Βοηθός Μητρότητας! Τι στο καλό είναι?

 

Διανύουμε την παγκόσμια εβδομάδα Βοηθών Μητρότητας! Βασικά αύριο τελειώνει κιόλας, αλλά με άρρωστο παιδί στο σπίτι, τι να πρωτο-προλάβω?

 

Έχει λοιπόν αρκετό καιρό που θέλω να σας μιλήσω για αυτό το επάγγελμα/δραστηριότητα που κάποιοι το γνωρίζουν ως Βοηθός Μητρότητας και κάποιοι άλλοι ως Doula! Τι στο καλό κάνουν λοιπόν αυτές οι γυναίκες? Και γιατί επέλεξα κι εγώ να το κάνω?

 

Αρχικά να πω, ότι οι Βοηθοί Μητρότητας ΔΕΝ είναι μαίες! Ναι! Μπορεί να προετοιμάζουν ψυχολογικά και γνωστικά μια γυναίκα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της για την μέρα και τις ώρες του τοκετού, μπορεί να της κρατά το χέρι και να της λέει να αναπνέει κατά τη διάρκεια του τοκετού, μπορεί να ακούγεται λιγάκι πως κάνουν παρόμοια πράγματα, αλλά ΔΕΝ είναι μαία και κάνει διαφορετικά πράγματα! Σίγουρα δεν κάνει ιατρικές πράξεις, δεν διαβάζει καρδιοτοκογράφους, δεν εκφέρει γνώμη όσον άφορα στις εξετάσεις της εγκύου και γενικά προσπαθεί να μην συμβουλεύει αλλά να αφήνει το ζευγάρι να αποφασίζει.

 

Η Βοηθός μητρότητας λοιπόν, θα γνωρίσει την έγκυο. Πολύ πιθανόν μέσα από γνωστές ή από συναντήσεις για εγκύους. Θα μιλήσει με την έγκυο, θα την ακούσει, θα της δώσει πληροφορίες, βιβλία, links στα οποία θα βρει πληροφορίες, θα της υποδείξει ομάδες ώστε να δικτυωθεί. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας σ’ αυτή την φάση, είναι να ενδυναμώσει την μέλλουσα μαμά και το ζευγάρι. Να μάθουν, να διαβάσουν, να επιλέξουν βάσει των γνώσεών τους και όλων αυτών που έχουν ονειρευτεί για την ημέρα του τοκετού και να τους δείξει πως μπορούν και έχουν το δικαίωμα της επιλογής και του σεβασμού εκείνη την ώρα και βέβαια κατά τη διάρκεια όλης της εγκυμοσύνης. Σκοπός της Βοηθού μητρότητας, είναι να γνωριστεί με την έγκυο, να την κάνει να νιώσει άνετα μαζί της, να κάνουν κλικ, ώστε την ημέρα του τοκετού να μπορεί να της δώσει το κουράγιο που χρειάζεται, να την νιώθει και να καταλαβαίνει τι χρειάζεται, την κάθε στιγμή.

 

 

Μια βοηθός μητρότητας λοιπόν, προετοιμάζει την έγκυο γυναίκα! Ταυτόχρονα την ακούει! Πολλές φορές οι γυναίκες φοβούνται εκείνη την στιγμή. Την ακούει! Μπορεί να μην έχει όμορφες εμπειρίες στη ζωή της που έχουν σχέση με τον πόνο. Την ακούει. Της δείχνει κατανόηση. Ίσως και την καθησυχάζει. Μπορεί να φοβάται ο σύζυγός της. Είναι εκεί και γι αυτόν. Μπορεί να έχει ένα σορό ερωτήσεις! Της δίνει απαντήσεις. Της δίνει βιβλιογραφία. Της δείχνει το μέρος για να κοιτάξει ή της λέει ερωτήσεις που θα μπορούσε να κάνει στον γυναικολόγο της. Της μιλά για πλάνο τοκετού. Της εξηγεί τι είναι και ποια είναι τα δικαιώματά της. Τα δικαιώματα του μωρού της.

 

Έχει πλάκα όταν με ρωτούν πολλές έγκυες γυναίκες αν θα καταλάβουν ότι γεννάνε! Κι όμως! Πολλές γυναίκες δεν έχουν ιδέα τι θα πει τοκετός!

