Το σχολείο -πρέπει να- είναι ευχάριστο!

 

Τελειώνει και ο Αύγουστος και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το σχολείο. Κοιτάμε για σχολικές τσάντες στο ίντερνετ. Προσπαθούμε να αποφασίσουμε αν θα είναι τρόλευ ή πλάτης, κοιτάμε κασετίνες και σκεφτόμαστε τη νέα σχολική χρονιά (καθώς είμαστε με μαγιό στην ξαπλώστρα)!

 

Φέτος θα ξανά ‘χω πρωτάκι μιας και η Ναταλία μεγάλωσε. Ο Γιώργος θα πάει τετάρτη και οι δυο τους θα έχουν νέους δασκάλους/δασκάλες. Λαχείο! Σε όποιο σχολείο και να πας, η δασκάλα ή δάσκαλος, είναι απλά αυτό…λαχείο! Αν έχει όρεξη και μεράκι, αν είναι ήρεμος και έχει ενσυναίσθηση, τότε το παιδί (κι εμείς), θα περάσουμε καλά. Αν όχι, τότε θα προβληματιστούμε αρκετά!

 

Αλλά ίσως τελικά να μην είναι ανάγκη να προβληματιστούμε και να χαλαστούμε. Να αγχωθούμε και να αγχώσουμε το παιδί. Να φωνάζουμε, να μαλώνουμε και να χαλάσουμε τη σχέση μας με το παιδί, ενώ ξοδέψαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια για να την χτίσουμε! Και σας το λέω εγώ που τα τελευταία 3 χρόνια παραλίγο να γίνω η μαμά που δεν ήθελα! Και ξέρετε γιατί?

 

Γιατί φοβόμουν να μιλήσω. Ήξερα επίσης ότι στο σχολείο υπάρχουν οι τιμωρίες, τα προσβλητικά σχόλια στους μαθητές και πολλά άλλα που καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση των παιδιών, ειδικά όταν οι γονείς σεκοντάρουν τους δασκάλους. Προσπάθησα να βοηθήσω τον Γιώργο λανθασμένα. Από τη μία του έλεγα πως δεν μας ενδιαφέρουν οι βαθμοί/αυτοκόλλητα/μπράβο. Ότι μας ενδιαφέρει η μάθηση και η χαρά που παίρνουμε από αυτήν, αλλά από την άλλη, τον πίεζα να τελειώσει όλες τις εργασίες του (ακόμη κι αν τις θεωρούσα κάποιες φορές υπερβολικά πολλές), να γράψει ωραία γράμματα (κι ας του έπαιρνε διπλάσια ώρα), να μάθει την τρίτη προπαίδεια (κι ας δεν είχε μάθει καλά την πρώτη) κι αυτό γιατί? Γιατί δεν ήθελα να του βάλει η δασκάλα τιμωρία ή να τον προσβάλλει μέσα στην τάξη μπροστά στους φίλους του. Δεν ήθελα να στιγματιστεί ως ο κακός μαθητής της τάξης και να τον ακολουθήσει αυτό και στις υπόλοιπες τάξεις, δεν ήθελα το σχολείο να του δημιουργεί άγχος και απέχθεια, ούτε να τρέχει πίσω από έναν βαθμό. Ήθελα να αγαπάει την μάθηση! Οξύμωρο ε? Έκανα λοιπόν εγώ κάτι που δεν ήθελα, για να μην το κάνει κάποιος άλλος άτσαλα στο παιδί μου. Γιατί εγώ του ζητούσα κι ένα συγνώμη μετά που τον πίεσα. Συμφωνούσα μαζί του πως αυτά που πρέπει να κάνει είναι υπερβολικά, αλλά δυστυχώς πρέπει να τα κάνει… Να νιώθετε ΠΟΛΥ τυχεροί αν η δασκάλα του παιδιού σας δεν βάζει τίποτα (ή σχεδόν τίποτα) στο παιδί για το σπίτι. Η ύλη για το σπίτι θα έπρεπε βάσει υπουργείου να είναι ελάχιστη 😉

 

Και έρχομαι τώρα τρία χρόνια μετά, να καταλάβω το λάθος μου. Τώρα που θα πάει και η Ναταλία πρώτη, τώρα που είμαι έτοιμη (ελπίζω) να στηρίξω και τους δύο όταν βλέπω ότι κάποια πράγματα είναι too much για τα παιδιά!

 

Ας μην γράψουν και τα 5 ρήματα σε όλους τους χρόνους. Ας μην κάνουν και στα 5 χρονική αντικατάσταση, ας μην κάνουν και τις 7 διαιρέσεις. Ας μην γράψει το Αα 80 φορές, κι ας μην διαβάσει την ανάγνωση 3εις φορές. Αν βλέπεις ότι το παιδί έχει κατανοήσει αυτό που πρέπει, ας κάνει μέρος της άσκησης προφορικά ή καθόλου από ένα σημείο και μετά. Όταν βλέπεις ότι το παιδί έχει αρχίσει να ζορίζεται, πονάει το δάχτυλό του, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί πια από την κούραση, ας μπουν τα τετράδια μέσα στην τσάντα. Το θέμα δεν είναι να γεμίσει το τετράδιο άλλωστε, αλλά να το μυαλουδάκι τους με τις γνώσεις! Ούτε περισσότερη εργασία το ΣαββατοΚυρίακο και στις διακοπές, επειδή υπάρχει χρόνος. Ούτε να μένει μέσα στο διάλειμμα (αναφέρετο δικαίωμα του παιδιού), για να τελειώσει κάτι που δεν έκανε στο σπίτι! Τα παιδιά όπως κι εμείς χρειάζονται το παιχνίδι, χρόνο βαρεμάρας αλλά και δημιουργικότητας.

 

Και μην αφήσετε το παιδί να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Μιλήστε εσείς με την δασκάλα/δάσκαλο και πείτε τους ότι αυτό θεωρείται καλύτερο για το παιδί σας (γιατί το κάθε παιδί είναι διαφορετικό μεν, αλλά είναι παράλληλα παιδί και παιδί πρέπει να μείνει). Τα παιδιά μαθαίνουν όταν ευχαριστιούνται, όχι με το ζόρι! Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η χαρά της μάθησης. Πάντα! Και παρ’ όλο που πολλοί πιστεύουν πως στο σχολείο κάνουν άλλοι κουμάντο στα παιδιά μας, αυτό δεν θα έπρεπε να ισχύει! Είμαστε οι γονείς τους και έχουμε την ευθύνη της ψυχικής τους προστασίας, μέχρι να είναι έτοιμα να κατανοούν και να διεκδικούν από μόνα τους. Αυτό δεν σταματά στα 6 τους επειδή πήγαν σχολείο.

 

Όχι, δεν λέω να πάμε κόντρα στον δάσκαλο. Πολλοί είναι οι εκπαιδευτικοί που θα ακούσουν και θα συνεργαστούν με τον γονιό. Κάποιοι άλλοι ίσως όχι. Όπως και να χει, ο γονιός είναι το στήριγμα του παιδιού και το ενδυναμώνει, το βοηθά και του δείχνει τις εναλλακτικές. «Το να μην κάνεις και τις 2 φωτοτυπίες, μπορεί να έχει επίπτωση στον βαθμό. Αν εσύ έχεις μάθει όλα όσα χρειάζεσαι καλά, σε ενδιαφέρει ο βαθμός? Αν ναι, τότε πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις, αν σε ενδιαφέρει απλά το να έχεις μάθει αυτά που πρέπει, τότε ο βαθμός δεν είναι κάτι που καθρεφτίζει τις γνώσεις σου και ίσως να μην πρέπει να σε ενδιαφέρει τόσο πολύ ;-)»

 

Όλα έχουν να κάνουν με τις προτεραιότητες που βάζουμε. Ακόμη θυμάμαι έναν συμμαθητή μου στο γυμνάσιο. Δεν έκανε ποτέ τις ασκήσεις των μαθηματικών στο σπίτι. Αυτό εκνεύριζε πολύ την καθηγήτριά μας αλλά ποτέ δεν κατάφερε να του βάλει κάτι λιγότερο από 19, γιατί απλούστατα, ότι και να τον ρωτούσε, το ήξερε. Ότι άσκηση και να του έβαζε στον πίνακα (ακόμη και κάποιες που εμείς δεν καταλαβαίναμε), την έλυνε δίχως πρόβλημα!

 

Και εν πάση περιπτώσει, το θέμα είναι να δημιουργήσουμε ευτυχισμένους ανθρώπους, όχι απλά επιστήμονες, γιατρούς και δικηγόρους. Επιστήμονες μπορεί να γίνουν, και μάστορες και ζωγράφοι και τα πάντα κι ας έχουν γράψει το Αα και το Εε, 20 φορές αντί 96 (και ο αριθμός δεν είναι τυχαιος)!

 

Χαλαρά λοιπόν! «Να ‘χεις το νου σου, στο παιδί» που λέει και το τραγούδι. Αυτό έχει σημασία. Το σχολείο, ΠΡΕΠΕΙ να είναι ευχάριστο, αλλιώς το χάσαμε το παιχνίδι!!!

 

 

 

Advertisement

Ενσυναίσθηση, παιδοκεντρισμός και αυταρχισμός!

