Καθώς περνάνε τα χρόνια…

Κάθε τόσο, μου έρχεται κάποια ενημέρωση στο email μου, για κάποιο σχόλιο ή like σε κάποιο από τα άρθρα μου εδώ, στο blog. Έρχομαι, το βλέπω, κάποιες φορές κάποιος άλλος το έχει απαντήσει, κάποιες το απαντώ εγώ ή απλά το αφήνω. Το mamalydia.gr δεν το χρησιμοποιώ πια παρά μόνο για μερικές εξαιρέσεις. Χαίρομαι όμως που μαμάδες ακόμη το βρίσκουν και διαβάζουν τις πληροφορίες που είχα αφιερώσει πολύ χρόνο για να προσθέσω εδώ μέσα.

Λίγο μετά που γέννησα το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα να γράφω εδώ πέρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Αρχικά ξεκίνησα με πληροφορίες τις οποίες είχα χρειαστεί κι εγώ αλλά δεν υπήρχαν κάπου μαζεμένες στα Ελληνικά. Ήταν τότε, το πρώτο μαμαδοblog. Αργότερα, ξεκίνησα και έγραφα και για τις δικές μου εμπειρίες και συναισθήματα. Ψυχογράφημα… τόσο θεραπευτικό για μένα τότε. Βλέπω το πάθος μου τότε για τον θηλασμό, το babywearing, το attachment parenting, την αγάπη μου για τα παιδιά. Όλη μου η ζωή εκείνο τον καιρό ήταν μόνο αυτά. Και εκεί που πας να θυμηθείς και άλλα από αυτά που σε ενδιαφέρουν στη ζωή εκτός των παιδιών, των θηλασμών, της διατροφής τους με αγνά μόνο υλικά, κλπ κλπ, έρχεται και το δεύτερο. Εκεί σταμάτησα εγώ. Στο δεύτερο. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν. Ήμουν μια stay at home μαμά και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά μου. Και έτσι πρέπει όταν έχεις μικρά παιδιά, αν και πρέπει να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να έχεις και κάτι που να σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Και ο φροντιστής (εσύ δηλαδή) να δέχεσαι την πολύτιμη από άλλους φροντίδα.

Και καθώς περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν. Σε χρειάζονται ακόμα και για πάντα δηλαδή, αλλά για λιγότερο χρόνο και για διαφορετικά πράγματα. Όταν είδα ότι κάποια πράγματα δεν ήθελαν να τα αναφέρω στο blog μου, άρχισε κι αυτό να μην έχει τόσο μεγάλο λόγο ύπαρξης. Και κάποια στιγμή, έμεινε απλά άγραφο… Ναι, αλλά δεν έμεινα κι εγώ άπραγη…

Συνέχισα να ασχολούμαι με την μητρότητα για αρκετά χρόνια. Βρέθηκα σε τοκετούς με την ιδιότητα της Doula (βοηθός μητρότητας) και αισθάνθηκα να θεραπεύεται μέσα μου το τραύμα των καισαρικών. Ασχολήθηκα και παιδάκια, με εργαστήρια καλλιτεχνικών και πλέον ξαναβρήκα την αγάπη μου για τη διακόσμηση. Ξεκίνησε από μια γωνιά του σπιτιού μου και έφτιαξα σιγά σιγά όλο το σπίτι όπως ακριβώς μου αρέσει, τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούμε να το διατηρήσουμε. Καλά διάβασες. Τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο Γιώργος είναι 14 και η Ναταλία 11. Μεγαλώνουν! Και μαζί τους κι εμείς! Εκεί που η μητρότητα ήταν ο μόνος μας τίτλος, αρχίζουμε και ξαναπαίρνουμε και τους υπόλοιπους πίσω και δημιουργούμε και νέους. Προσπαθώ τελευταία, να προσθέσω τον τίτλο του συγγραφέα, έχοντας γράψει ένα βιβλίο και ξεκινώντας και το δεύτερο. Προσπαθώ επίσης (και τα καταφέρνω), να έχω και τον τίτλο της διακοσμήτριας! Μέσα στην Πανδημία, ξεκίνησα μέσα από το FB και το instagram, την διαδυκτιακή διακόσμηση, όπου βοηθάω κόσμο να ανανεώσει τον χώρο του. Και όλα αυτά online! Πάει καλά και είμαι τόσο χαρούμενη, που ενώ μπορώ ακόμα να είμαι στήριγμα στα παιδιά, ταξί όταν χρειάζονται, μαγείρισσα, και όλα όσα ήξεραν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα είμαι και διακοσμήτρια, ζωγραφίζω τους πίνακές μου και γράφω και βιβλίο!

Βλέπω γύρω μου μαμάδες να θηλάζουν και να φοράνε τα παιδιά τους, να μιλάνε για ενσυναίσθηση και για σωστή διατροφή, για φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική ή τοκετούς στο σπίτι και χαμογελώ. Χαμογελώ, γιατί όλα αυτά όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί δεν τα έβλεπες γύρω σου. Ήταν χαμένες εικόνες. Με έβλεπαν να φοράω τα παιδιά μου και τους φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο («που το έβαλες εκεί μέσα το παιδί?»). Με έβλεπαν περίεργα όταν θήλαζα και πραγματικά δεν είχα ούτε μια φίλη που να έχει θηλάσει. Δεν είχα δει καμία να θηλάζει! Και χαμογελώ λοιπόν, γιατί υπόσχεσή μου ήταν, μέχρι να έρθει η σειρά της Ναταλίας, όλα αυτά να έχουν αλλάξει. Και άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν και ξέρω πως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό!

