7 χρόνια Ναταλία!

Όπως κάθε χρόνο (όσοι με διαβάζουν καιρό, το γνωρίζουν), τον Ιανουάριο γράφω τουλάχιστον 2 νέα ποστ στο blog μου. Ο λόγος είναι οτι και τα δύο μου παιδιά, έχουν τα γενέθλια τους τον Ιανουάριο, με διαφορά εβδομάδας. Μέσα σ’αυτή την εβδομάδα έχει τα γενέθλιά του και ο καλός μου άντρας, αλλά φέτος λέω να τον «ρίξω» και να μην του αφιερώσω κάποιο ολόδικό του άρθρο. Σόρρυ, αγάπη!…

 

Έχει μια εβδομάδα λοιπόν, που το facebook μου υπενθυμίζει πώς ήμουν όσο περίμενα τη Ναταλία. Μία λέξη… Ανυπόμονη! Πολύ ανυπόμονη, μιλάμε! Και είχα δίκιο. Όλες οι έγκυες και μελλοντικές μαμάδες, στον 9ο μήνα περιμένουν πως και πως ένα και μοναδικό πράγμα. Να κοιμηθούν μπρούμητα! 😆 και να δουν το παιδί τους!

 

Η Ναταλία ήταν το δεύτερο παιδί. Αρχικά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πως θα αφήσω το πρώτο μου παιδί σπίτι, μόνο του (μόνο του = δίχως εμένα), για να πάω να γεννήσω. Δια μαγείας, με το που γεννάς, όλα γίνονται, αλλά ας μη μιλήσω γι αυτό τώρα. Γενικά, όλα είχαν να κάνουν με τον Γιώργο, ακόμη κι ας επρόκειτο να γεννήσω τη Ναταλία. Θα ζηλεύει ο Γιώργος? Θα κοιμάται τα βράδια ο Γιώργος αν κλαίει το μωρό? Πως θα καταφέρνω να μην του λείψει τίποτα? Θα αγαπάω το μωρό όσο τον Γιώργο ποτέ? Και μετά γεννιέται. Και στην αρχή, όλα αυτά ισχύουν. Σκεφτείτε ότι είχα κάνει καισαρική, αλλά στις 23 Ιανουαρίου, έφτιαχνα την τούρτα του Γιώργου, γιατί τι? Να μην φτιάξω στο παιδί τούρτα από τα χεράκια μου? Και πως θα το πάρει τέτοιο πλήγμα?

 

 

Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε πως αυτό το μικροσκοπικό κοριτσάκι θα μας τρέλαινε όλους σιγά σιγά! Και από τότε, έχουν περάσει 7 ακριβώς χρόνια! Και είναι ένα τόσο σπουδαίο κορίτσι! Είναι άλλο κορίτσι στο σπίτι, και υποψιάζομαι, άλλο κορίτσι στον έξω κόσμο. Στο σπίτι μας, ακόμα μπεμπεκίζει πολλές φορές, θέλει αγκαλιές, χαδάκια, και να κοιμάται αγκαλιά με κουκλάκια. Στον έξω κόσμο, είναι δυναμική, ατρόμητη, αρχηγός και αγαπητή πολύ!

 

Είναι ώρες ώρες που την χαζεύουμε με τον Μακη και αναρωτιόμαστε από που πήρε. Και όσο κι αν αναγνωρίζω τον εαυτό μου στα μάτια της, τις πόζες της, το πείσμα και τα ταλέντα της, μπορώ να πω ότι με έχει ξεπεράσει! Την βλέπω να μεγαλώνει και προσπαθώ να την φανταστώ στο μέλλον. Και δεν μπορώ να κατασταλάξω σε τι θα ήταν φοβερή. Τελικά καταλήγω σε όλα, πραγματικά! Θα μπορούσε να είναι τα πάντα και σε όλα να είναι πολύ καλή! Τρελαίνεται για τα ζώα, τα λουλούδια, τον χορό, το τραγούδι, την ζωγραφική, την ζαχαροπλαστική, μπορεί να σου επιχειρηματολογεί όπως ο καλύτερος δικηγόρος στον Άριο Πάγο και να σου φωνάζει σαν στρατηγός. Και μετά σου χαμογελά και ο ουρανός λάμπει μαζί με το πρόσωπό της! Είναι καλόκαρδη, αλλά τατόχρονα, δεν χαρίζει κάστανα. Είναι ελεύθερη και δεν την νοιάζει η γνώμη των άλλων, αν θέλει να κάνει κάτι. Είναι ένα κορίτσι που με κάνει να θέλω να της μοιάσω αυτή τη στιγμή, να θέλω να γίνω καλύτερη για να με έχει πρότυπο και που το ζηλεύω λίγο γιατί θα ήθελα να είχα λίγη από την ελευθερία της στην τότε δική μου παιδική ηλικία. Όμως, την διεκδικώ τώρα έτσι όπως με έχει μάθει και μου αρέσει!

 

Η Ναταλία είναι ένα παιδί που με έκανε να σκεφτώ πολλά για μενα. Κάποια με στεναχώρησαν, κάποια με ξύπνησαν, κάποια με απελευθέρωσαν. Και είναι ακόμη 7! Σήμερα είναι τα γενέθλια της μικρής μου κόρης! Ναταλία μου, χρόνια σου πολλά γλυκό μου κοριτσάκι. Εύχομαι εμείς εδώ, να είμαστε πάντα ένα μέρος στο οποίο μπορείς να κουρνιάσεις σαν μικρό κοριτσάκι νιώθοντας ασφάλεια. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα ‘σαι πάντα το μικρό μας. Σε αγαπάμε πολύ όλοι μας. Ήρθες και μας άλλαξες τη ζωή. Ευχαριστούμε!!! ❤

 

Advertisement

Ευχές και σκέψεις!!!

 

Παραμονή πρωτοχρονιάς σήμερα. Πρώτη φορά που τα παιδιά πήγαν μόνα τους για κάλαντα (στη γειτονιά). Μεγαλώνουν! Γύρισαν μετά από λίγο με ένα καλό κομπόδεμα. Σκέφτηκα να πάω κι εγώ 😆

Πάει λοιπόν και το 2016. Είχε τα ωραία του, είχε τα άσχημά του, είχε τα δύσκολα, τα γελαστά, όπως κάθε χρόνος που περνάει. Έτσι θα ξεκινήσει και ο νέος χρόνος. Με γέλια, με δώρα, με χαμόγελα και τραγούδια, πολύ ωραίο φαϊ και οικογένεια μαζεμένη. Θα ευχηθούμε όλοι μας να συνεχίσει όμορφο το νέο έτος και τελικά θα έρθει η επόμενη μέρα και σιγά σιγά η ρουτίνα.

Γράφω σ’ αυτό εδώ το blog από το 2008. Όταν το ξεκίνησα ήταν το πρώτο ή το δεύτερο μαμαδοblog στην Ελλάδα. Ξεκίνησα να γράφω για θηλασμούς, τοκετούς, διατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών. Μίλησα από τις πρώτες για το attachment parenting και προσπάθησα να μεγαλώσω τα παιδιά μου με αυτές τις αρχές από την πρώτη μέρα που γεννήθηκαν. Μέσα από το blog και αργότερα μέσα από τις μαμαδο-ομάδες του facebook, γνωρίστηκα και με άλλες μαμάδες που μεγάλωναν τα παιδιά τους με τον ίδιο τρόπο. Μαθαίναμε η μία από την άλλη, συγκρίναμε τον εαυτό μας η μία με την άλλη (πρώτο λάθος) και κάποιες φορές και τα παιδιά μας επίσης (μέγιστο λάθος). Και όλο και προσπαθούσαμε να τα πάμε καλύτερα!