 

Μια βοηθός μητρότητας, θα της κάνει μασάζ στα πόδια, στην πλάτη, στην λεκάνη! Η εγκυμοσύνη μας κάνει να χρειαζόμαστε ΠΟΛΥ μασάζ! 🙂

 

Θα της δείξει στάσεις που μπορεί να ανακουφιστεί, αλλά και στάσεις που θα την ανακουφίζουν κατά την διάρκεια των συσπάσεων. Θα δείξει και στον σύντροφό της τι βοήθεια μπορεί να της προσφέρει, ώστε να μην νιώθει πως δεν μπορεί να προσφέρει σε κάτι!

 

Μια βοηθός μητρότητας θα έχει το τηλέφωνό της ανοιχτό και η έγκυος θα μπορεί να την παίρνει να την ρωτά. Θα συναντιούνται και τις τελευταίες εβδομάδες η Βοηθός Μητρότητας, θα είναι κλεισμένη πριν αλλά και μετά την πιθανή ημερομηνία τοκετού και θα περιμένει το τηλεφώνημα που θα την πάρει στο σπίτι της εγκύου ή στο μαιευτήριο (όπου θέλει η επίτοκος).

 

Η ίδια η γυναίκα θα αποφασίσει πότε και πως θα γίνεται το κάθε τι. Έχει τη δύναμη να αποφασίσει, και η βοηθός μητρότητας είναι εκεί για να την σεβαστεί και να την βοηθήσει να καταφέρει αυτό που θέλει (εφόσον όλα πάνε ομαλά)!

 

Θα είναι δίπλα της στον τοκετό, σιωπηλή, δίχως να παίρνει το ρόλο του συντρόφου, θα βοηθά ψυχολογικά με την παρουσία της και τις κουβέντες της, θα βοηθά με μασάζ, με κινήσεις, με μεθόδους χαλάρωσης και άλλες μη φαρμακευτικές μεθόδους, να ανταπεξέλθει η μαμά, στους πόνους της γέννας.

 

Ταυτόχρονα θα προσπαθεί να χαλαρώσει και τον σύντροφο και την οικογένεια που μπορεί να βρίσκεται εκεί. Δεν θα φεύγει από το πλάι της επιτόκου, κάτι που ξεκουράζει τον σύντροφο, τον γιατρό και την μαία. Είναι εκεί, δίχως αλλαγής βάρδιας, από την αρχή του τοκετού, μέχρι η μαμά να πάρει στα χέρια της το μωρό και να το θηλάσει.

 

 

Υπήρχαν και παλιότερα οι Ντούλες! Ήταν η μάνα, η θεία με τα πολλά παιδιά, η αδερφή, η ξαδέρφη, η φίλη! Η γέννα, ήταν ανέκαθεν γυναικεία υπόθεση. Υπήρχε η μαμή και δίπλα της η γυναίκα είχε και άλλες γυναίκες. Οι οποίες εκείνη την ώρα, βρίσκονταν εκεί απλά για να την υπηρετήσουν στην μεγάλη αυτή στιγμή (εξού και ο όρος doula)! Να της σκουπίζουν τον ιδρώτα, να της πιάνουν τα μαλλιά, να της τα χαϊδεύουν, να της λένε πόσο καλά τα καταφέρνει και να θυμάται να αναπνέει, να της τρίβουν τα χέρια, τους ώμους, την λεκάνη και την πλάτη. Να της φέρουν νέα αλλαξιά γιατί λερώθηκε, να της δίνουν νερό. Γιατί απλά γνώριζαν τι θέλει. Δίχως καμιά φορά να γνωρίζει η ίδια. Δίχως καν να τα ζητήσει! Αυτές λοιπόν οι γυναίκες, που σήμερα δεν υπάρχουν συνήθως στον τοκετό μας πια, αυτές λοιπόν, είναι οι Βοηθοί μητρότητας! Που μετά θα της δείξουν πως να βάλει το μωρό στο στήθος, πως να πιάσει σωστά το μωρό την θηλή για να ξεκινήσει να πίνει γάλα. Να την βοηθήσουν να κάνει μαλάξεις στο στήθος όταν έχει πρηστεί και πονά, να της δείξουν να κάνει μπάνιο το μωρό γιατί φοβάται, να την αφήσει να κλάψει από την κούραση, την αϋπνία και τις ορμόνες που έχουν χτυπήσει κόκκινο. Και μετά, να την αφήσει να είναι πια μάνα, που ξέρει τι πρέπει να κάνει, όπως ήξερε το σώμα της να γεννήσει!