Καθώς περνάνε τα χρόνια, αλλάζουμε. Αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα και βαρετά. Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην αρχή αυτού του ταξιδιού της μητρότητας, ευχαριστήσου το. Όταν δε, νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, φρόντισε τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως όλα αυτά που ζεις, θα αλλάξουν. Θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό το ταξίδι, θα πάρεις μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί, μπορεί ακόμα και να χαθείς για λίγο μέσα σε αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τον εαυτό σου, αλλαγμένο και σοφότερο και θα είσαι έτοιμη να κάνεις τα πάντα!

Ευχαριστώ για όλη τη διαδρομή που κάναμε μαζί τότε ή που με εμπιστεύεσαι και με διαβάζεις τώρα ως φρέσκια μαμά ❤

Θέλεις να με βρεις στις νέες μου σελίδες? Πάτησε εδώ για τη σελίδα μου στο FB και εδώ για τη σελίδα μου στο Instagram.

Advertisement

Χρόνια μας πολλά μαμάδες!

Την Κυριακή είναι η γιορτή της Μητέρας! Για μένα, η γιορτή αυτή, μου ξυπνάει διάφορες αναμνήσεις. Τη μέρα αυτή έμαθα πως θα γίνω μαμά. Γιόρτασα κι εγώ θυμάμαι, με δύο θετικά τεστ στο χέρι και ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη! Η γιορτή της Μητέρας έχει και λίγη πλάκα! Ξέρεις ότι τα μικρά σου κάνουν σκευωρίες, με τις δασκάλες τους, σου ετοιμάζουν πρωινό στο κρεβάτι με τον μπαμπά ενώ κάνεις οτι κοιμάσαι, η γιαγιά τα βοηθά κρυφά να σου ετοιμάσουν καρτούλες και γενικά από καμιά εβδομάδα πριν, ξεκινάς να κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις…

 

Οι μαμάδες γιορτάζουν. Είναι η μέρα μας! Και για πρώτη φορά, θα γιορτάσω την γιορτή της Μητέρας ενώ πλέον είμαι και εργαζόμενη. Εργαζόμενη σε έναν χώρο που ονειρεύτηκα χρόνια πριν και κατάφερα να δημιουργήσω στα 40 μου! Και ως μητέρα που χρόνια ήμουν «απλά» μαμά, τώρα είμαι και business woman και μαζί με την νέα μου ιδιότητα, πήγα να αποκτήσω και μια ακόμη ενοχή. Αυτή που έχουν όλες οι εργαζόμενες μαμάδες. Αλλά ευτυχώς, νωρίς κατάλαβα πως πρέπει να την αποβάλλω πριν μου κατσικωθεί…

 

Έχουμε αυτό το κακό συνήθειο εμείς οι μαμάδες. Για το κάθε μας παραμικρό λάθος, τύψεις! Για τις ώρες μακριά από τα παιδιά μας, τύψεις. Για την κάθε απογοήτευσή τους, τύψεις. Για την επίδοσή τους στο σχολείο, τύψεις. Για όσα κάναμε και μετά μάθαμε πως δεν έπρεπε, τύψεις! Πόσες τύψεις? Και γιατί?

 

Έχω κάνει λάθη. Έχω κάνει και πολλά σωστά! Έχω αφιερώσει χρόνο σε μένα. Έχω αφιερώσει και πολύ χρόνο στα παιδιά μου. Τόσο, που κάποια στιγμή είχα ξεχάσει τον ίδιο μου τον εαυτό! Έχω προτιμήσει να μην βγώ έξω, αλλά να μείνω σπίτι με τα παιδιά μου που αλλιώς θα δυσκολευόντουσαν να κοιμηθούν. Έχω επίσης προτιμήσει να τα αφήσω στο ολοήμερο για να πιω καφέ με την κολλητή μου! Τους έχω μαγειρέψει πεντανόστιμα φαγητά και τους έχω ταϊσει και φαγητά απαίσια (που όμως έφαγαν τα καημένα!!!). Τους έχω μιλήσει με απέραντη ηρεμία και υπομονή, αλλά τους έχω φωνάξει τόσο που πρέπει να με έχει ακούσει όλη η γειτονιά. Τους έχω βάλει ορούς κρατώντας τα από χέρια, πόδια και κεφάλι (μη ρωτήσετε πως), τους έχω αφήσει δίχως ορό (από τύψεις για τις άλλες φορές με το κεφαλοκλείδωμα) και έχουν κάνει ακροαστικά. Τους έχω συγκρίνει μεταξύ τους (που γνώριζα πως είναι λάθος) και τους έχω πει να μην συγκρίνουν τον εαυτό τους με κανέναν άλλον γιατί είναι μοναδικά. Τους έχω δείξει τον καλό μου εαυτό, αλλά και τον κακό μου. Η λίστα μπορεί να συνεχιστεί… 11 χρονών ο γιος μου, 8 η κόρη μου, φαντάζεστε τι ευκαιρίες είχα για μεγάλα λάθη 😉

 

