Happy Mother’s Day!!!

Μαμά είναι αυτή που κάνει μεγάλα όνειρα για σένα, και μετά σε αφήνει να κυνηγήσεις τα δικά σου και σε αγαπά ακριβώς το ίδιο!

 

Δεν είχα ετοιμάσει κείμενο για την γιορτή της μητέρας από πριν! Είχαμε Eurovision night σήμερα και έτσι δεν είχα ετοιμάσει τίποτα!

 

Σήμερα λοιπόν, κέρδισε το κάτι διαφορετικό, αυτό που είχε για μια ακόμη φορά να πει κάτι, ακόμη κι αν δεν άρεσε σε πολλούς αυτό το κάτι, κέντρισε το ενδιαφέρον και τέλος υπήρξε αποδοχή που μέτρησε σε ψήφους και που έδωσε την νίκη σε αυτό το τραγούδι και στον άνθρωπο που το εκπροσωπούσε!

 

Δεν θα αναλύσω εδώ αν μου άρεσε ή αν δεν μου άρεσε. Θα σας πω όμως γιατί χάρηκα που κέρδισε. Χάρηκα λοιπόν γιατί είμαι σίγουρη πως αυτό το αγόρι που τραγουδούσε εκεί πάνω, ντυμένος γυναίκα και έχοντας το μούσι για να μην κρύβει το γεγονός ότι είναι άντρας, στην ζωή του θα ένιωσε μεγάλη απόρριψη. Ποιος ξέρει πόσοι τον κορόιδεψαν, πόσοι τον απέρριψαν και πόσοι του έκλεισαν την πόρτα επειδή ήταν αυτός που είναι! Αυτό που είχε το θάρρος να δείξει ότι είναι! Και σήμερα, δέχτηκε Πανευρωπαϊκή αποδοχή! Ένιωσε την αποδοχή! Ε, δεν μπορώ παρά να χαρώ μαζί με έναν άνθρωπο  για αυτή του τη νίκη!

 

Αυτό δεν ζητάμε όλοι? Ακόμη και ενήλικες καμιά φορά… Αποδοχή! Και λοιπόν, θα μας ευχηθώ μαμάδες, η αγάπη που δίνουμε στα παιδιά μας, να είναι γεμάτη ακριβώς αυτό! Αποδοχή γι αυτό ακριβώς που είναι, και όχι για αυτό που θα θέλαμε να είναι! Όχι για αυτό που νομίζουμε ότι είναι! Για αυτό που είναι! Αυτό που είναι τώρα που είναι μικρά και χαριτωμένα και μας είναι πιο εύκολο αλλά και στο μέλλον που θα είναι μεγάλα, θα μας πάνε κόντρα και θα διαλέγουν να είναι ίσως κάτι διαφορετικό από αυτό που εμείς ονειρευόμασταν!

 

Happy Mother’s Day λοιπόν! Μας περιμένουν δωράκια, φιλιά, αγκαλιές και χαμογελαστά προσωπάκια 🙂

Μαμά μου, χρόνια πολλά και σε σένα από το μικρό σου παιδί ❤

Advertisement

Μια όμορφη εμπειρία!

 

Έχει 2 μέρες τώρα που γύρισα από ένα ταξίδι που πήγα μόνη μου. Έλειψα τρεις φουλ μέρες και μέσα σ’αυτές είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρω να σας δώσω να καταλάβετε γιατί έχω τόσο ενθουσιαστεί, τόσο ώστε να γράψω ένα ποστ σ’αυτό εδώ το μπλογκ, αλλά τις εμπειρίες μου και τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί με άλλα εδώ μέσα. Κι αυτό λοιπόν θα κάνω και τώρα.