Μετά από ένα άρθρο που είχα ποστάρει πριν λίγο καιρό περί παιδοκεντρισμού (μπορείτε να το δείτε εδώ), είχα διάφορα μηνύματα γονιών που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τις διαφορές. Πιο πολύ εννοείται μπερδεύεται ο παιδοκεντρισμός με την ενσυναίσθηση, αλλά υπάρχει και ο αυταρχικός γονιός (που λίγο δύσκολο να μπερδευτείς), αλλά θα γράψω μερικά παραδείγματα και θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω πώς θα αντιδρούσε ένας αυταρχικός γονιός, ένας παιδοκεντρικός και ένας που λειτουργεί με ενσυναίσθηση… Εδώ να εξομολογηθώ πως υπάρχουν φορές που αντιδρώ είτε αυταρχικά (ειδικά κάτι ώρες μεγάλης κούρασης), είτε παιδοκεντρικά, είτε ενσυναισθητικά. Το καλό είναι ότι το γνωρίζω όμως και ζητάω συγνώμη ή απλά τους εξηγώ την κατάσταση αργότερα (ή και τα δύο μαζί). Προσπαθώ να λειτουργώ ενσυναισθητικά. Όσο πάει, τόσο πιο εύκολο γίνεται…

Ο στόχος μας, είναι να έχουμε πάντα τα ραντάρ μας ανοιχτά ώστε να μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με ενσυναίσθηση. Έτσι τα παιδιά θα καταλάβουν πως ενδιαφερόμαστε γι αυτά, πως τα ακούμε, τα σεβόμαστε και τα θεωρούμε ίσα με μας. Προσπαθούμε να τα κρατάμε υγιή και ασφαλή, δίχως έλεγχο και αυταρχισμό και τα αφήνουμε ελεύθερα να εκφραστούν, κρατώντας όμως στο νου μας τα δικά μας όρια (δηλαδή να μην καταπατούνται τα δικά μας όρια/ελευθερία, κλπ), εφόσον όμως η ασφάλεια και η υγεία των παιδιών (σωματική και ψυχική) είναι εξασφαλισμένη. Και εκεί βέβαια πολλές φορές μπερδευόμαστε…

Το θέμα της ενσυναίσθησης βέβαια δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα δικό μου ποστ. Υπάρχουν έρευνες για την παιδική νοημοσύνη πχ. Δεν μπορείς να περιμένεις από ένα μωρό μικρότερο των 2 ετών να υπακούει πχ σε κάτι, να του βάζεις τιμωρίες ή απλά να του λες όχι για κάτι και να το θυμώνεις που το επαναλαμβάνει. Δεν μπορεί να ΜΗΝ το επαναλάβει. Δεν έχει ακόμη την ικανότητα. Αυτό έχει σχέση με την ικανότητα του λοιπόν. Άρα κάποιος αν θέλει να γνωρίζει επαρκώς τι μπορεί να κάνει και τι όχι ένα μωρό ή παιδί, τι μπορεί και τι δεν μπορεί να καταλάβει, και από ποια ηλικία, τότε πρέπει να διαβάσει. Υπάρχουν επίσης πολλά βιβλία που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς. (Ψάξτε: Alice Miller «Φυλακές της παιδικής μας Ηλικίας», Izabel Filiozat «Στην καρδιά των συναισθημάτων των παιδιών», «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς» και γενικά όλα της τα βιβλία, αλλά και το «Aναθρέφοντας τα παιδιά μας αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.). Θεωρώ ανεύθυνο να μην διαβάζουμε βιβλία για το μεγάλωμα των παιδιών μας. Διαβάζουμε χίλια δυο βιβλία για το πως να φτιάξουμε ένα φαϊ, ένα πλεκτό, διαβάζουμε στο facebook χίλια δυο άσχετα και ξεχνάμε πως ίσως το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνουμε τελικά στη ζωή μας, είναι το να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας!

Ας αρχίσουμε τα παραδείγματα  όμως, γιατί εμένα πάντα με βοηθούν να καταλάβω(φαντάζομαι όλους):

Πρώτο παράδειγμα. Στο σούπερ μάρκετ το παιδί μετά από μπάνιο στη θάλασσα μας ακολουθεί βαρεμένο και κουρασμένο καθώς κάνουμε τα ψώνια μας. Περνάμε από τον διάδρομο με τα μπισκότα και βλέπει ένα πακέτο μπισκοτάκια και το θέλει. Του λέμε βιαστικά πως δεν θα το πάρει και να βιαστεί να τελειώνουμε. Βάζει τα κλάματα και μας παρακαλάει να το πάρουμε.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει, αφού το θες, πάρ’ το!» (Για δύο λόγους. Για να μην κλάψει το παιδί, αλλά και επειδή είμαστε κουρασμένοι για ολόκληρη ιστορία)

Αυταρχικός γονιός:

«Άσε τις κλάψες και άσε κάτω τα μπισκότα! Πρόσεχε γιατί δεν πρόκειται να ξαναφάς μπισκότο αν συνεχίσεις να κλαις! Τι είναι αυτά τα πράγματα και μας κάνεις ρεζίλι?»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Αγάπη μου, πείνασες και κουράστηκες από τη θάλασσα ε? Και ήρθαμε στο σούπερ μάρκετ και εσύ βαριέσαι, περάσαμε και από αυτόν τον διάδρομο με όλες αυτές τις λιχουδιές που κι εγώ θα ήθελα να καταβροχθίσω. Λάθος μου. Όμως αυτά τα μπισκότα δεν θα σου κάνουν καλό τώρα. Θες να πάμε στα φρούτα να διαλέξεις ένα λαχταριστό να στο πάρω?»

Προσωπικά, αν δεν συμφωνούσε με τίποτα το παιδί, θα του έλεγα πως θα τα πάρουμε μιας και έκανα εγώ την βλακεία να περάσουμε από εκείνον τον διάδρομο πεινασμένοι (και θα του το έλεγα κιόλας). Θα είχε νιώσει πως το σεβάστηκα και πως το άκουσα. Εκεί είναι η διαφορά άλλωστε…

Άλλο περιστατικό.  Έρχεται η μαμά από τη δουλειά της πτώμα στην κούραση. Πρέπει να φτιάξει βραδινό για τα παιδιά για να τα κάνει μπάνιο και να τα κοιμίσει και τα παιδιά και μετά να χαλαρώσει λίγο. Έλα όμως που αυτά της ζητάνε εξωπραγματικά πράγματα. Δεν θέλουν το αβγό βραστό, αλλά τηγανητό. Γιατί σε εκείνο το πιάτο? Και γιατί έκοψε το μήλο μπουκίτσες και όχι φέτες? Γκρίνιααααα!!!

Παιδοκεντρικός γονιος:

«εντάξει αγάπη μου, ορίστε το τηγανητό αβγό σου!» «ποιο πιάτο θες να σου βάλω?», «μισό λεπτό και θα σου κόψω άλλο μήλο» «μα όλα στα έκανα γιατί δεν ευχαριστιέσαι με τίποτα?»

Αυταρχικός γονιός:

«Αυτό έφτιαξα, αυτό φάε!» «Εεεεεε, τί είναι αυτές οι γκρίνιες μόλις μπήκα στο σπίτι? Όποιος θέλει να φάει και όποιος δεν θέλει να πάει για ύπνο ΤΩΡΑ!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Παιδιά, καταλαβαίνω ότι θέλετε χρόνο με την μαμά και γι αυτό μου ζητάτε κάτι διαφορετικό και θέλετε να σας το κάνω. Η μαμά όμως έλειπε όλη μέρα και είναι πολύ κουρασμένη. Αν φάτε αυτό που σας έφτιαξα ακόμη κι αν δεν ήταν αυτό ακριβώς που θέλετε αυτή την στιγμή, ίσως έχουμε λίγο χρόνο να παίξουμε κάποιο επιτραπέζιο ή να σας διαβάσω κάτι πριν να κοιμηθείτε. Όπως με πεθυμήσατε κι εσείς, έτσι σας πεθύμησα κι εγώ, αλλά ο χρόνος που θέλω να περάσω μαζί σας, δεν είναι φτιάχνοντας σας διαφορετικό βραδινό, αλλά παίζοντας μαζί σας. Τι λέτε?»

Η ανάγκη του παιδιού να γεμίσει το ντεπόζιτο χρόνου με τον γονιό του, θα καλυφθεί με ομορφότερο τρόπο. Ταυτόχρονα, ο γονιός βάζει τα όρια του και δείχνει πως θέλει να σεβαστεί την ανάγκη των παιδιών, καθώς κι αυτά θα σέβονται την δική του.

Τρίτο περιστατικό… Παίζουμε επιτραπέζιο. το 8χρονο και το 5χρονο. Εκεί που το 5 χρονο είναι στο τσακ να κερδίσει, της τυχαίνει μια ζαριά που την πάει στην αρχή του παιχνιδιού! Αρχίζει και φωνάζει πως δεν πάει, πως είναι άδικο και πως κέρδισε και δεν την νοιάζει. Το 8χρονο της λέει πως έτσι είναι το παιχνίδι, αλλά το μικρό φεύγει θυμωμένο.

Παιδοκεντρικός γονιός: 

«Μεγάλε, σταμάτα να της την λες σε παρακαλώ. Εσύ θα κέρδιζες κανονικά, αλλά έλα να της πούμε πως κέρδισε γιατί είναι μικρή και δεν καταλαβαίνει!»

Αυταρχικός γονιός:

«Έλα τώρα! Κλαψουρίζεις για το τίποτα? Έτσι είναι τα παιχνίδια, μην κάνεις σαν μωρό. Αν είναι να μην ξαναπαίξουμε!»

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο (ο 8χρονος), το ξέρω πως παίζεται έτσι το παιχνίδι, αλλά σκέψου αν ήσουν κι εσύ μικρότερος και σου τύχαινε αυτό δεν θα σου άρεσε καθόλου. Ούτε τώρα μας αρέσει, αλλά μπορούμε να το διαχειριστούμε καλύτερα επειδή είμαστε πιο μεγάλοι. Πάμε να δούμε τώρα τη Ναταλία να της εξηγήσουμε και να της δείξουμε λίγο ενδιαφέρον.»
«Ναταλία μου, ήταν πολύ σπαστικό αυτό που έγινε στο παιχνίδι ε? Ήσουν σχεδόν νικήτρια και μετά ήρθες τελευταία και μάλιστα την αρχή του παιχνιδιού και τώρα σου φαίνεται απίθανο να κερδίσεις ε? Και αυτό σε θύμωσε γιατί πριν ήσουνα χαρούμενη και σίγουρη ότι θα κερδίσεις? Κι εγώ το έχω πάθει αυτό και μου ερχόταν κι εμένα να βάλω τα κλάματα. Είναι δύσκολο να χάνουμε, αλλά θες να πάμε να συνεχίσουμε? Υπάρχει ακόμη περίπτωση να κερδίσεις ξέρεις αν φέρεις άλλη ζαριά.» Και μετά από λίγο, συνεχίσαμε το παιχνίδι. Έφερα κι εγώ ίδια ζαριά που με πήγε στην αρχή του παιχνιδιού. Έδειξα λίγο την δυσαρέσκιά μου αλλά μετά γέλασα. Έφερε και η Ναταλία μια ζαριά που την πήγε δεύτερη και στο τέλος είπαμε πως σημασία έχει που παίξαμε και οι τρεις μαζί!

Τέταρτο περιστατικό. Τα παιδιά μαλώνουν μεταξύ τους και εμείς είμαστε μπροστά. Φωνάζουν και τους μιλάμε λίγο μήπως και βοηθήσουμε την κατάσταση (συνήθως τα αφήνω για να τα βρουν μόνα τους εκτός κι αν ζητήσουν βοήθεια). Λέμε στον 8χρονο πως οι κανόνες του παιχνιδιού είναι όντως, όπως τους λέει το η αδερφή του, αλλά επειδή τους έχουν παραβεί κι άλλη φορά θέλει να τους παραβούν και τώρα. Δεν του αρέσουν αυτά που λέμε οπότε φωνάζει «σταματα να μιλααας!!!» και θέλει να τους αφήσουμε να τα βρουν μόνοι τους.

