνει κάτι για το οποίο δεν συμφωνείτε και δεν θα κάνατε εσείς? Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι πάνω από το σύνταγμα? Και όταν το δικό της καταπατείται, απλά λέμε καλά της κάνουν? Το παιδί το σκέφτηκε κανείς? Η τιμωρία θα πέσει και σε αυτό! Και γιατί? Επειδή κάνει homeschooling? Κάτι που κάνουν εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο και που πολλά από αυτά πάνε μετά στα καλύτερα πανεπιστήμια γιατί τα γουστάρουν? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή δεν κρύφτηκε? Επειδή ήθελε να αναγκάσει το κράτος να δει κάτι δεν δέχεται αλλιώς να κοιτάξει και να ερευνήσει? Καλά της κάνουν γιατί? Επειδή τόλμησε να αμφισβητήσει το σχολείο? Τους εκπαιδευτικούς? Το σύστημα? Δηλαδή, όλοι οι υπόλοιποι θεωρούμε πως όλα αυτά είναι ΟΚ?

Και μη μου αρχίσετε για την ελιτίστικη παιδεία, κλπ κλπ! Αυτό υπάρχει από την στιγμή που υπάρχουν και τα ιδιωτικά σχολεία! Κανείς δεν έκανε κάτι γι αυτό! Το homeschooling αναλόγως τον τρόπο, μπορεί να στοιχίζει από λίγα εως πολλά. Το ίδιο και τα φροντιστήρια, και τα ιδιωτικά (από το κατώτερο εως το καλύτερο). Αν κάποιος έχει το δικαίωμα να πάρει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, γιατί να μην έχει το δικαίωμα να μην του κάνει τα μαθήματα όπως αυτός θεωρεί πως είναι καλύτερο για τα παιδιά του? Είναι εντάξει να πηγαίνει το παιδί στο σχολείο την μισή μέρα και μετά την άλλη μισή να διαβάζει σπίτι και να πηγαίνει φροντιστήρια ή να φέρνει στο σπίτι ιδιαίτερα, για να τα καταλάβει? Είναι βασικά, σαν να λέμε ότι το σχολείο στο σπίτι είναι το καλύτερο για τα παιδιά, αλλά δεν αφήνουμε να το κάνετε, γιατί δεν θα μπορούν όλα τα παιδιά να πάνε σε τέτοιο. Οπότε το απαγορεύουμε! Ντόινγκ!!!

Μετά πιάνουμε το θέμα των νεοναζί, κλπ. Και άντε μετά ο καθένας θα κάνει σχολεία που θα μπορεί να διδάξει ότι θέλει στα παιδιά! Ισχύει αυτό. Αν δεν υπάρχει έλεγχος βέβαια! Μα εννοείται πως σε ένα κράτος όπου υπάρχει ο θεσμός του homeschooling, υπάρχει και κρατικός έλεγχος. Όπου τα παιδιά εξετάζονται για να εξακριβώσουν ότι το παιδί έχει μάθει αυτά που χρειάζεται σε κάθε σχολική χρονιά να μάθει! Τα υπόλοιπα, δεν χρειάζονται homeschooling για να τα μάθουν τα παιδιά. Η κόρη του αρχηγού του ναζιστικού/φασιστικού κόμματος Ελλάδος, δεν έμαθε αυτά που έμαθε επειδή πήγε σχολείο στο σπίτι της. Απλά επειδή είχε πατέρα αυτόν που έχει! Ξεκάθαρα πράγματα! Ότι και να λέει ο δάσκαλος στο σχολείο, το παιδί θα μάθει και θα πιστέψει αυτά που του λέει ο γονιός. Καλώς ή κακώς…

Και τέλος πιάνουμε την κοινωνικοποίηση των παιδιών! Τα παιδιά μας κοινωνικοποιούνται ΜΟΝΟ στο σχολείο? Δηλαδή, αν πηγαίνει εξωσχολικές δραστηριότητες με άλλα παιδιά, άλλους κανόνες και άλλους δασκάλους, δεν κοινωνικοποιείται? Στην παιδική χαρά, δεν κοινωνικοποιείται? Μα τι λέτε? Εκτός αν εννοούμε ότι δεν ιδρυματοποιείται. Να κάνει ότι του λένε, να δέχεται κανόνες που δεν του αρέσουν και δεν είναι σωστοί γι αυτό, επειδή θα τιμωρηθεί.  Να μην μπορεί να αρνηθεί και να συζητήσει, να πρέπει να είναι ένα στρατιωτάκι σε πολλές περιπτώσεις σχολείων. Κοινωνικοποίηση?

Δεν είδα να συζητιέται το θετικό στην υπόθεση homeschooling. Τα παιδιά, μαθαίνουν επειδή θέλουν να μάθουν. Την περίοδο που θέλουν να μάθουν, αυτό που θέλουν να μάθουν. Και τότε… Τότε το μαθαίνουν πολύ γρήγορα! Γιατί τα παιδιά από την φύση τους θέλουν την γνώση. Την τραβούν σαν σφουγγάρι, όταν είναι η ώρα τους να μάθουν και όταν τους έχει τραβήξει το ενδιαφέρον με κάποιον τρόπο αυτή η γνώση (εδώ σε θέλω δάσκαλε! Το μεγάλο στοίχημα!). Επίσης, δεν φοβούνται το σχολείο. Δεν φοβούνται την ώρα που θα κάνουν λάθος, το σχόλιο που θα ακούσουν από την δασκάλα ή την τιμωρία που θα τους βάλει επειδή για 4η ημέρα δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στο μάθημα το δεύτερο 2ωρο που κάθεται σε μια καρέκλα και βαριέται που ζει! Δεν μαθαίνει παπαγαλία. Μαθαίνει και θυμάται! Τα παιδιά με μαθησιακές και μη, μαθαίνουν (το καθένα) με τον δικό τους τρόπο και αν αυτό τους προσφέρει ένα σχολείο δεν μένουν πίσω, ούτε δυσκολεύονται. Πολλά τα θετικά. Έχει κι άλλα, σκεφτείτε τα! Μη γυρίζουμε το κεφάλι μόνο στα αρνητικά…

Δεν ξέρω τι ακριβώς θα έκανα αν ήταν νόμιμο το homeschooling στην Ελλάδα. Ιδέες υπάρχουν, αλλά το τι ακριβώς θα έκανα, δεν το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω, είναι ότι η μισή Ελλάδα έμαθε για το homeschooling από την συγκεκριμένη μαμά. Ξέρω επίσης πως μπορεί να μην βρίσκεται το κράτος στην καταλληλότερη φάση για τέτοιες αλλαγές, αλλά πότε ακριβώς θα είναι αυτή η καταλληλότερη φάση για να ασχοληθούμε με αυτό το δικαίωμα? Επίσης, καταλαβαίνω πως αυτή η επίθεση, είναι άδικη. Ακόμη και να ήμουν κάθετη και αντίθετη στον θεσμό αυτό, δεν θα μπορούσα να μην είμαι δίπλα στην μαμά αυτή, γιατί αυτή τη στιγμή της αφαιρούν το δικαίωμα να δικαστεί! Στην δημοκρατική Ελλάδα, έπεσε βέτο, εκβιασμός, κι εμείς θα κάτσουμε να πούμε «καλά της έκαναν»? Όχι βέβαια! Εγώ είμαι μαζί της λοιπόν! #handsoffGreekmom!!!

Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

Ταμπέλες στα παιδιά!