 

Την Παρασκευή ξημερώματα, χτύπησε στις 5 το ξυπνητήρι μου για να προλάβω το αεροπλάνο. Το πρώτο πρωινό από Ρόδο για Αθήνα. Το μεγάλο μου άγχος όλο το βράδυ και ο λόγος που δεν κοιμήθηκα τόσο καλά όσα θα χρειαζόταν, μιας και είχα και ένα απαίσιο κρύωμα, ήταν μήπως ξυπνήσει η Ναταλία και βάζει τα κλάματα καθώς θα φεύγω. Τίποτα δεν συνέβει τελικά. Ετοιμάστηκα, μπήκα στο αεροπλάνο και βρέθηκα στην Αθήνα. Από κει, εύκολα έφτασα στον χώρο όπου θα ξανασυναντούσα φίλες που είχα γνωρίσει την προηγούμενη φορά και νέες που θα ερχόντουσαν στο σεμινάριο πρώτη φορά.

 

Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στον χώρο, ένιωσα την ίδια ζεστασιά που είχα νιώσει και την πρώτη φορά και θυμήθηκα γιατί μου είχε αρέσει και τότε. Τον Νοέμβρη είχα πάει για το πρώτο σεμινάριο που πρέπει να παρακολουθήσει μια γυναίκα που θέλει να γίνει πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας. Τώρα, ήμουν εκεί για το δεύτερο, το μεγαλύτερο και τελευταίο από τα απαραίτητα για την πιστοποίηση. Τρεις φουλ μέρες, θα μοιραζόμασταν και θα μαθαίναμε.

 

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όσο κι αν ήθελα να πάρω αγκαλιά τα τρία μικρά μωράκια που βρισκόντουσαν με τις μαμάδες τους εκεί, αλλά κρατούσα απόσταση ασφαλείας λόγω του κρυώματος, όλα πήγαν όπως τα θυμόμουν, όπως τα φανταζόμουν και ακόμη καλύτερα!

 

Συζητούσαμε, γελούσαμε, παίζαμε, μαθαίναμε όλες οι γυναίκες μαζί, το πως και το τι χρειάζεται για να είσαι μια γυναίκα βοηθός μητρότητας. Πως θα μεταφέρεις τις γνώσεις σου, την ηρεμία σου, την αγάπη σου, σε όποια έγκυο μαμά σε χρειάζεται για να μπορεί κι αυτή να ζήσει με τη σειρά της, έναν ήρεμο τοκετό. Πως θα μπορέσουμε να την βοηθήσουμε να αντεπεξέλθει μετά στον νέο της ρόλο, και πως θα την ακούσουμε και θα την καταλάβουμε, δίχως να την κρίνουμε, δίχως να την φοβίσουμε, δίχως να την βαρύνουμε, δίχως να την πιέσουμε με τα δικά μας πιστεύω.

 

Κάναμε ασκήσεις, μασάζ, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, κλάψαμε! Άλλες ξαπλωμένες, άλλες καθιστές σε μαξιλάρια, σε μπάλες, σε στρωματάκια, ανάσκελα, μπρούμυτα, οκλαδόν, θηλάζοντας! Όπως η κάθε μια ένιωθε άνετα. Όλες καταλαβαίναμε η μία την άλλη, αν και διαφορετικές, είμασταν μια ομάδα. Η μια έβλεπε τα θετικά της άλλης και αναρωτιόμασταν αν μπορεί να εννοεί τα αρνητικά της και αν πράγματι καταλαβαίνει τα υπέροχα θετικά της. Η κάθε μια δυναμική αλλά και ευάλωτη στα δικά της θέματα. Η κάθε μια με τις δικές τις τύψεις, με τις δικές τις πληγές, αλλά πραγματικά εγώ ένιωθα πως ήμουν σε ένα κοπάδι από λέαινες. Η μία να φροντίζει την άλλη, να προστατεύει την άλλη, να κάνει παρέα με την άλλη, και να χαϊδεύει η μία την άλλη, να την κρατά αγκαλιά, να γελάει και να παίζει η κάθε μια με την άλλη. Ένας κύκλος στοργής υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο και αν αυτό κάτι μου έδειξε, είναι το πόσο δυνατές μπορούν να είναι οι γυναίκες όταν είναι ενωμένες με αποδοχή και αγάπη η μία για την άλλη.