 

Η Βοηθός μητρότητας μπορεί να είχε ή να μην είχε την τέλεια γέννα που επιθυμούσε. Μπορεί να είναι Βοηθός Μητρότητας επειδή θέλει κι άλλες γυναίκες να έχουν την γλυκιά εμπειρία που είχε η ίδια ή να αποτρέψει άλλες γυναίκες να την «πατήσουν» όπως την πάτησε η ίδια. Μπορεί να μην έχει καν παιδιά, αλλά να σέβεται και αγαπά την γυναίκα ειδικά την ώρα που γεννά και να θέλει να της προσφέρει τις γνώσεις της για να πετύχει όλα τα παραπάνω. Είναι μια γυναίκα που έχει καταλάβει πόσο σημαντικό είναι αυτό!

 

Το σίγουρο είναι ότι η βοηθός μητρότητας, θα σεβαστεί τις αποφάσεις της κάθε εγκύου. Δεν θα την κρίνει γι αυτές και θα μείνει κοντά της βοηθώντας την να τα καταφέρει. Θα προσπαθεί η ανάμνηση του τοκετού για την μητέρα και το μωρό να είναι μια όμορφη ανάμνηση! Και κάθε μα κάθε φορά, θα συγκινηθεί με το θαύμα της ζωής!

 

Δεν συνηθίζεται αυτό σας λέω! Η πρώτη ανάσα που θα πάρει το μωρό και θα πάρει το πραγματικό του χρώμα. Και μετά, γυρνάς και βλέπεις το βλέμμα της μαμάς! Μετά, του μπαμπά! Και για μια στιγμή, τα βλέπεις όλα λίγο θολά από την συγκίνηση! Και λες… «να σας ζήσειιιιι!» και σου λένε δακρυσμένοι ακόμη… «ευχαριστωωωω!!!!»! Αγκαλιάζεστε και λες και το εννοείς «ΕΓΩ ευχαριστώ!» Αυτό είναι η Βοηθός Μητρότητας!

 

Περισσότερες πληροφορίες για τις Βοηθούς Μητρότητας, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα του Συλλόγου μας:

www.mitrotita.org

Advertisement

Ένας υπέροχος φυσικός τοκετός!

 

Το Πάσχα, όπως τα περισσότερα από τότε που ήρθαμε Ρόδο, πηγαίνουμε στην Χαλκίδα να τα περάσουμε! Γιορτάζουμε οικογενειακά με την οικογένεια του άντρα μου και σιγά σιγά αυτή η οικογένεια έχει μεγαλώσει, μιας και όλα τα αδέρφια έχουν παντρευτεί και αρχίζουν σιγά σιγά να γίνονται γονείς. Φέτος, είχαμε ένα νέο ανηψούδι στην παρέα (την Άρτεμις) και ένα στον δρόμο. Το περιμέναμε να έρθει στις 10 Μαΐου όπου κι εγώ θα είχα έτοιμο βαλιτσάκι για να ανέβω Αθήνα να παρευρεθώ στον τοκετό τους ως βοηθός μητρότητας. Είχαν αποφασίσει να αλλάξουν γυναικολόγο και να πάνε σε μια γυναικολόγο στην Αθήνα, γνωστή για τους φυσικούς τοκετούς που βοηθά τους γονείς να κάνουν! Είχαμε κι ένα άγχος μήπως δεν προλάβω, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρω γιατί το ήθελα πολύ! 🙂

 

Από το Μ. Σάββατο ξεκίνησαν κάποιες ενδείξεις ότι μπορεί και να έρθει πιο νωρίς το μωρό. Την Κυριακή πρωί, μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του κουνιάδου και της συννυφάδας (Τίμος & Μαρία) η οποία είχε πλέον πονάκια. Τα γράφαμε σε ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έγινε δύο χαρτάκια και στο τρίτο πήραμε την γυναικολόγο να δούμε πότε θα πάμε προς Αθήνα. Άλλοι μέσα στην αγωνία, άλλοι μέσα στην τρελή χαρά (μέσα σ’αυτούς κι εγώ που δεν πίστευα την τύχη μου!), άλλοι σε φυσιολογική χαρά-αγωνία, και η Μαρία στους πόνους αλλά χαλαρή και χαρούμενη αν και δεν πίστευε ότι θα γεννήσει!

 

Στις 5 είμασταν στην εθνική και πηγαίναμε Αθήνα. Εκεί, σε ένα όμορφο, χαρούμενο και γεμάτο χρώματα σαλόνι ιατρείου, ανάμεσα σε μπάλες τοκετού, μαξιλάρια, χαλιά, στρωματάκια και μουσική, ξεκίνησε το ομορφότερο ταξίδι τοκετού. Είχαμε πολύ ώρα μπροστά μας ακόμη, αλλά η γυναικολόγος, άνοιξε το ιατρείο της κι εμείς μείναμε εκεί για να περάσουμε το υπόλοιπο Πάσχα γεννώντας! Κάπου εκεί γύρω νομίζω άρχισε και η Μαρία να πιστεύει πως θα γεννήσει πια!