Πολλοί αναφέρονται στα μονοζυγωτικά δίδυμα και στα δίδυμα γενικότερα για να πείσουν πως ένα μωρό γεννιέται και όχι δημιουργείται όσον αφορά τον χαρακτήρα του. Ακόμη κι αν η εμβρυική ζωή του μωρού θεωρήσουμε πως συμβάλλει στον χαρακτήρα του μέσω των ορμονών που παίρνει από την μητέρα του κατά την περίοδο κύησης (κατά πόσο δηλαδή η μητέρα είναι ήρεμη, γεμάτη τρυφερά συναισθήματα ή άγχος, λύπη, κλπ την περίοδο της εγκυμοσύνης), και πάλι στα δίδυμα υποθέτουμε πως θα είχαν παρόμοιο αν όχι ίδιο χαρακτήρα.

Ίδιο DNA, ίδιοι γονείς, ίδια περίοδο εγκυμοσύνης, αλλά και ίδια περίοδο βρεφικής ηλικίας, κι όμως έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλα είναι πιο ώριμα, άλλα πιο δραστήρια, άλλα πιο ντροπαλά, κ.ο.κ. Και αναρωτιέμαι τον λόγο πολλές φορές. Όχι! Δεν έχω δίδυμα, άρα περιμένω και την γνώμη των μαμάδων που έχουν. Έχω παρατηρήσει όμως κάτι!

Όπως κι εγώ που έχω δύο διαφορετικής ηλικίας και φύλου παιδιά, τα ξεχωρίζω σε κάποια θέματα που έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, αδυναμίες, δυνάμεις, κλπ, έτσι ξεχωρίζουν και οι μαμάδες των διδύμων τα μικρά τους. Και βέβαια το θεωρώ άκρως φυσιολογικό. Ειδικά όταν για παράδειγμα το ένα από τα δύο έμεινε στην ΜΕΝΝ περισσότερο καιρό. Εκεί ίσως παίζει πάντα μια περισσότερη υπερπροστασία στο μικρό αυτό ζουζούνι, ακόμη κι αν τελικά δεν του έχει μείνει κανένα θεματάκι!

Αυτό όμως που θεωρώ ίσως λίγο άδικο στα διδυμάκια, είναι η διαφοροποίηση που κάνουν καμιά φορά (συχνά πυκνά το ακούμε κιόλας), στο «μεγάλο» και στο «μικρό»! Δηλαδή πιο έτυχε να βγει πρώτο από τα δύο! Και έτσι ξαφνικά, μπαίνει μια ταμπελίτσα στο ένα και στο άλλο. Το μεγάλο, θα μεγαλώσει έχοντας μεγαλύτερες ευθύνες, θα περιμένουν υποσυνείδητα οι γονείς τους να συμπεριφέρεται σαν ο πιο μεγάλος, και το μικρό, θα μεγαλώσει με τις ευκολίες ή τις δυσκολίες του μικρότερου παιδιού, ακόμη κι αν η διαφορά τους είναι μόνο μερικά λεπτά! Σκεφτείτε το…

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, μια σκέψη κάνω, αλλά σήμερα το είδα για άλλη μια φορά μπροστά μου. Στην παιδική χαρά, μια μαμά με δύο διδυμάκια που έτυχε και πιάσαμε μια λίγων λεπτών συζήτηση και μου είπε πως ο «μεγάλος» και ο «μικρός», μπλα μπλά! Και όντως, ο μεγάλος ήταν πιο γενναίος στην παιδική χαρά, έμοιαζε όντως η συμπεριφορά του σαν πιο μεγάλου παιδιού και ο μικρός, ήταν σαν μωρό. Το πρόσεχαν πιο πολύ, ήταν πιο μωρουδίστικη η συμπεριφορά του! Ακόμη και ο άντρας μου έκανε σχόλιο για το «μικρός» και «μεγάλος»! Ήταν ξεκάθαρο πως η ταμπελίτσες είχαν ευοδώσει! Τα μικράκια αυτά, είχαν πιστέψει και εκπλήρωναν τον ρόλο τους! Δύο ίδια αγοράκια, ίδιας ηλικίας παρά μερικά λεπτά, είχαν δύο διαφορετικούς ρόλους!

Ναι, θα συμφωνήσω πως το κάθε παιδί διαμορφώνει τον χαρακτήρα του! Πιστεύω στην ελεύθερη διαμόρφωση χαρακτήρα, όσο αυτό είναι εφικτό. Πολύ δύσκολο να μην διορθώσεις, να μην δείξεις, να μην προσδιορίσεις, αλλά όσο γίνεται, πιστεύω πως δίχως πολλά πολλά όχι, δίχως τιμωρίες, δίχως φωνές, δίχως βαρβάτα όρια, το παιδί εκδηλώνει τον χαρακτήρα του ελεύθερα! Και λοιπόν θα καταλήξω τελικά στο εξής.

Μια μόνο ταμπελίτσα, (μικρός, μεγάλος, δυνατός, χαζός, όμορφος, ντροπιάρης, κακός, κλπ), πόσο μάλλον πολλές, ανοίγουν/κλείνουν μονοπάτια και διαμορφώνουν χαρακτήρα σε ένα παιδί, το οποίο μπορεί να ήταν διαφορετικό αν το αφήναμε ελεύθερο! Αν δεν μπορούμε να ΜΗΝ βάλουμε ταμπελίτσα στα μικρά μας, ας προσέχουμε πολύ τι είδους ταμπελίτσα θα είναι αυτή! Ακόμη και καλή να είναι, για το παιδί μπορεί να είναι βάρος! Να πρέπει να την φτάσει για να μην μας απογοητεύσει ή να παλεύει να την σβήσει γιατί απλά είναι too much…

Food for though… 😉

Υ.Γ. Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!

Πέντε Λόγοι Που Τα Παιδιά Λένε Ψέματα – Και Τί Να Κάνετε

Τίτλος πρωτότυπου: Lying: 5 Reasons Kids Lie – What To Do

Πηγή: http://www.askdrsears.com/topics/discipline-behavior/morals-manners/lying-5-reasons-kids-lie-%E2%80%93-what-do

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Τα παιδιά λένε ψέματα για τους ίδιους λόγους που και οι μεγάλοι λένε ψέματα, δηλαδή: για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά, να αποσπάσουν την προσοχή των άλλων, να πετύχουν προσωπική αναβάθμιση, να πληγώσουν κάποιον άλλο, και για το φόβο των συνεπειών της αλήθειας. Όμως τα μικρά παιδιά δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αλήθειας με τον ίδιο τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι ενήλικες. Ας μπούμε λοιπόν στον κόσμο του παιδιού για να κατανοήσουμε το γιατί τα μικρά παιδιά παραποιούν την αλήθεια με τόση ευκολία.

 

1. Δεν πρόκειται για ψέμα αλλά για φαντασία

 

