Καθώς περνάνε τα χρόνια…

Κάθε τόσο, μου έρχεται κάποια ενημέρωση στο email μου, για κάποιο σχόλιο ή like σε κάποιο από τα άρθρα μου εδώ, στο blog. Έρχομαι, το βλέπω, κάποιες φορές κάποιος άλλος το έχει απαντήσει, κάποιες το απαντώ εγώ ή απλά το αφήνω. Το mamalydia.gr δεν το χρησιμοποιώ πια παρά μόνο για μερικές εξαιρέσεις. Χαίρομαι όμως που μαμάδες ακόμη το βρίσκουν και διαβάζουν τις πληροφορίες που είχα αφιερώσει πολύ χρόνο για να προσθέσω εδώ μέσα.

Λίγο μετά που γέννησα το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα να γράφω εδώ πέρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Αρχικά ξεκίνησα με πληροφορίες τις οποίες είχα χρειαστεί κι εγώ αλλά δεν υπήρχαν κάπου μαζεμένες στα Ελληνικά. Ήταν τότε, το πρώτο μαμαδοblog. Αργότερα, ξεκίνησα και έγραφα και για τις δικές μου εμπειρίες και συναισθήματα. Ψυχογράφημα… τόσο θεραπευτικό για μένα τότε. Βλέπω το πάθος μου τότε για τον θηλασμό, το babywearing, το attachment parenting, την αγάπη μου για τα παιδιά. Όλη μου η ζωή εκείνο τον καιρό ήταν μόνο αυτά. Και εκεί που πας να θυμηθείς και άλλα από αυτά που σε ενδιαφέρουν στη ζωή εκτός των παιδιών, των θηλασμών, της διατροφής τους με αγνά μόνο υλικά, κλπ κλπ, έρχεται και το δεύτερο. Εκεί σταμάτησα εγώ. Στο δεύτερο. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν. Ήμουν μια stay at home μαμά και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά μου. Και έτσι πρέπει όταν έχεις μικρά παιδιά, αν και πρέπει να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να έχεις και κάτι που να σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Και ο φροντιστής (εσύ δηλαδή) να δέχεσαι την πολύτιμη από άλλους φροντίδα.

Και καθώς περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν. Σε χρειάζονται ακόμα και για πάντα δηλαδή, αλλά για λιγότερο χρόνο και για διαφορετικά πράγματα. Όταν είδα ότι κάποια πράγματα δεν ήθελαν να τα αναφέρω στο blog μου, άρχισε κι αυτό να μην έχει τόσο μεγάλο λόγο ύπαρξης. Και κάποια στιγμή, έμεινε απλά άγραφο… Ναι, αλλά δεν έμεινα κι εγώ άπραγη…

Συνέχισα να ασχολούμαι με την μητρότητα για αρκετά χρόνια. Βρέθηκα σε τοκετούς με την ιδιότητα της Doula (βοηθός μητρότητας) και αισθάνθηκα να θεραπεύεται μέσα μου το τραύμα των καισαρικών. Ασχολήθηκα και παιδάκια, με εργαστήρια καλλιτεχνικών και πλέον ξαναβρήκα την αγάπη μου για τη διακόσμηση. Ξεκίνησε από μια γωνιά του σπιτιού μου και έφτιαξα σιγά σιγά όλο το σπίτι όπως ακριβώς μου αρέσει, τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούμε να το διατηρήσουμε. Καλά διάβασες. Τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο Γιώργος είναι 14 και η Ναταλία 11. Μεγαλώνουν! Και μαζί τους κι εμείς! Εκεί που η μητρότητα ήταν ο μόνος μας τίτλος, αρχίζουμε και ξαναπαίρνουμε και τους υπόλοιπους πίσω και δημιουργούμε και νέους. Προσπαθώ τελευταία, να προσθέσω τον τίτλο του συγγραφέα, έχοντας γράψει ένα βιβλίο και ξεκινώντας και το δεύτερο. Προσπαθώ επίσης (και τα καταφέρνω), να έχω και τον τίτλο της διακοσμήτριας! Μέσα στην Πανδημία, ξεκίνησα μέσα από το FB και το instagram, την διαδυκτιακή διακόσμηση, όπου βοηθάω κόσμο να ανανεώσει τον χώρο του. Και όλα αυτά online! Πάει καλά και είμαι τόσο χαρούμενη, που ενώ μπορώ ακόμα να είμαι στήριγμα στα παιδιά, ταξί όταν χρειάζονται, μαγείρισσα, και όλα όσα ήξεραν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα είμαι και διακοσμήτρια, ζωγραφίζω τους πίνακές μου και γράφω και βιβλίο!

Βλέπω γύρω μου μαμάδες να θηλάζουν και να φοράνε τα παιδιά τους, να μιλάνε για ενσυναίσθηση και για σωστή διατροφή, για φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική ή τοκετούς στο σπίτι και χαμογελώ. Χαμογελώ, γιατί όλα αυτά όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί δεν τα έβλεπες γύρω σου. Ήταν χαμένες εικόνες. Με έβλεπαν να φοράω τα παιδιά μου και τους φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο («που το έβαλες εκεί μέσα το παιδί?»). Με έβλεπαν περίεργα όταν θήλαζα και πραγματικά δεν είχα ούτε μια φίλη που να έχει θηλάσει. Δεν είχα δει καμία να θηλάζει! Και χαμογελώ λοιπόν, γιατί υπόσχεσή μου ήταν, μέχρι να έρθει η σειρά της Ναταλίας, όλα αυτά να έχουν αλλάξει. Και άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν και ξέρω πως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό!

Καθώς περνάνε τα χρόνια, αλλάζουμε. Αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα και βαρετά. Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην αρχή αυτού του ταξιδιού της μητρότητας, ευχαριστήσου το. Όταν δε, νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, φρόντισε τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως όλα αυτά που ζεις, θα αλλάξουν. Θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό το ταξίδι, θα πάρεις μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί, μπορεί ακόμα και να χαθείς για λίγο μέσα σε αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τον εαυτό σου, αλλαγμένο και σοφότερο και θα είσαι έτοιμη να κάνεις τα πάντα!

Ευχαριστώ για όλη τη διαδρομή που κάναμε μαζί τότε ή που με εμπιστεύεσαι και με διαβάζεις τώρα ως φρέσκια μαμά ❤

Θέλεις να με βρεις στις νέες μου σελίδες? Πάτησε εδώ για τη σελίδα μου στο FB και εδώ για τη σελίδα μου στο Instagram.

Advertisement

Μένουμε σπίτι! Και τι κάνουμε?

 

 

Βρε τι πάθαμε στα καλά καθούμενα ε? Να κλειστούμε στα σπίτια μας, να πρέπει να συζητάμε, να αντέχουμε ο ένας τον άλλον, να μην τρέχουμε σε εξωσχολικές δραστηριότητες κάθε μέρα, να μην έχουμε μαθήματα και τεστ, να πηγαίνουμε βόλτες στην εξοχή, να μαζεύουμε λουλούδια, να μαλώνουμε και να τα ξαναβρίσκουμε, να βαριόμαστε, να διαβάζουμε βιβλία, να τραγουδάμε, να παίζουμε με τα σκυλιά και τα γατιά μας και πόσα ακόμη!

Ναι, το καταλαβαίνω ότι δεν κάνουμε διακοπές, ότι η οικονομία όλων των χωρών θα πάθουν την πλάκα τους μετά από αυτά τα μέτρα, ότι υπάρχει άγχος για τα δικά μας άτομα και ότι γενικά βρισκόμαστε σε μια περίεργη κατάσταση, αλλά δεν υπάρχουν μόνο αρνητικά σε όλη αυτή την κατάσταση κι εγώ έχω κολλήσει στα θετικά. Είναι ξεκάθαρα χρόνο bonding με τα παιδιά.

Τι να κάνουμε όλες αυτές τις ώρες με τα παιδιά όμως; Ειδικά τα μεγαλύτερα παιδιά που με το παραμικρό πιάνουν το κινητό τους για να ξεβαρεθούν… Ας κάνω μια προσπάθεια να δημιουργήσω μια λίστα. Είστε κι εσείς ευπρόσδεκτοι να προσθέσετε κι άλλες δραστηριότητες στα σχόλια.

Αρχικά, ας θυμόμαστε ότι καλό είναι να έρχονται σε επαφή με τα μαθήματα του σχολείο έστω και λίγο μέσα στην μέρα.

Υπάρχουν και διάφορα site που τωρα είναι και δωρεαν για τον επόμενο μήνα:

https://newschool.gr/ (από Β’ Δημοτικού μέχρι τέλος Λυκείου)

https://brainy.gr/ (από Ε’ Δημοτικού μέχρι τέλος Λυκείου)

και στο Youtube αυτή ειναι μια ωραία προσπάθεια:

https://www.youtube.com/channel/UCRmv431HzS7_rZP9w6yvUJw

Αν ψάξετε βέβαια θα βρείτε σίγουρα πολλά κι εσείς από μόνοι σας.

Εγώ στα παιδιά βάζω να γράψουν κάτι μικρό προσέχοντας ορθογραφία και γράμματα. Τις περισσότερες φορές μπορεί να έχει με κάτι που είδαμε σε ταινία την προηγούμενη μέρα ή κάτι που τους ενδιαφέρει.

Στον Γιώργο έβαλα να κάνει ένα project στο Ρhotoshop έτσι για να το μάθει λιγάκι και ο ίδιος θέλει να μάθει και λιγο video editing (βέβαια ο Γιώργος είναι πλέον 13 χρονών). Να κάνει μια αφίσα για το Μinecraft, οπότε καταλάβατε τι εννοώ. Βέβαια ακόμη τον περιμένω αλλά μόλις μου είπε οτι θέλει την βοήθειά μου, αρά δεν φταίει αυτός (και καλά)!

Για τη Ναταλία, έβγαλα την ραπτομηχανή έξω για να μάθει να την χρησιμοποιεί και έχω βρει ένα δυο εύκολα projects να κάνουμε. Ήδη κάναμε μια μαξιλαροθήκη με την οποία κοιμάται παρέα από την μέρα που την έφτιαξε και τώρα φτιάχνει ένα στρογγυλό παιχνιδάκι για την γάτα μας!

Φτιάχνει και σκουλαρίκια και μόλις βαρεθεί θα της θυμήσω τoν πολυμερικό πυλό της και το felting που έχουμε βάλει στην άκρη για λίγο.

