Περι θηλασμού… σκέψεις…

Όλες λίγο ή πολύ, γνωρίζουμε πλέον τα οφέλη, ή μάλλον τα τεράστια και ατελείωτα οφέλη του θηλασμού. Στα οποία κάθε τόσο μάλιστα προσθέτουν και νέα! Και πάντα χαίρομαι όταν τα διαβάζω. Δεν χορταίνω βασικά να τα διαβάζω, γιατί ο δρόμος -του θηλασμού- που επέλεξα και επιλέγουν όλο και περισσότερες μαμάδες και στην χώρα μας πια, μπορεί να είναι πολύ ζεστός, γεμάτος γλυκιές στιγμές, ξέχειλος από ουσίες ζωντανές και φτιαγμένες μόνο για το παιδί μου, και πιστέψτε με μπορώ να συνεχίσω με τις ώρες να γράφω, είναι ταυτόχρονα και ένας δρόμος που όσον αφορά εμένα, δεν είναι και ο πιο εύκολος…

Μπορεί να είναι άπειρες φορές πρακτικότερος σε πολλά σημεία από αυτόν του μπιμπερό και του υποκατάστατου του μητρικού γάλακτος, όπως πχ το βράδυ που αντί να σηκωθείς να φτιάξεις γάλα, απλά δίνεις το δικό σου ξαπλωμένη δίπλα στο μωρό σου και ξανακοιμάσαι κι εσύ και το μωρό όμορφα και ωραία, ή που δεν έχεις τον μπελά της αποστείρωσης, το έξοδο του γάλακτος, ή που αποφασίζεις να μείνεις τελικά πιο πολλές ώρες από ότι υπολόγιζες αλλά δεν σκέφτεσαι αν έχεις γάλα μαζί σου να δώσεις στο μωρό αν πεινάσει, κλπ κλπ… Είναι όμως ταυτόχρονα πιο κουραστικός έστω, γιατί ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να δώσει γάλα στο μωρό, είσαι εσύ!

Και όχι μόνο αυτό. Το μωρό και έπειτα μικράκι σου, μαθαίνει να κοιμάται στις περισσότερες περιπτώσεις, μόνο με σένα (ειδικά εφόσον επιλέξεις να μην αφήνεις το μωρό να κλαίει για να κοιμηθεί), όταν αισθάνεται περίεργα ή είναι αρρωστούλικα, παρηγοριά βρίσκει μόνο σε σένα και το σούπερ γάλα σου, μπορεί ανά πάσα στιγμή να θέλει γάλα και πρέπει να βρίσκεσαι εκεί να του το προσφέρεις, όπερ ο θηλασμός είναι και λίγο κάτι σαν… -δεν βρίσκω καλύτερη λέξη να πάρει μην την πάρετε στραβά- σκλαβιά! Δεν μπορείς να πεις ότι είσαι πτώμα και να πεις σε κάποιον άλλον να του δώσει γάλα, ούτε άρρωστη δεν μπορείς να είσαι βασικά! Δεν μπορείς να πεις ότι χρειάζεσαι μια βόλτα μόνη σου κάπου για να ξεδώσεις με τις ώρες, δεν μπορείς να κάνεις αρκετά πράγματα που ίσως θα ήθελες να κάνεις… Βέβαια, είναι σκλαβιά επιλογής. Γλυκιά σκλαβιά, αλλά μαμάδες που έχετε θηλάσει τα μωρά σας, πείτε μου οτι το έχετε νιώσει κι εσείς αυτό κατά καιρούς και πως δεν είμαι η μόνη που το σκέφτεται έτσι!

Δοκίμασα με τον άντρα μου να βγω 2 φορές έξω αφού κοίμισα την μικρή, και στην ώρα σχεδόν είμασταν πίσω γιατί (ενώ δεν ξυπνάει συνήθως τόσο νωρίς), ξύπνησε και έκλαιγε απαρηγόρητα που δεν πήγα εγώ να την δω και να την θηλάσω για να ξανακοιμηθεί! Τα ραντεβού μου όταν προσπάθησα να κάνω μια δουλειά διακόσμησης, τα κανόνιζα βάση των θηλασμών μου που όμως τελικά δεν έπεφταν πάντα όπως τους είχα σχεδιάσει. Μόνη για ψώνια, τώρα που η Ναταλία είναι 2 χρονών ξεκίνησα να κάνω δίχως να φοβάμαι πως θα θέλει να κοιμηθεί και δεν θα μπορεί δίχως εμένα. Και καμιά φορά που συζητάμε αν θα ήθελα να κάνουμε τρίτο παιδί, τώρα που αρχίζω να νιώθω πάλι ότι αρχίζω να έχω λίγη παραπάνω ελευθερία, λέω ΟΧΙ! Σαν να μην έχω κουράγιο για άλλον ένα γύρο…

Δεν θέλω με καμία κυβέρνηση να αποτρέψω κάποια μαμά από το να θηλάσει. Το blog αυτό άλλωστε ξεκίνησε με αυτήν ακριβώς τη λογική. Να βοηθήσω μαμάδες να θηλάσουν! Είναι όμως ταυτόχρονα, ένα blog στο οποίο εκφράζω τις σκέψεις μου παράλληλα με οτιδήποτε άλλο και αυτές είναι οι σκέψεις που είχα αυτές τις μέρες στο μυαλό μου. Σκέφτηκα και ξανασκέφτηκα αν θα έπρεπε να τις γράψω, αλλά αποφάσισα να το κάνω, γιατί πιστεύω πως υπάρχουν και άλλες θηλάζουσες μαμάδες που σκέφτονται το ίδιο και ίσως νιώθουν και τύψεις που σκέφτονται έτσι (όπως άλλωστε νιώθω κι εγώ ακόμη και τώρα που τις γράφω).

