Καθώς περνάνε τα χρόνια…

Κάθε τόσο, μου έρχεται κάποια ενημέρωση στο email μου, για κάποιο σχόλιο ή like σε κάποιο από τα άρθρα μου εδώ, στο blog. Έρχομαι, το βλέπω, κάποιες φορές κάποιος άλλος το έχει απαντήσει, κάποιες το απαντώ εγώ ή απλά το αφήνω. Το mamalydia.gr δεν το χρησιμοποιώ πια παρά μόνο για μερικές εξαιρέσεις. Χαίρομαι όμως που μαμάδες ακόμη το βρίσκουν και διαβάζουν τις πληροφορίες που είχα αφιερώσει πολύ χρόνο για να προσθέσω εδώ μέσα.

Λίγο μετά που γέννησα το πρώτο μου παιδί, ξεκίνησα να γράφω εδώ πέρα. Πάντα μου άρεσε να γράφω. Αρχικά ξεκίνησα με πληροφορίες τις οποίες είχα χρειαστεί κι εγώ αλλά δεν υπήρχαν κάπου μαζεμένες στα Ελληνικά. Ήταν τότε, το πρώτο μαμαδοblog. Αργότερα, ξεκίνησα και έγραφα και για τις δικές μου εμπειρίες και συναισθήματα. Ψυχογράφημα… τόσο θεραπευτικό για μένα τότε. Βλέπω το πάθος μου τότε για τον θηλασμό, το babywearing, το attachment parenting, την αγάπη μου για τα παιδιά. Όλη μου η ζωή εκείνο τον καιρό ήταν μόνο αυτά. Και εκεί που πας να θυμηθείς και άλλα από αυτά που σε ενδιαφέρουν στη ζωή εκτός των παιδιών, των θηλασμών, της διατροφής τους με αγνά μόνο υλικά, κλπ κλπ, έρχεται και το δεύτερο. Εκεί σταμάτησα εγώ. Στο δεύτερο. Είχα όλα όσα χρειαζόμουν. Ήμουν μια stay at home μαμά και τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από τα παιδιά μου. Και έτσι πρέπει όταν έχεις μικρά παιδιά, αν και πρέπει να θυμάσαι ότι είναι σημαντικό να έχεις και κάτι που να σου θυμίζει τον παλιό σου εαυτό. Και ο φροντιστής (εσύ δηλαδή) να δέχεσαι την πολύτιμη από άλλους φροντίδα.

Και καθώς περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν. Σε χρειάζονται ακόμα και για πάντα δηλαδή, αλλά για λιγότερο χρόνο και για διαφορετικά πράγματα. Όταν είδα ότι κάποια πράγματα δεν ήθελαν να τα αναφέρω στο blog μου, άρχισε κι αυτό να μην έχει τόσο μεγάλο λόγο ύπαρξης. Και κάποια στιγμή, έμεινε απλά άγραφο… Ναι, αλλά δεν έμεινα κι εγώ άπραγη…

Συνέχισα να ασχολούμαι με την μητρότητα για αρκετά χρόνια. Βρέθηκα σε τοκετούς με την ιδιότητα της Doula (βοηθός μητρότητας) και αισθάνθηκα να θεραπεύεται μέσα μου το τραύμα των καισαρικών. Ασχολήθηκα και παιδάκια, με εργαστήρια καλλιτεχνικών και πλέον ξαναβρήκα την αγάπη μου για τη διακόσμηση. Ξεκίνησε από μια γωνιά του σπιτιού μου και έφτιαξα σιγά σιγά όλο το σπίτι όπως ακριβώς μου αρέσει, τώρα που τα παιδιά είναι μεγάλα και μπορούμε να το διατηρήσουμε. Καλά διάβασες. Τα παιδιά είναι μεγάλα. Ο Γιώργος είναι 14 και η Ναταλία 11. Μεγαλώνουν! Και μαζί τους κι εμείς! Εκεί που η μητρότητα ήταν ο μόνος μας τίτλος, αρχίζουμε και ξαναπαίρνουμε και τους υπόλοιπους πίσω και δημιουργούμε και νέους. Προσπαθώ τελευταία, να προσθέσω τον τίτλο του συγγραφέα, έχοντας γράψει ένα βιβλίο και ξεκινώντας και το δεύτερο. Προσπαθώ επίσης (και τα καταφέρνω), να έχω και τον τίτλο της διακοσμήτριας! Μέσα στην Πανδημία, ξεκίνησα μέσα από το FB και το instagram, την διαδυκτιακή διακόσμηση, όπου βοηθάω κόσμο να ανανεώσει τον χώρο του. Και όλα αυτά online! Πάει καλά και είμαι τόσο χαρούμενη, που ενώ μπορώ ακόμα να είμαι στήριγμα στα παιδιά, ταξί όταν χρειάζονται, μαγείρισσα, και όλα όσα ήξεραν μέχρι τώρα, ταυτόχρονα είμαι και διακοσμήτρια, ζωγραφίζω τους πίνακές μου και γράφω και βιβλίο!

Βλέπω γύρω μου μαμάδες να θηλάζουν και να φοράνε τα παιδιά τους, να μιλάνε για ενσυναίσθηση και για σωστή διατροφή, για φυσιολογικούς τοκετούς μετά από καισαρική ή τοκετούς στο σπίτι και χαμογελώ. Χαμογελώ, γιατί όλα αυτά όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί δεν τα έβλεπες γύρω σου. Ήταν χαμένες εικόνες. Με έβλεπαν να φοράω τα παιδιά μου και τους φαινόταν τόσο μα τόσο παράξενο («που το έβαλες εκεί μέσα το παιδί?»). Με έβλεπαν περίεργα όταν θήλαζα και πραγματικά δεν είχα ούτε μια φίλη που να έχει θηλάσει. Δεν είχα δει καμία να θηλάζει! Και χαμογελώ λοιπόν, γιατί υπόσχεσή μου ήταν, μέχρι να έρθει η σειρά της Ναταλίας, όλα αυτά να έχουν αλλάξει. Και άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν και ξέρω πως έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό!

Καθώς περνάνε τα χρόνια, αλλάζουμε. Αλλιώς θα ήταν όλα στάσιμα και βαρετά. Αν αυτή τη στιγμή βρίσκεσαι στην αρχή αυτού του ταξιδιού της μητρότητας, ευχαριστήσου το. Όταν δε, νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο, φρόντισε τον εαυτό σου και να θυμάσαι πως όλα αυτά που ζεις, θα αλλάξουν. Θα μεγαλώσεις μέσα από αυτό το ταξίδι, θα πάρεις μονοπάτια που δεν είχες φανταστεί, μπορεί ακόμα και να χαθείς για λίγο μέσα σε αυτά, αλλά κάποια στιγμή θα βρεις πάλι τον εαυτό σου, αλλαγμένο και σοφότερο και θα είσαι έτοιμη να κάνεις τα πάντα!

Ευχαριστώ για όλη τη διαδρομή που κάναμε μαζί τότε ή που με εμπιστεύεσαι και με διαβάζεις τώρα ως φρέσκια μαμά ❤

Θέλεις να με βρεις στις νέες μου σελίδες? Πάτησε εδώ για τη σελίδα μου στο FB και εδώ για τη σελίδα μου στο Instagram.

Advertisement

Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉

Πολεμικές τέχνες και attachment parenting, γίνεται?

 

Φέτος που λέτε, ξεκινήσαμε και τα εξωσχολικά. Είμασταν μεταξύ ποδοσφαίρου και Tae kwon do για τον Γιώργο και τελικά επέλεξε το δεύτερο μιας και πάνε και συμμαθητές του εκεί… Η Ναταλία επέλεξε ρυθμική γυμναστική και μια φορά την εβδομάδα, Tae kwon do επίσης. Τελικά το πρόγραμμά μας είναι Δευτέρα-Τετάρτη Tae Kwon Do Γιώργος και μπαμπάς. Η Ναταλία τις ίδιες μέρες ρυθμική γυμναστική και Παρασκευή όλοι μαζί Tae Kwon Do! Χιχι! Οικογενειακή υπόθεση! Και για να μην πείτε ότι εγώ τεμπελιάζω, να πω ότι εγώ πάω και γιογκα άλλα δύο πρωινά μέσα στην εβδομάδα! 😉 Μεγάλες αλλαγές φέτος! Κόψαμε ΚΑΙ το τσιγάρο! Σε λίγο θα φτάσουμε την τελειότητα! 😆

 

Η Ναταλία ξεκίνησε το νήπιο με κλάματα. Και εκεί που όλα ήταν καλά και όμορφα, άρχισε να κλαίει και στο «καράτε» (μη με βάζετε να το λέω tae kwon do κάθε φορά τώρα!)! Βρε καλό μου, γιατί κλαις? Δεν ξερωωωωω!!! Την παρακολουθούσα και μπορεί να έβαζε τα κλάματα στο άσχετο. Δίχως να λέει κάποιος κάτι, δίχως να είναι η σειρά της για να κάνει κάτι…

 

Να ήταν το γεγονός ότι μέσα στην οικογένειά μας δεν έχει δει ποτέ κάποιον να χτυπά κάποιον άλλον? Το γεγονός ότι το κλίμα στο καράτε είναι λίγο πιο αυστηρό? Πιο «πολεμικό». Το γεγονός ότι ο δάσκαλος είναι πρώτη φορά δασκαλΟΣ και όχι δασκάλΑ? Στην ρυθμική γυμναστική, δεν έκλαψε ούτε μια φορά, ακόμη κι ας έπρεπε να φεύγω για να τρέξω να πάω να αφήσω τον αδερφό της στο καράτε.  Ακόμη και όταν ήμουν κι εγώ μέσα, δίπλα της, έβαζε τα κλάματα! Αναρωτήθηκα. Τι να κάνω? Να την βγάλω από το καράτε και να μένει με τους γονείς μου όσο κάνουμε εμείς μάθημα τις Παρασκευές? Το συζήτησα και με τον προπονητή μας. Βρήκαμε την λύση να την αφήνουμε να έρχεται και να κάνει όσο και όποτε θέλει, μέχρι να νιώσει σιγουριά με τον χώρο και τον τρόπο που γίνεται το μάθημα. Η λύση του να μένει στο σπίτι άλλωστε, δεν άρεσε ιδιαίτερα ούτε στη Ναταλία.