Έχω διαβάσει πολλών λογιών βιβλία που αφορούν στην σωστή γονεϊκότητα και στην θετική διαπαιδαγώγηση. Γνωρίζω το κάθε μου λάθος πως γράφεται σε μια παιδική ψυχή… Έχω λόγους να νιώθω τύψεις, ένιωθα τύψεις για πολύ καιρό. Τα παιδιά μας αξίζουν την τελειότητα και υπήρξαν φορές που δεν την προσέφερα στα παιδιά μου. Όμως, αυτή η παντοτινή τελειότητα, δεν μπορεί να προσφέρεται από νορμάλ μαμάδες. Απλά είναι αδύνατον. Δεν υπάρχει τέλεια μαμά! Πρόσφερα μόνο την αγάπη μου στα παιδιά. Αυτή είχε μέσα και όλα όσα ανάφερα πιο πάνω, αλλά η αγάπη ποτέ δεν είχε φύγει από την καρδιά μου. Και πραγματικά -θελω να- πιστεύω, πως αυτή είναι το κατακάθι στις ψυχές των παιδιών μας. Όπως και στον Ελληνικό καφέ. Ακόμα και να είχε βρωμίτσα ή κάποια ατέλεια ο πάτος του φλυτζανιού, το κατακάθι του καφέ τα καλύπτει όλα και μένει μόνο το άρωμα και η γεύση του καφέ! Η αγκαλιά μου ήταν και είναι πάντα ανοιχτή για τις χαρές τους και τα προβλήματά τους. Πιστεύω πως το ξέρουν. Έρχονται σε μένα να εκμυστηρευτούν μυστικά, να μάθουν την άποψή μου για κάτι, να πουν τον πόνο τους και να ρωτήσουν διάφορα που αφορούν στη ζωή τους. Με εμπιστεύονται και με αγαπούν. Μπορεί να τους τη σπάω συχνά, αλλά η αγάπη μου είναι δεδομένη. Και αυτό το γνωρίζουν.

 

Λιγότερες τύψεις! Αυτό θα μας ευχηθώ αυτή τη χρονιά! Λιγότερες τύψεις και περισσότερη αυτοεκτίμηση. Δεν είναι εύκολος ο ρόλος της μαμάς. Ας το αναγνωρίσουμε. Η κάθε μια έχει τα δικά της. Η κάθε μια προσπαθεί με τον δικό της τρόπο και η κάθε μια είναι καλύτερη από την άλλη σε κάτι από όλα αυτά που ζητούμαστε να κάνουμε καθημερινά. Και δεν πειράζει… Την αγάπη μας ζητάνε τα παιδιά μας. Ποτέ δεν ζήτησαν κάτι άλλο άλλωστε!

 

Γιορτάζουν οι ΜΑΜΑΔΕΣ την Κυριακή! Μεγάλη γιορτή! Η μέρα που γιορτάζει όλες μας τις όμορφες στιγμές με τα παιδιά μας, αλλά και τις άσχημες, μιας και η μητρότητα τα έχει και τα δύο…

 

Πρώτη χρονιά που η δική μου μαμά, δεν θα ευχηθεί στην μαμά της, μιας και η γιαγιά ταξίδεψε γι αλλού φέτος. Χρόνια πολλά μαμά μου! Χρόνια πολλά γιαγιάδες των παιδιών μου, χρόνια πολλά μαμάδες, χρόνια πολλά και σε μένα! Αξίζουμε όλη την αγάπη που θα μας λούσει την Κυριακή! ❤

Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Το σχολείο -πρέπει να- είναι ευχάριστο!

 

Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!

 

Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!

 

Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?

 

Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉

 

Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!

 

Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.

 

Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.

 

Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»

 

Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!

 

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!

 

Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!

 

 

 

Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉

Κι αν τελικά σου «βγει» γκέι?

 

Πολλές οι συμπτώσεις τελευταία και το μυαλό μου τριγυρίζει στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Ο ηθοποιός που πέθανε, και ο σύντροφος του επί χρόνια, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ μαζί του κατά το κράτος. Ένας άλλος εδώ στη Ρόδο ετοιμοθάνατος που η οικογένειά του, έδιωξε τον σύντροφο που πήγε να μείνουν μαζί να τον φροντίσει. Ένα άρθρο για παιδιά που μεγαλώνουν ως το αντίθετο φύλο από αυτό που γεννήθηκαν, μια δασκάλα που έμαθα πως πολύ πιθανόν είναι ομοφυλόφιλη, κλπ. Και σκέφτομαι… Πόσο δύσκολο είναι να είσαι ομοφυλόφιλος σε μια χώρα όπως την Ελλάδα?

 

Όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει πως έχει φίλους γκέι. Όλοι έχουμε έναν φίλο, αλλά κατά τα άλλα, όσο κι αν τον αγαπάμε και λέμε πως είναι καλό παιδί, στους άλλους φερόμαστε ρατσιστικά. Και εννοείται πως το παιδί μας δεν θα γίνει ποτέ! Και τόση η ωραιοπάθειά μας που αναρωτιόμαστε αν θα μας την πέσει (γιατί όλοι οι ετερόφυλοι φίλοι μας, μας γουστάρουν άλλωστε)! Και σε συζητήσεις με άλλους, θα αναρωτηθούμε για αυτό το σύμφωνο συμβίωσης που τόσο μας πειράζει (λες και τόσο μας επηρεάζει) και είμαστε σίγουροι πως ένα παιδί δεν θα έπρεπε να μεγαλώσει με δύο γκέι γονείς. Αν δούμε κάποιον γκέι θα τον ψιλοκοροϊδέψουμε και στην τηλεόραση οι ομοφυλόφιλοι παρουσιάζονται τις περισσότερες φορές ως χαζοί και ολίγον ξεφωνημένοι. Αν δεν φαίνεται, είναι κρυφογκέι (κακώς), αν το δείχνει, είναι too much (κακώς και πάλι βεβαίως βεβαίως). Αλλά δεν είμαστε ρατσιστές απέναντί τους. Όχι βέβαια! Αρκεί να μην έχουν ίσα δικαιώματα με μας…

 

Εγώ ξέρετε τι κάνω για να αποφασίσω αν κάτι είναι δίκαιο για κάποιον? Δεν βάζω τον εαυτό μου στην θέση του άλλου. Από τότε που έγινα μαμά, βάζω το παιδί μου στη θέση τους (εδώ σε θέλω!). Έτσι δεν μπορώ να το παίξω κάπως αλλιώς. Η ερώτηση λοιπόν που πετάγεται στη συγκεκριμένη φάση στο κεφάλι μου, είναι: Τί θα έκανα αν η Ναταλία ή ο Γιώργος μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλος/η?