Παιδοκεντρικός γονιός:

«Εντάξει παιδί μου. Νομίζω πως έχεις δίκιο.» Προσπαθείς να τάξεις στο μικρότερο παιδί κάτι για να του κάνει το χατίρι και προσπαθείς να βρεις τρόπο να μην κλαίει ο μεγάλος.

Αυταρχικός γονιος:

«Για πρόσεχε πως μου μιλάς (φωνάζοντας). Είμαι ο μπαμπάς σου και πρέπει να με σέβεσαι! Τέλειωσε το παιχνίδι πάτε στο δωμάτιό σας!

Γονιός με ενσυναίσθηση:

«Γιώργο, καταλαβαίνω πως νευρίασες που δεν πήρα το μέρος σου. Προτιμάς να μην πάρουμε μέρος στη συζήτηση και να σας αφήσουμε να τα βγάλετε μόνοι σας άκρη? Εντάξει. Αν μας χρειαστείτε πείτε μας.»  Όταν ηρεμήσει λιγάκι… «σε παρακαλώ θα προτιμούσα να μην μου φωνάζεις με αυτόν τον τρόπο γιατί με κάνει να αισθάνομαι πως δεν με σέβεσαι. Όταν είμαστε θυμωμένοι όμως, καταλαβαίνω πως είναι δύσκολο να συγκρατεί κάποιος τα νεύρα του και προτιμώ να εκφράζεσαι και να λες αυτό που νιώθεις παρά να το κρατήσεις μέσα σου. Σιγά σιγά θα ήθελα κι εγώ να μην φωνάζω σε σένα, κι εσύ σε μένα. Θα τα καταφέρουμε. Που θα πάει?»

Δεν υπάρχει περίπτωση ένα παιδί να χάσει τον σεβασμό του για τον γονιό του, όταν αισθάνεται ότι ο γονιός των συναισθάνεται. Πάνω στη λύπη, στον θυμό, την απογοήτευση, την νύστα, την πείνα του, κλπ κλπ… Τα χάδια και τα σ’ αγαπώ και οι αγκαλιές, διαδέχονται η μία την άλλη. Το ίδιο μπορεί και οι φωνές. Αξίζει τον κόπο όμως το παιδί σου να μην φοβάται να εκφραστεί και να σου πει ακριβώς αυτό που νιώθει. Ακόμη και ότι είσαι άδικη και σπαστικιά! Πως θα ξέρεις άλλωστε ότι πειράχτηκε, ότι ένιωσε αδικημένος και πληγωμένος? Πως θα διορθώσεις τον τρόπο σου ή κάποιο παράπτωμά σου αν δεν σου το φωνάξει το παιδί? Είμαστε όλοι ίσοι. Θα κάνουμε τα λάθη μας (όλοι), και θα χαρούμε τα καλά μας (όλοι). Θα καταλάβουμε ο ένας τον άλλον και θα συγχωρήσουμε πιο εύκολα αν μπούμε στη θέση του. Την ώρα που είμαστε κι εμείς θυμωμένοι, κουρασμένοι και αγανακτισμένοι. Με προσπάθεια και  ενσυναίσθηση, που αργότερα μαθαίνουν και τα παιδιά και μας την δείχνουν χίλιες φορές καλύτερα από ότι τους της δείξαμε εμείς! Δυσκολάκι? ΝΑΙ! Θησαυρός το μετά? Χίλιες φορές ΝΑΙΙΙΙ!!!! ❤

Το παιδί μου, θα με γηροκομήσει (not)!

 

Το ξέρω, έχω καιρό να γράψω! Φέτος η χρονιά μου έχει αρκετό τρέξιμο είναι η αλήθεια, αλλά κάθε τόσο βρίσκω κάτι ενδιαφέρον, κάτι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, και να το το ποστ μου!

 

Πριν λίγες μέρες λοιπόν, διάβαζα ένα μικρό βιβλιαράκι για τις ενοχές. Μιας και είμαστε γονείς, ειδικά εμείς οι μαμάδες, τις ενοχές τις έχουμε στην τσεπούλα μας και έτσι διάβαζα για το πως θα πρέπει να καταλαβαίνουμε τον λόγο για τον οποίο νιώθουμε αυτές τις ενοχές και να τις διώχνουμε από μέσα μας γιατί σε τίποτα στην ζωή μας δεν βοηθούν! Μεγάλο θέμα θα μου πείτε.

 

Πάμε όμως παρακάτω γιατί άλλο είναι το θέμα μου. Μιλούσε λοιπόν και για τις ενοχές που πολλοί μπορεί να έχουμε όσον αφορά στο κατά πόσο καλά παιδιά είμαστε για τους γονείς μας τώρα που μεγάλωσαν, πόσο τους νοιαζόμαστε, πόσο τους αγαπάμε, πόσα ζητάνε από μας και πόσα μπορούμε εμείς να δώσουμε. Συνήθως κρίνουμε τον εαυτό μας, ή αισθανόμαστε από τα σχόλια, το βλέμμα, κλπ των γονιών μας, πως δεν είμαστε αρκετά καλοί! Ή και από μόνοι μας σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να τους αγαπούμε περισσότερο, να μην μας την σπάει που πρέπει να τους τρέξουμε κάπου ενώ έχουμε κι εμείς τα δικά μας και τι νιώθουμε? Ενοχές!

 

Ειδικά εμείς στην Ελλάδα που τις περισσότερες φορές ζούμε αρκετά κοντά στους γονείς μας, που αν δεν πάμε μια Κυριακή στην μαμά που έφτιαξε φαΐ για όλη την οικογένεια, θα μας το χτυπάει, που η μαμά μας και ο μπαμπάς μας, μας προίκισαν και μας σπούδασαν και πρέπει να το ξεπληρώσουμε κάπως όλο αυτό. Ακόμη κι αν σημαίνει ότι θα μένουμε όλοι μαζί γιατί μας έδωσαν το σπίτι τους. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως μετά από λίγο δεν θα τους αντέχουμε και θα ψάχνουμε δικαιολογίες για να την κάνουμε από το σπίτι… Και τι μας κάνει εμάς αυτό όλο? Τέρατα! Παιδιά τέρατα, γιατί πως είναι δυνατόν να ΜΗΝ εκτιμούμε όλο αυτό που μας δωρίστηκε και να βαρυγκωμάμε για τους ίδιους μας τους γονείς? Ενοχές λέμε ρε παιδί μου!

 

Και τι έλεγε το βιβλίο? ‘Εδωσε μια πολύ απλή εξήγηση. Δεν θα την αναλύσω όμως πολύ… Έλεγε λοιπόν, ότι τα παιδιά δεν είναι πλασμένα να αγαπούν τόσο τους γονείς τους. Οι γονείς είναι πλασμένοι να αγαπούν τα παιδιά τους, αλλά τα παιδιά είναι πλασμένα να αγαπούν επίσης κι αυτά, τα δικά τους παιδιά! Πως τα πάντα προχωρούν μπροστά και δεν επιστρέφονται! Πως ένας γονιός ανταμείφθηκε ήδη και δεν περιμένει να ανταμειφθεί από σένα. Ειδικά οι μαμάδες που κάνουν τόσα και τόσα για τα παιδιά τους αλλά και οι πατεράδες που πλέον είναι πιο συνδεδεμένοι με τα παιδιά τους. Όταν η μαμά μου ήταν έγκυος με μένα, χαιρόταν γι αυτό, όταν με γέννησε, ένιωσε ολοκλήρωση, αργότερα, το κάθε τι που έκανε για μένα, της προκαλούσε περηφάνια, ευχαρίστηση, χαρά. Το ότι ο πατέρας μου έπαιζε με μας, του προκαλούσε επίσης ολοκλήρωση, χαρά, του έδινε νέο νόημα στην ζωή του. Όταν πλήρωνε για τις σπουδές μου και για πόσα άλλα, το έκανε γιατί θεωρούσε πως αυτό είναι το χρέος του και το έκανε με ευχαρίστηση. Λοιπόν, η ανταμοιβή γινόταν συγχρόνως με το όταν γινόντουσαν! Δεν υπάρχει κάποιο χρέος… Αυτά όλα τα έκαναν και για τους ίδιους. Τους ευχαριστώ για όλα αυτά, τους ευχαριστώ γιατί έκαναν πολλά περισσότερα ίσως από άλλους γονείς, αλλά αυτό θεωρούσαν ότι έπρεπε να κάνουν και το έκαναν.

 

Και συνεχίζει λοιπόν το βιβλίο και λέει ότι αυτό που χρειάζονται οι γονείς μας, είναι να τους νοιαζόμαστε και να τους σεβόμαστε για όλο αυτό. Να τους αγαπήσουμε το ίδιο πολύ και να κάνουμε τις θυσίες που έκαναν οι ίδιοι για μας, το να βάλουμε ίσως και τη ζωή μας στην άκρη για να τους φροντίσουμε, δεν είναι χρέος μας. Εμείς αγαπάμε με τον ίδιο τρόπο που αγάπησαν οι γονείς μας εμάς (ίσως περισσότερο, ίσως λιγότερο), τα δικά μας παιδιά και ο τροχός συνεχίζεται και για όλα τα παραπάνω!

 

Και φτάνω στο δια ταύτα! Τι ακριβώς θα περιμένουμε από τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν? Να μας γηροκομήσουν, να μας βλέπουν κάθε Κυριακή ακόμη κι αν αυτό για τα ίδια θα σημαίνει να θυσιάσουν ίσως την μοναδική ελεύθερη μέρα τους με τα δικά τους παιδιά? Θα ζητάμε όλο και περισσότερα? θα τα κάνουμε κι αυτά να αισθάνονται τύψεις?

 

Και τι ζητάμε τώρα από τα παιδιά μας? Το ίδιο? Να μας αγαπούν όσο τα αγαπάμε εμείς? Να μας καταλαβαίνουν όσο τα καταλαβαίνουμε εμείς? Ε, δεν γίνεται! Είναι τεράστιο βάρος αυτό για ένα παιδί! Εγώ ελπίζω όπως όλοι ίσως οι γονείς, πως οι δεσμοί που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά μας να είναι καλά ριζωμένοι και να υπάρχει μια όμορφη σχέση μέχρι τα γεράματα μας. Θα δείξει, θα μου πείτε, τι θα γράφω στα 70 μου! χαχα!