Ένας ακόμη λόγος, ήταν επειδή ακούω πολλές φορές μαμάδες να λένε πως ο συνεχιζόμενος θηλασμός, είναι επειδή η μαμά βαριέται να μπει στην διαδικασία αποθηλασμού για να μην δυσκολευτεί (το ίδιο βέβαια και για το γεγονός του ότι κοιμάμαι ακόμη με τα παιδιά μου). Όχι λοιπόν, δεν είμαι μια τεμπέλα μαμά! Αυτό που κάνω, το έχω επιλέξει μετά από αρκετή έρευνα. Το κάνω ακόμη κι αν φορές μου στοιχίζει από προσωπικό χρόνο δικό μου αλλά και με τον άντρα μου, ακόμη και όταν ξυπνάω πιασμένη επειδή η μικρή ήθελε όλο το βράδυ να θηλάζει και δεν μπορούσα παρά να κοιμάμαι στο πλάι. Μπορεί κάποιες φορές να αισθάνομαι ότι το παιδί μου (ειδικά όταν ήταν μωρό) με έβλεπε απλά σαν την παροχή τροφής του, ένα γιγάντιο στήθος (ή δύο εν πάσι περιπτώσει). Μπορεί κάθε φορά που θα κάτσω στο κομπιούτερ να χαλαρώσω λίγο, να έρχεται κι αυτή η ζουζούνα να ζητάει γάλα γιατί το έχει βρει παιχνίδι τελευταία, ή μπορεί τελευταία να αναρωτιέμαι αν υπάρχει περίπτωση να αποθηλάσει ποτέ, αλλά συνεχίζω! Συνεχίζω γιατί γνωρίζω πως αυτό το δώρο που κάνω στο παιδί μου, είναι ανεκτίμητο!

Α-ΝΕ-ΚΤΙ-ΜΗ-ΤΟ!!! 

Και ναι, γνωρίζω πως αυτά τα χρόνια περνάνε γρήγορα και πως μάλιστα κάποια μέρα θα το σκέφτομαι με νοσταλγία. Μπορεί να χρησιμοποίησα την λέξη σκλαβιά, αλλά πείτε μου την αλήθεια. Η μητρότητα δεν είναι αρκετές φορές δύσκολη? Δεν μας καίει συχνά τις μπαταρίες μας? Δεν μας φτάνει στα όριά μας πολύ συχνά? Κι όμως, δεν θα επιλέγαμε ούτε μια στιγμή κάτι διαφορετικό! Σωστά? Έτσι λοιπόν, όσο κι αν θα ήθελα να μπορούσαν και οι μπαμπάδες να θηλάζουν τα μωρά μας (έστω που και που), δεν θα άλλαζα τίποτα όσον αφορά τον δρόμο που επέλεξα. Θα θήλαζα και πάλι τα παιδιά μου και θα ήμουν -όπως και είμαι- περήφανη για αυτό μου το κατόρθωμα.

Μαμάδες που θηλάζετε ή θηλάσατε, όλες σας θαυμάζω! Βλέπω μαμά που θηλάζει κάπου έξω, και νιώθω κάτι όμορφο πάντα γι αυτές! Είμαστε δεμένες από κάποιο στοίχημα ένα πράμα! Αυτό να μην τα βάλουμε κάτω ότι δυσκολία και να βρούμε μπροστά μας! Και αυτό με κάνει να συνεχίζω 😉 Όσες αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να θηλάσουν, ΝΑΙ!!! Αν δεν άξιζε, δεν θα το συνέχιζα για τόσον καιρό άλλωστε! Απλά γκρινιάζω.  Είναι στη φύση μου μάλλον 😆

Advertisement

ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ (Μέρος 3ο)

Μετάφραση: Χρύσανθος Θεοχάρης

Πηγή: http://www.askdrsears.com/html/6/T063900.asp

Ο Μπελάς του Ντυσίματος

Είναι αναμενόμενο ότι θα ξοδεύεις πολύ χρόνο στο ντύσιμο του μωρού σου. Κατά συνέπεια θα είναι πολύ πιο εύκολο και πιο ευχάριστο για σένα αν τα καταφέρεις να το κάνεις χωρίς αγώνα και άγχος. Να λοιπόν μερικές ιδέες που θα σε βοηθήσουν να επιτελέσεις το έργο σου σωστά, ολοκληρωμένα και ευχάριστα τόσο για σένα όσο και για το μωρό σου.