Και τα παιδιά μας μεγάλωναν και μεγαλώνουν. Και η κάθε πρωτοχρονιά μας μεγάλωνε και μας μεγαλώνει. Και συνεχίζουμε όλες οι μαμάδες να βρίσκουμε η μια την άλλη στο facebook και σε άλλες ομάδες. Οι ίδιες πια γνωριζόμαστε καλά, στον τομέα της μητρότητας. Έχουμε ανοίξει και τις καρδιές μας σε πολλές περιπτώσεις, εμείς που ακολουθήσαμε τις αρχές αυτές του attachment parenting και αργότερα της ενσυναίσθησης στα παιδιά μας. Και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, άρχισαν άλλες ερωτήσεις στις πιο «κλειστές» παρέες για μαμάδες. «Με τα νεύρα, τι κάνουμε ρε κορίτσια?», «Πολλά νεύρα και φωνές! Γιατί έτσι? Τι να κάνω?», κλπ… Όχι νεύρα των παιδιών. Δικά μας νεύρα. Από το πουθενά. Νεύρα…

Στις αρχές/κανόνες αυτού του μεγαλώματος υπάρχει ένας κανόνας που συνήθως δεν προσέχουμε και πολύ, υποψιάζομαι… Αυτός του να κρατάς ισορροπίες στον γάμο και στον εαυτό σου. Και ΟΚ, οι περισσότερες είμαστε προσεκτικές όσων αφορά τον γάμο, αλλά που χρόνος και που όρεξη για να ισορροπήσουμε μέσα σε όλα αυτά και τον εαυτό μας? Και εκεί έρχεται αυτό το κλισέ που παρερμηνεύεται τόσο πολύ: «Όταν η μαμά είναι καλά, τότε είναι και το παιδί!». Αυτό το κλισέ που στις ομάδες τις μαμαδίστικες παίζει τόσο μα τόσο πολύ, αλλά συνήθως παρερμηνεύεται, γιατί αυτό νομίζουμε πως σημαίνει ότι η μαμά θα είναι καλά αν αμελεί ή/και παραμελεί τα παιδιά της. Και πως γίνεται να είναι καλά η μαμά αν το μωρό κλαίει, την θέλει, αλλά αυτή έχει πάει για καφέ με φίλες? Πόσο μάλλον όταν το παρατραβά και το αφήνει να κλαίει για να κοιμηθεί γιατί αλλιώς είναι κουρασμένη το πρωί, κλπ, κλπ.

Δεν δεχόμαστε να συμβεί ποτέ κάτι τόσο εγωιστικό εκ μέρους μας με τη δικαιολογία του να είναι καλά η μαμά. Και έτσι ξεχνάμε τον εαυτό μας. Στην προσπάθειά μας να τα κάνουμε σωστά μιας και το παιδί μόνο αυτό αξίζει, ξεχνάμε την προσωπικότητα μας. Ξεχνάμε ότι δεν είμαστε ΜΟΝΟ μαμάδες και πως έχουμε όντως και άλλες ανάγκες. Μετά από θηλασμούς, babywearing, co sleeping, να είμαστε εκεί κάθε που θα κλάψει το παιδί, να του δείξουμε ότι είμαστε εκεί για να καλύψουμε τις ανάγκες του (βιολογικές και ψυχικές), πότε να πάμε για κεραμική, για καφέ, για ψώνια, για να φτιάξουμε το μαλλί? Και ποιός θα κρατήσει τα παιδιά? Αφού εμάς θέλουν βασικά πιο πολύ. Εμείς τους λέμε τα σωστά πράγματα μόλις κλάψουν. Μόλις ξυπνήσουν αν δεν δουν εμάς, στραβώνουν και μετά βγάζουν τη πίστη σ’αυτούς που τα κρατάνε και αν δεν έχουν κοιμηθεί, τότε θέλουν στήθος ή την αγκαλιά μας για να τα πάρει ο ύπνος! Σωστά?

Λάθος! Το έκανα το λάθος αυτό και το ξέρω καλά! Δεν μετανιώνω, αλλά δεν είναι ανάγκη να το κάνουν όλοι για να το μάθουν, γιατί στοιχίζει λιγάκι. Στοιχίζει στην δική μας ψυχολογία! Όταν λοιπόν κλάψει το παιδί, υπάρχει και μπαμπάς, υπάρχει ίσως και γιαγιά και παππούς. Ο καθένας θα πρέπει να μάθει το μωρό/παιδί και να μάθει να το φροντίζει. Όταν κλαίει, όταν ξυπνάει, όταν πεινάει, όταν νυστάζει. Ο καθένας με τον τρόπο του, εφόσον είναι ήπιος και σέβεται το παιδί, ο καθένας θα βρει πως μπορεί να φροντίσει το παιδί. Δεν γίνεται μόνο η μαμά. Γιατί, θα μου πείτε? Γιατί η μαμά καταπιέζει λίγο λιγο, σιγά σιγά, τα δικά της θέλω. Και όταν αυτά φτάσουν να καταπιέζονται για πολύ καιρό, τότε σκάει!

Μην με παρεξηγείσετε! Εννοείται πως δεν μπορεί η ζωή να συνεχιστεί όπως πριν. Εννοειται πως δεν συζητώ για πρακτικές που δεν σέβονται το παιδί και τις ανάγκες του. Εννοείται πως τα θέλω του μωρού γίνονται προτεραιτότητα για κάποιον καιρό, ΑΛΛΑ με ισορροπία όπως λέει και ο κανόνας του attachment parenting. Πρέπει να θυμάσαι ότι πριν να γίνεις μαμά, ήσουν και κάποια και αυτή την κάποια, πρέπει να την φροντίζεις που και που. Επίσης, πρέπει να θυμάσαι πως τα δικά σου θέλω δεν πρέπει να είναι τα μόνα που για λίγο δεν βρίσκουν αντίκρισμα. Δεν είναι μόνο δικό μας το παιδί άλλωστε. Ας μην κοιμηθεί ένα μεσημεράκι ο σύζυγος και ας κρατήσει το μωρό με κολικούς για να πας μια βόλτα. Όχι επειδή έφτασες στο ΑΜΗΝ. Πριν το φτάσεις…

Σκέφτομαι καιρό να γράψω αυτό το ποστ. Είδα πολλές μαμάδες όμως να φτάνουν στα όρια τους. Άλλες με νεύρα, άλλες με κόπωση, άλλες με ψυχοθεραπείες, με τύψεις και κλάματα. Γιατί? Γιατί δίνουμε όλο μας τον εαυτό? ΚΑΙ από που θα τον ζητήσουμε μετά? Δίνουμε τα πάντα για τα παιδιά μας και το αξίζουν, αξίζουν όλη μας την αγάπη, την φροντίδα, την ενσυναίσθηση. Αξίζουν τα πάντα, αλλά αν δώσουμε και την τελευταία μας σταγόνα, ξεμένουμε εμείς από ενέργεια. Ξέρουμε ότι οι άδειες μπαταρίες στα παιδιά μας, όταν οι βιολογικές και ψυχικές τους ανάγκες δεν είναι στο φουλ, κάνουν εκρήξεις θυμού (τα λεγόμενα tandrums). Guess what! Κι εμείς το ίδιο! Ξαφνικά θυμώνουμε με το παραμικρό, με τους πάντες και τα πάντα και ξεσπάμε στα παιδιά!

Όχι δεν λέω ότι το να μεγαλώνεις τα παιδιά με τις αρχές του attachment parenting και της ενσυναίσθησης σου κλέβει τον εαυτό σου και μετά ψάχνεσαι να τον βρεις. Λέω πως πρέπει να έχουμε ενσυναίσθηση και για τον ίδιο μας τον εαυτό και να τον φροντίζουμε. Να παραμένουμε ο εαυτός μας και όσο μπορούμε να βρίσκουμε λίγο χρόνο για εμάς τις μαμάδες που καθημερινά ξεπερνάμε τον εαυτό μας. Λέω να παραδώσουμε την σκυτάλη και στον σύζυγο, και στους παππούδες ή σε κάποιον φροντιστή που εμπιστευόμαστε. Να βρίσκουμε λίγο χρόνο που μας αφήνει να ζούμε το ΤΩΡΑ, δίχως να σκεφτόμαστε τίποτα άλλο! Και αν γυρίσουμε πίσω και μας πουν ότι το μωρό έκλαιγε ή το παιδί μας έψαχνε, να μην νιώσουμε τύψεις, αλλά να χαμογελάσουμε. Θα την βρουν και οι άλλοι την άκρη. Θα την βρουν όπως την βρήκαμε κι εμείς. Να χαμογελάσουμε, και να πάμε να πάρουμε αγκαλιά τα μικρά μας, τα οποία θα μάθουν σιγά σιγά πως και η μαμά έχει ανάγκες και φροντίζει να τις καλύπτει για να μπορεί μετά να καλύψει και των παιδιών!

Burn out mamas το λένε. Λοιπόν, όχι! Μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Άντρες, μην ξεχνάτε την γυναίκα που αγαπήσατε. Δεν είναι μόνο μαμά πια, θέλει λίγο χρόνο δικό της για να το θυμάται.

Σας εύχομαι ένα υπέροχο 2017! Με πολλή ενσυναίσθηση. Για τους γύρω μας αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό Είμαστε πολλοί σημαντικοί για να αφήσουμε καμμένη την μπαταρία! Μην ξεχνάτε τον εαυτό σας μαμάδες! Μεγαλώνοντας και αγαπώντας τα παιδιά σας, βρείτε την χαρά που έρχεται όταν μεγαλώνετε και αγαπάτε τον εαυτό σας! Δεν είναι εγωιστικό, είναι υποχρεωτικό!!!