 

Πόσες φορές ακούγαμε αυτό το κλασσικό πια,»όταν θα γίνεις μάνα θα καταλάβεις!» Και τελικά ισχύει! Ισχύει όμως one way. Το πως νιώθουμε εμείς για τα παιδιά μας! Που τα αγαπάμε τόσο ώστε να δώσουμε ότι χρειάζεται για την υγεία και την ευτυχία τους! Αλλά, μέχρι εκεί! Μόλις κάνουμε ότι κάνουμε, ας χαρούμε με αυτό, ας νιώσουμε περήφανες, ας νιώσουμε όμορφα. Είναι η ανταμοιβή μας! Αυτή είναι, όχι κάτι μετά! Άντε, και το να βλέπεις το παιδί σου (αργότερα) να νιώθει την ίδια χαρά με τα δικά του παιδιά. Με την δική του οικογένεια! Και δίχως να το πιέζεις για την αγάπη και την φροντίδα που σου «χρωστά», δίχως να του προκαλείς ενοχές επειδή ζει πια την δική του ζωή τώρα που είναι η σειρά του, δίχως να του πετάς το πόσο σε έχει παραμελήσει, θα σου δείχνει απλόχερα πως όλα όσα έκανες, τα εκτιμά, τα σέβεται και του αρέσει να βρίσκεται κοντά σου.

 

Ναι ακούγεται κάπως όλο αυτό, αλλά σκεφτείτε το! Το παιδί μου ΔΕΝ θα με γηροκομήσει? ;OXI! Θα βρεθεί σίγουρα κάποια άλλη λύση. Υπάρχουν! Δύσκολο να το σκέφτεσαι? Κι όμως! Και μη νομίζετε ότι εγώ είμαι καμιά ξεχωριστή μάνα, έτσι? Από την μέρα που ήμουν έγκυος στα παιδιά μου αλλά και μετά, το τραγούδι που τους τραγουδούσα, ήταν το παρακάτω. Το χουμε οι μαμάδες! Το παιδί ΜΑΣ, πάντα μαζί 😉

 

Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

Παιδικοί σταθμοί και γιορτούλες!

 

Έρχονται (δηλαδή ήρθαν ουσιαστικά) τα Χριστούγεννα και αρχίζουν σιγά σιγά και οι γιορτούλες των σχολείων και των παιδικών σταθμών! Τι μεγάλη συγκίνηση να βλέπεις τα παιδάκια σου ίσως και για πρώτη φορά, να παίρνου μέρος σε μια παιδική γιορτούλα στην οποία σίγουρα χρειάζεσαι χαρτομάντιλα για να μην γίνεις ρεζίλι ή να μοιάζεις με τον Alice Cooper προς το τέλος της γιορτής!!!

 

Φέτος πάει και η Ναταλία μου παιδικό σταθμό. Σε έναν υπέροχο παιδικό σταθμό που επέλεξε σχεδόν μόνη της μετά από βόλτα σε τρεις συνολικά. Δεν θα το κρύψω πως αυτός ήταν και ο δικός μου αγαπημένος, μιας και ο Γιώργος είχε πάει εκεί, όταν ήταν στην ηλικία της μικρής μας. Ένας παιδικός σταθμός που αφήνει την μαμά να μείνει μέσα, για όσο θέλει και χρειάζεται το παιδί,  ή να μείνει απ’ έξω σε έναν όμορφο χώρο πίνοντας καφεδάκι, κάτι που κάνω κι εγώ σχεδόν καθημερινά, όχι επειδή με χρειάζεται η Ναταλία (από την πρώτη μέρα μπήκε μέσα φουριόζα δίχως πρόβλημα ανασφάλειας), αλλά επειδή ο όμορφος αυτός σταθμός, είναι μακριά από το σπίτι. Μένω εκεί και διαβάζω, μπαίνω στο facebook, τα λέω με την φίλη πια Καίτη, ιδιοκτήτρια του σταθμού, παίρνω την Ναταλία, πάμε στο σχολείο του Γιώργου και μετά σπίτι… Σ’ αυτόν τον παιδικό σταθμό, τα μικρά κάνουν τις χειροτεχνίες τους και λίγο βοηθούν οι δασκάλες. Μπορεί να βγάλουν μια μουτζούρα, αλλά είναι η δική τους μουτζούρα! Αυτό δεν έχει σημασία? Τέλος πάντων. Ας μπω στο ψητό!

 

Σεπτέμβρη ξεκινούν τα παιδιά σιγά σιγά, μέχρι να συνηθίσουν πάει Οκτώβρης και λίγο μετά… ξεκινάνε οι πρόβες για την γιορτούλα του σχολείου, ξεκινούν οι χειροτεχνίες που θα πάρουν τα μικρά μαζί τους, ξεκινά ο ενθουσιασμός από τα ίδια αλλά και τις μαμάδες! Το παιδί μου θα είναι ταρανδάκι? Μπράβο Ναταλία! Το ξέρεις το ποίημα σου? Θα το μάθεις μην ανησυχείς! Ακόμα κι αν δεν το μάθεις, μας πειράζει? Όχι βέβαια!
Τι θα κάνετε Ναταλία στην γιορτή σας? Θα χορέψετε??? Μπράβοοοο! κλπ κλπ! Ενθουσιασμός και από τα μικρά που όλοοοοοι θα πάμε να την δούμε, θα την χειροκροτήσουμε και θα συγκινηθούμε!

 

Οι δασκάλες αγχώνονται! Η γιορτή πρέπει να αρέσει στους γονείς. Το κάθε παιδί να έχει ισάξιο ρόλο. Να πει σωστά το μέρος του. Να μην στεναχωρηθεί κανείς! Και τα παιδιά κάνουν κάθε μέρα πρόβα!

 

Μαμάααα, μου αρέσει πολύ να κάνω πρόβα. Και τον Νοέμβρη το ίδιο μου είπε! Η μαμά βλέπει και μια δυο πρόβες. Δάκρυα! Αχ τι θα κάνω στην γιορτή καλές μου μαμάδες! Και τον Δεκέμβρη η Ναταλία ξαφνικά, δεν θέλει να πηγαίνει στην γιορτή! Ο μουσικός έχει μακριά μαλλιά! Μα πάντα είχε! Η στολή της θα είναι ταρανδάκι και θα είναι καφέ! Μα το ήξερε από πριν και της άρεσε! Η κυρία την μάλωσε πριν καιρό! Ίσως την έθιξε, ποιος ξέρει? Και ένας συμμαθητής της την χτύπησε και πάλι πριν καιρό! Μα γιατί να το θυμηθεί τώρα!

 

Και η καλή μου Καίτη, και μια άλλη καλή φίλη, μου είπαν το αυτονόητο! Στρεσάρονται βρε με την γιορτή… Αλλάζει το πρόγραμμα του σταθμού. Πιέζονται, βαριούνται, αγχώνονται! Και η Ναταλία κλαίει όταν της λέω ότι θα πάμε σχολείο. Μετά από καιρό θα πάμε πάλι αύριο! Δεν μπορώ να φύγω ούτε για αστείο, ούτε για κάποια δουλειά από κει. Βγαίνει κλαίγοντας γιατί ξεκάθαρα πια το είπε, πως δεν της αρέσει η πρόβα! Πως δεν την νοιάζει η γιορτή, αλλά το τελευταίο το μετανιώνει, κάθε τόσο γιατί ζηλεύει που οι άλλοι θα κάνουν!

 

Θα πάμε αύριο μαζί! Αν δεν θέλει, δεν θα κάνει πρόβα. Αν δεν θέλει, δεν θα κάνει γιορτή. Θυμάμαι στην ηλικία της έτρεμα την ώρα της γιορτής. Ακόμη και στο δημοτικό δεν σήκωνα ποτέ το χέρι μου για να μου δώσουν ποίημα. Προτιμούσα να είμαι αγγελάκι σιωπηλό, δίχως φόβο κάποιου σαρδάμ, ή κάποιου λάθους. Δίχως τον φόβο να γίνω ρεζίλι μπροστά σε τόσο κόσμο! Έτσι το έβλεπα. Τα μικρά μας πόσο σίγουρο είναι πως δεν το βλέπουν έτσι? Γιατί καμιά φορά μετά το ποίημα τους ξεσπάνε σε κλάμα? Γιατί ντρέπονται να το πουν, γιατί χτυπάει η καρδούλα τους γρήγορα και η αναπνοή τους είναι κοφτή? Γιατί βαριούνται στην πρόβα? Γιατί αισθάνονται περίεργα τον τελευταίο καιρό? Αγχώνονται? Νιώθουν με τις καταπληκτικές τους κεραίες το άγχος και την αναμπουμπούλα του σταθμού?

 

Ευτυχώς στον δικό μας παιδικό, το άγχος για μια άψογη γιορτή δεν υπάρχει. Δεν τα πιέζουν πολύ, το έχω δει, αλλά όσο να’ ναι η πρώτη φορά για ένα παιδί, είναι δύσκολη! Στολές υπερπαραγωγή δεν θα φορέσουν όπως ίσως σε άλλους παιδικούς, για να μην ζοριστούν, η χορογραφία δεν θα είναι ισάξια με αυτή της λίμνης των κύκνων επίσης για να μην ζοριστούν, αλλά αν ακόμη κι αυτά τα λίγα φτάνουν για να ζορίσουν κάποια?