 

 

Εδώ να σας εξηγήσω ένα πράγμα… Τα παιδιά, είχαν μέχρι λίγο καιρό πριν άλλο γιατρό. Εγώ τους μιλούσα για τον φυσιολογικό τοκετό, τον φυσικό/δίχως παρεμβάσεις τοκετό, τον θηλασμό μετά κλπ. Άκουγαν, συμφωνούσαν, προσπάθησαν να μιλήσουν και με τον γιατρό τους ο οποίος συμφωνούσε μαζί τους σε θεωρητικό επίπεδο. Μέχρι εκεί. Σε κάτι μαθήματα ενημερωτικά, η Μαρία έπεσε σε μια μαία υπέρμαχο του φυσικού τοκετού. Ήταν μου είπε, σαν να άκουγε εμένα! Και μετά είδαν και την εκπομπή του Θεοδωράκη (Πρωταγωνιστές) για τις καισαρικές στην Ελλάδα και πια πείστηκαν πως είναι σκούρα τα πράγματα για φυσικό τοκετό με τον γιατρό τους. Έτσι επέλεξαν την γυναικολόγο τους, όπου την γνώριζα από κοπέλες που έχουν κάνει μαζί της φυσικό (τελείως όμως) τοκετό! Το τι ακριβώς σημαίνει αυτό, δεν το γνώριζαν ακριβώς, ούτε κι εγώ βέβαια πρακτικά. Μόνο σε όσα είχα διαβάσει. Πάμε λοιπόν παρακάτω…

 

 

Η ώρα περνούσε και οι πόνοι και η διαστολή, παρέμεναν στα ίδια επίπεδα. Δεν προχωρούσε το θέμα. Η Μαρία κουραζόταν και νομίζω είχε αρχίσει να αναρωτιέται πώς στο καλό είχε μπλέξει σε μια τέτοια ιστορία και δεν είχε πάει για επισκληρίδιο να ηρεμήσει. Το έβλεπα στο βλέμμα της! Με τον Τίμο και την γιατρό, προσπαθούσαμε με διάφορα να την κάνουμε να νιώσει λίγο καλύτερα. Τελικά πήγαμε μια βόλτα στα περίχωρα. Κάτσαμε έξω, μιλήσαμε, πέρασε λίγη ώρα. Δοκιμάσαμε πολλά και διάφορα. Πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχαν ξανακούσει τα παιδιά, πράγματα τα οποία ποτέ δεν είχα ξανακάνει εγώ σε κάποια έγκυο κατά την διάρκεια του τοκετού της. Κοιμήθηκαν λίγο, η Μαρία όσο μπορούσε, και τότε μέσα στην κούραση και τους πόνους, ξεκίνησαν οι δυνατοί πόνοι. Ήταν η στιγμή που κατάλαβα πως η Μαρία σταμάτησε να τους φοβάται. Τότε που παραδόθηκε πια στον τοκετό και αφέθηκε στην όλη διαδικασία. Ήταν τότε που άρχισε να εμπιστεύεται τον εαυτό της ακόμη κι αν δεν το είχε καταλάβει ακόμη και η ίδια. Δεν ζήτησε να φύγουμε στο μαιευτήριο, ακόμη κι ας μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή για να ζητήσει τελικά επισκληρίδιο. Παρέμεινε εκεί να πονά και να της δίνουμε κουράγιο εμείς οι τρεις!

 

 

Στις 3.00 το πρωί μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήγαμε στο μαιευτήριο γιατί το μωρό είχε γυρίσει σωστά και ερχόταν! Στο μαιευτήριο ήμουν κι εγώ μέσα στην αίθουσα τοκετού, ο Τίμος και η γυναικολόγος. Μετά ήρθε και μαία και μέσα σε μια ώρα το μωρό ήταν πολύ κοντά. Ο φωτισμός παρέμενε χαμηλός. Ούτε ωκυτοκίνη χρειάστηκε, ούτε επισκληρίδιος. Πείσμα χρειάστηκε, μεγάλη δύναμη και χάδια, βλέμματα αγάπης, κι άλλο πείσμα, κι άλλη δύναμη και τότε, 4.55 π.μ. ένα μωρό βρέθηκε στην αγκαλιά της μαμάς του και μας γέμισε δάκρυα στα μάτια! Ένα δωμάτιο γέμισε χαρά και φυσική ωκυτοκίνη! Το χαμόγελο ήταν μόνιμα κολλημένο στα πρόσωπα μας. Μόλις είχε γεννηθεί ένα μωρό, μια μαμά και ένας μπαμπάς!