Καλή χρονιάαααααα ❤

Παραμύθι για την διαφορετικότητα (Αστέρης)!

Την Μαρία Παπαδοπούλου την γνώρισα στο Facebook. Την θαύμασα για την σκέψη της, τον όμορφο χαρακτήρα της και τα γλυκά της παραμύθια που πάντα καταφέρνουν να μου θολώνουν την οθόνη όταν τα διαβάζω! Γράφει παραμύθια για την διαφορετικότητα βγαλμένα από την δική της εμπειρία στην μητρότητα. Έμαθε να χαίρεται με διαφορετικά πράγματα από άλλες μαμάδες και τα παιδιά της, της έδειξαν πως να μάθει να τα μεγαλώνει, ξεχνώντας όσα γνώριζε μέχρι τότε και δίνοντάς της την τόσο αλλαγμένη ματιά που συγκινεί τους αναγνώστες της (και εμένα μέσα σ’αυτούς)! Στο μπλογ της θα διαβάσετε κι άλλα παραμύθια, και ίσως καταφέρετε να βρείτε μια ακόμη εικόνα που της ζωγράφισα για μια «τελίτσα»! Της μαμάς τα παραμύθια λεγεται 🙂

Εγώ από την άλλη, είχα πολύ καιρό να ζωγραφίσω. Με τα παιδιά, δεν είχα την ανάγκη και τον χρόνο. Το ξέχασα αυτό το πάθος μου καταχωνιασμένο μαζί με τα μπλοκ ακουαρέλας και τα χρώματα. Μας δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να βγάλουμε κάτι που αρέσει βασικά σε μας! Σκέφτομαι πάντα σε εικόνες, οπότε αυτές οι εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου όταν διάβασα τον Αστέρη! Ελπίζω να σας αρέσουν! Το παραμύθι θα σας ενθουσιάσει σίγουρα. Σας αφήνω να το ευχαριστηθείτε…

Α Σ Τ Ε Ρ Η Σ

από την Μαρία Παπαδοπούλου

εικονογράφηση Λυδία Θεοχάρη (mamalydia)

εικονογράφηση mamalydia

Στην πλαγιά ενός βουνού, μπροστά από μια μεγάλη φουντωτή βελανιδιά, ζούσε ένα μικρό λουλούδι. Ηλιάνθη ήταν το όνομά της και της ταίριαζε πολύ γιατί τα πέταλά της ήταν κίτρινα σαν τον ήλιο και η καρδιά της λευκή όπως τα σύννεφα που τρέχουν ξέγνοιαστα στον ουρανό.

Από εκεί ψηλά κοίταζε όλα τα δέντρα στα απέναντι βουνά, το ποτάμι που κυλούσε γοργά στην κοιλάδα, τον όμορφο ουρανό που πότε ήταν ξάστερος και πότε αντάριαζε …Λες και κουβαλούσε όλα τα δάκρυα και τα χαμόγελα μαζί.

Στεκόταν αγέρωχη και άνοιγε καλά καλά τα πέταλά της, να νιώσει το γλυκό αγέρι για να δροσίζεται το καλοκαίρι. Μα το χειμώνα τα δίπλωνε γιατί κρύωνε πολύ! Και όπως όλοι ξέρουμε, ποτέ, κανένα λουλούδι ,πουθενά ,δε ντύθηκε με πανωφόρι!

εικονογράφηση mamalydia

Μια μέρα λοιπόν ,το αγέρι φύσηξε τόσο δυνατά που πήρε λίγα από τα σπόρια της και τα σκόρπισε στον αέρα. Απλώθηκαν πρώτα γύρω της παντού και μετά ακούμπησαν στο χώμα και κρύφτηκαν μέσα στις πέτρες. Η Ηλιάνθη κατάλαβε πως σε λίγο καιρό, όλο και κάποιο λουλουδάκι θα γεννιόταν από τα σποράκια της. Γι αυτό παρακαλούσε τα σύννεφα να μαζευτούν και να ρίξουν την πιο σιγανή βροχή τους.

-Ελάτε συννεφάκια μου, φέρτε τις ψιχάλες σας να δροσιστεί η γης! Προσέξτε όμως ,μη βρέξετε με δύναμη! Φοβάμαι πως το πολύ νερό θα πάρει τα σπόρια μου μακριά! Κι εγώ θέλω να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν!

Έτσι κι έγινε… Δεν πέρασαν παρά μόνο μερικές μέρες κι όλος ο τόπος γύρω της γέμισε με κίτρινα μικρά λουλούδια.

-Εσύ είσαι ο Άρχος γιατί είσαι δυνατός και τα φύλλα σου μοιάζουν με στέμμα…

-Εσύ είσαι η Λυγερή γιατί κορμός σου λυγιέται σε κάθε φύσημα του ανέμου…

-Εσύ είσαι η Αρετή γιατί έχεις την πιο λευκή καρδιά από όλα τα παιδιά μου…

εικονογράφηση mamalydia

Γυρνώντας το κεφάλι της πλάι αριστερά ,βλέπει ένα μικρό μπουμπούκι. Τα φύλλα του ήταν μικρά μα δυνατά ,αλλά το μπουμπούκι του δεν έλεγε ν’ ανοίξει. Φαινόταν όμως καθαρά πως τα πέταλά του ήταν λευκά …και τι περίεργο! Έτσι όπως το κοίταζε της φάνηκε πως κουνιόταν πιο πολύ από όλα τα λουλούδια!

-Εσύ είσαι ο Αστέρης ,φωτεινός σαν τ’ αστέρια του ουρανού τις νύχτες!

Και ο καιρός περνούσε… Η Ηλιάνθη έβλεπε τα παιδιά της να μεγαλώνουν, να φουντώνουν! Τα έβλεπε να κάνουν παιχνίδια μεταξύ τους ,να λένε αστεία. Κουβέντιαζαν με τους περαστικούς ,τραγουδούσαν με την πνοή του ανέμου.

Ο Αστέρης όμως ξεχώριζε από όλα τα παιδιά της. Το μπουμπούκι του ίσα που είχε ανοίξει και μετά βίας διέκρινες τα μάτια του. Δεν μίλαγε ποτέ ,δεν έκανε αστεία με τα υπόλοιπα λουλούδια. Μόνο γύριζε το κεφαλάκι του προς τον ήλιο και τον κοιτούσε με τις ώρες… Η Ηλιάνθη του μιλούσε ,τον έπαιρνε αγκαλιά μα εκείνος δεν την κοίταζε ποτέ ,ούτε την ακουμπούσε. Τα αδέρφια του του μιλούσαν κι αυτά ,του γελούσαν ,όμως εκείνος προτιμούσε να κοιτάζει τον ουρανό, τον ήλιο, τα όμορφα σχήματα που έφτιαχναν τα σύννεφα.

Οι ρίζες του ήταν μικρές κι εκείνη φοβόταν τον δυνατό Βοριά και τον παρακαλούσε να μην φυσάει δυνατά μην τυχόν και ξεριζώσει κατά λάθος τον Αστέρη της.

εικονογράφηση mamalydia

Σε όλους φαινόταν παράξενη η συμπεριφορά του … σε όλους εκτός απ’ τη μαμά του. Τον λάτρευε τον Αστέρη της! Ίσως γιατί ένιωθε τη μοναξιά του, ίσως γιατί ένιωθε ότι την έχει πιο πολύ ανάγκη από όλα τα παιδιά της. Τέντωνε τον κορμό της κι άπλωνε τα φύλλα της για να τον πάρει αγκαλιά. Κι όταν έβρεχε ,σήκωνε τα πέταλά της έτσι ώστε να γίνονται χωνί. Μάζευε το νερό και το έριχνε στις ρίζες του. Για να ανοίξει το μπουμπούκι του καλά, χρειαζόταν φροντίδα ,αγάπη και την πιο ζεστή της έγνοια.

Ο Αστέρης μεγάλωνε και ψήλωνε όμως λέξη δεν είχε βγει από το στόμα του. Μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα που η Ηλιάνθη κοιμόταν βαθιά, είδε το πιο περίεργο όνειρο. Είδε τον Αστέρη με φτερά στην πλάτη να πετάει από πάνω της χαμογελώντας. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή, άνοιξε τα μάτια της και τέντωσε το κορμί της για να ξεπιαστεί. Μα καθώς γύρισε το κεφάλι είδε τον Αστέρη στην άκρη του βουνού ,να τρέχει πέρα δώθε προσπαθώντας να πιάσει μια μικρή κουκουβάγια! Μα πώς; Πώς το κάνει αυτό; Πώς κατάφερε να βγάλει τις ρίζες του από το χώμα; Πώς κατάφερε να τρέξει; Κανένα άλλο παιδί της δεν μπορούσε να το κάνει αυτό αλλά ούτε και η ίδια. Τα λουλούδια είναι ριζωμένα βαθιά στη γη και δεν μπορούν να περπατήσουν…

-Αστέρηηη!!!! Μην τρέχεις κοντά στον γκρεμό!!!! Πρόσεχε ψυχή μου!!!