 

Και αναρωτήθηκα και μίλησα με την φίλη Καίτη, για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά? Δεν θα μπορούσαν να γίνονται αλλιώς οι γιορτούλες? Δίχως βαρβάτη προετοιμασία? Ένα τραγουδάκι ας πούμε? Μια έκθεση με φωτογραφίες τους, με τις χειροτεχνίες τους για να θαυμάσουμε όλοι μαζί, οι γονείς και τα παιδιά μαζεμένοι πάλι μαζί, να μιλήσουν για τους μήνες που πέρασαν. Να πει και το κάθε παιδί τι του άρεσε πιο πολύ. Ίσως να έκαναν γονείς και παιδιά μια δραστηριότητα λίγο αστειούτσικη κιόλας, να γελάσουν με τα παιδιά. Κάτι που να μην χρειάζεται να αλλάξει το όμορφο πρόγραμμα του παιδικού… Και πήρα την απάντηση! Οι γονείς περιμένουν το παιδί τους να πει ποίημα, να φορέσει στολή, να το χειροκροτήσουν! Το παιδί μου ήταν το ομορφότερο, με το πιότερο νάζι, δυσκολότερο ποίημα που όμως είπε απίθανα, τι χαριτωμένα ντράπηκε, κοίτα το μωρέ έκλαψε, κλπ κλπ! Φωτογραφίες, βίντεο και όλα τα συναφή…

 

Είμαστε εμείς ο λόγος? Και βέβαια και οι ίδιοι σταθμοί που μπαίνουν στο τρυπάκι να ευχαριστήσουν τους γονείς! Να δείξουν ίσως και τι καλός παιδικός είναι! Αλλά κι εμείς? Εγώ? Για να θαυμάσω και να θαυμάσουν και οι άλλοι μαζί μου το εκπληκτικό μου παιδί, υποκύπτω? Το αφήνω να ζοριστεί? Να ζοριστεί λίγο με την αλλαγή του σχολείου, του νέου γι αυτήν σχολείου, δεν είναι αρκετό? Θέλω να μου αποδείξει και κάτι άλλο? Γιατί? Ναι ΟΚ, θα μου πείτε, τα άλλα παιδιά δεν έχουν πρόβλημα (ή δεν το εκδηλώνουν, θα ρωτήσω εγώ), ίσα ίσα που το χαίρονται (ή τους δείξαμε πως πρέπει να το χαίρονται θα ξαναρωτήσω). Επειδή ένα παιδί έχει θέμα θα σταματήσουν οι γιορτές?

 

Δεν έχει μόνο το δικό μου παιδί πρόβλημα. Ντε φάκτο! Το λένε και οι δασκάλες… Όλα (άντε όχι όλα, ας πω πολλά) σπάζονται μετά από λίγο καιρό, όλα έχουν το λίγο άγχος και ειδικά όταν μιλάμε για παιδιά παιδικού σταθμού (τα μεγαλύτερα έχουν ίσως καλύτερους μηχανισμούς διαχείρισης, άλλο κεφάλαιο αυτό). Ίσως κάποια στιγμή να αναρωτηθούμε αν θα πρέπει να το υποστούν αυτό το νέο άγχος και για ποιον λόγο πρέπει να τον υποστούν… Αυτό αναρωτιέμαι… Δεν ξέρω, λέω εγώ τώρα…

 

Υ.Γ. Δοκιμάστε στη γιορτή του παιδιού σας να σκεφτείτε πως θα νιώθατε αν ανεβαίνατε στην σκηνή μπροστά σε όλο τον κόσμο, να πείτε έναν λόγο… Και μόνο στη σκέψη, η καρδιά σας θα αρχίσει να χτυπάει δυνατά! 😉

Υ.Γ. 2 Κι εγώ μπήκα στο τρυπάκι της γιορτούλας! Ακόμα εκεί μέσα είμαι, μην νομίζεται ότι τα λέω για τους άλλους…

Υ.Γ. 3 Καίτη, ευχαριστώ γιατί με άκουγες πραγματικά όταν σου μίλησα.  🙂

Κι άλλο ένα υπέροχο βιβλίο!!!

Με ρωτάτε κατά καιρούς να σας γράψω για βιβλία που διαβάζω και που αφορούν τα παιδιά μας και την ανατροφή τους. Ένα βιβλίο το οποίο μου άλλαξε κατά πολύ τον τρόπο σκέψης μου όσον αφορά τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε στα παιδιά μας, σας το έχω αναφέρει εδώ και το συστήνω σε κάθε μαμά ή μελλοντική μαμά! Είναι πραγματικός θησαυρός 😉

Ένα άλλο που μου άλλαξε τον τρόπο που προσπαθώ να βάλω τα παιδιά μου σε τάξη είναι αυτό για το οποίο θα σας μιλήσω τώρα. Δυστυχώς, δεν το είχα διαβάσει από την αρχή της μητρότητας μου με τον Γιώργο. Έτσι δοκίμαζα διάφορα. Time-out, βάζοντας τον στον καναπέ για δύο λεπτά (όσο είναι και το παιδί σε ηλικία και ευτυχώς μείναμε στα 2 μόνο λεπτά), παίρνοντας του κάποιο παιχνίδι ή και πολλά για κάποιο χρονικό διάστημα, αλλά τα συχνότερα προβλήματά μας (το να μας αγνοεί παντελώς όταν του ζητούσαμε να κάνει ή να μην κάνει κάτι, και το να ετοιμάζεται σαν σαλιγκάρι ακόμη και για να πάμε σε παιδότοπο), δεν έλεγαν ποτέ να αλλάξουν. Ότι και να δοκίμασα, ένα από τα ίδια. Και τότε διάβασα αυτό το βιβλίο που πλέον υπάρχει και στα Ελληνικά (εγώ το είχα διαβάσει στα Αγγλικά και δεν γνώριζα πως υπάρχει στα Ελληνικά οπότε και δεν σας το πρότεινα)!

Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας

 Της Naomi Aldort σύμβουλος παιδοψυχολόγος (* από ότι είδα, ο τίτλος του PhD και της ψυχολόγου που υπήρχε στο βιβλίο της, ανακαλέστηκε από την ίδια, μιας και δεν είναι ψυχολόγος αλλά σύμβουλος και αρθρογράφος. Το τι έχει συμβεί θα το ψάξω.) για πολλά χρόνια και μαμά επίσης.

Εκδώσεις Αλκυών, 2010
320 σελ.
ISBN 978-960-326-168-1, [Κυκλοφορεί]
Τιμή € 22,00

Η προσέγγιση της Naomi λοιπόν είναι η εξής: Τα παιδιά, εφόσον θέλουμε να τα μεγαλώσουμε ελεύθερα,  δίχως φόβο και με την αυθεντική τους ιδιοσυγκρασία (με λίγα λόγια με τον δικό τους αυτούσιο χαρακτήρα),  δεν θέλουν τιμωρίες. Όχι μόνο δεν θέλουν τιμωρίες, αλλά ούτε απειλές, ούτε φωνές. Θα μου πείτε, είσαι σοβαρή (κι εγώ καμιά φορά αναρωτιέμαι)? Κι όμως! Εννοείται πως θα τα πάρουμε στο κρανίο ώρες ώρες και θα φωνάξουμε, αλλά το να βάλουμε τιμωρία σε ένα παιδί, δεν θα αλλάξει την συμπεριφορά του, απλά θα το τιμωρήσουμε επειδή έχουμε νευριάσει και επειδή θέλουμε και πιστεύουμε πως πρέπει να κάνουμε κάτι για την συμπεριφορά του για να μην το κάνουμε ένα «κακό» παιδί και αργότερα ενήλικα. Έλα όμως που μπορεί να αλλάξει συμπεριφορά εκείνη την ώρα ή και αργότερα, αλλά όπου βρίσκει ευκαιρία (όταν δεν βλέπουμε ας πούμε) θα την επαναλάβει… Αυτό που έχουμε δημιουργήσει, είναι στην ουσία φόβος. Φόβος προς εμάς! Όχι σεβασμός…

Τιμωρούμε τα παιδιά μας επειδή τρέχουν, επειδή πηδάνε στο κρεβάτι, επειδή χτυπάνε ή επειδή δεν μας ακούνε. Η λίστα βέβαια είναι μεγάλη, αλλά ένα παιδί θέλουμε δε θέλουμε, τα κάνει αυτά. Είναι στο ένστικτό του και θα τα κάνει μέχρι να αρχίσει να σκέφτεται τους άλλους και το πως μπορεί να νιώθουν και αυτό έρχεται με τον καιρό. Από κάποια ηλικία και μετά και με πολλή συζήτηση. Και εκεί είναι το μυστικό.

Δεν θα τα αφήσουμε να κάνουν ότι θέλουν αν πρόκειται για κάτι μου δεν είναι σωστό, δεν μας αρέσει (ναι είναι κι αυτό, γιατί μπορεί να θέλουμε να ηρεμήσουμε κι αυτά να θέλουν να φωνάζουν για παράδειγμα) ή είναι επικίνδυνο, αλλά δεν θα τα τιμωρήσουμε επειδή το κάνουν. Θα τους εξηγήσουμε (χιλιάδες φορές αν χρειαστεί) τους λόγους που δεν πρέπει ή δεν θέλουμε να το κάνουν. Ευγενικά όσο μπορούμε αναλόγως την κατάσταση και θα τους διδάξουμε κανόνες που θα πρέπει να σεβαστούν, όταν καταφέρουν να τους καταλάβουν και να τους σεβαστούν. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι μπορεί να τους πεις να μην φωνάζουν, αλλά να συνεχίσουν! Δύσκολο? ΠΟΛΥ! Ειδικά όταν είσαι εκτός σπιτιού, οπότε αν θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν κάτι που δεν γίνεται ή ενοχλεί τους άλλους, θα πρέπει να φύγεις ή να διαλέγεις μέρη στα οποία μια ελεύθερη συμπεριφορά του παιδιού σου είναι δεκτή.

Και ναι, δεν τα καταφέρνω πάντα με την ευγένεια αλλά το προσπαθώ. Όταν ο Γιώργος δεν ακούει, θα του μιλήσω και αυστηρά και μετά θα του πω ήρεμα κάποια στιγμή πως του μίλησα αυστηρά γιατί θύμωσα μιας και δεν με άκουγε και πως θέλω να προσπαθήσει περισσότερο άλλη φορά. Αν η Ναταλία χτυπήσει τον Γιώργο ή κάποιο άλλο παιδάκι, θα την πάρω από κει και θα της πω πως δεν πρέπει να το κάνει γιατί το άλλο παιδάκι πονάει… Με τον καιρό και οι δύο θα μάθουν το σωστό. Θα μάθουν πως αισθάνεται και ο άλλος και επειδή τους συμπεριφέρθηκα με σεβασμό, θα μάθουν να σέβονται και αυτοί με την σειρά τους τους άλλους.

Όχι δεν θα μάθουν πως δεν υπάρχουν επιπτώσεις. Υπάρχουν επιπτώσεις. Είτε αυτό είναι το γεγονός ότι το άλλο παιδάκι δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί τους, ή το γεγονός ότι στεναχωριέται κάποιος με την συμπεριφορά τους ή πολλά και διάφορα. Και πως θα ακούει στο σχολείο? Ο Γιώργος δεν είχε κάποιο πρόβλημα στο σχολείο. Πήγε και άκουγε μια χαρά την δασκάλα του στο νηπιαγωγείο!