Παίζουμε και επιτραπέζια τον τελευταίο καιρό (πάντα παίζαμε αλλά τώρα βρήκαμε πιο καλά παιχνίδια που αρέσουν και στον έφηβο μας), και κάποια κάνουμε ώρες να τα τελειώσουμε (για μεγαλύτερα παιδιά, δείτε τα παιχνίδια EXIT, που ουσιαστηκά μοιάζουν κάπως με exit rooms, αλλά πολύ πιο έξυπνα και δύσκολα). Ωραία επιτραπέζια και την βαθμολογία τους, μπορείτε να βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο:

https://boardgamegeek.com/

Τα βράδια ή απογεύματα, αφού έχουν κάνει αυτά που «πρέπει» βλέπουμε ένα έργο κλασικό ή έργο που κι εμείς είχαμε αγαπήσει πολύ (χτες είδαμε πχ τον ναυαγο, σήμερα τους είπα να γράψουν κάτι για το κλάμμα που είχε ρίξει ο Τομ Χάνκς όταν έχασε την μπάλα του). Είχαμε δει και τον Βιολιστή στη Στέγη και έχουμε κάνει ολόκληρη λίστα από έργα. Μέσα σ’ αυτούς, το Οι Άθλιοι, το Ωραία μου Κυρία, Ο Κύκλος Των Χαμένων Ποιητών, το A Beautiful Mind. Θα δούμε και κάποιο θέατρο από τη σελίδα του Εθνικού Θεάτρου με το ψηφοποιημένο τους αρχείο:

http://www.nt-archive.gr/theaters.aspx?company=10&fbclid=IwAR3JegcR-YGSySMFNvAYig39jrOEm5C4vuRv5wxi00OI0yvZ5Qn0cQhRSFE

Για μικρότερα παιδιά, πολλές δραστηριότητες θα βρείτε και στο site της Άσπας, αν και δεν είναι φτιαγμένες για τώρα που είμαστε κλεισμένοι, πολλές είναι ότι πρέπει:

https://www.aspaonline.gr/drastiriotites-paidia-anti-tileorasi-othones/?fbclid=IwAR0QrC8dIGZI51R8IXh4k-mRHYURNQphxKY2kWi1NZOyit-jQXEpQg17bpg

Διαβάστε βιβλία, αν θέλετε μπορείτε να ακούσετε επίσης βιβλία:

https://www.openbook.gr/akouse-ena-vivlio/

Πάτε στη θάλασσα. Βρείτε θάλασσες που δεν έχουν κόσμο. Ζωγραφίστε βότσαλα ή απλά πετάξτε τα στη θάλασσα. Χαθείτε σε ένα δασάκι και μαζέψτε υλικά για χειροτεχνίες. Φυτέψτε ντοματιές, πιπεριές, κολοκυθιές, φασολάκια. Παίξτε χαρτιά, «Όνομα, πράμμα, φυτό, κλπ», Ξεκινήστε ημερολόγιο! Γράψτε ένα βιβλίο. Τελειώστε την εργασία που έχετε στη σχολή σας (για μένα το λέω αυτό!)… Πόσα και πόσα έχουμε να κάνουμε!

Δείτε αυτή την περίεργη φάση που ζούμε περισσότερο θετικά, όσα προβλήματα μπορεί να έχει δημιουργήσει. Ευκαιρία για να πέσουν λιγάκι οι καθημερινοί ρυθμοί και να κάνουμε πράγματα τα οποία λέμε συνέχεια ότι δεν προλαβαίνουμε! Δωράκι δεν είναι κι αυτό?

Εσείς τι άλλες ιδέες έχετε; Τι άλλα έχετε κάνει αυτές τις μέρες; Για πείτε!

Πήρα κι εγώ το χρυσο!!!

 

Χτές ο γιός μου είχε τους πρώτους του αγώνες στην τοξοβολία. Στο δικό του γκρουπάκι ήταν 4 παιδιά (αυτά που ξεκίνησαν από Οκτώβρη βασικά), αλλά εννοείται πως για τα ίδια ήταν πολύ σημαντικός αγώνας! ‘Επαιξαν πολύ καλά όλα και αν και στην αρχή από το άγχος του προφανώς, ο γιος μου δεν πετύχαινε τις καλύτερές του βολές, κάποια στιγμή βρήκε τρόπο να παίρνει βαθιές ανάσες με κλειστά τα μάτια, να βγάζει από το μυαλό του τους υπόλοιπους θορύβους και να μένει μόνος του με τον στόχο, οπότε και άρχισε να ρίχνει πολύ ίσια και να έρθει τελικά πρώτος!

 

Του έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος χαλάρωσης που βρήκε και το πόσο καλό του έκανε. Του εξήγησα πως αυτό μπορεί να το χρησιμοποιεί γενικότερα στη ζωή του σε περιπτώσεις που χρειάζεται να συγκεντρωθεί σε κάτι συγκεκριμένο ή να του φύγει το άγχος. Ήταν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό του και πολύ περήφανος για το πρώτο του χρυσό μετάλιο και περίμενε πως και πως να το πει σε όλους τους φίλους του που θα έβλεπε αργότερα σε ένα πάρτι! Ήταν ένα μεγάλο boost στην αυτοπεποίθηση του και ήμουν κι εγώ πολύ χαρούμενη για την χαρά του!!!

 

Χτες όμως, πήρα κι εγώ χρυσό μαζί του. Όχι για τις ώρες του πήγαινε και έλα στα εξωσχολικά και διάφορα τέτοια χαζά. Για έναν άλλον πολύ σημαντικό λόγο που είδα να εξελίσσεται χτες και από τα δύο μου παιδιά και που με γέμισε με περηφάνια!!!

 

Πρώτο περισταστικό με την κόρη μου:

Έρχεται χαρούμενη και σχεδόν χοροπηδούσε από τη χαρά της. Προσπαθούσε πολύ για να μην ακούγεται στους γύρω!

– Μαμά! Ο Γιώργος έχει μόνο τρεις πόντους διαφορά με το άλλο παιδί που μόλις έριξε τα τελευταία του βέλη! Ο Γιώργος χρειάζεται μόνο τρεις πόντους για να τον κερδίσει και έχει 3 φορές να ρίξει! Με λίγα λόγια, ήρθε μάλλον πρώτος!!! Το έλεγε και κοκκίνιζαν τα μαγουλάκια της και το χαμόγελο ζωγράφιζε όλη της την φατσούλα!

Εννοείται ότι και μόνο η χαρά της για τον αδερφό της, μου ήταν αρκετή, αλλά υπήρξε και άλλος λόγος περηφάνιας!

– Χαίρεσαι πολύ?

Την ρώτησα.

– Ναιιιι!

Μου είπε όσο πνιχτά μπορούσε σαν να φωνάζει μέσα της!

– Ε, πήγαινε πες του το βρε!

Της είπα για να πάρω την απάντηση που τόσο με συγκίνησε..

– Είναι ο δεύτερος μαζί του, δεν θέλω να το πω μπροστά του για να μην λυπηθεί που ήρθε δεύτερος!

 

Είχε δίκιο! Δεν τον είχα δει εγώ. Τον είδε η κόρη μου (8 χρονών) και το σκέφτηκε. Μπήκε στη θέση του άλλου και τον σκέφτηκε. Ενσυναίσθηση!

 

Και μετά ήρθε και η σειρά του γιού μου. Αφού έριξε κι αυτός τα 3 βέλη του και πήρε καλή βαθμολογία, ήρθε όντως πρώτος αν και δεν είχαν ακόμη δώσει τη βαθμολογία. Πέρασε δίπλα από ένα άλλο αγόρι που τον περνάει 2 χρονια νομίζω και έπαιζε με τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά. Ο γιός μου τον συμπαθεί μιας και είναι από τα μεγαλύτερα παιδιά που του έχουν συμπεριφερθεί όμορφα και του δίνει σημασία στις προπονήσεις.

 

– Πως πάει?

Τον ρώτησε ο γιος μου. Καλή επιτυχία!

– Για την βαθμολογία λες?

Του είπε το άλλο παιδί για να του δώσει θετική απάντηση ο γιος μου…

– Μπαααα, τελευταίος! Εσύ πως τα πήγες?

Τον ρώτησε το παιδί. Και ξέρω πόσο πολύ ήθελε ο γιος μου να του πει ότι ήρθε πρώτος στο γκρουπ του, μιας και μόλις το είχε μάθει, αλλά αντ’ αυτού του απάντησε…

– Δεν ξέρω ακόμα!…

Γιατί δεν γίνεται να πεις σε κάποιον που μόλις σου είπε οτι είναι τελευταίος, πως εσύ είσαι πρώτος! Μπήκε στη θέση του και σκέφτηκε πως θα ένιωθε ο ίδιος και έπραξε ανάλογα! Ενσυναίσθηση!

 

Μεγάλο δώρο για μένα οι δυο αυτές χθεσινές στιγμές των παιδιών μου! Σαν να μου φόρεσε κι εμένα το χρυσό μετάλλιο κάποιος ένιωσα! Μεγάλη και η στιγμή που έβλεπα τον γιο μου να χαμογελάει περήφανα μα και συγκρατημένα, όταν του έδωσαν το πρώτο του χρυσό μετάλλιο, αλλά η συνειδητοποίηση ότι η ενσυναίσθηση με την οποία τα μεγαλώνω τόσα χρόνια, έχει περάσει και στις καρδιές τους και σκέφτονται και λειτουργούν με αυτή με συγκίνησε πολύ πολύ περισσότερο!!!

 

Keep walking λοιπόν! Αξίζει τόσο μα τόσο πολύ!!! ❤

Τι έμαθα από την μητρότητα (μέχρι τώρα)…

 

Το να γίνεις μαμά, είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα και εμπειρίες της ζωής μιας γυναίκας. Δίχως αυτήν (την εμπειρία), πολλές γυναίκες νιώθουν άδειες και επιμένουν μέχρι να την βιώσουν είτε μέσα από το δικό τους σώμα, είτε όχι. Νιώθουν ότι αν δεν αποκτήσουν ένα παιδί, θα χάσουν κάτι πολύ σημαντικό. Είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας, πως μια γυναίκα πρέπει να ζήσει αυτήν την αλλαγή στη ζωή της, όπου από γυναίκα, γίνεται μαμά. Εύχομαι όλες όσες επιθυμούν την μητρότητα, να καταφέρουν να τη ζήσουν, γιατί θα συμφωνήσω μαζί τους και φαντάζομαι και όσες την ζουν τώρα, πως η μητρότητα δηλαδή σε αλλάζει και σε σπρώχνει να δεις τον εαυτό σου κατάματα, να τον μάθεις και τελικά, να τον δεχτείς!

 

Είπα ότι είναι από τα σπουδαιότερα μαθήματα η μητρότητα, αλλά εκτός από σπουδαίο μάθημα, είναι και δύσκολο. Γεννάς και από την μια μέρα στην άλλη, γίνεσαι το άτομο που θα θρέψει και θα μεγαλώσει ένα τόσο δα πλασματάκι. Αυτό που σου άφησαν στην αγκαλιά σου μετά τον τοκετό και που έμεινες να το κοιτάς και να το ακουμπάς απαλά με τα ακροδάχτυλά σου ψυθιρίζοντάς του ευχές! Και τότε συνειδητοποιείς πως αυτό το πλάσμα σε χρειάζεται όσο κανέναν άλλον και αξίζει τον καλύτερό σου εαυτό. Από εκείνη την στιγμή, ξεκινάει το μάθημα!

 

Αρχικά ξεχνάς ότι υπάρχεις πια. Είναι το πρώτο μέρος του «παθήματος» και μαθήματος που όμως όλες οι μαμάδες χρειάζεται να κάνουν αρκεί να μην ξεχάσουν τον εαυτό τους για πολύ. Το μωρό παίρνει όλο μας τον χρόνο και έτσι πρέπει, όσο είναι βρέφος. Χρειάζεται την αγκαλιά της μαμάς του για να νιώσει ασφαλές, χρειάζεται το γάλα της μαμάς του για να τραφεί, χρειάζεται σχεδόν όλο το 24ωρο την αναπνοή της μαμάς του και τον χτύπο της καρδιάς της. Και εκεί, ξεχνάμε την προηγούμενή μας υπόσταση. Είμαστε μόνο μαμάδες. Κουρασμένες, πεινασμένες και πολύ συχνά άπλυτες μαμάδες. Εκείνη την περίοδο μαθαίνουμε ότι μπορούμε να λειτουργήσουμε και με λιγοστό ύπνο και πως αυτό που λέμε «δίχως καφέ το πρωί, δεν μπορώ να κάνω τίποτα» είναι ένα αθώο ψεματάκι. Μαθαίνουμε επίσης πόσο πολύ μπορεί να δοθείς σε ένα ανθρωπάκι ακόμη κι αν είναι το δεύτερο ή τρίτο -κ.ο.κ- σου παιδί!