 

*Σημείωση, έχει σταματήσει να κλαίει πλέον στο νήπιο…

 

Όμως γενικά όλη αυτή η φάση, μας έβαλε σε σκέψεις. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δίχως τιμωρίες, δίχως ξύλο, με σεβασμό και ισότητα (όσο μπορούμε) μέσα στο σπίτι. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, ώστε να γίνουν «αναρχικά»! χαχα! Όχι! Δεν θα πηγαίνουν να καίνε μαγαζιά και να χαλάνε περιουσίες, αλλά θα σκέφτονται, θα κρίνουν και μπορεί να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις αρχές (άρχοντες) του κράτους/σχολείου/οικογένειας/εργασίας, κλπ, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη ή όταν χρειάζεται αλλαγή! Θα μιλάνε, θα αγωνίζονται για τις αξίες τους. Θα είναι ελεύθεροι να το κάνουν! Αυτή είναι οι ελπίδα μας και η προσπάθειά μας έστω…

 

Στις πολεμικές τέχνες λοιπόν, αυτά συνήθως δεν ισχύουν. Οι περισσότερες προέρχονται από Ασιατικές χώρες (Ιαπωνία, Κίνα πχ), όπου εκεί υπάρχει ο απόλυτος σεβασμός στον ανώτερο. Ο ανώτερος από σένα λέει, κι εσύ δείχνεις υποταγή και σεβασμό και κάνεις αυτό που σου ζητήθηκε! Χωρίς να ρωτήσεις τον λόγο, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς σκέψη!  Τελεία! Σε κανένα άλλο άθλημα δεν χαιρετάς με συγκεκριμένο τρόπο τον δάσκαλο, την σημαία. Δεν δίνεις με συγκεκριμένο τρόπο το οτιδήποτε στον άλλον, δεν κάνεις κάμψεις επειδή έκανες κάτι λάθος ή γέλασες. Στις πολεμικές τέχνες, υπάρχει αυτό το στρατιωτικό ας πούμε περιβάλλον, μέσα στην σχολή. Και μάλιστα το Ασιατικό στρατιωτικό! Πως λοιπόν πάμε το παιδί μας σε ένα τέτοιο περιβάλλον για εξωσχολική δραστηριότητα? Αυτό ακριβώς με ρώτησε το Μάκης! Πως μπορείς να λες ότι μεγαλώνουμε αντιεξουσιαστές, αλλά να πληρώνουμε να πάμε να μάθουν κάτι σε ένα τέτοιο περιβάλλον?

 

 

Μμμμμ… Μα αυτά βρε Μάκη είναι λίγο και σαν ένας ρόλος που παίρνεις εκεί μέσα. Είναι λίγο και «θέατρο». Κάτι που το κάνεις γιατί έτσι είναι το καράτε, και εκτός μαθήματος θα δω τον προπονητή και δεν θα του απαντώ με «Teikon» (έτσι όπως λέμε, ναι/δάσκαλε/ζητάμε την άδεια για κάτι, χαιρετάμε, κλπ), αλλά σαν έναν φίλο. Είναι λίγο μπερδεμένα. Ίσως γιατί και ο προπονητής μας είναι πολύ ήπιων τόνων και καμία σχέση με άλλους προπονητές . Δεν φωνάζει στα παιδιά, τους μιλάει γλυκά, στους αγώνες δεν φωνάζει και απλά στέκεται κοντά τους δίχως ίχνος απογοήτευσης στις ήττες. Ίσως επειδή έχει γίνει κι αυτός πρόσφατα μπαμπάς. ίσως επειδή κι εμείς ως ενήλικες εκεί μέσα γνωρίζουμε ότι ορισμένα πράγματα τα κάνουμε απλά και μόνο επειδή μαθαίνουμε Tae Kwon Do και μαζί με αυτό, και την κουλτούρα του αθλήματος αυτού και όχι μόνο το άθλημα…

 

Πως το εξηγούμε όμως αυτό στα παιδιά? Όπως πάντα. Με απόλυτη ειλικρίνεια!

 

Και έτσι λοιπόν, κάτσαμε και μιλήσαμε. Πως τον δάσκαλο του τον σέβεται για τον ίδιο λόγο που σέβεται και την δασκάλα του στο σχολείο. Επειδή του μαθαίνει κάτι. Πως όπως μπορεί να αμφισβητήσει και να αναρωτηθεί κάτι που του λέω εγώ ή ο μπαμπάς του ή οποιοσδήποτε, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το κάνει και στον προπονητή του καράτε. Πως οι κανόνες την ώρα του μαθήματος τηρούνται από όλους, εφόσον επιλέξαμε αυτό το άθλημα και για όσο επιλέγουμε να το συνεχίζουμε και οι «τιμωριούλες» του στιλ «5 κάμψεις» (επειδή έκανες κάτι λάθος ενώ η ζώνη που έχεις είναι προχωρημένη πχ), είναι κι αυτές μέσα στο παιχνίδι της συγκεκριμένης προπόνησης. Προσβολές κλπ, δεν δέχεται από κανέναν και ευτυχώς τέτοια δεν έχουμε, αλλά καλό είναι να τα θυμάται!

Τα κατανόησαν και οι δύο. Μου έλεγαν και δικά τους παραδείγματα. Σιγουρεύτηκα πως έχουν καταλάβει! Και συνεχίζουμε.

Δευτέρες και Τετάρτες, μπαμπάς με γιο και Παρασκευές ακολουθούν μαμά και κόρη. Όσο περνάει ο καιρός, όλο και λίγο περισσότερα καταφέρνουμε να κάνουμε και το χαιρόμαστε. Ο Γιώργος νιώθει πολύ Karate Kid και τον αισθάνομαι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

 

Και έτσι… Ναι. Πολεμικές τέχνες και attachment parenting μπορεί να γίνει.

 

Με προϋποθέσεις όμως.  Συζήτηση, ενσυναίσθηση και μάτια ανοιχτά!

 

Teikon!!! 🙂

Οδηγίες ασφαλείας για κοινό ύπνο με τα παιδιά (co-sleeping)

Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές. Το κρεβάτι μας έχει φιλοξενήσει και τα δυο μας παιδιά από μωρά. Κάποια στιγμή μάλιστα, και οι τέσσερις μας κοιμόμαστε σε ένα κρεβάτι με ένα ακόμη κολλημένο δίπλα μας. Το κρεβάτι μας έχει καμουφλαριστεί σε στρωματσάδα, όταν τα μωρά ξεκινούσαν το μπουσούλημα και ήταν έτοιμα να κάνουν βουτιές από το κρεβάτι, επανήλθε και στα κανονικά του ύψη πιο μετά, και τελικά έμεινε κρεβάτι των γονιών όταν τα παιδιά μας πήγαν στο δωμάτιό τους. Μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές σ’αυτό το κρεβάτι και συχνά πυκνά ακόμα ξυπνάμε με ένα (ή δύο) παιδιά στη μέση του κρεβατιού, επειδή «είδαν ένα κακό όνειρο» το βράδυ!

 

Ο κοινός ύπνος έχει πολλά καλά για τα παιδιά, αλλά υπάρχουν κάποιοι κανόνες για να είναι ασφαλής. Σας παραθέτω λοιπόν το πολύ ωραίο άρθρο του παιδιάτρου Στέλιου Παπαβέντση και σας εύχομαι, καλούς κοινούς ύπνους! 🙂

 

 

Πηγή: http://pediatros-thes.gr/

Μωρά και ασφαλές co-sleeping

 

O ύπνος κοντά στους γονείς – στο ίδιο δωμάτιο – κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού ενισχύει το μητρικό θηλασμό και προστατεύει ενάντια στο Σύνδρομο Αιφνίδιου Βρεφικού Θανάτου (ΣΑΒΘ), την πιο συχνή αιτία θανάτου των βρεφών. Για αυτό, η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρία συνιστά το νεογέννητο να κοιμάται στο δωμάτιο των γονιών του.

 

Co-sleeping είναι ο ύπνος του μωρού στο κρεβάτι των γονιών. Αποτελεί μια συχνή πρακτική την οποία οι επαγγελματίες υγείας έως πρόσφατα αποθάρρυναν. Νεότερες έρευνες όμως δείχνουν ότι ο ύπνος μαζί με την μαμά βοηθάει στην συνέχιση του αποκλειστικού θηλασμού και δεν συσχετίζεται με το ΣΑΒΘ, εφόσον τηρούνται συγκεκριμένοι κανόνες ασφαλείας. Ο ύπνος λοιπόν στο κρεβάτι της μαμάς δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από άλλες επιλογές, αρκεί οι γονείς να τηρούν ορισμένες προυποθέσεις ασφαλείας:

 

1. Να μην καπνίζουν. Έχει αποδειχθεί συσχέτιση ανάμεσα στον ύπνο μαζί με γονείς καπνιστές και το ΣΑΒΘ, αλλά όχι για γονείς μη καπνιστές.

2. Να μην πίνουν ποσότητες αλκοόλ (πάνω από ένα – δύο ποτά).

3. Να μη χρησιμοποιούν κατασταλτικά φάρμακα όπως αντιισταμινικά, αγχολυτικά κλπ.

4. Να μην παίρνουν ναρκωτικές ουσίες.

5. Η μητέρα να μην είναι υπερβολικά κουρασμένη, με μειωμένες αντιδράσεις.

6. Η μητέρα να θηλάζει. Το μωρό που πίνει μπιμπερό δεν πρέπει να κοιμάται μαζί με τη μητέρα του. Έχει βρεθεί ότι οι μητέρες που δεν θηλάζουν κοιμούνται με την πλάτη τους στο παιδί και αντιδρούν πολύ λιγότερο στις ανάγκες του κατά τη διάρκεια της νύχτας. Αντίθετα η θηλάζουσα μητέρα κοιμάται σε μια στάση που προστατεύει το παιδί και γυρίζει συχνά προς το παιδί στον ύπνο της ώστε να το ταίσει ξαπλωτά. Ο θηλασμός προστατεύει από το ΣΑΒΘ.

