Βοηθός Μητρότητας! Τι στο καλό είναι?

 

Διανύουμε την παγκόσμια εβδομάδα Βοηθών Μητρότητας! Βασικά αύριο τελειώνει κιόλας, αλλά με άρρωστο παιδί στο σπίτι, τι να πρωτο-προλάβω?

 

Έχει λοιπόν αρκετό καιρό που θέλω να σας μιλήσω για αυτό το επάγγελμα/δραστηριότητα που κάποιοι το γνωρίζουν ως Βοηθός Μητρότητας και κάποιοι άλλοι ως Doula! Τι στο καλό κάνουν λοιπόν αυτές οι γυναίκες? Και γιατί επέλεξα κι εγώ να το κάνω?

 

Αρχικά να πω, ότι οι Βοηθοί Μητρότητας ΔΕΝ είναι μαίες! Ναι! Μπορεί να προετοιμάζουν ψυχολογικά και γνωστικά μια γυναίκα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της για την μέρα και τις ώρες του τοκετού, μπορεί να της κρατά το χέρι και να της λέει να αναπνέει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μπορεί να ακούγεται λιγάκι πως κάνουν παρόμοια πράγματα, αλλά ΔΕΝ είναι μαία και κάνει διαφορετικά πράγματα! Σίγουρα δεν κάνει ιατρικές πράξεις, δεν διαβάζει καρδιοτοκογράφους, δεν εκφέρει γνώμη όσον άφορα στις εξετάσεις της εγκύου και γενικά προσπαθεί να μην συμβουλεύει αλλά να αφήνει το ζευγάρι να αποφασίζει.

 

Η Βοηθός μητρότητας λοιπόν, θα γνωρίσει την έγκυο. Πολύ πιθανόν μέσα από γνωστές ή από συναντήσεις για εγκύους. Θα μιλήσει με την έγκυο, θα την ακούσει, θα της δώσει πληροφορίες, βιβλία, links στα οποία θα βρει πληροφορίες, θα της υποδείξει ομάδες ώστε να δικτυωθεί. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας σ’ αυτή την φάση, είναι να ενδυναμώσει την μέλλουσα μαμά και το ζευγάρι. Να μάθουν, να διαβάσουν, να επιλέξουν βάσει των γνώσεών τους και όλων αυτών που έχουν ονειρευτεί για την ημέρα του τοκετού και να τους δείξει πως μπορούν και έχουν το δικαίωμα της επιλογής και του σεβασμού εκείνη την ώρα και βέβαια κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας, είναι να γνωριστεί με την έγκυο, να την κάνει να νιώσει άνετα μαζί της, να κάνουν κλικ, ώστε την ημέρα του τοκετού να μπορεί να της δώσει το κουράγιο που χρειάζεται, να την νιώθει και να καταλαβαίνει τι χρειάζεται, την κάθε στιγμή.

 

 

Μια βοηθός μητρότητας λοιπόν, προετοιμάζει την έγκυο γυναίκα! Ταυτόχρονα την ακούει! Πολλές φορές οι γυναίκες φοβούνται εκείνη την στιγμή. Την ακούει! Μπορεί να μην έχει όμορφες εμπειρίες στη ζωή της που έχουν σχέση με τον πόνο. Την ακούει. Της δείχνει κατανόηση. Ίσως και την καθησυχάζει. Μπορεί να φοβάται ο σύζυγός της. Είναι εκεί και γι αυτόν. Μπορεί να έχει ένα σορό ερωτήσεις! Της δίνει απαντήσεις. Της δίνει βιβλιογραφία. Της δείχνει το μέρος για να κοιτάξει ή της λέει ερωτήσεις που θα μπορούσε να κάνει στον γυναικολόγο της. Της μιλά για πλάνο τοκετού. Της εξηγεί τι είναι και ποια είναι τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα του μωρού της.

 

Έχει πλάκα όταν με ρωτούν πολλές έγκυες γυναίκες αν θα καταλάβουν ότι γεννάνε! Κι όμως! Πολλές γυναίκες δεν έχουν ιδέα τι θα πει τοκετός!

 

Μια βοηθός μητρότητας, θα της κάνει μασάζ στα πόδια, στην πλάτη, στην λεκάνη! Η εγκυμοσύνη μας κάνει να χρειαζόμαστε ΠΟΛΥ μασάζ! 🙂

 

Θα της δείξει στάσεις που μπορεί να ανακουφιστεί, αλλά και στάσεις που θα την ανακουφίζουν κατά την διάρκεια των συσπάσεων. Θα δείξει και στον σύντροφό της τι βοήθεια μπορεί να της προσφέρει, ώστε να μην νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει σε κάτι!

 

Μια βοηθός μητρότητας θα έχει το τηλέφωνό της ανοιχτό και η έγκυος θα μπορεί να την παίρνει να την ρωτά. Θα συναντιούνται και τις τελευταίες εβδομάδες η Βοηθός Μητρότητας, θα είναι κλεισμένη πριν αλλά και μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού και θα περιμένει το τηλεφώνημα που θα την πάρει στο σπίτι της εγκύου ή στο μαιευτήριο (όπου θέλει η επίτοκος).

 

Η ίδια η γυναίκα θα αποφασίσει πότε και πως θα γίνεται το κάθε τι. Έχει τη δύναμη να αποφασίσει, και η βοηθός μητρότητας είναι εκεί για να την σεβαστεί και να την βοηθήσει να καταφέρει αυτό που θέλει (εφόσον όλα πάνε ομαλά)!

 

Θα είναι δίπλα της στον τοκετό, σιωπηλή, δίχως να παίρνει το ρόλο του συντρόφου, θα βοηθά ψυχολογικά με την παρουσία της και τις κουβέντες της, θα βοηθά με μασάζ, με κινήσεις, με μεθόδους χαλάρωσης και άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους, να ανταπεξέλθει η μαμά, στους πόνους της γέννας.

 

Ταυτόχρονα θα προσπαθεί να χαλαρώσει και τον σύντροφο και την οικογένεια που μπορεί να βρίσκεται εκεί. Δεν θα φεύγει από το πλάι της επιτόκου, κάτι που ξεκουράζει τον σύντροφο, τον γιατρό και την μαία. Είναι εκεί, δίχως αλλαγής βάρδιας, από την αρχή του τοκετού, μέχρι η μαμά να πάρει στα χέρια της το μωρό και να το θηλάσει.

 

 

Υπήρχαν και παλιότερα οι Ντούλες! Ήταν η μάνα, η θεία με τα πολλά παιδιά, η αδερφή, η ξαδέρφη, η φίλη! Η γέννα, ήταν ανέκαθεν γυναικεία υπόθεση. Υπήρχε η μαμή και δίπλα της η γυναίκα είχε και άλλες γυναίκες. Οι οποίες εκείνη την ώρα, βρίσκονταν εκεί απλά για να την υπηρετήσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή (εξού και ο όρος doula)! Να της σκουπίζουν τον ιδρώτα, να της πιάνουν τα μαλλιά, να της τα χαϊδεύουν, να της λένε πόσο καλά τα καταφέρνει και να θυμάται να αναπνέει, να της τρίβουν τα χέρια, τους ώμους, την λεκάνη και την πλάτη. Να της φέρουν νέα αλλαξιά γιατί λερώθηκε, να της δίνουν νερό. Γιατί απλά γνώριζαν τι θέλει. Δίχως καμιά φορά να γνωρίζει η ίδια. Δίχως καν να τα ζητήσει! Αυτές λοιπόν οι γυναίκες, που σήμερα δεν υπάρχουν συνήθως στον τοκετό μας πια, αυτές λοιπόν, είναι οι Βοηθοί μητρότητας! Που μετά θα της δείξουν πως να βάλει το μωρό στο στήθος, πως να πιάσει σωστά το μωρό την θηλή για να ξεκινήσει να πίνει γάλα. Να την βοηθήσουν να κάνει μαλάξεις στο στήθος όταν έχει πρηστεί και πονά, να της δείξουν να κάνει μπάνιο το μωρό γιατί φοβάται, να την αφήσει να κλάψει από την κούραση, την αϋπνία και τις ορμόνες που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Και μετά, να την αφήσει να είναι πια μάνα, που ξέρει τι πρέπει να κάνει, όπως ήξερε το σώμα της να γεννήσει!

 

Η Βοηθός μητρότητας μπορεί να είχε ή να μην είχε την τέλεια γέννα που επιθυμούσε. Μπορεί να είναι Βοηθός Μητρότητας επειδή θέλει κι άλλες γυναίκες να έχουν την γλυκιά εμπειρία που είχε η ίδια ή να αποτρέψει άλλες γυναίκες να την «πατήσουν» όπως την πάτησε η ίδια. Μπορεί να μην έχει καν παιδιά, αλλά να σέβεται και αγαπά την γυναίκα ειδικά την ώρα που γεννά και να θέλει να της προσφέρει τις γνώσεις της για να πετύχει όλα τα παραπάνω. Είναι μια γυναίκα που έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό!

 

Το σίγουρο είναι ότι η βοηθός μητρότητας, θα σεβαστεί τις αποφάσεις της κάθε εγκύου. Δεν θα την κρίνει γι αυτές και θα μείνει κοντά της βοηθώντας την να τα καταφέρει. Θα προσπαθεί η ανάμνηση του τοκετού για την μητέρα και το μωρό να είναι μια όμορφη ανάμνηση! Και κάθε μα κάθε φορά, θα συγκινηθεί με το θαύμα της ζωής!

 

Δεν συνηθίζεται αυτό σας λέω! Η πρώτη ανάσα που θα πάρει το μωρό και θα πάρει το πραγματικό του χρώμα. Και μετά, γυρνάς και βλέπεις το βλέμμα της μαμάς! Μετά, του μπαμπά! Και για μια στιγμή, τα βλέπεις όλα λίγο θολά από την συγκίνηση! Και λες… «να σας ζήσειιιιι!» και σου λένε δακρυσμένοι ακόμη… «ευχαριστωωωω!!!!»! Αγκαλιάζεστε και λες και το εννοείς «ΕΓΩ ευχαριστώ!» Αυτό είναι η Βοηθός Μητρότητας!

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις Βοηθούς Μητρότητας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Συλλόγου μας:

www.mitrotita.org

Advertisement

Φυσιολογικός ή φυσικός τοκετός?

 

Αλήθεια, γνωρίζετε πως ο φυσιολογικός τοκετός έχει διαφορές από τον φυσικό τοκετό? Έτσι όπως πλέον γεννιέται ένα μωρό στο μαιευτήριο, ο φυσιολογικός τοκετός είναι πολύ διαφορετικός από έναν φυσικό τοκετό. Όπως γεννούσαν παλιά οι γυναίκες. Γνωρίζετε τις διαφορές τους?

 

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Είσαι έγκυος στις 40 εβδομάδες. Ένας φυσιολογικός τοκετός λοιπόν, μπορεί να ξεκινήσει νωρίτερα ή αργότερα από τις 40 εβδομάδες. Συνήθως λοιπόν τα τελευταία χρόνια, αν κλείσεις τις 40 εβδομάδες και δεν έχει ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του, κλείνεις ραντεβού με τον γιατρό και σου χορηγεί τεχνητή ωκυτοκίνη για να ξεκινήσουν οι πόνοι και ο τοκετός. Σε αυτές τις περιπτώσεις, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό (γύρω στο 70%), μετά από πολλές ώρες τεχνητών ωδίνων, να μην προχωράει ο τοκετός, οπότε και να καταλήξεις σε καισαρική τομή.