 

Αμέσως μετά από αυτόν τον πρώτο καιρό, υπάρχει ένα νέο μάθημα που θα σου χαρίσει αυτό το μικράκι. Αν ξεκινήσεις δουλειά σχετικά νωρίς, τότε το μάθημα αυτό έρχεται από μόνο του αυτόματα, ακόμη κι ας μην το ήθελες. Γιατί το να αφήσεις το μωρό και να πας να δουλέψεις, σημαίνει πως επιτρέπεις σε κάποιον άλλον να το φροντίσει και σημαίνει πως πρέπει να εμπιστευτείς έναν θησαυρό σε άλλα χέρια. Μαθαίνεις λοιπόν, να αφήνεις και σε άλλους, κάτι που θεωρείς πως θα έπρεπε να είναι μόνο δική σου δουλειά! Ναι, αν αφήσεις το μωρό σου βρέφος ακόμη, αυτό γίνεται αναγκαστικά, αλλά αν δεν χρειάζεται να πας πίσω στη δουλειά και έχεις (όπως είχα κι εγώ), την πολυτέλεια να μείνεις σπίτι και να παραμείνεις ο βασικός φροντιστής του μωρού σου (μεγάλη τύχη), τότε το μάθημα αυτό θα αργήσεις λιγάκι να το μάθεις και κάποιες φορές, θα αργήσεις τόσο πολύ να το μάθεις που ίσως σου στοιχίσει.

 

Οι μαμάδες που θηλάζουν θα τα βρουν ακόμη πιο σκούρα τα πράγματα, μιας και έχουν μόνο αυτές το βασικό συστατικό του ταΐσματος του μωρού τους και οι υπόλοιποι φοβούνται τι θα συμβεί αν αυτό το μωρό, όσο το κρατάνε, αποφασίσει πως θέλει γάλα! Κι όμως, ακόμη και αυτές οι μαμάδες, έχουν την ανάγκη να πάνε μια βόλτα και να θυμηθούν έστω για 1-2 ώρες πως δεν είναι μόνο μαμάδες. Με λίγη οργάνωση, μπορεί η κάθε μαμά να αφήσει το μωρό της και να πάει λίγο έξω. Και μάλιστα όχι έξω για να κάνει τα ψώνια του σπιτιού ή να πάει σε έναν γιατρό, αλλά έξω για να κάνει κάτι που την ευχαριστεί. Και το μάθημα εδώ, είναι να μάθεις να εμπιστεύεσαι τους άλλους πως θα τα καταφέρουν μια χαρά, πως μπορούν να κάνουν υπέροχη «δουλειά» με το μωρό σου και να αισθανθείς καλά για το γεγονός ότι έφυγες λιγάκι από το σπίτι, δίχως να νιώσεις τύψεις επειδή «παράτησες» το μωρό σου για δική σου και μόνο ευχαρίστηση! Η δική σου και μόνο ευχαρίστηση, είναι πολύ σημαντική και αυτό πρέπει να το ξέρεις κι εσύ, αλλά και οι γύρω σου.

 

Θυμάμαι να ζηλεύω τον άντρα μου που πήγαινε δουλειά! Όχι επειδή ήθελα να ξεκινήσω δουλειά, αλλά επειδή μπορούσε να φύγει λιγάκι από το σπίτι, σε ένα περιβάλλον όπου δεν είναι μπαμπάς μόνο και όπου βρίσκεται με ανθρώπους που μιλάνε την γλώσσα του! Όποτε πήγαινα κάπου, ήμουν με ένα άγχος για να γυρίσω πίσω και αφού γυρνούσα πίσω, αν μου έλεγαν ότι το μωρό με έψαχνε, ένιωθα πολλές τύψεις για το κακό που του είχα κάνει! Είναι λάθος! Δεν λέω να πάμε ταξίδι αφήνοντας το μωρό πίσω. Ούτε να φύγουμε μια ολόκληρη μέρα που το μωρό δεν θα γνωρίζει τι του συμβαίνει. Μιλάω για μια έξοδο. Για έναν καφέ με φίλες ή στο κομμωτήριο ή γυμναστήριο. Κάτι που καλύπτει μια ανάγκη από τον παλιό σου εαυτό που ακόμη υπάρχει. Αυτό, λέγεται αυτοφροντίδα και είναι πολύ σημαντική για τον καθένα μας!

 

Εκτός από τον εαυτό σου πριν να γίνεις μητέρα, αυτόν της γυναίκας, της φίλης και της συζύγου που δεν θα πρέπει να ξεχάσεις τελείως επειδή έγινες μαμά, υπάρχει και ένας άλλος εαυτός που έρχεται στην επιφάνεια μόλις γίνεις μαμά. Και αυτός σε πολλές περιπτώσεις μας δυσκολεύει αρκετά! Είναι ο εαυτός σου όταν ήσουν παιδί! Αυτόν θα τον βρίσκεις μπροστά σου καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού της μητρότητας. Στην αρχή θα είναι πιο εύκολα τα πράγματα και όσο μεγαλώνει το παιδί και αποκτά λόγο, πείσμα κλπ, τόσο θα σου έρχεται μπροστά σου το παιδί που έχεις μέσα σου όλο και πιο συχνά. Όλα όσα σε πόνεσαν σαν παιδί, θα έρθουν στην επιφάνεια. Αν δεν τους επιτρέψεις να βγουν, θα βγουν αργότερα μαζεμένα, αλλά θα βγουν!

 

Όσο το μωρό σου είναι ακόμη μωρό, μέσα από τον τρόπο που μεγάλωσες, θα αποφασίζεις τον τρόπο που θα μεγαλώσεις το παιδί σου. Είτε πολύ διαφορετικά, είτε ίδια. Αυτή η απόφαση θα βγει βάσει συναισθήματος και βάσει (ελπίζω) λίγου διαβάσματος και ενημέρωσης (ότι πχ τα παιδιά δεν πρέπει να τα μαθαίνουμε να κοιμούνται μόνα τους κλαίγοντας, ή ότι δεν τα χτυπάμε ποτέ και για οποιονδήποτε λόγο, κλπ). Πολύ συχνά, τις αποφάσεις αυτές θα τις έχεις πάρει πριν ακόμη γεννήσεις, αλλά πολλές φορές θα έρθουν αυτόματα μόλις κοιτάξεις το μωρό σου στα μάτια. Κάποια θα τα αλλάξεις στην πορεία και θα ζητήσεις συγνώμη από το παιδί για κάποια λανθασμένη τακτική που μπορεί να δοκίμασες κάποια στιγμή.

 

Προσωπικά, ξεπέρασα κατά πάαααρα πολύ το 6μηνο που είχα σχεδιάσει να θηλάσω τα παιδιά μου και που θα πήγαιναν στο δωμάτιό τους ταυτόχρονα με τον αποθηλασμό, μιας και έτσι είχα κάνει εγώ ως μωρό! Δεν άλλαξα όμως ποτέ την υπόσχεση πως όποτε έκλαιγαν, θα τα έπαιρνα αγκαλιά και πως ποτέ και για κανέναν λόγο δεν θα τα χτυπούσα! Ζήτησα συγνώμη από τον γιο μου για τα time outs που του έβαζα για 2 λεπτά όταν ήταν 2 και κάτι, μόλις διάβασα το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας» της Aldort και δεν ξαναμπήκε ποτέ τιμωρία (ούτε η αδερφή του εννοείται), όσο οριακά και να με έφερε κάποιες φορές!

 

Στη γενιά που μεγαλώσαμε, το ξύλο ήταν αποδεκτό, το ίδιο και οι τιμωρίες, οι απειλές, τα ψέμματα στα παιδιά κ.α. Άρα, οι περισσότεροι από μας τα έχουμε βιώσει. Το μικρό παιδί μέσα μας που πληγώθηκε από αυτά, ξυπνάει κάθε φορά που το παιδί μας μας φέρνει στα όρια! Και τα παιδιά μας, κάνουν ακριβώς αυτό. Μας φέρνουν στα όριά μας! Το στόμα μας είναι έτοιμο να ξεστομίσει το «σταμάτα γιατί θα φας ξύλο» ή «θα πας τιμωρία!» ή να του πεις πως το εμβόλιο «δεν πονάει»! Το χέρι είναι έτοιμο να δώσει μια στον ποπό ή να τα τραβήξει απότομα όταν δεν υπακούουν. Το μικρό κοριτσάκι που κρύβεται μέσα μας, πονάει και θέλει να βγάλει το άχτι του, να γίνει για μια φορά ο δυνατός της υπόθεσης και να δείρει, να τιμωρήσει, να απειλήσει και να πει ψέμματα. Εμείς ως ενήλικες όμως πια, ξέρουμε ότι δεν πρέπει! Γίνεται μέσα μας ένας πόλεμος!

 

Και εκεί έρχεται το μεγάλο μάθημα! Σωπαίνουμε, και κάνουμε υπομονή. Ότι φόρα κρύβει το χέρι μας εκείνη τη στιγμή που έχουμε φτάσει στα όριά μας, ότι φωνή πάει να βγει από το λαρύγγι μας, όλα αυτά τα καταπίνουμε! Έτσι κάναμε ίσως και ως μικρά παιδιά, έτσι κάνουμε και τώρα! Προσπαθούμε να αγνοήσουμε τις φωνές του παρελθόντος και σωπαίνουμε! Μα αυτή η σιωπή όσο σωστή και να είναι για το παιδί μας, εμάς μας κάνει κακό και κάποια στιγμή μας πνίγει (ίσως γι αυτό με συγκινεί τόσο η ερμηνεία της Μαριέτας Ριάλδη στο «Σώπα μη μιλάς» του Αζίζ Νεσιν, που αν δεν έχετε ακούσει βάλτε το στο youtube)! Αυτά τα μεγάλα συναισθήματα που προκαλούνται από τις «φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» κατά την Μίλερ, μόνο αν τα κοιτάξουμε κατάματα, κατανοήσουμε τον λόγο της ύπαρξής τους και αφήσουμε τον εαυτό μας να κλάψει θα επουλωθούν. Τα λόγια που μας πλήγωσαν, οι φωνές που μας τρόμαξαν, τα χέρια μας που πόνεσαν μαζί με τον εγωισμό μας, η αδικία της τιμωρίας και πολλά άλλα! Και όλα έρχονται στην επιφάνεια με τον ερχομό της μητρότητας… Είναι το δώρο των παιδιών μας προς εμάς!

 

Δώρο είναι αυτό? Θα μου πείτε? Μα δεν είναι όμορφο να ανοίγεις τις πόρτες των συναισθημάτων σου και να κοιτάζεις κατάματα το μικρό παιδί που έχεις μέσα σου, να το αγκαλιάζεις, να το ακούς, να κλαις μαζί του, να το χαϊδεύεις, να συγχωρείς και ως μαμά πια, να το κανακεύεις, να το φροντίζεις και να καλύπτεις τα κενά του? Μπορεί να ακούγεται σαν να ανοίγουμε το κουτί της Πανδώρας, αλλά δεν είναι. Ναι, αναρωτιέμαι τι άλλο με περιμένει τώρα που σε λίγο θα ξεκινήσει και η εφηβεία, λίγο με πιάνει ένας φόβος, αλλά ξέρω ότι θα μάθω λίγα ακόμη σημαντικά για μένα. Και θα βγω πιο δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση (βοήθειά μας)!

 

Τι έμαθα λοιπόν από τη μητρότητα (μέχρι τώρα)? Πως είναι ένα ταξίδι μεγάλο, γεμάτο συναισθήματα. Και αυτά πρέπει να τα αγκαλιάσεις, να τα δεχτείς και κάποια από αυτά να τα κρατήσεις και κάποια από αυτά να τα αλλάξεις συνειδητοποιώντας από που προέρχονται! Έμαθα πως είναι δύσκολη, αλλά πανέμορφη και μεταμορφωτική (ας μου επιτραπεί η λέξη) και μια πελώρια ευκαιρία να μεγαλώσεις και να ψηλώσεις! Και όπως λέει και η αγαπημένη Μποφίλου, «η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά!» ❤

 

Πως έμαθαν (επιτέλους) να κοιμούνται μόνα τους!