7. Το μωρό να μην γεννήθηκε πρόωρο ή λιποβαρές.

8. Το μωρό να μην έχει πυρετό ή οξεία ασθένεια.

9. Να χρησιμοποιείται πλατύ κρεβάτι ενήλικα και όχι καναπές ή πολυθρόνα.

10. Το δωμάτιο να μην είναι πολύ κρύο. Να μη χρειάζεται βαρύ σκέπασμα που θα μπορούσε να ζεστάνει υπερβολικά το μωρό.

11. Το δωμάτιο να μην είναι υπερβολικά ζεστό. Θερμοκρασία 18-22 βαθμών Κελσίου είναι ιδανική.

12. Το μωρό να μη φοράει υπερβολικά πολλά ρούχα – όχι περισσότερα από όσα φορούν οι γονείς.

13. Το μωρό να τοποθετείται ανάσκελα, στη μέση του κρεβατιού, ανάμεσα στους γονείς ή με μαξιλάρια στις άκρες για να μην πέσει από το κρεβάτι.

14. Να μην έχει το παιδί από κάτω του μαξιλάρι.

15. Το στρώμα του κρεβατιού να μην είναι μαλακό, να μη βουλιάζει.

16. Να μην υπάρχουν επικίνδυνα για να παγιδευθεί το παιδί κενά ανάμεσα στο κρεβάτι και το στρώμα.

17. Να μην σκεπάζουν το μωρό ποτέ πάνω από το λαιμό. Τα σκεπάσματα να είναι στερεωμένα στα πόδια του κρεβατιού.

18. Να σκεπάζουν το μωρό με ελαφριά βρεφική κουβέρτα ή σε υπνόσακο. Έρευνες δείχνουν ότι τα μωρά που κοιμούνται με τους γονείς τους βιώνουν πιο ζεστές συνθήκες σε σύγκριση με εκείνα που κοιμούνται ξεχωριστά. Ωστόσο τα μωρά που κοιμούνται με τη μαμά τους μπορούν και διατηρούν επαρκή θερμορρύθμιση επιτυγχάνοντας ομαλή θερμοκρασία σώματος σε όλη τη διάρκεια της νύχτας.

19. Να μην κοιμάται άλλο παιδί ή κατοικίδιο στο ίδιο κρεβάτι.

20. Να μην αφήνουν το μεγαλύτερο μωρό μόνο του σε κρεβάτι ενήλικα.

 

Τέλος, υπάρχει πρόσφατα διεθνώς ένα ερευνητικό ενδιαφέρον για την πρακτική του co-bedding. Σύμφωνα με αυτήν, το μωρό κοιμάται στο δικό του κρεβατάκι, μόνο που αυτό βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι των γονιών, στο ύψος του κεφαλιού. Η κούνια του μωρού περιβάλλεται από κάγκελα, εκτός από την πλευρά προς το κρεβάτι της μαμάς, η οποία είναι χωρίς κάγκελο, ώστε να είναι συνεχόμενη με το στρώμα των γονιών. Με αυτόν τον τρόπο, γονείς και παιδί έχουν τον δικό τους χώρο, αλλά ταυτόχρονα κοιμούνται μαζί, ώστε εύκολα, σε περίπτωση που το μωρό θέλει να θηλάσει ή ξυπνάει, η μαμά να ανταποκρίνεται κατάλληλα φέρνοντάς το κοντά της και χωρίς να χρειάζεται να σηκωθεί.

Στέλιος Παπαβέντσης MRCPCH DCH IBCLC 2011

 

Μη φοβού!

 

 

Όχι δεν με έπιασε κανένα αχ βαχ που τα παιδιά μου μεγαλώνουν! Δεν κλαψουρίζω που φύγαν από το δωμάτιό μας και πήγαν στο δικό τους (βασικά εμείς φύγαμε από το δωμάτιο και πήγαμε σε ένα μικρότερο για να έχουν χώρο τα παιδιά)! Χαίρομαι που τα μικρά μου, μεγαλώνουν!

 

Πραγματικά χαίρομαι που από κει που ήταν κολλητά πάνω μου την μέρα, μέσα σε ένα σλινγκ, μέσα στην αγκαλιά μου, κολλητά στο σώμα μου και το βράδυ στο κρεβάτι, τώρα αρχίζουν να μην νοιάζονται για το που βρίσκομαι, πόσην ώρα θα λείψω, αν θα τα αφήσω μόνα τους στο σχολείο, κλπ!

 

Καλά δεν είπα ότι αν την κάνω συνεχόμενα για βόλτες δεν θα μου την πουν, αλλά να. Έφτασε και η Ναταλία τα 3μιση (ηλικία που θεωρώ πως είναι πανέτοιμα για παιδικό σταθμό), πήγε στον νέο της σχολείο και όπως και ο αδερφός της πριν 3 χρόνια, ξεκίνησε δίχως κλάματα, δίχως θέματα αποχωρισμού, δίχως άγχος! Μάλιστα μου ζητά να πηγαίνει πιο πολλές μέρες, πιο πολύ ώρα! Έκανε λέει 4εις φίλες. Αύριο θα κάνει άλλη μια και μετά θα κάνει και ένα αγοράκι φίλο!

Ο Γιώργος μου ξεκίνησε πρώτη φέτος! Μαθήματα, ασκήσεις, διάβασμα, ένα διαφορετικό σχολείο. Δεν ξετρελάθηκε η αλήθεια! Στο κάτω κάτω, στο νήπιο μιλούσαν, έπαιζαν, δεν καθόντουσαν τόσην ώρα απλά ακούγοντας την δασκάλα τους όπως κάνουν τώρα… Άρχισε να το συνηθίζει όμως. Κι εγώ κατάλαβα πως όλα τελικά είναι όπως πάντα, θέμα χρόνου!

Ναι, όπως είδατε στην φωτογραφία, πήγαν στο δωμάτιό τους. Η μαμά δεν χρειάζεται να τα κοιμίζει όπως όλα τα τελευταία 6 χρόνια. Καμιά φορά μέσα στο βράδυ έρχεται ο ένας ή και οι δύο μέχρι το πρωί στο κρεβάτι μας και κολλάνε πάνω μας. Στην ζέστη της αγάπης μας. Το κρεβάτι μας είναι ανοιχτό άλλωστε για όσο χωράμε και οι τέσσερις μαζί. Τα περισσότερα βράδια μένουν στο κρεβάτι τους και έρχονται το πρωί χαρούμενα και ξεμαλλιασμένα να μας καλημερίσουν!

Είδατε? Όλα έγιναν και όλα θα γίνουν! Νέοι γονείς, μην ανησυχείτε! Αυτό εννοώ!

Τα θήλαζα, και τα θήλαζα και όλοι ρωτούσαν αν θα τα θηλάζω μέχρι να πάει φαντάρος ο γιος μου, ή αν θα την πάρω στον γάμο της την μικρή με το βυζί στο στόμα! Όχι! Σταμάτησαν μόνα τους. Ο ένας στα 2 χρόνια και η άλλη στα 3μιση! Χωρίς πολλά πολλά!

Τα είχα στην αγκαλιά μου, στο σλινγκ, και δεν θελαν να ξεκολλήσουν. Άλλες φορές αναρωτιόμουν κι εγώ η ίδια αν έχουν δίκιο που μου λένε ότι τα κάνω μαμόθρεφτα, ότι έτσι μόνο εμένα θα θέλουν! Και όμως, ξεκόλλησαν κι από την αγκαλιά. Και έφυγαν και πήγαν και έκαναν γνωριμίες, εξερευνήσεις, φίλους, σχολείο δίχως θέματα και άγχος!

Τα κοίμιζα μαζί μας στο κρεβάτι! Μα μέχρι πότε? Ρωτούσαν και πάλι? Πόσα υπέροχα βράδια περάσαμε σ’αυτό το κρεβάτι? Πόσα ονειρεμένα ξυπνήματα? Πόσα βλέμματα? Πόσα κοιμισμένα γελάκια, ή εφιαλτικά κλαματάκια που με ένα χάδι έφευγαν, πόσες φορές αναρωτήθηκα βλέποντάς τα να κοιμούνται, πώς έχω κάνει τόσο όμορφα και καλά παιδιά! Πόσες φορές ένιωσα ασφάλεια που κοιμόμουν κοντά τους, πόσες φορές ένιωσαν αυτά ασφάλεια! Και κάποια στιγμή, τους φτιάξαμε το δωμάτιό τους και τώρα τους φτάνει το φιλάκι και η σφιχτή αγκαλιά για να κοιμηθούν! Δίχως κλάματα, δίχως κάγκελα, δίχως άγχος!

Πόσα χάδια, πόσες αγκαλιές, πόσα φιλιά! Ατελείωτα, δίχως δικαιολογία! Και να που ο γιος μου μεγαλώνει. Τώρα μόνο στο κεφάλι με αφήνει να τον φιλάω. Στα μαλλιά! Ευτυχώς ακόμα είναι αγκαλίτσας! Για πόσο άραγε? Για πόσο ακόμη και η Ναταλία?

Πόσα λίγα χρόνια τελικά μένουν στην αγκαλιά μας? 1 χρόνο? Άντε 1μιση? Πόσο καιρό τα θήλασα? 3μιση η Ναταλία! Και πόσο κοιμήθηκαν μαζί μας? Πόσο χρόνο είχαν full time μαμά να τους νταντεύει μέχρι να πάνε σχολείο? Και τελικά, σ’αυτά τα 18 χρόνια που ελπίζουμε να ζήσουν μαζί μας, μέχρι να φύγουν για σπουδές, πόσα χρόνια είναι κολλήμένα τα σωματάκια τους και οι καρδούλες τους σε μας? Και αφού τελικά είναι τόσα λίγα, γιατί να προσπαθούμε να τα κάνουμε ακόμη πιο λίγα? Με κλάματα, με άγχος, με τρόπους αφύσικους?

Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν! Και δεν μας χρειάζονται! Και μπράβο τους, και μπράβο μας γι αυτό! Αλλά για όσο μας χρειάζονται, για όσο μας θέλουν εκεί δίπλα, μη φοβού και αστε να αποφασίσουν αυτά το τέλος για το κάθε τι. Μέχρι τότε, ας το ευχαριστηθούμε στο έπακρο, γιατί, αλήθεια σας λέω, δεν κρατάει πολύ!!! 😉

Πέντε Λόγοι Που Τα Παιδιά Λένε Ψέματα – Και Τί Να Κάνετε

Τίτλος πρωτότυπου: Lying: 5 Reasons Kids Lie – What To Do

Πηγή: http://www.askdrsears.com/topics/discipline-behavior/morals-manners/lying-5-reasons-kids-lie-%E2%80%93-what-do

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Τα παιδιά λένε ψέματα για τους ίδιους λόγους που και οι μεγάλοι λένε ψέματα, δηλαδή: για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά, να αποσπάσουν την προσοχή των άλλων, να πετύχουν προσωπική αναβάθμιση, να πληγώσουν κάποιον άλλο, και για το φόβο των συνεπειών της αλήθειας. Όμως τα μικρά παιδιά δεν αντιλαμβάνονται την έννοια της αλήθειας με τον ίδιο τρόπο που την αντιλαμβάνονται οι ενήλικες. Ας μπούμε λοιπόν στον κόσμο του παιδιού για να κατανοήσουμε το γιατί τα μικρά παιδιά παραποιούν την αλήθεια με τόση ευκολία.

 

1. Δεν πρόκειται για ψέμα αλλά για φαντασία

 

Μια μορφή παιδικής φαντασίας αποτελούν οι ευσεβείς πόθοι. Παρακολουθείστε ένα 5χρονο παιδάκι να λέει στο φίλο του πως πήγε ταξίδι στη Disneyland – ένα ταξίδι βέβαια που δεν έγινε ποτέ. “Πω πω, τί ψέμα είναι αυτό!”, σκεφτόσαστε. “Πώς του ‘ρθε να πει τέτοιο ψέμα;” Κι όμως, το παιδάκι δεν ψεύδεται, τουλάχιστον όχι με τα κριτήρια της παιδικής ηλικίας. Απλά σκέφτεται και μιλάει “ευχολογικά” – φαντάζεται κάτι που εύχεται να είχε συμβεί. Ένας ευσεβής πόθος όχι μόνο επιτρέπει σ’ ένα παιδί την πολυτέλεια να ζήσει ένα όνειρο, αλλά παράλληλα εντυπωσιάζει και τους φίλους του και το “ψηλώνει” κοινωνικά. “Πραγματικά έπαιξες με τον Μίκυ Μάους”, ρωτάνε γεμάτοι θαυμασμό οι φίλοι του. Τα παιδιά επινοούν φανταστικές ιστορίες γιατί γνωρίζουν πως το ακροατήριο είναι εξασφαλισμένο. Αν τύχει να ακούσετε δυό παιδάκια να παραμυθιάζονται, μη βιαστείτε να τους χαρακτηρίσετε για ψεύταρους. Αυτά που διηγούνται δεν είναι παρά αθώες ιστοριούλες και “παραμυθάκια”. Η φάση αυτή θα περάσει όταν φτάσουν στην ηλικία των εφτά ως εννιά χρόνων. Είναι τότε που υποχωρεί η φαντασιακή σκέψη ενώ ταυτόχρονα και οι συνομήλικοι γίνονται όλο και λιγότερο εύπιστοι. Στην περίπτωση που το στοιχείο αυτό του χαρακτήρα συνεχίζεται και μετά τα εννέα, τότε το παιδί θα χάνει αντί να κερδίζει φίλους – και παράλληλα θα αποτελεί ένδειξη πως υπάρχει κάποιο πρόβλημα που θα πρέπει να διερευνηθεί και να διορθωθεί. Έσείς οι μεγάλοι έχετε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε τα παραμυθιάσματα του παιδιού να το διδάξετε και να το κατευθύνετε. Συμπτωματικά λοιπόν το ακούς να διηγείται το φαντασιακό του ταξίδι στη Disneyland. “Στα γεννέθλιά μου πήγαμε στη Disneyland …” Μην του κολήσεις την ετικέτα του ψεύτη. Κάτι τέτοιο  για το παιδί θα ισοδυναμούσε με ανώμαλη προσγείωση. Προτίμησε να σεβαστείς τους ευσεβείς πόθους του. “Εύχεσαι να είχες πάει στη Disneyland; Θα ήταν πραγματικά κάτι όμορφο. Πες μου τώρα αυτά που πραγματικά έκανες στα γεννέθλιά σου”. Το παιδί ξέρει ότι καταλαβαίνεις και παρατηρεί πως δεν είσαι θυμωμένος. Βαθειά μέσα του αντιλαμβάνεται πως δεν είναι ανάγκη να λέει ψέματα. Συχνά οι ευσεβείς πόθοι υποδηλώνουν ευχή. “Εύχεσαι να μπορούσες να πήγαινες στη Disneyland; Ίσως μπορέσω να βοηθήσω η επιθυμία αυτή να γίνει πραγματικότητα. Έλα να προγραμματίσουμε ένα ταξίδι …” Είναι πολύ ενθαρρυντικό για ένα παιδί να γνωρίζει πως μερικά όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

 

---

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας δεν μπορούν (ή δεν θέλουν) να ξεχωρίσουν τον μύθο απ’ την πραγματικότητα. Για ένα τετράχρονο ή πεντάχρονο παιδί η Χιονάτη και οι Εφτά Νάνοι υπάρχουν κάπου. Τα περισσότερα παιδιά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις έννοιες αλήθεια και ψέμα παρά αφού πατήσουν την ηλικία των εφτά – την ηλικία της λογικής. Φτάνοντας στα οχτώ ή εννιά, τα πιο πολλά παιδιά αρχίζουν να αποκτούν την αίσθηση της ηθικής. Αισθάνονται άσχημα όταν δεν λένε την αλήθεια και ωραία όταν τη λένε. Έχουν αντίληψη του τί σημαίνει “λέω ψέματα” και νοιώθουν τί θα πει “είναι σωστό να λέμε την αλήθεια”.

 

2. Φαντασία και πραγματικότητα

 

“Δεν το έκανα εγώ. Ο Τόμπυ το έκανε.” Ποιός είναι ο Τόμπυ; Είναι ο πλασματικός τίγρης-φίλος του παιδιού, αυτός που έχυσε το χυμό. Το παιδί της προσχολικής ηλικίας συγχέει, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το πραγματικό απ’ το φανταστικό. Αυτό είναι φυσιολογικό. Τα παιδιά συχνά κατασκευάουν φανταστικούς τύπους και το βρίσκουν ευχάριστο να ζουν στον προσποιητό κόσμο τους. Δείτε θετικά τη δημιουργική σκέψη του παιδιού σας  και απολαύστε αυτό το πλούσιο σε φαντασία στάδιο της ζωής του για όσο διαρκεί. Σιγοντάρετε διακριτικά τις εκφάνσεις της φαντασίας του παιδιού. Μερικές φορές διάφορα παιδιά φέρνουν τους πλασματικούς φίλους τους στο γραφείο μου να τους εξετάσω. Προσθέτω μια καρέκλα να κάτσει ο αόρατος σύντροφος και τους κάνω και την απαραίτητη σύντομη προσποιητή εξέταση. Γελάμε όλοι μαζί! Οι ενήλικες πιστεύουν πως είναι σημαντικό ο άνθρωπος να πατάει γερά στη γή και να έχει καλή αίσθηση της διαφοράς ανάμεσα στο πραγματικό και το προσποιητό. Αυτά όμως είναι κριτήρια που ταιριάζουν στον κόσμο των ενηλίκων. Για τα παιδιά ο κόσμος δεν περιορίζεται αποκλειστικά σ’ αυτό που πραγματικά είναι, αλλά επεκτείνεται και σε ό,τι άλλο αυτά θεωρούν αναγκαίο να υπάρχει. Ο ευφάνταστος τρόπος σκέψης έχει πρακτικά ωφέλη για το παιδί – το βοηθάει να αντιμετωπίσει σωστά τον πραγματικό κόσμο. Κατά διαστήματα τα παιδιά αποτραβιούνται στο δικό τους προσποιητό κόσμο, που είναι του χεριού τους, σαν εναλλακτικό τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου των ενηλίκων, τον οποίο δεν τον έχουν του χεριού τους. Αν το παιδί σου “πει ψέματα” χρησιμοποιώντας τον προσποιητό φίλο του σαν αποδιοπομπαίο τράγο (“Ο Τόμπυ ο Τίγρης το έκανε”), ακολουθήστε το παιδί σας στο δρόμο της φαντασίας: “Πες μου πώς εκριβώς έγινε και ο Τόμπυ έσπασε το ποτήρι σου;” Στην προσπάθεια που κάνει το παιδί σας να παρουσιάσει τις λεπτομέρειες που θα το βοηθήσουν να βγει απ’ τη δύσκολη θέση, δεν θ’ αργήσει να αποκαλύψει και τη δική του συμμετοχή στο περιστατικό. Στο μεταξύ, ρωτήστε τον εαυτό σας, για ποιό λόγο άραγε το παιδί ήθελε να πιστέψετε πως “δεν το έκανε αυτό”; Μήπως έχετε την τάση να αντιδράτε με υπερβολική σκληρότητα στα ατυχήματα ή στους πειραματισμούς του παιδιού σας; Σεβαστείτε τη δημιουργική σκέψη του παιδιού σας λέγοντάς του πως καταλαβαίνετε  την άποψή του: “Είναι ευκολότερο αν προσποιηθείς πως ο Τόμπυ έσπασε το ποτήρι. Καταλαβαίνω. Τώρα όμως πές μου τί πραγματικά συνέβηκε. Δεν θα θυμώσω.” Βοηθήστε το παιδί σας να νοιώσει ότι η αλήθεια δεν θα πονέσει. Δεν χρειάζεται να επινοήσει κάτι για συγκάλυψη γιατί εσείς θα το αγαπήσετε και και θα το αποδεχτείτε ό,τι και αν σας πει. Συχνά ένα επαναλαμβανόμενο θέμα στα παραμυθιάσματα του παιδιού αποκαλύπτει τί είναι αυτό που στ’ αλήθεια λείπει απ’ τον πραγματικό τους κόσμο. Η μητέρα ενός εξάχρονου ζήτησε τη συμβουλή μου για τα “ψέματα” του παιδιού της. Η κόρη της διηγούνταν στις φίλες της τρελές ιστορίες για τα διασκεδαστικά πράγματα που έκανε μαζι με τον μπαμπά της: επισκέψεις στα καταστήματα παιχνιδιών, αεροπορικά ταξίδια, ιππασίες κλπ. Η πραγματικότητα ήταν πως τον πατέρα της τον έβλεπε αραιά. Έλειπε συχνά σε επαγγελματικά ταξίδια και έφερνε δουλειά στο σπίτι, με αποτέλεσμα να είναι διανοητικά απών αν και ήταν σωματικά παρών. Αυτό το παιδί για να προστατέψει τον εαυτό του έχτισε τον δικό του φαντασιακό κόσμο σαν αποζημίωση για αυτό που του έλειπε.