 

Σενάριο 1: Ας πάρουμε την περίπτωση που ξεκίνησαν τα πονάκια μόνα τους. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, ο γιατρός συνήθως σε συμβουλεύει να πας στο μαιευτήριο όταν οι πόνοι έχουν φτάσει στο 10λεπτο (δηλαδή η κάθε σύσπαση έρχεται ανα 10 λεπτά). Πολλές γυναίκες έχουν άγχος και πάνε νωρίτερα, άλλες πάνε λίγο αργότερα. Μέχρι στιγμής οι πόνοι είναι ανεκτοί, η μαμά κάνει και χιούμορ και περιμένει πως και πως να δει το μωρό της, που πλέον γνωρίζει πως είναι καθ’ οδόν!

 

Φτάνει στο μαιευτήριο και εκεί την εξετάζουν για να δουν την διαστολή της. Η κάθε κολπική εξέταση (που γίνεται αρκετά συχνά), προβάλλει και ένα ρίσκο μόλυνσης της μήτρας. Από τη στιγμή που της «σπάσουν» -τεχνητά και πάλι- τα νερά, ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο. Είναι ακόμη νωρίς για μεγάλη διαστολή, οπότε έχει δρόμο μπροστά της. Μπορεί να βρίσκεται ακόμη στο 2, μπορεί και στο 3! Σε κάποιες (λίγες) περιπτώσεις, την αφήνουν ακόμη στο δωμάτιο της για λίγο, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις, ξεκινά η συνηθισμένη διαδικασία. Κλύσμα, ξύρισμα της ηβικής χώρας, ορό στο χέρι και τεχνητή ωκυτοκίνη, «σπάσιμο» των νερών και μόνιμο καρδιοτοκογράφο. Σ’ αυτή την περίπτωση, η έγκυος πλέον δεν έχει ελευθερία κινήσεων, βρίσκεται σε ένα κρεβάτι ανάσκελα ή στο πλάι και ενώ οι πόνοι μέχρι στιγμής ήταν ανεκτοί, πλέον έχουν αρχίσει να πυκνώνουν και είναι πιο δυνατοί και η διάρκειά τους στο λεπτό. Μοιάζουν σαν να είναι πόνοι λίγο πριν την γέννηση του μωρού, αλλά η διαστολή ακολουθεί αργά. Μπορεί να είναι ακόμη στα 2 εκατοστά και η μαμά ίσως να χρειαστεί ώρες μέχρι να γεννήσει.

 

 

Οι στάσεις που κανονικά θα μπορούσε να πάρει η μαμά νιώθοντας το σώμα της, δεν είναι πλέον εφικτές και έτσι δεν βοηθά το μωρό να κατέβει και να προχωρήσει ο τοκετός. Η τεχνητή ωκυτοκίνη δημιουργεί δυνατές συσπάσεις στην μήτρα και η επίτοκος δεν αντέχει πια, οπότε ζητάει επισκληρίδιο. Η επισκληρίδιος αναισθησία, αν μπει πριν η έγκυος να έχει κάνει διαστολή γύρω στα 6 εκ. καθυστερεί πολύ τον τοκετό. Η έγκυος πλέον δεν πολυ-νιώθει τις συσπάσεις, μπορεί ακόμη και να διαβάζει περιοδικό, το μυαλό της μπορεί να είναι και αλλού και όχι συγκεντρωμένο στην διαδικασία του τοκετού, μπορεί άνετα πια να περιμένει ώρες, αρκεί να έχει την ίδια υπομονή και ο γιατρός. Κάθε τόσο, μια μαία, νοσηλεύτρια, γιατρός, εκπαιδευόμενος, κλπ, θα έρθει, θα σε ρωτήσει κάτι, θα σου κάνει κολπική εξέταση, το μυαλό της γυναίκας δεν είναι εκεί που θα έπρεπε. Ούτε το σώμα της…

 

Πολύ λίγες γυναίκες μπορούν να αντέξουν τους τεχνητούς πόνους δίχως επισκληρίδιο αναισθησία. Πολλοί γιατροί την συστήνουν άλλωστε. Γιατί να έχουν μια μαμά να κοιλοπονά και να φωνάζει, αν μπορούν με ένα φάρμακο να είναι όλοι χαλαροί? Κι όμως, η επισκληρίδιος είναι φάρμακο. Ένα φάρμακο που μπορεί να κάνει μια γυναίκα που πονά να μην αισθάνεται πια πόνο, αλλά την βγάζει και από την διαδικασία και την συγκέντρωση του τοκετού.  Μια γυναίκα για να γεννήσει, χρειάζεται χαμηλό φωτισμό, συγκέντρωση και να είναι παρούσα με όλο της το είναι σ’αυτό που της συμβαίνει.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις λοιπόν, ακόμη και με όσα συμβαίνουν γύρω από την επίτοκο, ο τοκετός συνεχίζεται ομαλά και κάποια στιγμή η μαμά έχει φτάσει την τέλεια διαστολή και η μαία την καθοδηγεί στο να σπρώξει και να γεννηθεί το μωρό.

Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ο τοκετός συνεχίζει δίχως να γίνεται μεγάλη διαφορά και κάποια στιγμή ο καρδιοτοκογράφος, δείχνει χαμηλούς παλμούς το μωρού. Το μωρό, έχει κουραστεί. Καισαρική!

Άλλες φορές φορές, το μωρό κάνει κακά στην κοιλιά της μαμάς του. Ζορίστηκε… Καισαρική!

Τις περισσότερες φορές βέβαια, εφόσον ο τοκετός έχει όντως ξεκινήσει μόνος του, το μωρό γεννιέται κολπικά (δηλαδή, φυσιολογικός τοκετός). Ήταν έτοιμο να γεννηθεί και παρ΄όλες τις παρεμβάσεις, κατάφερε να γεννηθεί!

 

Στις προγραμματισμένες προκλήσεις, τότε δηλαδή που το μωρό δεν έχει ακόμη αποφασίσει να ξεκινήσει τον τοκετό οι περιπτώσεις της καισαρικης, είναι ακόμη πιο συχνές. Το μωρό, δεν ήταν ακόμη έτοιμο να έρθει στον κόσμο, ο τράχηλος δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τοκετό, οπότε πολλές περιπτώσεις πρόκλησης, καταλήγουν δυστυχώς σε καισαρική…

 

Σενάριο 2: Και ερχόμαστε τώρα στον φυσικό τοκετό…

 

Πολλοί γυναικολόγοι δεν έχουν δει ποτέ τους φυσικό τοκετό. Τους είναι άγνωστος και αν προσπαθήσεις να τον συζητήσεις μαζί τους, τους φαίνεται απίθανο να μπορεί να συμβεί. Ίσως και επικίνδυνο! Πολλοί θα συμφωνήσουν με την έγκυο γυναίκα για κάποια πράγματα τα οποία ζητάει, κάποιοι θα τα ξεχάσουν την ώρα του τοκετού, κάποιοι θα σου κάνουν το χατίρι σε λίγα από αυτά.

 

Μια γυναίκα λοιπόν που θέλει έναν φυσικό τοκετό, θα περιμένει να ξεκινήσει ο τοκετός μόνος του. Είτε στις 38, είτε στις 39, 40, 41 εβδομάδες. Μπορεί και στις 42! Θα μείνει στο σπίτι της για τις περισσότερες ωδίνες. Κάποιες μόνες τους, κάποιες με μαία που γνωρίζει από φυσικούς τοκετούς, κάποιες με μια βοηθό μητρότητας. Επιλογές για να νιώθει η ίδια ασφάλεια.

 

Οι ωκυτοκίνη που ρέει στο σώμα της, η ορμόνη που ξεκίνησε τον τοκετό, αυτή που μόνο το σώμα της παράγει, δεν εστιάζει μόνο σε συσπάσεις στην μήτρα. Η φυσική ωκυτοκίνη, είναι μια ορμόνη που εκκρίνει το σώμα μας κατά την διάρκεια ακόμη και της σεξουαλικής πράξης. Είναι μια ορμόνη συνυφασμένη με όμορφα και χαρούμενα συναισθήματα. Ευφορία, χαρά και συσπάσεις ταυτόχρονα είναι εκεί κατά την διάρκεια του φυσικού τοκετού. Ο εγκέφαλός της επιτόκου, στέλνει μήνυμα στο σώμα να εκκρίνει και ενδορφίνες. Φυσικό παυσίπονο 😉 Έξυπνη η φύση ε?

 

Η γυναίκα μπορεί να περπατάει μέσα στο σπίτι της, να φάει και να πιει για να έχει δυνάμεις. Να ξαπλώσει, να κουνηθεί, να πάρει ότι στάση της λέει το σώμα της ώστε να ανακουφιστεί. Και με αυτές τις στάσεις, το μωρό κατεβαίνει πιο εύκολα. Η μαμά μπορεί να μείνει λίγο μόνη της ή με την παρέα της επιλογής της, συγκεντρωμένη στο τι συμβαίνει και η ώρα θα περνάει.

 

 

Κάποιες γυναίκες επιλέγουν τον τοκετό στο σπίτι. Οι περισσότερες με μαία και βοηθό μητρότητας. Ίσως και γυναικολόγο. Εκεί η διαδικασία συνεχίζεται ομαλά, μέχρι που η μητέρα πιστεύει πως δεν θα τα καταφέρει. Τότε πια έρχεται και το μωρό. Το οποίο μπαίνει στο στήθος της μαμάς του αμέσως (κάτι που βοηθά στο να γεννηθεί και ο πλακούντας γρήγορα) και ξεκινά ένα ταξίδι όμορφα και φυσικά!

 

Πολλές πάλι, επιλέγουν να πάνε την τελευταία στιγμή στο μαιευτήριο, όπου πια ούτε κλύσμα χρειάζεται τις περισσότερες φορές ούτε τεχνητή ωκυτοκίνη (αν και πολλές φορές βάζουν τον ορό με το φάρμακο, έτσι από συνήθεια). Η γυναίκα δεν θα χρειαστεί πλέον ούτε επισκληρίδιο. Μπαίνει ο καρδιοτοκογράφος, αλλά η επίτοκος είναι πια στο τελευταίο στάδιο και η γέννηση του μωρού της είναι πολύ κοντά. Μητέρα και βρέφος έχουν καταφέρει τις λιγότερες παρεμβάσεις! Κάποιοι γυναικολόγοι θα αφήσουν το μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του για αρκετή ώρα πριν το πάρουν για να το εξετάσουν και συνήθως αυτές οι μαμάδες θα απαιτήσουν να τους φέρουν το μωρό σύντομα μετά τον τοκετό για να το ζεστάνουν skin to skin αντί στην θερμοκοιτίδα. Εκεί που το μωρό ζεσταίνεται και έρχεται στην σωστή θερμοκρασία πολύ πιο γρήγορα από ότι μέσα σε μια θερμοκοιτίδα.

 

 

Με λίγα λόγια: Ο φυσιολογικός τοκετός, είναι μεν κολπικός τοκετός, αλλά πλέον οι παρεμβάσεις είναι πολλές και αυτό σημαίνει τουλάχιστον μια εμπειρία γεμάτη αχρείαστες τεχνικές, οι οποίες έχουν κόστος ψυχολογικό (ίσως και σωματικό) για την μαμά και το μωρό. Το γεγονός βέβαια ότι η μητέρα έχει το μωρό της αγκαλιά, τα διώχνει όλα αυτά από το μυαλό, αλλά έχουν συμβεί. Η επίτοκος αισθάνεται αδύναμη, δεν έχει γνώμη, και πιστεύει πως είναι μια ασθενής που οι άλλοι θα της ξεγεννήσουν το μωρό. Και όντως της το δίνουν και γι αυτήν, από εκείνη την στιγμή και πέρα ξεκινάει το ταξίδι της μητρότητας. Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα της επιλογής. Έχει το δικαίωμα να επιλέξει τον τρόπο που θα γεννήσει, ώστε η εμπειρία ΟΛΟΥ του τοκετού, από την στιγμή έναρξης μέχρι που θα πάρει το μωρό της αγκαλιά, να είναι αξέχαστος και όμορφος. Το γεγονός ότι γέννησε ένα υγιές μωρό, δεν είναι το μόνο ζητούμενο. Είναι το πιο σημαντικό, αλλά και η όλη διαδικασία έχει αξία. Και για την μητέρα, αλλά και για το μωρό.