 

Τα παιδιά μου μεγαλώνουν και κάθε τόσο που καταφέρνουν πολλά και διάφορα που δεν είχαν καταφέρει λίγο πριν. Ένα από αυτά που άργησαν λίγο να καταφέρουν, ήταν το κομμάτι του ύπνου, που παρέμενε ένα κομμάτι κάπως άβολο αν και όχι τελείως δυσάρεστο τις περισσότερες φορές…

 

Όπως πολύ πιθανόν να γνωρίζετε, είχαμε ακολουθήσει κοινό ύπνο με τα παιδιά πολλά χρόνια. Από μωρά βρίσκονταν στο κρεβάτι μας (είτε ακριβώς δίπλα από αυτό) και αυτό διευκόλυνε τους βραδινούς θηλασμούς για όσο θήλαζαν. Όταν ήρθε το δεύτερο μωρό της οικογένειας, ο Γιώργος ήταν 3ων και έτσι στο κρεβάτι γίναμε τέσσερις μιας και θα του στοίχιζε πολύ να φύγει σε άλλο δωμάτιο ενώ η αδερφή του θα ήταν μαζί μας. Δεν μας πείραζε κι εμάς αυτή η συν-κοίμηση οπότε το συνεχίσαμε ώσπου τους φτιάξαμε δικό τους δωμάτιο και αποθήλασε και η Ναταλία στα 3 της.

 

Ξεκίνησαν λοιπόν σε δικά τους κρεβάτια και δωμάτιο (κοινό μέχρι στιγμής, αν και το καλοκαίρι απ’ ότι φαίνεται, θα αποκτήσουν δικά τους ξεχωριστά δωμάτια), στα 6 του ο Γιώργος και στα 3 η Ναταλία, αλλά το κοίμισμα παρέμενε μια καθημερινή δική μου «δουλειά». Στην αρχή ξάπλωνα με τη Ναταλία όπου μπορεί να κάναμε και 1 ώρα μέχρι να την πάρει ο ύπνος και τελικά καταλήξαμε στο να κάθομαι σε μια καρέκλα με ένα βιβλίο ή το κινητό μου, χωρίς να μιλάω, περιμένοντας 10-20 λεπτά μέχρι να κοιμηθούν (ο Γιώργος πάντα πολύ γρηγορότερα). Τα λεπτά αυτά μειώθηκαν με τον καιρό κατά πολύ τις περισσότερες μέρες, αλλά και πάλι, αυτό το να πρέπει να διακόψω όποια δουλειά είχα για να πάω να κάτσω να περιμένω να κοιμηθούν, ήταν κάτι που πολλές φορές μου την έσπαγε, αλλά όσες φορές τους έδωσα φιλί και τους είπα πως θα είμαι στο σαλόνι, δεν κατάφερναν να κοιμηθούν και λίγο μετά ερχόντουσαν να με βρουν να μου πουν πως με χρειάζονται τελικά και πως δεν τους παίρνει ο ύπνος…

 

Βρήκαμε λοιπόν ένα κόλπο και γρήγορα λύσαμε αυτό το πρόβλημα. Δεν πιάνει στα πολύ μικρά παιδιά και δεν θα πρέπει άλλωστε να γίνεται αν το παιδί δεν το έχει δεχτεί ή αν κλαίει. Σε μας έπιασε και πλέον έτσι κοιμούνται. Θα σας πω, θα σας πω!!! 😉

 

Λοιπόν, τους εξήγησα πως η καρέκλα μου θα πηγαίνει κάθε 2-3 μέρες όλο και πιο μακριά από το κρεβάτι τους, μέχρι να φτάσει στο σαλόνι! Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο και αστείο, αλλά τα παιδιά συνήθιζαν κάθε φορά δίχως καμία ανασφάλεια, την νέα θέση μου. Ξεκίνησα με την καρέκλα στα πόδια του κρεβατιού της Ναταλίας αντί στο προσκέφαλο. Μετά η καρέκλα πήγε στην πόρτα του δωματίου τους για 3εις μέρες και μετά για άλλες 3εις έξω από την πόρτα. Μετακινήθηκε μετά για άλλες 2 μέρες στον διάδρομο λίγο πιο κάτω, άλλες 2 μέρες στην αρχή του διαδρόμου αμέσως μετά το σαλόνι, και τέλος μετά το φιλί το βραδινό, καθόμουν στον καναπέ του σαλονιού και λίγα λεπτάκια μετά, τα παιδιά ήταν κοιμισμένα στα κρεβάτια τους!

 

Η Ναταλία ενθουσιασμένη με το νέο μας κολπάκι, έβλεπε ότι δεν είχε ανασφάλεια και η ίδια μετακινούσε την καρέκλα όλο και πιο μακριά και ήταν πολύ χαρούμενη που τα κατάφερνε μια χαρά μόνη της!

 

Έτσι λοιπόν, έχει πλέον αρκετό καιρό που το μόνο που κάνουμε για να κοιμηθούν τα παιδιά μας, είναι αγκαλιά και γλυκό φιλί. Μετά πάω και συνεχίζω τις βραδινές μου δουλίτσες ή χαλαρώνω στον καναπέ! Μπορεί να σας φαίνεται ότι αργήσαμε πολύ να τα καταφέρουμε. Μπορεί να τα είχαμε καταφέρει και πολύ νωρίτερα αν το είχα σκεφτεί νωρίτερα, αλλά μπορεί να μην ήταν έτοιμα τα παιδιά (βασικά η Ναταλία) πιο πριν. Ποιος ξέρει? Όπως και να ‘χει, η αλήθεια είναι πως όλη η πορεία μας στο θέμα του ύπνου, ήταν δίχως κλάματα, δίχως πίεση και γεμάτη τρυφερές αναμνήσεις!

 

Άλλη μια φορά που καταλαβαίνω ξεκάθαρα, πως όταν κάτι γίνεται στην ώρα του, γίνεται με μεγάλη ευκολία και πολύ γρηγορότερα από το αν το πιέζαμε. Το κάθε παιδί με τον χρόνο του και όλα γίνονται!

 

Αν έχετε κι εσείς το ίδιο «θέμα» ύπνου μπορείτε να το συζητήσετε με το παιδί και να το δοκιμάσετε. Πολύ πιθανόν να πιάσει και σε σας! 😉

Η δημοκρατία του θηλασμού και του μη θηλασμού!

Κυκλοφορεί στο Facebook ένα άρθρο που έχει γίνει viral στο εξωτερικό, για μια μαμά που έψησε brownies για το σχολείο του παιδιού της αλλά ξέμεινε από γάλα. Δεν είχε λέει χρόνο, και αντί για αγελαδινό γάλα που έλεγε η συνταγή, αποφάσισε να ψήσει τα brownies με το δικό της γάλα. Οι μαμάδες και λοιποί του σχολείου το έμαθαν και έγινε θέμα, με πολλές μαμάδες να θυμώνουν και άλλοι απλά να την κοροϊδεύουν και να το παίρνουν στην πλάκα! Η ίδια μαμά, δίχως να μπορεί να καταλάβει γιατί έγινε χαμός, πόσταρε το εξής.

Συζητήθηκε πλέον και στις Ελληνικές ομάδες που υποστηρίζουν τον θηλασμό και υπήρχαν γνώμες πολύ διαφορετικές.

 

Κάποιες υποστηρίζουν πως το μητρικό γάλα είναι το καλύτερο για τον άνθρωπο (για τον οποίο και είναι φτιαγμένο) και μέχρι εκεί με βρίσκουν σύμφωνη κι εμένα, και είναι άλλωστε και ο λόγος που ξεκίνησα αυτό το μπλόγκ, και εννοείται ο λόγος που θήλασα 2 χρόνια και βάλε το ένα παιδί και 3 χρόνια και βάλε το δεύτερο. Ο λόγος που βοηθώ μαμάδες να θηλάσουν, κλπ κλπ. Το θέμα όμως δεν μένει εκεί. Υπάρχουν και αυτοί που θεωρούν πως δεν έγινε και κάτι, πως «σιγά, τα παιδιά πήραν και θρεπτικά στοιχεί», και πως «έχουμε κάνει το νορμάλ να μοιάζει σιχαμερό, ενώ το αγελαδινό γάλα και κατσικίσιο, που δεν έχουμε ιδέα την προέλευσή του, είναι το καλό και το φυσιολογικό».

 

Και πάλι, μέχρι ένα σημείο θα συμφωνήσω. Το ανθρώπινο γάλα, είναι για τους ανθρώπους, το αγελαδινό για τα μοσχαράκια, το κατσικίσιο για τα κατσικάκια και πάει λέγοντας. Παρ όλα αυτά, έχουμε συνηθίσει να πίνουμε αγελαδινό γάλα, το βρίσκουμε στα super market, επιλέγουμε να το αγοράσουμε, αν δεν θέλουμε να πίνουμε τέτοιο γάλα επιλέγουμε κάποιο άλλο γάλα, ή δεν πίνουμε καθόλου γάλα. Επιλέγουμε και πράττουμε και ευτυχώς έχουμε δημοκρατία για να το κάνουμε.

 

Με την ίδια ελευθερία οι μαμάδες που θελουν να θηλάσουν τα παιδιά τους, τα θηλάζουν μέχρι όποια ηλικία το ζητάει το μωρό και όσο οι ίδιες μαμάδες επιλέξουν, κάνουν αγώνες (βλέπε Ταυτόχρονος Δημόσιος Θηλασμός), ώστε να μην υπάρχει μέρος που μια μαμά να ΜΗΝ μπορεί να θηλάσει το μωρό της. Άλλες, επιλέγουν να δώσουν γάλα σε σκόνη. Άλλες επιλέγουν η πρώτη τροφή του μωρού τους να είναι ρυζάλευρο, άλλες φρούτα ή λαχανικά ή ζωμούς, κλπ κλπ. Όλοι έχουμε την άποψη μας, και κάποιες λένε την άποψη τους με αγένεια, άλλες με ευγένεια, άλλες γράφουν (όπως πχ εγώ στο μπλογκ μου) και άλλες κάνουν τη δουλειά τους και όλα μια χαρά.

 

Σήμερα όμως, συνειδητοποίησα πως μπορεί και να καταπατείται η δημοκρατία του να μην θες να πιεις γάλα ανθρώπου, πόσο μάλλον άλλου ανθρώπου, πόσο μάλλον εν αγνοία σου! Ωραία. Δεν θα πέσουμε να φάμε την μαμά που έφτιαξε brownies με γάλα της, αλλά δεν θα πέσουμε να φάμε και αυτούς που τα πήραν μαζί της γιατί έφαγαν αυτοί και τα παιδιά τους brownies από το γάλα μιας μαμάς που ούτε καν τους το είπε! Είχαν το δικαίωμα να μην θέλουν ανθρώπινο γάλα από μια μαμά συμμαθητή του παιδιού τους. Πως να το κάνουμε; Υπάρχει και αυτό το δικαίωμα. Για τον ίδιο λόγο που όσες θηλάσαμε, δεν βάλαμε στον φραπέ των φίλων μας δικό μας γάλα επειδή μας τέλειωσε το αγελαδινό, για τον ίδιο λόγο που αν δεν έχεις προ-συνεννοηθεί και κρατάς για λίγο το μωρό της φίλης/αδερφής/ξαδέρφης, θα την πάρεις τηλέφωνο να την ρωτήσεις αν είναι ΟΚ να θηλάσεις το μωρό της που κλαίει, μέχρι να έρθει η ίδια να το παραλάβει και για τον ίδιο λόγο που θα θύμωνες αν έδινε η δική σου φίλη, γάλα σε σκόνη στο παιδί σου ενώ το θηλάζεις. Σεβασμός στις επιλογές του άλλου το λένε!