Μια μορφή παιδικής φαντασίας αποτελούν οι ευσεβείς πόθοι. Παρακολουθείστε ένα 5χρονο παιδάκι να λέει στο φίλο του πως πήγε ταξίδι στη Disneyland – ένα ταξίδι βέβαια που δεν έγινε ποτέ. “Πω πω, τί ψέμα είναι αυτό!”, σκεφτόσαστε. “Πώς του ‘ρθε να πει τέτοιο ψέμα;” Κι όμως, το παιδάκι δεν ψεύδεται, τουλάχιστον όχι με τα κριτήρια της παιδικής ηλικίας. Απλά σκέφτεται και μιλάει “ευχολογικά” – φαντάζεται κάτι που εύχεται να είχε συμβεί. Ένας ευσεβής πόθος όχι μόνο επιτρέπει σ’ ένα παιδί την πολυτέλεια να ζήσει ένα όνειρο, αλλά παράλληλα εντυπωσιάζει και τους φίλους του και το “ψηλώνει” κοινωνικά. “Πραγματικά έπαιξες με τον Μίκυ Μάους”, ρωτάνε γεμάτοι θαυμασμό οι φίλοι του. Τα παιδιά επινοούν φανταστικές ιστορίες γιατί γνωρίζουν πως το ακροατήριο είναι εξασφαλισμένο. Αν τύχει να ακούσετε δυό παιδάκια να παραμυθιάζονται, μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε για ψεύταρους. Αυτά που διηγούνται δεν είναι παρά αθώες ιστοριούλες και “παραμυθάκια”. Η φάση αυτή θα περάσει όταν φτάσουν στην ηλικία των εφτά ως εννιά χρόνων. Είναι τότε που υποχωρεί η φαντασιακή σκέψη ενώ ταυτόχρονα και οι συνομήλικοι γίνονται όλο και λιγότερο εύπιστοι. Στην περίπτωση που το στοιχείο αυτό του χαρακτήρα συνεχίζεται και μετά τα εννέα, τότε το παιδί θα χάνει αντί να κερδίζει φίλους – και παράλληλα θα αποτελεί ένδειξη πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα που θα πρέπει να διερευνηθεί και να διορθωθεί. Έσείς οι μεγάλοι έχετε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε τα παραμυθιάσματα του παιδιού να το διδάξετε και να το κατευθύνετε. Συμπτωματικά λοιπόν το ακούς να διηγείται το φαντασιακό του ταξίδι στη Disneyland. “Στα γεννέθλιά μου πήγαμε στη Disneyland …” Μην του κολήσεις την ετικέτα του ψεύτη. Κάτι τέτοιο  για το παιδί θα ισοδυναμούσε με ανώμαλη προσγείωση. Προτίμησε να σεβαστείς τους ευσεβείς πόθους του. “Εύχεσαι να είχες πάει στη Disneyland; Θα ήταν πραγματικά κάτι όμορφο. Πες μου τώρα αυτά που πραγματικά έκανες στα γεννέθλιά σου”. Το παιδί ξέρει ότι καταλαβαίνεις και παρατηρεί πως δεν είσαι θυμωμένος. Βαθειά μέσα του αντιλαμβάνεται πως δεν είναι ανάγκη να λέει ψέματα. Συχνά οι ευσεβείς πόθοι υποδηλώνουν ευχή. “Εύχεσαι να μπορούσες να πήγαινες στη Disneyland; Ίσως μπορέσω να βοηθήσω η επιθυμία αυτή να γίνει πραγματικότητα. Έλα να προγραμματίσουμε ένα ταξίδι …” Είναι πολύ ενθαρρυντικό για ένα παιδί να γνωρίζει πως μερικά όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

 

---

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεχωρίσουν τον μύθο απ’ την πραγματικότητα. Για ένα τετράχρονο ή πεντάχρονο παιδί η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι υπάρχουν κάπου. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις έννοιες αλήθεια και ψέμα παρά αφού πατήσουν την ηλικία των εφτά – την ηλικία της λογικής. Φτάνοντας στα οχτώ ή εννιά, τα πιο πολλά παιδιά αρχίζουν να αποκτούν την αίσθηση της ηθικής. Αισθάνονται άσχημα όταν δεν λένε την αλήθεια και ωραία όταν τη λένε. Έχουν αντίληψη του τί σημαίνει “λέω ψέματα” και νοιώθουν τί θα πει “είναι σωστό να λέμε την αλήθεια”.

 

2. Φαντασία και πραγματικότητα

 

“Δεν το έκανα εγώ. Ο Τόμπυ το έκανε.” Ποιός είναι ο Τόμπυ; Είναι ο πλασματικός τίγρης-φίλος του παιδιού, αυτός που έχυσε το χυμό. Το παιδί της προσχολικής ηλικίας συγχέει, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ’ το φανταστικό. Αυτό είναι φυσιολογικό. Τα παιδιά συχνά κατασκευάουν φανταστικούς τύπους και το βρίσκουν ευχάριστο να ζουν στον προσποιητό κόσμο τους. Δείτε θετικά τη δημιουργική σκέψη του παιδιού σας  και απολαύστε αυτό το πλούσιο σε φαντασία στάδιο της ζωής του για όσο διαρκεί. Σιγοντάρετε διακριτικά τις εκφάνσεις της φαντασίας του παιδιού. Μερικές φορές διάφορα παιδιά φέρνουν τους πλασματικούς φίλους τους στο γραφείο μου να τους εξετάσω. Προσθέτω μια καρέκλα να κάτσει ο αόρατος σύντροφος και τους κάνω και την απαραίτητη σύντομη προσποιητή εξέταση. Γελάμε όλοι μαζί! Οι ενήλικες πιστεύουν πως είναι σημαντικό ο άνθρωπος να πατάει γερά στη γή και να έχει καλή αίσθηση της διαφοράς ανάμεσα στο πραγματικό και το προσποιητό. Αυτά όμως είναι κριτήρια που ταιριάζουν στον κόσμο των ενηλίκων. Για τα παιδιά ο κόσμος δεν περιορίζεται αποκλειστικά σ’ αυτό που πραγματικά είναι, αλλά επεκτείνεται και σε ό,τι άλλο αυτά θεωρούν αναγκαίο να υπάρχει. Ο ευφάνταστος τρόπος σκέψης έχει πρακτικά ωφέλη για το παιδί – το βοηθάει να αντιμετωπίσει σωστά τον πραγματικό κόσμο. Κατά διαστήματα τα παιδιά αποτραβιούνται στο δικό τους προσποιητό κόσμο, που είναι του χεριού τους, σαν εναλλακτικό τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου των ενηλίκων, τον οποίο δεν τον έχουν του χεριού τους. Αν το παιδί σου “πει ψέματα” χρησιμοποιώντας τον προσποιητό φίλο του σαν αποδιοπομπαίο τράγο (“Ο Τόμπυ ο Τίγρης το έκανε”), ακολουθήστε το παιδί σας στο δρόμο της φαντασίας: “Πες μου πώς εκριβώς έγινε και ο Τόμπυ έσπασε το ποτήρι σου;” Στην προσπάθεια που κάνει το παιδί σας να παρουσιάσει τις λεπτομέρειες που θα το βοηθήσουν να βγει απ’ τη δύσκολη θέση, δεν θ’ αργήσει να αποκαλύψει και τη δική του συμμετοχή στο περιστατικό. Στο μεταξύ, ρωτήστε τον εαυτό σας, για ποιό λόγο άραγε το παιδί ήθελε να πιστέψετε πως “δεν το έκανε αυτό”; Μήπως έχετε την τάση να αντιδράτε με υπερβολική σκληρότητα στα ατυχήματα ή στους πειραματισμούς του παιδιού σας; Σεβαστείτε τη δημιουργική σκέψη του παιδιού σας λέγοντάς του πως καταλαβαίνετε  την άποψή του: “Είναι ευκολότερο αν προσποιηθείς πως ο Τόμπυ έσπασε το ποτήρι. Καταλαβαίνω. Τώρα όμως πές μου τί πραγματικά συνέβηκε. Δεν θα θυμώσω.” Βοηθήστε το παιδί σας να νοιώσει ότι η αλήθεια δεν θα πονέσει. Δεν χρειάζεται να επινοήσει κάτι για συγκάλυψη γιατί εσείς θα το αγαπήσετε και και θα το αποδεχτείτε ό,τι και αν σας πει. Συχνά ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα παραμυθιάσματα του παιδιού αποκαλύπτει τί είναι αυτό που στ’ αλήθεια λείπει απ’ τον πραγματικό τους κόσμο. Η μητέρα ενός εξάχρονου ζήτησε τη συμβουλή μου για τα “ψέματα” του παιδιού της. Η κόρη της διηγούνταν στις φίλες της τρελές ιστορίες για τα διασκεδαστικά πράγματα που έκανε μαζι με τον μπαμπά της: επισκέψεις στα καταστήματα παιχνιδιών, αεροπορικά ταξίδια, ιππασίες κλπ. Η πραγματικότητα ήταν πως τον πατέρα της τον έβλεπε αραιά. Έλειπε συχνά σε επαγγελματικά ταξίδια και έφερνε δουλειά στο σπίτι, με αποτέλεσμα να είναι διανοητικά απών αν και ήταν σωματικά παρών. Αυτό το παιδί για να προστατέψει τον εαυτό του έχτισε τον δικό του φαντασιακό κόσμο σαν αποζημίωση για αυτό που του έλειπε.

