Βόλτα στην παιδική χαρά… πού πήγε η χαρά;

Πολύ μου άρεσε, οπότε σας το παραθέτω!!! Food for thought 😉

Γράφει η:  Filiw Katsarou

May 28, 2014

Πηγή: www.diekdikw.gr

Αν βρεθείς κάποια μέρα σε μια παιδική χαρά και έχεις λίγο χρόνο, κάθισε για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι κι απλά παρατήρησε… Δεν έχει σημασία αν έχεις παιδιά ή όχι, γιατί εκεί θα μπορέσεις να διακρίνεις εύκολα τους ανθρώπους που συναντάς γύρω σου και αυτούς που θα συναντήσεις σε μερικά χρόνια. Εύκολα θα το διακρίνεις με μια προϋπόθεση όμως, να θεωρείς τα παιδιά ολόκληρους ανθρώπους… με αξιοπρέπεια, με ανάγκες και αισθήματα. Αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι δεν καταλαβαίνουν» ή αν θεωρείς ότι «παιδιά είναι και δεν ξέρουν»… δε θα καταλάβεις μάλλον τίποτα. Ή για να το πω καλύτερα, θα επιλέξεις να μην καταλάβεις (συνειδητά ή ασυνείδητα).

Σε κάποια παιδική χαρά βρίσκεται μια όμορφη Κατερίνα γύρω στα 3 που την πήγε εκεί ο μπαμπάς για να παίξει. Ο μπαμπάς είναι συμπαθής και ευγενικός με όλους μας και φαίνεται να αγαπά την Κατερίνα. Η Κατερίνα ξεκινά να τρέξει (γιατί τα παιδιά τρέχουν) αλλά ο μπαμπάς φωνάζει να μην τρέχει, θα πέσει.. και η Κατερίνα σταματά, αλλά μετά από λίγο η φύση της την οδηγεί να τρέξει πάλι…. και συγκρούεται με ένα ποδηλατάκι, πέφτει αλλά δεν κλαίει. Ο μπαμπάς σηκώνεται από το παγκάκι και χωρίς να την πλησιάσει της λέει ότι αυτή φταίει (η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν έφταιγε, απλά ήταν ένα ατύχημα, αλλά και να έφταιγε τι σημασία θα είχε;), ότι καλά να πάθει, ότι δεν πρόσεχε… και η Κατερίνα τώρα βάζει τα κλάματα, μόνη της όρθια και όλοι γύρω γύρω την κοιτάνε σιωπηλά.. Ο μπαμπάς της ζητά να μην κλαίει γιατί έφταιγε (τι σκληρό να ζητάς από κάποιον να πάψει να κλαίει, ακόμα κι αν φταίει), πάντα από απόσταση . Ευτυχώς βέβαια τα παιδιά ξεχνάνε (;) γρήγορα και συνεχίζουν το παιχνίδι, οπότε πάει η Κατερίνα να ανεβεί στην τσουλήθρα ανάποδα όπως η φίλη της.. αλλά ο μπαμπάς της λέει ότι δεν μπορεί,  να πάει από τη σκάλα. Η μικρή κάνει ακόμα μια προσπάθεια ξέπνοη και τα παρατά και ο μπαμπάς επιβεβαιώνεται λέγοντας «είδες που στα λεγα, ότι δεν μπορείς, ότι είσαι μικρή ακόμα;»  Μετά η Κατερίνα πάει να παίξει με μια μπάλα την οποία ρίχνει μακριά, όμως ο μπαμπάς επεμβαίνει ότι δεν τη ρίχνει σωστά, δεν παίζει καλά, ότι πρέπει να προσέχει και τώρα την πλησιάζει για να της πει να μην στέκεται εκεί που στέκεται γιατί μπορεί να πέσει πάλι (μα στέκεται στη μέση της παιδικής χαράς, δε γίνεται να πέσει αν δε λιποθυμήσει) και τη «σέρνει τρυφερά» μισή παλάμη πιο μπροστά…