 

Ο γιος μου θήλασε. Όταν γέννησα την κόρη μου και την θήλαζα, κάποια στιγμή ήταν λίγο αρρωστούλης. Τον ρώτησα αν θα ήθελε να του βάλω μέσα στο γάλα του λίγο από το δικό μου που θα τον βοηθούσε να γίνει καλά. Αρνήθηκε. Του φαινόταν περίεργο. Το δέχτηκα και ΔΕΝ του έβαλα κρυφά (ενώ θα μπορούσα). Ήταν 3μισι χρονών, αλλά σεβάστηκα την επιλογή του.

 

Στο συγκεκριμένο περιστατικό έλειπε ο σεβασμός και η ενσυναίσθηση. Όχι μόνο της μαμάς αυτής, αλλά και όλων όσων θεώρησαν πως «έλα μωρέ υπερβολές! Το καλύτερο γάλα τους έδωσε και ξίνισαν κιόλας!».

 

Όσες ψαχνόμαστε με τον θηλασμό, και τον φυσιολογικό ή φυσικό τοκετό εδώ και χρόνια, ξέρουμε πως έχουμε παλέψει πολύ για την μετάδοσή τους, για τα δικαιώματα της μητέρας και του βρέφους σε αυτά. Παλέψαμε με την «δικτατορία» του γάλατος σε σκόνη, του μητρικού θηλασμού στα κρυφά και στις τουαλέτες, τις αναίτιες καισαρικές και πολλά άλλα. Καταφέραμε να ακουστούμε και έχουν πλέον αρχίσει οι νέες μαμάδες να ψάχνουν, να αναρωτιούνται, να ζητάνε και να επιμένουν για τις επιλογές τους. Σας παρακαλώ λοιπόν… Μην πάμε τώρα εμείς στην απέναντι όχθη! Μην γίνουμε αυτό που απεχθανόμαστε! Ζητάμε δημοκρατία στον θηλασμό, ας μην ξεχνάμε πως υπάρχει και δημοκρατία στον ΜΗ θηλασμό και ακόμη περισσότερο στον θηλασμό με το ζόρι ή στην πόση μητρικού γάλακτος με το ζόρι! Just saying 😉

Μαμά!

Υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μπορούσες να κάνεις διαφορετικά αν ξαναζούσες τη ζωή σου. Ένα από αυτά που δεν θα άλλαζες όμως ποτέ, είναι το να γίνεις μαμά.

Υπάρχουν πολλοί τίτλοι που αποκτάς στη ζωή σου, αλλά ένας που θα πονούσε περισσότερο από οποιονδήποτε αν τον έχανες, θα ήταν αυτός της μαμάς.

Υπάρχουν πολλές λέξεις που περιμένεις πως και πως να πει το μωρό σου, αλλά αυτή που σε κάνει (στην αρχή τουλάχιστον), να λιώνεις σαν παγάκι το καλοκαίρι, είναι η λέξη μαμά.

Υπάρχουν πολλά που μπορούν να σου συμβούν στη ζωή σου και να την αλλάξουν τελείως, αλλά από όλα αυτά, η μεγαλύτερη ευχάριστη αλλαγή, είναι αναμφισβήτητα το να γίνεις μαμά.

 

Τόσα και τόσα συμπεριλαμβάνονται μέσα σ’ αυτή τη λέξη. Μια μικρή λεξούλα από δύο ίδιες συλλαβές που σημαίνει τόσα πολλά. Μέσα της κρύβονται συγκινήσεις, αγάπη, κούραση, χαρά, αγωνίες, ελπίδα, κλάματα, περηφάνιες, θυμοί, αποδοχή, θυσίες, γέλια, αγκαλιές, χωρισμοί, αναγέννηση, χάδια, φωνές, τρυφερότητα, παθήματα, μαθήματα, τσιρότα, μαγικά φιλάκια, δυσκολίες, επιτεύξεις, λάθη, ευχαριστίες, συγνώμες, όρια, ξυπνήματα, ξενύχτια, αντοχές, παιδιά, μη αντοχές, αρρώστιες, υπομονή, και πολλά ακόμη πολλές φορές μάλιστα και κάποια ταυτόχρονα, συνήθως μπλεγμένα με την αγάπη….

Όλα αυτά και όσα δεν σκέφτηκα να γράψω, είναι αυτά που γιορτάζουμε στην γιορτή της μητέρας! Είναι αυτά που αποζητούν να ζήσουν όσες το παλεύουν και δεν τα έχουν καταφέρει ακόμη (και τους το εύχομαι). Είναι αυτά που κάποιες γυναίκες έχουν χάσει, και ο μεγαλύτερος φόβος κάθε μητέρας μήπως βρεθούν σ’ αυτή την πικρή θέση. Είναι αυτά που κάθε μια από μας πρέπει να θυμάται και να νιώθει τυχερή που τα έχει (ακόμα και τα άσχημα). Είναι αυτά που ευχόμαστε στις κόρες μας, Είναι αυτά που αγαπάμε στην μαμά μας.

 

Δεν ήξερα ότι η μητρότητα θα με άλλαζε τόσο κι όμως το έκανε. Είναι δυνατόν να σου συμβαίνουν τόσα όσα γράφω και να μην αλλάξεις?

Κυριακή! Γιορτή της μητέρας! Χρόνια πολλά μαμά μου! Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες. Χρόνια πολλά και σε μένα!

Υ.Γ. Υπάρχουν πολλά πολλά παιδιά στον κόσμο. Τα δικά μου όμως είναι αυτά που αγαπώ πιο πολύ κι από τη ζωή μου, γιατί αυτά τα δύο με έκαναν μαμά και γιατί μόνο γι αυτά είμαι …η μαμά. ❤

STOP στις αναίτιες καισαρικές!!!

 

Καισαρική. Μία επέμβαση που όταν χρειαστεί, υπάρχει για να σώσει ζωές. Της μητέρας αλλά και του βρέφους που αυτή κυοφορεί. Είναι μεγάλη χαρά να υπάρχει αυτή η ιατρική παρέμβαση ώστε να αποτρέπει το χειρότερο. Τι συμβαίνει όμως, όταν αυτή την πρακτική, την χρησιμοποιούν οι γιατροί με την παραμικρή αφορμή? Και τι συμβαίνει όταν γίνεται επειδή βολεύει? Δικαιολογείται να μπαίνει σε ένα χειρουργείο μια γυναίκα, αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος?

 

Όταν σώζει ζωές, δεν σκεφτόμαστε τα αρνητικά που μια τέτοια εγχείρηση μπορεί να φέρει στην γυναίκα αλλά και στο βρέφος. Είναι πάντα καλύτερα από το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Όταν όμως μια καισαρική είναι αναίτια, τότε πολύ καλά θα κάνουμε να τα κοιτάξουμε όλα. Τότε το να συγκρίνουμε με έναν φυσιολογικό τοκετό είναι κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να κάνουμε και εννοείται πως η ζυγαριά πάντα βαραίνει προς τον φυσιολογικό τοκετό με τα αμέτρητα καλά τα οποία προσφέρει. Όχι μόνο κατά την διάρκεια του τοκετού, αλλά εφόρου ζωής!

 

Ναι, μάνα είσαι κι εσύ που γέννησες με καισαρική (όπως άλλωστε κι εγώ) και δεν συζητάμε αυτό αυτή τη στιγμή. Όμως, αν ανοίξεις την καρδιά σου και κοιτάξεις καλά μέσα, μπορείς να δεις πότε ο γιατρός βρήκε μια απλή δικαιολογία, πότε απλά ήθελε να προλάβει πολλούς μαζεμένους τοκετούς, πότε ήθελε να τελειώνει με τον τοκετό σου εύκολα και γρήγορα και πότε η καισαρική ήταν αυτό που έπρεπε πραγματικά να γίνει. Όλες ξέρουμε αν ήταν δικαιολογία ή σημαντικός λόγος, αυτό που έσπρωξε τον γιατρό να κάνει καισαρική. Και αφού το γνωρίζουμε, γιατί μένουμε σιωπηλές?

 

Γιατί είναι ελεύθεροι οι γιατροί να κάνουν τόσες καισαρικές? Υπάρχει μια απάντηση σ’ αυτό, και εκεί είναι που θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος! ΔΕΝ υπάρχει έλεγχος!!!  Παντού, σε κάθε νοσοκομείο, υπάρχει φάκελος ασθενή όπου καταγράφονται τα πάντα. Ένας φάκελος που μπορείς να πάρεις αν θέλεις. Όχι όμως στα μαιευτήρια. Εκεί δεν υπάρχει κανένας μα κανένας έλεγχος. Ο γιατρός μπορεί να σε βάλει για πρόκληση στις 38 εβδομάδες, δίχως να πρέπει να εξηγήσει σε κάποιον, τον λόγο που το κάνει. Η πρόκληση δεν προκαλεί μόνο τον τοκετό, αλλά σε περίπου 70% των περιπτώσεων, προκαλεί και καισαρικές γιατί ο τοκετός δεν προχωρά τελικά φυσιολογικά! Ο γιατρός επίσης, βρίσκει διάφορες δικαιολογίες για να σου αποδείξει τους κίνδυνος που υπάρχουν αν κάνεις φυσιολογικό τοκετό (τους κινδύνους της καισαρικής τομής και τα αρνητικά που έρχονται μαζί τα επόμενα χρόνια όπως αλλεργίες, άσθμα, μη θηλασμός, κλπ., ούτε λόγος). Δικαιολογίες για γέλια και κλάματα μαζί, που βέβαια εφόσον δεν γράφονται πουθενά, κανείς δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει γι αυτές.

 

Έχουν λοιπόν φτάσει οι καισαρικές σε επίπεδα πολύ ψηλά. Πάνω από τις μισές γυναίκες της Ελλάδας, ξαφνικά «αδυνατούν» να γεννήσουν φυσιολογικά και γεννάνε με καισαρική, ενώ ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.), δικαιολογεί μόνο ένα 15%! Τεράστια διαφορά!!!

 

Και έτσι ερχόμαστε στο δια ταύτα! Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς ως γυναίκες για να το αποτρέψουμε αυτό? Καταρχάς, όσο κι αν πονάει, να δούμε την αλήθεια κατάματα και να διαβάσουμε, να μάθουμε και να καταλάβουμε το θέμα των καισαρικών. Κατά δεύτερο να γίνουμε μια ομάδα, γιατί όταν πολλοί μαζί ζητάνε κάτι, τότε μπορεί να ακουστούν. Κάνουμε μια προσπάθεια λοιπόν, ώστε τώρα που το κράτος έχει ζητηθεί να δείξει μέχρι τον Μάρτη, ότι κάνει κάτι γι αυτό το ζήτημα, να ταρακουνηθεί και να αρχίσει να κινείται προς τον σωστό δρόμο.

 

Αρχικά, ας γεμίσουμε το Facebook με προφίλ με το σηματάκι που δείχνει την δυσαρέσκειά μας στην σημερινή κατάσταση. Αυτό μπορείτε να το κάνετε πατώντας στο παρακάτω λινκ.

https://twibbon.com/support/stop-unjustified-c-sections

 

 

Το επόμενο βήμα, είναι να υπογράψουμε στο Avaaz ώστε να δείξουμε έμπρακτα την στήριξή μας στον σκοπό αυτό! Και εδώ να πω, ότι δεν χρειάζεται να έχεις κάνει καισαρική για να το κάνεις αυτό. Μπορεί απλά να θέλεις να στηρίξεις αυτή την προσπάθεια, για μένα αλλά και για όλες τις γυναίκες που για να γεννήσουν, πέρασαν από το χειρουργείο, δίχως να υπάρχει σαφής και αποδεδειγμένος λόγος. Που τις κοίμισαν σε πολλές περιπτώσεις (όπως την δική μου) και δεν είδαν αυτές πρώτα το μωρό τους, αλλά πάνω απ όλα,  που τους αφαίρεσαν αυτήν την ανάμνηση, αυτή την ενδυναμωτική στιγμή της γυναίκας, που γεννά το μωρό της!