 

Ο λώρος παρέμεινε ενωμένος με το μωρό μέχρι που ξεκίνησαν οι συσπάσεις για να βγει κι αυτός, με το μωρό στην αγκαλιά της μαμάς του να ψάχνει το στήθος της! Όλοι καλά! Όλοι χαρούμενοι!

 

Έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Ναταλία, αλλά αυτός ο τοκετός ήταν ο πρώτος που έζησα. Σαν βοηθός μητρότητας, σαν κουνιάδα, σαν συννυφάδα, σαν φίλη που πλέον μας ενώνει και κάτι τόσο μεγάλο! Θες η κούραση, οι ορμόνες, η ωκυτοκίνη που και σε μας ήταν πια ανεβασμένη, όλη μέρα δάκρυα συγκίνησης ανέβαιναν στα μάτια μου!

 

 

Ένα είναι το σίγουρο! Άλλο τα μάτια του λαγού κι άλλο της κουκουβάγιας! Αν η Μαρία είχε συνεχίσει στον προηγούμενο γιατρό της, θα είχε μπει για καισαρική ώρες πριν! Το μωρό κοιτούσε προς τον αφαλό της Μαρίας και όχι προς την σπονδυλική της στήλη. Είχαν σπάσει τα νερά πολύ πιθανόν από την προηγούμενη μέρα και ώρες μετά από πονάκια, δεν είχε κάνει διαστολή. Θα της έλεγε ένα «ο τοκετός δεν προχωρά» θα της είχε βάλει ορό και ωκυτοκίνη από την αρχή και οι πόνοι δεν θα ήταν ανεκτοί οπότε θα είχε ζητήσει επισκληρίδιο. Επισκληρίδιος πριν να φτάσει σε διαστολή στα 5-6 εκατοστά, είναι σίγουρο ότι σχεδόν σταματάει τον τοκετό. Οι κινήσεις της Μαρίας εννοείται πως δεν θα ήταν άνετες. Θα ήταν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, με τον καρδιοτοκογράφο συνεχώς δεμένο στην κοιλιά της, τον ορό στο χέρι και έτσι ούτε το μωρό θα άλλαζε θέση. Όλα θα ήταν διαφορετικά! Όπως είχε γίνει και στην δική μου περίπτωση όπου κατέληξε σε καισαρική με λίγα λόγια! Κι όμως, ο φυσικός τοκετός δίχως παρεμβάσεις, έσωσε την κατάσταση. Ελεύθερες κινήσεις, φυσικοί πόνοι, χαμηλός φωτισμός, λίγος ύπνος, αλλαγές θέσης, μασάζ, ντους, και άλλα πολλά, πολύ υπομονή και όλα ήρθαν όπως έπρεπε, όπως γίνονταν χιλιάδες χρόνια πριν και οι γυναίκες γεννούσαν τα παιδιά τους. Παρέα με άλλες γυναίκες, μαμάδες, γιαγιάδες και μαμές, με μαντζούνια ίσως, αλλά γεννούσαν. Ναι, το να έχεις και τον γυναικολόγο δίπλα σου, βοηθά. Νιώθεις σιγουριά, αλλά έναν γυναικολόγο όπως αυτήν την γυναικολόγο. Που σε αφήνει να γεννήσεις και έχει τον ρόλο της μαμής βασικά (με γνώσεις γυναικολόγου), που δείχνει εμπιστοσύνη στην γυναίκα και στο σώμα που είναι έτοιμο να γεννήσει. Που αφήνει την φύση να προχωρήσει και κάνει πίσω για να να δει το θαύμα της γέννησης.

 

 

Στον γυρισμό για το σπίτι με ρώτησε ο Μάκης τι θα ‘δινα να είχα κι εγώ έναν τέτοιο τοκετό! Η απάντηση: Πολλά!

Δεν ήξερα, και δεν τα κατάφερα! Αλλά καθόλου δεν ζήλεψα! Το έζησα μαζί τους! Μου έκαναν την τιμή να είμαι κοντά τους και να το ζήσω όλο αυτό, μου έκαναν την τιμή να με εμπιστευτούν και τα καταφέραμε όλοι να ζήσουν τον τοκετό που ήθελαν. Η Μαρία, γενναία και δυνατή μου έδειξε πως μπορεί να γεννήσει μια γυναίκα, ο Τίμος πως μπορεί κάποιος έξω από το μαιευτήριο να είναι πραγματικά εκεί για την γυναίκα του (γιατί μέσα στο μαιευτήριο ο σύζυγος δεν έχει χώρο να κάνει πολλά), και η γυναικολόγος, πως ένας γιατρός μπορεί να είναι σαν μάνα στον τοκετό, πως μπορεί να σέβεται την γέννα, το μωρό και όλους όσους είναι γύρω, πως μπορώ να βοηθήσω κι εγώ, και μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου.