 

Και η απάντηση? Θα στεναχωριόμουν! Δεν θα ασχοληθώ για το κατά πόσο γινόμαστε, γενιόμαστε, κλπ. Τι σημασία έχει? Θα στεναχωριόμουν! Ναι! Και ξέρετε γιατί? Γιατί θα είχε δρόμο δύσκολο μπροστά του. Και κάτι άλλο να πω εδώ. Το να σου το πει η κόρη σου, δεν σε κάνει να στεναχωρηθείς τόσο… Μόνο εγώ το σκέφτομαι έτσι? Δεν ξέρω, αλλά στον γιο, σου κάνει πιο πολύ (πόσο κολλημένη πια?)… Θα στεναχωριόμουν όμως με τον ίδιο τρόπο αν μου έλεγαν ότι έχει δυσλεξία πχ. Γιατί θα ήξερα πως θα δυσκολευτεί στα μαθητικά του τα χρόνια και πως ίσως να μην καταφέρει να κάνει κάποια πράγματα που έχει ονειρευτεί! Και αφού θα στεναχωριόμουν, μετά, όπως για κάθε τι, ψάχνω να διαβάσω πληροφορίες. Θα έψαχνα λοιπόν και πάλι, θα έβρισκα έναν ειδικό να μας βοηθήσει, θα ήμουν δίπλα στο παιδί μου και θα το δεχόμουν και θα το αγαπούσα όπως και τώρα, για ότι κι αν ήταν. Γιατί το να σου πει κάποιος ότι είναι ομοφυλόφιλος, δεν έχει αλλάξει κάτι από τον εαυτό του. Είναι ακριβώς ο ίδιος που ήταν και πριν, απλά σου έχει πει κάτι προσωπικό γι αυτόν. Θα στεναχωριόμουν επίσης, επειδή δεν θα μπορούσε να γίνει πατέρας ο Γιώργος και μητέρα η Ναταλία. Πραγματικά πιστεύω πως και οι δυο τους θα μπορούσαν να γίνουν καλοί γονείς και να μάθουν αυτά που μόνο ένα παιδί σου μαθαίνει. Και θα με λυπούσε που εδώ στην Ελλάδα μιλάμε ακόμη για σύμφωνο συμβίωσης, πόσο μάλλον γάμους και υιοθεσία παιδιού! Θα έχαναν κάποια πράγματα που θα ήξερα πως τα θέλουν στη ζωή τους. Θα είχαν μπροστά τους εμπόδια, θα αντιμετώπιζαν ρατσιστικές συμπεριφορές, θα είχαν δυσκολίες νωρίς στη ζωή τους. Γι αυτό θα στεναχωριόμουν! Τίποτα άλλο! Εσείς? Το έχετε σκεφτεί? θα άλλαζε κάτι από την ψυχή του παιδιού σας, κάτι που να σας κάνει να μην το δέχεστε πια? Να μην το αγαπάτε? Να το αποκληρώσετε, απλά και μόνο επειδή θα σας είχε πει μιαν αλήθεια του? Θα ντρεπόσασταν τον κόσμο?

 

Θα ήταν εύκολο για το παιδί σας να σας το εκμυστηρευτεί αυτό? Πως μιλάτε για άλλους ομοφυλόφιλους άραγε? Αν σας ρωτήσει για αυτά τα ζευγάρια πως τους μιλάτε γι αυτά? Θα σκεφτόταν ότι με τον ίδιο τρόπο σκέφτεστε τώρα και γι αυτό και άρα θα το κρατούσε μυστικό για πάντα?

 

Με τα παιδιά έχουμε μιλήσει κάποια στιγμή. Κάτι είδαν, με ρώτησαν και τους απάντησα πως όντως υπάρχουν γυναίκες που αγαπάνε γυναίκες και άντρες που αγαπούν άντρες. Τους ρώτησα πως τους φαίνεται. Μου είπαν πως είναι περίεργο. Και τους εξήγησα πως όπως εμείς θεωρούμε κάτι τέτοιο περίεργο, έτσι σκέφτονται κι αυτοί για το να αγαπήσουν κάποιον του άλλου φύλου. Τίποτε περισσότερο, τίποτα λιγότερο τότε.

 

Και χτες (οι συμπτώσεις που έλεγα), με ρώτησε η Ναταλία ξανά.

– Μαμά, αλήθεια υπάρχουν άντρες που αγαπούν άντρες και γυναίκες που αγαπούν γυναίκες και θέλουν να τους παντρευτούν?

– Αλήθεια, είναι Ναταλία ναι… Γιατί ρωτάς?

– Γιατί σκεφτόμουν πως αν είναι δύο γυναίκες παντρεμένες, τότε μπορεί αν είναι και οι δύο έγκυες την ίδια ώρα και έχουν και οι δύο τους από δύο παιδιά η κάθε μια στην κοιλιά τους, τότε μπορούν να κάνουν τέσσερα παιδιά όλα ταυτόχρονα!

 

Τα παιδιά δέχονται τα πάντα, πριν τους πεις να μην τα δεχτούν! Δεν είχε θέμα να αγαπιούνται και να παντρεύονται δύο γυναίκες μεταξύ τους και το θεωρούσε και πολύ φυσικό να κάνουν και παιδιά μαζί.