 

Αυτό που είδα, ήταν μια ομάδα γυναικών, γεμάτες ελπίδες, θετική σκέψη, και δύναμη για να αλλάξουν την Ελλάδα στο θέμα της μητρότητας. Μητρότητα, ξεκινώντας από την πρώτη της στιγμή. Την γέννα! Έτοιμες να βοηθήσουν όποια μητέρα το ζητήσει, και έτοιμες να βοηθήσουν η μία την άλλη για να το καταφέρουμε αυτό όλες μαζί!

 

Μπορεί να είμαστε λίγες, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον χρόνο και τις γυναίκες όταν θέλουν κάτι! Και η χαρά μου είναι πελώρια! Είμαι μια βοηθός μητρότητας υπό πιστοποίηση. Είμαι μόνη μου στη Ρόδο, αλλά καθόλου μόνη μου δεν νιώθω! Έχω να δώσω, έχω πολλά να δώσω! Έχω να πάρω ακόμη περισσότερα και δεν είμαι μόνη μου. Είμαι σε ένα κοπάδι από γυναίκες που με αγαπούν και τις αγαπώ. Που γίναμε για λίγο ένα πριν να χωριστούμε η κάθε μια με την «αποστολή» της, έτσι όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν! Έζησα ένα τριήμερο που όση κούραση κι αν είχαμε, οι ώρες πέρασαν γρήγορα και άλλο τόσο να είχαμε, πάλι λίγο θα μας φαινόταν!

 

Πεθύμησα τα παιδιά μου, με πεθύμησαν κι αυτά! Γύρισα πίσω και γέμισε πάλι η αγκαλιά μου χαρούμενες φατσούλες και γέλια! Ήταν μια εμπειρία ζωής. Μια πραγματικά όμορφη εμπειρία! Είμαι ευγνώμων 🙂

Το μεγάλο στοίχημα ~ εβδομάδα 2!

 

Πέρασαν 2 εβδομάδες (ΟΚ, ίσως κλέβω μια μέρα, ποιος θα το προσέξει?) από τότε που έβαλα το στοίχημα και συνεχίζω!

 

Λοιπόν η αλήθεια είναι ότι είναι δυσκολάκι τελικά, αλλά όχι όσο το νόμιζα. Αν ύψωσα την φωνή μου καθόλου… Μμμμ ναι, αλλά δεν θυμάμαι αν έγινε περισσότερες από 2-3εις φορές και σίγουρα δεν ήταν φωνές, αλλά ανεβασμένος τόνος φωνής. Αν τα μάλωσα καθόλου? Ναι, αλλά με χαμηλούς τόνους και δίχως φωνές.

 

Τι συνειδητοποίησα? Ότι όταν τα παιδιά γνωρίζουν πως ούτε τιμωρίες βάζεις, ούτε φωνές, θα προσπαθήσουν να δουν μέχρι που τα παίρνει πριν σε καταφέρνουν να κάνεις ένα από τα δύο αυτά. Το να ζητήσω την βοήθεια τους για να μην βάλω τις φωνές, τις μισές μόνο φορές έπιασε. Τις άλλες ήταν στον κόσμο τους. Στο κάτω κάτω σου λέει, δικό σου στοίχημα είναι, όπως έστρωσες θα κοιμηθείς. Δίκιο έχουν!

 