 

3. Αρκεί οι γονείς να είναι ευχαριστημένοι

 

Τα παιδιά θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους. Αν υποψιαστούν πως το ψέμα θα τους δώσει ευχαρίστηση και η αλήθεια όχι, τότε συχνά επιλέγουν να πουν κάποιο ψέμα θεωρώντας πως αυτό είναι και το σωστό. Όταν η μαμά ρωτήσει το 5χρονο παιδί της, “Μάζεψες τα παζλ”, θα εισπράξει “Ναι” για απάντηση γιατί το παιδί θέλει να δει τη μαμά να χαμογελάσει και και να πει “Ευχαριστώ!” Αργότερα, όταν η μαμά βρει τα παζλ (τα περισσότερα έστω) ακόμη σκορπισμένα ένα γύρω, θα χρειαστεί να τονίσει στο παιδί της ότι το ψέμα την δυσαρεστεί πιο πολύ απ’ την ακαταστασία. Ένα 7χρονο θα απαντήσει “Ναι” στην υπόδειξη να πάει να μαζέψει  τα παιχνίδια, για τον απλούστατο λόγο ότι του είναι άβολο εκείνη τη στιγμή να σταματήσει αυτό που κάνει και να πάει να τα μαζέψει. Κάποια στιγμή όμως θα συνειδητοποιήσει πως η μαμά θα πάει να ελέγξει. Είναι ανάγκη να ανακαλύψει και να το χωνέψει πως η τακτική του  είναι αναποτελεσματική. Είναι υπεύθυνο για το συγύρισμα των παιχνιδιών του, κυρίως πριν πάει για ύπνο το βράδυ. Είναι οικογενειακός κανόνας.

 

4. Η αλήθεια πονάει

 

Τα παιδιά επινοούν αυτο-προστατευτικά ψέματα για το φόβο της τιμωρίας. O φόβος της τιμωρίας εξαφανίζει κάθε ίχνος ενοχής για την απόκρυψη της αλήθειας. Εκείνα τα παιδιά που γίνονται τακτικά αποδέκτες σωματικής τιμωρίας έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να εθιστούν στην ψευδολογία για ευνόητους λόγους. Αν ένα παιδί πιστέψει πως το σπασμένο βάζο θα του φέρει ξυλοκόπημα, είναι αναμενόμενο να σκεφτεί ότι το ψέμα θα είναι λιγότερο οδυνηρό. Το ίδιο ισχύει και προκειμένου για παιδιά που τιμωρούνται πολύ αυστηρά για ασήμαντες αταξίες. Τέτοιες τακτικές διόρθωσης της παιδικής συμπεριφοράς προκαλούν μπέρδεμα στο παιδί και παρεμποδίζουν την ομαλή διαδικασία διαμόρφωσης συνείδησης. Ο φόβος της τιμωρίας θα οδηγήσει το παιδί να κάνει οτιδήποτε για την αποφυγή της. Εμείς βοηθήσαμε τα δικά μας παιδιά να ξεπεράσουν το φόβο των συνεπειών της αλήθειας κάνοντας την ακόλουθη συμφωνία μαζί τους: “Αν θα μας λέτε την αλήθεια, σας υποσχόμαστε να μη θυμώνουμε ό,τι και αν κάνετε. Θα έχετε μόνο να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες που προκύπτουν απ’ τις πράξεις σας. Στις περιπτώσεις όμως που θα διαπιστώνουμε ότι μας είπατε ψέματα, η τιμωρία θα είναι αυστηρή.” Μια μέρα κάποιος παράτησε το ποδήλατο της Έριν στο δρόμο πρόσβασης του σπιτιού μας. Η ίδια μου είπε πως ο τελευταίος που είχε το ποδήλατο ήταν ο Μάθιου. Για να ανακαλύψω “ποιός το έκανε”, κάλεσα τον Μάθιου και του είπα: “Θέλω να μου πεις την αλήθεια και σε διαβεβαιώνω πως αν αυτά που θα ακούσω είναι πραγματικά αλήθεια, δεν θα θυμώσω. Γνωρίζεις πως θυμώνω μόνο με τα ψέματα”. Όταν το παιδί φοβάται τις συνέπειες που θα έχει όταν λέει την αλήθεια, ίσως εξελιχτεί σε συστηματικό ψέυτη. Όταν μάθει πως μπορεί να σας εμπιστευτεί πως δεν θα του ‘ρχονται “ανάποδες”, τότε θα σας ανοίγεται και θα σας λέει με ειλικρίνεια τί συνέβηκε. Ακούστε το ήρεμα, φερθείτε δίκαια και βοηθήστε το να διορθώσει τη συμπεριφορά του. Η καλύτερη μέθοδος να ενθαρρύνετε το παιδί σας να σταματήσει να λέει ψέματα είναι να του συμπαραστέκεστε όταν λέει την αλήθεια.

 

5. Το παιδί που λέει πολλά ψέματα (το ψευτρόνι)

 

Από κάποιο σημείο και μετά, το φυσιολογικό παιδικό “παραμύθιασμα” είναι δυνατό να μετεξελιχτεί σε σκόπιμη ψευδολογία – και τελικά να μείνει σαν παγιωμένη τακτική και τρόπος ζωής. Στην περίπτωση αυτή το παιδί το έχει σαν στόχο να παραπλανήσει. Πολλές απ’ τις κοινωνικές δοσοληψίες του περιστρέφονται περισσότερο γύρω από ψέμα παρά από αλήθεια. Στη βάση όλου αυτού έχουμε ένα θυμωμένο παιδί που δεν βρίσκει ικανοποίηση στη ζωή και κατέχεται από το φόβο των αντιδράσεων των γονιών του. Δεν γεύεται την αποδοχή που θα έπρεπε για τη φυσιολογική αδεξιότητα και τη μειωμένη κριτική ικανότητα που ενδεχομένως το χαρακτηρίζουν. Του έχουν περάσει το μήνυμα πως είναι κακό παιδί. Ο πατέρας του 7χρονου Τσάρλι εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή του όταν αυτός ήταν έξη χρονών. Για να αποφύγει την αντιμετώπιση της οδυνηρής πραγματικότητας, ο Τσάρλι δημιούργησε ένα φαντασιακό κόσμο γεμάτο όμορφα περιστατικά με πρωταγωνιστές τον πατέρα και το γιό. Σταδιακά είδε πως ένοιωθε πιο άνετα στον φαντασιακό του κόσμο παρά στον πραγματικό. Όταν έγινε οχτώ εξοικοιώθηκε περισσότερο με το ψέμα και με άνεση το επέκτεινε και σε άλλους τομείς της ζωής του. Ισχυριζόταν πως οι βαθμοί του ήταν στην περιοχή του άριστα, ενώ στην πραγματικότητα με το ζόρι περνούσε τα μαθήματά του. Όταν η μητέρα του τον ρωτούσε πού πήγαινε μετά το σχολείο, της έλεγε ψέματα – το ίδιο και για τα διάφορα καινούργια του αποκτήματα. Το ψέμα για τον Τσάρλι έγινε τρόπος ζωής, τον προστάτευε απ’ το θυμό του και ωραιοποιούσε την άσχημη εικόνα που διατηρούσε για τον εαυτό του. Η θεραπεία για τα ψέματα του Τσάρλι θα ήταν να βοηθηθεί  να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες της ζωής. Και πραγματικά, η θεραπευτική αγωγή στην οποία υποβλήθηκε του ‘δωσε τη δυνατότητα να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσει καθώς επίσης και ότι ο ίδιος δεν έφερε καμιά ευθύνη για την απόφαση του πατέρα του να τους εγκαταλείψει. Δεν επρόκειτο  για λάθος ή υπαιτιότητα του Τσάρλι. Η μητέρα του παρακολούθησε ένα πρόγραμμα συμβουλευτικής υποστήριξης όπου έμαθε πόσο χρήσιμο είναι να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στον Τσάρλι, να συμμετέχει μαζί του σε δραστηριότητες που τον ευχαριστούν και να τον γνωρίσει καλύτερα δίνοντάς του ευκαιρίες να εκφράζει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Ο Τσάρλι έγινε μέλος σε μια τοπική ποδοσφαιρική λέσχη και ο προπονητής έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το ψέμα αποτελούσε παρελθόν για τον Τσάρλι.