 

Ο φυσικός τοκετός, είναι ο τοκετός όπως τον ορίζει η φύση. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι ένας τοκετός και μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει ανάγκη, να υπάρχουν ιατρικές παρεμβάσεις. Είναι ένας τοκετός όπου η ανάμνησή του σου φέρνει χαρά, περηφάνια και δύναμη στο νου. Είναι μια εμπειρία που σε κάνει να νιώθεις δυνατή, γιατί κατάφερες αυτό που είσαι φτιαγμένη να καταφέρεις. Με σεβασμό για την γέννα, με σεβασμό για το μωρό που γεννιέται, με σεβασμό στην γυναίκα που γεννά, με σεβασμό στη φύση. Γιατί αν τα κατάφερες σε αυτό το δύσκολο κομμάτι, τι δεν μπορείς να καταφέρεις?

 

Έχω μια αισιοδοξία και μια χαρά, γιατί βλέπω ότι σιγά σιγά θα αλλάξουν τα δεδομένα. Οι γυναίκες θα το κάνουν αυτό. Διαβάζουν πολύ περισσότερο κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης τους και γνωρίζουν περισσότερα πράγματα, οπότε συζητάνε με τον γιατρό τους. Οι πληροφορίες στο ίντερνετ είναι πολλές και βρίσκουν την άκρη. Δεν φοβούνται μάλιστα να αλλάξουν γιατρό όταν καταλάβουν πως ο γιατρός δεν θα σεβαστεί τις επιθυμίες τους. Και κάποια μαιευτήρια, αρχίζουν να παρέχουν υπηρεσίες οι οποίες δίνουν την αίσθηση ενός τοκετού στον χώρο τους, με την ασφάλεια του ιατρικού εξοπλισμού σε παραδίπλα χώρο.  Γυναικολόγοι υπέρ του τοκετού ακόμη και στο σπίτι ή έστω στο μαιευτήριο αλλά με συνθήκες ενός φυσικού τοκετού. Δεν μπορώ παρά να είμαι αισιόδοξη! Αλλάζουν τα πράγματα ανά τον κόσμο, αλλάζουν σιγά σιγά και στην χώρα μας! Χαίρομαι! 🙂

 

 

Ένα γράμμα στον γιατρό μου!

Η Μιρέλλα Μάνεση είχε την ιδέα να γραφτεί ένα βιβλίο που ονόμασε «Ένα γράμμα στον γιατρό μου» και κυκλοφορεί online δωρεάν για όσες θα ενδιαφερόντουσαν να το διαβάσουν/τυπώσουν.  Έστειλε πρόσκληση και μαζί με άλλες 49 μαμάδες, έγραψαν την άσχημη εμπειρία του τοκετού τους ώστε να την διαβάσει ο γυναικολόγος τους. Έγινε ομαδική δουλειά και δημιουργήθηκε ένα αριστούργημα.

Την Μιρέλλα, την γνωρίζω Facebookικα από ομάδες που έχουν σχέση με τον φυσιολογικό/φυσικό τοκετό, τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική (vbac) και τον φυσιολογικό τοκετό μετά από καισαρική στο σπίτι (hvbac). Την θαυμάζω για την μαχητικότητά της, τις γνώσεις τις και το τσαγανό της! Την ζηλεύω αρκετά (με την καλή έννοια πάντα) για τον όμορφο δεύτερο τοκετό της που μπορείτε να διαβάσετε στο παρακάτω βιβλίο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ! Εύχομαι αυτό το βιβλίο να καταφέρει να βάλει σε σκέψεις έστω και λίγους γυναικολόγους και να δώσει κουράγιο σε μαμάδες που δεν κατάφεραν να έχουν τον τοκετό που τους άξιζε, αλλά και να δώσει θάρρος και γνώσεις σε όσες πρόκειται να γίνουν για πρώτη ή για δεύτερη, τρίτη, κ.ο.κ. μαμάδες! Μπράβο Μιρέλλα! Μπράβο σε όσες ασχολήθηκαν για αυτόν τον θησαυρό! Δεν ξέρω πως κατάφερα να μην καταλάβω πως μπορούσα να στείλω κι εγώ το δικό μου γράμμα στους γιατρούς μου, αλλά μετά την συζήτηση/συνέντευξη, θα τους γράψω κι εγώ δυο λογάκια, έτσι για να μου φύγει το άχτι!

Ακολουθεί η συνέντευξή μου με την Μιρέλλα 🙂

Ε: Μιρέλλα, μπορείς μέσα σε μια μικρή παράγραφο, να περιγράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Το βιβλιο αποτελειται απο φωνες γυναικων που αντιμετωπιστηκαν ασχημα την ιεροτερη στιγμη της ζωης τους, στον τοκετο. Το πρωτο μερος αναφερεται σε ιατρικες πληροφοριες με λεπτομερη βιβλιογραφια και εχει σκοπο την ενημερωση. Το δευτερο μερος ειναι τα γραμματα των γυναικων προς το γιατρο τους και ο.τι ηθελε καθεμια να πει. Το βιβλιο κλεινει με ενα ‘δωρακι’ για καθε εγκυο ,ενα πλανο τοκετου το οποιο δινει καθε πιθανη επιλογη για ολα τα σταδια του τοκετου και μετα απο αυτον. Ετσι η εγκυος μπορει να αποφασισει πως θελει να εξελιχθουν τα γεγονοτα ,να τα συζητησει με το γιατρο της και να γνωριζει ποια ειναι τα δικαιωματα της ωστε να τα διεκδικησει.

Ε: Ποιές είναι οι δικές σου εμπειρίες τοκετού?

Α: Γέννησα το πρώτο μου παιδί με προγραμματισμένη καισαρική. Μέχρι την προηγούμενη μέρα ήξερα ότι πάμε για φυσιολογικό και ότι ο γιατρός μου με στηρίζει. Με ενημέρωσε πως εχω στενη λεκανη και το μωρο ειναι μεγαλο και ψηλα και δε θα μπορεσει να γεννηθει. Η καισαρικη ηταν υποθεση 30 λεπτων, αναρρωσα γρηγορα και ευκολα δεν μπορω να πω πως ταλαιπωρηθηκα πολυ. Αλλα μου στοιχισε ψυχολογικα παρα πολυ. Οταν εμαθα πως η αιτια της καισαρικης μου δεν στεκει καθολου ιατρικα, ενιωσα σαν να με εχουν βιασει. Η ολη διαδικασια σε συνδυασμο με τις λανθασμενες οδηγιες του προσωπικου του μαιευτηριου με δυσκολεψαν παρα πολυ με το θηλασμο. Παρολα αυτα θηλασα την κορη μου (η οποια θηλαζει ακομα 2,5 χρονια μετα) και παραλληλα τον ανηψιο μου μεχρι 6 μηνων, ο οποιος εχει 3 μερες διαφορα με την κορη μου. Στο δευτερο παιδι αποφασισα να διεκδικησω αυτα που αξιζουν και δικαιουμαστε το παιδι μου κι εγω. Επειτα απο πολυ διαβασμα και ψαξιμο , βρηκα την καταλληλη ομαδα (γιατρο και μαια) και μαζι τους και τον αντρα μου γεννησαμε το γιο μου με εναν υπεροχο φυσικο τοκετο στο σπιτι. Η εμπειρια ειναι ανεπαναληπτη και αποτελεσε μεγαλο μαθημα ζωης για την οικογενεια μου.

Ε: Πως σου ήρθε να γράψεις αυτό το βιβλίο?

Α: Αφοτου γεννησα το πρωτο μου παιδι και αρχισα να ενημερωνομαι για το θεμα των τοκετων, ανακαλυψα πως ειμαι κλασικη περιπτωση ελληνιδας επιτοκου. Συγκεκριμενα ειμαι μια απτις 6 στις 10 περιπου. Εκανα καιρο για να το χωνεψω και να το δεχτω. Μεσω των ομαδων vbac και hvbac του facebook ειδα οτι μεταξυ των γυναικων υπαρχει μια πολυ μεγαλη αλληλεγγυη και αλληλουποστηριξη σε τετοιο βαθμο που καθεμια μας να αποτελει πηγη δυναμης για την αλλη. Καθε φορα που προκειται να γεννησει καποια κοπελα απτην ομαδα , ειναι σαν να γενναμε ολες…ετσι σκεφτηκα αυτη τη δυναμη να την κανουμε αξιοποιησουμε με καποιον τροπο Η ιδεα ηταν τελειως της στιγμης. Χωρις καν να την αναλυσω στο μυαλο μου εγραψα μια αναρτηση στις 15-1-13 οντας εγκυος »ειχα μια ιδεα που μαρεσε ετσι φευγαλεα που τη σκεφτηκα αλλα δεν ξερω κατα ποσο ειναι πραγματοποιησιμη.. να φτιαχναμε ενα βιβλιο , κατι σαν τα λευκωματα που ειχαμε στο σχολειο, και να γραφαμε η καθεμια απο ενα κειμενο , το οποιο να αναφερεται στον πρωην γιατρο της , που της εκανε την αναιτια καισαρικη.. να ελεγε η καθεμια τι νιωθει και οσα θα ηθελε να του πει. κι επειτα να το στελναμε σε ολους αυτους τους γιατρους. να δουν οτι δεν ειναι απλα μια τρελη πελατισσα που δεν ξερει τι της γινεται , αλλα πολλες γυναικες που εμαθαν επιτελους τα δικαιωματα τους και ποσο τους στοιχισε αυτο..» και καπως ετσι ξεκινησαμε…

Ε: Πιστεύεις οτι θα το διαβάσει ο γυναικολόγος σου?

Α: Δεν εχω ιδεα αλλα θελω να πιστευω πως απο περιεργεια θα το κοιταξει.

Ε: Ποια αντίδραση πιστεύεις πως θα έχει ένας γυναικολόγος όταν διαβάσει αυτό το βιβλίο?

Α: Εχω σκεφτει τα παντα…απο απαξιωση, θυμο, ειρωνια μεχρι θαυμασμο , αυτοαξιολογηση και αναθεωρηση.. Σιγουρα θα υπαρξουν ποικιλες αντιδρασεις.

Ε: Ποια αντίδραση θα ήθελες να έχει ο κάθε γυναικολόγος που θα το διαβάσει?

Α: Θα ηθελα να αναλογιστει το μεριδιο της ευθυνης του και να φερει στο μυαλο του ολα αυτα τα μωρουδισια προσωπα που τον πρωτοαντικρυσαν. Θεωρω ευλογια να βοηθας μια μητερα να φερει στον κοσμο το παιδι της και να εισαι τα πρωτα χερια που θα το κρατησουν και τα πρωτα ματια που θα δει. Κακα τα ψεμματα ,καποιοι ανθρωποι δεν αλλαζουν. Ο γιατρος που κανει καισαρικες για να ξεμπερδευει και να γεμιζει τις τσεπες του δε θα νιωσει τιποτα, το ξερουμε αυτο. Αυτος ομως που εκανε οτι του εμαθαν (σ’ αυτην την περιπτωση ειναι και παρα πολλες μαιες) ισως σκεφτει αν αυτα που εμαθε ειναι τελικα σωστα, ή εστω ανθρωπινα. Ολοι οι επαγγελματιες περιγεννητικης φροντιδας θα μπορουσαν ισως να ευαισθητοποιηθουν με το θεμα του θηλασμου, στο οποιο υπαρχει τεραστια παραπληροφορηση.

Ε: Πως ένιωσες διαβάζοντας τα γράμματα που σου έστελναν όλες αυτές οι μαμάδες?