Και μετά, μιλώντας σε έναν φίλο, ψυχουλοθεραπευτή όπως λέει για τον εαυτό του, μου είπε πως πρέπει να βάλω όρια. Τα δικά μου όρια!  Τι είμαι διατεθειμένη να δέχομαι στην ζωή μου και να μου την χαλάει. Και οτιδήποτε δεν το δέχομαι, να το βγάζω απλά και όμορφα. Το πως το κάνω αυτό, παλεύω να το καταλάβω. Όταν αγαπάς βαθιά τον εαυτό σου, τότε εκπέμπεις δύναμη και αγάπη. Όταν τα εκπέμπεις αυτά, τότε ο άλλος τα λαμβάνει και με χαρά δεν ξεπερνά τα όρια σου. Εξηγείς τι δέχεσαι, τι όχι. Μέσα από την αγάπη. Την αγάπη που έχεις για τον εαυτό σου, και την αγάπη για τους άλλους! Συμφωνούμε? Αντε κάντε το τώρα! Γιατί, τελικά είναι πολύ δύσκολο να αγαπάς τον εαυτό σου πραγματικά. Πρώτων, γιατί τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζεις καλά καλά τον εαυτό σου όπως θα έπρεπε, και πολλές φορές μάλιστα δεν τον αγαπάς αρκετά ή έστω ολοκληρωτικά. Για βλακείες! Σοβαρές ή όχι, είναι συνήθως βλακείες. Και αν δεν έχεις μάθει να αγαπάς τον εαυτό σου ολοκληρωτικά, πως μπορείς να αγαπάς τους άλλους ολοκληρωτικά? Ιδού το ερώτημα.

 

Οπότε το στοίχημα με βάζει σε άλλα μονοπάτια. Και μαζί με το να μην φωνάζω αλλά να νιώθω τις φωνές μέσα στο κεφάλι μου, θα μάθω να μην τις νιώθω καθόλου. Να δέχομαι ή να μην δέχομαι συμπεριφορές όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά επειδή αγαπώ και σέβομαι τον εαυτό μου. Να αγαπώ τον εαυτό μου, να έχω αγάπη, ακόμη περισσότερη αγάπη και μαζί με τρυφερότητα να βάζω όρια… Το μόνο που εύχομαι, είναι να μην τα έχω καταφέρει όλα αυτά όταν τα παιδιά μου θα έχουν ενηλικιωθεί! 😆

 

Για την ώρα, βρήκα τι με ηρεμεί! Στην θάλασσα, παίρνω την μάσκα και τον αναπνευστήρα. Κάποιος φροντίζει τα παιδιά και χάνομαι στο να κοιτάω τον βυθό, το φως όπως διασπάται στην άμμο, μαζί με τα ψαράκια, όλων των ειδών τα ψαράκια που με παρακολουθούν μόνα ή σε μικρές και μεγάλες ομάδες όπως ακριβώς τα παρακολουθώ κι εγώ. Ακούω τον ήχο της αναπνοής μου (κάτι σαν τον Darth Vader αν τον έχετε ακουστά, αλλά μου αρέεεεσει!) Μετά κλείνω τα μάτια, αφήνω το σώμα μου να χαλαρώσει μέσα στο νερό. Νιώθω σαν τα φύκια πάνω στα βράχια, που πάνε με την ροή των κυμάτων, πέρα δώθε. Ανοίγω τα μάτια  και είμαι χαλαρή. Είμαι στο τώρα και αυτό το τώρα, όσο πιο πολύ το ζεις, τόσο πιο ήρεμος είσαι. Γιατί στο παρελθόν και στο μέλλον κρύβονται μόνο αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα για τα οποία δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν όμως έστω για λίγα λεπτά την μέρα, βρίσκεσαι ακριβώς στον χρόνο αυτό που βρίσκεσαι πραγματικά, τότε πραγματικά ηρεμείς.

 

Αυτή τη στιγμή μη με ρωτήσετε για πολλά πολλά. Κι εγώ μπερδεμένη είμαι (άλλωστε φαίνεται κι από το κείμενο)… Το ψάχνω όμως. Χαλάρωση, ηρεμία, γαλήνη, τρυφερότητα, αγάπη για μένα και για τους άλλους. Μεγάλο μονοπάτι! Μετά θα αγιάσω κιολας 😆

 

Συνεχίζω λοιπόν…

«Δεν θα σ’αγαπάω!!!»

Λοιπόν, ήμουν στην παραλία τις προάλλες και κάναμε ένα από τα τελευταία μας μπανάκια στη θάλασσα και κάποια στιγμή πρόσεξα έναν μπαμπά που φώναζε στο παιδί του να βγει έξω. Το παιδί -κλασσικά- δεν άκουγε και δεν έλεγε να βγει έξω. Χαμογέλασα γιατί σκέφτηκα πως τα ίδια περνάνε κι άλλοι γονείς και όχι μόνο εμείς. Και τότε ήρθε η ατάκα που μεταμόρφωσε το χαμόγελό μου σε… νεύρα!