Μα εκείνος δεν την άκουγε…

εικονογράφηση mamalydia

Με τον καιρό ο Αστέρης δεν έτρεχε πια μόνο τις νύχτες αλλά όλη μέρα! Έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του ,ανοιγόκλεινε τα φύλλα του λες και ήταν φτερά, λες και προσπαθούσε να πετάξει!

-Μαμά, ο Αστέρης είναι διαφορετικός από εμάς ,έλεγαν τα παιδιά της. Γιατί φέρεται έτσι; Γιατί γυρνάει γύρω γύρω; Γιατί τρέχει συνέχεια; Δεν μοιάζει με κανένα άλλο λουλούδι!

-Σε όλη τη γη… όσο πολύ κι αν ψάξετε… δεν υπάρχει κανένα λουλούδι ίδιο μ’ άλλο! Είμαστε ΟΛΟΙ διαφορετικοί! Και νομίζω πως αυτό ακριβώς κάνει τον κάθε έναν από εμάς τόσο όμορφο, τόσο μοναδικό!

Εσύ Λυγερή μου έχεις τον πιο λυγερό κορμό… όταν φυσάει ο άνεμος ,έτσι όπως κουνιέται το κορμί σου φαίνεται σαν να χορεύεις. Δεν ξέρεις όμως να λες αστεία!

Εσύ  Αρετή μου έχεις την πιο λευκή καρδιά… κι όταν τραγουδάς όλα τα λουλούδια ταξιδεύουνε με τη φωνή σου. Δεν ξέρεις όμως να χορεύεις!

Εσύ Άρχο μου είσαι γεννημένος αρχηγός, θαρραλέος ,πρώτος ανάμεσα στους πρώτους. Αλλά δεν έμαθες ποτέ να χάνεις!

Βλέπετε λοιπόν; Όλοι είμαστε διαφορετικοί και για να το πω ακόμη πιο σωστά όλοι είμαστε μοναδικοί!

-Ναι, αλλά ο Αστέρης όλο τρέχει και κάνει τρέλες.. είπε ο Άρχος.

-‘Εχετε δει ποτέ κανένα λουλούδι να τρέχει;

-Όχι …είπαν όλα μαζί με μια φωνή.

-Ο Αστέρης μας ,παιδιά μου, έχει γεννηθεί ελεύθερος! Έχει κάνει τις ρίζες του πόδια και μπορεί και πηγαίνει όπου λαχταρά η ψυχή του! Και μπορεί να μη μιλάει αλλά μας ακούει όλους!

Περνούσε ο καιρός γοργά, έτρεχε κι αυτός μαζί με τα σύννεφα ,κύλαγε σαν τη βροχή. Ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να τον σταματήσει. Ότι κι αν γινόταν ,αυτός κοιτούσε τη δουλειά του…

Ο Άρχος ,η Αρετή και η Λυγερή ακόμη κοίταζαν τον Αστέρη παράξενα. Ψιθύριζαν μεταξύ τους κι έλεγαν πόσο διαφορετικός είναι. Λίγο λίγο σταμάτησαν πια να του μιλούν. Έτσι κι αλλιώς ,δεν τους απάντησε ποτέ…

εικονογράφηση mamalydia

Ο Αστέρης όμως άκουγε… άκουγε όλα όσα έλεγαν γι αυτόν. Μα δεν μπορούσε να μιλήσει ,δεν μπορούσε να τους πει ότι οι λέξεις τους τον πονάνε! Ήθελε να φωνάξει δυνατά ,ήθελε να τους πει ότι τους αγαπάει, ότι θέλει να τους πάρει αγκαλιά… Φοβόταν όμως τα βλέμματά τους και γι αυτό χαμήλωνε τα μάτια. Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε όλο και πιο θυμωμένος, όλο και πιο μόνος. Κι έτσι έτρεχε όλο και πιο πολύ και σιγά σιγά άρχισε να φωνάζει και να κλαίει.

Κανείς δεν μπορούσε να τον καταλάβει, κανείς εκτός απ’ τη μαμά του. Ένιωθε την αγάπη να ξεχειλίζει από τα μάτια της , τον ζέσταινε η έγνοια και η φροντίδα της. Ήθελε να της πει όλες τις λέξεις που είχε ακούσει ως τώρα ,ήθελε να της πει ότι μόνο κοντά της ένιωθε ασφαλής!

Πήρε λοιπόν την απόφαση να την πάρει αγκαλιά!!! Άρχισε να κουρνιάζει κάθε νύχτα στην ποδιά της. Την αγκάλιαζε σφιχτά σφιχτά , τόσο σφιχτά που η Ηλιάνθη ένιωθε να της κόβεται η ανάσα! Πόσο μεγάλη ήταν η χαρά της! Περίμενε πολύ καιρό να δει τον Αστέρη να σηκώνει το βλέμμα του , να δει το χρώμα των ματιών του! Κι εκεί λουσμένη με το φως του φεγγαριού δάκρυσε απ’ τη χαρά της…

Έφτιαξε λοιπόν το πιο γλυκό τραγούδι για να τραγουδάει στον Αστέρη της τις νύχτες. Νανούρισμα βγαλμένο απ’ την ψυχή….

« Κοιμήσου Αστέρη μου , κοιμήσου άγγελέ μου

   Κι εγώ θα φέρω εδώ , στα πόδια σου , όλες τις λέξεις να διαλέξεις…

   Να βρεις τον τρόπο να μου πεις αυτά που ονειρεύεσαι….

   Κοιμήσου Αστέρη μου , κοιμήσου θησαυρέ μου

   Μα όταν θα τρέχεις μακριά, πάρε τα μάτια μου κοντά σου!

   Πόσο όμορφη είν’ η ζωή μέσα από τη ματιά σου…»

εικονογράφηση mamalydia

Δάκρυσε το Φεγγάρι , δακρύσαν και τ’ Αστέρια ,δάκρυσε κι η Βελανιδιά που έστεκε κοντά. Κάθε βράδυ τραγουδούσαν όλοι μαζί το νανούρισμα της Ηλιάνθης στον Αστέρη. Κι η καρδιά του γέμιζε  με αγάπη , με δύναμη!

Ο Αστέρης σιγά σιγά έμαθε να τραγουδάει μαζί τους… τραγουδούσε και τα μάτια του ακτινοβολούσαν φως! Και μια νύχτα ,λίγο πιο φωτεινή από τις άλλες ,έσκυψε πάνω στη μαμά του και της ψιθύρισε  γλυκά στο αυτί….

-Σ’ αγαπάω μαμά!!!

Και το μπουμπούκι του άνοιξε διάπλατα , τόσο που φάνηκε το χαμόγελό του!

Αν δείτε ποτέ λουλούδι να τρέχει… αν ακούσετε τη νύχτα το νανούρισμα του Αστέρη , τραγουδήστε κι εσείς! Πείτε σε όλα τα πλάσματα στη γη ,πως διαφορετικοί είμαστε όλοι! Κι όταν το πουν πολλοί μαζί ,τότε θα φτιάξουμε έναν κόσμο όπου όλοι θα είναι μοναδικοί ,όμορφοι στα μάτια όλων!

Πόσο θα ήθελα να είχα τη φωνή του φεγγαριού… να του δώσω λίγη σκόνη μαγική… Και  κάθε που βλέπει ένα λουλούδι να τρέχει μες στην νύχτα , να δίνει μια με το ραβδί του και να φτιάχνει τον κόσμο γύρω του! Μέχρι να ανοίξουν όλα τα κλειστά μπουμπούκια αυτού του κόσμου!!!

                                    Όμως εγώ μαγεία δεν κρατώ…

                                    Ούτε τη γλώσσα του φεγγαριού μιλώ…

                                    Ας γίνει η αγάπη όλων , μαγικό ραβδί…

                                    Και η ζωή , σαν παραμύθι….

εικονογράφηση mamalydia

Εμείς παλιά… σεβόμασταν και άλλα πολλά!

 

Πρόσφατα είχα μια online συνομιλία (όχι για πρώτη φορά βέβαια) και αναφέρθηκα στα δικαιώματα των παιδιών, τον σεβασμό μας απέναντί τους και τις πολλές συζητήσεις αντί των τιμωριών, του ξύλου, και γενικά μιας ήπιας «διαπαιδαγώγησης».