Τα παιδιά θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους. Θέλουν να είναι όλοι χαρούμενοι. Όταν αποφάσισα πως δεν θα υπάρχουν τιμωρίες πια στο σπίτι, μίλησα με τον Γιώργο. Του εξήγησα πως διάβασα ένα βιβλίο που δεν συμφωνεί με τις τιμωρίες και πως θα πάψω να του βάζω και επειδή δεν το ήξερα μέχρι εκείνη την στιγμή, θέλω να με συγχωρήσει. Πως θα προσπαθήσω να  κάνω αυτά που διάβασα. Σας πληροφορώ ότι η συμπεριφορά του δεν άλλαξε προς το χειρότερο όπως περίμενα πως θα γίνει μιας και θα ένιωθε την ελευθερία να κάνει ότι θέλει. Μπορεί τα «θεματάκια» μας να μην άλλαξαν επίσης κατά πολύ, αλλά τον βλέπω πόσο μπορεί να καταλάβει και την δική μας πλευρά, πόσο μπορεί πολύ συχνά να καταλάβει και της Ναταλίας.

Αν μου έρχεται να τους τιμωρήσω? Πολλές φορές! Αλλά και τι θα καταφέρω? Μήπως με το να ετοιμάζεται πιο γρήγορα θα γίνει ένας καλύτερος ενήλικας αργότερα? Κάποιες συμπεριφορές, είναι απλά και μόνο επειδή τα παιδιά μας, είναι… παιδιά! Θα αλλάξουν μεγαλώνοντας. Και αν δεν αλλάξουν, ίσως να πρέπει να συμβιβαστούμε με τον χαρακτήρα τους… Κι εγώ είμαι πεισματάρα. Και η Ναταλία! Γιατί να την τιμωρώ για αυτό? Και στο κάτω κάτω, μπορεί με το πείσμα της να καταφέρει πολλά στη ζωή της, άσχετα αν εμένα δεν με βολεύει αυτό τώρα. Και ο Μάκης κάνει ώρες να ετοιμαστεί. Ο Γιώργος λοιπόν γιατί να ετοιμάζεται μόλις του το πούμε?

Όταν ένα παιδί νιώθει ελεύθερο να κάνει, να πει και να αισθάνεται, είναι ελεύθερο να μεγαλώσει δίχως φόβο να εκφραστεί. Μαθαίνει να σέβεται την διαφορά στους άλλους και νιώθει μια υγιή αυτοεκτίμηση γνωρίζοντας ότι το αγαπούν, το σέβονται και το δέχονται για αυτό που ακριβώς είναι! Ακόμα και όταν θυμώνει, όταν κλαίει, όταν κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που θα προτιμούσαν οι γονείς του.

Το λατρεύω αυτό το βιβλίο και μου δίδαξε πολλά. Και όχι, δεν μπορώ να τα τηρήσω όλα όσο κι αν θέλω, όσο κι αν προσπαθώ. Αλλά όπως μου είπε μια φίλη… Είναι η πρόθεση του να τα κάνεις, και το παιδί το γνωρίζει. Και στο κάτω κάτω, αναγνωρίζει και το παιδί τις δικές σου αδυναμίες και μαθαίνει πως κανείς δεν είναι τέλειος όπως κι εσύ δεν περιμένεις από το παιδί σου να είναι (τέλειο).

Το βιβλίο αυτό είναι γεμάτα παραδείγματα και είναι πολύ απλά γραμμένο. Σας συνιστώ να το διαβάσετε!!!

Και τι έχουν πει για αυτό το βιβλίο:

«Το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας», λειτουργεί πάνω στη ριζοσπαστική πρόταση, ότι στη σχέση αυτή δεν πρέπει να κυριαρχεί ούτε το παιδί, ούτε ο γονιός. Η Aldort προτείνει συγκεκριμένες προτάσεις ως προς την παραχώρηση του ελέγχου προς χάριν της αυθεντικότητας. Είναι εξαιρετικά χρήσιμες για εκείνους που θα προτιμούσαν να πάψουν να μαλώνουν, να απειλούν ή να τιμωρούν τα παιδιά τους. Η μαγική «συνταγή» της και μόνο αξίζει την τιμή αυτού του βιβλίου.»

(Peggy O’ Mara, Αρχισυντάκτρια και Εκδότρια του έγκριτου περιοδικού Mothering)

«Η Naomi Aldort μας υπενθυμίζει, ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας και το έμφυτο ένστικτό μας που μας παροτρύνει να τα αγαπάμε ανεπιφύλακτα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μας δείχνει και το πώς, με πλήρη σαφήνεια και συνέπεια. Η συνταγή της για την ανατροφή των παιδιών μας είναι πραγματικά ανακουφιστική για την ψυχή στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε.»
(Δρ. John Breeding, Ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου «Τα Πιο Ατίθασα πουλάρια γίνονται τα Καλύτερα ‘Αλογα»)

«Το «Αναθρέφοντας τα Παιδιά μας, Αναθρέφουμε τον Εαυτό μας» είναι ένα βιβλίο μακρά αναμενόμενο και θα πρέπει να βρίσκεται στις λίστες των επιβεβλημένων για ανάγνωση βιβλίων κάθε νέας μητέρας και πατέρα. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να έχει ως υπότιτλο: «Πώς θα σώσουμε τη συναισθηματική ζωή των παιδιών μας και το μέλλον της Ανθρωπότητας…». Όπως καταθέτει η Naomi: «Η αγάπη θα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτη έτσι ώστε το παιδί να διατηρήσει ακέραιη την αυθεντικότητά του». »
(Δρ. James W. Prescott, Ινστιτούτο Ανθρωπιστικής Επιστήμης)

Ζήλια ψώρα!!!

 

 

 

Διάφορες αφορμές τον τελευταίο καιρό με οδήγησαν να γράψω κάτι γι αυτό το πράσινο μικρό και «κακό» ανθρωπάκι που λέγεται… ζήλια!

Μια φίλη μου γέννησε το δεύτερό της μωρό. Όταν γύρισε σπίτι, ο μεγάλος της γιος ήταν με πυρετό και μύξες. Από φόβο, τον έδωσε στη γιαγιά (την οποία υπεραγαπά), μέχρι να αναρρώσει. Αποτέλεσμα; Όταν γύρισε ο μεγάλος σπίτι, να έχει γίνει ένα αγρίμι, να δέρνει το μωρό και την μαμά του, να κλαίει με το παραμικρό, να κατουριέται πάνω του, να θέλει να κοιμηθεί στο δωμάτιο των γονιών του, να φωνάζει, να ξυπνά το μωρό και πολλά άλλα και όλα, την ίδια μέρα!!! Στο μυαλό του, η μαμά του δεν το ήθελα πια. Τον είχε παρατήσει στην γιαγιά γιατί τωρα πια, αγαπούσε περισσότερο το μωρό. Αυτό το μωρό και όλοι τους, θα το πλήρωναν αυτό! Η μαμά κατάλαβε το λάθος της, προσπαθεί ακόμα να διορθώσει αυτό το λάθος, αλλά θα πάρει καιρό…

Μια άλλη φίλη μου, για να μη ζηλέψει ο μεγάλος της γιος, «κακολογούσε» το μωρό. Που είναι χαζό και δεν καταλαβαίνει, που είναι άταχτο και κακούλα που τον «χτυπάει» (τα άγαρμπα χαδάκια των μωρών) και άλλα διάφορα. Όσο μεγάλωνε το μωρό και άρχισε να καταλαβαινει, αυτά τα σχόλια δεν σταμάτησαν οπότε άρχισε να τα πιστεύει κιόλας, να ζηλεύει τον μεγάλο της αδερφό και να τον χτυπά (αφού στο κάτω κάτω είμαι κακό κοριτσάκι, ας το δείξουμε!), να κάνει αταξίες και να ζητάει την αγκαλιά της μαμάς της, την οποία όταν λαμβάνει, την απολαμβάνει τόσο μα τόσο πολύ!

Ήμουν κι εγώ δεύτερο παιδί. Ο αδερφός μου, δύο χρόνια μεγαλύτερος από μένα, δεν με ζήλεψε ποτέ, όπως μου λένε οι γονείς μου. Με έπαιζε και με έκανε να γελάω, δεν με έδερνε (ξύλο παίζαμε από το δημοτικό και μετά), και περνούσαμε πολλές δημιουργικές ώρες μαζί. Εγώ τον θαύμαζα και τον θεωρούσα ό,τι εξυπνότερο, ό,τι καλύτερο, ό,τι θα ήθελα να ήμουν κι εγώ! Και ζήλευα! Δεν ζήλευα τον αδερφό μου, ζήλευα όλα όσα πίστευαν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, όσα έκαναν οι γονείς μου για τον αδερφό μου, και ένιωθα τύψεις! Για να τον ζηλεύω, δεν ήμουν καλό κορίτσι… Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω στους γονείς μου, να τους παραπονεθώ, αλλά το γυρνούσαν στο αστείο και δεν δεχόντουσαν ότι έχω δίκιο. Ήμουν το ζηλιαρόγατο και έπρεπε να σταματήσω να είμαι! Δεν έπρεπε να ζηλεύω τον αδερφό μου, έπρεπε να τον αγαπώ… Βέβαια ίσως να μην θεωρούσαν πραγματικό το πρόβλημά μου. Να έβλεπαν ένα κοριτσάκι που κάθε λίγο και λιγάκι τους παραπονιόταν ότι ζηλεύει, και ηρεμούσε όταν αστειευόντουσαν μαζί της, μέχρι την επόμενη φορά…

Πόσο τελικά μπορεί η δική μας συμπεριφορά να χαρακτηρίσει ένα παιδί, να του δημιουργήσει κόμπλεξ, να του χαράξει μονοπάτια για την υπόλοιπη ζωή του; Είμαι σίγουρη (και οι ψυχαναλυτές με υποστηρίζουν από όσα βιβλία ψυχολογίας έχω διαβάσει) ότι τα παιδικά χρόνια είναι αυτά που μας καθορίζουν. Αυτά που δημιουργούν τον χαρακτήρα, τις φοβίες, τα γούστα μας πολύ πιθανόν. Πολλά, θα μου πείτε, είναι και στο DNA. Μπορεί. Πολλά όμως τα «ανάβουμε» και τα «σβήνουμε» εμείς όταν τα παιδιά μας είναι ακόμα πλαστελίνη στα χέρια μας.