 

Ο γιος μου μου είπε ότι αν ένας φίλος του του έλεγε πως του αρέσουν τα αγόρια, θα σκεφτόταν «κοίτα να δεις! Δεν το ήξερα!» και μετά μου είπε θα αναρωτιόταν αν θα άρεσε στον φίλο του. Του είπα πως αν μια φίλη μου μου έλεγε πως είναι ομοφυλόφιλη και μου έλεγε πως της αρέσω, θα της έλεγα πως μπορεί να με κολακεύει κάτι τέτοιο, αλλά πως εμένα μου αρέσουν οι άντρες. Και θα τέλειωνε εκεί η συζήτηση αυτή. Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να μου το έλεγε ένας φίλος μου. Αν προσπαθούσε να με πείσει για κάτι που δεν θέλω, Θα έπρεπε να δω πως θα το αντιμετωπίσω, όπως και με οποιονδήποτε άλλον…

 

Νομίζω πως τα πράγματα είναι απλά, αρκεί να τα βλέπουμε απλά. Εμείς οι ίδιοι τα δυσκολεύουμε για κάποιους. Οι άνθρωποι που διαφέρουν από τους περισσότερους, αυτό που θέλουν είναι ίσα δικαιώματα. Ο λόγος που δεν τους τα δίνουμε, συνήθως είναι επειδή έχουμε τα ενήλικα ταμπού μας…

 

Σκεφτείτε λοιπόν. Αν το παιδί σας τελικά «βγει» γκέι, τι θα θέλατε γι αυτό? Και έτσι σιγά σιγά αλλάζουμε τον κόσμο, γιατί όλοι παιδιά κάποιου είμαστε 😉

Μαμά, υπάρχει ο Αϊ Βασίλης?

 

Πριν μήνες λοιπόν με ρώτησε ο γιος μου καθώς πηγαίναμε κάπου με το αυτοκίνητο. Πολλές συζητήσεις κάνουμε στο δρόμο καθώς οδηγώ. Νομίζω είναι και ένα μέρος που δεν μπορείς να αποφύγεις ιδιαίτερα την συζήτηση, οπότε διάφορες ερωτήσεις γίνονται εκεί μέσα.

 

Το καλοκαίρι τον άκουσα που συζητούσε με έναν φίλο του που του έλεγε πως δεν υπάρχει ο Αϊ Βασίλης και πως η μαμά μας και ο μπαμπάς μας αγοράζουν τα δώρα. Βέβαια, αυτό το είχα πει στα παιδιά. Εννοείται πως ο Άγιος με την κόκκινη στολή έφερνε δώρα σε ΟΛΑ τα παιδιά και όχι μόνο στα «καλά» παιδιά, μιας και όλα είναι καλά! Και για να μην περιμένουν δώρα που δεν μπορούμε να τους πάρουμε αλλά και για να χαίρεται ο καθένας με το δώρο που τους πήρε, η δική μας ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: Αγοράζει η μαμά και ο μπαμπάς, η γιαγιά, ο παππούς, η θεία, θείος κλπ τα δώρα. Μετά, τα αφήνουμε σε ένα ήσυχο μέρος όπου περνάνε τα ξωτικά του Αϊ Βασίλη και τα παίρνουν, τα γεμίζουν μαγικές αόρατες χρυσόσκονες, τα τυλίγουν με χαρτιά της χαράς και τα φέρνουν πίσω τα Χριστούγεννα! Μια χαρά ήταν τα παιδιά με αυτό το παραμύθι. Του άρεσε, χαιρόντουσαν με το γάλα και κουλουράκια/μελομακάρονα/ κουραμπιέ που αφήναμε. Μαζί με αυτά του έγραφαν και ένα μικρό γράμμα να τον ευχαριστήσουν και πάντα μα πάντα, τους απαντούσε!

 

«Μαμάααα, υπάρχει στ’ αλήθεια ο Άγιος Βασίλης?»

 

Κι εκεί, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έπρεπε να αποφασίσω τι θα πω. Η Ναταλία δίπλα, ο Γιώργος με κοιτάει με ένα ερωτηματικό στα μάτια…

 

Εσύ τι πιστεύεις? Απάντησα…

Εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω. Άλλοι λένε πως ναι, άλλοι λένε πως είστε εσείς που τα κάνετε όλα αυτά, αλλά πως τον βγάλαμε πέρσι φωτογραφία? (τους είχα κάνει στο photoshop το εξής κόλπο αν θέλετε να το κάνετε κι εσείς). Αλλά δεν ξέρω… Μπορεί να το είχες φτιάξει κι εσύ. Αλλά πως? Γι αυτό σε ρωτάω… Ξέρω ότι στην Ελλάδα παλιά υπήρχε ένας Άγιος Βασίλης πολύ πλούσιος που βοηθούσε τον κόσμο. Αυτό μας το είπαν στο σχολείο. Αυτός όμως με τα κόκκινα που μας φέρνει τα δώρα, υπάρχει? Γιατί μας είπαν πως αυτόν τον Άγιο Βασίλη τον έφτιαξε η κόκα κόλα για διαφήμιση πριν χρόνια και πως μόνο ο άλλος ο πλούσιος υπήρξε πραγματικά. Τελικά τι είναι αλήθεια?