 

Κάνε το σχεδιασμό σου προκαταβολικά. Πριν προχωρήσεις στην αγορά παιδικών ρούχων, ντύσε το μωρό σου με τη φαντασία σου. Επέλεξε ρούχα που φοριούνται εύκολα, είναι τουλάχιστο κατά ένα μέγεθος μεγαλύτερα και με όσο γίνεται λιγότερα κουμπιά και θηλυκώματα. Προτίμησε χαλαρούς λαιμούς που ανοίγουν εύκολα και δεν πιάνονται στα τρυφερά και ευαίσθητα αυτάκια. Διάλεξε φορμίτσες που γλυστρούν άνετα σε «κινούμενους στόχους».

 

Φρόντισε να καταγραφούν στο τρυφερό μυαλουδάκι του μωρού σου όμορφες αναμνήσεις απ’ τις διαδικασίες του ντυσίματος. Η συμπεριφορά του παιδιού κατά την αλλαγή πάνας βάζει τις βάσεις για το πώς θα αντιμετωπίζει το ντύσιμο στη συνέχεια. Τα περισσότερα μωρά που δέχονται ευχάριστα το ντύσιμο μπορούν να μάθουν να συνεργάζονται γύρω στην ηλικία του ενός χρόνου, να φορούν μόνα τους κάποια ρούχα γύρω στην ηλικία των δύο και να ντύνονται εντελώς μόνα όταν γίνουν τεσσάρων χρόνων.

 

 

            Δίδαξε ντύνοντας. Δοκίμασε αυτά τα κολπάκια:

 

• Για να πετύχεις μεγαλύτερο βαθμό συνεργασίας από μέρους του μωρού, πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να εξασφαλίσεις οπτική επαφή μαζί του. Αυτό θα το πετύχεις με το να το ντύνεις είτε στο κρεβάτι είτε σε ένα πάγκο, ή ακόμα καλύτερα και ασφαλέστερα γονατιστή στο πάτωμα. Κοίτα το στα μάτια και μίλα του τραγουδιστά. Για να δημιουργήσεις την κατάλληλη ατμόσφαιρα και να το μπάσεις στο πνεύμα, παίξε ένα «ντυσιματικό» παιχνίδι: «Βάζουμε το δεξί πόδι. Βάζουμε το αριστερό πόδι. Τα κάνουμε και τα δυο γύρω γύρω.»
• Παίξε το παμπάλαιο αλλά δοκιμασμένο παιχνίδι με τα μέλη του σώματος, που καταφέρνει να κρατά απασχολημένα τα ατίθασα χεράκια: «Πού είναι η μύτη του μπαμπά;» Συνέχισε να διασκεδάζεις το μωρό με θεατρινισμούς ενώ συνεχίζεις το ντύσιμο.
• Οι τεχνικές αυτές συχνά είναι αποτελεσματικές και κρατούν το μωρό ήσυχο και ακίνητο. Για παιδάκια δυο χρόνων καλό είναι να έχετε κάποια συγκεκριμένα παιχνίδια ειδικά για την ώρα του ντυσίματος.
• Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο βάλτο κοντά σε παράθυρο ή τζαμόπορτα για να απολαμβάνει τη θέα καθώς θα το ντύνεις.
• Τραγούδα (σε απομίμηση) κάποιο τραγούδι για την σωστή σειρά ντυσίματος: «Πρώτα βάζουμε το βρακάκι, το βρακάκι, το βρακάκι.» Περίγραφε αυτά που κάνεις. «Πού είναι το βρακάκι; Κατόπιν βάζουμε τις κάλτσες…» Λέγε το όνομα του ρούχου και δείχνε πού μπαίνει.
• Αν το τρίχρονο παιδί σου δεν δέχεται να ντυθεί, είναι ευκαιρία να αξιοποιήσεις ένα αναπτυξιακό στοιχείο της ηλικίας του, συγκεκριμένα αυτό της φαντασίας. Χρησιμοποίησε πρόσωπα αγαπητά και στους δυο σας. Να πώς μια μαμά μετατρέπεται σε διασκεδάστρια και καταφέρνει να πείσει τον τρίχρονο γιο της να φορέσει τα ρούχα του: «Γίνομαι ο Πήτερ Παν και μιλάω σαν Πήτερ Παν. Συζητάμε πως ο Πήτερ Παν χρειάζεται να ντυθεί γιατί πρόκεται να φύγει για μια συναρπαστική περιπέτεια και πρέπει οπωσδήποτε να φορέσει το παντελόνι του».
• Όταν ένα νήπιο ξέρει πως θέλεις να το ντύσεις, το βλέπει σαν την τέλεια ευκαιρία να παίξετε κυνηγητό για να αποφύγει το ντύσιμο. Αν έχεις το χρόνο και τη διάθεση, κάνε του τη χάρη και δες το σαν ευκαιρία για μπόλικα γελάκια και γαργαλήματα. Αν δεν θέλεις, τότε αντιπρότεινέ του το κρυφτούλι («Τσα! Σε τσάκωσα»). Βάλε το λαιμό της μπλουζίτσας του στο πρόσωπό σου και κρυφοκοίταζέ το από εκεί. Τότε αυτό θα σε πλησιάσει να σου κάνει «τσα». Στο σημείο αυτό του περνάς το μπλουζάκι ενώ του εξηγείς πώς παίζεται το παιχνίδι. Κάνε το ίδιο με τα χέρια και τα πόδια. Όταν πάει δυο χρόνων θα σου ζητάει το ίδιο να κάνετε «τσα».