Είναι καλό να μην περιμένουμε από τα παιδιά μας τα ίδια πράγματα. Είναι ορθό ορθότατο να είμαστε ανοιχτόμυαλοι και να βλέπουμε τα ατού του ενός και του άλλου παιδιού δίχως να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρέπει όμως να αφουγκραζόμαστε και το κατά πόσο κάποιο παιδί θέλει να νιώσει «άξιο» και σε κάτι που μπορεί να είναι κατώτερο από το αδερφάκι του. Κατά πόσο θα ήθελε να μοιάσει στον μεγάλο ή μικρό αδερφό του σε κάτι που εμείς το έχουμε «ξεγράψει». Πρέπει να δίνουμε την πρωτιά και στο δεύτερο ή τρίτο (ή τέταρτο και βάλε) παιδί γιατί το έχει ανάγκη. Πρέπει να δείχνουμε στο πρώτο πως δεν έχει να φοβάται τίποτα με τον ερχομό των επόμενων παιδιών, πρέπει να κρατάμε ισορροπίες. Πρέπει να αφήνουμε το παιδί να ζηλεύει αν αυτό νιώθει. Η ζήλια είναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα και πρέπει να το δεχτούμε. Το παιδί δεν σημαίνει ότι είναι κακό επειδή αισθάνεται ζήλια. Πρέπει να του το πούμε αυτό ξεκάθαρα. Έχει δικαίωμα να ζηλεύει, και μάλιστα αν συμβαίνει αυτό πολύ πιθανόν να φταίει κάτι που εμείς κάναμε λάθος. Αν αισθάνεται ζήλια, υποφέρει. Δεν χρειάζεται να το κάνουμε εμείς χειρότερα με το να του λέμε οτι δεν θα έπρεπε να ζηλεύει γιατί εμείς τα κάνουμε όλα καλά! Θα κάνουμε λάθη, είναι σίγουρο αυτό. Μακάρι τα λάθη μας όμως να μην χαράξουν μονοπάτια που βγάζουν σε κακοτοπιές…

Ο γιόκας μου, τον τελευταίο καιρό, συμπεριφέρεται λίγο άγαρμπα στην μικρή μας. Της ζουλάει τα μαγουλάκια ή την κρατάει πιο σφιχτά αγκαλιά, την φιλάει λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, και η μικρή τσινάει. Γκρινιάζει και δε θέλει πολλές φορές. Προσπαθώ να μην του λέω κάτι εκτός κι  αν η μικρή πραγματικά είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Προσπαθώ να δείξω άλλο τρόπο στο Γιώργο να εκφράζει την αγάπη του προς αυτή και αφού το κάνει του δίνω αυτοκόλλητο. Του λέω διάφορα και συζητάω μαζί του και προσπαθώ να τον «ψαρέψω» για να καταλάβω τι τον πειράζει με τη Ναταλία. Πραγματικά, δεν τη ζηλεύει σε πολλά πράγματα, της δίνει ό,τι δικό του παιχνίδι θέλει η μικρή, της μιλάει γλυκά, την αγαπάει πολύ και φαίνεται με τον τρόπο που την κοιτάει, αλλά χτες μου ήρθε! Προσπαθεί να την κάνει να τον θέλει παραπάνω από οποιονδήποτε άλλον. Να την κάνει να γελάει παραπάνω από ότι με τους άλλους. Μέχρι στιγμής, η μικρή θέλει εμένα, τον μπαμπά της, τον παππού και την γιαγιά, να την πάρουν αγκαλιά και να την πάνε εκεί που δείχνει το μικρό της χεράκι. Ο Γιώργος δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Όλοι οι άλλοι καταλαβαίνουν αν έχει κέφια και τί της αρέσει τη συγκεκριμένη στιγμή, αλλά ο Γιώργος μου δεν το έχει καταλάβει αυτό ακόμα, έτσι η Ναταλία πολλές φορές απλά δεν τον θέλει, κι αυτός προσπαθεί άγαρμπα. Θέλει να γίνει ο «Θεός» της, όπως του λέγαμε πως θα είναι, βλέπει πως δεν είναι, και προσπαθεί ακόμα περισσότερο… Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή αυτό θα γίνει πραγματικότητα και όλα θα είναι καλύτερα, αλλά ο καημένος τώρα στεναχωριέται. Όποτε καταφέρει να την κάνει να γελάσει, είναι τόσο χαρούμενος κι αυτός και η μικρή!  Σήμερα τον ρώτησα αν είναι όντως αυτό το πρόβλημα, και αμέσως είπε πως ΝΑΙ, αυτό είναι! Του είπα ότι θα τα καταφέρει σύντομα να είναι ο πρώτος και καλύτερος για τη Ναταλία. Ότι θα βρει τον τρόπο σιγά σιγά. Τώρα, ελπίζω να ηρεμήσει λιγάκι μαζί της κι εμείς θα τον βοηθήσουμε σ’ αυτό!

Ζήλια! Το μικρό πράσινο ανθρωπάκι που όλοι ξέρουμε πόσο άσχημα μας κάνει να αισθανόμαστε! Όταν όμως κάποιος μας πει ότι έχουμε το δικαίωμα κάποιες φορές, να αισθανόμαστε έτσι, τότε το πράσινο ανθρωπάκι γίνεται λίιιιιγο πιο μικρό… Λίιιιιγο πιο άκακο…. Σαν να ανοίγει το χρώμα του λιγάκι! Καλά, αν τα γράφεις κιόλας σε ένα μπλογκ, το πράσινο μικρό ανθρωπάκι, γίνεται σχεδόν άσπρο! 😉

Εσείς, ζηλεύετε; Ζηλεύατε; Τα παιδιά σας, έχουν ζηλέψει; Τι κάνετε σε τέτοιες περιπτώσεις;

Ευτυχισμένες μητέρες ίσον ευτυχισμένα παιδιά

Πηγή: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_wommirror_1_10/05/2010_336653

Ο συναισθηματικός τους δεσμός και η ποιότητα της σχέσης τους είναι κρίσιμα

 

 

Το τι εξελικτική πορεία θα έχει ένα υγιές παιδί όχι μόνο μεγαλώνοντας, αλλά και στο σχολείο, το αν -ευρύτερα- θα είναι κοινωνικό και φυσικά ευτυχισμένο είναι ζητήματα που απασχολούν τους περισσότερους γονείς. Πλέον, η επιστήμη υποστηρίζει πως το «κλειδί» της απάντησης σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι η σωματική, συναισθηματική και η γνωστική φροντίδα των γονέων -αλλά και της ευρύτερης οικογένειας και εκπαίδευσης- κατά τη διάρκεια της πρώιμης παιδικής ηλικίας. Οπως εξηγεί ο κ. Γιάννης Παπακωνσταντίνου, παιδοψυχίατρος, επιστημονικός διευθυντής της Διαγνωστικής και Θεραπευτικής Μονάδας για το Παιδί «Σπύρος Δοξιάδης», ενώ οι επιστήμονες μέχρι πρότινος θεωρούσαν πως η ανάπτυξη του εγκεφάλου κατά βάση καθοριζόταν από τα γονίδια, πρόσφατες ανακαλύψεις επιβεβαιώνουν ότι εξίσου σημαντικές είναι και οι πρώιμες εμπειρίες του παιδιού. Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους και τα αντικείμενα είναι ζωτικά συστατικά για τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο και οι ποικίλες και διαφορετικές εμπειρίες φαίνεται πως επιφέρουν την ωρίμαση με μοναδικό τρόπο για το κάθε παιδί. Το δυναμικό αυτό φαινόμενο λαμβάνει χώρα στα νευρικά κύτταρα και στις μεταξύ τους πολλαπλές συνδέσεις. Οποια κύτταρα δουλεύουν εντατικά, ενισχύονται, ενώ εκείνα που σπάνια διεγείρονται ατροφούν ή, άλλως, «κλαδεύονται».

Μόνον έτσι καταφέρνει το σύγχρονο παιδί να μάθει να χρησιμοποιεί τον υπολογιστή με την ίδια επιτυχία που μάθαιναν πριν από αιώνες οι συνομήλικοί του να αιχμαλωτίζουν και να εξημερώνουν άγρια ζώα. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα γονίδια δεν παίζουν ρόλο -και μάλιστα σημαντικό- στη νοητική ανάπτυξη, διευκρινίζει ο παιδοψυχίατρος. Αλλά, κατά τη διαδικασία ανάπτυξης του εγκεφάλου, η εμπειρία συνιστά παράγοντα για το εάν και πώς αυτά τα γονίδια θα ενεργοποιηθούν.

Με άλλα λόγια, όπως οι θετικές και ευχάριστες πρώιμες εμπειρίες βοηθούν τον εγκέφαλο να ωριμάσει προς τη σωστή κατεύθυνση, έτσι και οι ακραίες εμπειρίες παραμέλησης και κακοποίησης μπορούν να προκαλέσουν σε «βιολογικά» υγιή παιδιά νοητική υστέρηση ή σοβαρή ψυχιατρική διαταραχή.

Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στη σχέση μητέρας -μωρού. Ο συναισθηματικός δεσμός που δημιουργείται και η ποιότητα της σχέσης που αναπτύσσουν, είναι το όχημα-βάση που θα μεταφέρει με επιτυχία το βρέφος από την απομόνωση στον κόσμο της επικοινωνίας, του λόγου, της κοινωνικής προσαρμογής και της μάθησης.

Αντίστοιχα, κάποιες από τις νοσηρές συνθήκες -που εν δυνάμει έχουν επιπτώσεις στην ανάπτυξη του παιδιού- είναι εκείνες της μητρικής κατάθλιψης ή άλλης ψυχικής διαταραχής των γονέων, κατάχρησης ουσιών ή σοβαρών ψυχοκοινωνικών συνθηκών της οικογένειας (βία, κοινωνικός αποκλεισμός).

Δυστυχώς, αρκετοί γονείς δυσκολεύονται να δεχτούν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο παιδί τους – ειδικά όταν είναι έως τριών ετών. Αυτό έχει αποτέλεσμα να χάνεται η ευκαιρία τού να αξιοποιήσουν στο έπακρο οι ειδικοί την εκτεταμένη εγκεφαλική πλαστικότητα του παιδιού, με εξατομικευμένα θεραπευτικά και ειδικά παιδαγωγικά προγράμματα. Και επειδή συνήθως το γονεϊκό ένστικτο -και κυρίως το μητρικό- είναι αλάνθαστο, είναι ιδιαίτερα σημαντικό όσοι έχουν μικρά παιδιά να το ακολουθήσουν, συζητώντας τους προβληματισμούς και τις απορίες τους με τον παιδίατρο και τη βρεφονηπιαγωγό.