Η Κατερίνα δεν μπορεί να καταλάβει διανοητικά ακριβώς τα λόγια του μπαμπά (ο εγκέφαλος δεν είναι ώριμος ακόμα), μπορεί όμως να καταλάβει ότι είναι ανίκανη ακόμα και να σταθεί κάπου όρθια, μπορεί να καταλάβει ότι αν της συμβεί κάτι κακό έχει η ίδια την ευθύνη και δεν έχει δικαίωμα ούτε να κλάψει. Η Κατερίνα μπορεί να νιώσει την ντροπή και την εγκατάλειψη και σίγουρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον μπαμπά, γιατί την αγαπά και γιατί αυτός είναι ο προστάτης της, άρα δε γίνεται να κάνει λάθος, γιατί αν κάνει λάθος αυτός πώς θα την προστατεύει; Κι έτσι η Κατερίνα θα πιστέψει ακριβώς όλα αυτά που της μετέδωσε ο μπαμπάς μέσα από αυτή την ασφυκτική στοργή.

Αυτή η Κατερίνα αύριο θα βρει μια δουλειά που θα τη θεωρούν όλοι και η ίδια ακόμα ασήμαντη «γιατί δεν έχει τσαγανό», μπορεί να δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση αλλά θα ψάχνει να βρει τι λάθος έκανε και τι δικαίωμα έδωσε η ίδια, θα έχει έναν άντρα που θα τη μειώνει και αυτή θα το μεταφράζει σε αγάπη. Και το χειρότερο είναι ότι πολύ πιθανόν αυτή η Κατερίνα θα φερθεί με τον ίδιο τρόπο σε μια άλλη παιδική χαρά μερικές δεκαετίες αργότερα σε ένα άλλο μικρό παιδάκι, που θα ψάχνει να προσδιορίσει τον εαυτό του μέσα από τα μάτια της.   Αν κάποιος το θεωρεί υπερβολικό όλο αυτό ας προσπαθήσει να μπει στη θέση της Κατερίνας να νιώσει τη μοναξιά της, την απαξίωση που βιώνει, την απογοήτευση, την ντροπή.. και ας νιώσει κι εκείνον το θυμό για όλα αυτά που της προκαλεί ο αγαπημένος μπαμπάς, αυτόν τον κρυφό, ένοχο θυμό, τον ανεπίτρεπτο σε ένα παιδί να αισθανθεί και πόσο μάλλον να εκφράσει.

Αν δεν μπορεί κάποιος να μπει στη θέση της, είναι πολύ πιθανό να έχει υπάρξει ο ίδιος κάποτε μια Κατερίνα σε μια παιδική χαρά και να έχει βάλει τα δυνατά του για να το ξεχάσει, να μην το ξαναζήσει ποτέ. Ο φαύλος κύκλος δε θα σπάσει όσο δε θεωρούμε τα παιδιά μας ολόκληρους ανθρώπους και όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η συμπεριφορά μας απέναντι τους είναι το σπουδαίο μάθημα ζωής για να γνωρίσουν τον εαυτό τους, να αγαπήσουν τους ανθρώπους και να διεκδικήσουν μια κοινωνία που η ελευθερία και ο σεβασμός θα είναι αυτονοήτες αξίες.

Ταμπέλες στα παιδιά!

Πολλοί αναφέρονται στα μονοζυγωτικά δίδυμα και στα δίδυμα γενικότερα για να πείσουν πως ένα μωρό γεννιέται και όχι δημιουργείται όσον αφορά τον χαρακτήρα του. Ακόμη κι αν η εμβρυική ζωή του μωρού θεωρήσουμε πως συμβάλλει στον χαρακτήρα του μέσω των ορμονών που παίρνει από την μητέρα του κατά την περίοδο κύησης (κατά πόσο δηλαδή η μητέρα είναι ήρεμη, γεμάτη τρυφερά συναισθήματα ή άγχος, λύπη, κλπ την περίοδο της εγκυμοσύνης), και πάλι στα δίδυμα υποθέτουμε πως θα είχαν παρόμοιο αν όχι ίδιο χαρακτήρα.