 

Δεν ζητάμε κάτι τραγικό! Ζητάμε να υπάρχει έλεγχος. Να καταγράφονται τα πάντα και να αρχίσει να φαίνεται επίσημα η κατάσταση που υπάρχει στην Ελλάδα! Λογικό, κι όμως τόσα χρόνια είναι ξέφραγκο αμπέλι! Μπορείτε να υπογράψετε στο παρακάτω σύνδεσμο!

 

https://secure.avaaz.org/el/petition/YPOYRGO_YGEIAS_k_XANThO_Stamatiste_tis_ahreiastes_kaisarikes_tomes/

 

Παρακάτω σας παραθέτω το κείμενο που θα διαβάσετε στο Avaaz και το οποίο θα συνυπογράψετε. Πάμε όλοι μαζί να κάνουμε βήμα βήμα την αλλαγή! 🙂

Γιατί είναι σημαντικό;

Πριν 4 χρόνια, το Μάρτιο 2013, συνεδρίασε η επιτροπή του ΟΗΕ για την εξάλειψη των διακρίσεων κατά των γυναικών (CEDAW) και κατέγραψε παρατηρήσεις για την κατάσταση των δικαιωμάτων της γυναίκας στην Ελλάδα. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει το πλήρες κείμενο στη διεύθυνση: http%3A%2%2Fwww2.ohchr.org%2Fenglish%2Fbodies%2Fcedaw%2Fdocs%2Fco%2FCEDAW.C.GRC.CO.7.doc&usg=AFQjCNGeodpbNykS5s347v37sc6hSEfpPQ&sig2=G9fj‐CQdWHYFDXan9ZdYIA
Ανάμεσα σε άλλα, έκανε σημαντικές παρατηρήσεις για τα ψηλά ποσοστά των μη ενδεδειγμένων ιατρικά καισαρικών που πραγματοποιούνται στη χώρα μας.

Η συγκεκριμένη σύσταση της επιτροπής (παράγραφος 31.b) λέει:
«Να μειώσει (η Ελλάδα) το ποσοστό των καισαρικών που πραγματοποιούνται χωρίς ιατρική ένδειξη, με εκπαίδευση ή επανεκπαίδευση του ιατρικού/νοσηλευτικού προσωπικού στον φυσιολογικό τοκετό και με εισαγωγή αυστηρού ελέγχου των ιατρικών ενδείξεων των καισαρικών τομών, προκειμένου να συμμορφωθεί με τα ποσοστά που αναγνωρίζει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας».

Να σημειωθεί ότι η διαπίστωση αυτή, που δεν αμφισβητήθηκε από την ελληνική αντιπροσωπεία, στηρίχτηκε μόνο σε μακροσκοπική παρατήρηση και όχι σε συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία, καθώς η χώρα μας δεν μπαίνει καν στον κόπο να κρατά επίσημα στατιστικά στοιχεία για τους τοκετούς!

Η αντιπροσωπεία της Ελλάδας προσπάθησε (χωρίς να πείσει) να δικαιολογήσει τα ψηλά ποσοστά των καισαρικών στη χώρα, με επιστημονικοφανή επιχειρήματα, όπως ότι οφείλονται στην αύξηση του μέσου όρου ηλικίας των εγκύων και στον μη υγιεινό τρόπο ζωής.

Στο τέλος αυτής της Έκθεσης, ορίζεται πως η Ελλάδα θα πρέπει να συντάξει την 8η τακτική της Έκθεση τον Μάρτη 2017, στην οποία να κάνει απολογισμό των βημάτων που έκανε στους τομείς που έθιξε η CEDAW.

Με άλλα λόγια, τον άλλο μήνα η χώρα μας θα πρέπει να εξηγήσει στον ΟΗΕ γιατί δεν άλλαξε η κατάσταση, γιατί δεν πάρθηκε κανένα μέτρο για τον περιορισμό των χωρίς ιατρική ένδειξη καισαρικών.

Δεν είναι όμως αργά!

Καλούμε την κυβέρνηση να θεσμοθετήσει έστω και τώρα τα ακόλουθα:

1. Να συμπληρώνεται υποχρεωτικά πρακτικό τοκετού για όλους τους τοκετούς που πραγματοποιούνται στη χώρα από τον γιατρό, τη μαία ή όποιο άλλο πρόσωπο πραγματοποίησε τον τοκετό. Το πρακτικό αυτό να περιλαμβάνει βδομάδα κύησης που πραγματοποιήθηκε ο τοκετός, προβολή εμβρύου, τυχόν ανωμαλίες στη θέση ή προβολή του εμβρύου ή άλλους παράγοντες επιπλοκής του τοκετού, μέθοδο τοκετού, φάρμακα που χορηγήθηκαν, διάρκεια τοκετού, τυχόν επιπλοκές, αντιμετώπισή τους.

2. Το πρακτικό αυτό να υπογράφεται από τη μητέρα ως επιβεβαίωση των στοιχείων, αλλιώς να μη θεωρείται έγκυρο.

3. Το πρακτικό αυτό να χορηγείται στη μητέρα ή τον πατέρα κατά την έξοδο από το μαιευτήριο, χωρίς να χρειάζεται αίτηση, μαζί με πλήρη ιατρικό φάκελο στον οποίο να περιγράφονται όλες οι εξετάσεις και λοιπές ιατρικές πράξεις που έγιναν στη μητέρα και το παιδί και τα φάρμακα που χορηγήθηκαν.

4. Τα μαιευτήρια και νοσοκομειακές κλινικές να τηρούν όλους τους φακέλους τοκετών και να αποστέλλουν πλήρες αντίγραφο τους μαζί με στατιστικά στοιχεία που αφορούν τη διάρκεια παραμονής μητέρας‐παιδιού στο μαιευτήριο, τη χορήγηση φαρμάκων και υποκαταστάτων μητρικού γάλακτος και τις εξετάσεις και λοιπές ιατρικές πράξεις που έγιναν, σε ειδική στατιστική υπηρεσία που πρέπει να δημιουργηθεί από την κυβέρνηση, η οποία και να επεξεργάζεται τα στοιχεία.

5. Βάσει αυτών των στοιχείων να αξιολογείται από το υπουργείο υγείας η πορεία μείωσης του ποσοστού καισαρικών σε εθνικό επίπεδο, σε επίπεδο πόλης και σε επίπεδο μαιευτηρίου / νοσοκομείου. Όπως υποδεικνύει και το έγγραφο της CEDAW, σε περίπτωση που κάποιες περιοχές ή κλινικές εμφανίζουν αυξημένα ποσοστά μη ιατρικά ενδεδειγμένων καισαρικών ή άλλων ιατρικών πράξεων να αποφασίζεται η παρακολούθηση, εκπαίδευση ή επανεκπαίδευση του προσωπικού έως και (σε ακραίες περιπτώσεις) αναστολή λειτουργίας της κλινικής.

6. Η κυβέρνηση να δημοσιοποιεί σε τακτά χρονικά διαστήματα (το αργότερο όμως ανά εξάμηνο) σε ειδική ιστοσελίδα που θα πρέπει να δημιουργήσει για το σκοπό αυτό τα στατιστικά στοιχεία σε εθνικό επίπεδο και κατά γεωγραφική περιοχή για όλες τις πιο πάνω παραμέτρους.

7. Να αναζητηθούν οι ευθύνες για την εκχώρηση προσωπικών δεδομένων εγκύων και νεογνών από ιδιωτικά μαιευτήρια προς ιδιωτικές εταιρίες για εμπορικούς σκοπούς. Έχει διαπιστωθεί ότι ακόμα και μετά από μια προγεννητική εξέταση οι γονείς λαμβάνουν επί έτη διαφημιστικά δείγματα πανών και υποκαταστάτων μητρικού γάλακτος στο σπίτι, ανεξαρτήτως της εξέλιξης της εγκυμοσύνης.

8. Η κυβέρνηση να δημιουργήσει τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών για παραβιάσεις των δικαιωμάτων μητέρας και παιδιού στον τοκετό.

9. Η κυβέρνηση να εκδώσει άμεσα σχετική εγκύκλιο προς τις μαιευτικές κλινικές για ενημέρωση των πιο πάνω.

Ευχές και σκέψεις!!!

 

Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πρώτη φορά που τα παιδιά πήγαν μόνα τους για κάλαντα (στη γειτονιά). Μεγαλώνουν! Γύρισαν μετά από λίγο με ένα καλό κομπόδεμα. Σκέφτηκα να πάω κι εγώ 😆

Πάει λοιπόν και το 2016. Είχε τα ωραία του, είχε τα άσχημά του, είχε τα δύσκολα, τα γελαστά, όπως κάθε χρόνος που περνάει. Έτσι θα ξεκινήσει και ο νέος χρόνος. Με γέλια, με δώρα, με χαμόγελα και τραγούδια, πολύ ωραίο φαϊ και οικογένεια μαζεμένη. Θα ευχηθούμε όλοι μας να συνεχίσει όμορφο το νέο έτος και τελικά θα έρθει η επόμενη μέρα και σιγά σιγά η ρουτίνα.

Γράφω σ’ αυτό εδώ το blog από το 2008. Όταν το ξεκίνησα ήταν το πρώτο ή το δεύτερο μαμαδοblog στην Ελλάδα. Ξεκίνησα να γράφω για θηλασμούς, τοκετούς, διατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών. Μίλησα από τις πρώτες για το attachment parenting και προσπάθησα να μεγαλώσω τα παιδιά μου με αυτές τις αρχές από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν. Μέσα από το blog και αργότερα μέσα από τις μαμαδο-ομάδες του facebook, γνωρίστηκα και με άλλες μαμάδες που μεγάλωναν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο. Μαθαίναμε η μία από την άλλη, συγκρίναμε τον εαυτό μας η μία με την άλλη (πρώτο λάθος) και κάποιες φορές και τα παιδιά μας επίσης (μέγιστο λάθος). Και όλο και προσπαθούσαμε να τα πάμε καλύτερα!

Και τα παιδιά μας μεγάλωναν και μεγαλώνουν. Και η κάθε πρωτοχρονιά μας μεγάλωνε και μας μεγαλώνει. Και συνεχίζουμε όλες οι μαμάδες να βρίσκουμε η μια την άλλη στο facebook και σε άλλες ομάδες. Οι ίδιες πια γνωριζόμαστε καλά, στον τομέα της μητρότητας. Έχουμε ανοίξει και τις καρδιές μας σε πολλές περιπτώσεις, εμείς που ακολουθήσαμε τις αρχές αυτές του attachment parenting και αργότερα της ενσυναίσθησης στα παιδιά μας. Και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, άρχισαν άλλες ερωτήσεις στις πιο «κλειστές» παρέες για μαμάδες. «Με τα νεύρα, τι κάνουμε ρε κορίτσια?», «Πολλά νεύρα και φωνές! Γιατί έτσι? Τι να κάνω?», κλπ… Όχι νεύρα των παιδιών. Δικά μας νεύρα. Από το πουθενά. Νεύρα…

Στις αρχές/κανόνες αυτού του μεγαλώματος υπάρχει ένας κανόνας που συνήθως δεν προσέχουμε και πολύ, υποψιάζομαι… Αυτός του να κρατάς ισορροπίες στον γάμο και στον εαυτό σου. Και ΟΚ, οι περισσότερες είμαστε προσεκτικές όσων αφορά τον γάμο, αλλά που χρόνος και που όρεξη για να ισορροπήσουμε μέσα σε όλα αυτά και τον εαυτό μας? Και εκεί έρχεται αυτό το κλισέ που παρερμηνεύεται τόσο πολύ: «Όταν η μαμά είναι καλά, τότε είναι και το παιδί!». Αυτό το κλισέ που στις ομάδες τις μαμαδίστικες παίζει τόσο μα τόσο πολύ, αλλά συνήθως παρερμηνεύεται, γιατί αυτό νομίζουμε πως σημαίνει ότι η μαμά θα είναι καλά αν αμελεί ή/και παραμελεί τα παιδιά της. Και πως γίνεται να είναι καλά η μαμά αν το μωρό κλαίει, την θέλει, αλλά αυτή έχει πάει για καφέ με φίλες? Πόσο μάλλον όταν το παρατραβά και το αφήνει να κλαίει για να κοιμηθεί γιατί αλλιώς είναι κουρασμένη το πρωί, κλπ, κλπ.