Bilibo ~ Product review

 

Γνωρίζετε πολύ καλά πως δεν είμαι της τεράστιας διαφήμισης και πως αν συμφωνώ με κάτι, τότε μόνο μπορεί και να το προτείνω. Η φίλες μου mariaevita.gr  λοιπόν, μου έστειλαν μήνυμα αν θα ήθελα να μου στείλουν ένα bilibo να το δοκιμάσουν τα μικρά μου και να γράψω ένα review γι αυτό το παιχνίδι. Τυχαίνει να έχουμε εδώ και χρόνια 2 bilibo! Τα είχα βρει online και έτσι είχα πει στον πατέρα μου, να πάρει από ένα στα 3 του εγγονάκια τα Χριστούγεννα πριν 3 χρόνια αν θυμάμαι καλά! Και επειδή λοιπόν τα bilibo τους είναι ίσως και τα μοναδικά παιχνίδια που δεν έχω ανεβάσει ποτέ στο πατάρι, ακόμη και τώρα, είπα ότι με χαρά θα γράψω. Και κρίμα που δεν σας έχω γράψει ακόμη!

 

Μου κάναν έκπληξη και μου έστειλαν το gamebox ή όπως τα λέμε εμείς, τα bilibaκια!

 

Λοιπόν, θα σας γράψω πως τα παιδιά, έχουν χρησιμοποιήσει τα bilibo τους στην θάλασσα, στο χώμα, στα βότσαλα, στην άμμο, στο μπάνιο, έχουν κοιμίσει κούκλες, έχουν κρύψει μέσα παιχνίδια, έχουν γίνει γκαράζ, καλάθια, καρέκλες, σκαμπό, σκαλάκι για να φτάσουν κάτι, στριφογυρίζουν γύρω γύρω (νομίζω πως αυτό τους αρέσει περισσότερο από κάθε τι), κάνουν αγώνες και ότι άλλο σκεφτούν.

 

 

 

μπορείς να βάλεις το bilibaκι στο bilibo?

Αγώνες (δια)δρόμου!

έντομα!

χελωνα

Ισσοροπία!

Ότι φέρει το ζάρι, εκεί πρέπει να πατήσεις!

Γύρω γύρω όλοι 🙂

ψάχνοντας να φτιάξουν παιχνίδι…

Γαιδουράκι

bilibaκια στο νερό

bilibaκια στην άμμο

 

Με τα bilibaκια τους μαζί, ανοίχτηκαν και νέοι ορίζοντες, είτε συνδυάζοντας τα δύο αυτά μαζί, είτε μόνα τους. Σίγουρα θάλασσα δίχως bilibaκια, πλέον δεν γίνεται. H Ναταλία δηλαδή θα πέσει να πεθάνει αν δεν της τα πάρω μαζί και η αλήθεια είναι ότι βολεύουν, γιατί είναι και βαρκούλες, και φτυάρια, και κουβαδάκια και μεταφορείς νερού και άμμου και βοτσαλών, all in one! Οπότε βάζω το ένα μέσα στο άλλο και παίρνει πολύ λιγότερο χώρο, αλλά και καθαρίζονται πολύ πιο εύκολα.

 

Το bilibo έχει βραβευτεί αρκετές φορές. Θα μου πείτε γιατί. Το σχήμα του, δεν δείχνει στα παιδιά τι ακριβώς πρέπει να κάνουν με αυτό το παιχνίδι. Και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο δεν το βαριούνται. Είναι ένα παιχνίδι που το κάνει το παιδί ότι θέλει, αναλόγως με την όρεξη και την φαντασία του! Από μάσκα, μέχρι κούνια μωρού, από γύρω γύρω όλοι, μέχρι κρυψώνα για το αγαπημένο του παιχνίδι (και καμιά φορά το όχι τόσο αγαπημένο του φαγητό…!). Το παιδί αποφασίζει πως θα το χρησιμοποιήσει, και αυτό ακριβώς κάνει. Και βασικά, αυτό δεν είναι και το θέμα των παιχνιδιών? Να διεγείρουν την φαντασία των παιδιών?

 

Χάρηκα πολύ που η Μαρία και η Εβίτα το συμπεριέλαβαν στα πράγματα που πουλάνε!

Αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να πάτε στο www.mariaevita.gr να δείτε και το βιντεάκι  και να πάρετε κι άλλες ιδέες. Εγώ δεν έδειξα το βιντεάκι στα παιδιά, για να βρουν μόνα τους τους τρόπους που μπορούν να παίξουν μαζί του 😉

 

Ποτήρια και πύργοι!

Είμαι σίγουρη πως κάπου βαθιά σε κάποιο ντουλάπι, έχετε καταχωνιασμένα ποτηράκια πλαστικά ή χάρτινα μιας χρήσεως. Από αυτά που μας μένουν μετά από κάποιο πάρτι πχ. Δεν πιστεύω να τα πετάτε! Ε, λοιπόν ας τα χρησιμοποιήσετε μαζί με το μικρό σας, παίζοντας. Φτιάξτε πύργους!

 

 

Σήμερα έβγαλα όλα τα πλαστικά μου ποτηράκια καθώς πήγαινα να συγυρίσω αυτά που έμειναν από το πάρτι μας την Κυριακή (Η Ναταλία έσβησε 3 κεράκια, ο Γιώργος 6 και ο Μάκης 38!)! Έδωσα στη Ναταλία τα κόκκινα και της έδειξα πως να φτιάξει πύργο ξεκινώντας από μια βάση 5 ποτηριών.

 

 

Τα έβαλε προσεκτικά με μεγάλη υπομονή, και έφτιαξε τον πύργο της με μεγάλη περηφάνια. Μάλιστα, μόλις τελειώναμε τον κάθε όροφο, μετρούσαμε τα ποτήρια ένα ένα! Όταν έφτανε στον όροφο με το τελευταίο ένα και μοναδικό ποτηράκι, είχε μια περηφάνια μέσα στα ματάκια της!

 

Μετά της έδειξα πως να τα μαζέψει και το έκανε κι αυτό με μεγάλη επιτυχία. Έφτιαξε και μάζεψε τον πύργο της αρκετές φορές μέχρι να βαρεθεί.

 

 

Την ίδια ώρα έδωσα και στον Γιώργο τα υπόλοιπα ποτήρια. Ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος, μιας και πολλά ποτήρια δεν είχαν το ίδιο ύψος/πλάτος κλπ. Έπρεπε να οργανωθεί πρώτα λίγο, και η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε λίγη βοήθεια. Έβλεπες όπως τα γρανάζια στο μυαλό του να δουλεύουν. Φαίνεται στο βλέμμα τους η συγκέντρωση και  όταν γίνεται αυτό, πόσο μα πόσο πόσο μου αρέσειιιιι!!!

 

 

Ξεκίνησε με μια βάση 8 ποτηριών και χάρηκε πολύ όταν έφτασε στον τελευταίο όροφο.