«Αν δεν βγεις τώρα να φύγουμε, δεν θα σε αγαπάει ο μπαμπάς!!!»

Γιατί καλέ μου άνθρωπε δεν θα αγαπάς το παιδί σου επειδή δεν βγαίνει από την θάλασσα? Μήπως θα το δώσεις και για υιοθεσία? Μήπως να μην του μιλάς εφ’ όρου ζωής? Δηλαδή, έτσι απλά δεν θα αγαπάς το παιδί σου? Για πες, για πες!

Και πριν λίγες μέρες μου έλεγε για ένα άλλο περιστατικό η μητέρα μου. Βρισκόταν σε ένα τραπέζι με μια παρέα όπου οι γονείς έλεγαν σε όλους τους άλλους πως ενώ ο γιος τους πάντα έγραφε στις εξετάσεις και στο φροντιστήριο από 18 και πάνω, στις Πανελλήνιες έγραψε 14 άκουσον άκουσον και το τι δεν του έσυραν. Πως τους κάνει να ντρέπονται που είναι άχρηστος και που τώρα τι θα καταφέρει στη ζωή του και από δίπλα σεκοντάριζε βεβαίως και ο μπαμπάς! Σκεφτείτε ψυχολογία το παιδί τώρα!!! Δεν φτάνει η απογοήτευση που παρ’ όλες τις προσπάθειες του δεν τα πήγε καλά, του δίνουν και μια από πάνω οι γονείς του έτσι για να πάει να κρεμαστεί!

Και βέβαια είμαι σίγουρη πως έχετε ακούσει κι εσείς αρκετές μαμάδες που απειλούν τα παιδιά τους και τους λένε πως «η μαμά δεν θα σε αγαπάει» ή «δεν σε αγαπάει όταν το κάνεις αυτό και το άλλο»!

Τις έχουμε ακούσει τόσες φορές αυτές τις εκφράσεις, που ίσως μας φαίνονται τόσο φυσιολογικές να τις ξεστομίσουμε, γιατί, έλα μωρέ… έτσι μόνο ακούει! Για σκεφτείτε όμως… (και τώρα ξεκινάω τις σκέψεις μου) Τι ακριβώς συμβαίνει όταν μιλάμε με αυτόν τον τρόπο στα παιδιά μας… Πραγματικά δεν τα αγαπάμε όταν κάνουν κάτι λάθος? Και αν ναι, γιατί? Αγαπάμε τα παιδιά μας μόνο όταν είναι καλά (κατά την δική μας άποψη)? Όταν είναι υπάκουα, ή όταν γράφουν 20 στις εξετάσεις και μπορούμε να το λέμε περήφανα στους φίλους μας? Τα αγαπάμε όταν μας έχουν πρήξει και μας έχουν βγάλει το λάδι, όταν αντί για γιατροί που τα προορίζαμε, τελικά θέλουν να μην πάνε για σπουδές και να δουλέψουν μηχανικοί αυτοκινήτων? Όταν δέρνει το αδερφάκι του, όταν μας δηλώσει πως είναι ομοφυλόφιλος, όταν μας λέει πως δεν μας αγαπά? Πότε τα αγαπάμε? Και αν δεν τα αγαπάμε ΠΑΝΤΑ, τα αγαπάμε πραγματικά, ή αγαπάμε μόνο την εικόνα που θέλουμε να έχουμε εμείς και οι άλλοι για τα παιδιά μας?

Και αν τα αγαπάμε πραγματικά, τι θέλουμε να καταφέρουμε με το να τους λέμε πως δεν τα αγαπάμε ή δεν θα τα αγαπάμε ή πως δεν είμαστε περήφανοι γι αυτά τα ανάξια παιδιά? Το να τους δείχνουμε πως η αγάπη μας υπάρχει μόνο όταν υπάρχει και συμμόρφωση? Πως η αγάπη μας υπάρχει γι αυτά όταν είναι όπως ακριβώς τα θέλουμε να είναι? Και τότε, σ’αυτή την περίπτωση, δεν τους γεμίζουμε ανασφάλεια? Δεν τους στερούμε επιλογές, ή ακόμη και την έκφραση του ίδιου τους του εαυτού?