 

Μαθήματα ντυσίματος. Βάλε τα ρούχα που είναι να φορέσει το παιδί σου δίπλα σ’ αυτά που είναι να φορέσεις εσύ. Αρχίστε να τα φοράτε ένα ένα με την ίδια σειρά και οι δυο σας. Αυτό βοηθάει το παιδί να αποκτήσει άνεση και ταχύτητα. Θα μπορούσες να προτείνεις και διαγωνισμό – ποιος θα ντυθεί πιο γρήγορα. Σύντομα ο πρωτάρης θα γίνει πρωταθλητής! Στα πρώτα βήματα βέβαια ο πρωτάρης στο αυτο-ντύσιμο (από τριών μέχρι τεσσάρων) θα χρειάζεται και ένα χεράκι απ’ τη μαμά: «Εσύ θα φορέσεις το πουκάμισο και εγώ θα σου το κουμπώσω».

 

Δείξε ανοχή στους κακούς συνδυασμούς. Μην ξεχνάς πως ένα παιδάκι από δύο μέχρι πέντε χρόνων διαμορφώνει απόψεις στο μυαλό του και αυτό έχει σαν συνέπεια να αντιστέκεται σε εναλλακτικούς τρόπους. Όσο και να μας φαίνεται περίεργο τα μικρά παιδάκια δεν φημίζονται για το ανοιχτό τους μυαλό. Αυτό δεν είναι ένδειξη πείσματος ή ισχυρογνωμοσύνης, αλλά δείγμα πορείας προς την ανάπτυξη και τη δημιουργία προσωπικής ταυτότητας. Αν το παιδί σου θέλει να φορέσει πορτοκαλί πουκάμισο με μωβ παντελόνι, άφησέ το να το κάνει, παρά το γεγονός ότι κάτι τέτοιο παραβιάζει τη δική σου αίσθηση γούστου. Μια άλλη λύση είναι να βάλεις μπροστά του τρία συνολάκια και να δώσεις στο παιδί το δικαίωμα να επιλέξει ένα απ’ αυτά. Δεν είναι σοβαρό το θέμα και δεν αξίζει να τα χαλάσετε! Μια μαμά το έθεσε ως εξής: «Απ’ τη στιγμή που ντύνεται μόνος του μπορεί να φορέσει ό,τι τον ευχαριστεί.» Η μαμά αυτή όμως φρόντισε ώστε τα συρτάρια του γιού της να περιέχουν ρούχα κατάλληλα για την εποχή. Περίμενε περίπου δέκα χρόνια από τώρα και θα δεις πως το παιδί σου θα ντύνεται πιο στυλάτα και γουστόζικα από σένα!

 

Δώσε στο παιδί δικαίωμα επιλογής στα ψώνια. Κοντά στην ηλικία των τεσσάρων τα παιδιά έχουν άποψη για το ντύσιμό τους. Παίρνε τα παιδιά μαζί σου όταν πας για ψώνια και παραχώρησέ τους κάποια περιθώρια επιλογής σ’ ό,τι τους αφορά. Για παράδειγμα, τα δύο απ’ τα πέντε φορεματάκια και ένα στα τρία παντελονάκια να είναι με βάση τις δικές τους προτιμήσεις.

 

Υπάρχουν φορές που οι επιλογές των γονιών είναι σίγουρα οι καλύτερες. Ιδού πώς μια έξυπνη και συνετή μαμά κατάφερε να ντύσει σωστά το γιο της – με σεβασμό προς τις επιθυμίες του αλλά και χωρίς αμφισβήτηση του δικού της ρόλου σαν μητέρας:

 

Ο τριών χρόνων γιός μας αρχίζει να ανακαλύπτει πως διαθέτει θέληση και άποψη. Το δικό μου έργο και η δική μου επιθυμία είναι να επικυρώσω το δικαίωμά του να παίρνει αποφάσεις. Όταν το παιδί μας ασκεί το δικαίωμά του και κάνει κάποια επιλογή που δεν συμπίπτει με τις δικές μας επιλογές, ο σύζυγός μου και εγώ δεν το βλέπουμε σαν απειλή για τη γονική μας αυθεντία. Απλά το παιδί μας επιθυμεί κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που θέλουμε εμείς. Για παράδειγμα, σε κάποια περίπτωση ο σύζυγός μου βοηθούσε το παιδί να ντυθεί. Ο Γιώργος δήλωσε πως ήθελε να φορέσει το καινούργιο και βαρύ πουλόβερ που είχε πάρει για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Η θερμοκρασία εκείνη την ημέρα ήταν σχεδόν 27 βαθμοί και επρόκειτο να τον πάμε βόλτα σ’ ένα ηλιόλουστο πάρκο. Ο σύζυγός μου του εξήγησε πως θα είναι αρκετά ζεστά εκεί που θα είμαστε, ο Γιώργος όμως επέμεινε πως θέλει να φορέσει το συγκεκριμένο πουλόβερ. Καθώς η συζήτηση συνεχιζόταν, ο σύζυγός μου είπε: «Έχω μια ιδέα. Να πάρουμε το πουλόβερ μαζί μας και αν κρυώνεις και το χρειάζεσαι μπορείς να το φορέσεις.» Ο Γιώργος βρήκε την ιδέα αυτή καταπληκτική. Το δικαίωμά του να παίρνει αποφάσεις για θέματα που τον αφορούν επιβεβαιώθηκε. Η σκέψη του να έχει το πουλόβερ μαζί του με κάποιο τρόπο, κρίθηκε σωστή και έτσι το πήρε μαζί του στο πάρκο. Το ακουμπήσαμε πάνω στο παγκάκι για την περίπτωση που θα έκανε κρύο. Ο σύζυγός μου απ’ την αρχή θα μπορούσε να είχε «πατήσει πόδι» και να πει: «Όχι, δεν θα φορέσεις αυτό το πουλόβερ. Εγώ είμαι ο αρχηγός. Είμαι ο ενήλικας και γνωρίζω τί είναι το καλύτερο για σένα. Δεν πρόκειται να φορέσεις αυτό το πουλόβερ με τέτοια ζέστη». Αντίθετα, βρήκαμε μια λύση που σεβάστηκε την επιλογή του Γιώργου και έτσι φτάσαμε σε μια συμφωνία που βγήκε σε καλό για όλους μας.