Α: Εχω διαβασει παρα πολλες φορες τα γραμματα. Καθε φορα μου βγαζουν το ιδιο συναισθημα.. στενοχωρια και αγανακτιση. Στην αρχη με παιρνει παντα απο κατω και θυμωνω πολυ αλλα πολυ γρηγορα επικεντρωνομαι στο στοχο μας. Την ενημερωση των νεων μαμαδων και την προσπαθεια για αλλαγη της ελληνικης βιομηχανιας τοκετων. Τελικα νιωθω υπερηφανη για ολες μας. Αυτο που μου κανει παντα μεγαλη εντυπωση ειναι πως αναμεσα στις μαμαδες που εγραψαν γραμμα υπαρχουν μαιες και βοηθοι μητροτητας υπερμαχοι του φυσικου τοκετου. Και σκεφτομαι…αν δεν μπορεσαν αυτες να γεννησουν οπως ηθελαν πως να το κανουμε εμεις που δεν εχουμε τις γνωσεις τους και εμπιστευομαστε τυφλα το γιατρο μας..?

Το δικό μου γράμμα στον γιατρό #1 και #2!

Όταν έμεινα πρώτη φορά έγκυος, είχα την εντύπωση πως το να γεννήσει μια έγκυος, είναι πράμα φυσικό. Δεν χρειάζεται μεγάλη γνώση, δεν χρειάζεται μεγάλη τέχνη, χρειάζεται απλά να πας… και να γεννήσεις! Όπως έκαναν όλες οι γυναίκες πριν από μένα. Όπως έκανε η γιαγιά μου, η μαμά μου, έ… έτσι θα έκανα κι εγώ!

Δεν μου έδειξες πως είσαι άνθρωπος που δεν θα έπρεπε να σε εμπιστευτώ. Ίσα ίσα μεγάλος γιατρός, έμπειρος, σε δημόσιο μαιευτήριο με γέννες πολλές! Όλα ήταν καλά στην υγεία μου αλλά και του μωρού. Δεν είχα ανησυχήσει σε κάτι και απλά σου ζήτησα να μην χρησιμοποιήσουμε επισκληρίδιο γιατί ήθελα να την ζήσω αυτή την εμπειρία στο έπακρο! Συμφώνησες!

Είχα κλείσει τις 40 εβδομάδες και 40+1 έφτασα στο μαιευτήριο να με δεις για να μου πεις να κάνω βόλτες αν και δεν ήμουν έτοιμη, για να δούμε αν θα γίνει κάτι και αν δεν γινόταν, θα έμπαινα για πρόκληση. Δεν ήξερα τι εστί πρόκληση, ούτε μου είπες. Ήξερα ότι όλες έτσι γεννάνε. Πάνε, κάνουν πρόκληση και γεννάνε όλο χαρά! Ήθελα να δω το μωρό που με κλωτσούσε τόσο καιρό. Το μωρό που θα με έκανε μαμά. Και την επόμενη μέρα μπήκα τελικά για πρόκληση. Μία μέρα μετά τα γενέθλια του άντρα μου. Είχε και πλάκα νόμιζα! Έκανα αμάν για να αφήσετε τον άντρα μου να έρθει στο δωμάτιο μου, απέναντι από τον χώρο που μία μία έμπαινε για να γεννήσει, με ανοιχτή την πόρτα. Είχα αρχίσει να μην νιώθω καλά. Να κρυώνω, να με πιάνει ο φόβος, και στα ενδιάμεσα να μπαίνουν μαθητευόμενοι γιατροί και μαίες να με εξετάζουν για να μου πουν πως δεν γίνεται τίποτα! Διπλή δόση ωκυτοκίνης και τίποτα! Άκουγα να φωνάζουν γιατροί σε μαμάδες να σπρώξουν, άλλες να βογκάνε, άλλες να κλαίνε κι εγώ προσπαθούσα να μην βγάλω άχνα. Να είμαι δυνατή, να μην κουνιέμαι από την θέση μου γιατί δεν έπιανε ο καρδιοτοκογράφος και εκεί ανάσκελα στο κρεβάτι του πόνου, ντροπιασμένη, να περιμένω απλά να έρθει ένα μωρό που δεν έλεγε να κουνηθεί! Και μετά από 8 ώρες ατελείωτων πόνων δίχως παύση, δεν άντεξα και ζήτησα επισκληρίδιο! Είχε έρθει το τέλος της βάρδια σου! Είχες κάνει 7 καισαρικές εκείνη την μέρα μιας και φαίνεται οι γυναίκες πια δεν ξέρουν να γεννήσουν. Και έτσι η δικαιολογία ήταν πως δεν υπήρχε το σετάκι για να μου βάλετε επισκληρίδιο! Όχι δεν θα έπαιρνα το ρίσκο να γίνει κάποιο λάθος στην σπονδυλική μου στήλη με το άλλο σετάκι. Αν και η μαία το είπε πως δεν μπορούσε να μιλήσει γιατί θα έχανε τη δουλειά της, το ήξερα κι από πριν ότι αυτά ήταν απλά κουραφέξαλα! Μπήκα για καισαρική! Δεν τράβηξα τον ορό από το χέρι μου να σηκωθώ να φύγω. Ένιωθα άρρωστη, αδύναμη και αδικημένη. Που να βρω το κουράγιο? Ναι το ξέρω πως αν του το έλεγα, ο άντρας μου θα με σήκωνε να φύγουμε, αλλά που να βρω το κουράγιο??? Ξύπνησα σε κάτι σαν αποθηκούλα. Κανείς δεν μου ευχήθηκε για το μωρό μου. Νόμιζα πως κάτι του είχε συμβεί και δεν μου το έλεγαν, κι εγώ μισοξύπνια μισοκοιμισμένη φοβόμουν να ρωτήσω, γιατί τι θα έκανα αν μου έλεγαν ότι δεν ζούσε? Όταν πια με πήραν στο δωμάτιο, δεν θυμόμουν πότε μου έδωσαν το παιδί! Το είδα στο βίντεο για να θυμηθώ την στιγμή που αντίκρισα πρώτη φορά το παιδί μου! Κι εσύ ήρθες, πήρες τα χρήματα σου και περήφανα μου είπες ότι όλα πήγαν καλά! Κι εγώ προσπάθησα να κάνω ότι το πίστεψα και να φαίνομαι δυνατή σε όλους, γιατί στο κάτω κάτω, είχα πια το παιδί μου δίπλα και το θήλαζα. Τουλάχιστον αυτό το είχα καταφέρει! Με πρόδωσες γιατρέ #1! Επειδή είχες σχολάσει! Επειδή δεν σε ένοιαζε! Πολύ απλά! 

Στο δεύτερο παιδί, είχα ψιλοδιαβάσει! Βρήκα γιατρό να κάνει φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική (vbac) και θα το προσπαθούσαμε. Για γέννα στο σπίτι δεν το σκέφτηκα και πολύ εδώ στο νησί. Ήμουν φοβισμένη… Όλα και σ’αυτόν τον τοκετό πήγαιναν περίφημα! Και στις 38 εβδομάδες ήρθα γιατρέ #2 να με εξετάσεις! Και μόλις πριν λίγες μέρες (3μιση χρόνια μετά) συνειδητοποίησα και έμαθα, πως στην εξέταση αυτή, βάζεις πάντα και μισό υποθετάκι για πρόκληση τοκετού! Μπορεί και να δεχόμουν ρε γιατρέ μου! Αλλά κρυφά? Γιατί κρυφά να προκαλείς κάτι στο σώμα μου??? 

Την δεύτερη μέρα της εξέτασης, ξύπνησα με σπασμένα νερά. Είχα ξετρελαθεί από την χαρά μου! Η τύχη ήταν με το μέρος μου! Ετοίμασα την βαλίτσα μου, έκανα το ντουσάκι μου, φίλησα το αγοράκι μου, και έφυγα με τον μπαμπά του να πάμε να γεννήσουμε την αδερφούλα του! Τα πονάκια είχαν ξεκινήσει και ήταν τόσο πιο γλυκά από την προηγούμενη φορά. Είχαμε συζητήσει γιατρέ, θυμάσαι? Plan A, plan B, plan C! Όλες οι εκδοχές. Μέχρι και την περίπτωση ξανά καισαρικής, να βάλουμε επισκληρίδιο. Αυτή τη φορά να δω το μωρό μου να γεννιέται! Μαγική στιγμή, στιγμή που θα έμενε στο μυαλό μου για πάντα! Έστω να καταφέρω αυτό γιατρέ, ναι? Και συμφώνησες! Θυμάσαι??? Εγώ θυμάμαι!

Κεχρωσμένο αμνιακό υγρό (ειχε κάνει κακά η Ναταλία μέσα στον σάκο)! Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί! Και πάλι όταν με ρώτησες, είπα όχι. Δεν ρισκάρω γιατρέ μου να κάνει αναρρόφηση το μωρό μου και να πρέπει να φύγει Αθήνα για να το κάνουν καλά! Και βουρ για καισαρική! Γιατρέ να περιμένουμε να έρθει ο άντρας μου! Και να τρέχει να με βρει ο καημένος λίγο πριν περάσω την πόρτα του χειρουργείου, γιατί 10 λεπτά δεν μπορούσες να περιμένεις. Ήθελες να πας σπίτι να κοιμηθείς! 

Να μιλήσεις με τον αναισθησιολόγο για επισκληρίδιο! Μου είχες πει! Εγώ με λιγμούς! Ούτε καν να με καθησυχάσεις! Τρεις κοπέλες στο χειρουργείο μου έδεναν τα χέρια σαν να με ετοιμάζανε για σταύρωση, κι εσύ μου έβαζες το μπενταντιν στην κοιλιά και κρατούσες το νυστέρι. Και ήρθε η μάσκα για να αναπνεύσω και να κοιμηθώ! Ποιος ήταν ο αναισθησιολόγος? Αυτή η γυναίκα από πάνω μου? Και γιατί δεν μου το έλεγες γιατρέ? Πάλι ολική νάρκωση? Πάλι δεν θα είμαι εκεί στην γέννηση της μικρής μου? Γιατρέεεεε, γιατί μου την έφερες έτσι πισώπλατα??? Παραδώθηκα για άλλη μια φορά! Είσαι ευάλωτη σε τέτοια παράδοση, μετά από τέτοια μεταχείριση! Μάζεψα τους λιγμούς μου και σου είπα τουλάχιστον να μου ευχηθείτε την ώρα που θα ξυπνάω! Και πήρα βαθιές ανάσες να μην σκέφτομαι και πριν βάλω πάλι τα κλάματα, κοιμήθηκα! Και δεν έχω πάει ακόμη σε γυναικολόγο άλλο γιατρέ από τότε! Δεν ξέρω αν μπορώ να εμπιστευθώ κάποιον! Γιατρέ #2, μπορεί η καισαρική αυτή να μην ήταν αναίτια. Άντε να το πιστέψω! Ήταν όμως αναίτια η αναισθησία σου! Είχαμε μιλήσει. Σου είχα εξομολογηθεί την ελπίδα μου και απλά αποφάσισες να μην ενδιαφερθείς! Συγχαρητήρια! Με έκανες για δεύτερη φορά σμπαράλια! 

Γιατρέ #1 και #2 δυστυχώς, δεν γνωρίζετε το μεγαλείο της γέννας! Είναι κρίμα! Θα μπορούσατε να είστε μέρος αυτού, αλλά είστε απέναντι! Εγώ μπορεί να μην το έζησα, αλλά το γνωρίζω! Και θα το γνωρίσω σε άλλες μαμάδες. Θα τις ακούσω, θα τις αφουγκραστώ και θα τις βοηθήσω να νιώσουν όμορφα όποια κι αν είναι η γέννα τους τελικά! Όμως οι γυναίκες σιγά σιγά ξυπνάνε! Ζητάνε, θέλουν και κάποια στιγμή θα απαιτήσουν σεβασμό κι εγώ θα βοηθήσω σ’ αυτό! Σε σας μόνο αυτό θέλω να πω! Είσασταν πλήρης απογοήτευση!!!