 

Οι συνομιλητές μου άρχισαν να λένε πως τα πολλά δικαιώματα έχουν χαλάσει τα παιδιά σήμερα! Πως περνάς από ένα γυμνάσιο και τα ακούς να βρίζουν ακόμη και μπροστά στους καθηγητές, καπνίζουν και δεν μπορείς να τους πεις και τίποτα γιατί έρχονται μετά οι γονείς και τσαμπουκαλεύονται για το καμάρι τους και άλλα τέτοια διάφορα. Κάποιος είπε επίσης πως αν δεν παίξει τιμωρία, τα παιδιά τους δεν ακούνε με τίποτα και πως και καμιά σφαλιάρα στον ποπό δεν είναι ότι τους κάνει και κάτι, αλλά τουλάχιστον φοβούνται και λιγάκι και υπάρχει και κάποιος σεβασμός. Πως πολύ πιθανόν να έχω «εύκολα» παιδιά, για να μην έχει χρειαστεί να το κάνω κι εγώ. Και στο τέλος βέβαια υπήρξε και κάποιος που αναφέρθηκε στο πως μεγαλώσαμε εμείς και στο πως σεβόμασταν τους μεγαλύτερους μας και στο κάτω κάτω της γραφής, μια χαρά άτομα βγήκαμε δίχως προβλήματα!

 

Πόσες φορές έχω ακούσει τα ίδια! Προχτές μάλιστα διάβασα και ένα άρθρο που γράφει ένας Γάλλος παιδίατρος για το πως η ήπια διαπαιδαγώγηση κάνει τα παιδιά να νομίζουν πως μπορούν να τα έχουν όλα δίχως καμία προσπάθεια. Ο ίδιος θεωρεί πως όταν είμασταν μικρότεροι δεν είχαμε αυτό το σκεπτικό και γνωρίζαμε ότι μπορούμε να τα αποκτήσουμε όλα, αρκεί να προσπαθήσουμε πολύ γι αυτά!

 

Διαφωνώ και πάλι διαφωνώ!!! Καταρχάς να πω ότι η ήπια διαπαιδαγώγηση (ανατροφή προτιμώ σαν λέξη) δεν σημαίνει ότι το παιδί κάνει ότι γουστάρει και εμείς δεν λέμε ΠΟΤΕ όχι. Ούτε τους παρέχουμε τα πάντα, ούτε ότι δεν τους χαλάμε χατίρι και γενικά δεν κάνουν κουμάντο στην ζωή όλης της οικογένειας! Το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα μου. Αυτό δεν λέγεται ούτε ήπια ανατροφή, ούτε ενσυναίσθηση, ούτε βέβαια συζητάμε γι αυτό όταν λέω για σεβασμό στα θέλω του παιδιού και της συναισθηματικής του ανάγκης. Αυτό λέγεται παιδοκεντρισμός. Όταν το παιδί ζητάει, ζητάει, ζητάει και ο γονιός ακόμη κι όταν δεν θέλει, δίνει, δίνει, δίνει ακόμη κι όταν έχει στερέψει (οικονομικά και συναισθηματικά), τότε το παιδί όντως μαθαίνει πως είναι το κέντρο όλου του κόσμου. Δεν θα εξηγήσω εδώ τις διαφορές. Μπορείτε να τις διαβάσετε στο άρθρο που τα εξηγώ όλα. Θα πω απλά, ότι η ανατροφή ενός παιδιού με ενσυναίσθηση και σεβασμό στις βιολογικές και συναισθηματικές του ανάγκες όπως και στα θέλω είναι πολύ διαφορετική από τον παιδοκεντρισμό. Ο γονιός, τα θέλω του παιδιού του, κατανοεί από που προέρχονται και είτε τα προσφέρει, είτε καλύπτει τις ανάγκες του οι οποίες και το ωθούν να αποζητά επίμονα κάτι.

 

Διαφωνώ και στο ότι μια χαρά βγήκαμε κι εμείς! Όχι δεν βγήκαμε μια χαρά! Είμαστε μια γενιά εμείς και η προηγούμενη, που πάσχουμε από παχυσαρκίες, καταθλίψεις και την αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, αρκεί να μην μας πάρουν χαμπάρι. Αν ο διπλανός μας τα πάει καλά, τον ζηλεύουμε, αν χρειαστεί να πατήσουμε στις πλάτες κάποιου άλλου για να ανέβουμε πιο ψηλά, πατάμε. Αν έχουμε την ευκαιρία να «κλέψουμε», θα το κάνουμε, αλλά αν μας πει κάποιος πως το κάναμε θα παραπονεθούμε γιατί «μιλάνε κι αυτοί που έχουν βγάλει τόσα και τόσα με τις κομπίνες τους». Αν βρεθούμε σε θέση εξουσίας, θα γίνουμε ο χειρότερός μας εαυτός (είτε είναι αυτό στη θέση ενός πολιτικού, αστυνομικού, δασκάλου ή γονιού)! Αν δούμε μια έγκυο στην ουρά στην τράπεζα, κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Αν βρούμε ένα πολυπόθητο πάρκινγκ θα παρκάρουμε, ακόμη κι αν είναι πάνω σε ράμπα για καροτσάκια ή σε θέση για ΑΜΕΑ. Αν έχουμε μέσον, θα το χρησιμοποιήσουμε για να βάλουμε το παιδί μας σε μια δουλειά, αλλά βρίζουμε τον άλλον που μπήκε με μέσον. Και με τον σταυρό στο χέρι, όλοι θα πουν με ύφος σοφού, πως δεν προχωράς καημένε! Να συνεχίσω? Και βέβαια είναι κι αυτές οι λαμπρές εξαιρέσεις, που πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Είτε επειδή μεγάλωσαν με κάποιον ο οποίος τους δίδαξε τον σεβασμό προσφέροντάς τον απλόχερα, είτε επειδή αποφάσισαν συνειδητά να τον προσφέρουν οι ίδιοι.

 

Όταν κάποιος σου δείχνει σεβασμό από μωρό. Όταν ενδιαφέρεται για τα καλέσματα σου πάντα (είτε αυτά μεταφράζονται σε γέλιο ή κλάμα). Όταν καταλαβαίνει τις ανάγκες σου και προσπαθεί να τις καλύψει, είτε αυτή είναι το να φας, το να βρίσκεσαι με τις ώρες στην αγκαλιά της μαμάς σου, ή να πηδάς από ένα σκαλοπάτι επί μια ώρα (γιατί σ εκείνη τη φάση προσπαθείς να μάθεις να πηδάς). Όταν οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου και οι απόψεις σου δεν τρώνε πόρτα, αλλά κάποιος τις παίρνει στα σοβαρά (ακόμη και όταν είναι διαφορετικές από του άλλου ή τα επιχειρήματά σου είναι ακόμη μωρουδιακά γιατί είσαι 5 χρονών). Όταν ο γονιός σου σου μαθαίνει πως έχει κι αυτός όρια τα οποία μαθαίνεις να σέβεσαι, δεν γίνεται να μην έχεις σεβασμό! Δεν γίνεται να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και να ζητάς δίχως να δίνεις!

 

Όχι λοιπόν, τα παιδιά που δεν σέβονται τίποτα, που ζητάνε δίχως σταματημό και δεν νοιάζονται πολύ πολύ για τους άλλους, νομίζοντας πως είναι τα καλύτερα και ομορφότερα και πως όλος ο κόσμος τους χρωστά, δεν είναι αυτά που μεγάλωσαν με ίσα δικαιώματα, σεβασμό, φροντίδα, ενσυναίσθηση και πολλή κούραση εκ μέρους των γονιών. Είναι αυτά που είτε δεν ένιωσαν την αξία τους, που ένιωσαν προσβεβλημένα δικαίως ή αδίκως. Που δεν καλύφθηκαν οι ανάγκες τους, ειδικά οι συναισθηματικές, που εξαγοράστηκαν με κάποιο παιχνίδι και μετά με κάποιο άλλο και άλλο γιατί συνέχισαν να ζητάνε, είτε που απλά αγνοήθηκαν παντελώς. Είναι τα παιδιά που έφαγαν και μια στον ποπό, που έκαναν αυτό που τους είπαν κι ας μην καταλάβαιναν τον λόγο, που έμαθαν να κάνουν κρυφά όλα όσα θέλουν γιατί αλλιώς θα φάνε ξύλο ή θα μπουν τιμωρία.

 

Δεν σεβόμασταν εμείς παλιά. Φοβόμασταν! Μάθαμε να φοβόμαστε να μιλήσουμε, να νιώσουμε και να αγωνιστούμε για το δίκιο μας (πόσο μάλλον για των άλλων). Και αυτό, γιατί έτσι είμασταν τα καλά παιδιά (και τ’ άξια παλικάρια)! Θέλουμε να το συνεχίσουμε αυτό και στις επόμενες γενιές? Αναρωτιέμαι…

Το σχολείο -πρέπει να- είναι ευχάριστο!