 

Προειδοποιητικά σημάδια

 

Διαταραχές διατροφής ή ύπνου του παιδιού
Υπερκινητικότητα και επιθετική συμπεριφορά
Υπερβολικοί φόβοι και άγχος
Παθητικότητα και απόσυρση
Αδυναμία προσαρμογής και ρύθμισης της συμπεριφοράς στην ομάδα συνομηλίκων
Δυσκολία αποχωρισμού από τα πρόσωπα φροντίδας

Πηγή: Περιοδικό «K»

O μπαμπάς και η μαμά εκπαιδεύονται

Πώς να διατηρήσετε τον έλεγχο στο σπίτι- οι κανόνες, τα όρια και οι τρόποι εφαρμογής τους στα παιδιά

 

Πηγή: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=317492&dt=28/02/2010

ΜΑΧΗ ΤΡΑΤΣΑ | Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

 

Είναι οι γονείς τα «αφεντικά» στο σπίτι; Σε πολλές οικογένειες, όχι. Αρκετοί γονείς προτιμούν να είναι πρωτίστως «φίλοι» με τα παιδιά τους και δεν προσπαθούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους. Εχουν αφήσει στο περιθώριο το δημιουργικό παιχνίδι και αδιαφορούν για τη διατροφή των παιδιών, ακόμη και κατά την τρυφερή βρεφική ηλικία. Οι ειδικοί επιχειρούν να συμβουλέψουν τους νέους γονείς και προτείνουν τέσσερα βασικά βήματα τα οποία θα βοηθήσουν στην ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών.

Οι δύο γονείς πρέπει πρώτα να συμφωνήσουν μεταξύ τους για τα όρια και τους τρόπους εφαρμογής τους και έπειτα να τα εξηγήσουν με σαφήνεια στα παιδιά. Το ζήτημα είναι ότι οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά τους είναι αναγκαστικά εξουσιαστικές, όπως λένε οι ειδικοί. Ετσι, συχνά οι γονείς επινοούν κανόνες πειθαρχίας και απαιτούν από τα παιδιά συνήθως να τους εφαρμόσουν πιστά. «Στη ζωή των παιδιών, που ακόμη είναι ανώριμα, και για την κατάλληλη αγωγή τους, είναι χρήσιμα τα όρια υπό την προϋπόθεση ότι είναι λογικά» λέει ο διευθυντής Ερευνών στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) κ. Ν. Φακιολάς.

Κανόνες και πειθαρχία
Oι σωματικές τιμωρίες αποτελούν βάναυση και αψυχολόγητη συμπεριφορά των γονέων, υπογραμμίζει ο ειδικός, και έχουν ως αποτέλεσμα την αντίδραση και τον τραυματισμό της προσωπικότητας των παιδιών, όπως και οι λεκτικοί ή ψυχοσυναισθηματικοί καταναγκασμοί.

Οι γονείς μαζί με τα παιδιά πρέπει να διαμορφώνουν ένα πρόγραμμα καθημερινής ζωής και δράσης των παιδιών. «Τροποποιήσεις μπορούν να γίνουν σε έκτακτες περιπτώσεις, αλλά υπαναχωρήσεις δεν πρέπει ποτέ να είναι κανόνας ή επιλογή τού ενός γονέα,εκτός αν έχει μόνος του την κηδεμονία του παιδιού» τονίζει ο διευθυντής Ερευνών του ΕΚΚΕ.

Επιπλέον οι γονείς πρέπει να μάθουν να λένε «όχι» και να το εννοούν. «Το γεγονός ότι δεν μπορούν να είναι συνεπείς στους κανόνες που οι ίδιοι θέτουν,είναι από τα πρώτα μηνύματα που παίρνει το παιδί για τον τρόπο και τους κανόνες της ζωής» λέει η ψυχολόγος- γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια κυρία Ασημίνα Χριστοπούλου . Δεν είναι κακός ο γονιός που επιβάλλει μια τιμωρία και την εφαρμόζει. «Μπορεί προσωρινά να γίνεται δυσάρεστος, είναι όμως αυτή η στάση του που τον κάνει ένα πρόσωπο στο οποίο μπορεί να στηριχτεί το παιδί σε αυτό και να απευθυνθεί σε οποιαδήποτε στιγμή» εξηγεί η κυρία Χριστοπούλου.

Παιχνίδι και φαντασία
Το παιχνίδι είναι εκπαίδευση ζωής, γι΄ αυτό οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά να παίζουν με δημιουργικά παιχνίδια και να μην τα αφήνουν «κολλημένα» μπροστά σε μια οθόνη. Το παιχνίδι αποτελεί δραστηριότητα ζωτικής σημασίας για την ομαλή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού και αποτελεσματικό παιδαγωγικό μέσο. «Αποδοτικό είναι το δημιουργικό παιχνίδι το οποίο κατασκευάζει το ίδιο το παιδί ή που ελέγχει πλήρως,και αυτό καλλιεργεί τις δεξιότητες και τη φαντασία του, ή είναι παιχνίδι που εξασκεί το σώμα, τη μνήμη και την εξυπνάδα χωρίς να δημιουργεί εντάσεις ή εξαρτήσεις του παιδιού» επισημαίνει ο κ. Φακιολάς.

Αν οι γονείς διαβάζουν καθημερινά στα παιδιά τους από την ηλικία των τριών ετών, εκείνα «ανθίζουν» γρηγορότερα από τα υπόλοιπα όταν αρχίζουν το σχολείο. Μάλιστα αυτά τα παιδιά προηγούνται των υπολοίπων στην ανάπτυξη κατά τουλάχιστον δύο μήνες όχι μόνο στη γλώσσα, στη γραφή και στην ανάγνωση, αλλά και στην αριθμητική.

Εν αρχή εστί ο… θηλασμός
ΟΤΑΝη μητέρα δεν θηλάζει το μωρό της και το ταΐζει με στερεά τροφή πριν από την ηλικία των τεσσάρων μηνών, όταν αργότερα τα σνακ και τα γρήγορα γεύματα αντικαθιστούν το σπιτικό φαγητό, τότε τα παιδιά καταλήγουν παχύσαρκα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα τα παιδιά ηλικίας τριών-έξι ετών σε ποσοστό 31% είναι υπέρβαρα ή παχύσαρκα, σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Αριστείδης Δασκαλόπουλος.

Μάλιστα, τα ευρήματα μελέτης του Τμήματος Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, που εκπονήθηκε προ πενταετίας, δείχνουν ότι περισσότερα από τα μισά παιδιά που συμμετείχαν στην έρευνα εμφάνιζαν αυξημένα επίπεδα τριγλυκεριδίων και σακχάρου στο αίμα, περίμετρο μέσης μεγαλύτερη από τη φυσιολογική για την ηλικία τους και χαμηλά επίπεδα «καλής» χοληστερόλης. Και αυτό διότι κατανάλωναν τροφές με επικίνδυνα λιπαρά οξέα και φτωχές σε φυτικές ίνες.

 

9 «πρέπει» για τους γονείς:

1. Να θέτουν όρια στη ζωή των παιδιών με την προϋπόθεση ότι είναι λογικά.

2. Να συμφωνούν μεταξύ τους για τα όρια και τους τρόπους εφαρμογής τους και έπειτα να τα εξηγούν στα παιδιά.

3. Να μη χρησιμοποιούν σωματική βία. Η σωματική τιμωρία, όπως και ο λεκτικός ή ψυχοσυναισθηματικός καταναγκασμός, έχει ως αποτέλεσμα την αντίδραση και τον τραυματισμό της προσωπικότητας των παιδιών.

4. Μαζί με τα παιδιά να διαμορφώνουν ένα πρόγραμμα καθημερινής ζωής και δράσης που να επιδέχεται έκτακτες τροποποιήσεις.

5. Να είναι συνεπείς. Το «όχι» να είναι πάντα «όχι».

6. Να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να παίζουν με δημιουργικά παιχνίδια ή να βγαίνουν παρέα έξω για να παίξουν.

7. Να διαβάζουν στα παιδιά από μικρή ηλικία και να τα ενθαρρύνουν να διαβάζουν μόνα τους καθώς μεγαλώνουν.

8. Να μην πιέζουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας να μάθουν το αλφάβητο ή να μετρούν.

9. Να επιμένουν στον θηλασμό. Οι μητέρες πρέπει να θηλάζουν τα μωρά τους τουλάχιστον 4-6 μήνες και να φροντίζουν ώστε η οικογένεια να τρέφεται βάσει των αρχών της μεσογειακής δίαιτας.

 

 

 

 

 ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Οταν τα παιδιά δεν παρκάρονται στην τηλεόραση

ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ Βασιλείου τα παιδιά, ο 10χρονος Γιάννης και ο μόλις δυόμισι ετών Δημήτρης, δεν «παρκάρονται» μπροστά στην τηλεόραση. Οι γονείς, Γιώργος και Κατερίνα, θεολόγοι και οι δύο, έχουν φροντίσει ώστε τα παιδιά τους να επιλέξουν δημιουργικές δραστηριότητες που τα εκφράζουν. Του Γιάννη τού αρέσει να… πετάει με ένα σκέιτμπορντ αλλά και να κάνει γκραφίτι, όχι ακόμη σε τοίχους αλλά στα μπλοκ ιχνογραφίας. Ο μικρός ακολουθεί τα βήματα του μεγάλου. «Αν και μόλις δυόμισι ετών έχει ταλέντο στο… μουντζούρωμα» λέει περήφανος ο κ. Γιώργος Βασιλείου . Και τονίζει: «Οπως διαπίστωσα από τα δικά μου παιδιά,το παιχνίδι έχει πολύ θετικά αποτελέσματα στην πνευματική τους ανάπτυξη.Οπως και τα ερεθίσματα από το άκουσμα αναγνωσμάτων και παραμυθιών “χαρίζουν” στο παιδί ευχέρεια λόγου καιδιαμορφώνουν μια μεγαλύτερη κοινωνικότητα».

Εκτός από τη συναισθηματική τους ανάπτυξη, μεγάλη σημασία έχει και η σωματική τους υγεία, ο Γιώργος και η Κατερίνα φρόντισαν από την αρχή να ακολουθήσουν τις συστάσεις των ειδικών. Το ένα παιδί θήλασε έξι μήνες και το άλλο οκτώ. Από τότε που άρχισαν να τρέφονται με στερεά τροφή, η ζάχαρη, τα πολλά αλάτια και τα λίπη «εξορίστηκαν» από το τραπέζι. Και όπως επισημαίνει ο κ. Βασιλείου, «τα παιδιά σπανίως αρρωσταίνουν από ιώσεις».