 

3. Αρκεί οι γονείς να είναι ευχαριστημένοι

 

Τα παιδιά θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους. Αν υποψιαστούν πως το ψέμα θα τους δώσει ευχαρίστηση και η αλήθεια όχι, τότε συχνά επιλέγουν να πουν κάποιο ψέμα θεωρώντας πως αυτό είναι και το σωστό. Όταν η μαμά ρωτήσει το 5χρονο παιδί της, “Μάζεψες τα παζλ”, θα εισπράξει “Ναι” για απάντηση γιατί το παιδί θέλει να δει τη μαμά να χαμογελάσει και και να πει “Ευχαριστώ!” Αργότερα, όταν η μαμά βρει τα παζλ (τα περισσότερα έστω) ακόμη σκορπισμένα ένα γύρω, θα χρειαστεί να τονίσει στο παιδί της ότι το ψέμα την δυσαρεστεί πιο πολύ απ’ την ακαταστασία. Ένα 7χρονο θα απαντήσει “Ναι” στην υπόδειξη να πάει να μαζέψει  τα παιχνίδια, για τον απλούστατο λόγο ότι του είναι άβολο εκείνη τη στιγμή να σταματήσει αυτό που κάνει και να πάει να τα μαζέψει. Κάποια στιγμή όμως θα συνειδητοποιήσει πως η μαμά θα πάει να ελέγξει. Είναι ανάγκη να ανακαλύψει και να το χωνέψει πως η τακτική του  είναι αναποτελεσματική. Είναι υπεύθυνο για το συγύρισμα των παιχνιδιών του, κυρίως πριν πάει για ύπνο το βράδυ. Είναι οικογενειακός κανόνας.

 

4. Η αλήθεια πονάει

 

Τα παιδιά επινοούν αυτο-προστατευτικά ψέματα για το φόβο της τιμωρίας. O φόβος της τιμωρίας εξαφανίζει κάθε ίχνος ενοχής για την απόκρυψη της αλήθειας. Εκείνα τα παιδιά που γίνονται τακτικά αποδέκτες σωματικής τιμωρίας έχουν τις περισσότερες πιθανότητες να εθιστούν στην ψευδολογία για ευνόητους λόγους. Αν ένα παιδί πιστέψει πως το σπασμένο βάζο θα του φέρει ξυλοκόπημα, είναι αναμενόμενο να σκεφτεί ότι το ψέμα θα είναι λιγότερο οδυνηρό. Το ίδιο ισχύει και προκειμένου για παιδιά που τιμωρούνται πολύ αυστηρά για ασήμαντες αταξίες. Τέτοιες τακτικές διόρθωσης της παιδικής συμπεριφοράς προκαλούν μπέρδεμα στο παιδί και παρεμποδίζουν την ομαλή διαδικασία διαμόρφωσης συνείδησης. Ο φόβος της τιμωρίας θα οδηγήσει το παιδί να κάνει οτιδήποτε για την αποφυγή της. Εμείς βοηθήσαμε τα δικά μας παιδιά να ξεπεράσουν το φόβο των συνεπειών της αλήθειας κάνοντας την ακόλουθη συμφωνία μαζί τους: “Αν θα μας λέτε την αλήθεια, σας υποσχόμαστε να μη θυμώνουμε ό,τι και αν κάνετε. Θα έχετε μόνο να αντιμετωπίσετε τις συνέπειες που προκύπτουν απ’ τις πράξεις σας. Στις περιπτώσεις όμως που θα διαπιστώνουμε ότι μας είπατε ψέματα, η τιμωρία θα είναι αυστηρή.” Μια μέρα κάποιος παράτησε το ποδήλατο της Έριν στο δρόμο πρόσβασης του σπιτιού μας. Η ίδια μου είπε πως ο τελευταίος που είχε το ποδήλατο ήταν ο Μάθιου. Για να ανακαλύψω “ποιός το έκανε”, κάλεσα τον Μάθιου και του είπα: “Θέλω να μου πεις την αλήθεια και σε διαβεβαιώνω πως αν αυτά που θα ακούσω είναι πραγματικά αλήθεια, δεν θα θυμώσω. Γνωρίζεις πως θυμώνω μόνο με τα ψέματα”. Όταν το παιδί φοβάται τις συνέπειες που θα έχει όταν λέει την αλήθεια, ίσως εξελιχτεί σε συστηματικό ψέυτη. Όταν μάθει πως μπορεί να σας εμπιστευτεί πως δεν θα του ‘ρχονται “ανάποδες”, τότε θα σας ανοίγεται και θα σας λέει με ειλικρίνεια τί συνέβηκε. Ακούστε το ήρεμα, φερθείτε δίκαια και βοηθήστε το να διορθώσει τη συμπεριφορά του. Η καλύτερη μέθοδος να ενθαρρύνετε το παιδί σας να σταματήσει να λέει ψέματα είναι να του συμπαραστέκεστε όταν λέει την αλήθεια.

 

5. Το παιδί που λέει πολλά ψέματα (το ψευτρόνι)

 

Από κάποιο σημείο και μετά, το φυσιολογικό παιδικό “παραμύθιασμα” είναι δυνατό να μετεξελιχτεί σε σκόπιμη ψευδολογία – και τελικά να μείνει σαν παγιωμένη τακτική και τρόπος ζωής. Στην περίπτωση αυτή το παιδί το έχει σαν στόχο να παραπλανήσει. Πολλές απ’ τις κοινωνικές δοσοληψίες του περιστρέφονται περισσότερο γύρω από ψέμα παρά από αλήθεια. Στη βάση όλου αυτού έχουμε ένα θυμωμένο παιδί που δεν βρίσκει ικανοποίηση στη ζωή και κατέχεται από το φόβο των αντιδράσεων των γονιών του. Δεν γεύεται την αποδοχή που θα έπρεπε για τη φυσιολογική αδεξιότητα και τη μειωμένη κριτική ικανότητα που ενδεχομένως το χαρακτηρίζουν. Του έχουν περάσει το μήνυμα πως είναι κακό παιδί. Ο πατέρας του 7χρονου Τσάρλι εξαφανίστηκε απ’ τη ζωή του όταν αυτός ήταν έξη χρονών. Για να αποφύγει την αντιμετώπιση της οδυνηρής πραγματικότητας, ο Τσάρλι δημιούργησε ένα φαντασιακό κόσμο γεμάτο όμορφα περιστατικά με πρωταγωνιστές τον πατέρα και το γιό. Σταδιακά είδε πως ένοιωθε πιο άνετα στον φαντασιακό του κόσμο παρά στον πραγματικό. Όταν έγινε οχτώ εξοικοιώθηκε περισσότερο με το ψέμα και με άνεση το επέκτεινε και σε άλλους τομείς της ζωής του. Ισχυριζόταν πως οι βαθμοί του ήταν στην περιοχή του άριστα, ενώ στην πραγματικότητα με το ζόρι περνούσε τα μαθήματά του. Όταν η μητέρα του τον ρωτούσε πού πήγαινε μετά το σχολείο, της έλεγε ψέματα – το ίδιο και για τα διάφορα καινούργια του αποκτήματα. Το ψέμα για τον Τσάρλι έγινε τρόπος ζωής, τον προστάτευε απ’ το θυμό του και ωραιοποιούσε την άσχημη εικόνα που διατηρούσε για τον εαυτό του. Η θεραπεία για τα ψέματα του Τσάρλι θα ήταν να βοηθηθεί  να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει τις πραγματικότητες της ζωής. Και πραγματικά, η θεραπευτική αγωγή στην οποία υποβλήθηκε του ‘δωσε τη δυνατότητα να αποδεχτεί το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν επρόκειτο να ξαναγυρίσει καθώς επίσης και ότι ο ίδιος δεν έφερε καμιά ευθύνη για την απόφαση του πατέρα του να τους εγκαταλείψει. Δεν επρόκειτο  για λάθος ή υπαιτιότητα του Τσάρλι. Η μητέρα του παρακολούθησε ένα πρόγραμμα συμβουλευτικής υποστήριξης όπου έμαθε πόσο χρήσιμο είναι να αφιερώνει περισσότερο χρόνο στον Τσάρλι, να συμμετέχει μαζί του σε δραστηριότητες που τον ευχαριστούν και να τον γνωρίσει καλύτερα δίνοντάς του ευκαιρίες να εκφράζει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Ο Τσάρλι έγινε μέλος σε μια τοπική ποδοσφαιρική λέσχη και ο προπονητής έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γι’ αυτόν. Δεν πέρασε πολύς καιρός και το ψέμα αποτελούσε παρελθόν για τον Τσάρλι.

Για φαντάσου λίγο…!