 

Και τότε συνειδητοποίησα πως έπρεπε να πω την αλήθεια. Γιατί για να το συνεχίσω, θα σήμαινε πως έπρεπε να γεμίσω την συζήτησή μας με ψέματα. Και ούτως ή άλλως, λίγος ήταν ο καιρός που θα το πίστευε ακόμη. Λυπήθηκα μόνο τη Ναταλία, που σαν δεύτερο παιδί, όλα θα τα μαθαίνει λίγο νωρίτερα. Ήθελαν όμως και οι δύο εκείνη τη στιγμή την απάντησή. Οπότε τους είπα την αλήθεια…

 

Λοιπόν παιδάκια, άρχισα να τους λέω! Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή του χρόνου γεμάτη χαρά! Και γεμάτη ιδέες μαγικές και όμορφες. Όταν μεγαλώνεις, αυτό όλο σου περνάει. Βαριέσαι καλά καλά και να στολίσεις το σπίτι! Όμως, όταν κάνεις παιδιά, θες να ζήσουν τα Χριστούγεννα σαν μια μαγική γιορτή κι αυτά. Θες να πιστέψουν στο παραμύθι και την μαγεία των Χριστουγέννων και θες να το θυμούνται όταν μεγαλώσουν. Και ίσως κι αυτά να το κάνουν στα παιδιά τους αργότερα. Για να συμβεί όμως αυτό, μπορεί να πεις και κάποια ψεματάκια. Από αυτά που αρέσουν στα παιδιά και που μόνο χαρά φέρνουν. Όπως για παράδειγμα, πως ο Άγιος Βασίλης και τα ξωτικά του φέρνουν τα δώρα, ενώ δεν τα παίρνει κανείς και τα έχουν κρυμμένα όλα σε μια ντουλάπα η μαμά και ο μπαμπάς και μόλις κοιμηθείτε το βράδυ πριν τα Χριστούγεννα, τα στολίζουμε κάτω από το δέντρο με μεγάλη μεγάλη χαρά! Σας είπαμε αυτό το ψέμα μόνο για να χαίρεστε και δεν σας εκβιάσαμε ποτέ με τον Άγιο Βασίλη για να είστε καλά παιδιά όλο τον χρόνο όπως λένε άλλοι. Απλά μοιραστήκαμε μαζί σας τη χαρά του να πιστεύεις σε κάτι μαγικό! Και η αλήθεια είναι πως υπάρχει η μαγεία αυτή των Χριστουγέννων επειδή την πιστεύετε εσείς. Και κατά μία έννοια λοιπόν υπάρχει ο Άγιος Βασίλης γιατί θέλαμε να τον πιστεύουμε και τον πιστεύαμε. Και όταν γίνετε κι εσείς μαμά και μπαμπάς, ίσως υπάρχει πάλι ο Άγιος Βασίλης τα Χριστούγεννα, γιατί θα είστε εσείς αυτός, για τα παιδιά σας. Καταλάβατε?  🙂

Χαμογέλασαν και μετά έκαναν και λίγο τα θυμωμένα!

Δηλαδή και το κουδουνάκι που μόνο εμείς ακούμε? Ρώτησε ο Γιώργος.

Το ακούμε κι εμείς Τζώρτζη μου ❤

Και το γάλα και το γλυκό ποιος το τρώει? Ρώτησε πάλι…

Ο μπαμπάς αγάπη μου…

Και η νεραϊδα των δοντιών? Ρώτησε η Ναταλία.

Τι πιστεύεις εσύ? Την ρώτησα.

Πως μας βάζεις ΕΣΥ το λεφτάκι!

Μάλλον έτσι θα είναι λοιπόν. Τους είπα… Όμως θέλω να σας πω κάτι.

ΔΕΝ σας έχω πει ποτέ ξανά κάποιο ψέμα! ΠΟΤΕ! Όμως αυτό ήταν κάτι που σας προκαλούσε χαρά, και είναι κάτι σαν έθιμο να το κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους. Γι αυτό το κάναμε κι εμείς! Θέλω να είστε σίγουροι γι αυτό! Κούνησαν το κεφάλι τους… Θα θέλετε να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση? Να βάζουμε το γάλα και τα κουλουράκια, το νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, κλπ κλπ?

ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Εμένα δε με νοιάζει κιόλας μαμά! Εγώ θα συνεχίσω να πιστεύω μέχρι για όσο θέλω! Μου είπε το μικράκι μου η Ναταλία!

Μπράβο Ναταλία, αυτό θέλει πολύ μαγεία για να το καταφέρνεις! Άρα μήπως υπάρχει όντως μαγεία μέσα στις καρδούλες σας?

 

Έκανε νόημα ναι με το κεφάλι της χαμογελαστή. Εγώ βούρκωσα και ανοιγόκλεισα τα μάτια να συνεχίσω να οδηγάω και λίγο μετά φτάσαμε στον προορισμό μας. Φέτος τα Χριστούγεννα θα ξέρουμε όλοι. Θα κλείνουμε το μάτι ο ένας στον άλλον και η χαρά μας θα είναι αυτή. Ότι ξέρουμε όλοι και όμως συνεχίζουμε, γιατί απλά… έτσι μας αρέσει 🙂

Αυτά τα κερδίσαμε!

 

Καταλαβαίνω πως αρκετοί που με διαβάζουν, δεν έχουν ακόμη παιδιά ή μόλις έκαναν ή απλά τα παιδιά τους είναι ακόμη μικρούλια. Επίσης συζητάω με πολλούς φρέσκους γονείς ή έγκυες μαμάδες και θέλουν να μάθουν πολλά και διάφορα. Και πολλά από αυτά, είναι για το μέλλον, ώστε να κανονίσουν από την αρχή πως θα μάθουν τα παιδιά τους.

 

Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μας κοιμόντουσαν μαζί μας για πολύ καιρό. Κάποια φάση και οι τέσσερις μαζί στην στρωματσάδα μας. Δεν ντρέπομαι να πω πως η μικρή μας σπάνια ΔΕΝ θα καταλήξει στο κρεβάτι μας μέχρι το πρωί και καμιά φορά και ο γιος μου επίσης! Και πάντα στο μυαλό μου με χαμόγελο το σκέφτομαι η αλήθεια.