Δεν δεχόμαστε να συμβεί ποτέ κάτι τόσο εγωιστικό εκ μέρους μας με τη δικαιολογία του να είναι καλά η μαμά. Και έτσι ξεχνάμε τον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε σωστά μιας και το παιδί μόνο αυτό αξίζει, ξεχνάμε την προσωπικότητα μας. Ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ΜΟΝΟ μαμάδες και πως έχουμε όντως και άλλες ανάγκες. Μετά από θηλασμούς, babywearing, co sleeping, να είμαστε εκεί κάθε που θα κλάψει το παιδί, να του δείξουμε ότι είμαστε εκεί για να καλύψουμε τις ανάγκες του (βιολογικές και ψυχικές), πότε να πάμε για κεραμική, για καφέ, για ψώνια, για να φτιάξουμε το μαλλί? Και ποιός θα κρατήσει τα παιδιά? Αφού εμάς θέλουν βασικά πιο πολύ. Εμείς τους λέμε τα σωστά πράγματα μόλις κλάψουν. Μόλις ξυπνήσουν αν δεν δουν εμάς, στραβώνουν και μετά βγάζουν τη πίστη σ’αυτούς που τα κρατάνε και αν δεν έχουν κοιμηθεί, τότε θέλουν στήθος ή την αγκαλιά μας για να τα πάρει ο ύπνος! Σωστά?

Λάθος! Το έκανα το λάθος αυτό και το ξέρω καλά! Δεν μετανιώνω, αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουν όλοι για να το μάθουν, γιατί στοιχίζει λιγάκι. Στοιχίζει στην δική μας ψυχολογία! Όταν λοιπόν κλάψει το παιδί, υπάρχει και μπαμπάς, υπάρχει ίσως και γιαγιά και παππούς. Ο καθένας θα πρέπει να μάθει το μωρό/παιδί και να μάθει να το φροντίζει. Όταν κλαίει, όταν ξυπνάει, όταν πεινάει, όταν νυστάζει. Ο καθένας με τον τρόπο του, εφόσον είναι ήπιος και σέβεται το παιδί, ο καθένας θα βρει πως μπορεί να φροντίσει το παιδί. Δεν γίνεται μόνο η μαμά. Γιατί, θα μου πείτε? Γιατί η μαμά καταπιέζει λίγο λιγο, σιγά σιγά, τα δικά της θέλω. Και όταν αυτά φτάσουν να καταπιέζονται για πολύ καιρό, τότε σκάει!

Μην με παρεξηγείσετε! Εννοείται πως δεν μπορεί η ζωή να συνεχιστεί όπως πριν. Εννοειται πως δεν συζητώ για πρακτικές που δεν σέβονται το παιδί και τις ανάγκες του. Εννοείται πως τα θέλω του μωρού γίνονται προτεραιτότητα για κάποιον καιρό, ΑΛΛΑ με ισορροπία όπως λέει και ο κανόνας του attachment parenting. Πρέπει να θυμάσαι ότι πριν να γίνεις μαμά, ήσουν και κάποια και αυτή την κάποια, πρέπει να την φροντίζεις που και που. Επίσης, πρέπει να θυμάσαι πως τα δικά σου θέλω δεν πρέπει να είναι τα μόνα που για λίγο δεν βρίσκουν αντίκρισμα. Δεν είναι μόνο δικό μας το παιδί άλλωστε. Ας μην κοιμηθεί ένα μεσημεράκι ο σύζυγος και ας κρατήσει το μωρό με κολικούς για να πας μια βόλτα. Όχι επειδή έφτασες στο ΑΜΗΝ. Πριν το φτάσεις…

Σκέφτομαι καιρό να γράψω αυτό το ποστ. Είδα πολλές μαμάδες όμως να φτάνουν στα όρια τους. Άλλες με νεύρα, άλλες με κόπωση, άλλες με ψυχοθεραπείες, με τύψεις και κλάματα. Γιατί? Γιατί δίνουμε όλο μας τον εαυτό? ΚΑΙ από που θα τον ζητήσουμε μετά? Δίνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας και το αξίζουν, αξίζουν όλη μας την αγάπη, την φροντίδα, την ενσυναίσθηση. Αξίζουν τα πάντα, αλλά αν δώσουμε και την τελευταία μας σταγόνα, ξεμένουμε εμείς από ενέργεια. Ξέρουμε ότι οι άδειες μπαταρίες στα παιδιά μας, όταν οι βιολογικές και ψυχικές τους ανάγκες δεν είναι στο φουλ, κάνουν εκρήξεις θυμού (τα λεγόμενα tandrums). Guess what! Κι εμείς το ίδιο! Ξαφνικά θυμώνουμε με το παραμικρό, με τους πάντες και τα πάντα και ξεσπάμε στα παιδιά!

Όχι δεν λέω ότι το να μεγαλώνεις τα παιδιά με τις αρχές του attachment parenting και της ενσυναίσθησης σου κλέβει τον εαυτό σου και μετά ψάχνεσαι να τον βρεις. Λέω πως πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση και για τον ίδιο μας τον εαυτό και να τον φροντίζουμε. Να παραμένουμε ο εαυτός μας και όσο μπορούμε να βρίσκουμε λίγο χρόνο για εμάς τις μαμάδες που καθημερινά ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Λέω να παραδώσουμε την σκυτάλη και στον σύζυγο, και στους παππούδες ή σε κάποιον φροντιστή που εμπιστευόμαστε. Να βρίσκουμε λίγο χρόνο που μας αφήνει να ζούμε το ΤΩΡΑ, δίχως να σκεφτόμαστε τίποτα άλλο! Και αν γυρίσουμε πίσω και μας πουν ότι το μωρό έκλαιγε ή το παιδί μας έψαχνε, να μην νιώσουμε τύψεις, αλλά να χαμογελάσουμε. Θα την βρουν και οι άλλοι την άκρη. Θα την βρουν όπως την βρήκαμε κι εμείς. Να χαμογελάσουμε, και να πάμε να πάρουμε αγκαλιά τα μικρά μας, τα οποία θα μάθουν σιγά σιγά πως και η μαμά έχει ανάγκες και φροντίζει να τις καλύπτει για να μπορεί μετά να καλύψει και των παιδιών!

Burn out mamas το λένε. Λοιπόν, όχι! Μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Άντρες, μην ξεχνάτε την γυναίκα που αγαπήσατε. Δεν είναι μόνο μαμά πια, θέλει λίγο χρόνο δικό της για να το θυμάται.

Σας εύχομαι ένα υπέροχο 2017! Με πολλή ενσυναίσθηση. Για τους γύρω μας αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό Είμαστε πολλοί σημαντικοί για να αφήσουμε καμμένη την μπαταρία! Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας μαμάδες! Μεγαλώνοντας και αγαπώντας τα παιδιά σας, βρείτε την χαρά που έρχεται όταν μεγαλώνετε και αγαπάτε τον εαυτό σας! Δεν είναι εγωιστικό, είναι υποχρεωτικό!!!

Καλή χρονιάαααααα ❤

Παραμύθι για την διαφορετικότητα (Αστέρης)!

Την Μαρία Παπαδοπούλου την γνώρισα στο Facebook. Την θαύμασα για την σκέψη της, τον όμορφο χαρακτήρα της και τα γλυκά της παραμύθια που πάντα καταφέρνουν να μου θολώνουν την οθόνη όταν τα διαβάζω! Γράφει παραμύθια για την διαφορετικότητα βγαλμένα από την δική της εμπειρία στην μητρότητα. Έμαθε να χαίρεται με διαφορετικά πράγματα από άλλες μαμάδες και τα παιδιά της, της έδειξαν πως να μάθει να τα μεγαλώνει, ξεχνώντας όσα γνώριζε μέχρι τότε και δίνοντάς της την τόσο αλλαγμένη ματιά που συγκινεί τους αναγνώστες της (και εμένα μέσα σ’αυτούς)! Στο μπλογ της θα διαβάσετε κι άλλα παραμύθια, και ίσως καταφέρετε να βρείτε μια ακόμη εικόνα που της ζωγράφισα για μια «τελίτσα»! Της μαμάς τα παραμύθια λεγεται 🙂

Εγώ από την άλλη, είχα πολύ καιρό να ζωγραφίσω. Με τα παιδιά, δεν είχα την ανάγκη και τον χρόνο. Το ξέχασα αυτό το πάθος μου καταχωνιασμένο μαζί με τα μπλοκ ακουαρέλας και τα χρώματα. Μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να βγάλουμε κάτι που αρέσει βασικά σε μας! Σκέφτομαι πάντα σε εικόνες, οπότε αυτές οι εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου όταν διάβασα τον Αστέρη! Ελπίζω να σας αρέσουν! Το παραμύθι θα σας ενθουσιάσει σίγουρα. Σας αφήνω να το ευχαριστηθείτε…

Α Σ Τ Ε Ρ Η Σ

από την Μαρία Παπαδοπούλου

εικονογράφηση Λυδία Θεοχάρη (mamalydia)

εικονογράφηση mamalydia

Στην πλαγιά ενός βουνού, μπροστά από μια μεγάλη φουντωτή βελανιδιά, ζούσε ένα μικρό λουλούδι. Ηλιάνθη ήταν το όνομά της και της ταίριαζε πολύ γιατί τα πέταλά της ήταν κίτρινα σαν τον ήλιο και η καρδιά της λευκή όπως τα σύννεφα που τρέχουν ξέγνοιαστα στον ουρανό.

Από εκεί ψηλά κοίταζε όλα τα δέντρα στα απέναντι βουνά, το ποτάμι που κυλούσε γοργά στην κοιλάδα, τον όμορφο ουρανό που πότε ήταν ξάστερος και πότε αντάριαζε …Λες και κουβαλούσε όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα μαζί.

Στεκόταν αγέρωχη και άνοιγε καλά καλά τα πέταλά της, να νιώσει το γλυκό αγέρι για να δροσίζεται το καλοκαίρι. Μα το χειμώνα τα δίπλωνε γιατί κρύωνε πολύ! Και όπως όλοι ξέρουμε, ποτέ, κανένα λουλούδι ,πουθενά ,δε ντύθηκε με πανωφόρι!

εικονογράφηση mamalydia

Μια μέρα λοιπόν ,το αγέρι φύσηξε τόσο δυνατά που πήρε λίγα από τα σπόρια της και τα σκόρπισε στον αέρα. Απλώθηκαν πρώτα γύρω της παντού και μετά ακούμπησαν στο χώμα και κρύφτηκαν μέσα στις πέτρες. Η Ηλιάνθη κατάλαβε πως σε λίγο καιρό, όλο και κάποιο λουλουδάκι θα γεννιόταν από τα σποράκια της. Γι αυτό παρακαλούσε τα σύννεφα να μαζευτούν και να ρίξουν την πιο σιγανή βροχή τους.

-Ελάτε συννεφάκια μου, φέρτε τις ψιχάλες σας να δροσιστεί η γης! Προσέξτε όμως ,μη βρέξετε με δύναμη! Φοβάμαι πως το πολύ νερό θα πάρει τα σπόρια μου μακριά! Κι εγώ θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν!

Έτσι κι έγινε… Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικές μέρες κι όλος ο τόπος γύρω της γέμισε με κίτρινα μικρά λουλούδια.