 

Λοιπόν κλείσε λίγο τα μάτια σου (να σε δω τώρα πως θα διαβάσεις τα υπόλοιπα) και φαντάσου  Φαντάσου λοιπόν πως βρίσκεσαι σε ένα ξένο μέρος στο οποίο δεν μιλάς την γλώσσα. Βασικά στους άλλους αυτά που λες  ακούγονται σαν κραυγές… σαν κλάμα! Και εκεί, έχεις έναν άνθρωπο τον οποίο τον γνωρίζεις καλά και σαν να κάπως σε καταλαβαίνει τις περισσότερες φορές. Σου δίνει σημασία όταν «μιλάς», σε παίρνει αγκαλιά, σε χαϊδεύει, σε φιλά, σε αγαπά και τον αγαπάς! Είναι όλη σου η ζωή!!!

 

Και αφού περάσει λίγος καιρός (αυτός ο καιρός εξαρτάται από τον κάθε αυτόν άνθρωπο), αρχίζεις και καταλαβαίνεις πως αν τον χάσεις, την έχεις βάψει για τα καλά σ’αυτό το μέρος το δυσνόητο, το παράξενο και το καινούργιο. Σ’αυτό το μέρος που κανείς μα κανείς δεν σε καταλαβαίνει! Και ένα βράδυ, ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, αφού κάνετε τις αγκαλιές σας και τα χάδια σας, σε βάζει σε ένα μέρος όπου δεν μπορείς να βγεις  σου αφήνει ένα μικρό φωτάκι, και σε αφήνει μόνη/ο! Είναι η ώρα του ύπνου, και μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί. Στην αρχή, κάνεις λίγο υπομονή. «Που θα πάει? Θα έρθει!», σκέφτεσαι, αλλά τίποτα! Φωνάζεις λίγο, αλλά και πάλι τίποτα. Φωνάζεις ακόμη πιο δυνατά και βάζεις τα κλάματα! Πάλι κανείς!

 

Οι παλμοί σου αρχίζουν και ανεβαίνουν, νιώθεις φόβο, τρόμο και αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι ο μεγάλος σου φόβος γίνεται πραγματικότητα! «Πάει, χάθηκα! Τι θα απογίνω???» Η καρδιά σου πάει να σπάσει! Η πίεση ανεβαίνει στα ύψη και η φωνή σου -είσαι πια σίγουρη ότι- ακούγεται σε όλη την γη! Οι ορμόνες στο σώμα σου κάνουν πάρτι, είσαι σίγουρη πως χάνεσαι. Απόγνωση!

 

Εξαρτάται λοιπόν από το τι έχει στο μυαλό του αυτός ο άνθρωπος της εμπιστοσύνης σας, μπορεί να έρθει μέσα στο δωμάτιο μετά από «αιώνες», όπως σου φάνηκαν. Μπορεί να σε πιάσει αγκαλιά, να σου μιλήσει ήρεμα, μπορεί απλά να σου μιλήσει ήρεμα προσπαθώντας να χώσει κάτι μέσα στα χέρια σου για παρηγοριά, ενώ εσύ προσπαθείς να γραπώσεις το δάχτυλό του, ή να σου βάλει κάτι πλαστικό στο στόμα για να πιπιλίσεις  Μπορεί και να μην έρθει καθόλου! Μετά, ξαναφεύγει! Σε πιάνει τρέλα! «Μα αφού κατάλαβε πως είμαι χάλια, πως τον έχω ανάγκη, γιατί φεύγει πάλι/ γιατί δεν έρχεται???»

 

Σου έρχεται εμετός από το κλάμα, μπορεί και να κάνεις. Συνεχίζεις το κλάμα και αρχίζεις να κουράζεσαι, ώσπου ώρα μετά, με λυγμούς εσωτερικούς, σε παίρνει ο ύπνος και βλέπεις εφιάλτες!

 

Την άλλη μέρα, όλα σαν να μην έγινε τίποτα! Μπερδεύεσαι στην αρχή, αλλά λες, ΟΚ, πάει, πέρασε! Και τότε, έρχεται το βράδυ! Και οι αγκαλιές και τα φιλιά και μετά… ξανά το ίδιο! Δεν καταλαβαίνεις τι συμβαίνει, κλαις  ουρλιάζεις από θυμό και απόγνωση, μόνο που το ξέρεις, τελικά δεν θα έρθει. Σου παίρνει λιγότερη ώρα αυτό το βράδυ και τελικά πάλι με κλάματα κοιμάσαι. Και το άλλο βράδυ λιγότερη ώρα, και το παράλλο ακόμη λιγότερο, μέχρι που τελικά το έχεις μάθει το κόλπο. Όσο και να θες να κλάψεις, δεν υπάρχει λόγος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται, καμιά διαφορά δεν έχει… Όχι δεν ανεξαρτητοποιήθηκες! Η ανάγκη παραμένει… Γραπώνεις με όλη σου την δύναμη αυτή την κουβερτούλα που σου έδωσαν και δεν την αφήνεις! Είναι το μόνο πράγμα που έχεις συντροφιά. Την ανάγκη που είχες από τον άνθρωπό σου, αναγκαστικά θα την βρεις από αυτό το ύφασμα. Θα περάσουν χρόνια μέχρι να την αφήσεις! Ίσως να την κουβαλάς μαζί σου παντού ή τελικά μπορεί να βρεις άλλο τρόπο να ηρεμείς. Να τρίβεις τα πόδια σου κάτω από το πάπλωμα, το ένα με το άλλο, να χαϊδεύεις μόνη σου τα μαλλιά σου ή το αφτί σου. Βρίσκει ο άνθρωπος τρόπους…

 

Περνάνε τα χρόνια και κάποιοι λένε ότι δεν σου έμεινε κάτι από αυτό! Πάει, το ξέχασες. Δεν θες καν να κοιμάσαι παρέα τους, ακόμη κι ας το ζητήσουν! Είσαι ανεξάρτητη! Δεν θυμάσαι τίποτα πολύ πιθανόν από εκείνα τα βράδια, όμως συνέβησαν! Αν έμεινε κάτι από τότε, κανείς δεν το γνωρίζει, ούτε καν εσύ. Ακόμα και σήμερα που τρίβεις τα πόδια σου, το ένα με το άλλο, για να κοιμηθείς το βράδυ, το θεωρείς… τίποτα! Κι όμως, το πέρασες. Ναι, επιβίωσες. Δεν χάθηκες, δεν πέθανες! Ένιωσες όμως την απόγνωση, την εγκατάλειψη, τον φόβο! Δεν καταλάβαινες τον λόγο. Κατάλαβες πως το κλάμα, δεν προκαλεί το ενδιαφέρον των άλλων. Γιατί? Γιατί ήσουν απλά ένα μωρό και οι γονείς σου αποφάσισαν να σε μάθουν να κοιμάσαι μόνο σου. Το διάβασαν σε κάποιο βιβλίο, σε κάποιο φόρουμ, τους το είπε κάποιος δικός τους. Πείστηκαν πως ήταν για καλό. Για το δικό σου? Για το δικό τους? Δεν έμαθες ποτέ. Έπρεπε να μάθεις να κοιμάσαι μόνη σου. Κι έτσι λοιπόν… έμαθες…

 

Τελευταία ακούω και ξανα-ακούω γονείς που συνεχίζουν την τακτική του Cry It Out (CIO), και χτες έκλεισα τα μάτια μου και μπήκα στην θέση ενός μωρού. Αλήθεια το έχετε κάνει ποτέ κι εσείς? Είναι πολύ γραφικό το κείμενο μου, αλλά ίσως χρειάζεται και κάτι τέτοιο για να καταλάβουμε. Το ξέρω πως είναι δύσκολο κομμάτι ο ύπνος των παιδιών. Ειδικά όταν οι γονείς (και οι δύο) δουλεύουν την άλλη μέρα. Εμείς τον ήσυχο ύπνο, τον λύσαμε με τον κοινό ύπνο. Θηλασμός και κοινός ύπνος. Και πάλι, είναι κουραστικό. Μπορεί να έκανα εναμισι και βάλε χρόνο να κοιμηθώ συνεχόμενες ώρες (στο κάθε παιδί), ΑΛΛΑ δεν μπορούσα να θυσιάσω έστω και 2-3-5 βράδια της ψυχικής ηρεμίας των παιδιών μου, για να είμαι εγώ καλύτερα! Θα πιω περισσότερους καφέδες μέσα στην μέρα, αλλά αυτό είναι δικό μου θέμα! Πάντα υπάρχουν τρόποι! Το γεγονός ότι δεν μπορεί να μιλήσει ένα μωρό να σας πει τι αισθάνεται, ή το γεγονός ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό, δεν είναι λόγος να περάσει κάτι τέτοιο, αλλά είναι και ο βασικός λόγος που τα βιβλία συστήνουν αυτή την ηλικία για να εκπαιδεύσεις ένα μωρό να κοιμάται μόνο του! Στοιχίζει μια τέτοια εκπαίδευση. Στοιχίζει την εμπιστοσύνη του μωρού σας προς εσάς, το δέσιμο που έχετε, την ψυχική του γαλήνη για εκείνα και για πολλά ακόμη βράδια που απλά σιωπά. Δεν αξίζει τον κόπο. Πραγματικά δεν τον αξίζει. Πολλές μου λέτε ότι είστε μόνες σας! Πάρτε μια κοπέλα να σας το κρατήσει λίγο και πάτε κοιμηθείτε λιγάκι μεσημεριάτικα τις μέρες που νιώθετε πως δεν αντέχετε άλλο! Πάρτε την κολλητή σας! Πείτε στον άντρα σας να πάρει ένα ρεπό. Πάτε σε ένα πολύ μικρό σπιτάκι να ζήσετε για να τα βγάζετε πέρα μόνο με έναν μισθό. Με ένα δωμάτιο, δεν σας χρειάζεται άλλο αν κοιμάστε μαζί. Θηλάστε! Κόψτε τα έξω, τα ρούχα, κλπ! Υπάρχουν λύσεις. Είναι θέμα προτεραιοτήτων!!! 😉

 

Για περισσότερες πληροφορίες στο θέμα του CIO, δείτε και άλλα μου άρθρα στα οποία υπάρχουν λινκς από έρευνες και στοιχεία για όσα περιγράφω πιο πάνω:

https://mamalydia.wordpress.com/2012/09/13/giati-ta-mora-den-prepei-na-klaine-oti-kai-na-lene/

https://mamalydia.wordpress.com/2012/05/27/vrefi-klamma-stress-diarkeias/

https://mamalydia.wordpress.com/2012/01/09/pos-na-mathoume-ta-paidia-na-koimountai-my-way/

 

Αυτές τις μέρες…!