Ίδιο DNA, ίδιοι γονείς, ίδια περίοδο εγκυμοσύνης, αλλά και ίδια περίοδο βρεφικής ηλικίας, κι όμως έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Άλλα είναι πιο ώριμα, άλλα πιο δραστήρια, άλλα πιο ντροπαλά, κ.ο.κ. Και αναρωτιέμαι τον λόγο πολλές φορές. Όχι! Δεν έχω δίδυμα, άρα περιμένω και την γνώμη των μαμάδων που έχουν. Έχω παρατηρήσει όμως κάτι!

Όπως κι εγώ που έχω δύο διαφορετικής ηλικίας και φύλου παιδιά, τα ξεχωρίζω σε κάποια θέματα που έχουν διαφορετικό χαρακτήρα, αδυναμίες, δυνάμεις, κλπ, έτσι ξεχωρίζουν και οι μαμάδες των διδύμων τα μικρά τους. Και βέβαια το θεωρώ άκρως φυσιολογικό. Ειδικά όταν για παράδειγμα το ένα από τα δύο έμεινε στην ΜΕΝΝ περισσότερο καιρό. Εκεί ίσως παίζει πάντα μια περισσότερη υπερπροστασία στο μικρό αυτό ζουζούνι, ακόμη κι αν τελικά δεν του έχει μείνει κανένα θεματάκι!

Αυτό όμως που θεωρώ ίσως λίγο άδικο στα διδυμάκια, είναι η διαφοροποίηση που κάνουν καμιά φορά (συχνά πυκνά το ακούμε κιόλας), στο «μεγάλο» και στο «μικρό»! Δηλαδή πιο έτυχε να βγει πρώτο από τα δύο! Και έτσι ξαφνικά, μπαίνει μια ταμπελίτσα στο ένα και στο άλλο. Το μεγάλο, θα μεγαλώσει έχοντας μεγαλύτερες ευθύνες, θα περιμένουν υποσυνείδητα οι γονείς τους να συμπεριφέρεται σαν ο πιο μεγάλος, και το μικρό, θα μεγαλώσει με τις ευκολίες ή τις δυσκολίες του μικρότερου παιδιού, ακόμη κι αν η διαφορά τους είναι μόνο μερικά λεπτά! Σκεφτείτε το…

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, μια σκέψη κάνω, αλλά σήμερα το είδα για άλλη μια φορά μπροστά μου. Στην παιδική χαρά, μια μαμά με δύο διδυμάκια που έτυχε και πιάσαμε μια λίγων λεπτών συζήτηση και μου είπε πως ο «μεγάλος» και ο «μικρός», μπλα μπλά! Και όντως, ο μεγάλος ήταν πιο γενναίος στην παιδική χαρά, έμοιαζε όντως η συμπεριφορά του σαν πιο μεγάλου παιδιού και ο μικρός, ήταν σαν μωρό. Το πρόσεχαν πιο πολύ, ήταν πιο μωρουδίστικη η συμπεριφορά του! Ακόμη και ο άντρας μου έκανε σχόλιο για το «μικρός» και «μεγάλος»! Ήταν ξεκάθαρο πως η ταμπελίτσες είχαν ευοδώσει! Τα μικράκια αυτά, είχαν πιστέψει και εκπλήρωναν τον ρόλο τους! Δύο ίδια αγοράκια, ίδιας ηλικίας παρά μερικά λεπτά, είχαν δύο διαφορετικούς ρόλους!