 

Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!

 

Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!

 

Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?

 

Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉

 

Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!

 

Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.

 

Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.

 

Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»

 

Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!

 

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!

 

Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!

 

 

 

Η πριγκίπισσα & το βασιλόπουλο!

 

Έχω, όσοι με διαβάζεται το γνωρίζετε ήδη, δύο παιδιά! Τον Γιώργο και τη Ναταλία! Είναι κατ’ εμέ δύο καταπληκτικά παιδιά και δηλώνω μαμά κουκουβάγια! Όπως η κάθε μαμά, τα παρακολουθώ και βλέπω δύο παιδιά που δύσκολα (βασικά μάλλον ποτέ) θα βρεθεί καλύτερό τους. Βλέπω και τα άλλα. Από τότε που έγινα μαμά, αγαπώ όλα τα παιδιά, πολύ περισσότερο από πριν. Τα καταλαβαίνω περισσότερο, τα θαυμάζω περισσότερο, αλλά… σαν τα παιδιά μου, δεν έχει!

 

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ήταν το βασιλόπουλο όλης της οικογένειας μας. Πρώτο παιδί στην οικογένεια, τον είχαμε στα όπα όπα! Μετά ήρθε και η πριγκίπισσα μας. Και κερδίζει ακόμη επάξια τον τίτλο της, με τις τσαχπινιές και τα λούσα της!

 

Όμως, από νωρίς προσπάθησα να τους μάθω πως όσο μεγάλος θησαυρός είναι αυτά τα δύο για μας, άλλο τόσος είναι και το κάθε παιδί για τη δική του οικογένεια! Αν είναι για μένα βασιλόπουλα και πριγκίπισσες, άλλο τόσο είναι και ο συμμαθητής τους και η συμμαθήτρια τους για την μαμά τους. Όσο τα αγαπώ εγώ, άλλο τόσο αγαπάει και η Σύρια μαμά το παιδί της, η Αφρικάνα το μωρό της, κ.ο.κ. Θέλησα να τους μάθω από νωρίς, πως μπορεί να τα μεγαλώνω προσπαθώντας να τους δώσω τα καλύτερα και τα σημαντικότερα εφόδια στη ζωή τους, για να μπορέσουν να γίνουν κάποια μέρα σπουδαίοι σ’αυτό που θα επιλέξουν, αλλά το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα τυχερά παιδιά του κόσμου. Και σ’αυτά που δεν συμβαίνει, κάνουμε ότι μπορούμε για να τα βοηθήσουμε ώστε να έχουν κι αυτά ίσα δικαιώματα και ίσως κάποια μέρα, ίση θαλπωρή, αγάπη και ευκαιρίες με αυτούς!

 

Μπορεί για μένα τα παιδιά μου να είναι βασιλόπουλα και πριγκίπισσες, αλλά δεν παύουν να είναι όντως παιδιά όλου του κόσμου που πρέπει -να θέλουν- να θεωρούν το κάθε παιδί του κόσμου το ίδιο πριγκίπισσα, το ίδιο βασιλόπουλο, ανεξαιρέτως φυλής, ρουχισμού, χρημάτων, κλπ. Και αυτό, καλούμαι να τους το διδάξω εγώ και το σχολείο. Πως δηλαδή, όλα τα παιδιά είναι ίσα! Και αν σαν γονιός δεν το κάνω, καλό είναι λοιπόν το σχολείο να το κάνει για μένα! Απλή παιδαγωγική! Μην παθαίνουμε λοιπόν αμόκ! Αφού κατά βάθος, όλοι συμφωνούμε! Ας θυμώσουμε και ας φωνάξουμε για άλλα! Πιο σημαντικά… Εκεί που πραγματικά χρειάζεται! Φιλικά πάντα 😉

Happy Mother’s Day 2016!

 

Είναι και φέτος η γιορτή της μητέρας! Η γιορτή για την γυναίκα που κάποτε ήταν κοριτσάκι και έπαιζε με τις κούκλες της και ονειρευόταν πως είναι μαμά. Και όταν κουραζόταν ή βαριόταν, άφηνε την κούκλα της όπου της ερχόταν και έπαιζε ότι άλλο της ερχόταν και ότι είχε όρεξη. Το κοριτσάκι που μεγάλωσε και κάποιες φορές ήθελε να παίζει με τα αγόρια και άλλες ντάντευε τα μικρότερα παιδιά της παιδικής χαράς ή της παρέας. Που άλλοτε ήταν άταχτη και απρόσεκτη και άλλες προσεκτική και μυαλωμένη. Και μεγαλώνοντας, έμαθε πως τα δάκρυα είναι για τα μικρά κοριτσάκια ή πως δεν έχει σημασία και μπορείς να κλαις όσο θέλεις και όσο μπορείς! Έμαθε πως να κρατάει τον πόνο της, ή πως να εμπιστεύεται να τον δείξει και σε άλλους.

 

Μεγαλώνοντας το κοριτσάκι, έγινε έφηβη. Εκεί έμαθε πως να επιτρέπει στους άλλους να την θεωρούν κατώτερη, ή έμαθε να πολεμάει για το δίκιο της και την ισότητα. Έμαθε να μοιράζει την αγάπη της ακόμη και όταν δεν θέλει, αλλιώς δεν θα την αγαπάνε ή έμαθε να μην τη δίνει, εκτός κι αν πραγματικά το θέλει!

 

Όταν έγινε γυναίκα το κοριτσάκι, αγάπησε. Ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε. Και αφού ένιωσε έτοιμη, έγινε μαμά! Μια μαμά, που υποσχέθηκε να μεγαλώσει ένα παιδί ελεύθερο. Ελεύθερο να κλαίει και έτσι να δείχνει τη δύναμή του. Ελεύθερο να μιλάει, να εκφράζεται, να δίνει την αγάπη του εκεί που θέλει και όταν θέλει. Ελεύθερο να διεκδικεί το δίκιο το δικό του αλλά και των άλλων. Ελεύθερο να μεγαλώνει όπως του αξίζει και όπως θέλει. Και μετά το ίδιο υποσχέθηκε και στο δεύτερο παιδί! Σε όσα παιδιά έκανε.

 

Και μη νομίζετε. Η δουλειά αυτή της μαμάς είναι δύσκολη! Ώρες ώρες πολλή δύσκολη! Γιατί ενώ είναι η ομορφότερη και η πιο σημαντική, μας φέρνει αντιμέτωπες με όλα τα κοριτσάκια που υπήρξαμε και δεν ήταν ελεύθερα. Που κράτησαν τα δάκρυά τους για να μην τα πουν κλαψιάρικα, που δεν έδειξαν τον πόνο τους για να μην τους πουν πως κάνουν σαν μικρά κοριτσάκια. Που κάποια στιγμή σταμάτησαν να νιώθουν πριγκίπισσες! Και μέσα στη δύσκολη αυτή δουλειά, μεγαλώνεις και ψηλώνεις, αλλά όπως λέει και το τραγούδι, «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει»! Μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον κοιτάς κατάματα. Νιώθεις ανήμπορη να συνεχίσεις, νομίζεις ότι τα κάνεις όλα σαλάτα, είσαι σίγουρη ότι ενώ έχεις καλές προθέσεις, κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Νιώθεις ότι όλα τα κάνεις εσύ και πως θες λίγο να ανασάνεις! Όμως συνεχίζεις! Γιατί τα παιδιά σου αξίζουν τα πάντα! Είναι οι καλύτεροι δάσκαλοί σου αν τους αφήσεις και ο καλύτερος τρόπος να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να κάνεις ανασκόπηση και να γίνεις αυτό για το οποίο γεννήθηκες. Μπορεί αυτή λοιπόν η γυναίκα να ξέχασε πως έχει φτερά, αλλά όταν μεγαλώνει παιδιά και θέλει να τα μάθει να πετάνε, πρέπει να τους δείξει πως ανοίγουν τα φτερά τους, πως κάνουν τον πρώτο σάλτο, να πετάξει για λίγο δίπλα τους και μετά να τα αφήσει να συνεχίσουν την πτήση τους. Για να το κάνει αυτό όμως, βρίσκει ξανά τα φτερά της! Και αυτά πλέον τα χρησιμοποιεί και για δικές της ολόδικές της πτήσεις!

 

Είμαστε μαμάδες, σημαίνει πως όπως και να είμασταν σαν κοριτσάκια, όπως και να προχωρήσαμε ως έφηβες και ως γυναίκες μετά, όσο κι αν χάσαμε όλους μας τους ρόλους για κάποια περίοδο και μείναμε μαμάδες ΜΟΝΟ, πως θυμόμαστε τα πάντα κοιτάζοντας τα παιδιά μας, και μέσα από τον θαυμασμό μας και τη λαχτάρα μας να πετάξουν, κάνουμε τις ωραιότερες και πιο ελεύθερες πτήσεις της ζωής μας!