Κι επειδή είμαι σίγουρη πως ούτε καν με θυμάστε, να σας πω και το όνομά μου!
Λυδία Θεοχάρη

Οι γυναικολόγοι αλλάζουν τον ορισμό του τοκετού «στην ώρα του»

Πηγή: news247.gr

 

 

Οι Αμερικανοί μαιευτήρες-γυναικολόγοι προωθούν την αλλαγή του ορισμού της γέννησης που γίνεται «στην ώρα της», προκειμένου να διακρίνουν μεταξύ διαφορετικών περιπτώσεων, ανάλογα με την ακριβή διάρκεια της εγκυμοσύνης.

 

Ένα μωρό που γεννιέται μεταξύ της 37ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, θα θεωρείται πια «πρόωρα κανονικό». Έως τώρα «κανονική» θεωρείτο γενικά η γέννα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας της κύησης, χωρίς να γίνεται κάποια περαιτέρω διάκριση.

Η ειδική επιτροπή μαιευτικής πρακτικής του Αμερικανικού Κολλεγίου Μαιευτήρων και Γυναικολόγων, σύμφωνα με το πρακτορείο Ρόιτερ, εισηγείται τις αλλαγές με το σκεπτικό ότι, σύμφωνα με πολυετή εμπειρία, «έχει πλέον αναγνωριστεί ότι τα νεογέννητα μεταξύ της 37ης και της 42ης εβδομάδας δεν είναι όλα ίδια», όπως δήλωσε ο πρόεδρος της επιτροπής δρ Τζέφρι Έκερ, γυναικολόγος του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης.

Τα μωρά που γεννιούνται μεταξύ της 39ης και της 41ης εβδομάδας θα θεωρούνται πλέον ότι γεννήθηκαν «απολύτως στην ώρα» τους, όσα γεννήθηκαν μεταξύ της 41ης και της 42ης εβδομάδας, θα θεωρούνται «καθυστερημένα κανονικά», ενώ οι γεννήσεις μετά την 42η εβδομάδα θα θεωρούνται «μετά την ώρα τους». Σχετική ανακοίνωση έγινε και στο μαιευτικό-γυναικολογικό περιοδικό «Obstetrics and Gynecology».

Όλο και περισσότερες έρευνες κατά τα τελευταία χρόνια έχουν διαπιστώσει ότι τα μωρά που γεννιούνται πριν την 39η εβδομάδα, δεν είναι το ίδιο ανεπτυγμένα με αυτά που γεννιούνται αργότερα. Μεταξύ άλλων, τα τελευταία εμφανίζουν λιγότερα προβλήματα αναπνοής, ακοής και μάθησης.

Ο εγκέφαλος του εμβρύου μεγαλώνει περίπου κατά το ένα τρίτο μεταξύ της 35ης και της 39ης εβδομάδας της κύησης, ενώ ένα στρώμα λίπους που κρατά ζεστό το σώμα του, προστίθεται κατά τις τελευταίες εβδομάδες της εγκυμοσύνης.

Η νέα ταξινόμηση των τοκετών ελπίζεται ότι θα μειώσει τον αριθμό των εγκύων που καταφεύγουν σε καισαρική για να γεννήσουν, παρ’ όλο που δεν υπάρχουν ιατρικοί λόγοι για κάτι τέτοιο. Το Κολλέγιο των Αμερικανών γυναικολόγων συστήνει να μη γίνονται καισαρικές πριν την 39η εβδομάδα της εγκυμοσύνης. Εννοείται ότι εξαίρεση πρέπει να γίνεται, όταν ιατρικοί λόγοι επιβάλλουν ένα πρόωρο τοκετό με ή χωρίς καισαρική.

(Πηγή:ΑΠΕ)

Οι καισαρικές μας!

Δεν θα σας εξιστορήσω τις καισαρικές μου πάλι, το έχω κάνει και για τις δύο σε παλιότερα άρθρα μου. Εδώ κι εδώ αν θέλετε να τις θυμηθείτε, αλλά θα σας πω για τις καισαρικές γενικά και για το πόσο εύκολο είναι ένας γιατρός να σας καταφέρει να γεννήσετε με μια καισαρικούλα!

 

Καταρχάς, ας πούμε πως το ποσοστό των καισαρικών στην Ελλάδα, είναι το ψηλότερο στον κόσμο, με ποσοστά 40% σε δημόσια μαιευτήρια και έως 65% σε ιδιωτικά, ΧΩΡΙΣ ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ. Ποσοστά δηλαδή, πολύ πιο πάνω από το ποσοστό 15% που θεωρείται από την Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ότι καλύπτει ιατρικές ανάγκες. (Συστάσεις ΟΗΕ για μείωση των καισαρικών στην Ελλάδα)

 

Τι συμβαίνει? Ας πούμε λιγάκι πως ένας τοκετός μπορεί να χρειάζεται πολύ περισσότερη ώρα από μια καισαρική τομή. Ειδικά εφόσον δεν υπάρξουν παρεμβάσεις, οι οποίες γίνονται υποτίθεται για το καλό του φυσιολογικού και γρήγορου τοκετού, ενώ η αλήθεια είναι ότι πολύ συχνά, γίνονται ενώ οι γιατροί γνωρίζουν ότι μετά από κάποιες παρεμβάσεις, ο τοκετός προχωρά σε μια καισαρική! Και βέβαια, αυτές οι παρεμβάσεις ξεκινούν πριν από τον τοκετό.

 

Περιμένοντας στο τέλος της εγκυμοσύνης η μανούλα να γεννήσει το μωράκι της, να το δει να το χαρεί, να ελαφρύνει και πάλι λίγο, πολλές φορές αγχώνεται. Φτάνει η προθεσμία και κοντεύει στις 40 εβδομάδες! Ας μείνουμε λοιπόν και λίγο εδώ. οι 40 εβδομάδες και η ημερομηνία που σας έχει δώσει ο γιατρός σας, δεν είναι ημερομηνία λήξης, αλλά Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού! ΠΙΘΑΝΗ. Άρα μπορεί να γεννηθεί νωρίτερα, μπορεί και αργότερα. Και αυτό δεν είναι κακό. Το μωρό αποφασίζει πότε είναι έτοιμο να βγει και όταν το αποφασίσει, βγαίνει! Πολύ απλά! Όταν το αποφασίσει ο γιατρός, πολύ συχνά, πάνε στραβά τα πράγματα και καταλήγουμε σε μια καισαρική! Η καισαρική, έχει σώσει ζωές μαμάδων και μωρών, όταν λοιπόν είναι αναγκαία, εννοείται πως είναι μια λύση ζωής. Όταν όμως δεν είναι, πρέπει να θυμόμαστε πως πρόκειται για μια εγχείρηση, η οποία έχει μεγαλύτερο ρίσκο και μεγαλύτερες πιθανότητες επιπλοκών από ότι ο φυσικός τοκετός. Και για την μαμά και για τον θηλασμό, αλλά και για το μωρό, το οποίο πολλά προβλήματα -πιθανόν- θα τα βγάλει αργότερα. Τόσο αργότερα που κανείς δεν αναφέρει πια την καισαρική (δερματικά θέματα, άσθμα, αλλεργίες, άγχος, κλπ)! (C-Section Babies 5 Times More Likely To Develop Allergies και C-Section May Raise Child’s Risk of Allergies, Asthma: Study)

 

Στο εξωτερικό, περιμένουν μέχρι και τις 42 εβδομάδες και πολλές φορές και τις 43εις για να ξεκινήσουν κάποιου είδους πρόκληση. Περιμένουν το μωρό να ετοιμαστεί. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό άλλωστε!

 

Στην Ελλάδα, φοβάσαι να πας στον γυναικολόγο εκεί κοντά στις 40 εβδομάδες, γιατί θα σου κάνει κολπική εξέταση να εξετάσει τον τράχηλο και αναρωτιέσαι αν σου έβαλε κάποιο τζελ ή υπόθετο, ή αν έκανε δακτυλική αποκόλληση υμένων ώστε να ξεκινήσει ο τοκετός! Γιατί τόση βιασύνη? Πόσο δύσκολο να περιμένουμε?

 

Και μετά από λίγες μέρες μετά την εξέταση, ξεκινάνε τα πονάκια, σπάνε τα νερά (αν είσαι τυχερή). Ή σου λέει, πάμε για πρόκληση. Άλλωστε το μωρό μεγάλωσε όσο χρειάζεται. Έτοιμο είναι! Γιατί να περιμένουμε κι άλλο? Κι αν πάει κάτι στραβά? Το παίρνεις εσύ το ρίσκο? Εγώ δεν το παίρνω! Και ντιν ντιν ντιν! Καμπανάκια βαράνε στο κεφάλι της εγκύου! Γιατί 9 μήνες το έχει στην κοιλιά της το μωρό! Να το χάσει τώρα? 2 φορές την ίδια ερώτηση μου έκαναν! Και 2 φορές δεν πήρα το ρίσκο!

 

Έχει ισχιακή προβολή το μωρό (πόδια κάτω). Σιγά μην αλλάξει στάση τώρα στις 38 εβδομάδες! Δεν έχει χώρο!

Έχει περιτύλιξη λώρου! Δεν θα μπορεί να γεννηθεί!

Υπάρχει κίνδυνος αν μείνει περισσότερο από 40 εβδομάδες το μωρό στην κοιλιά! Πάμε για πρόκληση!

Έχεις προηγηθείσα καισαρική, μόνο καισαρικές μπορείς να κάνεις πια!

Έχεις ζάχαρο, έχεις μικρή λεκάνη, έχεις πίεση, έχεις έχεις έχεις! Παίρνεις το ρίσκο?

 

Και καμία δεν το παίρνει και πολύ σωστά κάνει! Γιατί δεν παίρνεις ρίσκο εκείνη την ώρα! Δεν παίζεις με την ζωή του μωρού! Κανείς δεν γνωρίζει αν όλα αυτά που σου αραδιάζει ο γιατρός είναι αλήθεια ή όχι. Ή απλά, ο γιατρός δεν σου έχει εξηγήσει πως μπορείς να περιμένεις. Ζητάς και μόνη σου πρόκληση, αλλά δεν σου λέει τους κινδύνους!

 

Και πας για πρόκληση! Και πόσο χαίρομαι όταν τελικά μια μαμά καταφέρνει να γεννήσει φυσιολογικά μετά από πρόκληση! Αλλά η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δεν τα καταφέρνουν. Γιατί όσο πρόκληση και να βάλεις σε έναν οργανισμό που δεν είναι έτοιμος να γεννήσει, απλά θα πονάει, θα πονάει και δεν θα αντέξει για πολύ! Κι αν είσαι τυχερή, θα σου βάλουν επισκληρίδιο, γιατί οι πόνοι αυτοί δεν αντέχονται! Δεν είναι οι φυσικοί πόνοι που έχουν σχεδιαστεί να τους αντέχει μια γυναίκα! Όταν όμως βάλεις επισκληρίδιο, δεν νιώθεις το σώμα σου, αλλά και να το ένιωθες, έτσι ξαπλωμένη που σε έχουν ανάσκελα, πως θα γεννήσεις? Πως θα βοηθήσεις με το σώμα σου και με την βαρύτητα να προχωρήσει ο τοκετός?

 

Πρέπει να πάμε για καισαρική θα σου πουν. Κι εκείνη την ώρα αν πεις κάτι, θα σου πουν και για τους παλμούς του μωρού. Μπορεί να είναι και αλήθεια, μιας και έχει ταλαιπωρηθεί. Δεν ήταν έτοιμο να γεννηθεί άλλωστε… Παίρνεις το ρίσκο? Όχι βέβαια!