 

Στο επόμενο…. «Οι σκηνές στα Σουπερμάρκετ»

 

Οι πρώτοι μου 2 μήνες θηλασμού (και οι πιο δύσκολοι)…

Το λέω και το πιστεύω! Αν βγεις νικήτρια από τους πρώτους 2 μήνες θηλασμού, οι όσοι υπόλοιποι ακολουθήσουν θα είναι παιχνιδάκι. Οι πρώτες 2 βδομάδες πολύ δύσκολες, οι επόμενες 2 απλά δύσκολες και οι τελευταίες 4 δυσκολούτσικες. Μετά παιχνιδάκι, με κάποιες μέρες λίγο πιο «κάπως». Και αυτό δεν τον λέω για να σας τρομάξω. Ίσα ίσα, το λέω για να σας δώσω κουράγιο. Το 85% των γυναικών στην Ελλάδα σταματούν τον θηλασμό στο μήνα ή στο δίμηνο. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι, αλλά ένας από αυτούς πιστεύω πως είναι το ότι δεν γνωρίζουν πως τα πράγματα σταδιακά φτιάχνουν και πως σε τελική ανάλυση είναι πολύ πιο εύκολα – πολύ πιο εύκολα – σε σύγκριση το μπελά των μπιμπερό. Η αλήθεια είναι ότι η αρχή θέλει πολύ πείσμα, προσπάθεια και υπομονή. Η αλήθεια είναι, ότι η συνέχεια είναι σκέτη απόλαυση και για τους δύο (μαμά και βρέφος)…

Την πρώτη φορά που μου έδωσε η μαία στο μαιευτήριο το μωρό μου να το θηλάσω, κατάλαβα πως δεν έχουν άδικο οι Ινδοί που λατρεύουν τη Θεά Κάλι. Χρειαζόμουν επειγόντως 4 χέρια για να τον κρατήσω σωστά, να κρατάω το στήθος και να μην μου φεύγει το κεφαλάκι του μωρού! Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα! Κάτι πάει στραβά. Μετά ένιωσα την παράξενη αίσθηση του μωρού να θηλάζει στο στήθος μου. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω το τί ακριβώς γινόταν, αλλά ο Γιώργος έδειχνε να ξέρει τί κάνει. Ευτυχώς έπιασε σωστά το στήθος (όχι μόνο θηλή, αλλά και θηλαία άλω, δηλαδή και μέρος του σκούρου μέρους γύρω από την θηλή). Το βράδυ ξυπνούσε ανά μία ή δύο ώρες κλαίγοντας, τον έβαζα στο στήθος και αμέσως ηρεμούσε. Μετά έκανε τα κακάκια του, τον αλλάζαμε και τον ξεκινούσε βόλτα και αγκαλιά ο Μάκης μέχρι που κοιμόταν. Μετά από καμιά ώρα ή δύο στην καλύτερη, πάλι ένα από τα ίδια.

Μέσα σε 2 μέρες οι θηλές μου άρχισαν να πονάνε. Η μια λιγότερο από την άλλη. Φυσιολογικό βέβαια, μιας και δεν είναι συνηθισμένο το στήθος σε τέτοια μεταχείρηση. Έβαζα λανολίνη και επιθέματα στήθους, αλλά τίποτα. Μια μαία μου είπε ότι λογικά δεν κρατάω σωστά το μωρό, μιας και κανονικά δεν θα έπρεπε να πονάω καθόλου. Τώρα πιστεύω πως έστω και λίγο οι θηλές πονάνε και τις αισθανόμαστε πολύ ευαίσθητες όσο καλά και αν κρατάμε το μωρό. Μια φίλη που θήλασε όλα της τα παιδιά μου είπε να μην φοράω επιθέματα, να μην φοράω ούτε σουτιέν όσο μπορώ, και να μην βάζω λανολίνη. Αν πονάω να βάζω λίγη πριν να τον θηλάζω μόνο. Αυτό που θέλουμε δεν είναι να έχουμε μαλακές θηλές, αλλά να τις κάνουμε να σκληρύνουν σιγά σιγά, δηλαδή να τις «σκληραγωγήσουμε» ώστε να μπορούν να αντέχουν στη νέα τους υπηρεσία.