 

 

Κάποια στιγμή, η Ναταλία αποφάσισε πως ήθελε να πάρει τα ποτήρια του Γιώργου. Δεν της τα έδινε, οπότε θα ξεκινούσε ένας χαμός αν κατάφερνε να του τα ρίξει! Έτσι (αφού κατάφερα να τους απομακρύνω για λίγο από τον πύργο), της εξήγησα πως ο Γιώργος πολύ θα χαιρόταν να φτιάξει έναν μεγάλο πύργο με όλα τα ποτήρια και πως θα μπορούσε να είναι η υπεύθυνη των ποτηριών και να της λέει τι χρώματα θα έπρεπε να του δίνει, και να του το κάνει πολύ πολύ προσεκτικά για να μην πέσει ο πύργος. Και μια συνεργασία τους φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και έτσι ξεκινήσαμε τον πύργο συνεργασίας!

 

 

 

Η βάση του πύργου ήταν 10 ποτήρια αυτή την φορά! Η χαρά με το μεγάλο αποτέλεσμα, ίση και μεγαλύτερη του μεγέθους του πύργου! Δεν τους έφτασε να τον φτιάξουν μόνο μια φορά!

 

 

Η άλλη δουλειά της Ναταλίας, ήταν να μαζεύει ένα ένα τα ποτήρια όταν αποφάσιζαν πως θα τον ξαναρχίσουν, και με μεγάλη μου χαρά, είδα πως τα κατάφερνε μια χαρά 🙂

 

 

 

Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε, το συστήνω ανεπιφύλακτα!!! 😉

 

*Και εδώ να κάνω λίγο την κουκουβάγια και να σας πω πόσο περήφανη είμαι όταν τα βλέπω να συνεργάζονται, να γελάνε, να επιβραβεύουν ο ένας τον άλλον και να περνάνε καλά μεταξύ του!!! Δίκιο έχω, δεν έχω??? 🙂

Γιατί τα μωρά ΔΕΝ πρέπει να κλαίνε… ότι και να λένε!

Μέσα σε δύο μέρες ίδια εφημερίδα είχε άρθρο για τον λόγο που πρέπει να αφήνουμε τα μωρά να κλαίνε το ένα και το άλλο απλά μας επιτρέπει να αφήσουμε (λιγο) το μωρό να κλαίει! Και βεβαίως όλα αυτά από μια έρευνα που διεξήχθη στην Μελβούρνη και τα συμπεράσματά της ήταν ακριβώς αυτά! Παρατηρήστε παρακαλώ τις φωτογραφίες που έχουν αυτά τα άρθρα (μωρό που κοιμάται πάνω στην μαμά του γαλήνιο, και μπαμπάς δίπλα από ένα γαληνεμένο κοιμισμένο μωρό (πολύ πιθανόν στο γονεϊκό κρεβάτι μιας και δεν βλέπω κάγκελα κούνιας). Τυχαίο? Δε νομίζω…)!

Και εννοείται ότι θα έγραφα κάτι για αυτήν την έρευνα, μιας και όσοι με γνωρίζουν ξέρουν πόσο εναντίον είμαι στο να αφήνεις τα παιδιά να κοιμούνται κλαίγοντας! Όταν ακούω για κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν μπορώ να κρατήσω στο στόμα μου κλειστό… 🙂

Και ενώ έχω ψάξει τριγύρω για αυτήν την έρευνα στα Αγγλικά, δεν βρίσκω κάτι περισσότερο από κάτι κείμενα σαν αυτό στο οποίο βέβαια αν δείτε, τα λεπτά που περιμένεις να γυρίσεις στο παιδί, ξεκινούν από 10 την πρώτη μέρα, 20 την επόμενη κ.ο.κ. και όχι στα 2λεπτα που γράφουν τα Ελληνικά. Οπότε, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ πως ακριβώς έγινε αυτή η έρευνα. Ήταν άραγε μια καταγραφή? Έμαθαν στις μαμάδες αυτών των 365 παιδιών το σύστημα αυτό του κοιμίσματος, το κατέγραψαν μαζί με τις αντιδράσεις των μωρών και μετά κάθε τόσο κατέγραφαν μέσω ερωτήσεων προς την μητέρα πως πάνε? Και στα 6 τους, τους κάναν τι είδους έρευνα (στα παιδιά και τους γονείς αυτή τη φορά). Τους ρώτησαν τι σχέση έχουν με τα παιδιά τους? Πόσο κοινωνικά είναι στο σχολείο και κατά πόσο έκλαιγαν κατά την προσαρμογή?

Και για την κορτιζόλη (ορμόνη που εκκρίνει ο οργανισμός όταν στρεσάρεται) που έχουν ανεβασμένη τα μωρά κατά την διάρκεια αυτής της μεθόδου τι λέει αυτή η έρευνα? Και για το γεγονός ότι αυτή η ορμόνη παραμένει σταθερά ανεβασμένη ακόμα και όταν αυτά έχουν σταματήσει να κλαίνε μετά από μέρες?  (pediatros-thes.gr)

Ή για το γεγονός ότι εγκεφαλικές βλάβες που δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να κάνουν αργότερα συμβαίνουν πάλι κατά την διάρκεια του κλάματος ενός μωρού που αφήνεται να κλαίει για να «μάθει» να κοιμάται μόνο του? (http://news.bbc.co.uk, http://www.biologicalpsychiatryjournal.com, http://phy.ucsf.edu/~houde/coleman/chugani.pdf)?

Και εντάξει, ας πούμε ότι δεχόμαστε το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά μεγαλώνοντας δεν έπαθαν και τίποτα σοβαρό… Ας υποθέσουμε ότι όλα πήγαν καλά και οι όποιες πληγές επουλώθηκαν μέχρι αυτά να γίνουν 6. Θέλετε πραγματικά να πιστέψω πως δεν έχουν σημασία όταν αυτές δημιουργήθηκαν επειδή τελικά το παιδί τις ξεπέρασε? Δηλαδή με τι κριτήρια μετράμε την ζωή τελικά? Την ζωή και την ψυχολογία ενός μωρού? Το οποίο για 2, 5, 10, 20 λεπτά και βάλε, ένιωθε πως έχει εγκαταλειφθεί από την μαμά του? Οι παλμοί του και η αρτηριακή πίεση είχε φτάσει στο ζενίθ και κάποια στιγμή κατάλαβε ότι το κλάμα του δεν έχει σημασία? Επειδή ΊΣΩΣ κάποια στιγμή το ξεπεράσει, είμαστε ΟΚ? Sorry αλλά δεν θα με πείσετε! Μπορεί κάποια πράγματα το παιδί να μην τα θυμάται, γιατί ως γνωστό από τα 3 και μετά αποκτούμε πραγματικές αναμνήσεις, μπορεί ως ενήλικας να μην μπορούμε ποτέ να καταλάβουμε τους λόγους που κάποια πράγματα μας προβληματίζουν, αλλά αυτό δεν αποδεικνύει πως δεν συνέβη και τίποτα. (Διαβάστε κι αυτό το ωραίο αρθράκι αν τα Αγγλικά σας είναι καλά: http://www.the-mule.com/2011/12/crying-it-out-damage-we-can-measure.html).

Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε ότι όταν κάνουμε παιδιά, θα κουραστούμε να τα μεγαλώσουμε, θα μείνουμε ξάγρυπνοι, για κάποιον καιρό μπορεί και να μην έχουμε τον πολύτιμο χρόνο μόνο για μας? Μα πάνω απ’ όλα, πότε θα καταλάβουμε πως τα μωρά μας είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, που όταν κλαίμε θέλουμε ένα χάδι, μια παρηγοριά και κάποιον δίπλα μας, ακόμη κι αν ΕΜΕΙΣ (σε αντίθεση με τα μωρά) είμαστε ικανοί να καταλάβουμε πως αν κάποιος τελικά δεν έρθει, δεν σημαίνει πως μείναμε μόνοι μας για πάντα! Ε? Πότε?

Φούστες, μπαμπάς και γιος!