 

Αν είσαι και πάλι «τυχερή», θα κάνεις καισαρική με επισκληρίδιο. Θα δεις το μωρό σου μόλις γεννηθεί! Θα ζήσεις αυτή την μαγική στιγμή, όσο στραβά και να πήγαν τα πράγματα. Αν είσαι όπως εγώ, θα σε κοιμίσουν και θα χάσεις την εμπειρία αυτή! Θα δεις το μωρό σου όταν ξυπνήσεις και καταλαβαίνεις τι γίνεται γύρω σου!

 

Από τη στιγμή που θα στο φέρουν κοντά σου, απλά θα ζεις στον παράδεισο! Θα πονάς βέβαια, αλλά το μωρό σου θα είναι καλά, εσένα θα σου περάσει αν δεν κάνεις καμιά επιπλοκή, και θα πας σπίτι με το μωρό σε 4-5 μέρες. Μπορεί να μην τα καταφέρεις με τον θηλασμό, γιατί άργησε το γάλα να κατέβει, επειδή το μωρό μπορεί να ήταν ληθαργικό από την αναισθησία, αλλά το μωρό σου είναι καλά και αυτό έχει σημασία!

 

Αυτό έχει σημασία! Πάντα! Αλλά αν είχε γεννηθεί φυσιολογικά, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα! Το μωρό θα ήταν έτοιμο στην ώρα ΤΟΥ να γεννηθεί, θα γεννιόταν πιο εύκολα, εσύ δεν θα πονούσες τόσο μετά, θα θήλαζε πιο εύκολα και αργότερα, δεν θα πάθαινε αναπνευστικές λοιμώξεις όπως πολλά παιδιά πλέον, ούτε θα είχε πολύ πιθανόν δερματικά θεματάκια ή αλλεργίες. Και προπάντων, θα είχες ζήσει κι εσύ και το μωρό σου τον τοκετό που σας αξίζει! Και μόνο στην ψυχολογία της μαμάς και του μωρού, ένας φυσιολογικός τοκετός, είναι τεράστιο δώρο!

 

Το μόνο που με παρηγορεί εμένα, είναι το γεγονός ότι κατάφερα να θηλάσω για πολύ καιρό τα παιδιά μου! Και πάλι πέρασαν τα δερματικά τους, τις αλλεργίες τους και τα αναπνευστικά τους! Θα μου πείτε, μπορεί να μην φταίει η καισαρική τους! Εγώ είμαι σχεδόν σίγουρη πως φταίει! Και παρ’ όλο τον θηλασμό πάλι έχουν τα θεματάκια τους. Αναρωτιέμαι αν ΔΕΝ θήλαζα, πόσο περισσότερα θα είχαν, ή πόσο βαριά!

 

Ναι, δεν έχουν όλα τα παιδιά της καισαρικής τέτοια προβλήματα, αλλά πολλά έχουν! Γιατί? Επειδή βολεύουν οι καισαρικές? Και έτσι απλά θα το αφήσουμε αυτό? Μήπως θα έπρεπε να ζητάμε από τους γιατρούς μας περισσότερο σεβασμό? Ας ξεκινήσουμε έστω με το «δεν κάνω πρόκληση! Δεν μπαίνω νωρίτερα να γεννήσω!» Μόνο αν υπάρχει σοβαρός λόγος. Κι αυτά που θα σας πει, να σας τα υπογράψει σε ένα χαρτί! Ζητάτε τα πάντα γραπτά και με υπογραφή! Μήπως θα κωλώσει? Κι ας πάτε και για δεύτερη γνώμη αν χρειαστεί!

 

Μύγα σε τσίμπησε? Θα μου πείτε… Ξέρετε τι γίνεται? Πας να γεννήσεις όμορφα, σου βγαίνει αλλιώς και όλοι σου λένε να μην στεναχωριέσαι, το μωρό σου έχεις στην αγκαλιά σου και είναι καλά! Τι το ψάχνεις? Και προσπαθείς να το ξεχάσεις! Και νιώθεις και τύψεις που δεν ήξερες ή που δεν μπορούσες να πεις και τίποτα εκείνη την ώρα, γιατί είσαι αδύναμη. Και δεν θες να το συνεχίσεις το θέμα, γιατί δεν θα βρεις το δίκιο σου. Και μεγαλώνουν τα παιδιά σου, αλλά το αγκαθάκι δεν φεύγει και αρχίζεις να βρίσκεις το κουράγιο να ψάχνεις, και όσο ψάχνεις τόσο πιο κορόιδο νιώθεις. Και αρχίζεις να θυμώνεις, και θυμώνεις και θυμώνεις και τελικά μιλάς! Και αν έχεις μπλογκ, γράφεις κιολας!

 

Μελλοντικές μανούλες, δεν σας τα λέω αυτά για να σας τρομάξω. Για να σας υποψιάσω τα λέω! Διαβάστε τριγύρω, ενημερωθείτε και αποφασίστε! Μακάρι να το είχα κάνει κι εγώ πριν τις γέννες μου, αλλά δεν το έκανα. Αυτό το μετανιώνω τώρα, αλλά μου το έχω συγχωρήσει. Δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να γνωρίζω! Πολύ απλά! Δεν ήξερα! Για αυτό προσπαθώ εσείς να γνωρίσετε, γιατί εύχομαι όλες οι μαμάδες και όλα τα μωράκια, να έχουν ονειρεμένους τοκετούς! Με πολλές ευχές λοιπόν, κλείνω!

 

 

http://www.eleftheria.gr/index.asp?cat=39&aid=48494#.UkXkUIbz-y8

http://www.medicalnewstoday.com/articles/256915.php

http://health.usnews.com/health-news/news/articles/2013/02/25/c-section-may-raise-childs-risk-of-allergies-asthma-study

Να πως σταματάμε τις – άνευ λόγου – καισαρικές!

Λοιπόν, σήμερα διάβασα το άρθρο της Ολίβιας που μπορείτε κι εσείς να διαβάσετε εδώ και κατάλαβα τι πρέπει να κανουν όλες όσες δεν είναι ευχαριστημένες με αυτά που τους λέει ο γιατρός τους ή ακόμη χειρότερα, όταν καταλαβαίνουν ότι το πάει κάπου εσκεμμένα  κάπου που ενώ έχουν συνεννοηθεί, αυτός κάνει τουμπεκί με λίγο εκφοβισμό…

Κάτι που εγώ ας πούμε δεν έκανα. Γιατί δεν είχα επιλογές, γιατί ίσως φοβόμουν, γιατί φοβόντουσαν και οι άλλοι γύρω μου, γιατί κι εγώ δεν ξέρω γιατί. Μια δεύτερη γνώμη!!! Αυτό! Μια δεύτερη καλή γνώμη και μια τρίτη αν χρειαστεί! Μέχρι να είστε σίγουρες ότι είστε ευχαριστημένες με την απάντηση! Είναι εύκολο? Όχι! Έχεις όμως ηρεμία μετά? Ναι!

Η Ολίβια στις 40 εβδομάδες + 1 μέρα εγκυμοσύνης, επέλεξε να αλλάξει γιατρό, γιατί κατάλαβε ότι θα άρχιζε να χρησιμοποιεί το ισχυρό όπλο του φόβου για να την βάλει για καισαρική ενώ είχαν συμφωνήσει εφόσον όλα πηγαίνουν καλά, να πάει για φυσιολογικό τοκετό μετά την πρώτη καισαρική της (vbac). Γιατί ναι, γίνεται κι αυτό, κι ας λένε οι περισσότεροι πως έχει πιθανότητες να πάει άσχημα το πράγμα. Όμως αν ο γιατρός γνωρίζει, όταν δεν υπάρχουν λόγοι για καισαρική (εκτός του ότι η πρώτη ήταν καισαρική), εφόσον η τομή δεν ήταν κάθετη (που πλέον δεν γίνεται κάθετα), και εάν όλα πάνε καλά με το μωρό στην κοιλιά, γίνεται και παρά γίνεται φυσιολογικότατος τοκετός μετά από καισαρική. Οι γιατροί όμως θέλουν? Όχι! Γιατί? Γιατί όταν πας για vbac δεν πρέπει να σου βάλουν φάρμακα για να τον επισπεύσουν, πρέπει να έρθει μόνος του και να προχωρήσει μόνος του, πρέπει να σε παρακολουθούν σωστά, δεν πρέπει να μπει επισκληρίδιος ώστε η μαμά να καταλαβαίνει τους πόνους και σε περίπτωση που αισθανθεί διαφορετικό πόνο δυνατό και μόνιμο να δουν αν η μήτρα είναι ΟΚ, και τέλος αν χρειαστεί (σπάνια) να σε βάλουν για καισαρική. Και όλα αυτά δεν βολεύουν τόσο όσο μια προγραμματισμένη καισαρική που παίρνει 20 λεπτά, σωστά?

Και έτσι η Ολίβια έκανε αυτό που της είπε το ένστικτό της. Πήρε μια δεύτερη γνώμη και ήταν αυτή που ήθελε! Και μια χαρά λοιπόν θα περιμένει όσο χρειαστεί για να αποφασίσει το μικρό αγοράκι που κουβαλάει μέσα στο ζεστό υγρό στην κοιλιά της, πως ήρθε η ώρα να πάρει την πρώτη του ανάσα στην αγκαλιά της μαμάς του! Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή.

Και σκέφτομαι λοιπόν στην πρώτη μου καισαρική τι θα έπρεπε να κάνω? Γιατί μετά από τόσα χρόνια, 5μιση από την πρώτη καισαρική και 2μιση από την δεύτερη, να νιώθω τόσο άσχημα? Να νιώθω τύψεις και θυμό!… Γιατί, ΟΚ, μπορεί ορισμένες γυναίκες να μην τις πειράζει το πως θα γεννήσουν, αρκεί να γεννήσουν ένα γερό παιδί, και τότε είσαι μια χαρά. Αλλά ορισμένες γυναίκες, όπως εμένα ας πούμε  τις πειράζει πειράζει. Ήμουν από αυτές τις τρελές που ούτε καν επισκληρίδιο δεν ήθελα να βάλω, ήθελα εγώ και ο άντρας μου, να ζήσουμε στο έπακρο αυτή την εμπειρία. Έψαξα γιατρό συστημένο από φίλη και δημόσιο μαιευτήριο για να έχω το μωρό δίπλα μου σε μονόκλινο να μπορώ να είμαι τα βράδια με τον άντρα μου και να θηλάζω το μωρό μας αποκλειστικά. Στην Χαλκίδα όπου έμενα τότε, δεν ήξερα κάποιον γιατρό, οπότε εμπιστεύτηκα τον συστημένο που καλός μας φαινόταν, μεγάλη εμπειρία, υποδιευθυντής μαιευτικής. Και ΟΚ, δεν ήταν και ο πιο ομιλητικός, ούτε ο πιο ευγενικός, αλλά πείρα είχε και μια χαρά θα πήγαιναν όλα. Και στις 40+1 που είχα φτάσει κι εγώ όπως η Ολίβια σήμερα, μπήκα στο μαιευτήριο για να δούμε αν θα γεννούσα μέχρι την επόμενη, μιας και «αν μου σπάγαν τα νερά, θα έπρεπε να έρθω γρήγορα και ξάπλα στο αυτοκίνητο με την περιτύλιξη που είχε το μωρό» και ένα άγχος λοιπόν σε πιάνει. Σε πιάνει το άγχος που το μωρό δε λέει να βγει, μιας και δεν σου λένε ότι κανονικά μέχρι τις 42 εβδομάδες μπορεί να πάρει να βγει… Γιατί δεν στο λένε? Γιατί πρέπει να το ψάχνεις εσύ? Γιατί να γίνεσαι εσύ αντιπαθητικός, ο τύπος που ξέρουν οι γιατροί και στην λένε να μην διαβάζεις πολλά γιατί δεν ξέρεις εσύ. Εμείς σπουδάσαμε τόσα χρόνια! Και έτσι κάναμε εισαγωγή και την επόμενη μπήκε και ο ορός στο χέρι για πρόκληση. Ε, θα βγει  που θα πάει? Έλεγα? Γιατί όμως δεν είχα διαβάσει πως όταν δεν είναι έτοιμος ο τράχηλος, ακόμη και η πρόκληση δεν κάνει και πολλά και μάλιστα καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις σε καισαρική? Γιατί δεν το λένε? Γιατί απλά σου λένε πως δεν κάνεις τελικά διαστολή και ποτέ δεν θα κάνεις όπως πάει και συμβαίνει σε κάποιες γυναίκες? Και μετά από 8 ώρες τεχνιτών πόνων (που σημαίνει πόνοι σαν τους τελευταίους την ώρα που γεννάς. Ενός λεπτού διαρκείας και δίχως σχεδόν κενό μεταξύ τους), δεν δέχονται να σου βάλουν επισκληρίδιο, όπως έκαναν και σε μένα? Με επισκληρίδιο γιατρέ θα αντέξω όσο πάρει… Θα πάρει πολλές ώρες, γιατί να το περάσεις αυτό? Επειδή είναι το όνειρό μου γιατρέ! Οπότε συνεννόηση με τον αναισθησιολόγο και «δεν έχουμε το σετάκι που χρειάζεσαι για να σου κάνουμε επισκληρίδιο, και αν πάει κάτι στραβά με την σπονδυλική σου στήλη, παίρνεις εσύ την ευθύνη?» Ε, όχι! Δεν παίρνω την ευθύνη να μην μπορώ να ξαναπερπατήσω. Μαμά θέλω να γίνω, αλλά όχι κι έτσι! Οπότε καισαρική, καισαρική εγώ που δεν είχα ξαναμπεί σε χειρουργείο, που πάντα φοβόμουν την ολική αναισθησία. Με λίγα λόγια ο χειρότερος εφιάλτης μου. Να πονάω, να θέλω να μου βάλουν ακόμη και ευθανασία, να προσπαθώ να δείχνω στον Μάκη ότι όλα καλά, γιατί αν του έδειχνα πόσο χάλια ένιωθα θα τα έκανε όλα λίμπα! Και τελικά χειρουργείο εγώ, και ο Μάκης έπαιζε κικ μπόξινγκ με τις πινακίδες έξω στο πάρκινγκ από τα νεύρα του. Όλα ΟΚ από κει και πέρα, το μωρό καλά, μου το έδωσαν αλλά δεν θυμάμαι τίποτα γιατί μόλις είχα συνέλθει και από κει και πέρα μέσα στις αγκαλιές μέχρι και τώρα… Με ένα παράπονο, με μια βρισιά έτοιμη να εκτοξευθεί και με όλους να λένε, να χαίρεσαι που όλα πήγαν καλά! Μα δεν πήγαν…