Τις πρώτες τρισήμισι μέρες που δεν είχα ακόμη γάλα, ο Γιώργος ρουφούσε πεινασμένος και η θηλή πονούσε ακόμα περισσότερο. Με το που τον έβαζα στο στήθος, τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν ένα δράμα! Τον έβαζα πρώτα στο άλλο στήθος μήπως και αν ικανοποιηθεί κάπως με το λίγο πρωτόγαλα που είχα δεν θα ρουφάει με τόσο δύναμη από το άλλο.

Την 4^η μέρα το βράδυ κατέβηκε το γάλα. Ο Γιώργος ήπιε και χόρτασε και έβαλε μέσα σε ένα βράδυ, 350 γρ! Στο σπίτι συνεχίστηκε ο πόνος στην θηλή, αλλά αποφάσισα να τον κρατάω αλλιώς. Τον κρατούσα λοιπόν κάτω από την μασχάλη μου και με το κεφαλάκι του στην παλάμη του ίδιου χεριού. Με αυτό τον τρόπο έπινε μια χαρά δίχως ουσιαστικά να πονάω και εγώ. Οπότε πέρασε κι αυτό το πρόβλημα…

Το βράδυ στο σπίτι, ξυπνούσε κάθε δίωρο. Σηκωνόταν και ο Μάκης να με βοηθήσει μιας και με την καισαρική τομή, μέχρι να γυρίσω, να σηκωθώ, κλπ., το μωρό θα πλάνταζε στο κλάμα. Αυτό με τα κακά του (να τα κάνει δηλαδή με το που τελείωσε το θήλασμα), τί σπάσιμο! Να βλέπεις το μωρό να γλαρώνει, έτοιμο να κοιμηθεί, και όμως να πρέπει να το αλλάξεις, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει τελείως και μετά να πρέπει να το βολτάρεις αγκαλιά μέχρι να κοιμηθεί βαριά για να το βάλεις στο κρεβατάκι του δίχως να ξυπνήσει… Δεν συμφωνείτε πως είναι μεγάλο σπάσιμο; Ευτυχώς αυτό το στάδιο περνάει γρήγορα.

Μετά από δύο μέρες, αν θυμάμαι καλά, ήρθε το μεγάλο χτύπημα! Τον λένε μαραθώνιο θηλασμό! Εγώ όμως τότε δεν γνώριζα τίποτα γι αυτό το πράγμα. Ο Μαραθώνιος θηλασμός (cluster feeding) γίνεται στην αρχή σε πιο τακτά διαστήματα και όσο πάει σχεδόν διπλασιάζεται το διάστημα ανάμεσα στον τωρινό και τον επόμενο. Κάθε «κύμα», ή «μπόρα» αν θέλετε, μπορεί να κρατήσει από μία έως και τρεις μέρες και κατά την διάρκεια τους το μωρό μπορεί να θηλάζει μέχρι και 18 ώρες το 24ωρο! Θάνατος! Θηλάζει 2ωρα, τρίωρα κοιμάται και με το που το βάλεις στο κρεβάτι, ξυπνάει και θέλει κι άλλο! ΑΜΑΝ! Τί ήταν αυτό; Δεν προλάβαινα να πάω στην τουαλέτα, πεινούσα, διψούσα, πονούσε η μέση μου, ήθελα να κλαίω αλλά το έπαιζα δυνατή! Δεν άντεξα όμως και ενώ έλεγα ότι θα τον θηλάζω εξάμηνο τουλάχιστον και μετά βλέπουμε, εκείνη την – πρώτη – μέρα άλλαξα γνώμη. Θα τον θηλάσω το πολύ ένα τρίμηνο αν πάει έτσι το πράγμα, σκέφτηκα! Δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρω μόνη μου αλλιώς! Ευτυχώς οι μαραθώνιοι θηλασμοί του Γιώργου ήταν μονοήμεροι και, λες και ήθελε να με ανταμείψει, την επόμενη μέρα το ‘ριχνε στον ύπνο για να καλύψει τη χασούρα! Μετά από μία μέρα μαραθώνιου θηλασμού, το στήθος μου γέμιζε περισσότερο γάλα. Όσο χρειαζόταν το μωρό μου για την περίοδο που επρόκειτο να διανύσει μέχρι τον επόμενο μαραθώνιο!