 

Χρόνια μας πολλά ΜΑΜΑΔΕΣ! Μην ξεχνάτε να πετάξετε 🙂

39 σήμερα!!!

 

Σήμερα που λέτε, έχω τα γενέθλιά μου! Έκλεισα τα 39! Ένα παρά τσακ από τα μεγάλα 40! Και η μέρα μου ξεκίνησε με καφέ στο κρεβάτι και λουλούδια από τον κήπο μας μαζεμένα από το μικρό μου κοριτσάκι μαζί με δύο κάρτες φτιαγμένα από τα αγαπάκια μου!

 

Μετά, πήγα για μια συζήτηση ραδιοφωνική περί μητρότητας, μαζί με τα παιδιά, που πολύ τους άρεσε η εμπειρία και συνεχίσαμε για ψώνια στην πόλη, όπου πήρα ρουχαλάκια! Δηλαδή το τερμάτισα και ακόμη δεν έχει περάσει η μέρα! Έρχομαι σπίτι και υπάρχουν πόσες και πόσες ευχές στον τοίχο μου στο Facebook, και οι μισές να πιάσουν, είμαι μια χαρά για την υπόλοιπη ζωή μου!

 

39 που λέτε! Στα παιδιά μου φαίνεται πολύ! Ζω 39 χρόνια! Είμαι πολύ τυχερότερη από εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έφτασαν ποτέ την ηλικία μου! Αυτό και μόνο με κάνει ευλογημένη! Ποιος ο λόγος να κρύψω οποιαδήποτε στιγμή την ηλικία μου? Είμαι περήφανη γι αυτήν!

 

Και να σας πω και κάτι? Όταν έγινα μαμά, είχα βάλει ένα pause για πολλά πράγματα στη ζωή μου. Βασικά όχι πολλά, αλλά τα περισσότερα που αφορούν στην καριέρα μου. Αφοσιώθηκα στον ρόλο της μητέρας. Προσπάθησα (και προσπαθώ) να τον κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Να διορθώσω λάθη, να μάθω νέα πράγματα, να βοηθήσω και άλλες μαμάδες, να ξαναμάθω, να ζητήσω συγνώμη, να φτάσω στα όριά μου, να τα ξεπεράσω και να προχωρήσω σε άλλα εμπόδια και άλλα όρια! Μάθημα μεγάλο η μητρότητα. Και ακόμη δεν έχουν μπει στην εφηβεία 😉

 

Κατάλαβα πως ο άνθρωπος τελικά, μπορεί να ξέρει τι θέλει στη ζωή του πολύ αργότερα από τότε που του ζητάμε να ξέρει. Είμαι 39 τώρα, 18 χρονών έφυγα και σπούδασα Interior Design στην Αγγλία, έκανα και το μεταπτυχιακό μου εκεί, και αυτό που θα ήθελα να είμαι τώρα, είναι τελείως διαφορετικό. Η ζωή με άλλαξε, ήθελα και άλλαξα. Και αναρωτιέμαι βέβαια… Αν είχα πάει να σπουδάσω μαία πχ ή ψυχολόγος στα 18 μου, θα ήμουν αυτή που είμαι τώρα, που το σκέφτομαι και λέω «ααααχ να τι έπρεπε να σπουδάσεις!»? Πολύ πιθανόν όχι! Πολύ πιθανόν να ήμουν ένα διαφορετικό άτομο, μπορεί να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτά που ασχολούμαι τώρα και να τα έβλεπα όλα αλλιώς. Άρα, το κάθε μου βήμα στη ζωή, η κάθε μου ασχολία, το κάθε πάθημα και μάθημα, με έπλασαν. Τον καθένα μας. Δε μετανιώνω λοιπόν.

 

Στα 39 μου λοιπόν, τα παιδιά μου είναι πια στο σχολείο. Του χρόνου το μικρό μας θα πάει πρώτη τάξη και ο πρώτος μας θα πάει τετάρτη! Άνοιξαν τα φτερά τους και πατάνε γερά στα πόδια τους! Νιώθω περηφάνια που τα μεγαλώνω. Που είμαι πάντα δίπλα τους. Με τίποτα δεν θα το άλλαζα αυτό! Μεγάλη μου τιμή να ζήσω όλα τα πρώτα τους, την κάθε στιγμή τους! Αλλά τώρα με χρειάζονται πολύ λιγότερες ώρες. Στα 39 μου, ένα παρά τσακ πριν τα 40, πατάω κι εγώ γερά στα πόδια μου και δίνω έναν σάλτο να ανοίξω τα φτερά μου! ΞΕπατάω το pause και αρχίζω να κυνηγάω τα νέα μου όνειρα! Feeling ready 🙂

 

Φρουτοπετσάκια ή φρουτορολά DIY!

Υπάρχει ένα γλυκάκι για παιδιά που φτιάχνεται από φρούτα και δεν έχει καθόλου ζάχαρη! Αρέσει στα παιδιά και στο εξωτερικό το γνωρίζουν ως fruit leather. Εδώ, δεν τα έχω βρει πουθενά, οπότε αποφάσισα να τα φτιάξω και έβγαζα και φωτογραφίες κατά τη διάρκεια για να σας το δείξω και να το φτιάξετε κι εσείς! Κάνει 12 ώρες στον φούρνο για να γίνει η αποξήρανση αλλά στους 50 βαθμούς. Μην φρικάρετε, δεν καίει τόσο πολύ και αξίζει τον κόπο. Στα παιδιά αρέσει πολύ και το συστήνω! Τα ονόμασα φρουτοπετσάκια (αν τα αφήσεις ευθείες, ή φρουτορολά αν τα κάνεις ρολάκια 🙂

 

Λοιπόν ξεκινάμε! Έβαλα σε μια κατσαρόλα 1 κιλό κατεψυγμένες φράουλες, 2 ώριμες μπανάνες και 4 αχλάδια! Γέμισα μισή κατσαρόλα.

 

Τα έβρασα μέχρι να μαλακώσουν (ειδικά τα αχλάδια που ήταν σκληρά). Ήταν κάπως έτσι στην όψη.

 

Τα έβαλα όλα στο μπλέντερ μέχρι να λιώσουν τελείως. Αν μου φαινόταν ξινούτσικο το μείγμα, θα έβαζα λίγο μέλι, αλλά ήταν μια χαρά. Να έχετε υπόψιν ότι όταν το αποξηράνουμε, η γεύση θα είναι πιο συμπυκνωμένη, οπότε και πιο γλυκά 😉

 

  

Άφησα το μείγμα να κρυώσει λίγο και προετοίμασα τις λαμαρίνες μου. Χρειάστηκα δυο λαμαρίνες στις οποίες έβαλα διαφανή μεμβράνη (μην ανησυχείτε, ο φούρνος θα είναι μονίμως σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Η λαδόκολλα δεν κάνει στην προκειμένη περίπτωση γιατί κολλάει το μείγμα πάνω στο χαρτί! Απλώνουμε ελαιόλαδο ή λάδι καρύδας πάνω στην μεμβράνη.

 

Ρίχνουμε το μείγμα στις λαμαρίνες και με μια σπάτουλα το ισιώνουμε να είναι παντού ομοιόμορφο και ίση ποσότητα παντού.

 

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το βάζουμε στον φούρνο στους 50 βαθμούς στον αέρα και τοποθετούμε μια κουτάλα στην πόρτα του φούρνου ώστε να αφήνει μια σχισμή να φεύγει η υγρασία.

 

Μετά από κάποιες ώρες θα αρχίσει να γίνεται πιο λεπτό και να ξεκολλά από την λαμαρίνα. Θα αρχίσει να γίνεται πιο βαθύ κόκκινο και να διαφανίζει. Στις 6-7 ώρες, θα το βγάλετε από το ταψί μαζί με την μεμβράνη, θα τοποθετήσετε νέα μεμβράνη, θα την λαδώσετε και θα αναποδογυρίσετε την μεμβράνη με το φρουτοπετσάκι στην νέα επιφάνεια. Θα ξεκολλήσετε (εύκολα) την πάνω μεμβράνη και θα το βάλετε ξανά στον φούρνο.

 

 

Στην ουσία, θέλουμε να φύγει η υγρασία και αυτό φαίνεται όταν είναι όλο σκούρο. Αυτό το ροζ χρώμα στην μέση του ταψιού, να μην υπάρχει…

 

 

 

 

 

Το βάζουμε στον φούρνο για 6 ακόμη ώρες. Πάντα με την κουτάλα στην πόρτα να φεύγει η υγρασία. Στο τέλος θα έχουμε μια πέτσα που περνάει από μέσα το φως και που δεν κολλάει.