 

Δεν ντρέπομαι να πω πως τα παιδιά μου όπως κάποιες φορές μπορεί να τους φωνάξω, έτσι θα μου φωνάξουν κι αυτά ξεκαθαρίζοντας και απαιτώντας κάποιο δικαίωμα τους. Δεν ντρέπομαι να πω ότι τα παιδιά μου τα μεγαλώνω να αντιδρούν στην άδικη εξουσία κι ας αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνω αντιεξουσιαστές!

 

Κι όταν αντιδρούν όντως, αυτό μου δείχνει πως δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται ότι θα τα πούμε μωρά, ότι θα τα βάλω τιμωρία επειδή συμπεριφέρθηκαν με τρόπο «ανάρμοστο». Ότι δεν φοβούνται να μου πουν «μαμάαα, σταμάτα! Με έπρηξες!» γιατί αυτό ακριβώς έχει συμβεί. Ούτε φοβούνται να μου πουν πως έχουν διαφορετική άποψη από μένα. Γιατί να ντραπώ λοιπόν?

 

Όταν κλαίνε, δεν τους λέω να μην κλαίνε. Ότι είναι μεγάλα για κλάματα. Όταν λένε ότι φοβούνται, δεν τα κοροϊδεύω. Όταν ντρέπονται, τα αφήνω να βρουν καταφύγιο σε μένα. Όταν έχουν ένα πρόβλημα, το συζητάμε. Όταν θέλουν ακόμη την μαμά και τον μπαμπά, τους έχουν. Όμως ακούνε. Βλέπουν, αισθάνονται και καταλαβαίνουν ότι τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσους με μας. Ίσους σε δικαιώματα, και γνωρίζουν πως στις γνώσεις όχι ακόμη. Αυτό όμως δεν τα κάνει κατώτερα από μας. Τους δίνουμε την επιλογή όταν τα αφορά κάτι. Τους συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που θα άρεσε να μας συμπεριφέρονται κι εμάς οι άλλοι. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να υποστείς πείσματα, φωνές, κλάματα (για τον μπαμπά του σπιτιού μιλάω 😆 ) και άγχος. Πρέπει να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε, να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη, να παμε κόντρα με το κατεστημένο και να θυμόμαστε ότι αυτό που μας νοιάζει βασικά, δεν είναι το τι νομίζουν οι άλλοι για μας, αλλά το ίδιο μας το παιδί!

 

Πολλοί γονείς λοιπόν σε συναντήσεις και συζητήσεις, αναρωτιούνται πως θα μάθουν τα παιδιά τους από μωρά να κοιμούνται πχ μόνα τους (ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να δοκιμάσουν την μέθοδο CIO ). Πως δεν θα κάνουν παιδιά που να τους να αντιμιλούν και άρα δεν θα είναι τόσο «χαλαροί» θεωρητικά. Πως θα τα μάθουν να πίνουν με πρόγραμμα το γάλα τους και αργότερα το φαϊ τους και θα τα πηγαίνουν για ύπνο συγκεκριμένη ώρα κάθε μέρα, ακόμη κι ας δε νυστάζουν για να μην κάνουν ότι θέλουν αυτά, πως θα πρέπει να τα βάζουν και καμιά τιμωρία αλλιώς θα γίνουν ανεξέλεγκτα, κλπ κλπ…

 

Δύο πράγματα θα πω (νομίζω δηλαδή, στη συνέχεια μπορεί να βγουν κι άλλα).

 

Γινόμαστε γονείς και αλλάζει όλος ο κόσμος μας. Η ρουτίνα μας, ο ύπνος μας, η κούρασή μας, οι αντοχές μας, η υπομονή μας, η αγάπη που είχαμε μέσα μας. Μην το πολεμάτε. Αγκαλιάστε το. Είναι μέρος των παιδιών μας κι αυτό. Να μας αλλάξουν τα πάντα, να τα δούμε όλα αλλιώς, να μάθουμε, να γίνουμε ο καλύτερός μας εαυτός.

 

Δεν τα κάνω όλα αυτά τυχαία. Η αυστηρή μέθοδος δοκιμάστηκε χρόνια. Βλέπουμε την κοινωνία… και δυστυχώς καταλαβαίνουμε… δεν πέτυχε… Δοκιμάζω κι εγώ και άλλοι πολλοί, μια «νέα» μέθοδο. Που μεγαλώνει ανθρώπους με ενσυναίσθηση, αγάπη για τους γύρω και το περιβάλλον. Αγάπη και για τον εαυτό τους, τόση ώστε να μπορούν να αγαπούν και το δίκιο του άλλου και να είναι πρόθυμοι να το διεκδικήσουν. Και το δικό τους και του άλλου. Ανθρώπους ελεύθερους συναισθηματικά. Και έτσι σιγά σιγά πραγματικά πιστεύω θα αλλάξει ο κόσμος. Μόνο έτσι. Αλλιώς δεν γίνεται. Διαβάστε κι εσείς. Μην κάνετε αυτό που σας λέω, αλλά διαβάστε πριν κάνετε αυτό που σας έμαθαν οι γονείς σας.