Και έβαζε κιλάκια το μωρό μου, τα δαχτυλάκια του έκαναν λακάκια, τα μπουτάκια του γέμιζαν, η κοιλίτσα του ήταν στρουμπουλή και τα μαγουλάκια του πήγαιναν να γίνουν πραγματικά μαγουλάκια. Και μόνο με το δικό μου γάλα. Σε κάνει να νιώθεις μια περηφάνια αυτό. Νιώθεις ότι κάτι κάνεις, κι ας πονάει η μέση, κι ας ξυπνάς τα βράδια πιο συχνά επειδή το μητρικό γάλα είναι πιο εύπεπτο και το χωνεύουν πιο γρήγορα…

Και μετά, άλλο πρόβλημα. Τον έβαζα στο στήθος, ρουφούσε κανένα λεπτό άντε δυο, και μετά ξεκινούσε να κλαίει νευριασμένος να βγαίνει από το στήθος και να του ρίχνει μπουνίτσες με τις, ερμητικά κλειστές ακόμα, παλάμες του. Μα γιατί; Τί στο καλό είχε; Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Τον έβαζα στο άλλο, πάλι τα ίδια! Μήπως δεν είχα όσο γάλα ήθελε; Τί γινόταν; Το θείο λοιπόν ίντερνετ για ακόμα μια φορά μου έδωσε την απάντηση. Είχα, λέει, πολύ γάλα, κατέβαινε απότομα και τον έπνιγε! Και τί έπρεπε να κάνω; Να τον θηλάζω σχεδόν ξαπλωτά και το μωρό να το βάζω από πάνω μου να πίνει. Έτσι με την βοήθεια της βαρύτητας το γάλα δεν έβγαινε με τόση φόρα και ο Γιώργος έπινε δίχως πρόβλημα. Βεβαίως το πρόβλημα ήταν όταν ήμασταν έξω και έπρεπε να τον θηλάσω. Κουτσά στραβά τον θήλαζα όσο μπορούσε και μέχρι να πάμε σπίτι τουλάχιστον δεν πεινούσε τόσο πολύ. Όταν πέρασα το σαραντάμερο και ξεφύγαμε από την «επικίνδυνη» περίοδο που έχουμε το πρόβλημα της σύγχυσης των θηλών (που το μωρό δηλαδή σταματάει να θέλει το στήθος επειδή προτιμάει το μπιμπερό, αν βέβαια του έχουμε δώσει να το δοκιμάσει), εγώ «μηχανεύτηκα» το εξής: Όταν ήξερα ότι θα λείψουμε απ’ το σπίτι για πολύ, έβγαζα γάλα με ένα θήλαστρο, το έβαζα σε μπιμπερό και μετά σε θερμός μπιμπερού για να κρατηθεί κρύο. Όταν ήταν η ώρα του Γιώργου να φάει το ζέσταινα βουτώντας το μπιμπερό σε ένα ποτήρι με καυτό νερό και όλα καλά. Για όλα υπάρχει λύση 😉

Και εκεί που συνηθίσαμε, καπάκι στις 20 περίπου μέρες ο δεύτερος μαραθώνιος θηλασμός, ο οποίος μου φάνηκε πιο δύσκολος γιατί δεν είχα την μητέρα μου μαζί στο σπίτι. Ήμουν μόνη μου και θήλαζα, θήλαζα, θήλαζα. Με το που τον άφηνα κοιμισμένο, ξυπνούσε. Πριν τουλάχιστον τον έδινα στην μητέρα μου να σηκωθώ λίγο να τεντωθώ, να πάω στην τουαλέτα, που κάτι ήταν. Τώρα τίποτα!  Παλουκωμένη σχεδόν σε μια πολυθρόνα, με τα νερά δίπλα μου, το τηλεκοντρόλ και ένα πιάτο ξηρούς καρπούς (είχα οργανωθεί λιγάκι). Η πάπια μου έλειπε! Η μέρα πέρασε και την επόμενη περισσότερο γάλα στα στήθη μου. Όσο θήλαζα από το ένα στήθος, έτρεχε και άλλο και γέμιζα γάλα παρόλο το επίθεμα. Τί να σου κάνει ένα; Μύριζε το σπίτι γάλα!

Άρχισα να πίνω κι εγώ γάλα (στην εγκυμοσύνη με αναγούλιαζε) με τα δημητριακά μου. Καφέ δεν έπινα. Φοβόμουν μήπως και δεν κοιμάται το μωρό, και όταν είσαι φρέσκια μαμά κάνεις τα πάντα για να κοιμάται το μωρό! Και τούμπες! Και το γάλα που έπινα εγώ έφερε λίγους κολικούς στο μωρό. Γενικά με κολικούς ήμουν τυχερή γιατί το μητρικό γάλα βοηθάει πολύ στο να μην κάνουν κολικούς τα μωράκια. Μόνο αν χωρίς να ξέρω έτρωγα κάποιο περίεργο φαγητό, μόνο τότε το γάλα μου προκαλούσε κράμπες στο μωρό μου που κι αυτές αρκούσαν μερικά πριτς πριτς να του περάσει ο πόνος. Δεν το είχα φανταστεί ότι το αγελαδινό γάλα που έπαιρνα εγώ θα μπορούσε να προκαλέσει κολικούς στο μωρό. Έτσι συνέχισα να το πίνω, μέχρι που το διάβασα κάπου, καθώς έψαχνα να βρω την εξήγηση για τα πράσινα κακάκια του Γιώργου (γιατί ναι, ακόμα και το χρώμα τους και την υφή τους εξετάζεις!) πως το αγελαδινό γάλα, όταν το πίνει η μαμά που θηλάζει, μπορεί να προκαλέσει κολικούς στο μωρό και πράσινα κακάκια. Οι κολικοί του πέρασαν τελείως μετά από κανένα δεκαπενθήμερο αφότου σταμάτησα να πίνω γάλα. Τόσο παίρνει η πρωτεΐνη του γάλακτος να φύγει από τον οργανισμό του μωρού. Όλα καλά μέχρι στιγμής…