Ναι, θα συμφωνήσω πως το κάθε παιδί διαμορφώνει τον χαρακτήρα του! Πιστεύω στην ελεύθερη διαμόρφωση χαρακτήρα, όσο αυτό είναι εφικτό. Πολύ δύσκολο να μην διορθώσεις, να μην δείξεις, να μην προσδιορίσεις, αλλά όσο γίνεται, πιστεύω πως δίχως πολλά πολλά όχι, δίχως τιμωρίες, δίχως φωνές, δίχως βαρβάτα όρια, το παιδί εκδηλώνει τον χαρακτήρα του ελεύθερα! Και λοιπόν θα καταλήξω τελικά στο εξής.

Μια μόνο ταμπελίτσα, (μικρός, μεγάλος, δυνατός, χαζός, όμορφος, ντροπιάρης, κακός, κλπ), πόσο μάλλον πολλές, ανοίγουν/κλείνουν μονοπάτια και διαμορφώνουν χαρακτήρα σε ένα παιδί, το οποίο μπορεί να ήταν διαφορετικό αν το αφήναμε ελεύθερο! Αν δεν μπορούμε να ΜΗΝ βάλουμε ταμπελίτσα στα μικρά μας, ας προσέχουμε πολύ τι είδους ταμπελίτσα θα είναι αυτή! Ακόμη και καλή να είναι, για το παιδί μπορεί να είναι βάρος! Να πρέπει να την φτάσει για να μην μας απογοητεύσει ή να παλεύει να την σβήσει γιατί απλά είναι too much…

Food for though… 😉

Υ.Γ. Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ!

Μήπως η πολλή τάξη… βλάπτει?

Παιχνίδι στην άμμο!

Πόσες φορές κοιτάτε το παιδί σας να παίζει και του φωνάζετε να μην λερωθεί, να μην πετάει έτσι τα παιχνίδια του, να σηκώσει το κουβαδάκι, να μην σηκώσει το κουβαδάκι τόσο ψηλά γιατί δεν κάνει, να μην πιάνει το χώμα με τα νύχια γιατί θα μαυρίσουν, να μην τρέχει (αυτό πια βγαίνει αυθόρμητα), να μην, να μην, να μην!!!???

Πόσες φορές βλέπετε το σπίτι σας και εύχεστε να είχατε ένα από αυτά τα σπίτια που όλα βρίσκονται σε τάξη, ενώ το δικό σας έχει παιχνίδια που κάνεις ζιγκ ζαγκ να τα αποφύγεις, και μάλιστα τα έχεις πατήσει και μια δυο φορές με γυμνό πόδι και το βρίσιμο (μέσα στο κεφάλι σας) πάει καπνός?

Πόσες φορές πάτε στο δωμάτιο του παιδιού σας και τρέχετε έξω φωνάζοντας «κλέεεεφτηηηηηςςςςς!!!!» γιατί όλο αυτό το ανακάτεμα μόνο ένας διαρρήκτης θα μπορούσε να το είχε κάνει καθώς έψαχνε το τελευταίο τερατάκι του…. Ben 10!!!

Και πόσες φορές ξεφυλίζετε περιοδικά με σπίτια και δωμάτια παιδιών, και αναρωτιέστε πως στο καλό και ΠΟΤΕ, θα έχετε κι εσείς ένα τέτοιο σπίτι?

Ε, λοιπόν, μην νιώθεται και τόσο άσχημα! Αφήστε τα παιδιά σας να εξερευνήσουν το σπίτι, να παίξουν όπως θέλουν και να τα κάνουν όλα λίμπα κατά την διάρκεια του παιχνιδιού (μετά σιγά σιγά θα μάθουν να τα ξαναβάζουν στη θέση τους). Μην βάζετε σε τάξη την δημιουργικότητά τους, γιατί απλούστατα δεν γίνεται. Το μόνο που μπορείτε να καταφέρετε, είναι το παρακάτω!!!

Όταν βάζουμε σε τάξη τα πάντα, το παιδί τι μπορεί να κάνει?

Φωτογραφίες από http://www.jeanniejeannie.com/2011/08/29/the-art-of-clean-up-sorting-and-stacking-everyday-objects/