 

Σκεφτείτε κι αυτό για να καταλάβετε τι σχέση θα θέλατε με το παιδί σας. Αν κάποια μέρα το παιδί σας κάνει κάτι λάθος (γιατί για τα όμορφα είναι εύκολο), κάτι άσχημο (που δεν το εύχομαι) θα τρέξει να το κρύψει από σας, ή θα τρέξει να σας το πει? Δίχως να φοβάται ότι θα φάει απόρριψη? Δίχως να φοβάται ότι θα χάσετε τον θαυμασμό σας και την αγάπη σας γι αυτόν/ή? Εύχομαι το δεύτερο! Και άρα θα έχετε μεγαλώσει ένα παιδί που ήξερε πως πάντα το δέχεστε και το αποδέχεστε γι αυτό που είναι και η αγάπη σας δεν έχει σχέση με τα κατορθώματα του, ότι το θεωρείτε ίσο, σπουδαίο και άξιο, δίχως να προβάλλετε πάνω του τα δικά σας θέλω. Δίχως αυταρχισμό. Γίνεται αυτό με τιμωρίες? Με την υποτίμηση του εαυτού τους σε κάτι κατώτερο από εσάς? Με το να τους δείχνουμε πως η συμπεριφορά τους δεν μας αρέσει και μόνο αν αλλάξουν τα δεχόμαστε?

 

Και να που τελικά ήταν τέσσερα πράγματα!

Και το πέμπτο  τελευταίο που θέλω να σας πω. Αυτά τα πράγματα που μπορεί να σας φαίνονται περίεργα, πρωτάκουστα, απαγορευτικά, κουραστικά, κλπ. Αυτά τα πράγματα λοιπόν, δεν τα κάναμε τυχαία, ούτε μετανιώνουμε για κάτι. Δεν μας βγήκαν καθόλου αυτόματα, γιατί αλλιώς είχαμε μάθει. Το ότι  τα παιδιά μας έχουν την συμπεριφορά που έχουν και τις συνήθειες που έχουν, μπορεί να μας ξεβολεύει συχνά, μπορεί να μας φέρνει σε δύσκολη θέση (γιατί κάποιος άλλος θα δει ένα παιδί που αντιμιλά, εγώ θα δω ένα παιδί ελεύθερο να πει τη γνώμη του και που δεν με φοβάται και που είμαι τόσο περήφανη γι αυτό), αλλά είναι μέρος της συνειδητής μας προσπάθειας. Είναι απόδειξη πως ίσως κάτι κάνουμε σωστά. Και για να καταλήξω (επιτέλους), αυτά όλα λοιπόν είναι μια νίκη. Αυτά… τα κερδίσαμε! 😉

Γιορτή της μητέρας! Χρόνια μας πολλά!

 

Είναι πάλι αυτή η όμορφη Κυριακή του χρόνου. Που έχει αρχίσει να καλοκαιριάζει, τα λουλούδια στον κήπο είναι ολάνθιστα και αρχίζουμε τις επισκέψεις στην θάλασσα δειλά δειλά! Και ξυπνάς με γέλια, πρωινό και καφέ από τα χεράκια των παιδιών με την βοήθεια του μπαμπά τους, καρτούλες, ζωγραφιές και λουλούδια!

 

Η Κυριακή αυτή που γιορτάζεις κι εσύ και η  μαμά και η γιαγιά σου! Που τα παιδιά σου, σου λένε ευχαριστώ, σε αγαπώ, είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Κι εσύ χαμογελάς, παίρνεις και δίνεις φιλάκια, χάδια και αγκαλιές και δοκιμάζεις από τον καφέ που σου φτιάξανε και αναφωνείς πως είναι ο καλύτερος του κόσμου, ακόμη κι αν… δεν πίνεται!

 

Είναι η μέρα που ξέρεις πως εκατομμύρια μαμάδες χαίρονται μαζί με σένα εκείνη την ημέρα και όλες πάνω κάτω κάνουν τα ίδια! Γιατί το αξίζουμε στο κάτω κάτω! Και έχουμε λοιπόν κι εμείς μια μέρα αφιερωμένη σε όλα όσα προσφέρουμε στα παιδιά μας.

 

Φέτος είμαι διπλά χαρούμενη! Φέτος θα «μισογιορτάζει» και μια αγαπημένη μου φίλη! Φέτος θα χαίρεται που θα μπορεί να γιορτάσει κι αυτή και πως του χρόνου θα της δώσει ένα μπουκετάκι λουλούδια ένα τοσοδούλικο χεράκι (με πολύ βοήθεια από τον μπαμπά)! Για την ώρα το χεράκι αυτό βρίσκεται ακόμη μέσα στην κοιλίτσα ❤

 

Φέτος, θέλω να αφιερώσω την γιορτή της μητέρας σε όλες τις μέλλουσες μαμάδες που προσπαθούσαν καιρό για τον καρπό που βρίσκεται στην κοιλιά τους! Θέλω να την αφιερώσω και στις γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδί αλλά δεν τα καταφέρνουν και να τους πω να μην χάσουν την πίστη τους! Και στις γυναίκες που περιμένουν να υιοθετήσουν μωρό, ένα παιδί είναι δικό σας, απλά ακόμη δεν το έχετε γνωρίσει! Σας εύχομαι  η γιορτή της μητέρας που τώρα μπορεί να σας προκαλεί πόνο και πίκρα, σύντομα να σας προκαλεί μόνο γέλια και χαρές!

 

Χρόνια μας πολλά μαμάδες! Είμαστε όλες τυχερές! Να μην το ξεχνάμε, έτσι??? 😉

Μαμάαααα! Γιαγιάααααα, χρόνια πολλάαααααααα ❤

 

Και ένα βιντεάκι έτσι για να θυμηθούμε γιατί όλος αυτός ο ντόρος με τις μαμάδες 😉

Το παιδί μου, θα με γηροκομήσει (not)!

 

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!

 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.

 

Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!

 

Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!

 

Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.

 

Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!

 

Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?

 

Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!

 

Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.

 

Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