Μην αφήσεις τον εαυτό σου τόσο απασχολημένο στο να μεγαλώσεις ένα καλό παιδί, ώστε να ξεχάσεις ότι έχεις ήδη ένα 😉

 

Έχω καιρό να γράψω στο blog μου. Να με συγχωράτε που δεν έχω γράψει ένα άρθρο που να λέει και κάτι εκτός από απλά να δείχνει ιδέες για πράγματα που μπορείτε να κάνετε για/με τα παιδιά σας…

 

Σας έγραφα πιο κάτω όλους τους λόγους, τις κουραστικές μέρες που έχω περάσει,, τις ιώσεις, τις γκρίνιες, τις ανασφάλειες των παιδιών και τις δικές μου (σκεπτόμενη μήπως και έχω κάνει κάπου λάθος τελικά), αλλά τελικά αποφάσισα να τα σβήσω και να μπω στο ζουμί!

 

Λοιπόν, θα σας πω τι έχω καταλάβει. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος πολύ πολύ «πονηρός». Όταν μια μέρα έχεις νεύρα, θες λίγη ηρεμία, δεν έχεις όρεξη για πολλά πολλά, τότε, ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνη την ημέρα, τα παιδιά θα δώσουν ρεσιτάλ αταξίας, γκρίνιας, μαμακίασης και όλα τα καλά. Και τότε βγαίνεις έξω από τα ρούχα σου, λες δυο κουβέντες παραπάνω (αυτές που παίρνεις πίσω όταν τους λες καληνύχτα το βράδυ και τους δίνεις φιλιά) και αρχίζεις να αναρωτιέσαι γιατί το παιδί σου είναι γκρινιάρικο, γιατί είναι πεισματάρικο, γιατί είναι παραπονιάρικο, ζηλιάρικο, κ.ο.κ. Και εκεί, μόλις ξεκινάει ο φαύλος κύκλος. Γιατί, από την στιγμή που τους φοράς έστω και στο μυαλό σου αυτήν την ταμπελίτσα, με αυτόν ακριβώς τρόπο τα βλέπεις το άλλο πρωί, και βέβαια με αυτόν τον τρόπο τους συμπεριφέρεσαι, και εννοείται πως με αυτόν τον τρόπο σου συμπεριφέρονται κι αυτά! Και ψάχνεσαι ακόμη περισσότερο, θυμώνεις άμα κάποιοι σου πουν ότι πρέπει να βάλεις όρια στο παιδί, τα παίρνεις ακόμη πιο πολύ στο κρανίο και η φάση συνεχίζεται, η υπομονή εξαντλείται και φτάνεις σ’αυτό το σημείο που θες να βάλεις φωνές και κλάματα μαζί και κάποιος επιτέλους να σε πάρει στα σοβαρά!

 

Και τελικά, ευτυχώς που υπάρχει κόσμος σαν εσένα, που ξέρει τους λόγους που μεγαλώνεις το παιδί σου «δίχως όρια», που καταλαβαίνει γιατί είναι δύσκολο, και που τα έχει ζήσει κι αυτός και που μπορείς να δείξεις την απόγνωσή σου δίχως να αισθάνεσαι πως θα κριθείς. Και έτσι, με το θάρρος και τις ιδέες αυτών των ανθρώπων κατάλαβα πως να βγω από την λούμπα και βγήκα! Και ήταν τόσο εύκολο, για την ώρα… Γιατί, πριν να κοιμηθείς το βράδυ, σκέφτεσαι πόσο ευαίσθητο είναι το παιδί σου, πόσο σε αγαπά, πόσο δυναμικό είναι το μικρό και πόσο σε χρειάζεται ακόμη το μεγάλο, και από αυτά, τίποτα δεν θες να αλλάξει. Τα παιδιά μου τα θέλω έτσι ακριβώς, οπότε με αγάπη τα σκέφτομαι πριν κοιμηθώ το βράδυ για όλα αυτά (που έβλεπα πριν αρνητικά), βρίσκω το θετικό τους, και συμπεριφέρομαι βάσει αυτών των σκέψεων την επόμενη μέρα. Η Ναταλία δεν είναι γκρινιάρα και πεισματάρα, είναι ένα κοριτσάκι που ξέρει τι θέλει και προσπαθεί να σε πείσει με τον τρόπο της, είναι επίσης δυναμική και βρίσκει τρόπους να τα καταφέρει. Μακάρι να μην αλλάξει ποτέ! Ο Γιώργος από την άλλη, δεν είναι παραπονιάρης και απρόσεκτος, είναι ένα παιδί ευαίσθητο που νιώθει πως χρειάζεται περισσότερη προσοχή από μας, είναι πανέξυπνος και όταν κάνει κάτι, τα δίνει όλα εκεί και δεν προσέχει τίποτα που συμβαίνει γύρω του. Λέει την γνώμη του και δέχεται την δική σου, αλλά δεν αλλάζει την δική του απαραίτητα ειδικά αν του φαίνεται λάθος! Γιατί να άλλαζε ένα τέτοιο παιδί?

 

Από την επόμενη μέρα, τα παιδιά ήταν πολύ πιο σούπερ. Η Ναταλία ήταν χαρούμενη, ο Γιώργος πολύ συζητήσιμος, και οι μέρες συνεχίζουν έτσι και πιστεύω πως το μυστικό είναι ακριβώς αυτό. Το πως σκέφτεσαι εσύ για τα παιδιά σου!

 

Μπορεί να είναι τελείως στο μυαλό. Να τα βλέπεις απλά καλύτερα τα πράγματα, μπορεί να είναι το ότι τα παιδιά νιώθουν την αλλαγή μέσα σου και αισθάνονται απελευθερωμένα, ή να αισθάνονται την μαμά καλά οπότε είναι κι αυτά καλά. Μπορεί να είναι ένας συνδιασμός, δεν με ενδιαφέρει! Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ότι έχω τα δύο καλύτερα παιδιά του κόσμου! Το ένα έκλεισε χτες τα 3! Η μικρή μου λαμπερή Ναταλία! Και το άλλο θα κλείσει σε 4εις μέρες τα 6! Ο εφευρετικός και καλόκαρδός μου Τζώρτζης!  Και αυτό το λέω μετά από μέρα με το ένα παιδί με πυρετούς, το άλλο με βήχα και εμένα έτοιμη να κλατάρω από ίωση. Άρα πιάνει… Δοκιμάστε το! 😉

Στην κακοποίηση λέμε, ΟΧΙ!

 

19 Νοεμβρίου σήμερα, παγκόσμια ημέρα κατά της παιδικής κακοποίησης. Μια μέρα αφιερωμένη στο να θυμόμαστε τον όρκο που πρέπει να δίνουμε ώστε μην κακοποιούμε τα παιδιά όλες τις μέρες του χρόνου, όλα τα χρόνια της ζωής των παιδιών. Των δικών μας αλλά και όλου του κόσμου.

 

Κι όμως υπάρχουν ακόμη γονείς, δάσκαλοι και άσχετοι, που κακοποιούν μικρά ανθρώπινα πλάσματα. Και ο λόγος? Επειδή μπορούν  Επειδή έχουν την δύναμη και επειδή τις περισσότερες φορές οι υπόλοιποι κλείνουν τα μάτια…

 

Και τι είναι κακοποίηση? Που τραβάμε αυτή την λεπτή κόκκινη γραμμή? ΟΚ, γνωρίζουμε τα χοντρά. Γεμίζει το Facebook συχνά πυκνά με φωτογραφίες με ματωμένα ή μωλωπιασμένα παιδικά κλαμένα προσωπάκια. Εκεί είναι η γραμμή που τραβάμε? Και το σκαμπίλι? Η σφαλιάρα πίσω στο σβέρκο και το τράβηγμα από το χέρι το απότομο μαζί με μια υβριστική φράση? Ή τον δάσκαλο που ζητάει οι συμμαθητές να περάσουν με την σειρά να σφαλιαρίσουν τον συμμαθητή τους επειδή έδειρε κάποιο άλλο παιδί και πρέπει να τιμωρηθεί? Εκεί βέβαια θα μιλήσουμε θα μου πείτε, γιατί ο δάσκαλος δεν έχει το δικαίωμα! Το έχει ο γονιός? Γιατί? Επειδή ο γονιός μπορεί να κάνει ότι θέλει στο παιδί του? Και τι λέμε για την λεκτική κακοποίηση? Δεν υπάρχει άλλωστε νόμος γι αυτήν ε? Είσαι βλάκας? Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω? Είσαι ανίκανη? Δεν σε αντέχω άλλο!!! Δεν γράφω βαρβάτα παραδείγματα. Δεν θέλω. Ας σκεφτούμε όμως τι είναι η κακοποίηση. Κάνω κακό σε κάποιον άλλον. Σωστά? Και όταν πρόκειται για παιδική κακοποίηση, ποιος, πείτε μου ποιος, δίνει αυτό το δικαίωμα ακόμη και στους γονείς???