Όμως γιατί τα πράσινα κακάκια να εμφανίζονται κάθε τόσο ακόμα κι αφού είχα κόψει το αγελαδινό γάλα; Πάλι ο Γουγλις, το kellymom.com και η Αγλαΐα (σύμβουλος θηλασμού) βοήθησαν και αυτήν την άσχετη μάνα. Υπερπαραγωγή! Όχι, δεν είχα γυρίσει καμιά ταινία. Υπερπαραγωγή γάλακτος. Αυτό το πολύ γάλα τελικά δεν ήταν και ό,τι το καλύτερο… Επειδή λοιπόν είχα πολύ γάλα, τί γινόταν; Ας τα πάρουμε από την αρχή. Όταν ένα μωρό ξεκινήσει να θηλάζει, το πρώτο γάλα που πίνει είναι αραιής σύστασης. Αυτό ξεδιψάει το μωρό, αλλά όταν συνεχίσει να θηλάζει, τότε αρχίζει να ρέει ένα πιο παχύ γάλα με περισσότερο λίπος το οποίο και χορταίνει και παχαίνει το μωρό. Εγώ τον θήλαζα ένα τέταρτο από το ένα στήθος και ένα τέταρτο από το άλλο. Έτσι λοιπόν, έπινε πολύ αραιό γάλα και λίγο παχύ, γιατί τότε που άρχιζε να κατεβαίνει το παχύ γάλα, εγώ του άλλαζα στήθος, οπότε συνέχιζε να πίνει αραιό γάλα. Πίνοντας όμως περισσότερο αραιό γάλα είναι αυτό που προκαλεί πράσινα κακάκια. Η λύση δηλαδή ήταν να του δίνω το ένα στήθος μόνο στο κάθε γεύμα. Αργότερα που μεγάλωσε ο Γιώργος και έπινε περισσότερο γάλα τον τάιζα από το ίδιο στήθος δύο γεύματα και μετά πηγαίναμε στο άλλο. Τελικά τα κακάκια του γύρισαν στο πολυπόθητο πορτοκαλό-μουσταρδί τους χρώμα (καλή όρεξη)!

Στις 40 και κάτι μέρες ένας ακόμη μαραθώνιος θηλασμός μας χάρισε ακόμα περισσότερο γάλα, αλλά εν τω μεταξύ το είχα φιλοσοφήσει το θέμα. Δεν θα έκανα τίποτα άλλο εκείνη την μέρα και την επόμενη που θα κοιμόταν περισσότερο ο Γιώργος, θα ευχαριστιόμουν κι εγώ την μέρα μου. Είχαμε ήδη αρχίσει να καταλαβαινόμαστε περισσότερο. Αυτές οι 40 μέρες που λένε, φέρνουν όντως μεγάλη διαφορά. Νιώθεις όντως ότι είσαι μαμά και καταλαβαίνεις και τί ακριβώς σημαίνει αυτό (σε βοηθάει σ’ αυτό απ’ τη μια μεριά η κούραση, και απ’ την άλλη τα χαμόγελα και τα γλυκά βλέμματα του μωρού σου) και αρχίζεις να αισθάνεσαι μια αυτοπεποίθηση ότι μπορεί κι εσύ να γίνεις καλή μαμά και τελικά να τα καταφέρετε και τα δυό σας μια χαρά.

Μέχρι να πιάσουμε τους πρώτους 2 μήνες θηλασμού, το να τον κρατήσω και να τον θηλάσω ήταν πλέον παιχνιδάκι για μένα. Κρατούσε κι αυτός το κεφαλάκι του πιο σταθερό, ενώ εγώ δεν φοβόμουν να τον κουνήσω, να του αλλάξω στάση ή να κουνηθώ την ώρα που θήλαζε για να βολευτώ καλύτερα. Ο Γιώργος έβρισκε το στήθος πριν καλά καλά του το δώσω, ακόμα και το βράδυ δίχως να βλέπει, μόνο με την μυρουδιά. Είχαμε μάθει ο ένας τον άλλον και αρχίσαμε να το ευχαριστιόμαστε. Ακόμη και όταν τον κρατούσε κάποιος άλλος, αυτός έψαχνε με το βλέμμα του μέσα στο δωμάτιο να βρει εμένα. Εμένα, την πηγή της ζωής του, την τροφή του, εμένα με την ζεστή αγκαλιά και την όμορφη μυρουδιά, τη μοναδική μυρουδιά της μαμάς του. Τον θήλαζα και με κοιτούσε ταυτόχρονα στα μάτια με ένα βλέμμα γεμάτο γλύκα και ευγνωμοσύνη (ακόμα και τώρα το κάνει αυτό). Λίγο αργότερα άρχισε να του ξεφεύγει και κανένα χαμόγελο δίχως να αφήσει το στήθος, και τότε ήξερα… Ήξερα ότι το κέρδισα το στοίχημα!