 

«Ευτυχώς που ήσουν κι εσύ εκεί, γιατί δεν θα την είχα βγάλει καθαρή!» μου είπε ο Τίμος!

«Ευχαριστούμε για όλα» μου είπε η Μαρία!

«Ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά σου» μου είπε η γυναικολόγος!

Εγώ ευχαριστώ! Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ! 🙂

Μια όμορφη εμπειρία!

 

Έχει 2 μέρες τώρα που γύρισα από ένα ταξίδι που πήγα μόνη μου. Έλειψα τρεις φουλ μέρες και μέσα σ’αυτές είχα μια πολύ όμορφη εμπειρία. Είμαι σίγουρη πως δεν θα καταφέρω να σας δώσω να καταλάβετε γιατί έχω τόσο ενθουσιαστεί, τόσο ώστε να γράψω ένα ποστ σ’αυτό εδώ το μπλογκ, αλλά τις εμπειρίες μου και τις σκέψεις μου μοιράζομαι μαζί με άλλα εδώ μέσα. Κι αυτό λοιπόν θα κάνω και τώρα.

 

Την Παρασκευή ξημερώματα, χτύπησε στις 5 το ξυπνητήρι μου για να προλάβω το αεροπλάνο. Το πρώτο πρωινό από Ρόδο για Αθήνα. Το μεγάλο μου άγχος όλο το βράδυ και ο λόγος που δεν κοιμήθηκα τόσο καλά όσα θα χρειαζόταν, μιας και είχα και ένα απαίσιο κρύωμα, ήταν μήπως ξυπνήσει η Ναταλία και βάζει τα κλάματα καθώς θα φεύγω. Τίποτα δεν συνέβει τελικά. Ετοιμάστηκα, μπήκα στο αεροπλάνο και βρέθηκα στην Αθήνα. Από κει, εύκολα έφτασα στον χώρο όπου θα ξανασυναντούσα φίλες που είχα γνωρίσει την προηγούμενη φορά και νέες που θα ερχόντουσαν στο σεμινάριο πρώτη φορά.

 

Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στον χώρο, ένιωσα την ίδια ζεστασιά που είχα νιώσει και την πρώτη φορά και θυμήθηκα γιατί μου είχε αρέσει και τότε. Τον Νοέμβρη είχα πάει για το πρώτο σεμινάριο που πρέπει να παρακολουθήσει μια γυναίκα που θέλει να γίνει πιστοποιημένη βοηθός μητρότητας. Τώρα, ήμουν εκεί για το δεύτερο, το μεγαλύτερο και τελευταίο από τα απαραίτητα για την πιστοποίηση. Τρεις φουλ μέρες, θα μοιραζόμασταν και θα μαθαίναμε.

 

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι όσο κι αν ήθελα να πάρω αγκαλιά τα τρία μικρά μωράκια που βρισκόντουσαν με τις μαμάδες τους εκεί, αλλά κρατούσα απόσταση ασφαλείας λόγω του κρυώματος, όλα πήγαν όπως τα θυμόμουν, όπως τα φανταζόμουν και ακόμη καλύτερα!

 

Συζητούσαμε, γελούσαμε, παίζαμε, μαθαίναμε όλες οι γυναίκες μαζί, το πως και το τι χρειάζεται για να είσαι μια γυναίκα βοηθός μητρότητας. Πως θα μεταφέρεις τις γνώσεις σου, την ηρεμία σου, την αγάπη σου, σε όποια έγκυο μαμά σε χρειάζεται για να μπορεί κι αυτή να ζήσει με τη σειρά της, έναν ήρεμο τοκετό. Πως θα μπορέσουμε να την βοηθήσουμε να αντεπεξέλθει μετά στον νέο της ρόλο, και πως θα την ακούσουμε και θα την καταλάβουμε, δίχως να την κρίνουμε, δίχως να την φοβίσουμε, δίχως να την βαρύνουμε, δίχως να την πιέσουμε με τα δικά μας πιστεύω.