-Εσύ είσαι ο Άρχος γιατί είσαι δυνατός και τα φύλλα σου μοιάζουν με στέμμα…

-Εσύ είσαι η Λυγερή γιατί κορμός σου λυγιέται σε κάθε φύσημα του ανέμου…

-Εσύ είσαι η Αρετή γιατί έχεις την πιο λευκή καρδιά από όλα τα παιδιά μου…

εικονογράφηση mamalydia

Γυρνώντας το κεφάλι της πλάι αριστερά ,βλέπει ένα μικρό μπουμπούκι. Τα φύλλα του ήταν μικρά μα δυνατά ,αλλά το μπουμπούκι του δεν έλεγε ν’ ανοίξει. Φαινόταν όμως καθαρά πως τα πέταλά του ήταν λευκά …και τι περίεργο! Έτσι όπως το κοίταζε της φάνηκε πως κουνιόταν πιο πολύ από όλα τα λουλούδια!

-Εσύ είσαι ο Αστέρης ,φωτεινός σαν τ’ αστέρια του ουρανού τις νύχτες!

Και ο καιρός περνούσε… Η Ηλιάνθη έβλεπε τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να φουντώνουν! Τα έβλεπε να κάνουν παιχνίδια μεταξύ τους ,να λένε αστεία. Κουβέντιαζαν με τους περαστικούς ,τραγουδούσαν με την πνοή του ανέμου.

Ο Αστέρης όμως ξεχώριζε από όλα τα παιδιά της. Το μπουμπούκι του ίσα που είχε ανοίξει και μετά βίας διέκρινες τα μάτια του. Δεν μίλαγε ποτέ ,δεν έκανε αστεία με τα υπόλοιπα λουλούδια. Μόνο γύριζε το κεφαλάκι του προς τον ήλιο και τον κοιτούσε με τις ώρες… Η Ηλιάνθη του μιλούσε ,τον έπαιρνε αγκαλιά μα εκείνος δεν την κοίταζε ποτέ ,ούτε την ακουμπούσε. Τα αδέρφια του του μιλούσαν κι αυτά ,του γελούσαν ,όμως εκείνος προτιμούσε να κοιτάζει τον ουρανό, τον ήλιο, τα όμορφα σχήματα που έφτιαχναν τα σύννεφα.

Οι ρίζες του ήταν μικρές κι εκείνη φοβόταν τον δυνατό Βοριά και τον παρακαλούσε να μην φυσάει δυνατά μην τυχόν και ξεριζώσει κατά λάθος τον Αστέρη της.

εικονογράφηση mamalydia

Σε όλους φαινόταν παράξενη η συμπεριφορά του … σε όλους εκτός απ’ τη μαμά του. Τον λάτρευε τον Αστέρη της! Ίσως γιατί ένιωθε τη μοναξιά του, ίσως γιατί ένιωθε ότι την έχει πιο πολύ ανάγκη από όλα τα παιδιά της. Τέντωνε τον κορμό της κι άπλωνε τα φύλλα της για να τον πάρει αγκαλιά. Κι όταν έβρεχε ,σήκωνε τα πέταλά της έτσι ώστε να γίνονται χωνί. Μάζευε το νερό και το έριχνε στις ρίζες του. Για να ανοίξει το μπουμπούκι του καλά, χρειαζόταν φροντίδα ,αγάπη και την πιο ζεστή της έγνοια.

Ο Αστέρης μεγάλωνε και ψήλωνε όμως λέξη δεν είχε βγει από το στόμα του. Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα που η Ηλιάνθη κοιμόταν βαθιά, είδε το πιο περίεργο όνειρο. Είδε τον Αστέρη με φτερά στην πλάτη να πετάει από πάνω της χαμογελώντας. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, άνοιξε τα μάτια της και τέντωσε το κορμί της για να ξεπιαστεί. Μα καθώς γύρισε το κεφάλι είδε τον Αστέρη στην άκρη του βουνού ,να τρέχει πέρα δώθε προσπαθώντας να πιάσει μια μικρή κουκουβάγια! Μα πώς; Πώς το κάνει αυτό; Πώς κατάφερε να βγάλει τις ρίζες του από το χώμα; Πώς κατάφερε να τρέξει; Κανένα άλλο παιδί της δεν μπορούσε να το κάνει αυτό αλλά ούτε και η ίδια. Τα λουλούδια είναι ριζωμένα βαθιά στη γη και δεν μπορούν να περπατήσουν…

-Αστέρηηη!!!! Μην τρέχεις κοντά στον γκρεμό!!!! Πρόσεχε ψυχή μου!!!

Μα εκείνος δεν την άκουγε…

εικονογράφηση mamalydia

Με τον καιρό ο Αστέρης δεν έτρεχε πια μόνο τις νύχτες αλλά όλη μέρα! Έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του ,ανοιγόκλεινε τα φύλλα του λες και ήταν φτερά, λες και προσπαθούσε να πετάξει!

-Μαμά, ο Αστέρης είναι διαφορετικός από εμάς ,έλεγαν τα παιδιά της. Γιατί φέρεται έτσι; Γιατί γυρνάει γύρω γύρω; Γιατί τρέχει συνέχεια; Δεν μοιάζει με κανένα άλλο λουλούδι!

-Σε όλη τη γη… όσο πολύ κι αν ψάξετε… δεν υπάρχει κανένα λουλούδι ίδιο μ’ άλλο! Είμαστε ΟΛΟΙ διαφορετικοί! Και νομίζω πως αυτό ακριβώς κάνει τον κάθε έναν από εμάς τόσο όμορφο, τόσο μοναδικό!

Εσύ Λυγερή μου έχεις τον πιο λυγερό κορμό… όταν φυσάει ο άνεμος ,έτσι όπως κουνιέται το κορμί σου φαίνεται σαν να χορεύεις. Δεν ξέρεις όμως να λες αστεία!

Εσύ  Αρετή μου έχεις την πιο λευκή καρδιά… κι όταν τραγουδάς όλα τα λουλούδια ταξιδεύουνε με τη φωνή σου. Δεν ξέρεις όμως να χορεύεις!

Εσύ Άρχο μου είσαι γεννημένος αρχηγός, θαρραλέος ,πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Αλλά δεν έμαθες ποτέ να χάνεις!

Βλέπετε λοιπόν; Όλοι είμαστε διαφορετικοί και για να το πω ακόμη πιο σωστά όλοι είμαστε μοναδικοί!

-Ναι, αλλά ο Αστέρης όλο τρέχει και κάνει τρέλες.. είπε ο Άρχος.

-‘Εχετε δει ποτέ κανένα λουλούδι να τρέχει;

-Όχι …είπαν όλα μαζί με μια φωνή.

-Ο Αστέρης μας ,παιδιά μου, έχει γεννηθεί ελεύθερος! Έχει κάνει τις ρίζες του πόδια και μπορεί και πηγαίνει όπου λαχταρά η ψυχή του! Και μπορεί να μη μιλάει αλλά μας ακούει όλους!

Περνούσε ο καιρός γοργά, έτρεχε κι αυτός μαζί με τα σύννεφα ,κύλαγε σαν τη βροχή. Ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τον σταματήσει. Ότι κι αν γινόταν ,αυτός κοιτούσε τη δουλειά του…

Ο Άρχος ,η Αρετή και η Λυγερή ακόμη κοίταζαν τον Αστέρη παράξενα. Ψιθύριζαν μεταξύ τους κι έλεγαν πόσο διαφορετικός είναι. Λίγο λίγο σταμάτησαν πια να του μιλούν. Έτσι κι αλλιώς ,δεν τους απάντησε ποτέ…

εικονογράφηση mamalydia

Ο Αστέρης όμως άκουγε… άκουγε όλα όσα έλεγαν γι αυτόν. Μα δεν μπορούσε να μιλήσει ,δεν μπορούσε να τους πει ότι οι λέξεις τους τον πονάνε! Ήθελε να φωνάξει δυνατά ,ήθελε να τους πει ότι τους αγαπάει, ότι θέλει να τους πάρει αγκαλιά… Φοβόταν όμως τα βλέμματά τους και γι αυτό χαμήλωνε τα μάτια. Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε όλο και πιο θυμωμένος, όλο και πιο μόνος. Κι έτσι έτρεχε όλο και πιο πολύ και σιγά σιγά άρχισε να φωνάζει και να κλαίει.

Κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει, κανείς εκτός απ’ τη μαμά του. Ένιωθε την αγάπη να ξεχειλίζει από τα μάτια της , τον ζέσταινε η έγνοια και η φροντίδα της. Ήθελε να της πει όλες τις λέξεις που είχε ακούσει ως τώρα ,ήθελε να της πει ότι μόνο κοντά της ένιωθε ασφαλής!

Πήρε λοιπόν την απόφαση να την πάρει αγκαλιά!!! Άρχισε να κουρνιάζει κάθε νύχτα στην ποδιά της. Την αγκάλιαζε σφιχτά σφιχτά , τόσο σφιχτά που η Ηλιάνθη ένιωθε να της κόβεται η ανάσα! Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά της! Περίμενε πολύ καιρό να δει τον Αστέρη να σηκώνει το βλέμμα του , να δει το χρώμα των ματιών του! Κι εκεί λουσμένη με το φως του φεγγαριού δάκρυσε απ’ τη χαρά της…

Έφτιαξε λοιπόν το πιο γλυκό τραγούδι για να τραγουδάει στον Αστέρη της τις νύχτες. Νανούρισμα βγαλμένο απ’ την ψυχή….

« Κοιμήσου Αστέρη μου , κοιμήσου άγγελέ μου

   Κι εγώ θα φέρω εδώ , στα πόδια σου , όλες τις λέξεις να διαλέξεις…

   Να βρεις τον τρόπο να μου πεις αυτά που ονειρεύεσαι….

   Κοιμήσου Αστέρη μου , κοιμήσου θησαυρέ μου

   Μα όταν θα τρέχεις μακριά, πάρε τα μάτια μου κοντά σου!

   Πόσο όμορφη είν’ η ζωή μέσα από τη ματιά σου…»

εικονογράφηση mamalydia

Δάκρυσε το Φεγγάρι , δακρύσαν και τ’ Αστέρια ,δάκρυσε κι η Βελανιδιά που έστεκε κοντά. Κάθε βράδυ τραγουδούσαν όλοι μαζί το νανούρισμα της Ηλιάνθης στον Αστέρη. Κι η καρδιά του γέμιζε  με αγάπη , με δύναμη!

Ο Αστέρης σιγά σιγά έμαθε να τραγουδάει μαζί τους… τραγουδούσε και τα μάτια του ακτινοβολούσαν φως! Και μια νύχτα ,λίγο πιο φωτεινή από τις άλλες ,έσκυψε πάνω στη μαμά του και της ψιθύρισε  γλυκά στο αυτί….

-Σ’ αγαπάω μαμά!!!

Και το μπουμπούκι του άνοιξε διάπλατα , τόσο που φάνηκε το χαμόγελό του!

Αν δείτε ποτέ λουλούδι να τρέχει… αν ακούσετε τη νύχτα το νανούρισμα του Αστέρη , τραγουδήστε κι εσείς! Πείτε σε όλα τα πλάσματα στη γη ,πως διαφορετικοί είμαστε όλοι! Κι όταν το πουν πολλοί μαζί ,τότε θα φτιάξουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι μοναδικοί ,όμορφοι στα μάτια όλων!

Πόσο θα ήθελα να είχα τη φωνή του φεγγαριού… να του δώσω λίγη σκόνη μαγική… Και  κάθε που βλέπει ένα λουλούδι να τρέχει μες στην νύχτα , να δίνει μια με το ραβδί του και να φτιάχνει τον κόσμο γύρω του! Μέχρι να ανοίξουν όλα τα κλειστά μπουμπούκια αυτού του κόσμου!!!

                                    Όμως εγώ μαγεία δεν κρατώ…

                                    Ούτε τη γλώσσα του φεγγαριού μιλώ…

                                    Ας γίνει η αγάπη όλων , μαγικό ραβδί…

                                    Και η ζωή , σαν παραμύθι….

εικονογράφηση mamalydia