Ναι, συμφωνώ πως μπορεί με αυτή την «νουθεσία» τα παιδιά, από τον φόβο τους να μην χάσουν την αγάπη των πιο σπουδαίων ατόμων στη ζωή τους, να συμμορφώνονται, αλλά η ψυχή τους γνωρίζει πολύ καλά πως το να είναι ελέυθερα να εκφραστούν και να είναι αυτό που θέλουν τα ίδια, στοιχίζει πολύ ακριβά. Αποκλείεται κάποιος γονιός να θέλει κάτι τέτοιο!

«Είσαι κακό παιδί!», «καθόλου δεν αρέσει στην μαμά αυτό που κάνεις» (το έχω πει κι εγώ), «η μαμά θα κλαίει αν συνεχίσεις», «θέλεις να στεναχωρήσεις την μαμά και τον μπαμπά?»

Μπορεί να είναι φαινομενικά πιο αθώες εκφράσεις, σίγουρα! Αλλά έμμεσα και όχι άμεσα δεν τα βάζουμε στο τρυπάκι να είναι αυτό που θέλουμε εμείς επειδή αλλιώς είναι κακά, ή μας κάνουν λυπημένους ή ακόμα και να κλαίμε?

Όχι δεν είναι κακό παιδί, αυτά που κάνει τα κάνει επειδή είναι απλά άταχτο ή απλά… παιδί!

Δεν θα έπρεπε να παίρνει αποφάσεις βάσει του τι αρέσει στην μαμά ή τον μπαμπά, αλλά βάσει του τι είναι σωστό ή λάθος! Όμορφο και άσχημο. Επιτρεπτό ή μη επιτρεπτό!

Οι τύψεις πως θα κάνει την μαμά να κλαίει, δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουν. Αν κλαις επειδή συνεχίζει να πηδάει στο κρεβάτι ή και επειδή δεν διαβάζει τα μαθήματά του και δεν θα είναι καλός μαθητής, είναι λιγάκι δικό σου θέμα…

Τα παιδιά μας, θέλουν πολύ να μας ευχαριστούν. Το αν το καταφέρνουν πάντα, είναι άλλο θέμα. Πάντως όλα αυτό θέλουν κατά βάθος. Θέλουν να μας κάνουν περήφανους και να τα αγαπάμε όσο τίποτα στον κόσμο. Ότι και να κάνουν, ότι και να μην κάνουν. Αυτό θέλουν. Απλά είναι δύσκολο να εκτελούν πάντα τις διαταγές μας, και τους κανόνες μας. Θέλουν να κάνουν κι αυτά το δικό τους, να μας αποδείξουν πως έχουν κι αυτά δύναμη. Να δουν και να ανακαλύψουν πόσο δυνατά είναι, τι μπορούν να καταφέρουν και πως. Τα πρώτα πειραματόζωα είμαστε εμείς. Μπορεί να το κάνουν με λάθος τρόπο, να μας εκνευρίζουν, να μας αγανακτούν, αλλά την αγάπη μας, τον θαυμασμό μας, την αποδοχή μας τα θέλουν και τα χρειάζονται να είναι παρόντα πάντα! Θέλουν όρια, θέλουν κανόνες, καθοδήγηση! Αυτό δεν το συζητάμε! Ακόμη κι αν δεν αποδεχόμαστε, θαυμάζουμε ή αγαπάμε την συμπεριφορά, τα λάθη ή τις επιλογές τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτά τα ίδια, πάντα τα αποδεχόμαστε, τα θαυμάζουμε και τα αγαπάμε απλά και μόνο επειδή είναι παιδιά μας και δεν ζητάμε κανένα αντάλλαγμα γι αυτό. Απλά να είναι αυτό που είναι…!