 

Κάναμε ασκήσεις, μασάζ, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ακούσαμε, φάγαμε, κλάψαμε! Άλλες ξαπλωμένες, άλλες καθιστές σε μαξιλάρια, σε μπάλες, σε στρωματάκια, ανάσκελα, μπρούμυτα, οκλαδόν, θηλάζοντας! Όπως η κάθε μια ένιωθε άνετα. Όλες καταλαβαίναμε η μία την άλλη, αν και διαφορετικές, είμασταν μια ομάδα. Η μια έβλεπε τα θετικά της άλλης και αναρωτιόμασταν αν μπορεί να εννοεί τα αρνητικά της και αν πράγματι καταλαβαίνει τα υπέροχα θετικά της. Η κάθε μια δυναμική αλλά και ευάλωτη στα δικά της θέματα. Η κάθε μια με τις δικές τις τύψεις, με τις δικές τις πληγές, αλλά πραγματικά εγώ ένιωθα πως ήμουν σε ένα κοπάδι από λέαινες. Η μία να φροντίζει την άλλη, να προστατεύει την άλλη, να κάνει παρέα με την άλλη, και να χαϊδεύει η μία την άλλη, να την κρατά αγκαλιά, να γελάει και να παίζει η κάθε μια με την άλλη. Ένας κύκλος στοργής υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο και αν αυτό κάτι μου έδειξε, είναι το πόσο δυνατές μπορούν να είναι οι γυναίκες όταν είναι ενωμένες με αποδοχή και αγάπη η μία για την άλλη.

 

Αυτό που είδα, ήταν μια ομάδα γυναικών, γεμάτες ελπίδες, θετική σκέψη, και δύναμη για να αλλάξουν την Ελλάδα στο θέμα της μητρότητας. Μητρότητα, ξεκινώντας από την πρώτη της στιγμή. Την γέννα! Έτοιμες να βοηθήσουν όποια μητέρα το ζητήσει, και έτοιμες να βοηθήσουν η μία την άλλη για να το καταφέρουμε αυτό όλες μαζί!

 

Μπορεί να είμαστε λίγες, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τον χρόνο και τις γυναίκες όταν θέλουν κάτι! Και η χαρά μου είναι πελώρια! Είμαι μια βοηθός μητρότητας υπό πιστοποίηση. Είμαι μόνη μου στη Ρόδο, αλλά καθόλου μόνη μου δεν νιώθω! Έχω να δώσω, έχω πολλά να δώσω! Έχω να πάρω ακόμη περισσότερα και δεν είμαι μόνη μου. Είμαι σε ένα κοπάδι από γυναίκες που με αγαπούν και τις αγαπώ. Που γίναμε για λίγο ένα πριν να χωριστούμε η κάθε μια με την «αποστολή» της, έτσι όπως μόνο οι γυναίκες μπορούν! Έζησα ένα τριήμερο που όση κούραση κι αν είχαμε, οι ώρες πέρασαν γρήγορα και άλλο τόσο να είχαμε, πάλι λίγο θα μας φαινόταν!

 

Πεθύμησα τα παιδιά μου, με πεθύμησαν κι αυτά! Γύρισα πίσω και γέμισε πάλι η αγκαλιά μου χαρούμενες φατσούλες και γέλια! Ήταν μια εμπειρία ζωής. Μια πραγματικά όμορφη εμπειρία! Είμαι ευγνώμων 🙂

Ξεκινάω!

Μάκη, για σένα 🙂

 

Κάπου ίσως να θυμάστε που σας είπα πως πήρα την απόφαση να ξεκινήσω σεμινάρια για να γίνω κάποια στιγμή, εφόσον δηλαδή είμαι αρκετά καλή, μια βοηθός μητρότητας. Στη Ρόδο, εδώ που βρίσκομαι…

 

Μπορεί να μην έζησα εγώ η ίδια τους τοκετούς που επιθυμούσα, αλλά έμαθα μέσα από αυτό, τους λόγους που δεν τα κατάφερα, το τί θα έπρεπε να ζητήσω, την σιγουριά που θα έπρεπε να νιώθω, και τα άτομα που θα με βοηθούσαν σε κάτι τέτοιο. Μετά, ήμουν σχετικά μόνη μου στο θέμα θηλασμού, στο πως θα έπρεπε να φροντίσω το μωρό μου, κλπ. Ευτυχώς βέβαια, στο δεύτερο κομμάτι, τολμώ να πω πως το ένστικτό μου με οδήγησε στα σωστά μονοπάτια.