Γιατί δέχθηκα να κάνω πρόκληση? Γιατί δεν έπιασα την άλλη αναισθησιολόγο να την ρωτήσω για επισκληρίδιο? Γιατί δεν έδειξα πόσο μα πόσο εκείνη την στιγμή γινόταν πάνω μου κάτι το οποίο ΔΕΝ ήθελα?

Και στο δεύτερο, στη Ναταλία, στη Ρόδο πια, βρήκα τον μοναδικό από όσο ήξερα γιατρό που θα μπορούσε να κάνει vbac. Σε δημόσιο, πάλι για μονόκλινο και θηλασμό, κλπ κλπ. Είχα διαβάσει περισσότερα. Ο γιατρός μου έδειξε πόσο υπερ είναι, και μου έλεγε και μου ξαναέλεγε πως την τελευταία στιγμή θα γνωρίζουμε… Αλλά μέχρι τις 40 εβδομάδες θα περίμενε, μιας και στις 42 εβδομάδες είχε χάσει κάποτε ένα μωρό επειδή επέμενε η μαμά, και δεν θέλουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Να ο πρώτος φόβος. Δεν μου είχε αρέσει, αλλά απλά παρακαλούσα να έρθει το μωρό γρηγορότερα και όχι όπως ο Γιώργος! Οπότε είχα βγάλει Plan A, plan B, plan C, κλπ κλπ… Αν όλα πήγαιναν όλα καλά, φυσιολογικό τοκετό, αν φτάναμε κοντά στις 40 εβδομάδες, να με πείραζε λίγο μπας και ξεκινήσει ο τοκετός, και αν δεν έπιανε ούτε κι αυτό να μου έκανε πρώτα πρόκληση, να ξεκινούσαν πρώτα οι πόνοι και αν έβλεπε πως όλα πήγαιναν γρήγορα να κάναμε φυσιολογικό, αν όχι επισκληρίδιο και καισαρική, αλλά αυτή την φορά θα ήμουν ξύπνια στην γέννα μου! Ναι? Ναι!

Και τι χαρά, στις 38 εβδομάδες σπάσαν τα νερά. Ευτυχία μεγάλη! Πηγαίναμε προς το plan A. Είμασταν πολύ κοντά. Ούτε πρόκληση, ούτε τίποτα. Θα περιμέναμε να ξεκινήσουν και να κυλήσουν όλα ομαλά και όμορφα. Και τότε ήρθε κάτι που δεν το περίμενα. Η Ναταλία έκανε κακά της μέσα στην κοιλιά μου. Όταν είδα τα νερά να αλλάζουν χρώμα, κατάλαβα τι θα μου έλεγε ο γιατρός. Είχαμε φτάσει πλέον στο plan C μέσα σε λίγα λεπτά. Ο γιατρός είπε πως κάτι την ζορίζει, κι αφού την ζορίζει κάτι τώρα που οι συσπάσεις είναι τόσο χαλαρές, θα την ζόριζε ακόμη περισσότερο την ώρα του τοκετού. Και τότε, αν έκανε πάλι κακά και έκανε αναρρόφηση, τότε θα έπρεπε να την στείλουμε στο Παίδων. Παίρνεις την ευθύνη? Όχι ρε γιατρέ, έτσι όπως τα λες, δεν  την παίρνω την ευθύνη! Τα κατάφερες και με φόβισες και αφού αυτή την στιγμή δεν έχω επιλογή, όχι δεν την παίρνω την ευθύνη. Και δεν έχω και ίντερνετ να διαβάσω. Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα σκεφτεί να πάρει! Το μόνο! Και μέσα σε λίγη ώρα, ήρθαν να με πάρουν στο χειρουργείο, ενώ τους είχα πει να μου πουν να πάρω τον άντρα μου να έρθει, αυτοί αποφάσισαν να με πάρουν εκείνη την στιγμή. Και έτσι να παίρνω τηλέφωνο τον Μάκη, να προσπαθεί να πείσει τον τρίχρονο γιο μας πως πρέπει να κοιμηθεί δίχως αγκαλίτσα από μας, αλλά από την γιαγιά ή τον παππού, και να τρέχει να προλάβει να με φτάσει πριν μπω στο χειρουργείο. Ο γιατρός μου είχε πει πως προτιμά ολική νάρκωση, αλλά αν θέλω να το συζητήσω στο χειρουργείο με τον αναισθησιολόγο, να με έχουν πιάσει πιο δυνατοί πόνοι  και να έχω την αγωνία αν θα προλάβω να χαιρετήσω τον Μάκη (μιας και έχω μια φοβία με τις ολικές αναισθησίες)! Και να με παίρνουν με το φορείο στο χειρουργείο, να τους παρακαλάω να πάνε πιο αργά, και το τελευταίο δευτερόλεπτο ξαφνικά εμφανίζεται ο Μάκης και με πιάνουν τα κλάματα. Μια ο φόβος, μια η αγωνία να δω τον άντρα μου, μια η απογοήτευσή μου για την όλη φάση και να μην μου αρέσει να κλαίω μπροστά σε κόσμο. Να προσπαθώ να επανέλθω σε μια φυσιολογική κατάσταση για να καταφέρω να βρω τον αναισθησιολόγο στο χειρουργείο αλλά εκεί ήταν μόνο ο γιατρός μου και τρεις γυναίκες. Η κάθε μια μου έκανε και κάποια ερώτηση, μου λέγαν διάφορα για να ηρεμήσω και βεβαίως περίμενα τον αναισθησιολόγο. Που τελικά ήταν μια από αυτές τις γυναίκες και κάποια στιγμή όταν ο γυναικολόγος άρχισε να μου βάζει μπενταντίν στην κοιλιά, μου ζήτησε να αναπνεύσω βαθιά στην μάσκα. Και εγώ δεν είπα τίποτα. Τι θα άλλαζε είπα? Εκείνη την ώρα ήταν όλα έτοιμα! Δεν θέλαν να περιμένουν άλλο, το μωρό να είναι καλά και εγώ να κάνω ολόκληρη ιστορία το τελευταίο δευτερόλεπτο? Ναι να πάρει! Έπρεπε! Αλλά εγώ δεν μπορούσα να βγάλω λέξη από το στόμα μου. Ήταν ένας λιγμός! Θα έβαζα τα κλάματα πάλι και τι θα γινόταν? Θα μου έλεγαν μια μπούρδα πάλι και θα τους έλεγα εντάξει, δίκιο έχετε και όχι  δεν την παίρνω την ευθύνη! Και ναι! Σημασία έχει να γεννηθεί καλά το μωρό, και όλα τα μετά (τα οποία έκανα). Αλλά έτσι συνεχίζεται βρε μαμάδες και εγκυούλες αυτή η κατάσταση! Γιατί προς το τέλος μπορείς να αλλάξεις γιατρό και να βρεις αυτόν που θα σου πει αυτά που θες, αυτά που ξέρεις ότι είναι σωστά και ότι ο γιατρός σου σου λέει άλλα για να φοβηθείς και λιγάκι και να είσαι καλό παιδί που θα σου πει τι θα κάνει και θα δεχτείς…!

Οι περισσότερες καισαρικές στην χώρα μας είναι άνευ λόγου! Είναι βολικές και εύκολες! Δεν είναι ακίνδυνες. Όπως σε κάθε χειρουργείο τα πράγματα μπορεί να πάνε στραβά, ακόμη και μετά από καισαρική οι περιπτώσεις να πάνε στραβά τα πράγματα σε φυσιολογικό τοκετό, δεν είναι περισσότερες από αυτές που γίνονται σε καισαρική, ειδικά αν είναι δεύτερη ή τρίτη καισαρική! Έχουμε από τα μεγαλύτερα ποσοστά καισαρικής εδώ στην Ελλάδα. Και πολλές από αυτές με ολική αναισθησία. Ακόμη χειρότερα! Γιατί? Ίσως επειδή οι γιατροί ξέρουν πως να τα λένε και μας έχουν του χεριού τους. Ίσως επειδή παίζουν με λέξεις όπως «παίρνεις την ευθύνη» για το παιδί, για την υγεία σου. Ίσως επειδή συνήθως γίνονται με μια μαμά έτοιμη να γεννήσει, μέσα σε πόνους που θέλει να τελειώσουν όλα γρήγορα και γονείς που περιμένουν πως και πως να δουν το μωρό τους. Ίσως επειδή δεν έχουμε όλοι το κουράγιο να πούμε, «μεγάλε, δεν μου τα λες καλά! Μπορείς να μου γράψεις με μια τζίφρα όλα όσα μου λες για να τα έχω και για αργότερα που δεν θα είμαι ευάλωτη? Και να σου πω, πάω μια βόλτα να ρωτήσω και άλλον γιατρό πριν με βάλεις στο κρεβάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα παρά να σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου για να μην πάρω εγώ την ευθύνη!»