Ο λόγος για έναν μπαμπά που αποφάσισε να φοράει φούστα για να δυναμώσει όπως λέει και ο ίδιος τον γιο του, ο οποίος ενώ ήθελε να φοράει φορεματάκια, ντρεπόνταν…

 

Διαβάστε το άρθρο και πείτε μου τη γνώμη σας. Εγώ… δεν έχω αποφασίσει αν θα ήμουν αρκετά cool να κάνω κάτι τέτοιο ή να δεχτώ από τον Μάκη να το κάνει. Από την άλλη ψάχνομαι να καταλάβω αν θα έπρεπε ή όχι. Κατά πόσο ένα παιδί σ’αυτήν την ηλικία είναι έτοιμο να πάρει τέτοιου είδους αποφάσεις που οι γονείς θα καλοδεχτούν και θα δυναμώσουν… Τείνω προς το όχι…

 

Πηγη: http://www.lifo.gr/now/world/15212

 

Ο πατέρας της χρονιάς

Ένας άντρας φοράει φούστες για να υποστηρίξει τον 5χρονο γιο του που προτιμάει τα φορέματα

«Ο πεντάχρονος γιος μου θέλει να φοράει φορέματα. Δεν ήθελα να πείσω τον γιο μου να μην φοράει φορέματα και φούστες» δήλωσε στο γερμανικό περιοδικό EMMA ο γερμανός Nils Pickert. «Επειδή δεν μπορούσε να βρει φίλους στο Βερολίνο με αυτή τη συμπεριφορά και μετά από αρκετή σκέψη, είχα μόνο μια επιλογή: να δυναμώσω για τον μικρό μου και να φορέσω κι εγώ φούστες.»

 

Αρχικά ο γιος του Pickert δίσταζε να φορέσει φορέματα δημόσια, φοβούμενος ότι θα αντιμετωπίσει απόρριψη από τους συμμαθητές του στο νηπιαγωγείο, γράφει το Gawker. Όλα όμως άλλαξαν όταν ο πατέρας του μια μέρα αποφάσισε να βγει ντυμένος με γυναικεία ρούχα και έκανε μια κάτοικο της περιοχής να μείνει τόσο έκπληκτη που έπεσε με τα μούτρα πάνω σε ένα φανάρι.

 

«Ο γιος μου ξεκαρδίστηκε στα γέλια,» λέει ο Pickert «και την επόμενη μέρα έβγαλε από τη ντουλάπα ένα φόρεμα. Στην αρχή το φορούσε μόνο τα σαββατοκύριακα, μετά και στο νηπιαγωγείο. Ναι, είμαι από αυτούς τους πατέρες που προσπαθούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με τις αρχές τις ισότητας. Δεν είμαι από τους ψευτο-διανοούμενους που μιλάνε για ισότητα και δικαιοσύνη και μόλις γεννιέται το παιδί τους γυρνάνε στην ασφάλεια και στα κλισέ των φύλων.»

 

Κι άλλο ένα υπέροχο βιβλίο!!!

Με ρωτάτε κατά καιρούς να σας γράψω για βιβλία που διαβάζω και που αφορούν τα παιδιά μας και την ανατροφή τους. Ένα βιβλίο το οποίο μου άλλαξε κατά πολύ τον τρόπο σκέψης μου όσον αφορά τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, σας το έχω αναφέρει εδώ και το συστήνω σε κάθε μαμά ή μελλοντική μαμά! Είναι πραγματικός θησαυρός 😉

Ένα άλλο που μου άλλαξε τον τρόπο που προσπαθώ να βάλω τα παιδιά μου σε τάξη είναι αυτό για το οποίο θα σας μιλήσω τώρα. Δυστυχώς, δεν το είχα διαβάσει από την αρχή της μητρότητας μου με τον Γιώργο. Έτσι δοκίμαζα διάφορα. Time-out, βάζοντας τον στον καναπέ για δύο λεπτά (όσο είναι και το παιδί σε ηλικία και ευτυχώς μείναμε στα 2 μόνο λεπτά), παίρνοντας του κάποιο παιχνίδι ή και πολλά για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τα συχνότερα προβλήματά μας (το να μας αγνοεί παντελώς όταν του ζητούσαμε να κάνει ή να μην κάνει κάτι, και το να ετοιμάζεται σαν σαλιγκάρι ακόμη και για να πάμε σε παιδότοπο), δεν έλεγαν ποτέ να αλλάξουν. Ότι και να δοκίμασα, ένα από τα ίδια. Και τότε διάβασα αυτό το βιβλίο που πλέον υπάρχει και στα Ελληνικά (εγώ το είχα διαβάσει στα Αγγλικά και δεν γνώριζα πως υπάρχει στα Ελληνικά οπότε και δεν σας το πρότεινα)!

Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας

 Της Naomi Aldort σύμβουλος παιδοψυχολόγος (* από ότι είδα, ο τίτλος του PhD και της ψυχολόγου που υπήρχε στο βιβλίο της, ανακαλέστηκε από την ίδια, μιας και δεν είναι ψυχολόγος αλλά σύμβουλος και αρθρογράφος. Το τι έχει συμβεί θα το ψάξω.) για πολλά χρόνια και μαμά επίσης.

Εκδώσεις Αλκυών, 2010
320 σελ.
ISBN 978-960-326-168-1, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 22,00

Η προσέγγιση της Naomi λοιπόν είναι η εξής: Τα παιδιά, εφόσον θέλουμε να τα μεγαλώσουμε ελεύθερα,  δίχως φόβο και με την αυθεντική τους ιδιοσυγκρασία (με λίγα λόγια με τον δικό τους αυτούσιο χαρακτήρα),  δεν θέλουν τιμωρίες. Όχι μόνο δεν θέλουν τιμωρίες, αλλά ούτε απειλές, ούτε φωνές. Θα μου πείτε, είσαι σοβαρή (κι εγώ καμιά φορά αναρωτιέμαι)? Κι όμως! Εννοείται πως θα τα πάρουμε στο κρανίο ώρες ώρες και θα φωνάξουμε, αλλά το να βάλουμε τιμωρία σε ένα παιδί, δεν θα αλλάξει την συμπεριφορά του, απλά θα το τιμωρήσουμε επειδή έχουμε νευριάσει και επειδή θέλουμε και πιστεύουμε πως πρέπει να κάνουμε κάτι για την συμπεριφορά του για να μην το κάνουμε ένα «κακό» παιδί και αργότερα ενήλικα. Έλα όμως που μπορεί να αλλάξει συμπεριφορά εκείνη την ώρα ή και αργότερα, αλλά όπου βρίσκει ευκαιρία (όταν δεν βλέπουμε ας πούμε) θα την επαναλάβει… Αυτό που έχουμε δημιουργήσει, είναι στην ουσία φόβος. Φόβος προς εμάς! Όχι σεβασμός…

Τιμωρούμε τα παιδιά μας επειδή τρέχουν, επειδή πηδάνε στο κρεβάτι, επειδή χτυπάνε ή επειδή δεν μας ακούνε. Η λίστα βέβαια είναι μεγάλη, αλλά ένα παιδί θέλουμε δε θέλουμε, τα κάνει αυτά. Είναι στο ένστικτό του και θα τα κάνει μέχρι να αρχίσει να σκέφτεται τους άλλους και το πως μπορεί να νιώθουν και αυτό έρχεται με τον καιρό. Από κάποια ηλικία και μετά και με πολλή συζήτηση. Και εκεί είναι το μυστικό.