 

Λίγο μετά την πρώτη μου γέννα (με καισαρική), κατάλαβα πόσο λάθος έχουμε μάθει κάποια πράγματα, πόσο λάθος ίσως μας τα λένε ή τα αντιλαμβανόμαστε και έτσι ξεκίνησα αυτό εδώ το blog. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια που έχω αρχίσει να μαθαίνω την σημαντικότητα ενός όμορφου τοκετού και μιας όμορφης συνέχειας (σημαντικότητα για την μαμά αλλά και το μωρό), κρατιέμαι με νύχια και με δόντια όταν βλέπω μια εγκυούλα να μην της πω σημαντικές πληροφορίες για την εγκυμοσύνη της, τον τοκετό της αλλά και τον θηλασμό και την φροντίδα του μωρού. Θέλω να μοιραστώ και να βοηθήσω την κάθε νέα μαμά να νιώσει σίγουρη, να νιώσει ότι το ένστικτό της είναι δυνατό και σωστό, ότι αυτή και το μωρό της ΞΕΡΟΥΝ!

 

Και πριν λίγο καιρό μου ήρθε κατακούτελα κάτι που νομίζω πως με περίμενε χρόνια να το αποφασίσω! Κάτι που είναι μέσα μου και που είμαι εγώ! Να γίνω Βοηθός Μητρότητας!!! Και από την στιγμή που το σκέφτηκα, σαν να ηρέμησα. Να μην με νοιάζουν πια οι καισαρικές που έκανα. Σαν να μην έχω πια θυμό! Γιατί θα βοηθώ άλλες μαμάδες να ζήσουν τον όμορφο τοκετό τους, θα είμαι κι εγώ μέρος αυτού του θαύματος που μπορεί να μην έζησα εγώ, αλλά θα το ζήσουν άλλες! Θα δυναμώσω για να μπορέσω στο μέλλον να βοηθήσω την δική μου κόρη να γεννήσει όμορφα! Υπάρχει κάτι πιο γλυκό από αυτό? Και οι δικοί μου αμέσως το αγκάλιασαν αυτό, και να που τα ξημερώματα Σαββάτου, θα πετάω μόνη για Αθήνα να πάω να παρακολουθήσω το πρώτο από τα δύο σεμινάρια που θα πρέπει να παρακολουθήσω! Ξεκινάω!

 

Στο στομάχι μου από χτες το βράδυ, αισθάνομαι πεταλούδες να πετάνε γύρω από έναν κόμπο! Μην με κοροϊδέψετε! Θα φύγω πρώτη φορά μόνη μου (δίχως τα παιδιά μου δηλαδή) και από την μία έχω λίγες τύψεις που τα αφήνω για κάτι δικό μου, νιώθω και λίγο ανήσυχη μήπως κλάψει το μικρό μου, ή αν θα κουνάει το αεροπλάνο και θα νομίζω στιγμιαία πως κάτι θα συμβεί (χαχα, αυτό το απέκτησα μεγάλη…!). Από την άλλη, γύρω από τον κόμπο αυτόν στο στομάχι, πεταλουδίτσες έχουν στήσει χορό! Γιατί μετά από τόσο καιρό πάω κάπου μόνη μου, για ΜΕΝΑ, για κάτι που μου αρέσει! Θα γνωρίσω κόσμο όμορφο, θα ξεκινήσω κάτι που θα μου ανοίξει διάπλατα κάποιες άλλες νέες πόρτες, και έχω μια μεγάλη ανυπομονησία!

 

Σήμερα το βράδυ θα κοιμηθώ με τις κότες. Θα ξυπνήσω γύρω στις 5 τα ξημερώματα για να πάω στο αεροδρόμιο, θα κρατάω μόνο μια τσάντα μαζί μου (και πάντα αναρωτιόμουν αν θα καταφέρω ποτέ να ταξιδέψω light), θα διαβάζω το βιβλιαράκι μου στο αεροπλάνο (πόσο καιρό έχετε να το κάνετε αυτό καλές μου μαμάδες?) και όταν φτάσω Αθήνα, θα πάω στο σεμινάριο! Το βραδάκι θα πάω καφέ με την κουνιάδα μου να μην σταματάμε να μιλάμε, θα πάρω τα παιδιούδια μου τηλέφωνο να τα καληνυχτίσω και την άλλη μέρα, θα πάω πάλι στο σεμινάριο και όταν θα τελειώσει, θα έχω μάθει χίλια δυο πράγματα που δεν γνώριζα. Θα γυρίσω το βράδυ στο σπίτι και θα έχω πεθυμήσει τα μικρά μου που θα με γεμίσουν φιλάκια, θα πρήξω τον άντρα μου με τα πράγματα που έμαθα και με τον ενθουσιασμό μου, και σαν και πρώτα! Αλλά θα έχω κάνει την αρχή σε ένα νέο κομμάτι!

 

Ξεκινάω λοιπόν! Wish me luck 🙂