 

 

Κόβουμε λοιπόν σε λωρίδες στο μέγεθος που θέλουμε και είτε τα αφήνουμε σαν πετσάκια, είτε τα κάνουμε ρολάκια. Μετά τα βάζουμε σε αεροστεγές βαζάκι ή τάπερ και τρώμε δίχως τύψεις! Καραμελένια και φρουτένια γεύση, δίχως συντηρητικά, δίχως ζάχαρη, δίχως τίποτα βλαβερό! Εγώ βάζω στο σχολικό κολατσιό των παιδιών ένα ή δύο κομματάκια και χαίρονται 😉

 

 

Μπορείτε να δοκιμάσετε και με μήλα, φρούτα του δάσους, βερίκοκα, και ότι φρούτο ή συνδιασμό σας αρέσει. Και μην ξεχάσετε να μου πείτε πως σας φάνηκε 😉

Αυτόματος και φυσικός ο ρόλος της μαμάς?

 

Δεν είναι λίγες φορές που κάνω την ίδια συζήτηση με κάποια μελλοντική μαμά ή μαμά ήδη! Κατά πόσο δηλαδή χρειαζόμαστε να διαβάσουμε, να ψάξουμε και να μάθουμε για το ρόλο μας ως γονείς. Κάποιες φορές εξηγώ, κάποιες όχι. Αναλόγως το κατά πόσο θεωρώ πως θα βοηθήσει αυτό που θα πω δηλαδή…

 

Θέλω λοιπόν εδώ να εξηγήσω… Ναι, όλα θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και μας βγαίνουν φυσικά και αυτόματα. Αυτό το κλασσικό να ακούμε το ένστικτό μας, την καρδιά μας, την φωνή μέσα μας, κλπ. Που ισχύει, αλλά όχι πάντα! Γιατί όχι πάντα? Γιατί εξαρτάται το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσες και βέβαια εξαρτάται και πολύ το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι τώρα.

 

Είναι για παράδειγμα φυσικό το να γεννήσεις φυσιολογικά. Για κάποιον λόγο όμως, έχουμε φτάσει να έχουμε 60% καισαρικές τομές αντί φυσιολογικού τοκετού στη χώρα μας! Γιατί? Γιατί το περιβάλλον στο οποίο γεννάμε, μας παρακολουθούν σε όλη την εγκυμοσύνη και ακούμε από άλλες μαμάδες, δεν υποστηρίζει τον φυσιολογικό τοκετό. Οπότε το φυσικό και αυτόματο, δεν μας βγαίνει τελικά.

 

Είναι επίσης φυσικός ο θηλασμός. Έλα όμως που οι περισσότερες από εμάς μπορεί να μην θηλάσαμε όταν είμασταν παιδιά (και άρα δεν έχουμε μαμάδες που γνωρίζουν για να μας βοηθήσουν), οι περισσότερες φίλες μας μαμάδες επίσης δεν έχουν θηλάσει (οπότε ούτε αυτές γνωρίζουν να μας βοηθήσουν), και τέλος το μαιευτήριο, ο γυναικολόγος και παιδίατρος (εκτός από λίγες λαμπρές εξαιρέσεις), δεν έχουν ιδέα περί θηλασμού και άρα μας δίνουν οδηγίες αποθηλασμού και όχι θηλασμού. Πάλι το φυσικό και το αυτόματο, κάνει φτερά από το παράθυρο…

 

Το ίδιο λοιπόν συνεχίζεται και στο μεγάλωμα των παιδιών μας. Την σπουδαιότερη «δουλειά» που έχουμε να κάνουμε… Άλλη φωνάζει στο παιδί, άλλη καθόλου! Άλλη δέρνει το παιδί, άλλη καθόλου. Άλλη το τιμωρεί, το απειλεί, το αφήνει να κλαίει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, άλλη όχι! Άλλη το αφήνει να εξερευνήσει τον κόσμο γύρω του, άλλη όχι γιατί φοβάται! Άλλη κοιμάται με το παιδί της, άλλη του δίνει έτοιμες κρέμες με ζάχαρη και άλλη φτιάχνει σπιτικό φαγητό. Με λίγα λόγια, άλλη μαμά συμπεριφέρεται με έναν τρόπο, άλλη με εντελώς διαφορετικό. Άλλη την έδερναν όταν ήταν μικρή και την τιμωρούσαν, άρα της βγαίνει φυσικά αυτό. Άλλη δεν είχε φάει ποτέ κρεμούλες έτοιμες και άρα της βγαίνει φυσικό να μαγειρεύει για το παιδί της, κλπ κλπ… Άρα το φυσικό και αυτόματο, είτε είναι τελείως διαφορετικό για την κάθε μαμά, είτε δεν είναι φυσικό και αυτόματο αν κάποιο από τα παραπάνω είναι λάθος. Και το αν είναι σωστό ή λάθος, έρχεται η επιστήμη ευτυχώς να μας το πει!

 

 

Πλέον, ότι πληροφορία ψάξουμε στο internet, υπάρχει διαθέσιμη. Τα πάντα! Θέλεις να μάθεις για την εγκυμοσύνη σου, χιλιάδες πληροφορίες! Για τον τοκετό σου? Το ίδιο. Για το πως να θηλάσεις το μωρό σου. Πληροφορίες κι εκεί! Και πληροφορίες γονεϊκότητας. Υπάρχουν έρευνες, (επιστημονικές έρευνες και όχι θεωρίες του κάθε τύπου που θέλει να πουλήσει ένα βιβλίο), για το κάθε τι. Δεν υπάρχει για μένα η δικαιολογία «μου το είπε ο γιατρός». Αν ένας γιατρός σου πει πως πρέπει να γεννήσεις με καισαρική, μπορείς να ψάξεις να δεις αν όντως ισχύει. Να ζητήσεις μια δεύτερη άποψη. Το ίδιο και αν σου πει ότι το γάλα σου δε φτάνει στο μωρό ή ότι δεν είναι καλό και πρέπει να το κόψεις! Το θεωρώ ανεύθυνο να πιστέψεις το κάθε τι που θα σου πει ο οποιοσδήποτε χωρίς να ψάξεις έστω λίγο τι λένε άλλοι! Αυτό με την εμπιστοσύνη δεν το δέχομαι. Για να κερδίσει κάποιον την εμπιστοσύνη σου, πρέπει να στο αποδείξει και πάλι για κάτι σοβαρό, το τσεκάρεις. Δεν είναι δύσκολο. Τι ποσοστά καισαρικής πχ έχει ένας γυναικολόγος? Ο παιδίατρος του παιδιού είναι πιστοποιημένος σύμβουλος γαλουχίας? Αν όχι, όταν σου πει να κόψεις τον θηλασμό ή να δώσεις συμπλήρωμα, ζήτα βοήθεια από κάποιον με πιστοποίηση!

 

Εκτός από σκέτες πληροφορίες, υπάρχουν και εθελοντικές ομάδες. Γυναίκες και επαγγελματίες υγείας βοηθούν δωρεάν, στηρίζουν και συζητούν διάφορα θέματα/προβλήματα που μπορεί να τύχουν σε μια εγκυμοσύνη, λοχεία και γενικά το μεγάλωμα ενός παιδιού.

 

Ομάδες που μας μαθαίνουν πως μπορούμε να γίνουμε διαφορετικοί γονείς και να μην επαναλάβουμε λάθη παλιότερα. Που μας δείχνουν πως πλέον κάποιες τακτικές παλιές έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες, λανθασμένες και προβληματικές για την ανάπτυξη ενός παιδιού.

 

Ομάδες και πληροφορίες λοιπόν… Και γιατί υπάρχουν όλες αυτές οι ομάδες? Είναι η απόδειξη πως κάποια πράγματα ίσως έχουν ξεχαστεί, ίσως απλά έχουν αλλάξει, αλλά δεν μας βγαίνουν πάντα αυτόματα, ούτε φυσικά. Ίσως με προσπάθεια από μέρους μας, να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούμε και οι εικόνες που θα βλέπουν οι μελλοντικές μαμάδες, να είναι τέτοιες που όλα αυτά θα τους βγαίνουν όντως αυτόματα και φυσικά. Μέχρι τότε, ψάξτε, διαβάστε και μάθετε! Σιγά σιγά, αλλάζοντας την εσωτερική φωνή που μας θυμίζει τα παλιά, αρχίζει μια νέα φωνούλα να μας υπενθυμίζει τα σωστά. Και τότε θα καταλάβετε πως το παιδί σας είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να μην αφήσετε τίποτα στη τύχη! Είναι στο κάτω κάτω, το μέλλον του κόσμου όλου! Το λες και αρκετά σημαντικό ε? 😉