Σήμερα λοιπόν, που διάβασα το ποστ της Ολίβιας (Δώστου Ολίβια και μ’ ένα πόνο!), ένιωσα ένα τσιμπηματάκι και ένα γιατί βγήκε από μέσα μου. Γιατί εγώ δεν έκανα κάτι? Είπα όμως να γράψω κάτι γι αυτό. Ένιωσα όμως και μια ευχαρίστηση γιατί την Ολίβια την διαβάζουν τόσες και τόσες μαμάδες. Και πολλές θα δουν το παράδειγμά της. Ίσως την αντιγράψουν. Και αν γίνει αυτό, έτσι σταματάμε τις άνευ λόγου καισαρικές! Γιατί, μια έφυγε από τον γιατρό της, αν φύγει κι άλλη, κι άλλη και καταλάβουν οι γιατροί ότι ξυπνάμε σιγά σιγά θα αρχίσουν κι αυτοί να είναι πιο σωστοί! Έχουμε δικαιώματα! Ας το θυμόμαστε αυτό πάντα!!! 😉

Μητρότητα και ευαισθησία!

Λοιπόν έχω μια ερώτηση να σας κάνω, για να καταλάβω αν είμαι η μόνη στην οποία συμβαίνει αυτό… Πριν σας κάνω όμως την ερώτηση, ας τα πάρω από την αρχή.

Από μικρή είχα σχηματίσει την ιδέα ότι δεν είναι ωραίο να κλαις μπροστά σε άλλους και έτσι, όταν τα δάκρυα προσπαθούσαν να ξεπηδήσουν από τα μάτια μου, ή έφευγα ή σταματούσα την κουβέντα (πολλές φορές δίχως να βρω το δίκιο μου) δίχως να έχω εκφράσει αυτά που ένιωθα γιατί φοβόμουν ότι θα έβγαζα λυγμούς αντί λέξεις, είτε προσπαθούσα να κρύψω τα δάκρυά μου με όποιον τρόπο μπορούσα. Χαζό, το ξέρω, αλλά αυτό με ακολούθησε και στην ενηλικίωση. Ακόμα και κάποιο έργο αν βλέπω και πάνε να με πάρουν (ή με παίρνουν) τα ζουμιά, πολύ ντρέπομαι (και τον Μάκη, ΑΚΟΜΑ!).  Νιώθω περίεργα και όταν κλαίνε άλλοι μπροστά μου! Προσπάθησα πολύ για να μπορώ να τους χαϊδέψω λιγάκι και να τους πω κάτι τρυφερό (στα παιδιά μου βέβαια μου βγήκε τόσο μα τόσο φυσικά ευτυχώς).

Όταν έμεινα έγκυος και οι ορμόνες τα έπαιξαν τελείως, έκλαιγα με το παραμικρό (μεγάλη ντροπή αυτό για μένα, έτσι???)! Δηλαδή, απορούσα με τον εαυτό μου! Έβλεπα διαφημίσεις με μωρά και «ουαααααα» η Λυδία! Μετά, γέννησα! Λοχεία τρίτης μέρας κλάμααααααααααααα! Πολύ κλάμα όμως! Και για πολύ καιρό το κλάμα και η συγκίνηση ήταν στα φόρτε της! Πραγματικά δηλαδή λέτε και περίμεναν δάκρυα πολλών χρόνων να την κάνουν από μέσα μου και βρήκαν την ευκαιρία!

Πέρασε η λοχεία και μαντέψτε! Δεν μου πέρασε η ευ συγκινησία. Βλέπω κάτι στην τηλεόραση με μαμάδες, με θηλασμούς, με παιδιά και δεν μπορώ να μην συγκινηθώ (ευτυχώς δεν βάζω τα κλάματα πια)! Ακούω ένα τραγούδι, με πιάνει το συναίσθημα! Καλά να δω παιδί σε δύσκολη θέση ή να του κάνουν κάτι άσχημο? Εκεί τα παίρνω και στο κρανίο βέβαια, αλλά στα βαφτίσια για να καταλάβετε που κλαίει το μωρό και βλεπω την αγωνία στα μάτια της μαμάς που δεν μπορεί να πάει να το παρηγορήσει, μου έρχεται να βάλω κι εγώ τα κλάματα! Έργο με παιδί που να έχει πρόβλημα ή να είναι άρρωστο? Αρρωσταίνω κι εγώ. Μα τελείως όμως! Δηλαδή, ΕΛΕΟΣ!!! Τι θα γίνει με μένα?

Να μην μιλήσω για πράγματα που μπορεί να μου πει ο Γιώργος ή να σκεφτώ για τα παιδιά μου (ξέρετε, κάτι για τα δύο μαζί, για το μέλλον τους, κλπ) θα συγκινηθώ, έτσι από την φαντασία μου και μόνο!!! Ή εννοείται, πως όλα τα παιδιά του κόσμου τα βλέπω αλλιώς. Τα αισθάνομαι αλλιώς. Πως να το πω? Ποιο κοντά μου…

Και το ερώτημα: Η μητρότητα μας κάνει πιο ευαίσθητες? Μας μαλακώνει? Μας γλυκαίνει? Μας κάνει πιο συναισθηματικές? Εσέις καταλαβαίνετε τι περνάω ή μήπως μόνο εμένα η λοχεία δεν μου πέρασε ποτέ??? 😆

Για πείτε, για πείτε!!!

Ομιλία στο Περί… Θηλασμού!

 

Την Τετάρτη, 24 Φεβρουαρίου και ώρα 18.00, μια ακόμη ομιλία που πολύ θα ήθελα να πάω αλλά δεν μπορώ (από Ρόδο Θεσσαλονίκη, λίγο δύσκολο…)!

Το «Περί…θηλασμού» στην προσπάθειά του να ενημερώσει όλους του υποψήφιους γονείς  για την σπουδαιότητα  του μητρικού θηλασμού αλλά και να βοηθήσει τις νέες μητέρες να ανταπεξέλθουν  σε τυχόν προβλήματα ή προβληματισμούς που μπορεί να έχουν σε σχέση με το θηλασμό, οργανώνει ενημερωτικές συναντήσεις με διάφορα σχετικά θέματα. Ανεξάρτητα από το κυρίως θέμα της ομιλίας θα δίνονται απαντήσεις σε οποιεσδήποτε σχετικές απορίες.ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Μια ομιλία από την πιστοποιημένη σύμβουλο μητρικού θηλασμού και γαλουχίας IBCLC, Αγλαϊα Παπαδήμα. Η σύμβουλος θηλασμού που τόσο με βοήθησε και στο δικό μου ξεκίνημα με τον θηλασμό (ιντερνετικά απαντώντας όλα μου τα ερωτήματα κάθε λίγο και λιγάκι).

Μια ομιλία με θέμα: Αυξάνοντας το γάλα και Επαναγαλακτισμός

Η ομιλία, όπως και κάθε ομιλία στο Περι… Θηλασμού, θα γίνει στο ομορφό τους κατάστημα

Λεωφόρος Νίκης 9Β (Κομνηνών)

Θεσσαλονίκη

54624

τηλ: 2310-242727

Συνάντηση στο Περι… Θηλασμού!

Μένετε στη Θεσσαλονίκη ή στα περίχωρά της? Αν ναι, είστε πολύ τυχερές γιατί έχετε κοντά σας το πανέμορφο μαγαζί, Περί… Θηλασμού! Κάποια στιγμή θα μιλήσω λίγο παραπάνω γι αυτό το μαγαζί που τόσο έχω ζηλέψει που δεν μπορώ να το επισκέπτομαι κάθε λίγο και λιγάκι!

Λοιπόν, τα κορίτσια που το έχουν, διοργανώνουν αρκετές συναντήσεις κάθε μήνα. Η επόμενη:

6 Δεκεμβρίου- Ώρα: 18.00

Προβλήματα θηλών

Ομιλήτρια είναι η πολυαγαπημένη παιδίατρος και Σύμβουλος μητρικού θηλασμού IBCLC – Άννα Πατσούρου

Το κατάστημα βρίσκεται:
Λεωφόρος Νίκης 9Β (Κομνηνών)
Θεσσαλονίκη
54624

Για να μάθετε περισσότερα, πάτε στον γεμάτο πληροφορίες και όμορφα προϊόντα ιστότοπό τους:

Μια νέα σελίδα για νυν και μέλλουσες μανούλες!

 

Υπάρχει εδώ και λίγο καιρό, και όλο και τα πάει καλύτερα, τα άρθρα του έχουν πολλαπλασιαστεί και η θεματολογία του επίσης. Είναι απλό στην χρήση, έχει όμορφες και λιτές γραμμές και φωτογραφίες (ότι και να κάνω, σχεδιάστρια είμαι, πάντα κοιτάω και το design),βρίσκεις εύκολα αυτό που σε ενδιαφέρει και θυμίζει… babycenter.com! Και όχι, δεν είναι κακό που το θυμίζει, γιατί… είναι το babycentre, αλλα το Ελληνικό! Λέγεται MY BABYS WORLD!!! Θα το βρείτε στην διεύθυνση: www.mybabysworld.gr.

Επιτέλους υπάρχει ΚΑΙ στα Ελληνικά. Τόσες και τόσες μανούλες που δεν γνώριζαν καλά Αγγλικά, παραπονιόντουσαν ότι δεν υπάρχει κάτι ανάλογο να μπορούν να πάνε να ψάξουν πληροφορίες, να τους έρχεται εβδομαδιαίο newletter στα μεηλ τους με πληροφορίες βάση της ηλικίας της εγκυμοσύνης/μωρού/παιδιού τους…

Προσωπικά, και στις δύο εγκυμοσύνες μου, είχα το babycentre σύντροφο. Κάθε εβδομάδα μου ερχόταν μέηλ με τις πληροφορίες της εγκυμοσύνης μου. Μετά την γέννηση των παιδιών μου, πάλι. Κάθε εβδομάδα, μου έρχεται μέηλ με διάφορα όμορφα πράγματα για την ανάπτυξη του παιδιού, τι να περιμένω και τι είναι φυσιολογικό, ιδέες  για παιχνίδια και κατασκευές που μπορώ να κάνω με τα παιδιά μου, κλπ! Δυστυχώς όμως αυτό δεν μπορούν να το κάνουν οι κοπέλες που δεν γνωρίζουν καλά τα Αγγλικά. Τώρα που υπάρχει και στα Ελληνικά, πολύ χάρηκα! Με θέματα όπως: ο ύπνος, η διατροφή, φροντίδα, συχνά προβλήματα, σχολείο, πρώτες λεξούλες, τι να περιμένεις στην εγκυμοσύνη, κλπ θέματα αναλόγως με την φάση στην οποία βρίσκεσαι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις θέματα που να σου «ανοίξουν» τα μάτια 😉

Τις προάλλες, μου ήρθε το πρώτο εβδομαδιαίο μεηλ από το mybabysworld, και αυτό που μου άρεσε ακόμα περισσότερο από το Αγγλικό, είναι ότι τα άρθρα είναι γραμμένα ολόκληρα στο newsletter και δεν χρειάζεται να πατήσω σε λινκ για να τα διαβάσω ολόκληρα! Πολύ χρήσιμη λεπτομέρεια, μπράβο!

Και εκεί που έψαχνα τριγύρω στο σαιτ να δώ διάφορα πράγματα που με ενδιαφέρουν, τι να δω? Ένα δικό μου άρθρο στα θέματα του ύπνου και γονιών. Ιδού! http://www.mybabysworld.gr/site/content.php?artid=670362. Σε άλλο σημείο μάλιστα αναφέρεται στο μπλογκάκι μου με τα καλύτερα λόγια (http://www.myworld.gr/site/content.php?artid=634223)! Στο σαιτ θα υπάρχουν μεταφράσεις από το babycentre.com, θα υπάρχουν και άρθα που έχουν μαζέψει από τις μπλογκογειτονιές και άλλα δικά τους άρθα. Γενικότερα, έχουν κάνει μια καλή προσπάθεια και το συνιστώ! Κάντε μια βόλτα να αποκτήσετε ιδίαν άποψη, ίσως ακόμα και να εγγραφείτε στο εβδομαδιαίο τους newsletter!

Εσείς το είχατε υπόψην σας αυτό το σαιτ; Πως σας φαίνεται;