 

Προσωπικά δεν αντέχω ούτε στις ειδήσεις ούτε καν σε έργο να βλέπω παιδική κακοποίηση. Με πιάνει μια αγριάδα. Αν μπορούσα να μπω μέσα στην τηλεόραση και να πιάσω στις σφαλιάρες τον δράστη, να πάρω αγκαλιά το θύμα και να του πω πόσο πολύ αξίζει και να μην αφήνει κανέναν να τον πείσει για το αντίθετο, πραγματικά θα το έκανα! Και επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα, μου μένει ένας θυμός. Έχουν υπάρξει όμως και φορές που ήμουν μπροστά σε κάποιου είδους κακοποίησης. Σε σούπερ μάρκετ, εκεί που τα παιδιά κάποιες φορές ξεσαλώνουν και δεν μπορείς να τα μαζέψεις? Ε, εκεί, να βλέπω την μαμά να βρίζει το παιδί της, να του δίνει σφαλιάρα στο κεφάλι και να συνεχίζει τα ψώνια της ατάραχη καθώς αυτό πλάνταζε στο κλάμα. Θέλετε να με ρωτήσετε τι έκανα εγώ? ΤΙΠΟΤΑ! Αφού κατάφερα να κλείσω το στόμα μου και να σκεφτώ ποια θα έπρεπε να είναι η αντίδρασή μου, ειδικά εφόσον είδα πως κανείς δεν αντέδρασε, είχε φύγει η μάνα… Και αν μιλήσεις, θα καταλάβει κανείς τίποτα? Ήταν η πρώτη μου σκέψη… Και μετά, αφού έφυγαν, σκέφτηκα πως ίσως καταλάβαινε το παιδί. Ότι δεν του αξίζει αυτό που του συμβαίνει, πως κάποιος είδε την αδικία… Αλλά μετά, τι? Και πραγματικά, δεν έχω ακόμη αποφασίσει τι πρέπει να κάνει κάποιος σε μια τέτοια συμπεριφορά. Και λυπάμαι…

 

Παγκόσμια ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών. Κατά της σεξουαλικής κακοποίησης, της σωματικής αλλά και της λεκτικής. Βγάλαμε κάποτε το συμπέρασμα, πως για να μάθουμε κάποιον να κάνει καλά πράγματα, πρέπει πρώτα να τον κάνουμε να νιώθει άσχημα! Πως μας μπήκε αυτή η ιδέα? Σκεφτείτε τον εαυτό σας λιγάκι. Όταν κάποιος σας συμπεριφέρεται άδικα, προσβλητικά ή κακοποιώντας σας, έχετε μετά την όρεξη να συνεργαστείτε?  😉

 

Στην κακοποίηση λοιπόν, λέμε… ΟΧΙ! Και πάλι ΟΧΙ!!!

Ο δικός μου θηλασμός!

Από σήμερα διανύουμε την εβδομάδα μητρικού θηλασμού (1-7 Νοεμβρίου γιορτάζεται στην Ελλάδα). Καλό μας μήνα κιόλας!!! Δεν είναι λοιπόν και μεγάλη έκπληξη που θα γράψω για το δικό μου ταξίδι στον θηλασμό, μιας και πολύ πιθανόν, του χρόνου δεν θα συνεχίζω το σπορ και ακόμη πιο πιθανόν, να μην το ξαναδοκιμάσω 😉

Θυμάμαι με μεγάλο ρομαντισμό τις πρώτες φορές που θήλασα τον Γιώργο. Και με κούραση, δυσκολία (όχι τίποτα φοβερό, τα κλασικά προβληματάκια και δυσκολίες του πρώτου καιρού), ξενύχτια, αγάπη και πολλή τρυφερότητα συνεχίστηκε. Θυμάμαι πόσο αυτά τα στήθη με μητρικό γάλα, ήταν ασφάλεια για το μικρό μου αγοράκι και φάρμακο όποτε ήταν άρρωστος, παρηγοριά όταν έβγαζε δόντια ή είχε τα «δικά» του, τα χαμόγελα που μου έκανε καθώς θήλαζε και καμιά φορά του έφευγε το στήθος από το στόμα, τις σβούρες κατά την διάρκεια του θηλασμού, τα χαδάκια στο άλλο στήθος, την ευγνωμοσύνη στο βλέμμα του και τις στιγμές που γλάρωνε και κοιμόταν. Θυμάμαι πόσο εύκολα αποθήλασε και από τότε η αγκαλιά ήταν για αυτόν όλα τα παραπάνω…

Και μετά, λίγο μετά τον αποθηλασμό μας, έμεινα έγκυος με την Ναταλία. Και προς το τέλος την εγκυμοσύνης, το στήθος μου άρχισε να έχει λίγες σταγονίτσες από γάλα, και ήξερα πως ξεκινάω το ταξίδι και πάλι σε λίγο καιρό (σε 10 μήνες από τότε που είχε σταματήσει ο Γιώργος). Σίγουρη αυτή τη φορά, πως θα τα καταφέρω!

Όταν μου την έφεραν μετά την καισαρική, μπορεί να πονούσα, μπορεί ο λαιμός μου να ένιωθε τόσο στεγνός, μπορεί να έκανα αρκετή ώρα να βολευτώ για να την πιάσω, αλλά ένα μικρό μικρό στοματάκι ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει και το έκανε. Και με την πρώτη ρουφηξιά, κατάλαβα πως είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να θηλάζεις το μωρό σου. Ξαφνικά είχα μπροστά μου ένα τόσο μικρό σωματάκι, ένα κεφαλάκι που έπρεπε να στηρίζω και κάτι ροδοκόκκινα χειλάκια που έπρεπε να διορθώνω για να πιάσουν σωστά την θηλή και να μην μου την πληγώσουν.

Και είχα ξεχάσει πόοοοσες ώρες θα κάθομαι αρχικά στην πολυθρόνα με το μωρό να θηλάζει. Και πόσο πολύ πονάνε οι θηλές στην αρχή του θηλασμού, σε μένα τουλάχιστον. Αλλά σε λίγο καιρό, όλα έγιναν πάλι γνώριμα. Είχα ένα μωρό στο στήθος, και ένα από δίπλα να διαβάζουμε, να μιλάμε, να του λέω ιστορίες και περνούσε ο καιρός. Και το μωρό έγινε τώρα σχεδόν 3 χρονών και ακόμη δεν λέει να σκεφτεί ζωή δίχως γάλα από την μαμά. Καμιά φορά κουράζομαι, αλλά μετά λέω, γιατί να το κόψουμε? Ας βγουν πρώτα τα δόντια (όλα) και μετά βλέπουμε. Έχω αρχίσει και της λέω ότι τότε, θα έχει πια μεγαλώσει και πως θα σταματήσουμε το γάλα της μαμάς, αλλά ξέρω οτι δεν πρόκειται να την ζορίσω. Όπως και ο Γιώργος ποτέ δεν έκλαψε με τον αποθηλασμό, έτσι και η μικρή δεν θέλω να το σταματήσει με κλάματα. Ειδικά εφόσον δεν υπάρχει λόγος… Και λοιπόν, συνεχίζουμε ένα ταξίδι γεμάτο αγκαλιές, γεμάτο στοργή, γεμάτο απαιτήσεις ώρες ώρες, γεμάτο βλέμματα αγάπης, χάδια στα μαλλιά μου και το πρόσωπο, τις ομιλίες της που καταλαβαίνει μόνο αυτή και τελικά παίρνει την απόφαση να σταματήσει για λίγο και να μου πει δίχως να πίνει γάλα, αυτό που θέλει. Την βραχνή φωνούλα της όταν ξυπνάει το βράδυ και μου ζητάει «θέλω γάλα μαμά», και όταν μου ζητήσει γάλα και της πω ναι, την ώρα που σηκώνω την μπλούζα μου, τις χαρούλες που κάνει!

Και τι άλλο θυμάμαι? Τα μέρη που θήλασα! Από τα κλασικά μέρη του σπιτιού (κρεβάτι, πολυθρόνα, καναπέ, πάτωμα, μπαλκόνι, μπάνιο, κλπ κλπ), στην θάλασσα, σε κήπους, δάση, αεροπλάνα, τρένα, αυτοκίνητα, παγκάκια, καφετέριες, εστιατόρια, πλοίο, ζωολογικό κήπο, σε καταστήματα κατά την διάρκεια shopping, σούπερ μάρκετ και δεν μου έρχεται τώρα κάτι άλλο, αλλά είμαι σίγουρη ότι ξεχνάω πολλά μέρη! Θυμάμαι επίσης πόσο άνετη ένιωθα όταν φεύγαμε από το σπίτι και μπορούσα να λείψω για όσην ώρα μας καθόταν τελικά, γιατί το φαϊ το είχα πάντα έτοιμο! Θυμάμαι πόση ασφάλεια νιώθω όταν μέσα στις ιώσεις, έχω ένα έξτρα φάρμακο να της δώσω για να την περάσει πιο ελαφριά. Θυμάμαι που καμιά φορά ήθελα να πάω κάπου μόνη μου και δεν γινόταν για πολλή ώρα μιας και τα μωρούλικα ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρειαζόντουσαν το γαλατάκι της μαμάς. Θυμάμαι και γνωρίζω ότι είναι δύσκολο να βγω έξω με τον άντρα μου μόνη μου βράδυ, γιατί πρέπει να την κοιμίσω εγώ (και πριν την Ναταλία τον Γιώργο), αλλά ακόμη και αν κοιμάται, πάλι είμαστε σε στάντ μπάι αν τύχει και βγούμε έξω, γιατί αν ξυπνήσει μόνο με μένα ξανακοιμάται. Ναι, όλα τα θυμάμαι! Και τα καλά και όμορφα και τα δύσκολα της υπόθεσης, ΑΛΛΑ θυμάμαι επίσης πόσο γρήγορα τελειώνει αυτό το ταξίδι, και πόσο καλό κάνει σ΄αυτά τα παιδιά που αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο και βέβαια, θυμάμαι πόσο μας έχει δέσει αυτό το ταξίδι. Ταξίδι αξέχαστο για μια ζωή!

Το ταξίδι μας σύντομα θα φτάσει στο τέλος του. Πλησιάζει η ώρα που θα αποθηλάσουμε. Που το στήθος δεν θα προσφέρει παρά μόνο αγκαλιά, όπως τώρα στον Γιώργο μου. Η Ναταλία απολαμβάνει ακόμη για όσο το θελήσει (με λίγο σπρωξιματάκι από την μαμά της). Δεν θα στεναχωρηθώ όταν τελειώσει. Θα αναπολώ, θα θυμάμαι, θα χαίρομαι, θα τους το θυμίζω και θα είμαι περήφανη, γιατί ΠΟΤΕ μου δεν φαντάστηκα πως θα φτάσω μέχρι εδώ κι όμως έφτασα! Ο δικός μου θηλασμός… είναι από τα ωραιότερα ταξίδια που έχω κάνει με τα παιδιά μου 🙂