Δεν θα τα αφήσουμε να κάνουν ότι θέλουν αν πρόκειται για κάτι μου δεν είναι σωστό, δεν μας αρέσει (ναι είναι κι αυτό, γιατί μπορεί να θέλουμε να ηρεμήσουμε κι αυτά να θέλουν να φωνάζουν για παράδειγμα) ή είναι επικίνδυνο, αλλά δεν θα τα τιμωρήσουμε επειδή το κάνουν. Θα τους εξηγήσουμε (χιλιάδες φορές αν χρειαστεί) τους λόγους που δεν πρέπει ή δεν θέλουμε να το κάνουν. Ευγενικά όσο μπορούμε αναλόγως την κατάσταση και θα τους διδάξουμε κανόνες που θα πρέπει να σεβαστούν, όταν καταφέρουν να τους καταλάβουν και να τους σεβαστούν. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι μπορεί να τους πεις να μην φωνάζουν, αλλά να συνεχίσουν! Δύσκολο? ΠΟΛΥ! Ειδικά όταν είσαι εκτός σπιτιού, οπότε αν θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν κάτι που δεν γίνεται ή ενοχλεί τους άλλους, θα πρέπει να φύγεις ή να διαλέγεις μέρη στα οποία μια ελεύθερη συμπεριφορά του παιδιού σου είναι δεκτή.

Και ναι, δεν τα καταφέρνω πάντα με την ευγένεια αλλά το προσπαθώ. Όταν ο Γιώργος δεν ακούει, θα του μιλήσω και αυστηρά και μετά θα του πω ήρεμα κάποια στιγμή πως του μίλησα αυστηρά γιατί θύμωσα μιας και δεν με άκουγε και πως θέλω να προσπαθήσει περισσότερο άλλη φορά. Αν η Ναταλία χτυπήσει τον Γιώργο ή κάποιο άλλο παιδάκι, θα την πάρω από κει και θα της πω πως δεν πρέπει να το κάνει γιατί το άλλο παιδάκι πονάει… Με τον καιρό και οι δύο θα μάθουν το σωστό. Θα μάθουν πως αισθάνεται και ο άλλος και επειδή τους συμπεριφέρθηκα με σεβασμό, θα μάθουν να σέβονται και αυτοί με την σειρά τους τους άλλους.

Όχι δεν θα μάθουν πως δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Υπάρχουν επιπτώσεις. Είτε αυτό είναι το γεγονός ότι το άλλο παιδάκι δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί τους, ή το γεγονός ότι στεναχωριέται κάποιος με την συμπεριφορά τους ή πολλά και διάφορα. Και πως θα ακούει στο σχολείο? Ο Γιώργος δεν είχε κάποιο πρόβλημα στο σχολείο. Πήγε και άκουγε μια χαρά την δασκάλα του στο νηπιαγωγείο!

Τα παιδιά θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους. Θέλουν να είναι όλοι χαρούμενοι. Όταν αποφάσισα πως δεν θα υπάρχουν τιμωρίες πια στο σπίτι, μίλησα με τον Γιώργο. Του εξήγησα πως διάβασα ένα βιβλίο που δεν συμφωνεί με τις τιμωρίες και πως θα πάψω να του βάζω και επειδή δεν το ήξερα μέχρι εκείνη την στιγμή, θέλω να με συγχωρήσει. Πως θα προσπαθήσω να  κάνω αυτά που διάβασα. Σας πληροφορώ ότι η συμπεριφορά του δεν άλλαξε προς το χειρότερο όπως περίμενα πως θα γίνει μιας και θα ένιωθε την ελευθερία να κάνει ότι θέλει. Μπορεί τα «θεματάκια» μας να μην άλλαξαν επίσης κατά πολύ, αλλά τον βλέπω πόσο μπορεί να καταλάβει και την δική μας πλευρά, πόσο μπορεί πολύ συχνά να καταλάβει και της Ναταλίας.

Αν μου έρχεται να τους τιμωρήσω? Πολλές φορές! Αλλά και τι θα καταφέρω? Μήπως με το να ετοιμάζεται πιο γρήγορα θα γίνει ένας καλύτερος ενήλικας αργότερα? Κάποιες συμπεριφορές, είναι απλά και μόνο επειδή τα παιδιά μας, είναι… παιδιά! Θα αλλάξουν μεγαλώνοντας. Και αν δεν αλλάξουν, ίσως να πρέπει να συμβιβαστούμε με τον χαρακτήρα τους… Κι εγώ είμαι πεισματάρα. Και η Ναταλία! Γιατί να την τιμωρώ για αυτό? Και στο κάτω κάτω, μπορεί με το πείσμα της να καταφέρει πολλά στη ζωή της, άσχετα αν εμένα δεν με βολεύει αυτό τώρα. Και ο Μάκης κάνει ώρες να ετοιμαστεί. Ο Γιώργος λοιπόν γιατί να ετοιμάζεται μόλις του το πούμε?

Όταν ένα παιδί νιώθει ελεύθερο να κάνει, να πει και να αισθάνεται, είναι ελεύθερο να μεγαλώσει δίχως φόβο να εκφραστεί. Μαθαίνει να σέβεται την διαφορά στους άλλους και νιώθει μια υγιή αυτοεκτίμηση γνωρίζοντας ότι το αγαπούν, το σέβονται και το δέχονται για αυτό που ακριβώς είναι! Ακόμα και όταν θυμώνει, όταν κλαίει, όταν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που θα προτιμούσαν οι γονείς του.

Το λατρεύω αυτό το βιβλίο και μου δίδαξε πολλά. Και όχι, δεν μπορώ να τα τηρήσω όλα όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ. Αλλά όπως μου είπε μια φίλη… Είναι η πρόθεση του να τα κάνεις, και το παιδί το γνωρίζει. Και στο κάτω κάτω, αναγνωρίζει και το παιδί τις δικές σου αδυναμίες και μαθαίνει πως κανείς δεν είναι τέλειος όπως κι εσύ δεν περιμένεις από το παιδί σου να είναι (τέλειο).

Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτα παραδείγματα και είναι πολύ απλά γραμμένο. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!!!

Και τι έχουν πει για αυτό το βιβλίο:

«Το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας», λειτουργεί πάνω στη ριζοσπαστική πρόταση, ότι στη σχέση αυτή δεν πρέπει να κυριαρχεί ούτε το παιδί, ούτε ο γονιός. Η Aldort προτείνει συγκεκριμένες προτάσεις ως προς την παραχώρηση του ελέγχου προς χάριν της αυθεντικότητας. Είναι εξαιρετικά χρήσιμες για εκείνους που θα προτιμούσαν να πάψουν να μαλώνουν, να απειλούν ή να τιμωρούν τα παιδιά τους. Η μαγική «συνταγή» της και μόνο αξίζει την τιμή αυτού του βιβλίου.»

(Peggy O’ Mara, Αρχισυντάκτρια και Εκδότρια του έγκριτου περιοδικού Mothering)

«Η Naomi Aldort μας υπενθυμίζει, ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και το έμφυτο ένστικτό μας που μας παροτρύνει να τα αγαπάμε ανεπιφύλακτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μας δείχνει και το πώς, με πλήρη σαφήνεια και συνέπεια. Η συνταγή της για την ανατροφή των παιδιών μας είναι πραγματικά ανακουφιστική για την ψυχή στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε.»
(Δρ. John Breeding, Ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου «Τα Πιο Ατίθασα πουλάρια γίνονται τα Καλύτερα ‘Αλογα»)

«Το «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας» είναι ένα βιβλίο μακρά αναμενόμενο και θα πρέπει να βρίσκεται στις λίστες των επιβεβλημένων για ανάγνωση βιβλίων κάθε νέας μητέρας και πατέρα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να έχει ως υπότιτλο: «Πώς θα σώσουμε τη συναισθηματική ζωή των παιδιών μας και το μέλλον της Ανθρωπότητας…». Όπως καταθέτει η Naomi: «Η αγάπη θα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτη έτσι ώστε το παιδί να διατηρήσει ακέραιη την αυθεντικότητά του». »
(Δρ. James W. Prescott, Ινστιτούτο Ανθρωπιστικής Επιστήμης)